Een mes rustte zacht tegen zijn borst, geplaatst in de binnenzak van zijn gilet, zodat hij deze snel kon trekken als het nodig was. Wanneer hij het nodig vond, want dat was het belangrijkste. Met zijn bruine ogen, zocht hij de straat af, eigenlijk naar niks in het bijzonders. Hij was al een paar maanden in Horse home, op een klus. Maar niet zomaar een simpele klus, het was niet iemand uitroeien of iemand terughalen. Hij was gevraagd om papieren op te sporen, iets dat nog niet vaak voor was gekomen. Een mens, dat was nog niet zo moeilijk, maar papieren? Op straat zocht hij naar mensen die er verdacht uit zagen, al wist hij dat het niks uit zou halen. Hij deed het automatisch en het enige wat hij zag, waren boeren. Of in ieder geval, mensen die hij niet interessant vond. Ze waren te normaal, teveel poppetjes en teveel boeren. Natuurlijk werd hij af en toe vreemd aangekeken. Hij was vroeg wakker en dat hield in dat hij teveel tijd over had. Dan begon hij aan make-up en zijn haren. enkel uit verveling. Rond zes uur was hij klaar om een wandeling te maken, maar er leek niks interessants te gebeuren in dit gat.
Hij had zijn rode gilet aangedaan, waar allerlei verschillende studs op de kraag zaten. en een zwarte broek. Hij kanten handschoenen, waar geen vingers aan zaten aangedaan. De rede dat hij aangekeken werd, was verschillend. Maar een van de redenen was vast omdat ze hem te vrouwelijk vonden. Maar in Japan viel dat wel weer mee, maar hij had geen zin om zich aan te passen aan de mensen. Ze mochten zich aanpassen aan hem. Toch zal hij netjes antwoorden als iemand hem iets ging vragen, want hij was wel met discipline opgevoed, al wilde hij dit niet altijd meer toepassen.
Zijn voeten brachten hem in de richting van een café en drank ging er altijd wel in, een wijntje of een sake, als ze dat er tenminste hadden. Dat was een telleurstelling als ze het niet hadden, maar dit weerhield hem niet om naar binnen te stappen.
"Sake." Zei hij tegen de eerste serveerster die langs liep, ze keek hem even vragend aan.
"Neemt u anders eerst ergens plaatst." probeerde ze vriendelijk op hem te antwoorden. Waarom Uruha enkel zuchtte, ze hadden het vast niet. Met wat tegenzin ging hij zitten aan een tafel bij het raam en staarde verveeld naar buiten, naar de mensen die hij al te vaak had langs zien lopen.
"Kan ik iets voor u doen?" Door die stem keek hij op.
"Hetzelfde als toen ik binnenkwam." Uruha had een accent, waardoor je niet enkel aan zijn uiterlijk kon zien dat hij uit Azië kwam. Maar ook door de manier van spreken. Woorden omdraaien en woorden verkeerd uitspreken, was ook geen verassing.
"Wat was dat?" Uruha rolde met zijn ogen.
"Sake." De vrouw slikte en besloot toen weer een gemaakte glimlach op te zetten.
"Dat hebben we niet."
"Rode wijn, de duurste." zei hij toen simpel, ze knikte en was weer weg. Dit zorgde ervoor dat uruha zijn ogen weer op buiten vestigde. Hij wilde weer eens wat actie, dit duurde te lang, daar had hij eigenlijk geen zin in om op te wachten.
Hij had zijn rode gilet aangedaan, waar allerlei verschillende studs op de kraag zaten. en een zwarte broek. Hij kanten handschoenen, waar geen vingers aan zaten aangedaan. De rede dat hij aangekeken werd, was verschillend. Maar een van de redenen was vast omdat ze hem te vrouwelijk vonden. Maar in Japan viel dat wel weer mee, maar hij had geen zin om zich aan te passen aan de mensen. Ze mochten zich aanpassen aan hem. Toch zal hij netjes antwoorden als iemand hem iets ging vragen, want hij was wel met discipline opgevoed, al wilde hij dit niet altijd meer toepassen.
Zijn voeten brachten hem in de richting van een café en drank ging er altijd wel in, een wijntje of een sake, als ze dat er tenminste hadden. Dat was een telleurstelling als ze het niet hadden, maar dit weerhield hem niet om naar binnen te stappen.
"Sake." Zei hij tegen de eerste serveerster die langs liep, ze keek hem even vragend aan.
"Neemt u anders eerst ergens plaatst." probeerde ze vriendelijk op hem te antwoorden. Waarom Uruha enkel zuchtte, ze hadden het vast niet. Met wat tegenzin ging hij zitten aan een tafel bij het raam en staarde verveeld naar buiten, naar de mensen die hij al te vaak had langs zien lopen.
"Kan ik iets voor u doen?" Door die stem keek hij op.
"Hetzelfde als toen ik binnenkwam." Uruha had een accent, waardoor je niet enkel aan zijn uiterlijk kon zien dat hij uit Azië kwam. Maar ook door de manier van spreken. Woorden omdraaien en woorden verkeerd uitspreken, was ook geen verassing.
"Wat was dat?" Uruha rolde met zijn ogen.
"Sake." De vrouw slikte en besloot toen weer een gemaakte glimlach op te zetten.
"Dat hebben we niet."
"Rode wijn, de duurste." zei hij toen simpel, ze knikte en was weer weg. Dit zorgde ervoor dat uruha zijn ogen weer op buiten vestigde. Hij wilde weer eens wat actie, dit duurde te lang, daar had hij eigenlijk geen zin in om op te wachten.