Fuck the world [Jiao]

Het was een redelijk zonnige dag aan het worden, met een licht briesje en hier en daar een enkel wit plukje in de lucht. Een mooie dag ook om een flink eind hard te lopen. Alona's witte hardloopschoenen tikten ritmisch op het voetpad. Haar sporttop dat tot net onder haar ribbenkast kwam en haar shorts zaten redelijk strak om haar welgevormde, afgetrainde lichaam. Haar lange, geblondeerde haar danste heen en weer in een hoge paardenstaart.
Alona werkte hard voor haar uiterlijk en conditie. Ze had haar looks mee, maar niemand wilde een danseres met vetrollen zien en zijzelf hechtte ook veel waarde aan een mooi lijf, zowel bij mannen als bij vrouwen.
Zweet liep langs haar hals, rug en benen en donkere plekken hadden zich afgetekend op haar kleren. Normaal hield ze daar niet van, walgde ze ervan. Alleen bij sporten was het ok, want daar gaf het aan dat iemand hard werkte of gewerkt had. Ze vertraagde iets om te drinken uit de bidon die in een houder aan haar heup hing.
Ze versnelde weer iets en jogde door een van de wat rustigere winkelstraten, richting het park, waar ze even uit zou rusten. Niet dat ze zo weg was van de natuur, ze had er niet zoveel mee, maar de geuren van de bloemen waren lekker, en ze hield van dingen die mooi en lekker waren.
Schoonheid had een grote plaats in Alona's leven.
Ze begaf zich over een houten bruggetje, tussen twee gietijzeren hekken door en het park in, waar ze vertraagde. In een rustig tempo liep ze enkele paadjes over, tot ze bij een klein bankje kwam, waar ze netjes ging zitten. Alona betrapte je er in het openbaar niet erg snel op er als een slons bij te zitten.
"Dag jongedame," klonk een vriendelijke, beschaafde stem en Alona keek hautain op.
"Hmm?" Ze trok een zorgvuldig geëpileerde wenkbrauw op. Voor haar stond een man van midden dertig met een terugtrekkende haargrens en een licht buikje. Ze trok iets haar neus op; hij was wat zweterig en dat kon niet door lichaamsbeweging komen. En wat moest hij van haar? Over het algemeen was zíj degene die bepaalde wanneer een gesprek ok was, en niet andersom.
"Mag ik je iets vragen?"
"Als ik nee zeg val je me waarschijnlijk toch lastig, dus je doet maar," zei ze, onverschillig en niet erg vriendelijk. Ze had hier geen zin in. Ze nam een slok koud water. Heerlijk; er ging niets boven koel water na intensief hardlopen.
"Dank je. Zeg, ga jij toevallig naar de kerk?"
Een spottend lachje ontglipte de lippen van de blondine. Met spot in haar grijze ogen keek ze de man aan.
"Ik ben te oud voor sprookjes," zei ze en ze glimlachte provocatief.
"Ik heb het ook zeker niet over sprookjes, lieve kind, ik heb het over het woord van God. Ik denk dat iemand als jij veel baat bij Zijn woord kan hebben."
"Iemand als ik," herhaalde Alona, van provocatief geamuseerd naar kil in enkele seconden. Haar ogen vernauwden zich. Ging hij haar nou de les lezen? Als iets haar nijdig maakte, waren het wel mensen die kritiek over haar uitten terwijl ze haar niet eens kenden. "En wat voor iemand mag dat dan wel zijn?"
"Iemand die de weg kwijt is."
"Ik heb vandaag volgens mij meer kilometers in een bestemde richting afgelegd dan jij in een week," zei Alona, weer met een spottend lachje. Als ze wilde kon ze onmogelijk zijn. Ergens deed het haar goed, die betweter zo tegen te spreken. Zou hem leren; wie dacht hij wel niet dat hij was? Als ze geïnteresseerd was in religie pakte ze wel een bijbel erbij.
"Ik bedoel de weg van de Here Jezus," verduidelijkte de man, die zichtbaar langzaam zijn geduld met Alona begon te verliezen.
"Jezus.. dat is toch dat budje dat zich vrijwillig liet kruizgen?"
