I hate the wintertime. [Avan]

Niet dat het slim was om nu te gaan rijden aangezien ze waarschuwde voor een sneeuwstorm, maar haar paard had beweging nodig en samen met Avan durfde ze wel naar buiten. Ondanks dit pas haar tweede keer buiten rijden zou zijn, waagde ze het er maar op. Overigens was haar paard rustig bij Sangre en ze had haar broer al duidelijk gemaakt dat het een stapritje werd. De borstel gleed over de dunne vacht van Come On, die duidelijk stond te genieten van zijn poetsbeurt. Naast haar was haar broer met zijn paard bezig, maar haar aandacht was meer op haar eigen paard gericht.
Op haar gemak maakte ze haar paard klaar, liet zachtjes het zadel op zijn rug neerkomen en singelde hem één gaatje aan. De rest deed ze buiten wel, nu zette hij zijn buik toch alleen maar uit. Gelukkig waren de hoefijzers onder zijn hoeven vandaan, anders kon ze niet naar buiten en ze had geen zin om wéér in de bak te moeten rijden. Zodra haar paard klaar was om te gaan, liep ze zelf naar haar kast en liet haar handen in de handschoenen glijden, haar cap werd goed vastgemaakt en ze liep terug naar de grijze hengst die lichtelijk ongeduldig stond te wachten. Met één hand hield ze de teugels vast, terwijl ze met haar andere hand haar mobiel uit haar zak griste en een aantal berichten beantwoordde. "Avan, schiet eens op." Riep ze bars.
Met een diepe zucht maakte ze duidelijk dat ze ondertussen aardig ongeduldig begon te worden en Vanessa besloot alvast naar buiten te lopen. Het waaide flink en sneeuwvlokken dwarrelde uit de lucht, maar dat was voor haar nog geen reden niet de bossen in te gaan. Vanessa stopte haar telefoon weg, singelde Come nog een aantal gaatjes aan en klom soepel op zijn rug. Haar beugels maakte ze iets langer, want de laatste keer dat ze gereden had, had ze gesprongen dus ze zaten nog op springmaat. Toen ook Avan naar buiten kwam en op zijn paard zat, spoorde ze Come On aan, om vervolgens het terrein af te rijden en haar teugels goed op maat te maken.
"Trouwens Avan, heb je ooit nog wat gehoord van die Morgan? En was het nou wel een date of niet?" Na haar woorden draaide ze haar hoofd zijn richting in en haalde plagend een aantal keren haar wenkbrauwen op. Ze was gewoon nieuwsgierig wat haar broer uitspookte, hij vroeg immers ook bijna altijd aan haar waar ze heen ging, dus had zij ook het recht om te weten waar hij uithing.

Met doffe ogen werd hij door de Spaanse hengst aangekeken, waardoor Avan hem een aantal keer op zijn hals klopte. Deels om hem te belonen dat hij mee naar de poetsplaats was gelopen, voor de rest om hem meer wakker te maken. Al wist Avan donders goed dat als hij buiten kwam, de vlam in Sangre zou ontwaken en hij enthousiast zou worden. Het weerbericht had gewaarschuwd voor een sneeuwstorm, maar dat maakte Avan niet koud of warm. Hoe vaak hadden ze het weer niet mis? Vrijwel altijd, dus laat staan dat er ook werkelijk waar een sneeuwstorm zou komen. Daarbij ging hij ook niet alleen maar met Vanessa, dus als het erop aankwam wisten ze heus wel een plan te verzinnen. Zijn zusje was vrijwel altijd creatief, dat had hij wel gemerkt, omdat hij zelf juist nooit creatieve gedachten had of iets leuks kon verzinnen.
Ondertussen lag het bruinleren zadel op Sangre' rug, singelde hij zijn singel nog een paar gaatjes aan. Nee, dit vond de schimmel absoluut niet leuk en het vervelendste gedeelte van opzadelen. Daarom deed Avan hem meteen goed, anders zou hij er misschien nog eens met een bijtwond vanaf komen. Maar.. Nee, zoiets zou Sangre waarschijnlijk nooit doen, ookal vond hij iets vreselijk. Dat hoopte Avan tenminste ook maar. "Avan, schiet eens op." Na haar woorden was er een luide zucht te horen, waardoor hij zijn wenkbrauwen optrok. "Ongeduldig Vanes?" Nog snel deed hij Sangre' hoofdstel om, merkte hij dat zijn zusje alvast was gaan lopen waardoor hij meer opschoot. De beugels trok hij naar beneden aan beide kanten en toen hij klaar was liep Avan ook naar de oprit van de manege. Vanessa had hem uitgelegd dat ze door haar ongeluk het rustig aan wilde doen en het nog wennen was met Come, maar doordat Sangre altijd best wel rustig was tijdens buitenritten, moest dat geen groot probleem worden. Daarbij zou het ook gewoon een kleine ronde zijn, niets bijzonders.
