Me, my guitar, and my horse.

Ze knipperde met haar ogen, wakker geworden door iets wat kriebelde op haar neus. Het eerste wat Shira zag was de grote bruine ogen van haar merrie Dakota. Even wist ze niet waar ze was, maar dat werd al gauw duidelijk. Ze herinnerde zich dat ze die avond daarvoor opzoek was gegaan naar een nieuwe slaapplek. Al gauw had ze een oud huisje met twee lege stallen gevonden. Ze had daar aangebeld en gevraagd of ze een nachtje in één van de stallen mocht slapen samen met haar paard. Het was een oude man die open had gedaan. Hij had vriendelijk gereageerd en Shira mocht zo lang blijven als ze wou, de stallen stonden immers toch leeg, zei hij. Ze mocht bij hem thuis eten, en Dakota kon grazen in de weiden er achter waar ook een beekje was waar ze uit kon drinken. Shira keek op haar horloge, het was zes uur in de ochtend. Ze besloot even naar het huis te lopen om te kijken of de man al wakker was. Shira stond op en klopte het stro van haar kleren. Ze opende haar gitaarkoffer om een vest te pakken, het was immers best fris. Shira gleed even met haar handen over de snaren van de gitaar en bedacht dat ze er al een paar dagen niet op had gespeeld. Ze klapte haar gitaarkoffer dicht. Ze draaide zich, om Dakota te omhelzen en liep het paadje af richting het huis. Aangekomen bij het huis belde ze aan. De man deed open en verwelkomde haar hartelijk. ‘Ga zitten en smeer jezelf wat brood.’ zei hij. Shira ging aan de tafel zitten en pakte de zak brood. De man zelf was waarschijnlijk ook net wakker want hij was ook nog aan het ontbijten. ‘Vertel nou eens wie je bent. Ik heet Bruce.’ Zei hij. Ik strooide wat hagelslag op mijn boterham. ‘Ik ben Shira.’ Zei ik terwijl ik naar hem opkeek. ‘Hoe oud ben je? En, als ik het vragen mag, waarom zoek je een slaapplek?’ Zei Bruce, Shira zag dat hij totaal niet begreep in welke situatie hij terecht was gekomen. ‘Ik ben negentien.’ Zei ze. Ze keek de man even onderzoekend aan. Hij zag er wel aardig uit, besloot ze, in ieder geval aardig genoeg om haar verleden aan toe te vertrouwen, toch haatte ze het om het verhaal te vertellen. ‘Ik ben de dag nadat ik achttien werd weggelopen uit huis. Ik ben samen met mijn merrie, Dakota, mijn gitaar en wat kleren vertrokken en slaap sindsdien overal en nergens.’ Ze keek in de ogen van de man om zijn reactie te pijlen, ze meende iets van onbegrip te zien. ‘Waarom ben je weggelopen?’ vroeg hij. Nou kwam het moeilijkste deel van het verhaal. Altijd als mensen dit vroegen bleef ze neutraal kijken, maar van binnen ging ze kapot. ‘Toen ik klein was, was alles perfect.’ Begon Shira. ‘Ik had een tweeling broer en hij was tegelijk mijn beste vriend. Onze ouders hielden van ons, en van elkaar. Drie jaar geleden, toen ik zestien was, verongelukte mijn broer bij een auto-ongeluk. ‘ Ze slikte even. ‘ Mijn broer had een motor gekocht, maar had geen rijbewijs. Hij smeekte me het niet te vertellen aan onze ouders. Ik begreep hem en beloofde hem stil te zijn. Na het ongeluk bleven mijn ouders schreeuwen dat het mijn schuld was, omdat ik niets tegen ze had gezegd over de motor. Mijn vader begon me te slaan, en mijn moeder deed er niets tegen. Ik durfde niet naar de politie omdat mijn moeder zei dat ik dan uit huis zou werden geplaatst, en ik was doodsbang dat Dakota dan niet meekon. Ik besloot te wachten totdat ik achttien was en dan het huis te verlaten. De dag nadat ik achttien was ben ik vertrokken op mijn merrie Dakota. Het enige wat ik meenam was een stel kleren, mijn gitaar en een verkreukelt pasfotootje van mijn broer.’ Ik zuchtte, dat zat er weer op. Bruce bleef heel lang stil. Uiteindelijk zei hij: ‘Je hebt veel te veel meegemaakt voor jou leeftijd, je kan hier zo lang blijven als je wil.’ Shira knikte. ‘Bedankt, dat betekend veel voor me.’ Stil aten ze hun ontbijt op en Bruce vertelde je hier een hele mooie omgeving had waar ze straks best een ritje kon gaan maken. Shira besloot dat te doen en bedankte Bruce nogmaals voordat ze terugliep richting de stal. Ze trok haar vest uit, stopte het bij haar gitaar in de gitaarkoffer die ze oppakte. Ze klom op Dakota`s rug, ze had immers alleen een hoofdstel en geen zadel, en pakte de teugels vast. Ze stapten richting de richting uit die Bruce had aangewezen. Het was inderdaad een mooie omgeving. Bij een weitje stapte ze af en deed het hoofdstel van Dakota af zodat ze kon grazen. Ze was niet bang dat Dakota wegliep, altijd als Shira floot kwam Dakota meteen naar haar toe. Ze pakte haar gitaar uit haar koffer en begon ‘Butterfly’ van Lenny Kravitz te spelen. Zachtjes song ze met de tekst mee. Het was een liedje wat haar broer altijd speelde op zijn gitaar. In haar ooghoek zag ze dat Dakota naar een weitje verderop liep. Shira speelde nog wat andere liedjes en keek op om te kijken waar de zwarte merrie was. Ze was vast om de bocht naar een andere wei gelopen. Ze floot twee keer en Dakota kwam naar haar toe galopperen. ‘Ga hier maar even grazen meid.’ Zei Shira, ze kende de omgeving niet en wist niet of er mensen of wilde paarden waren die haar Dakota wat aan wilden doen.