"Dat.. dat hoorde allemaal bij Gods plan! Het moest gebeuren."
"Lekkere vader is die God van je dan," lachte Alone en ze stond op. Ze keek van haar bidon naar de man en spoot zonder aarzelen wat water op zijn pak.
"Oops. Ach, het is een mooie dag, God droogt het vast snel voor je," zei ze onverschillig en heupwiegend liep ze weg, al lopende het flesje opbergend.
Ze begon weer te joggen, genietend van de aandacht die ze kreeg van de omstanders door het akkefietje van net; ze wist dat een deel het afkeurde, maar een deel keek ook tegen haar op. Beiden was leuk; het eerste omdat het soms goed voelde even te rebelleren, het andere omdat Alona graag boven anderen stond. Het gaf een gevoel een plaats te hebben in de wereld, een goede. Als er niemand voor je was moest je het zelf opknappen, en dat kon je maar beter goed doen.
Ze was bijna het park uit toen iemand haar de weg versperde. Een stevige man met een cowboy hoed op. Hij kwam over als het type dat goed in omgang was, tot je hem boos maakte.
"En nou heel snel excuses aanbieden,"zei hij bars tegen Alona. Ze keek hem recht aan.
"Of anders?" Haar blik gleed nu kort rond om te zien wie er keken, om toen weer terug te gaan naar de man. Ze speelde met vuur en dat was leuk; het gaf haar een levend gevoel. En hier kon hij haar toch niets doen. Haar aanspreken was een ding, maar als deze kleerkast nu geweld tegen een weerloos meisje zou gebruiken zou men hem dat niet in dank afnemen. En dat wisten ze allebei. Vermoedelijk was er intermediation van een derde nodig, want beiden zouden niet toegeven, dat was duidelijk.
"Anders kan ik het je nog heel moeilijk maken."
"Doe je best, wat wou je doen dan?"
"De politie bellen; je verstoord de openbare orde."
"Hij niet dan? Hij heeft waarschijnlijk niet eens een vergunning om hier zijn poginkjes te doen mensen te bekeren. Je lapt hem er net zo goed bij schat."

Het paard gooide hoger op dan Jiao verwacht had, hield zijn hoofd laag en zijn lichaam gespannen. Als Jiao eerlijk moest zijn, reed hij liever niet op die hengst. Maar zijn moeder wou er waarschijnlijk niets van weten. Afwachtend keek ze hem aan, of hij net zo verheugd was met het aanwinst van de stal als zij. Hoezo aanwinst van de stal? Simpel, Jiao reed de paarden die binnenkwamen als eerste, beoordeelde ze en had als eerste het recht om ze te kopen. Nou ja, dat ging via zijn moeder uiteraard. En zijn moeder had de stal lichtelijk gedwongen deze hengst te kopen. Hij had goede resultaten geboekt. En nu moest Jiao rijden.
Hij slikte, dit ging nooit goed aflopen! En juist vandaag had zijn vader besloten om niet mee te gaan. Juist vandaag had zijn vader iets anders te doen. De strenge blik van zijn moeder deed hem aarzelend een stap naar voren doen, maar de hengst schudde met zijn hoofd.
"Wat is er mis, Jiao? Ik heb ze gezegd dat jij hem wel zou rijden. Dus hup." Ja... Jiao beet op zijn lip, focuste toen en stapte de bak in. De jongeman die hem aan het longeren was, liet hem stappen en vervolgens stil staan. "Jiao, hm? Ach, mazzelaar." De man moest het ook hebben gezien. "Pittig dagje ga je beleven. Ik hoop dat je weet wat je doet." De man trok ruw de beugels naar beneden en weer slikte Jiao. Hij werd op het paard geholpen, het longeertouw werd eraf gehaald en Jiao voelde hoe de hengst zijn spieren aanspanden. Jiao oefende een lichte druk uit met zijn kuiten, waarmee hij de hengst naar de hoefslag stuurde.
"Hij heet Capital!" Wauw. Geweldig. Voor het eerst sinds tijden dat Jiao tegen zijn moeder wou zeggen dat ze haar mond moest houden. Het kon hem geen kut schelen hoe dit paard heette. Hij had alleen maar een heel heel slecht voorgevoel.
