A second Horse

Emily liep in haar kamer heen en weer. Ze beet op haar lip en stond even stil. Ze wist niet wat ze moest doen, de paardenmarkt was op fietsafstand bij haar vandaan, maar ze moest ook nog naar Black Moon toe. De dierenarts zou vandaag komen kijken of zijn wond helemaal genezen was van 1 jaar geleden. Als dat zo was dan mocht ze weer alles doen met Black Moon als voorheen. Aarzelend stond Emily midden in haar kamer op haar lip te bijten. Wel of niet, niet of wel?Ze beet harder op haar lip van frustratie, er kwam een sneetje. Emily proefde wat bloed. Nouja kijken kan geen kwaad... Emily besloot het maar te doen. Ze deed een paar leuke jeans aan, een with topje met daar op bruine bodywarmer. Ook deed ze een wite strik in haar haar. Blij dat ze de keus had gemaakt stapte ze de deur uit, ze pakte de deurpost vast en riep naar haar tante : ben even naar de paardenmarkt over een uurtje weer terugHaar tante mompelde iets wat Emily in de oren klonk als een jah dus deed ze de deur achter haar dicht. Ze pakte haar wite oma fiets, die voor een deel bruin zag van de modder en sloeg linksaf bij een kruising. Ze parkeerde haar fiets bij een druk bezochte straat zodat hij niet gestolen werd. Ze stopte haar handen in haar bodywarmer, het was al aardig fris. Vrolijk stapte ze flink door, totdat ze bij een paar merries stopte. Ze bekeek ze een voor een, ze spraken haar niet echt aan. Achterin stond nog een Merrie, die een beetje de andere kant aan het staren was. Emily liep langs het hek naar de merrie toe, hey wat sta jij hier maar een beetje te niksen? Ze aaide de merrie over de hals. Het was een beetje aan de magere kant, maar wel verzorgd. Ze riep naar de handelaar. Het was een oude man met een chagerijnig gezicht. "Hoe duur is deze merrie?"Hij mompelde iets, Emily kon het net verstaan. "Oke ik koop haar, alleen even pinnen". Ze aaide de merrie over haar hals en liep naar de pin automaten. Nadat ze eindelijk aan de beurt was bij het pinautomaat, het geld gepint had en terug gelopen was. Was er al een kwartier voorbij gegaan. Ze liep naar de man toe en overhandigde hem het geld hij mopperde over dat ze niet kon opschieten. Emily was blij toen ze weg kon. Ze leide de merrie aan het halster weg bij de drukke mensen massa. "Hey paardje van me, wat een chagerijn hé?" Ze kroelde de heletijd tussen zijn maanen. Bij de fiets aan gekomen keek Emily aarzelend rond. Wat nu? Nouja dan maar een stukje lopen dacht Emily. Vrolijk ging ze opweg, met haar nieuwe merrie aan de ene hand.


( Amani jij mag )

Amani snoof en legde haar oren nijdig in haar nek. Zijn geur hing hier overal, de geur waar ze in was getrapt. Domme zij, gewoon in zo’n domme, oude truc getrapt. Kwaad stampte ze tegen de boxdeur, ze wou eruit, hem een les leren. Toen bedaarde ze wat, hij kon er niets aan doen, het waren de mensen. Goed, om vraagtekens te vermijden zou ze het uitleggen, in paardenstyle. (goed die sloeg nergens op :’)). Amani had eerst nog in vrijheid rondgelopen toen er een hengst langskwam, ze kon hem niet zien maar rook hem. Tijd voor een praatje was er niet, hij draaide gelijk weer om had ze gehoord en tot haar grote fout was ze hem achterna gegaan. Gelijk toen ze een hoek om was werden er dingen om haar geworpen, ze sneden in haar vel en de dingen zaten overal, zelfs bij haar benen zodat ze, terwijl ze bokte steigerde etc viel. Hardhandiger gevangen worden kon haast niet. Dat was zo ongeveer het verhaal, dat was onderhand alweer een maand geleden, nu kon ze met het halster meelopen en had ze (ook hardhandig) geleerd om niet te bijten tijdens lopen. Amani snoof en gromde even uit nijd, de hengst werd vast weer opgetuigd om nog zo’n goedgelovig paardje te lokken. Bah, wat mensen allemaal niet deden voor een dier. Door haar gepieker en gestamp hoorde ze te laat dat er iemand aankwam. De merrie hoorde de scharnieren piepen en hapte gelijk naar het geluid. Gelijk voelde ze spanning op haar halster en stond met een ruk stil. Het mens had haar halster weten te pakken en duldde zoals altijd geen weerstand bij het halster. Hij leidde haar naar buiten vermoedelijk en voor ze het wist stapte ze op iets scheefs, het wiebelde. Angstig steigerde ze hoog maar de man hield het halstertouw gewoon vast.

