We've been waiting for so long!

Daar waren ze dan. Moora’s hand lag op haar zwangere buik terwijl ze dromend naar de overkant van de wachtzaal staarde. Op de muur kon je de groei van een eitje naar foetus en tenslotte baby zien. Dat de twee vruchtjes in haar buik al aardig vorm hadden gekregen, kon ze maar niet geloven. Haar borsten waren twee keer in grootte toegenomen en na zeven maanden keek ze er naar uit om over een tijdje haar twee kindjes te kunnen vasthouden.
Elliot. Elena en Elliot. Het had een tijd geduurd voor ze het over Elliot eens kon zijn met Pasqual – die vond het een prachtige naam – maar als het aan haar had gelegen dan was het toch wat anders geweest. Maar goed, Elena had zij gekozen en eerlijk was eerlijk.
Het meisje keek naar haar vriend, die naast haar zat en glimlachte gelukzalig. “Ze gaan weer een stuk gegroeid zijn. En we gaan meteen de bevalling inplannen.” Sprak ze enthousiast, waarna ze hem een kus op de wang drukte. Gisteren waren ze nog een prachtige schommelstoel gaan halen, ééntje die verschrikkelijk duur was maar die Moora zó graag wilde om uit voor te lezen. En haar schatje had haar verrast door haar mee te nemen naar de winkel voor die stoel. Wat was Pasqual een geweldig vriendje. Wat zou hij een geweldige papa worden.
“Scodelario – Hamilton?”, de assistente kwam naar buiten en keek hun richting uit. Moora kwam rustig recht en nam Pasquals hand vast. “Hier gaan we!”
Alsof ze het al jaren deed, nam Moora plaats op de stoel en trok ze haar shirt een stuk naar boven. De koude gel op haar buik deed haar nochtans elke keer even rillen, terwijl ze naar Pasqual keek en haar blik vervolgens benieuwd op het scherm richtte.
De gynaecologe vertelde dat de baby’s al konden knipperen. Dat het ademhalen vlot ging maar ze af en toe de hik konden hebben, of hoesten. Stilaan zouden ze meer vet kweken om zichzelf warm te houden. Ze vroeg of ze al wisten of ze borst-of flesvoeding zouden geven. Moora keek naar Pasqual. Hier hadden ze het zeker al over gehad. “Voor zolang dat lukt, krijgen ze borstvoeding. Als ik te kort heb, zullen we automatisch moeten overschakelen, beseffen we.”
De gynaecoloog knikte goedkeurend en plaatste het echoapparaat op haar onderbuik. “We zullen eens luisteren.”

Het was een check, een check als alle anderen, maar Pasqual was opgewonden. Opgewonden om zijn bengels weer te zien, om zijn eerste twee kinderen te zien. De kindjes die vanuit hem en Moora gekomen waren. Niet in de planning, maar voor hem totaal gewenst. Hij was de gelukkigste man op aarde. Met Moora bij hem en twee kindjes op komst, kon hij niet gelukkiger zijn. Hij had haar hand vast en tekende cirkeltjes met zijn vinger over de achterkant van haar hand heen. Een gelukzalige glimlach lag rond zijn lippen. Elena en Elliot, zo zouden ze gaan heten. Hij had het al helemaal voor zich gezien. Stiekem, zo dacht hij, zou Elliot uitbreken als danser, of als ruiter, maar geen mannensport. Hij zou een lady's men zijn. Zo ontzettend charmant, iedereen zou vanaf moment een verliefd op hem zijn. Hij zou de grote broer van Elena zijn, maar Elena zou uiteindelijk diegene zijn die het minste om netheid gaf. Pasqual had dit nooit uitgesproken met Moora, het was zijn eigen fantasie over de kindjes. Hoe hij ze al door de tuin zag rennen met zijn tweeën, hoe hij al voorstelde dat ze hun eerste ervaring met paarden zouden hebben - waarschijnlijk bovenop Papalita, de meest vriendelijkste merrie die hij kende - hoe de verjaardagsfeestjes zo ingekleed zouden worden dat ze zelf mochten bepalen welke kleur ze wouden zitten. Pasqual wou geen roze-meisje en geen blauwe-jongen. Hij wou dat Elena ging voetballen, als het even kon, en Elliot iets creatiefs ging doen wat meiden vooral deden. Het was misschien een gekke wens maar het leek hem geweldig als zijn kinderen nog specialer waren dan ze al waren. Een twee-eiige tweeling, een jongen en een meisje. Pasqual was de gelukkigste man op aarde en niets die dat in kon nemen.
Dat geluk toonde hij aan Moora. Hij verwende niet alleen de kinderen, ook zij moest verwend worden. Buiten de gebruikelijke massages, deed hij ook zijn best zo nauwkeurig mogelijk te luisteren naar haar wensen. Ze had een bepaalde schommelstoel gewild en hoewel het een prijzige - behoorlijk prijzige - stoel was geweest, had hij hem voor haar aangeschaft. En ze was zó blij geweest! Het maakte hem gelukkig om haar gelukkig te maken.