Een aantal stalleden die Jiao inmiddels konden hadden zich bij het hek verzameld en waren niet meer bezig met hun klusjes. Dit was veel interessanter. Ook zij hadden veel gehoord over deze hengst, maar wisten niet wat ze wouden geloven. Jiao rolde met zijn ogen, zuchtte, nam de teugels strakker in de hand en legde zijn benen aan. De hengst begon te draven en pas toen Jiao hem een wending instuurde, voelde hij dat het fout zat. Het draven ging over tot een handgalop. De handgalop ging over tot een rengalop. Fuck. Jiao kreunde, gaf een ruk aan de teugels, maar zelfs dat mocht niet baten. In volle vaart rende de hengst op de rand van de bak af. Welke imbeciel dacht ookalweer dat het een goed idee was om een nieuw paard voor het eerst te rijden in een buitenbak? Al helemaal als het een springer was... Oh god. De stenen kwamen snel op Jiao af en hij wist dat dit zeer ging doen. Moeders met hun ideeën.
"Nee mam, ik kan best wandelen. Het gaat prima, frisse lucht is goed voor het herstel." Jiao perste er een glimlachje uit, maar de liefde tussen zijn moeder en hem was iets minder geworden. Sinds hij van die hengst was afgevallen, had hij een week op bed moeten liggen en nu moest hij alles heel langzaam opbouwen. De leuke dingen die hij normaal gesproken deed, kon hij nu niet doen omdat hij herstellende was van die klap. Zijn vader was pissig geweest op zijn moeder, maar had niets tegen haar gezegd. Enkel had hij zijn ongenoegen geuit tegenover Jiao, die het compleet met zijn vader eens was. Deze hengst bracht ongeluk. Maar nee. Zijn moeder was zelfs nog erger over de streep gegaan. Ze had besloten dat deze hengst zo goed sprong, dat Jiao hem maar moest gaan trainen. Jiao mocht van de dokter de aankomende twee weken niet meer intensief bezig zijn met dingen, dus was hij even vrij van het strakke schema wat zijn moeder had gemaakt. Hij miste het rijden en intensief bezig zijn op de stallen wel, dus vaak was hij gewoon op stal te vinden, voor halve dagen. Maar rijden deed hij niet meer, pas wanneer zijn dokter hem daar de toestemming voor gaf... Vandaag had hij een wandeling gepland. Een wandeling en misschien later nog met een van zijn zussen in de stad lunchen. Het was een fijne dag om te wandelen en toen hij zijn moeder een kus op haar wang gaf om afscheid te nemen, besloot hij dat vandaag misschien nog wel een goede dag kon worden.
Twee uur in een park. Onmogelijk lang, dacht je? Nee... Jiao vond het heerlijk. Het was even wat anders dan de paardenstallen waar hij altijd was. Of thuis, waar hij ook wel eens te vinden was. Hier kon hij onbeschaamd naar de mensen kijken en ondertussen zichzelf vermaken door te bedenken welke verhalen er achter deze mensen kleefden. Stiekem was dat een van Jiao's favoriete bezigheden. Verhalen bedenken achter mensen. En hij genoot er van als zijn verhaal nergens op sloeg. Je moest ergens de vreugde uit je leven vandaan halen. Een blondine kwam het park ingejogd en werd aangesproken door een oudere man die ook al een kwartiertje met Jiao had staan praten. Ze hadden wat woorden gewisseld over de religie en Jiao had de man gezegd dat hij niet geloofde. De man had het jammer gevonden maar toch hadden ze er zeker nog een kwartier over weten te praten. Jiao had interesse in het verhaal van de man, en de man vond het fijn om wel eens met iemand te praten die hem niet afwimpelde. Voor wat Jiao had meegekregen, was dat al vaak gebeurd vandaag.
Maar dit meisje was niet geïnteresseerd. Jiao hield zijn hoofd schuin, keek nieuwsgierig naar wat er gebeurde. Wat zou dit meisje voor iemand zijn? Sportief was ze, strak lichaam, hmm. Hij vond haar een type voor de yoga misschien. Of ze had een opwindend leven. Altijd op reis. En het enige wat haar in balans hield was haar dagelijkse jogroutine. Ze was stiekem een popster die van land naar land reisde en heel de wereld af tourde. Achtergrondkoortje?