Trillend van angst stond ze opgesloten in iets smals en wiebeligs. Van alle kanten hoorde ze geruis en af en toe getoeter. De man die haar in dat ding had gekregen had Amani niet vastgemaakt dus ze kon gewoon steigeren en dat soort dingen.
Na een uur ongeveer stopte het ding en hoorde ze weer de piepende scharnieren. Gelijk schoot ze naar achteren en steigerde meteen metershoog waarbij ze een schrille hinnik uitstootte. Met een doffe plof kwam ze weer neer en bleef ook zo staan. Dat was ze inmiddels gewend bij de mensen. Amani liet haar gehoor haar werk doen maar werd gek van het geluid, wat nou als er gevaar zou komen? Amani snoof angstig maar kalmeerde snel. Tot nu toe gebeurde er niets en hoorde ze gewoon mensen stemmen. Wel schrok ze toen er opeens een hand door haar manen woelde. Het was een fijnere hand dan die van het mens die haar had gevangen. Dat stelde haar wel geruster. De hand verdween en de eigenaar van de hand blijkbaar ook. Na een kwartier zo ongeveer voelde ze dat dezelfde hand haar halster vastpakte en haar ergens naartoe leed. Nieuwsgierig ging ze mee, waar zou ze heengaan? Misschien weer terug naar het wild? Alleen die gedachte al maakte haar dol van enthousiasme. Amani liep mee met het meisje maar het bleek dat ze helemaal niet terug ging. Teleurgesteld liet ze haar hoofd wat hangen terwijl ze meeging. Dan maar het meisje zo snel mogelijk dumpen, dacht Amani boos.

[flut :clown: ooowja, die tekst daarboven slaat nergens op :'D daar heeft geen betekenis aan xD]

Emily liep blij met haar nieuwe merrie aan de hand. Ze waren al bijna bij haar huis. Haar tante en zij hadden een nieuw huisje gezocht. Het nieuwe huisje was best klein maar groot genoeg voor hun twee, lag in de buurt van haar school, had twee ruime stallen, twee grote weilanden en een wat kleineren, genoeg ruimte voor een binnenbak die ze ook hadden laten bouwen. En tot slot waren er genoeg mogenlijkheiden om het huis te verbouwen. Emily had vanochtend de eigenaar van de manege gebeld of hij een stalhulp Black Moon zou willen laten brengen. Emily had gelukkig een stalhulp gevonden die niet bang voor Black Moon was. Ze had ongeveer haar leeftijd en was ook opgegroeid met paarden dus ook hengsten. Ze vertrouwde op haar dat alles goed zou verloopen. Emily bedacht zich dat ze ook nog een naam moest verzinnen, de merrie was alles wat ze wensen kon.. Ze dacht eens goed na, ze had laatst nog een arabisch boek gelezen waar in stond dat Amani wensen betekende. "dat is het" Riep Emily blij, ze stond stil en draaide zich om naar de merrie. Ze keek in haar ogen, wat is dat? Vroeg Emily zich af toen ze de ogen beter bekeek. Haar merrie was blind! Geschokt staarde ze de merrie aan, maar toen herinngerde ze zich hoe goed de merrie had gelopen zonder een keer te struikelen. "Jij bent echt alles wat ik wensen kan hé?" Ze klopte de merrie op haar hals en ging recht voor haar staan. Emily had wat water mee, ze opende haar fles en maakte haar vingers nat. "Bij deze doop ik je nu tot Amani, omdat jij alles bent wat ik wensen kan." Ze maakte met haar vingers een wolkje op de bles van Amani. "Zo nu ben jij officieel mijn paardje" Vrolijk stapte Emily verder terwijl ze haar hand over de hals van de merrie liet gelijden. Ze voelde haar spieren bewegen. De laatste honderd meter begon Emily te joggen. De merrie naast haar ging keurig in draf. Ze had mooie lange passen. Tevreden liep Emily het erf op en liep naar de stallen. De twee stallen waren goed schoon gemaakt en er was een onderlaag aangebracht. Zodat de paarden lekker konden rollen. De stallen waren zo groot dat in elke stal eigenlijk twee parden konden staan. Maar Emily vond het fijner voor de paarden om ze ruimte te geven. Er liep een bak langs de rand van de muur waar stromend water in zat. Ook was er een liksteen. Black Moon hing met zijn kop naar buiten naar alles te kijken wat omzich heen gebeurde. Blij Black Moon te zien liep emily met Amani aan de andere kant naar black moon toe. "hey jongen hoe gaat het met je?"Als antwoord brieste hij en duwde hij zijn neus in haar hand. Ze glimlachte. Gerustgesteld liep ze door naar de andere stal voor Amani. Ze maakte het halster los en liet haar de box in. Emily bekeek het halster het wasn iet goed meer, één harde ruk en hij zou log gaan. Het halstertouw was wel net nieuw en kon je losklikken. Ze deed de staldeur van Amani dicht en liet het bovenste gedeelte open. Ze liep naar de de wei, opende het hek en liep weer naar de stallen maar dit keer vanuit de wei. Ze opende de "achterdeur" van de boxen. Black moon rende zoals altijd bokkend en hinnikend de stal uit. De weiden waren zo groot dat je het einde niet kon zien. Emily ging op het hek zitten en wachte tot Amani er uit kwam wat wel snel zou gebeuren.


