I had to post this BECAUSE OF REASONS (open o3o)

Een gewone ochten, waarbij de blonde jongen slaperig zijn bed uitgeschuifeld was en nu in de badkamer stond, in alleen zijn boxer, waardoor zijn gespierde bovenlijf mat verlicht werd door de twee lampjes aan het plafond. Op het plankje voor de spiegel lag zijn zakmes en dat reflecteerde samen met zijn gelaat in de smerige spiegel. Riot fronste even en veegde zijn haar uit zijn ogen dat zonder meer te lang was geworden. Hij was het zo langzamerhand vrij zat, als hij eerlijk was.
Hij haalde zijn schouders op en pakte zijn tandenborstel. Hij poetste ruw en enigszins slordig zijn tanden en pakte vervolgens een wijd, zwart shirt dat hij bijna achterstevoren aantrok. Hij zuchtte en schudde zijn hoofd. Hij draaide het ding om en trok het aan. Het was zodanig wijd, dat een deel van zijn borstbeen en zijn sleutelbeenderen te zien was.
Vervolgens pakte hij een gerafelde jeans die bij beide knieen kapot was en trok deze een beetje stuntelig aan. Hij rekte zich uit. Hij pakte het mes om het in zijn zak te doen maar bleef er nog even naar kijken, terwijl een idee in hem opborrelde.
Er klonk een zacht geluidje en de eerste witblonde lok dwarrelde in de gootsteen, gevolgd door een tweede. Langzaam verdween Riot's kenmerkende halflange kapsel. Zijn helderblauwe ogen kwamen hierdoor feller uit dan eerst en het viel hem nu pas op dat zijn gezicht ietwat ingevallen was.
Hij klapte uiteindelijk het mes dicht en veegde de lokken bij elkaar, waarna hij ze in het al vrij volle prullenbakje dumpte. Hij ging met een hand door zijn nu korte haren en grijnsde even. Stuk aangenamer, concludeerde hij. Hij had geen idee wat Solance ervan zou vinden, of Pasqual, maar heel erg veel maakte het hem niet uit; van beiden begon hij inmiddels daadwerkelijk te geloven dat ze hem namen zoals hij was, iets wat niet vaak voorkwam.
Hij slenterde met zijn handen in zijn zakken de trap af, de kamer in, waar de honden hem enthousiast begroetten en hij grinnikte. Je zou denken dat hij ze een week niet had gezien. Hij was van plan de stad in te gaan maar had besloten de dieren niet mee te nemen; als het even kon liet hij ze altijd liever in de omgeving van het huisje uit, aangezien hijzelf in de stad verkeerd volk aantrok zo nu en dan.
Hij ontbeet vlug, liet een briefje achter voor Solance, waarin hij liet weten er even op uit te zijn, en stapte naar buiten.
De wind blies koud door om zijn hoofd, een realisatie die hem gek genoeg nog verraste ook.
Het was behoorlijk slecht weer; de sneeuwstorm leek nog lang niet te zijn gaan liggen. Riot trok zijn kraag hoog op en schoof zijn handen diep in de zakken van zijn jas.
Hij vorderde langzaam en zijn kleren waren al snel nat, waardoor hij door en door koud was geworden.
Klappertandend bereikte hij uiteindelijk de stad, waar hij opgelucht de beschutting van de huizen omarmden. De sneeuw was nog steeds fel en leek letterlijk te jagen op wat buiten was met zijn rondrazende vlokken, maar het was minder erg dan in het open veld zijn.
Riot rilde; hij had spijt van zijn besluit de stad in te gaan. Hij zat volledig onder de sneeuw en het was zelfs bij zijn kraag en mouwen zijn jas binnengedrongen.
Bij een supermarkt schoot hij naar binnen waarna hij bleef staan. In een raam zag hij zijn reflectie; piekerig, slordig afgesneden haar, zijn huid rood en zijn lippen blauw van de kou en straaltjes smeltwater die langs zijn gelaat liepen. Een manager kwam naar hem toe.
"Dit is geen plek voor volk als jij," zei hij kortaf en hij wilde Riot onder zachte dwang naar de deur begeleiden, die hem ruw wegduwde.
"Raak me niet aan," zei hij hees. Zijn ijsblauwe ogen stonden gelijk venijnig. Solance, Iseco en Margaret konden hem tot op zeker hoogte aanraken, niemand anders. Chloe had dat misschien ook gekund, ware het niet dat ze hem in de steek had gelaten.
Voor hij wist wat er gebeurde, waren er twee beveiligingsmedewerkers bij hen gekomen, die zijn armen op zijn rug draaiden. Pijn schoot door zijn schouders.
"Ik ken jou. Je mag dan je haar eraf hebben laten knippen, ik ken je en jou hoeven we hier niet in de winkel te zien."
Oh ja, dat was waar ook; hij was hier eens slaags geraakt met iemand. Er was een rek conservenblikjes gesneuveld. It wasn't pretty.
Opnieuw had hij amper door wat er gebeurde en ineens lag hij languit in de ijskoude sneeuw en hapte hij naar adem. Hij krabbelde overeind en stak zijn middelvinger op, waarna hij doorliep, stijf van de kou.
Wat een verdomde idioot was hij ook, weggaan met dit weer. En hij had nergens om heen te gaan; de meeste winkels waren dicht en wat er open was zat niet op hem te wachten. Uiteindelijk ging hij in een portiek zitten, enigszins beschut. Hij trok zijn kraag zover mogelijk op en dacht na over een oplossing.