Wow! Dat was onbeschoft! Ze spoot de man water in zijn shirt en liep toen weg, de ouweheer verbaasd achter latend. Niet alleen de man was verbaasd, ook Jiao stond te kijken. Oké, een onuitstaanbare popster moest ze zijn dan. Een bitch straight from hell. Nee, geen popster, die bitch werkte op een kantoor en haalde het bloed onder je nagels vandaan. Ze was je krengbaas die je altijd liet overwerken op de momenten dat het niet goed uitkwam. En als je dan overwerkte op bijvoorbeeld een feestdag dan kon je de graftyfus krijgen en kreeg je er niet eens goed voor betaald.
De jonge vrouw jogde verder en Jiao keek haar afkeurend aan. Hij was niet de enige die het niet met haar handelen eens was. 'De Sherrif' zoals Jiao de man in zijn hoofd had omgedoopt, liep naar de jonge vrouw toe en zei iets tegen haar. 'De Sherrif' had Jiao ook al de hele tijd gezien en voor wat Jiao dacht te hebben gezien, kon je maar beter geen ruzie met die maat hebben. Hij had al eerder heibel gehad in het park en dat was met zijn vrouw geweest over iets simpels als wat ze moesten doen met hun zoon, ofzo, maar zijn vrouw had hem gelijk gegeven. Hij zag deze vrouw hem niet zo snel gelijk geven en het zien van de houding van die twee, kon dit nog wel eens gaan escaleren. Hoewel Jiao niet zo heel dapper van zichzelf was, zag hij dat voor de rest niemand anders wat deed, dus sprong hij op zijn voeten en liep naar het tweetal toe.
"Sorry meneer," sprak hij netjes, als een gedegen opgevoede jongen. "Ze is nogal losbollig en de vrijheid is haar wat naar het hoofd gestegen. We zijn al de hele ochtend naar haar op zoek." Streng keek hij de blondine aan en hoopte dat ze meespeelde. Anders kon het hem niet schelen, dan zou hij haar alsnog meesleuren en ergens anders loslaten. Kon hem niet schelen. Hij wist dat de man met de cowboyhoed beter kalm gehouden kon worden, anders zou het eindigen in een gevecht. En eerlijk, hoe stoer deze vrouw zichzelf ook kon inschatten, winnen ging haar niet lukken.
Hij besloot om de vrouw mee te sleuren. Zonder pardon.
"Die had je niet heel gelaten," zei Jiao. "Ik denk, voordat iemand zometeen een paar tanden mist." Hij haalde luchtig zijn schouders op. "Maar ajuu hè, fijne dag nog."

Alona had zich mentaal voorbereid in een paar seconden. Voorbereid op hoe de situatie zou kunnen escaleren. Alles aan haar gaf aan dat ze honderd procent bereid was de confrontatie hoe dan ook aan te gaan en niet af te druipen. Waar zag die gast zichzelf voor aan dan? Haar meerdere? Phah. Alona nam nog net advies van haar baas aan als het op haar shows aankwam, maar daar had je het ook echt mee gehad.
En toen was daar ineens die jongen die hen beiden volledig verraste met zijn tussenkomst. Alona's ogen vernauwden zich.
"Ze is nogal losbollig en de vrijheid is haar wat naar het hoofd gestegen. We zijn al de hele ochtend naar haar op zoek."
Wat? Ze opende haar mond om hem arrogant van repliek te dienen, aangezien hij, een simpele Aziaat die ze toch niet kende, echt geen fuck over haar te zeggen had, maar zijn blik deed haar fronsen; hij had verrassings element in zijn voordeel want ze was even met de stomheid geslagen.
“Nou, hou haar dan beter in de gaten,” snauwde de man, zijn aandacht nu op de jongen richttend.
En toen verbijsterde de jongen Alona opnieuw door haar zonder pardon met zich mee te sleuren.
“Hey!” snauwde ze, en ze probeerde zich resoluut los te rukken. Het was tevergeefs, tot haar grote onvrede.