Goed genoeg x]

Amani brieste en luisterde naar haar geklik op de weg. Verder hoorde ze allemaal dingen die ze niets aanstond maar ach, spanning aan het halster en dan tegenwerken was geen goed idee. Ze snoof en voelde dat ze bekeken werd aan haar ogen en hief haar hoofd iets. Amani voelde dat ze een klopje kreeg op haar hals en schudde haar hoofd. Verder werd ze nog wat aangeraakt en liep daarna gewoon mee toen dat moest. De merrie voelde dat het meisje ging joggen en draafde met lange, regelmatige passen mee. Opeens hoorde ze grind over haar hoeven knerpen en rook paarden. Hier en daar hadden de paarden haar al geroken en hinnikten begroetend naar haar. Amani’s oren vlogen in haar nek en ze hinnikte hard terug. Ze liep mee en voelde aan dat dit stallen waren. Haar eigenaar stopte bij een hengst en praatte tegen ‘m. Ongeduldig sperde ze haar neusgaten. Ze liepen verder en Amani stond weer eens opgesloten in een stal. Amani voelde dat de deuren dicht gingen en zag haar kans. Vol woede en agressie hinnikte ze en begon tegen de wanden aan te trappen. De deur ging van achteren open en ze wachtte even tot de hengst eruit was voordat ze naar achteren schoot. In de weide steigerde ze hoog en sloeg haar benen uit. Met haar oren plat in de nek rende ze rond, af en toe kwamen haar benen tegen het hek zodat ze zich heel snel moest omdraaien. Vol dominantie ging ze achter de hengst aan en joeg hem op. Toen ze merkte dat hij terug ging vechten begon ze te steigeren en even later vochten ze. Haar hoeven raakten hem krachtiger dan de zijne, omdat Amani vaak had gevochten. Ze beet hem overal en hoorde dat er paarden om hen heen kwamen. Ze snoof en bleef de hengst bevechten.

Amani stoof de box uit, harder dan Emily had gedacht. Tevreden keek ze naar het stel. Emily's gezicht werd lijkbleek toen ze zag wat Amani aan het doen was. Ze rende der heen en floot naar Black Moon. Hij reageerde maar werd weer aangevallen door de merrie."Godverdegodver"vloekte Emily hard op. Ze rende terug naar de stal en vond een tuinslang, ze rolde hem helemaal uit en rende weer terug. Ze spoot met de slang op de merrie zodat die hopenlijk zou stopen. Ze richte vooral op het hoofd zodat het niet meer kon coridineren. Na een tijdje stopte ze en floot ze weer naar Black Moon. Gelukkig kwam hij bij haar, "hey maatje van me, waar had je dat aan verdient?"Ze streelde zijn hoofd en liep toen terug naar de boxen. Ze zetten hem in zijn stal, nadat ze hem had gekalmeerd. De schade zou ze later beter bekijken. Ze liep weer terug naar de wei, pakte een touw mee maakte er een lasso van en liet die boven haar hoofd draaien. Ze dreef de merrie in de hoek. Ze zwaaide met de lasso, het touw was sterk maar niet hard, het sneed niet in de vel van het paard dat je ving. Na dat ze goed keek naar de merrie wierp ze de lasso, deze kwam om de nek van de merrie terecht. Met zachte geluidjes kwam e dichterbij. Totdat ze bij de merrie stond, ze hield een appel vast die had ze mee gegrist voordat ze de stal van Black Moon verliet. "hé damentje van me waarom zoveel afgressie, ik moet je anders in de box houden dat wil je toch niet?"



(kan amani ook niet horen ofzoiets ?, want ze hoord blijbkbaar emily niet als ze iets tegen haar zegt x] )

Amani beet hem een paar keer erg raak en voelde dat de hengst wegging. Beledigd trok ze haar neusgaten op en stampte op de grond. Opeens voelde ze zich nat worden en richtte zich woedend op het mens. Die liep weg en Amani snoof eens beledigd. Wat een manieren zeg, een gevecht moest altijd worden afgemaakt. Amani werd opgejaagd en voelde het hek in twee kanten op haar kont. Ze wou naar voren springen om het mens aan te vallen tot ze een lasso om haar nek voelde. Snel maakte ze een soort sliding stop en legde haar oren in haar nek. Verder deed ze niets. Amani hoorde het meisje iets zeggen en briesde hard. Boos wachtte ze af.

[flut sorry]

Amani legde haar oren in haar nek zag Emily. "rustig maar Amani, ik wil je geen pijn doen".Ze rolde langzaam de lasso weer terugterwijl ze naar amani toe liep. "Rustig maar, rustig ik doe niks". Zei Emily zachtjes. Ze stak de wortel vooruit en liet Amani er aan snuffelen. Ze bekeek het paard het was nat van zweet, had haar kop vijandig vooruit gestoken en had haar oren in haa r nek. Ondanks al deze vijandigheid zag Emily ook dat het ooit vriendelijk tegen haar zou doen en haar zou vertrouwen. Ooit... Maar Emily verloor de moet niet in tegendeel ze wou en zou deze merrie "temmen". Ze zou er voor zorgen dat Amani haar zou vertrouwen en niet argwaand was naar haar of andere mensen. Óók zou ze ervoor zorgen dat Black Moon en Amani wat beter met elkaar op konden schieten. Ze hoopte in iedergeval dat Amani Black Moon een beetje aardig zou vinden... Ze bekeek Amani die nogsteeds niet de wortel had gepakt, ze pakte de wortel aan het puntje beet zodat Amani hem makkelijk kon pakken zonder in ontact te komen met Emily.