THIS WAS NEEDED. BADLY.

LOOK

HERE

‘Eline!’ bulderde haar broer onder aan de trap. ‘Ja-aah ik kom al!’ schreeuwde ze geërgerd terug. Had dat joch geen geduld ofzo, het was dat ze bij hem woonde en dus afhankelijk van hem was. Anders was ze wel ergens anders gaan wonen. Wie verzon het dan ook om nu nog naar de stad te gaan, want ja ze moest wel weten hoe ze zich hier uit de voeten moest maken.
En dat terwijl ze zich gisteravond zich hier gehuisvest had. Het liefst ging ze gewoon lekker relaxed op de bank zitten, maar nee meneer moest haar zo nodig weer de stad laten zien. En dat terwijl alle winkels rond dit tijdstip gesloten waren, wat had je dan in de stad te zoeken?!
Ze had niet eens kunnen uitslapen, en dan was je wel heel gewaagd bij haar. Ochtendhumeur aan top.
Waarschijnlijk had ie het bedacht omdat ze anders steeds aan z’n kop ging lopen zeuren of hij wat lekkers bij de supermarkt wou gaan halen. Omdat ze de weg ernaar toe niet wist, oké dat ging ze hoog waarschijnlijk ook doen maar dat deed er niet toe.
Ze griste nog snel haar vest van de stoel voordat ze naar beneden rende, ‘moest dat nou zo lang duren?’ Vroeg haar broer mopperend. Ze negeerde het en deed haar vest aan, om naar de voordeur te lopen. ‘Gaan we?’ Haar broer keek haar bevreemd aan, ‘zou je daar geen jas over aan doen?’
Ze zuchtte, ‘nee ik ben een uitermate warmbloedig persoon’ Zei ze spottend. Ze zag de blik in haar broers ogen, ‘nee natuurlijk doe ik een jas aan wat dacht jij dan, het is midden in de winter, ik ben toch niet achterlijk!’ Riep ze geïrriteerd. Soms, soms kon haar broer zo ongelofelijk dom zijn.