Haar stem doorbrak de stilte, zorgde ervoor dat Avan lichtelijk zuchtte en zijn hoofd schudde. Zijn donkere ogen richtte hij op haar en kort rolde hij met zijn ogen. Nu hij er zo over nadacht, had hij nog maar weinig van Morgan gehoord? Het werd tijd dat hij haar eens belde en met haar afsprak, het was immers een leuke avond geweest, vond hij. "Jep." Deels was het gelogen, want zo vaak had hij geen gesprekken meer met Morgan gehad, maar ze hadden ze elkaars nummers gewisseld en hadden ze zo nog een paar gesprekken gehad. Hopelijk had Vanessa niet alles gelezen, want ja, hij kon zijn zusje nou eenmaal.. Misschien was zijn schermvergrendeling toch ergens wel goed voor, maar waarschijnlijk zou ze zijn code vast wel weten. "Een date? Ehm. Ik denk het." Niet dat hij het erg vond dat zijn zusje nieuwsgierig was. Ze mocht het best weten en erg geheimzinnig deed hij er niet over, maar ze moest niet al te ver gaan.. Maar dat zou vast wel niet het geval zijn. Ergens moest hij wel bekennen dat hij niet wist hoe het verder moest met Morgan, omdat hij enorm twijfelde of dat het wel een date was geweest. Haar antwoord op zijn vraag toen was namelijk heel.. Raar geweest. Want ja, wat moest hij voor antwoord precies verwachten, aangezien ze op zijn vraag of het een date was, zijn hand vast had gepakt en gevraagd of dat duidelijk genoeg was. Toen was zijn antwoord wel ja geweest, maar nu twijfelde hij enorm. Maar ach, het leven draaide niet om zulk soort dingen. In ieder geval nu niet. Nu was het meer lol maken en een leuke tijd met zijn zusje hebben vandaag.
"En, gaat het goed?" Vroeg hij toen, richtend ofdat het nu goed ging met haar en Come On buiten. Avan wist hoe erg ze het ongeluk had gevonden en hoe moeilijk het was om over een ongeluk heen zou komen, maar ergens had hij wel het vertrouwen dat het ging lukken met Vanessa. Ze was immers geen opgever. Nee, zijn familieleden waren geen opgevers, meer vechters. In zijn ogen tenminste.

Zodra de hoge, besneeuwde bomen hen omringde liet ze haar paard wat naar beneden rijden, zo was zijn aandacht op haar gericht en zou de omgeving minder interessant zijn voor hem, waardoor de kans dat hij zou schrikken vrijwel niet aanwezig was. Desondanks voelde ze dat hij wat onrustiger was dan normaal, wat ervoor zorgde dat ze zelf gespannen werd en daardoor maakte ze het alleen maar erger. Aan de reactie van haar broer te horen vond hij het niet geweldig dat ze erover begon, maar dat deerde haar weinig. Ze was gewoon nieuwsgierig, that's all.
De vraag die hij aan haar stelde liet haar even grinniken. "Op zich wel goed. Al is hij nu wat onrustig, dus ik wil écht niet te lang gaan, voordat er dadelijk iets gebeurd." Dat wilde ze niet op haar geweten hebben, één ongeluk was al genoeg voor haar. De wind begon sterker te worden, de sneeuwvlokken vielen met grote hoeveelheden uit de lucht en haar blik gleed terug naar Avan. Die sneeuwstorm zou in deze dagen over Horse Home heen komen, konden ze dan niet beter teruggaan, voordat ze er dadelijk midden in zaten? Toen Come On geschrokken een pas opzij zette, voelde ze hoe haar hart in haar keel bonkte. "Avan kunnen we niet beter teruggaan?" Haar stem had angstig geklonken, al snel richtte ze haar ogen weer op haar grijze hengst en nam de teugels wat meer op maat. Dribbelend zette hij een paar passen richting Sangre en Vanessa dreef hem een beetje aan, waardoor de afstand tussen Come en Sangre weer een beetje vergroot werd.