"Die had je niet heel gelaten."
Dat stak, en als Alona eerlijk was geweest had ze het niet ontkent, maar ze hield niet van kritiek. Absoluut niet.
“Oh?” haar stem klonk minachtend en ze keek hem aan. Hij was zeker niet lelijk en onder andere omstandigheden had ze waarschijnlijk met hem lopen flirten – dat kordate sprak haar nog ergens wel aan ook – maar hij had het prinsesje tegen de haren in gestreken, dus ze zou niet zomaar vriendelijk doen.
"Ik denk, voordat iemand zometeen een paar tanden mist."
“Ik garandeer je dat ik echt zelf wel in staat ben mijn shit op te lossen,” zei ze onverschillig. Wist Alona dat ze onmogelijk was? Waarschijnlijk wel. Maar wat ze niet wist, was dat ze gewoon te bang was voor de wereld om haar heen om die hele houding te laten varen. Dus fakete ze wat er te faken viel, ondertussen overtuigd dat dit was wie ze was.
Hij liet haar los.
"Maar ajuu hè, fijne dag nog."
Peerde hij 'm nou zomaar? Alona fronste haar perfect geëpileerde wenkbrauwen en dit keer was het háár beurt om resoluut haar pols vast te grijpen. Hij had haar imago in het openbaar aan stukken gegooid en verwachtte er nu zomaar vandoor te kunnen gaan? Zíj was hier degene die de touwtjes in handen hoorde te hebben, niet iemand anders. Want dan voelde ze zich in ieder geval zeker.
“Hold the fuck up,” zei ze scherp. Ze keek hem recht aan. Ze rebelleerde net zo makkelijk tegen hem als tegen die lul van net. “Denk niet dat je de baas over me bent, babe,” zei ze kil. “Je bent echt niet zo onmisbaar als je zelf denkt.”
En met die woorden liet ze hem los en keerde ze hem haar rug toe, om heupwiegend weg te lopen.

Hondje? Alona snoof. Die zat zeker nog met zijn hoofd bij de laatste keer dat hij in zijn reet genomen was of zo. Ze zag hem er wel voor aan om into the dick te zijn.
Ze zou al bijna de hoek om lopen toen ze geschreeuw hoorde en ze draaide zich om. Haar wenkbrauwen gingen omhoog.
Ze aarzelde even maar kwam toen in beweging. Ze mocht geen van beiden, maar die vent een hak zetten? En ach, ze gunde het die knul niet om afgetuigd te worden, als ze eerlijk was.
Kalm liep ze terug.
“Stoor ik?” vroeg ze poeslief. Verstoord keek de man op.
“Jij!”
“Ik. En ik zou hem loslaten als ik jou was, darling.”
“Sla niet zo'n toon tegen me aan!”
Alona giechelde en keek naar haar nagels. Ze tuitte haar volle lippen.
“Ik doe wat ik wil. En echt, ik raad je aan hem te laten gaan,” zei ze grijnzend. Ze maakte hem woedend en na haar gezichtsverlies van net voelde dat heerlijk. Toch was ze voorzichtig; die jongen kon nog steeds geen kant op.
“En waarom zou ik naar een sletje als jou luisteren?”
“Omdat, in tegenstelling tot jou, vethomp, het sletje snapt dat openlijke geweldpleging niet mooi op je curriculum vitae staat,” zei Alona soepeltjes. De man opende zijn mond om iets te zeggen, maar sloot hem weer, rood aangelopen. Alona trok afwachtend haar wenkbrauwen op.
Met een boze grom duwde de man Jiao zo ruw mogelijk van zich af, om zich met een ruk om te keren.
“Denk maar niet dat jullie van me af zijn,” siste hij, alvorens weg te benen. Alona's mondhoek krulde om terwijl ze hem nakeek.
“Je moet me toch leren hoe je zo van je afbijt, babe,” zei ze tegen Jiao en ze draaide zich om, om hem met een glimlach aan te kijken die net haar ogen niet haalde.
Dat gebeurde eigenlijk zelden, dat Alona oprecht vrolijk of gelukkig was. Haar wereld was nep, en haar visie op die wereld nog veel meer.

kort, sowwy