(sorry flutje wordt later beter =] )

Amani bracht iets uit wat een beetje op een grom leek. Ze rook iets wat op een wortel of snoepje leek maar verbeet haar eigen honger. Amani vertrouwde tweevoeters niet. Nu niet en waarschijnlijk later ook niet. Koppig stak ze haar kin vooruit en brieste dominant. Als het mens nog niet wist waarom Amaan de hengst aanviel; ze had de pik aan hengsten. Altijd, áltijd moesten ze zich showen, verkrachten of merries lokken zodat ze gevangen werden. De stop was doorgeslagen, zo heette het bij Amani. Stampend en dreigend begon ze haar voorbenen te gebruiken. Ze wilde die verdomde wortel niet. Weet je wat Amani wilde? Vrijheid, natuur, de paarden uit haar vorige kudde en gewoon, niet hier zijn. Nijdig pakte ze de wortel en at het toch op.

Emily zag hoe Amani met haar hoeven stampte maar hield vol, uiteindelijk pakte Amani de wortel nijdig, maar ze pakte hem tenminste wel. Ze haalde de lasso van Amani's hals en liep het weiland uit maar niet voordat ze het hek zorgvuldig had gesloten. Ze liet Amani maar eventjes allen op wei staan dat leek haar het beste, de weides waren groot dus Amani zou genoeg ruimte voorzichzelf hebben. Emily had nu ookwel begrepen dat Amani van oorsprong een wild paard was, stom dat ze daar op de markt niet op had gelet. Als Amani weer in het wild zou willen leven zou Emily haar niet tegen houden. Ze liep de stallen in en zocht een hoofdstel voor Amani zodat ze haar straks makkelijker zou vangen. Ze het het leren hoofdstel gevonden die ze zocht, het was hard leer aan de buitenkant en aan de binnen kant zacht. Het zou Amani mooi staan en convertabel zitten. Ze liep weer terug naar de wei, ondertussen had ze een idee gekregen. Ze zou amani voor 1 Maand helemaal verzorgen en daarna zou ze kijken of Amani nogsteeds naar het wild wou. Dat was eerlijk in Emily's ogen. Zo kreeg Amani toch de kans om aan een paardenleven bij mensen te wennen en om eventuweel weer terug naar het wild te gaan. Emily was weer bij het hek aangekomen, gelukkig stond Amani niet ver in de wei, ze liep op haar af niet sluipend maar ook niet stamppend. Ze babbelde ondertussen over wat er met het ongeluk van Black Moon was gebeurd en hoe lief hij was. Ondanks dat hij een hengst was. Ze kon amani nu aanraken als ze dat wou, ze had weer een snoepje in haar hand, langzaam deed Emily het hoofdstel om, ze hoorde hoe Amani ontevreden snoof toen het goed zat. Opgelucht dat het goed was gegaan gaf ze Amani een snoepje en daarna nog een wortel. Emily begon weer naar het hek te lopen terwijl ze ondertussen bedacht dat Black Moon ook nog op stal stond. Die ging dan maar in de andere wei, zou die vast niet zo erg vinden. Ze was bij het hek aangekomen en ging er op zitten zodat ze naar Amani kon kijken.

- sorry dat ik dingentjes voor je heb ingevuld maar anders kon ik niet verder
- ik hoop dat je niet ál te boos bent.

Amani voelde dat de lasso van haar nek werd gehaald. Ze snoof eens en keerde haar achterhand gelijk om. Wat ze niet wist was dat het mens alweer weg was. Nog even hoorde ze de gedempte voetstappen voordat ze weer voelde dat er niemand in de buurt was. Ook de overige paarden niet. Snel zette ze haar achterhand onder zich en zette zich veerkrachtig af. Als een speer racete ze door het weiland. Na een tijdje kwam het mens weer terug. Amani had niet bepaald veel tijd om na te denken wat ze nu zou doen voordat ze leren riempjes om haar hoofd kreeg. Van wild paard ging ze over tot super mak paard. Ookal had de tweevoeter haar alweer losgemaakt, ze bleef in haar rol als mak paard. Anders zou ze pijn krijgen, had ze geleerd. In plaats van als een gek rondjes te rennen ging ze nu gewoon grazen. Dat was haar geleerd…

Emily zag hoe Amani braaf gras ging eten maar wist dat het paard eigenlijk wo u, bokken, rennen, spelen, vliegen! En niet saai gras eten, misschien kon ze een jong paard lenen van de buren die hadden nog wel wat veulens staan. Ze zou er dan 2 halen zodat als Amani niet met hen wou spelen, zich niet verveelde. Alleen hopen dat uiteindelijk ook Black Moon erbij kon, zodat als er een hengstje bij was, ze leerde dat Black Moon hogere rang was. Ze vond het een goed idee maar eerst ging ze de bal halen. De bal was een groote skipy-bal alleen dan dikker zodat ie niet kapot kan. Black Moon is altijd gek op de bal, dus Amani zou het ook wel leuk vinden, hoopte Emily. Ze haalde de fel blauwe bal uit de stal en blies hem op met de fietsenpomp. Zo die was klaar voor gebruik. Ze opende niet het hek maar sprong er over heen. Langzaam liep ze naar amani toe ze legde de bal achter haar. Uitnodigend stak ze haar hand uit met daarin een banaan, Black Moon hield niet zo van bananen maar misschien amani wel.