Minuten verstreken en de wind was nog krachtiger geworden. Haar zwarte, krullende haren werden in haar gezicht geblazen en de sneeuwvlokken belemmerde haar zicht. Dit ging dus écht niet goed komen, waarschijnlijk kwam de sneeuwstorm er nu aan en hadden ze net het verkeerde moment om te gaan rijden uitgekozen. "En ik maar denken dat het verhaal over die sneeuwstorm bullshit was. Mooi niet dus." Riep ze naar Avan, want het was moeilijk haarzelf nu nog verstaanbaar te maken met die hevige wind. Ondertussen begon ook haar paard onrustig te worden en al snel voelde ze hoe zijn voorhand omhoog kwam. Vanessa voelde hoe een angstig gevoel haar bekroop en zodra Come On met vier benen terug op de grond stond, sprong ze van zijn rug af en haalde zijn teugels over zijn hoofd, om hem stevig vast te kunnen houden.
De dikke laag sneeuw die op de takken lag viel naar beneden, raakte de achterhand van Come On die daardoor een meter naar voren schoot en Vanessa meetrok, waardoor ze op haar knieën terecht kwam. "Stap af! We moeten terug lopen en snel." Paniekerig klemde ze de teugels van haar paard om haar handen, bang om hem kwijt te raken. Dat was haar één keer gebeurd en dat liet ze niet nogmaals gebeuren. Het was moeilijk nu de weg terug nog te vinden, het enigste wat ze zag was één grote, witte massa en her en der wat bomen, maar daar bleef het bij. De takken aan de bomen begonnen gevaarlijk te kraken en af en toe zag je er eentje voorbij vliegen. Elke minuut leek de wind sterker te worden en als ze niet opschoten, zaten ze hier nog wel even vast en dan konden er ongelukken gebeuren.
Vanessa zocht naar Avan, maar ook die kon ze niet meer vinden. "Avan?!" Schreeuwde ze over het gebied. Waar was die nou weer? Ze besloot terug te lopen, ze liet haar broer echt niet alleen achter in deze gevaarlijke situatie. Haastig liep ze een eindje terug, uiteindelijk kwam Avan weer in zicht en Vanessa besloot zijn paard vast te houden, zodat hij gemakkelijker af kon stappen.

Avan knikte bij haar woorden. Ja, dat was wel begrijpelijk. Gelukkig had hij zelf nog geen ongeluk meegemaakt. Nouja, niet met Sangre of een ander paard. "Nee, gewoon een klein rondje. We zijn vast wel snel genoeg terug." Avan had al een beetje een route in zijn gedachten, die op zijn langst een halfuur zou duren. Vergeleken met hoe lang buitenritten normaal duurde bij hem, viel dat echt wel mee.
De wind van voren werd steeds krachtiger en een aantal dikke sneeuwvlokken kwamen met de wind mee. Het zorgde ervoor dat Avan weinig tot niets kon zien, waardoor hij met zijn arm iedere keer zijn ogen onbedekt probeerde te houden, maar wat jammer genoeg niet echt hielp. Avan zag in zijn ooghoeken dat Come On meer naar de kant van Sangre ging, maar gelukkig merkte Sangre er vrijwel niets van. De hengst hield zich op het moment alleen gericht op de weg voor zich dat hij en zijn ruiter zich niet zouden bezeren, dus daar hoefde hij zich dan geen zorgen over te maken.
"En ik maar denken dat het verhaal over die sneeuwstorm bullshit was. Mooi niet dus." De woorden van Vanessa kon hij nog maar net verstaan. "Ik dacht ook dat het grote onzin was, maar blijkbaar had ik deze keer toch ongelijk." Avan voelde ondertussen hoe Sangre toch wel zenuwachtig begon te worden en angstig, maar zichzelf nog net groot kon houden. Ergens voelde hij zich schuldig dat hij had gevraagd of zijn zusje mee ging buitenrijden, nu had hij er erge spijt van, aangezien ze al zo bang was. Nee, hij had beter niet naar buiten kunnen gaan en binnen kunnen blijven. Achteraf gezien was het zeker geen goed plan geweest, vooral omdat het nieuws nog zo gewaarschuwd had, maar Avan daar geen gehoor aan had gegeven. Soms was eigenwijs zijn geen goede eigenschap, eerlijk gezegd. Sangre was inmiddels tot stilstand gekomen, aangezien er net voor zijn neus een dik pak sneeuw van de takken naar beneden was gevallen. Zijn oren werden meteen diep in zijn schedel gelegd en hij had de neiging om te gaan steigeren, maar doordat Avan hem min of meer probeerde te kalmeren, ging het wel wat beter. Avan keek naast zich, maar geen Vanessa. Zijn ogen werden groot van verbazing en diep in zich dwarrelde een paniekerig gevoel in zich op. Ja, hij gaf nogal veel om zijn zusje, vooral op momenten zoals deze. Sangre' hart leek veel sneller te pompen, er kwamen erg grote rookwolken uit zijn wijd gesperde neusgaten en zijn hals raakte zelfs lichtelijk bezweet. Nee, dat was niet goed, straks zou hij nog kou krijgen.. Vandaar dat Avan het maar een beetje probeerde te bedekken door de manen van Sangre aan de andere kant van zijn hals te doen, zodat zijn bezwete kant toch nog wat manen erover had hangen. Niet dat het veel hielp, maar het ging om het idee.