De kinderen zouden gegroeid zijn en met deze afspraak zouden ze ook de bevalling plannen. Moora was wat dat betreft diegene die toch het meeste kijk had op alles. Hij geloofde haar op haar woord. Haar moederinstincten bleken geweldig en hij vond de hele zwangerschap met haar geweldig.
Ze werden met zijn vieren opgeroepen. Nou ja, de kindjes werden niet benoemd, maar zij waren de reden dat ze hier waren. Moora ging liggen, vol zelfvertrouwen, ontspannen, net zo gelukkig als hij en trok haar shirt op. Hij nam haar hand vast, keek haar gelukkig aan. Keek een ogenblik weg om de arts toe te knikken en toen richtte hij zich weer op Moora. Moora was, met de kindjes, nu zijn hele leven.
De vraag over borstvoeding, ja, daar hadden ze het over gehad. Pasqual had vooral geknikt en geluisterd, zij had argumenten aangedragen. Hij vond het allemaal prima, zolang het voor haar maar aangenaam was. Het liefste kregen ze natuurlijk borstvoeding, maar zoals Moora al zei; als het niet anders ging, kregen ze erbij.
De gynaecoloog zette het echoapparaat onder aan haar buik en al gauw klonk een prachtig, krachtig klopje. Pasqual kneep opgewonden in haar hand en keek stralend op het schermpje. Toen hij wou zeggen 'kijk wat een mooi beeld', verplaatste de gynaecoloog het beeld akelig snel en het geluid van een ander hartje klonk. Althans, het had een ander ritme, dus Pasqual ging er vanuit dat het van het andere kindje was. Hij straalde, wou iets zeggen, wou zijn vreugde delen met de twee vrouwen in de kamer, maar iets hield hem tegen. Hij bestudeerde het gezicht van de gynaecoloog, dat ernstiger stond dan zou moeten als het ging om werken met kinderen. Ze mompelde iets, nauwelijks hoorbaar, steeds fanatieker over Moora's buik heen wrijvend. Onnodig ruw dat Moora werd ingeduwd en tegenaan gedrukt.
Afwisselend klonk het stevige hartslagje en het hartje dat anders klonk. Pasqual kon het niet benoemen. Misschien.. sliep ze? Of hij? Maar de blik van de gynaecoloog was hetgeen wat hem bleef achtervolgen.
Rats. Ze stond op toen ze een tijdje stilte had gehad maar toen ze wel fanatiek had zitten zoeken. Pasqual had Moora's hand vast, krampachtig, toen de gynaecoloog ineens om assistentie vroeg. Wat? Waarom?
"Wat is er aan de hand?" klonk hij dwingend, de vrouw met een intense blik aankijkend. "Waarom -"
"Dadelijk, we doen wat we kunnen, meneer." Van de openhartigheid en de vrolijkheid van daarnet was niets meer over en ze duwde haast ruw Pasqual aan de kant waarna ze overging op het duwen tegen Moora's buik, een paniekerige manier van doen waar Pasqual de kriebels van kreeg. Hij ging aan de andere kant van Moora staan, die ook ongerust moest zijn geworden, en nam haar hand vast. Een heel team verplegers en artsen kwam binnen en pas toen realiseerde Pasqual dat er iets goed mis was.

Het gehaaste hartritme van jongen of meisje klonk al gauw door de kamer. Pasqual kneep in haar hand. Ja, dit was echt! Moora glunderde en was benieuwd toen de gynaecologe het toestel verplaatste naar een andere plek op haar buik. Waar zat nummer twee? Moora grijnsde bij het horen van een tweede hartje, maar haar gezicht betrok toen dat ritme geheel anders leek te zijn dan het eerste.
Moora’s blik ging meteen naar de gynaecologe. Ze wist dat dit hartje niet klopte zoal het eerste. Onregelmatiger, trager. Het gezicht van de gynae veranderde zienderogen en Moora kneep in Pasquals hand. De dokter begon het apparaat bruusk over haar buik te wrijven en als ze de ongemakken van de zwangerschap niet zou leren kennen hebben, zou ze zeggen dat het pijn had gedaan. Maar Moora’s bezorgdheid zorgde ervoor dat de pijn er niet toe deed.
Ze wilde vragen wat er mis was – want ze voélde dat er iets goed mis was, dat kon je horen, maar net toen ze dat wilde doen, stond de gynaecologe op. Moora duwde zich op haar ellebogen op om recht te gaan zitten. Pasqual vroeg wat zij wilde vragen, maar de gynaecologe onderbrak hem haastig. Moora werd door haar weer tot liggen gedwongen en begon ruw op haar buik te duwen. Het deed zeer, maar het meisje gaf geen kik. Ze was bang, wat was er aan de hand? Assistentie kwam eraan en Pasqual verdween kort uit haar zicht. Haar andere hand werd vastgegrepen en toen het hele team dokters en verplegers binnenstormde, voelde ze de paniek in zichzelf naar boven stijgen.
Haar blik was doorweekt van angst toen ze Pasqual smekend om hulp aankeek – al kon hij niets doen. Tranen van angst sprongen in haar ogen. Wat was er mis met hun schatje? Wat ging er gebeuren? Waarom vertelde niemand hen iets?