-laat haar pleaze de banana opeten
-als jij het wil hé

Amani dacht na, over hoe ze hier weg zou kunnen komen. Kwaad sloeg ze met haar voorbeen, waarom moest dit haar nou gebeuren? Waaarom moest ze gevangen worden door die stomme hengst. Nog altijd was Amani kwaad op haarzelf dat ze erin was getrapt. Nog altijd op zichzelf foeterend kwam het meisje er weer aan. Geïrriteerd snoof ze, de merrie voelde en hoorde dat er iets achter haar lag. Ook rook ze iets vies. Ze vertikte het om dichterbij te komen maar wou het dingetje wel. Geen aandacht gevend aan het meisje pakte ze de banaan. Snel wended ze zich af en trapte eens goedgericht naar het ding achter haar. Haar oren gingen in haar nek liggen en ze zocht het ding weer op. Weer ging ze erachter staan en bokte er hoog tegen. Dat deed ze een paar keer tot ze het oninteressant vond.

Amani besteede geen aandacht aan haar en pakte vlug de banaan. Blijkbaar zag ze de bal achter haar liggen want ze gaf er een goed gemikte trap tegen. Emily liep weer terug naar het hek en keek naar amani die een aantal keer bokkend tegen de bal stootte, Emily begreep dat ze haar woede op de bal af reageerde. Ze liet het maar zo, ze pakte snel haar fiets en reed naar de buurman die een kilometer verderop woonde.

Na 5 minuutjes reed ze zijn erf op, de rottweilers blafde haar tegenmoet, ze was er niet bang voor. Ze had de rottweilers zien opgroeien, en ze kenden haar ook goed. Ze gaf de twee een aai over hun bol en liep toen naar de deur.Ze belde aan, de oude meneer deed open. Toen ze vertelde wat ze van plan was straalde hij helemaal er waren 2 moeders overleden toen de veulens nog jong waren ze zouden een moeder nodig hebben. Amani en Black Moon zouden een goed voorbeeld voor hun zijn dacht hij. Hij haalde de twee veulens, het was een friesje en een groote pony waarvan het ras niet bekend was. De fries was een merrie en de pony een hengst. De hengst leek op amani en de merrie op black moon. Grappig dacht Emily, ze besloten de fiets hier te laten staan zodat ze terug kon lopen met de veulens. Gelukkig waren er geen auto's op dit uur van de dag. Zonder problemen was ze terug bij de boederij, haar tante zou allesgoed vinden dat wist ze zeker! Opgelaten liep ze met de twee veulens naar de wei ze opende het hek en liep met de twee naar amani toe, ze liet de touwen van het halster los en wachte af of amani ze kwam verwelkomen. Langzaam liep Emily terug steeds achterom kijkend of Amani de veulens niet verwonden. Ze ging weer op het hek zitten en bekeek het drietal.


goed genoeg

Amani besloot te gaan liggen en liet zich helemaal uitgestrekt zakken. Haar hoofd lag in het gras en haar benen waren gevouwen. Haar ogen waren gesloten maar dat maakte niets uit, ze was immers blind. Rustig lag ze zo tot ze het hek hoorde piepen. Boos en verstoord stond ze gelijk op, klaar om aan te vallen. Amani snoof en rook 2 veulens, een hengst en merrie. De hengst negerend kwam ze op de merrie af. Met haar oren gespits gaf haar een begroetend neusje waarbij ze in haar neus blies. Amani grijnsde even, zo lang geleden was dat. Eindelijk weer veulens. Al waren ze niet uit haar kudde. Ietwat dominerend liep ze op de hengst af en begroette hem daar ook. Wel wat meer want ze beet hem gelijk waarschuwend in de manenkam. Niet hard maar indringend. Zij was de baas, hij niet. Rustig voelde ze dat de merrie kwam. Amani begon de merrie te kriebelen op haar schoft.

Amani accepteerde de merrie beter dan de hengst zag Emily. Ze beet de hengst in zijn mannen kam, terwijl het niks deed... Amani had blijkbaar niet zo'n goed verleden met hengsten. Emily vroeg zich af wat er zou gebeuren als ze black moon er bij liet. Die hield ook van veulens, maakte niet uit hoe groot klein ze waren. Emily besloot de gok te wagen en haalde black moon van stal. Ze hield hem aan zijn halster vast. In stal had ze nog even gekeken of hij zwaargewond was maar dat was niet zo, gelukkig. Ze liep naar amani toe met Black Moon aan haar hand. Toen Amani dominant begon te doen riep Emily hard "Hey!" Het klonk hard en duidelijk, maar niet boos. Toen Amani weer wat rustiger werd, deed Emily weer een paar stappen in haar richting met black moon. Die gelukkig kalm was en niet dominant. Ze strafde Amani steeds als ze dominant deed met haar stem, toen ze eindelijk bij amani kon komen zonder getrapt dreigde te worden beloonde ze haar met wat lekkers. En een klopje op de hals, ze liet Black Moon nog even aan de veulens snuffelen en liep toen terug naar het hek. Ze leide Black Moon naar de andere wei die net zo groot en ruim was, Black Moon vond het duidelijk niet leuk dat hij weg was gehaald bij de veuelens en zelfs Amani. Hij legde zijn oren in zijn nek en brieste boos naar haar. Emily sloeg haar armen over elkaar en keek gekwetst de andere kant op. Al snel kwam Black Moon naar haar toe en besnuffelde hij haar met zijn neus. Emily draaide zich lachend om en gaf hem een kus op zijn neus.