Op een rustig tempo liepen ze door de stad, haar broer wees haar soms een paar “belangrijke” dingen aan en kletste ondertussen aan een stuk door. Het zou haar niks verbazen als hij een keer uit de kast kwam, want op sommige momenten kwam hij uhm nogal homo achtig over .Niet dat ze iets tegen homo’s had ofzo, maar de manier van doen leek er soms verdacht veel op.
Toen haar broer door had dat ze niet meer naar hem luisterde stopte hij met praten en liepen ze zwijgend door. Er waren best veel mensen op straat voor dit tijdstip, haar broer ging opeens linksaf een pand in. Waarschijnlijk het pand van een van zijn vrienden of zoiets, ‘zo terug’.
Was het enige wat hij zei, zuchtend ging ze onder het afdakje staan.
Terwijl ze naar haar schoenen zat te staren, zag ze een wit vlokje neer komen bij haar voeten. Een glimlach verscheen op haar gezicht, nog meer sneeuw! Altijd goed, ze keek met een brede grijns naar boven en deed een stap naar voren zodat ze de sneeuw op haar tong kon laten smelten. Een paar mensen keken haar fronsend aan, maar Eline negeerde ze en ging gewoon vrolijk door met waar ze mee bezig was.
Na een paar minuten had ze er genoeg van en ging weer onder “haar” afdakje staan, jemig hoelang deed hij erover om “even” met iemand te praten. Verveeld tikte ze met haar schoenen op de klinkers, ze kreeg de neiging om aan te bellen. Maar ze kende zijn vrienden niet dus dat liet ze maar zitten.

Ze tuitte haar lippen en probeerde iets te verzinnen, wat de tijd kon doden. Ze kwam alleen op het idee sneeuwballen tegen de ramen van de buren te gooien en dat leek haar niet zo'n heel goed idee.
Dus keek ze maar naar links om te zien of daar nog wat interresants was, niks behalve een schim in een portiek een paar meter verderop. Ze kon de persoon net zien zitten door de sneeuwstorm.
Ze keek weer verveeld voor zich uit, wacht 's even iemand in een portiek. Dat betekende iemand om mee te praten, vrolijk kwam ze vanonder haar afdakje vandaan om naar de desbetreffende portiek te lopen.
Hopelijk was die gene niet chagrijnig, want dan had die te maken met iemand die op dit moment übervrolijk was omdat ze iemand had gevonden om mee te praten.
Ze stond stil voor de portiek en zag een jongen zitten, met nogal bijzonder haar als je het aan haar vroeg. 'Hai' Zei ze vrolijk, ondertussen dwarrelde er sneeuwvlokken in haar haren en lande er eentje in haar nek. Een rilling trok door haar lijf, 'mag ik er ook bij komen?' vroeg ze terwijl ze haar schouders op trok.

Oké beetje veel onzinnigheid, maar hoop dat je er iets mee kan

Vanaf het moment dat ze expliciet naar hem had gekeken, had hij haar gewantrouwd, zoals hij met iedere vreemde deed. Ze kwam zijn kant op en hij fronste licht. Jezus, hij had de stad nooit in moeten gaan. Beter was hij gewoon thuis gebleven, had hij de dag met Solance door kunnen brengen. De gedachte aan het anorectisch meisje bracht bijna een glimlach op zijn gezicht teweeg door de gevoelens die hij voor haar koesterde. Bijna; de huidige situatie had hem niet bepaald vrolijk gemaakt, after all.
De vreemdelinge hield voor hem halt en vaag herinnerde Riot zich de laatste keer dat een onbekend meisje hem zomaar aan had gesproken. Iemand van wie hij destijds had gedacht dat ze een vriendin was, maar die hem uiteindelijk de rug toe had gekeerd. Hij drukte de gedachte weg; hij hoefde zulke mensen niet in zijn leven.
“Hai,” het meisje klonk buitengewoon vrolijk, waardoor Riot zich serieus afvroeg wat ze in vredesnaam van hem moest.
“Mag ik er ook bij komen?”
Hij keek haar verbaasd aan. Van alle plaatsen hier waar ze droog kon staan; in de supermarkt nog geen halve straat verderop bijvoorbeeld, moest ze zonodig hier komen.
“Je doet maar,” bromde hij uiteindelijk. Als ze maar niet dacht dat hij in was voor een gezellig gesprek, want dan zou ze zonder meer bedrogen uitkomen. Hij nam haar kort op. Hij vond haar zo'n dertien in dozijn type; niet iemand die hem op zou vallen in ieder geval. Hij deed een stap opzij, zodat ze erbij kon staan als dat haar zo blij maakte, maar veel meer hoffelijkheid kon er bij de blonde jongen niet vanaf vandaag.
Een windvlaag blies ijskoude sneeuw het portiek in en Riot kromp onwillekeurig ineen; het was hem pijnlijk duidelijk dat bijna niets van zijn kleding echt waterdicht was en als hij hier niet ziek van werd zou hij niet weten waarvan wel.
Een echtpaar met een enthousiaste Golden Retriever kwam voorbij, en Riot legde onbewust een link met het allemansvriend gedrag van het meisje dat hem zojuist aansprak. Hij moest het haar nageven; of ze was zeer openminded, of ze had geen mensenkennis; anders had ze hem niet aangesproken. Want hij had voldoende zelfkennis om te weten dat hij het mensen niet echt makkelijker maakte hem aan te spreken met de manier waarop hij zich kleedde en gedroeg.
Hij hoestte. Godverdomme, dacht hij. Hij schoof zijn handen diep in zijn zakken, tevergeefs warmte zoekend en nam zich voor terug te gaan zodra de sneeuw minder was geworden; hij wilde hier niet langer zijn dan absoluut noodzakelijk.