“Ze moeten eruit.” Sprak een dokter kordaat tegen de gynaecologe en die knikte vastberaden. “Wacht – wat?”, bracht Moora uit, wat niet lukte zonder dat haar stem erg oversloeg. “Nee, dat is te vroeg!” Ze wilde zich rechtduwen, maar werd tegengehouden door handen van verplegers waarvan ze niet wist dat ze er waren. “Pasqual!”, het meisje riep paniekerig zijn naam, ookal had hij haar hand vast. “Hou ze tegen!”
In haar paniek voelde ze niet hoe er in haar linkerhand een naald werd gestoken en de bakster werd aangesloten. “Om rustig te worden”, sprak een vriendelijke verpleegster haar toe. “Maar ik wíl niet rustig worden! Ik wil m’n kinderen, gezond, nog in mij voor twee maanden. Verdomme!” Haar furieuze blik was moordend en haar stem dwingend. Toch was er niemand die naar haar luisterde.
Er kwam een ander bed aangereden en iedereen hief haar op en legde haar op het koude bed. Ze werd vastgeklikt zodat ze er niet af zou vallen - of af zou springen als je het aan haar vroeg – en al gauw werd het bed de kamer uitgeduwd. Pasquals hand bleef aan de hare vastgehaakt toen ze de lange gangen van het ziekenhuis door stormden. Haar blik bleef vastgehaakt aan de zijne. De blinde angst, de paniek. Ook in zijn ogen.
Plots gleed zijn hand uit de hare, zag ze hoe twee verplegers hem tegenhielden en zij in een kille kamer verdween. “Doe me alsjeblieft niet in slaap”, smeekte ze de verpleegster die al klaarstond met het masker. Het was die vriendelijke van daarnet. Haar blik ging naar de dokter, die zijn hoofd schudde. “Geen sprake van.” Het masker verscheen boven haar hoofd.
-
Haar ogen gingen open. Het getuut van het apparaat naast haar deed er lang over om tot haar door te dringen. Wauw, wat was ze moe. Wat wilde ze graag slapen en haar ogen dichthouden. Maar waar was ze? “Sluit je ogen nog maar een half uurtje, meisje. Je bent net uit het operatiekwartier, je hoort nog niet wakker te zijn.” Een onbekende stem wilde haar geruststellen, maar deed het tegenovergestelde. Operatiekwartier? De baby’s! “Mijn kindjes! Waar zijn mijn kindjes?” Ze duwde zich op, maar lag al snel terug neer toen ze zag dat die mooie, ronde babybuik plat was geworden. Haar lichaam was nog verdoofd dus ze voelde geen pijn. “Blijf rustig liggen, anders gaat de wonde open.”
Hoe kon ze in hemelsnaam rustig blijven liggen? “Alsjeblieft? Waar zijn mijn kindjes?” De verpleegster glimlachte even bitter. “Ik ben hier niet van op de hoogte. De dokter komt zo naar je kamer.”
“Pasqual?” De verpleegster verdween even en kwam enkele tellen later terug met een andere verpleger. “Goed, we brengen je naar je kamer.”
De rit naar de kamer duurde veel te lang. Ze voelde zich misselijk en bibberig terwijl ze met haar wegreden. “Kan het een beetje sneller? Ik wil mijn kinderen zien.”
“De dokter komt zo. Ik haal je vriend. Ik ga hem wel zeggen dat hij je tijd moet geven om te rusten. Het is niet gebruikelijk dat iemand zo snel wakker is en je moet blijven liggen om de wonde te laten rusten.” Deelde de verpleegster mee, terwijl ze nog kort Moora’s bakster controleerde en de kamer uitbeende.
Pasqual zou haar wel meekrijgen naar de kinderen. Hij ging dat wel voor haar regelen. Daar vertrouwde ze op. Ze blaasde kort wat lucht die teveel was uit haar longen en probeerde op die manier te kalmeren. Pasqual zou er zo zijn. En dan zou het goed zijn.

Hij wou Moora geruststellen, maar hij wist niet hoe. Hij wist niet hoe hij hun gezamelijke paniek met woorden kon rechtzetten. Hij wist niet hoe hij de acties van de doktoren kon verklaren zonder realistisch te zijn. Er was iets goed mis, iets wat zij beiden niet konden herstellen en waar de doktoren de enige waren die nu iets konden doen. Maar wat was er mis? Pasqual klemde zijn hand ruw om die van Moora heen. Het was lullig, hij wou niets liever dan de twee kindjes levend hebben, levend en in zijn armen, maar als Moora dit niet zou overleven, zou zijn leven voorbij zijn. Dat kon hij niet aan. Hij kon niet zonder haar. Hij wou niet zonder haar.
Ze moesten eruit. De schok op Moora's gezicht werd gespiegeld op Pasquals gezicht. Eruit? Maar het waren nog geen 9 maanden?! Ze zouden de bevalling plannen, vandaag zou de bevalling niet worden?! Pasqual hield haar hand vast, zijn gezicht vol angst. Hij kon niet tegensputteren, hij had er geen verstand van. Hij wist niets over zwangerschappen, behalve dat dit te vroeg was, dat de kindjes er nog niet uit moesten.