-alweer sorry dat ik heb ingevuld voor je als je het heel erg vind verander ik het

Rustig bleef ze het kleintje kriebelen tot ze weer geluid hoorde van het hek. Boos ging ze voor de veulens staan. Als beschermer feitelijk. De wind nam de geur van de hengst mee en Amani legde haar oren plat in haar nek. Alweer. Ze had haar dominante positie weer aangenomen maar gelijk daarna kreeg ze aan de stok. Boos kromp ze ineen waarna ze zich kalmer instelde. Altijd was er een plan nummer twee. Ook in dit geval, ze had inmiddels geleerd dat het meisje de hengst beschermde en dus zou Amani niet kunnen laten zien wie de baas was. Telkens als de hengst dichterbij kwam snoof ze indringend. Zware lucht ademde ze uit, als teken van de eeuwige dominantie. Mensen zouden het verschil niet kunnen zien. Even later was de weide weer kompleet van haar en de veulens. Rustig haalde ze haar oren uit haar nek en richtte zich op de veulens. Nu ging haar neus ook te werk bij het hengstje. Dit hengstje liet ze nog toe maar als ie ouder zou worden zou Amani hem niet meer accepteren. Of er moest een wonder gebeuren…

-geeft niets

Toen Emily haar stallen weer inliep zag ze dat Amani nu ook het hengstenveulen accepteerde. Dat was het begin... Ze liep de stallen in en haalde wat weidebrok. ze rammelde met haar emmer bij het hek van Amani en de veulens. Ze hadden nog geen namen, die moest ze nog bedenken... De veulens kwamen aangedraafd, Amani liep erachteraan. Het hengstenveulen was heel nieuwschierig. Lachend gaf ze hem wat, ook het merrie veulen wou wel wat maar was verlegen. Emily opende het hek, en liep naar de merrie veulen toe. Ze maakte zachte geluiden uiteindelijk aaide ze de merrie over haar hals. Het was een lief veulentje alleen niet zo nieuwschierig als haar pleegbroer. Die besnuffelde haar overal, maar toen hij nog wat wou hebben en opdringerig deed strafte ze hem met haar stem. Beledigd ging het hengstenveulen weg, maar na een tijdje kwam hij weer zijn nieuwschierigheid overtrof zijn trots. Nu kwam hij bedeeesd op haar af, ze aaide hem lachend. De merrie was ook wat speelser geworden, ze keek haar uitdagend aan en racete er toen vandoor om uiteindelijk weer terug te komen bij Emily. Die gaf haar een klopje op de hals en aaide haar liefde vol. Ook de hengst was lekker speels hij bokte vrolijk rond, om vervolgens een aai te halen. Ook hem aaide ze liefdevol en gaf hem een klopje. Amani had zich afzijdig gehouden. Emily liep nu op haar af, ze had een halstertouw mee genomen, die klikte ze vast. Ze liep richting de stallen, ze wou kijken wat Amani kon. Op de poetsplaats, deed ze haar een hoofdstel om zonder bit van een overlede pony van haar tante. Het paste perfecht. Ze deed haar ook geen zadel om, maar wel een dekje. Emily liep naar de buitenbak, en maakte daar amani vast in een losse knop zodat ze weg kon komen bij gevaar, maar niet snel vandoor ging als ze er zin in had. Ze liep weer terug naar de weides en floot naar Black Moon die dadelijk aan gedraaft kwam ze leide hem naar de veulens. Het was zijn beurd om ze op te voeden. Meteen begon hij met snuffelen en spelen. Emily liep gerustgesteld weer naar de buitenbak, maakte de teugels op maat en liep de buitenbak in. Ze hoopte dat Amani kon rijden.


(sorry voor het wachten )

Kwaad ging haar aandacht weer naar het mens die aankwam met brokken. Even haalde ze diep adem en bleef staan. Helaas gingen de veulens er wel naartoe en slofte Amani er gewoon achteraan. Ze merkte op dat de twee gehecht waren aan mensen. Amani zou zo niet worden. Never nooit niet. Dan moest het meisje maar iedere dag bidden ofzo want anders gebeurde het echt niet. Grijnzend hoorde ze dat de hengst werd gestraft. Moest die maar niet zo doen, vond ze koppig. Amani hield niet van brokken en bleef staan. Langzaam ontspande ze zich. Eigenlijk wist Amaan niet eens waarom ze zo deed, zo deed ze nooit. Zelfs niet bij haar vorige eigenaar. Amani was zo aan het piekeren dat ze amper hoorde dat haar eigenaar eraan kwam. Met een geschrokken ruk gooide ze haar hoofd omhoog. Het touw zat al vast, daarvan was Amani ook niet geschrokken. Het was meer dat ze niet had opgelet en gewoon… Schrok zegmaar. Kalmer dan net in de weide liep ze mee met haar waar ze nog iets anders op haar hoofd kreeg en iets op haar rug. Haar goedgevormde spieren bolden zich angstvallig op. Geen dingen op je rug! Waarschuwde een stemmetje in haar hoofd haar. De alarmbelletjes gingen rinkelen. Eenmaal op een soort zandachtige bodem was haar hals al klef van angst. Haar rug was gebold, klaar om weg te spuiten, haar achterhand was iets gezakt en haar achterbenen waren in het zand gepriemd voor een goede afzet. Afzet om weg te schieten.