Zijn donkere ogen zochten de omgeving zeer nauwkeurig af, zoekend naar een meisje met krullende, lange zwarte haren. Toen er iemand de kant van Sangre - die nog steeds stilstond - en hem op kwam, bevestigde Avan dat het Vanessa was. Gelukkig maar, hij wilde haar echt niet kwijtraken. Toen ze dichtbij genoeg was zag hij dat ze Come On aan zijn teugels meenam en ze Sangre ook vast hield zodat Avan Sangre ook mee kon nemen aan zijn teugels. "Gaat het nog met Come? Of wil je dat ik hem vasthoud en jij Sangre?" Waarschijnlijk was het niet nodig, maar het was altijd netjes om het aan te bieden.

Words; 455 || Tagged; Vanessa || Notes; So bad..

De teugels van Come werden hem overhandigd, waardoor Avan de teugels van Sangre aan Vanessa gaf. Niet dat Sangre het weer niets deerde, maar hij was zo te zien wel rustiger als Come. Avan' hand gleed over de grijze hals van Come, om hem zo iets meer te kalmeren. Niet dat het echt hielp, maar misschien als Avan zelf rustig bleef, Come zijn houding gedeeltelijk ook over zou nemen. Het was in ieder geval het proberen waard. Een onrustig, angstig paard was nooit geweldig, dus op de een of andere manier moest hij wel te kalmeren zijn.
Vanessa liep met Sangre voorop, gevolgd door Avan. Alhoewel Sangre ook niet echt rustig was bleek hij wel te luisteren, dat was maar goed ook. Come begon heel de tijd uit te wijken, te trekken en laag te steigeren, waardoor Avan zijn kracht moest gebruiken om hem bij zich te houden. "Lukt het nog?" Met een neppe glimlach knikte hij maar. Niet dat het niet lukte, maar moeilijk was het wel. Ergens was hij wel blij dat hij had gevraagd of hij Come over moest nemen, Vanessa was - volgens zijn mening - sowieso veel minder sterk als hem. Maar dat was logisch. Toen Vanessa ineens besloot een zijpad in te gaan, volgde hij haar maar. Avan wist zelf ook de weg terug naar stal ook niet meer zo heel goed, mede dankzij de sneeuwstorm. En ze moesten snel zijn, wilden ze niet in de gevaren zones terecht komen door de sneeuwstorm. Nee, dit was volgens hem helemaal geen pretje. Avan voelde hoe Come aan de teugels trok, maar Avan hem tegen hield zodat hij niet zou vluchtten. Zijn hand streek daarna nogmaals langs de grijze hals, om hem weer te kalmeren, maar veel hielp het weer niet. Come' neusgaten waren wijd open gesperd en zijn houding was zeer onderdanig en bang. Nee hij vermaakte zich echt niet.
Ze kwamen uit bij een weg, waar dus mogelijk auto's konden rijden. Gelukkig was dat niet het geval en konden ze snel oversteken, natuurlijk met enkele moeite, want Come had ook in de gaten dat het een geasfalteerde weg was, dus werkte hij even tegen, maar niet voor lang. Toen hij weer helemaal achter Vanessa kwam te lopen met Come, hoorde hij haar woorden. Avan vernauwde zijn ogen tot spleetjes, om zo de omgeving goed te kunnen bekijken. Om eerlijk te zijn was hij hier inderdaad nooit geweest.. "Misschien hier naar rechts? Of links. Of rechtdoor.. Nee, ik denk toch naar rechts. We komen er wel." Na zijn woorden slikte hij. "Hoop ik." Zijn laatste woorden waren voor Vanessa hopelijk niet te horen, maar aangezien hij het meer in zichzelf had gemompeld, hoefde hij daar niet bang voor te zijn.