- For everyone (: -

"Chris, achterover zitten! Geen paniek!" Chris liet een diepe zucht horen terwijl de instructrice paniekerig instructies tegen hem aan het schreeuwen was. Het paard waarop hij zat was in volle rengalop blindelings door het bos aan het rennen en had schijt aan de hulpen van Chris. Hij zat in verlichte zit op Noire, een jonge hengst die nog altijd even angstig was. Angst voor van alles. Een boomstam versperde hun de weg en Chris glimlachte lichtjes. Misschien was dit wel zijn redding, misschien kon hij nu wel terug...
Maar nee, Noire zette zich keurig af, vloog over de boomstronk heen en landde met een doffe plof aan de andere kant. Onwillekeurig klopte Chris hem toch op zijn hals, het was een keurige sprong geweest. De hengst galoppeerde verder, zweet parelde op zijn hals en Chris voelde dat hij verslapte. Maar om heel eerlijk te zijn, Chris had geen idee meer waar hij was. Weer probeerde hij Noire terug te krijgen, die nu wel reageerde op zijn hulp. Een uitgestrekte, snelle draf, om vervolgens rustiger te draven en over te gaan in stap. De hengst brieste en Chris klopte hem op zijn hals.
"Goed gedaan, jochie," complimenteerde hij de hengst en hij keek over zijn schouder, of hij nog ergens zijn instructrice zag rijden. Niets.. Hij liet een zucht horen en stuurde de hengst de andere kant op. Hij had geen idee welke kant hij nu opreed en hij wist ook niet of hij goed ging, maar hij moest wel in beweging komen. Na wat een hele poos leek, hinnikte Noire een diepe, zware hinnik naar een ander paard. Chris keek op, hij was wat in gedachten geweest. Een meisje stond met een paard in een soort van weiland. Chris zuchtte opgelucht en voelde dat de hengst onder hem ook toe was aan rust.
"Mijn instructrice vinden we toch voorlopig niet terug," sprak hij bedachtzaam en met die gedachte stuurde hij Noire naar het meisje toe. De hengst hinnikte weer naar het paard en Chris grinnikte. Hij liet zich uit het zadel glijden, stak de beugels op en haalde het zadel eraf. De hengst hield hij vast met de teugels. Kort keek hij om zich heen, zag dat hij de hengst wel even vast kon maken aan een hek en met Noire liep hij naar dat hek toe. Hij wist dat hij niet al te sociaal bezig was door het meisje niet te hebben begroet, maar de zorg voor Noire ging heel eventjes voor. Dat zou ze wel begrijpen, ze was immers een paardenmeisje. Hij haalde het hoofdstel van Noire af maar bleef de hengst vasthouden bij zijn manen. Met wat moeite haalde hij het bit van het hoofdstel af, deed hem weer om bij Noire en maakte hem vast. Toen zette hij Noire vast aan het hek, liep achteruit en bekeek het resultaat tevreden. Dit was voor Noire vast wel in orde. Zo kon hij grazen zonder te stikken en had hij dat ellendige zadel niet meer om.
Toen Chris zichzelf er van vergewist had dat Noire echt goed stevig vast zat, liep hij naar het meisje toe, ietwat met een verontschuldigende uitdrukking op zijn gezicht.
"Sorry dat ik me zo asociaal heb gedragen en me eerst heb beziggehouden met mijn paard," zei hij direct. "Ik vond de zorg voor Noire even wat belangrijker.. Ik rij nu al een tijd rond en ben op mijn rit mijn instructrice kwijtgeraakt nadat Noire ervandoor schoot." Hij stak zijn hand vriendelijk uit naar het meisje.
"Ik ben trouwens Chris," stelde hij zichzelf voor. Hij was nieuwsgierig waarom het meisje hier in dit weiland was. Niet dat hij er niet blij mee was, maar hij was wel nieuwsgierig.