Emily merkte dat Amani zich helemaal aanspande. Vlug haalde ze het dekje eraf, de hals van Amani was al helemaal nat van het zweet. De achterbenen stonden klaar om weg te spurten, het rijden zou nog even op zich moeten wachten. Ze liep weer terug naar de stallen, naar de poetsplaats. Ze zetten Amani vast, maar niet heel strak ze zou zich niet paniekerig voelen dat ze niet weg kon want dat kon ze namenlijk wel. Emily deed de kraan aan en liet het warme water eruit lopen totdat er koel water uit kwam. Ze richte niet meteen op amani maar liet het water eerst lopen zodat ze wist dat er water was. het water stroomde zachtjes, Emily deed een paar stappen vooruit, zodat ze de waterstraal niet harder hoefde te zetten, ze wreef met haar hand over de vacht en hield met haar andere hand de waterspuit vast. Het water stroomde langzaam over de bezweten huid van Amani. Emily kroelde haar op haar schoft zodat ze ontspande. Toen ze Amani helemaal schoon had gemaakt ging ze uitstappen. Ze bleef net zolang rondjes op het erf lopen todat ze droog was. Ze liet haar weer in de wei, Black Moon liet ze er ook maar in. Ze moesten het samen maar uitzoeken. Black Moon kon ver genoeg vluchten voor Amani. En zo kreeg de hengst ook nog eens aandacht. Emily hoopte dat ze iets meer vertrouwen had gekregen van amani...


(black moon niet verwonden aub xd, kan ze niet voor 1 keertje niet dominant doen?)

Amani werd weer weggeleidt en vond het maar onhandig dat ze blind was. Serieus man! Hoe onhandig kon het zijn, vooral nu. Amani zuchtte en liet haar hoofd op de stang hangen. Zonder mens kon ze lief zijn, heus waar maar de mens had haar gewoon dingen aangedaan die haar had verpest. Zonder op of om te kijken liet ze zich afspuiten. Het verkoelde haar lekker. Haar schoft werd gekriebeld en het voelde net als de hand als vanochtend op de markt. Een zucht kwam er uit haar mond en ze sloot haar ogen iets. Amani deed ze ook niet open toen ze op het erf liepen. Haar spieren voelden goed aan onder haar verkoelde velletje. Toen ze helemaal droog was ging ze weer in de wei, samen met die dombo van een hengst. Amani negeerde hem volledig en liep recht door naar de veulens. Samen met hen liepen ze verder het weiland in, Amani had haar achterlijf klaar als bescherming voor de veulens. Hengsten konden geen veulens opvoeden. Daar waren ze te achterlijk voor…


[is goed ]

Amani besteede geen aandacht aan Black Moon daar was Emily blij om. Amani leek meer ontspannen na de doush beurt.Ze leunde tegen het hek, Amani leek black Moon nog niet echt geacepteerd te hebben. Emily zou daar nog een oplossing voor moeten zoeken. Ontspannen keek ze naar het viertal, de zon ging langzaam onder en er kwam een rode gloed over het weiland. Emily floot op haar vingers en Black Moon kwam aan gegalopeerd, het hengstje volgde hem en al snel kwam de merrie er ook achteraan. Nu moest Amani ook komen. Ze leide Black Moon en het merrie veulen alvast naar de stal, ze zouden samen moeten slapen. Black Moon zou zich wel over haar bekomeren. Emily vroeg zich af hoe Amani zou reageren als ze met het hengstenveulen zou moeten slapen. Amani stond bij het hengstenveulentje. Emily leide haar ook naar de stallen, de stallen waren ruim genoeg, amani zou kunnen helemaal weid kunnen liggen zonder last te hebben van het veulen. Hoewel die wel aandacht zoch natuurlijk. Ook hun leide ze de stallen in, de veulens waren al oud genoeg om hooi te eten. Emily vulde de voerbakken en sloot de stallen.


(xd veel suc6, wees niet té hard naar het hengstenveulentje hé )

Ze snoof even en liet haar neus even rusten op de kont van het hengstje. Die zou haar nog geen kwaad kunnen doen. Ze grinnikte even, echt typisch. Alleen zij, Amani kon bang zijn voor veulenhengsten. Oke, dat was echt om te lachen. Ze snoof eens indringend en hoorde de zware hoeven denderen. Kwaad gooide ze haar hoofd omhoog maar merkte dat ze juist van hen af gingen. Tevreden liet ze haar hals weer zakken en ging verder lopen. Amani voelde hoe de hengst afboog om naar het hek te gaan. Nog even bleven de merrie en zij staan maar dan ging de merrie daar ook naar toe. Rustig bleef Amani staan maar zette zich dan sloffend in beweging. Eenmaal daar merkte ze op dat alleen zij en het hengstje er waren. Natuurlijk werd ze weer gepakt en meegeleid. Natuurlijk voelde ze weer dat ze opgesloten was. Nu op een kleine plek. Mokkend omdat ze ondertussen had opgevangen dat het hengstje er ook zou komen bleef ze in de stal staan. De stallen werden gesloten en de bakken gevuld. Andersom natuurlijk xD. Even wachtte ze nog voordat ze hoog steigerde. Een schrille hinnik volgde er door de stal en haar hoeven raakten het hout. Nog eens steigerde ze met een nog fellere hinnik en een nog hardere trap. Ze schaafde zich aan de voerbak en stond in een klap stil. Een lelijke schram was er op haar borst te voelen. Nijdig gaf ze het op en ging staand slapen.