Moora werd overgebracht op een ander bed, kreeg vloeistof ingespoten om rustig te worden. Hij probeerde haar te sussen, maar hij wist niet wat hij moest doen. Blinde paniek stond op zijn gezicht te lezen en hij bleef haar hand maar vasthouden. Bracht zijn gezicht bij de hare.
"Ik ben er, ik ga niet weg,' fluisterde hij terwijl hij haar gezicht streelde. No way dat hij haar nu ging verlaten.
Ze liepen door de hallen, al was het eerder rennen en sprinten en Pasqual was blij dat hij haar bij kon houden. Hij werd door haar hand meegetrokken, wat maar goed was, want hij zag niet waar hij liep. Hij keek alleen naar haar, hoopte, smeekte haast, dat alles goed was. Hij was zo bang, zo ontzettend bang.
Toen werd hij tegengehouden. De dokter duwde tegen zijn borstkas.
"Meneer, u kunt niet mee," sprak hij.
"Dat is mijn vrouw die daar ligt, mijn kinderen!" Zijn stem brak, zijn blik was woedend. "Ik moet bij haar zijn! Ze -" Maar de deur werd met een knal voor zijn neus dichtgeslagen. Hij mocht niet huilen, hij moest zich inhouden. Zich sterk houden voor zichzelf, voor Moora. Met zijn vuisten knalde hij vol tegen de deur aan, sloeg hij er tegenaan.
"Doe open!" gilde hij gefrustreerd, waarna hij er kort tegenaan bleef bonken. Een verpleegster die achter de balie verderop had gezeten, trok hem mee terug de wachtruimte in, probeerde hem te kalmeren. Hij hoorde haar niet, keek alleen maar hopeloos naar de deur, waar zojuist zijn hele hart naar toe was vervoerd. Ellendig zat hij daar, in de plastic kuipstoeltjes. Te staren naar de deur. Eenieder die naar buiten kwam, werd wanhopig aangekeken, maar het was geen nieuws. Geen enkel moment. Hij durfde zijn mobiel niet aan te raken. Kaya's berichten, Kaya die alles nauw in de gaten hield als het ging om Moora's zwangerschap, waren allen ongelezen en onbeantwoord.
Een van de mensen die daarstraks bij Moora was geweest, kwam naar buiten. Zijn gezicht strak en ernstig. Pasqual hield zijn hart vast. Hij wist niet naar wie hij eerst moest vragen, zijn lip trilde en hij voelde zich onvast.
"Wat -" wou Pasqual beginnen, maar de man begon zelf al.
"Een van de kindjes had geen goede hartslag meer. De enige hoop voor hen beide was ze er allebei uithalen met een keizersnede. Dit hebben we gedaan. Echter heeft het voor de jongen niet uitgemaakt." Pasqual staarde de man aan. Een ongelovige blik lag op zijn gezicht.
"En... de meiden?" zijn stem was een fluistering. "Je vriendin maakt het naar omstandigheden goed. Je dochter wordt nu geholpen en gaat dadelijk naar de Intensive Care, zodat we haar goed in de gaten kunnen houden. We kunnen geen uitspraken doen over haar, ze is namelijk jong." Pasqual beefde. Zijn hele lichaam deed zeer, alsof hij een marathon had gelopen en hij niet goed hersteld was. Alsof hij tegen een elektrisch geladen hek op was gelopen. Alsof zijn hart geen dienst meer deed.
"Ik wil naar Moora." Zijn stem deed het niet meer, het was slechts een fluistering, maar de man hoorde hem alsnog. De man leek ervaring te hebben met het brengen van slecht nieuws, zo evenwichtig was hij.
"Ze slaapt, ligt nu op de uitslaapkamer. Daar heb je -"
"Ik wil naar haar toe." Pasquals ogen vlamden.
"Laat me naar haar toe." De man nam hem zwijgend mee en liet hem de kamer in. Een vrouw passeerde hem en daar lag Moora. Zijn hart brak maar hij moest zich groot houden. Ze was net open gesneden, dan ging hij niet nu al -
Hij kon er niet over nadenken. Hij wou er niet over nadenken. Het voelde leeg.
Zwijgend ging hij naast haar zitten terwijl hij de tranen die zo graag wouden komen, terug drong. Hij nam haar hand vast, streelde haar gezicht, maar hij zweeg. Spreken deed zeer. De enige woorden die hij namelijk nu kon vinden was 'hij is weg' en 'ze weten niet of zij het overleeft'. Die woorden wou hij haar niet aan doen. Die woorden wou hij niet uitspreken, omdat ze dan waar waren.

De verdoving leek haast geen effect meer op haar te hebben. Moora was klaarwakker. Ze wilde haar kinderen zien. En Pasqual. Hij was vast al bij de kinderen. Zij wilde ook bij hun kinderen zijn. Ze wilde hen vasthouden. Knuffelen. Zien hoe ze er aan toe waren want 8 weken te vroeg was niet niets. Nu.