Shira tokkelde nog wat verder op haar gitaar, een eindje verderop stond Dakota rustig te grazen. Het leven was zo perfect op dit moment.
Zoveel beter dan die twee jaar nadat haar broer gestorven was. Ze zag hoe Dakota haar hoofd optilde en haar oren spitste. Bedachtzaam keek Shira dezelfde kant op als die van haar merrie. Een jongen op een hengst kwam richting de wei draven. Hij haalde het zadel van de hengst af, koppelde het bit los en bond zijn paard aan het hek vast.
De jongen kwam naar toe. “ Sorry dat ik me zo asociaal heb gedragen en me eerst heb beziggehouden met mijn paard,” zei hij verontschuldigend. “Ik vond de zorg van Noire even wat belangrijker.. Ik rij nu al een tijd rond en ben op mijn rit mijn instructrice kwijtgeraakt nadat Noire ervandoor schoot.”
Hij stak zijn hand naar haar uit. “Ik ben trouwens Chris,” zei hij. Ze gaf hem een hand. “Shira,” glimlachte ze. “Natuurlijk begrijp ik dat, de zorg van de paarden gaan altijd voor,” Ze keek naar haar merrie die nu nieuwsgierig richting Noire liep “En dat is mijn merrie, Dakota” Ze had geen zadel en hoofdstel om, en stond niet vastgebonden dus floot Shira haar maar gauw terug. Meteen keek Dakota op en draafde ze naar haar toe. “Sorry, ze is nogal nieuwsgierig als het om hengsten gaat,” Shira glimlachte even. Ze aaide haar merrie over haar hals en keek ondertussen naar haar gitaar, die samen met het hoofdstel op de gitaarkoffer lag. Shira reed altijd zonder zadel. Ze had haar zadel niet meegenomen toen ze weggelopen was, het was eigenlijk alleen maar een onnodig ding wat ze meesleepte. Ze keek op haar horloge, het was intussen half acht in de ochtend. Dakota stak haar hoofd naar voren en snuffelde nieuwsgierig aan de schouder van Chris. Ze blies even als goedkeuring, draafde weg en begon rustig te grazen. “Je bent goedgekeurd,” grijnsde Shira. Ze keek achterom naar haar paard die minstens vijftig meter verderop naar hun stond te kijken. Dakota hinnikte even en graasde toen weer door. “Is Noire van jou? Of van je kwijtgeraakte instructrice?” Ze keek naar de prachtige jonge hengst die bij het hek aan het grazen was.

Hij voelde zich opgelucht dat ze het niet opvatte als een belediging. Hij glimlachte naar haar.
"Geeft niet, ik denk dat Noire ook wel in haar is geïnteresseerd." Hij had geen bijbedoelingen met die opmerking. Dakota kwam dichterbij en blies tegen zijn schouder, daarna liep ze weer weg. Door de opmerking van Shira moest Chris lachen. Goedgekeurd? Zou dat komen omdat paarden over het algemeen wel wisten dat hij een meisje was? Hij beet kortstondig op zijn lip en liet die gedachte gauw varen. Hij was een jongen, gewoon een jongen. Met het lichaam van een meisje, maar daar konden ze niet moeilijk over doen.
"Mooi dat ik ben goedgekeurd. Ik zou liever goedkeuring van zijn eigenaar willen," flirtte hij met het meisje. Hij was niet echt een... lady's men of iets in die richting, maar flirten vond hij altijd wel leuk. Het gaf vaak grappige resultaten en het maakte hem vrolijk. Hij had alleen nog nooit echt resultaat gehad. Daarbij, hij was er niet over uit of hij nou wel een relatie met een jongen of met een meisje wou. Het gevoel moest er zijn. Dat vond hij het belangrijkst.
"Helaas is Noire niet van mij," beantwoordde hij haar vraag. "Maar ik geloof dat als ik de tijd zou hebben en ik het wil, mijn moeder hem wel voor me koopt." Peinzend keek hij naar de hengst die onder de indruk leek te zijn van Dakota en daardoor zijn staart hoog opgooide in de lucht.
"Misschien besluit ik dat wel. Noire is geweldig en we hebben een goede band. Hij is nog jong en kneedbaar en ik kan nog vrijwel alles met hem doen. Hij is top. Misschien soms een beetje onhandelbaar als hij bang is, maar voor de rest." Hij keek weer naar Shira, een glimlach sierde zijn lippen.
"Ik.. ga even in het gras liggen, ik ben behoorlijk moe. Om vijf uur opstaan en vervolgens om half zes het bos in, is geen pretje. Het is zeker wel de moeite waard als je allemaal herten tegenkomt, maar het is wel heel vermoeiend." Hij voegde daad bij woord en ging inderdaad in het gras liggen met een grassprietje uit zijn mond.
"Kom erbij," stelde hij voor. Hij sloot zijn ogen en genoot van de ochtendzon die op zijn gezicht scheen.