[nou oké xD ik liet hem heel ]

Emily werd wakker door het geluid van haar wekker. Snel stopte ze dat klere ding en ging douchen. Ze waste haar haar en deed het in een knot toen ze klaar was. Ze deed haar paardrijbroek aan en een topje, haar haar kamde ze en deed het weer in een staart. Het zou vanzelf wel drogen, met een vrolijk humeur denderde ze de trap af. Haar tante was bij een vriendin ofzo blijven slapen. Emily had dus het huis alleen. Beneden deed ze haar paardrijlaarzen aan. Ze liep snel naar de stallen, het was nog vroeg. Het dauw lag nog op het weiland, ze keek eerst even bij black moon die blij was haar te zien. De merrie lag dicht bij hem en briesde ook blij, het waren al dikke maatjes geworden zo te zien Emily opende de box van achter en liet ze het weiland in. Ze vroeg zich af hoe Amani de nacht had door gebracht. Ze opende de box en vond het veulentje in de hoek. Het leek bang. Vlug keek Emily naar Amani die had een lelijke wond op haar borst, waarschijnlijk had ze geprobeerd eruit te breken, het veulentje was daardoor doodsbang geworden. Noujah het leefde tenminste nog. Ze opende de box van achter en zorgde dat alleen het veulen naar buiten kon, die blij leek te zijn naar black moon te kunnen. Die begroete hem ook vrolijk. Emily blokeerde de deur voor amani. Ze ging eens naar haar wond kijken. Emily leide haar aan het halster naar de poets plaats, en ontsmette voorzichtig de wond. Amani zat nogal onder het stro en gras dus besloot ze haar een lekkere poetsbeurt te geven. Ze begon met de roskam, er kwamen veel plukken oud haar vanaf. Daarna veegde ze met de harde borstel alles van de vacht van Amani. Met de zachte borstel maseerde ze amani een beetje. Amani leek ontspannen dus besloot Emily een extratje te doen als beloning. Ze pakte haar handschoen van schapenwol en poetste amani lekker totdat ze glom. Ook kamde ze de maanen van Amani, daar ging al het oude haar eruit, zodat haar maanen niet meer klitten. Tot slot borstelde ze de staart van amani. Tijdens al het poetsen door praate Emily over haar leven tegen Amani niet in de ik vorm ze begon met: "Er was eens een meisje die Emily heete..."En eindigde met "Uiteindelijk kreeg ze nog een mooi paard bij haar huidige paard Black Moon, het was ene merrie en die heete Amani. Amani die nu zowat met haar neus op de grond ontspannen stond. Emily bekeek Amani gelukkig ze haalde een snoepje uit haar zak en gaf het aan amani ook gaf ze haar een klopje met een hole hand. "Goed gedaan hoor meis, je kan wel relaxen" Zei Emily vrolijk ze was echt blij met het resultaat. De vacht van Amani glom en de maanen en staart waren weer helemaal tip top in orde. Ze aaide Amani over haar hals, ze was echt een pracht paard. Als ze nou ook niet zo dominant tegen Black Moon deed was het helemaal perfect...

Amani schudde zich uit en strekte haar benen door ze een voor een op te tillen. Haar staart sloeg zacht en ritmisch tegen haar flanken. Daarbij raakte ze op een gegeven moment het veulen. Stik, helemaal vergeten. Nog voordat Amani het mini ding kon troosten kwam het meisje er al aan. Zonder emoties legde ze haar oren neutraal opzij. Hard snoof ze alof ze wou zeggen; ‘als je het veulen maar met één haar krenkt krijg je met mij aan de stok!’. Zoiets. Amani liep daarna kalm mee. Oke, zoveel hekel had ze niet aan haar. Haar wond werd ontsmet en voelde de roskam op haar vacht. Af en toe rolde ze ontspannen met haar spieren van genot, dat deed ze telkens als het meisje op haar kriebel plekken kwam. De harde borstel vond ze minder prettig op haar buik maar gelukkig werd ze daar minder hard gepoetst. Waar ze helemaal ontspannen van werd was de zachte borstel. Haar hoofd hing laag. Toen ze helemaal klaar was zuchtte ze kalm en lang, haar neus gleed bijna over de grond. Emily was gaan vertellen tijdens de poetsbeurt, ze begon met een naam. Amani vroeg zich af of ze zelf ook Emily heette. Het verhaal kreeg vorm en op het einde had ze het over Black Moon en haarzelf. Amani wist nu dat ze Emily heette. Ze snoof over de grond en briesde zacht.

Omdat Amani zo braaf en ontspannen was besloot Emily er een "onstpan dagje" van te maken. Ze klopte Amani nog eens op de hals en chekte of haar halster nog goed was, en geen wondjes had gemaakt. Gelukkig was dit niet zo en konden ze gaan doen wat Emily van plan was. Emily leide Amani aan het halster touw wat bij het halster hoorde naar buiten. Emily maakte Amani even vast aan het hek en liep snel het huis in. Ze zocht een paar wortels uit de coolkast en deed die in een All Stars rugzakje met een groote handoek om amani droog te kunnen wrijven. Ze liep snel weer naar buiten en leide Amani het erf af. Ze hoopte maar dat ze verkeersmank was, hoewel er niet veel auto's reden op dit uur. Emily liep met Amani in het bos, het halster touw was heel lang dus kon Amani uitgebrijd de ontgeving verkennen. Na een tijdje ging Emily zitten in het gras en liet Amani grazen. Met het halstertouw in haar handen ging Emily liggen en nam een grassprietje in haar mond, onstpannen staarde ze naar het bladerdek van de bomen.


(mag er ook iemand langs komen? )