Pasqual verscheen in de kamer. Moora keek op met een twinkeling in haar ogen. Nieuwsgierigheid. Ze zocht naar een gelukzalige blik in zijn ogen, maar herkende geen enkel symptoom hiervan. Waar waren Elena en Elliot? Hoe waren ze eraan toe? Gingen ze erheen? Pasqual ging zitten. Zei niets, keek enorm triest uit zijn ogen. Nam haar hand en streelde haar wang. “Waar zijn ze?”, vroeg het meisje, ze wilde zijn trieste blik niet onder ogen zien. “Hoe doen ze het? Mag ik naar hen toe?”, haar stem klonk wanhopig. Ze wilde niets van het slechte nieuws horen. Ze wilde haar kinderen zien.
Pasqual reageerde niet op haar vragen. Moora kreeg de tijd niet om na te denken toen zacht geklop op de deur klonk en de dokter zichzelf binnenliet. Het meisje duwde zich omhoog aan haar ellebogen en keek hoopvol op. “Mag ik hen zien?”, vroeg ze ongeduldig, terwijl de dokter het teken deed dat ze weer moest gaan liggen. Dat deed ze ook flink.
“De wonde in je buik kan even niet veel verdragen. Je moet de komende 4 uur neer blijven liggen. Je keizersnede werd groter dan verwacht. Je moet je rust goed nemen.”
Moora knikte ongeduldig. “Jaja. Dat weet ik nu ondertussen wel. Ik wil m’n kinderen.”
De dokter kwam aan haar bed staan en richtte zijn blik even veelzeggend op Pasqual, al leek die niet aan het gesprek bij te kunnen dragen. “Mevrouw,” begon de dokter diplomatisch terwijl hij haar ernstig aankeek. “Het jongetje had geen goede hartslag meer. Hun beste kans was om hen beide ter wereld te laten komen. Dit heeft voor hem helaas niet geholpen. Hij heeft het niet gehaald.” De dokter ging ongestoord verder. “Het meisje wordt zo naar Intensive Care gebracht. Daar zal ze de gepaste zorgen krijgen. Haar toekomst is onzeker. Het is een tweeling en ze zijn automatisch wat kleiner van gestalte. Dat ze 8 weken te vroeg werd geboren, is zeker een risico. We doen ons best om haar erdoor te krijgen. Voorlopig mogen jullie niet bij haar. Waarschijnlijk morgen in de loop van de dag, als jullie volledig steriel worden aangekleed.” De dokter zweeg kort na zijn woorden, maar wist niet hoe hij zich moest gedragen. Hij twijfelde even en knikte plots kort naar hen beiden. “Ik laat jullie alleen. Moora, je moet hier wel enkele dagen blijven om tot rust te komen.”
De deur werd achter hem gesloten en verbijsterd keek Moora naar de muur tegenover haar.  Haar hart voelde leeg. Haar hele lijf voelde leeg. Letterlijk en figuurlijk. Ze kon niet slikken. Ze kon niet huilen. Haar tranen bleven weg, maar haar hart leek wel volledig verscheurd te worden.
Ze kon niets zeggen. Nu begreep ze Pasquals reactie. Hoe hij niets kon verwoorden. Hun wereld werd op z’n kop gezet. Haar lijf rilde, al kon dat zijn door de verdoving. Hoelang ze niets zeiden, wist ze niet. Het voelde niet zo lang, al duurde het minstens een uur. Ze kon Pasqual niet aankijken, kon de pijn in zijn ogen niet tegenkomen. Hij voelde wat zij voelde, ze deelden deze pijn en hem aankijken was als in de spiegel kijken en geconfronteerd worden met de gebeurtenissen van die dag. Het was zo onwerkelijk. Zo’n nachtmerrie waarvan ze hoopte dat ze eruit zou ontwaken. Niets was minder waar.
“Ik wil naar buiten.” Mompelde ze – nog steeds zonder hem aan te kijken. “Ik mag vast wel in een rolstoel.” Ze duwde het deken van haar af. “Ik heb een sigaret nodig. Mijn moedermelk heb ik toch kan op dit moment toch niet van dienst zijn.” Ze trok al aan het belletje en niet veel later verscheen er een verpleegster. “Ik wil een rolstoel.” Sprak Moora zonder haar aan te kijken. “Ik wil NU naar buiten. Ik wil naar huis. Ik wil hier niet zijn. Pasqual, haal me hier weg. Ik wil naar huis. We komen morgen terug, ik beloof het. Maar ik wil nu weg.” Haar stem brak paniekerig, maar haar tranen bleven verrassend genoeg weg. Hoewel ze normaal gezien geen probleem had met tranen laten, bleven ze nu echt gewoon weg. Ze duwde zich recht en negeerde de lichte pijn die stilaan doorkwam doordat de verdoving uit haar lijf aan het gaan was.
Ze wilde weg uit deze plaats van verderf. Weg uit die plek die haar kind van haar afgenomen had en de andere niet eens in haar armen liet liggen. Haar blik ging boos naar de verpleegster toe.  “We willen verdomme ons kind vasthouden! Wat als zij óók sterft?! Dan hebben we twee verloren die we nog niet eens hebben kunnen vasthouden!”

Ze vroeg waar ze waren, of ze ze mocht zien. Pasqual kon het niet zeggen, wou het niet zeggen. Wou niet meer spreken, uit angst wat zijn woorden voor schade zouden aanrichten. Bang dat als hij sprak, hij niet meer kon ontwaken uit deze akelige droom.