Korte post is kort, sorry

De jongen leek niet al te blij zijn met haar komst, waarom? Ze had geen idee misschien was hij gewoon zijn dag niet, kon iedereen overkomen.
Door de gezichtsuitdrukking van de jongen, verbaasde het haar dat hij instemde. Ook al was het niet van harte, hij had der ook gewoon kunnen negeren of wegsturen.
Met een lichte glimlach deed ze een stap naar voren, om te gaan staan op de plek die hij voor haar had vrijgemaakt. Het was hier aanzienlijk beter dan in de gure wind en de sneeuw die naar beneden dwarrelde. De sneeuw zag er nu al een stuk minder sprookjesachtig uit, het zag er nu eerder dreigend uit.
Ze keek opzij naar de jongen, wat hij aan had, zag er nou niet bepaald warm uit. Hij moest het zelf weten maar onbewust moest ze aan de opmerking van Ethan denken; “zou je daar geen jas over aan doen?”, wat de jongen naast haar aan had was nog kouder dan zij in haar vest.
Ze had zichzelf nog niet voorgesteld bedacht ze zich, ‘oh ik ben trouwens Eline’ zei ze terwijl ze voor zich uit keek.
Ze stak haar handen dieper in haar jaszakken, ze stond nu wel beschut maar echt warm was het niet.
Ze keek nieuwsgierig naar de jongen vanuit haar ooghoeken, met de gedachte dat hij het waarschijnlijk niet door zou hebben. Ze vroeg zich af wat hij hier deed rond dit uur, en aangezien Eline alles zei wat ze dacht…
‘Wat doe jij hier eigenlijk rond dit tijdstip?’ vroeg ze terwijl ze haar nieuwsgierige ondertoon probeerde te verbergen. Afwachtend keek ze hem aan, tot ze zich opeens bedacht dat hij helemaal niet op dat soort vragen zat te wachten. ‘Sorry, ik ben nogal nieuwsgierig’ mompelde ze.
Ja ze moest haar natuurlijke aandrang om alles te willen weten, echt beter leren te bedrukken. Want het zorgde soms voor nogal ongemakkelijke situaties zoals nu.
Zwijgend keek ze voor zich uit, haar broer was nu al een kwartier binnen, hij had dat “zo” wel kunnen weg laten toen hij weg ging. Want hij was niet “zo” weer terug, althans in de ogen van Eline kon ook aan haar liggen hoor.
Een liedje van Coldplay kwam haar hoofd binnen geslopen, zachtjes tikte haar voet op de maat mee. Zachtjes begon ze het liedje mee te neuriën, haar muzieksmaak was nogal variërend ze kon makkelijk een middag klassieke muziek luisteren. Maar de volgende dag kon ze ook weer Queen luisteren, dus echt een vaste muziek smaak had ze niet. Zolang het maar muziek was vond ze het goed.
Ze kende het nummer; Hurts like heaven, uit haar hoofd zo vaak had ze hem afgespeeld. Hopelijk vond meneer naast haar het niet erg dat ze zat te neuriën want Eline deed meestal gewoon waar ze zin in had.