“Mooi dat ik ben goedgekeurd. Ik zou liever goedkeuring van zijn eigenaar willen," zei Chris als reactie op haar opmerking. “Daar heeft een mens meer tijd voor nodig dan een paard.” Antwoorde ze direct.
Ze glimlachte, ze had het feit dat paarden meteen konden weten hoe een mens in elkaar zat, altijd al gaaf gevonden. Ze vertrouwde dan ook altijd volledig op de goedkeuringen van Dakota. Chris vertelde dat de hengst niet van hem zelf was, maar dat hij er nog over nadacht het paard te kopen. “Hij ziet er in ieder geval geweldig uit, het is een prachtdier. Maar dat is natuurlijk niet het enige waar het om gaat wanneer je een paard koopt.” Toen ze het nieuws kreeg dat ze een paard mocht uitzoeken was ze meteen de zaterdag daarna met haar ouders en broer naar de paardenmarkt geweest. Ze had allerlei paarden gezien maar toen ze de zwarte merrie in het oog kreeg was ze alle andere paarden vergeten.
Ze moest op haar tenen staan om de neus van het paard te aaien.
Shira had gefluisterd dat dit het paard was dat ze wou. Haar moeder had paniekerig geroepen dat het dier veel te groot was voor haar. Haar tweelingbroer was omgedraaid. ‘Dit paard is bijzonder, mam.’ Hun moeder had gezwegen en haar vader had betaald. "Ik.. ga even in het gras liggen, ik ben behoorlijk moe. Om vijf uur opstaan en vervolgens om half zes het bos in, is geen pretje. Het is zeker wel de moeite waard als je allemaal herten tegenkomt, maar het is wel heel vermoeiend." Shira snapte dat wel, maar zelf was ze echt een ochtendmens, ze werd meestal vroeg wakker.
“Kom erbij,” zei hij. Ze deed wat hij zei en ging naast haar gitaarkoffer op de grond zitten, met haar armen om haar knieën geslagen. Het was al iets later in de ochtend, het begon al warmer te worden. Shira hield van de zomer, dan was het warm genoeg om te zwemmen in een meer of kanaal. Dan maakte ze lange tochten met haar merrie door het ondiepe water van sommige beken. Ze tilde haar hoofd even op in de zon en genoot van de warmte op haar gezicht.

Shira kwam inderdaad bij hem zitten.
"Wat doet zo'n iemand als jij hier alleen in het bos?" vroeg hij toen. Het was waarschijnlijk zijn zaak niet, maar hij vroeg het zich wel af. Ze was een vriendelijk meisje, wat een gitaar bij zich droeg, een paard meehad en alleen was. Wie was zij?
Chris kwam overeind en keek Shira verwonderd aan, bedachtzaam zelfs. Misschien trok hij te snel conclusie's, misschien was hij wel veel te avontuurlijk, misschien had hij wel te veel boeken gelezen.
"Jij bent een zwerfstertje, is het niet?" vroeg hij toen, terwijl zijn ogen begonnen op te lichten. "Jij hebt geen echt thuis meer, om een reden, is het niet?" Een grijns tekende zijn gezicht. "Dat is zó gaaf, veel boeiender dan mijn verhaal. Zijn ogen gleden naar Dakota en toen weer terug naar Shira. Die band tussen mens en dier kwam alleen als er iets bijzonders was gebeurd, iets, een verleden. Hij keek even twijfelend naar Shira stond toen op, trok haar overeind en danste haast.
"Wauw, wauw, wauw," riep hij onophoudelijk. Alsof hij niet wou luisteren. "Dan moet jij zo iemand zijn die elke dag van hot naar her trekt, enkel met je paard, geen school, geen verplichtingen." Hij droomde weg. Wat moest zo'n bestaan gaaf zijn, zeg.
Toen werd zijn blik duisterder. "Maar daar zit een reden achter, of niet soms? Een niet al te prettige reden. Je bent nog zo jong." Ze kon niet veel ouder dan hem zijn.
"Jij hoort.. niet overal en nergens te wonen." Hij wou aanbieden of ze bij hem wou intrekken, maar ze kon hem niet en hij had geen ruimte voor Dakota. Dan zou hij haar blij maken met een dode mus.
Toen liet hij een zucht horen en maakte zijn maag een akelig rommelend geluid. Ohja, ook dat nog.
"Sorry dat ik je zoveel lastig val," zei hij zachtjes. "Maar heb je misschien wat te eten voor me? Ik rammel."