Hoe doen ze het. Pasqual brak, ontweek haar blik, voelde alsof hij een stomp in zijn maag kreeg. Alsof iemand zijn hart eruit had gerukt. Hij wou opgeven, hier en nu, ophouden met bestaan. Maar hij moest er voor haar zijn, moest er voor het meisje zijn. Het meisje waar hij niets over wist, maar die in meer levende staat was dan -
Niet.
Hij mocht het niet denken. Dacht hij het, maakte hij het waarheid. Hij mocht ook niet spreken, dan ging het fout. Een dokter kwam binnen en Moora kwam overeind. Gauw werd ze weer liggend gestuurd. Haar wond was te groot, ze moest blijven liggen. Pasqual vroeg zich af of deze wonden ooit zouden kunnen helen. Het voelde alsof dat niet kon. Het voelde alsof hij vanbinnen kapot was. Alsof alles wat hij was, weg was. Het voelde zo leeg.
Moora bleef aandringen over de kinderen en Pasqual keek haar niet meer aan. Zijn blik sprak genoeg, hij wou niet dat zijn blik sprak. Hij wou dat niets meer sprak. De wereld had kunnen stoppen op dat moment en het had hem niets gedaan.
Het moment dat de dokter uitsprak wat hij daarstraks bij hem had uitgesproken, was het moment dat Pasquals hart in stukken brak. Hij legde zijn hoofd op Moora's schouder om zo de man niet meer aan te kijken. De tweede keer leek het pas aan te komen. Het geluid dat uit hem kwam, was gelijk aan het geluid van een stervend dier. Kwam het even goed uit dat hij vanbinnen ook gestorven was.
De dokter ging weg en Pasqual had niets meer gehoord van wat hij zei over hoe lang Moora hier moest blijven en wanneer ze hun dochter mochten zien. Hun zoontje was niet meer en het was niet zeker of hun dochter het wel zou overleven. De pijn was te vers, de gedachtes te alomvattend. De man was verscheurd en kon niets anders dan huilen.
Toen vanuit het een op het andere moment verstijfde hij. Besefte hij dat hij een idioot was, zich zo te laten gaan bij haar. Hij kwam van haar schouder af en veegde zijn tranen weg, haar beschaamd aankijkend. Haast verontschuldigend dat hij zich niet groot had weten te houden. Ze wou weg, een rolstoel, ze wou naar buiten. Pasqual wou met haar mee. Hij wou hier niet zijn, het was te pijnlijk, te gevoelig. Ze konden toch niet naar hun dochter.
Hij wist niet wat te zeggen.
"Je kan niet weg," fluisterde hij. "Straks trekt je buik open, raakt het ontstoken." De paniek in zijn ogen, raakte tot diep. "Straks raak ik jou kwijt. Ik kan niet -" zijn stem brak, maar ze moest het begrijpen.
"Stel dat er iets met je buik gebeurd. Je kan niet, je mag niet dat risico nemen." Hij legde zijn hand op haar wang, keek haar aan. Hij wou haar zo graag helpen maar hij wist niet waar hij wijs aan deed.
Waarom had hij goddomme niet een opleiding gedaan waar hij dat soort dingen leerde?!

Toen de dokter het haar vertelde, voelde ze hoe Pasqual zijn hoofd op haar schouder legde. Het geluid dat hij maakte. Het verdriet dat hij toonde aan haar – dit zou ze van hem anders nooit mogen zien. Nu was de pijn te hard om het te verbergen. Zijn schreeuwen ging bij haar door merg en been. Stoere Pasqual, die steeds voor haar klaarstond en hààr zou opvangen als het moeilijk werd voor hen beiden, kon dit enorme verdriet ook niet aan. Hartverscheurend. Maar Moora liet geen traan.
De dokter was weg en Pasqual leek te verstijven. Veegde zijn tranen weg, duidelijk beschaamd om zijn uiting van verdriet. Ze voelde zijn ogen op haar branden, maar ze kon hem niet aankijken. Weglopen. Ze wou weg, naar buiten. Even hier weg. Even frisse lucht.
Hij zei dat ze niet weg kon. Moora rolde met haar ogen. Ze wilde hier echt weg. Haar buik kon haar niet schelen. Dat Pasqual verdriet had, echter wel. Toen zijn stem brak wanneer hij zei dat hij haar niet kon kwijtraken, knikte ze even. “’t Is oké”, gaf ze toe, sneller dan normaal. Deze situatie was echter niet normaal. Pasquals hand lag op haar wang, maar hem aankijken deed ze niet.
“Ik ga niet. Dat doe ik je niet aan.” Haar stem trilde niet eens, klonk eerder emotieloos in vergelijking met al de pijn die ze vanbinnen voelde. Pijn waar ze op geen enkele manier mee om kon gaan. De verpleegster verdween in de deuropening en Moora richtte haar blik op Pasqual, al keek ze hem niet aan.
Ze legde haar hand op zijn schouder en trok hem dichter naar haar toe. “Kom hier”, sprak ze zachtjes, terwijl ze haar arm om hem heen legde – het gebeurde allemaal met dezelfde arm, gezien haar wonde zich niet tot knuffelen verleende. “Je moet nu niet sterk zijn. Ik weet welke pijn je voelt.”, fluisterde ze zachtjes terwijl ze hem zachtjes over zijn schouder streelde. “Dit is het moment om te huilen. Straks moeten we sterk zijn voor onze dochter. Nu mag het nog.”
Zijzelf deed haar best, maar ze kon niet huilen. Iets in haar blokkeerde alles. Ze huilde normaal makkelijk, maar wat ze voelde – het leek zo onwerkelijk. Ze echt. Ze wilde het meisje vasthouden. En het was vreemd, maar ze wilde de jongen ook vasthouden. Ze wilde afscheid nemen. Kort sloot kort haar ogen en slikte even.
“Zouden we Elliot nog mogen zien? Ik wil hem vasthouden. We hebben het recht om afscheid te nemen.”

Hoewel Moora normaal gesproken vrij graag haar zin wou hebben, in een hoop, en niet gauw opgaf, was het voor haar nu niet de tijd om ruzie te maken. Een dankbare blik werd naar haar toegezonden. Hij zou het echt niet aankunnen als ze nu gewond raakte doordat ze te snel te veel wilden. Een kindje verliezen was al erg genoeg.
Moora trok hem in een knuffel, voor zover dat in haar machte lag. Pasqual gaf zich over aan haar bezorgdheid, haar zorgzaamheid, aan het feit dat hij nu even niet sterk kon zijn. Hij hoefde niet sterk te zijn. hij kon niet sterk zijn. Het was alsof een deel van zijn hart kapot was, alsof een deel van hem miste. Tranen liepen als riviertjes over zijn wangen terwijl hij woordeloos tegen Moora aan hing. Voorzichtig, om haar geen pijn te doen. De pijn was te hevig, te groot, om er echt besef van te hebben. Hij wist het, maar tegelijk wou hij het ontkennen. Het kon niet waar zijn, het mocht niet waar zijn. Hij wou wakker worden uit een boze droom, uit deze boze droom, en hij wou dat Moora aan zijn zijde lag en hem geruststelde dat dit allemaal niet waar was, dat hij het maar gedroomd had. Maar het was te levendig. Zijn tranen die hij voelde stromen, Moora's ademhaling, de geuren, de lichten. Het was te echt. Dat kon hij niet dromen.
Moora vroeg zich af of ze Elliot nog vast mochten houden en hij richtte zichzelf op. Zoiets zou toch wel mogen? Hij had, helaas, wel de verhalen gehoord van mensen die hun kindje vroegtijdig waren verloren die het mee naar huis hadden kunnen nemen.
"Dat moet mogen. We vragen het een zuster dadelijk. Of een dokter."
Uiteindelijk had Moora nog even moeten blijven liggen, maar daarna werd ze in een rolstoel gezet en mochten ze Elliot bezoeken. Een speciale afdeling die ervoor ingericht was, voor de doden, waar hun kindje niet bij thuis hoorde. Maar het was fijn dat de omgeving zo geruststellend was, dat het zo'n kalme omgeving was. Elliot lag in een kistje, een klein, door de ziekenhuis geleverd kistje. Het mocht niets bijzondres voorstellen, maar de zusters hadden toch hun best gedaan er iets van te maken. Dat kon Pasqual waarderen. Ze stonden voor het kistje en het was zo makkelijk om hun zoon aan te raken. Zo ontzettend makkelijk...

Pasqual was er kapot van een toonde dat ook. Ze moest er voor hem zijn, vond ze. Hij was er al zo vaak voor haar geweest...
Ze kon er niet over nadenken. Hoe ze iets verloren hadden dat nooit was geweest. Alsof ze de laatste zeven maanden in een leugen hadden geleefd. Haar arm trok Pasqual dichter tegen zich aan en haar hand streelde door zijn haren.
Toen ze had gevraagd of ze Elliot nog mochten vasthouden, had Pasqual zichzelf bij elkaar geraapt om het te vragen. Na enkele uurtjes werd ze dan eindelijk in een rolstoel geholpen. Haar hart bonsde in haar keel terwijl ze richting de kelder van het ziekenhuis werden gestuurd. De afdeling was rustgevend. Hier lagen ze dan. Oude mensen die op late leeftijd overleden waren. Misschien slachtoffers van verkeersongelukken of mensen van middelbare leeftijd die heel ziek waren geworden. Kinderen konden er ook liggen. Allemaal hadden zij de kans gekregen om de wereld te zien. Het was oneerlijk. Maar anderzijds – misschien was het maar goed dat Elliot van deze wrede wereld bespaard was gebleven.
Het kistje was akelig klein en Moora keek over de rand heen om daar het lichaampje van hun kindje te kunnen zien. Gewikkeld in een warm dekentje, alsof hij het anders koud zou hebben. Zijn lippen waren paarsblauw van kleur, maar hij leek vredig te slapen.
Oh, wat wilde ze hem graag vastnemen. Haar blik ging naar de verpleegster die van op een afstandje een oogje in het zeil hield. Ze begreep Moora’s blik en wandelde rustig naar het kistje toe, nam het lichaampje van de jongen voorzichtig vast en legde hem in Moora’s armen.
Alsof ze nooit anders gedaan had, als een volleerde moeder, nam ze Elliot aan. De verpleegster maakte zich uit de voeten. Met haar linkerarm ondersteunde ze zijn hele lijfje. Hij was zo klein, zo breekbaar. Haar rechterhand streelde zijn koele wang en kleine neusje. “It’s okay”, fluisterde ze zachtjes, waarna ze haar lippen kort op zijn koele voorhoofdje drukte. “It’s fine. Slaap maar zacht. Papa en mama houden van je.”
Het zou vroeger vreemde geweest zijn om een dood lichaam aan te raken, maar haar moederhart wilde niets liever. Niets. Ze moest hem in haar armen gehad hebben. Niets in haar vond dit vreemd.
“Wil je ook?”, vroeg ze zachtjes aan Pasqual toen ze opkeek en Elliot klaarhield om eventueel aan Pasqual te geven.
Ze wilde dolgraag de jongen blijven vasthouden, maar wist dat dit eventjes al genoeg was voor haar. Uiteindelijk zou ze haar kindje toch moeten achterlaten.

Moora nam Elliot vast en hij bekeek het met lege ogen. Het was zo gemixt. Hij had dit beeld zichzelf zo vaak voorgesteld, maar dan met een levend, warm kindje. Een kindje die zijn ogen opsloeg naar mama, kraaide, geluid maakte. Een kindje met een hartslag. Zijn kindje. Hun kindje. Nu bewoog het niet.
Pasqual had zich vreugde voorgesteld. Een warm huis met twee kleine engeltjes. Het huis waar ze later naar terug zouden moeten, zou leeg zijn. Niet warm, waar ze allebei over gedroomd hadden. De slaapkamer zou een bedje teveel hebben. Er zou altijd een leegte zijn. En het was niet eens zeker of hun tweede het ging halen.
Pasqual had zijn arm om Moora heen terwijl zij Elliot vast had. Pasquals hart voelde net als het lijfje van Elliot, koud en leeg. Hun zoontje die er niet meer was... Pasqual drukte zijn lippen, trillend en wel, tegen Moora's hoofd aan, vooral om zichzelf een houding te geven, vooral om steun uit haar te halen. Hij trok dit niet, dit deed teveel pijn.
Moora vroeg of hij Elliot wou vasthouden en hij twijfelde. Het was zijn zoontje die in haar handen lag. Voorzichtig nam hij hem aan, zo klein als zijn kindje was. Het voelde koud, levenloos aan, maar zijn hart klopte voor dit kindje. Ook hij drukte zijn lippen op de voorhoofd van het kleintje.
"We zien elkaar weer. Je zal nooit vergeten worden," fluisterde hij tegen Elliot. "Waak over je zusje, ze zal je nodig hebben." En wij ook, dacht hij er somber achteraan. Op een gegeven moment kwamen de tranen weer en hij gaf Elliot over. Hij kon dit niet. Hij wou weg hier. Het was te echt, het deed teveel pijn. Zijn zoontje daar zien liggen, een emotionele Moora, het was te pijnlijk.

De manier waarop Pasqual zijn lippen trillend tegen haar aan had gedrukt, zorgde ervoor dat de druk om sterk te blijven bij haar steeg. Het leek ook niet te lukken, haar gevoelens de vrije loop te laten. Het was teveel, ze had het gevoel dat ze zou ontploffen als ze alles los zou laten. Moora had zichzelf bijeengeraapt nadat ze in duizenden stukjes was gebroken en probeerde elk stukje nu krampachtig vast te houden. Voor Pasqual. En voor Elena. Want Elena zou erdoor komen. Dat moest. En dan zouden ze er moeten staan. Het voelde als wanneer ze nu zou loslaten, ze er nooit meer bovenop zou komen. En twee ouders die verloren waren konden niet voor een kindje zorgen.
Pasqual nam Elliot van haar over en het voelde alsof haar hart uit haar lichaam werd getrokken. Ze beet zichzelf hard op haar onderlip, maar kon er niet aan toegeven. Pasqual Elliot zien vasthouden hoorde een ontzettend vertederend zicht te zijn. Zo had ze het altijd verwacht, zo moest het zijn. Maar zo was het niet. En dit was waar ze het mee zouden moeten doen. Hij sprak tegen het kindje, mooie woorden die zij niet had kunnen zeggen. Maar ze kon Pasqual enkel maar daarin bijtreden.
Snel gaf Pasqual Elliot weer aan haar. Ze zag dat zijn tranen weer gekomen waren en nam het kleintje van hem over. Haar blik gleed naar de verpleegster, die sereen knikte en naar haar toe kwam om Elliot van haar over te nemen. Moora drukte haar lippen nogmaals op het voorhoofd van het kleintje en trilde terwijl ze hem aan de verpleegster gaf.
Haar handen deden de rolstoel 180 graden om zijn as draaien en ze nam Pasquals hand. “Dat was genoeg”, fluisterde ze zachtjes, terwijl ze in zijn hand kneep. Verpleegster deed de deur voor hen open en duwde Moora’s rolstoel een stukje vooruit. Moora bedankte de verpleegster.