Sure dad, just buy me a new horse... [&Caramba]

Het gepraat van zijn ouders ging langs hem heen,volledig. Hij hoorde niet wat er nog gezegd werd, slechts die paar zinnen van daarstraks bleven rondspoken in zijn hoofd.
"Ik weet dat je je toekomst hier wilt opbouwen, jongen. Dus vandaar... Je moeder en ik gaan naar Spanje toe en om je op weg te helpen naar je toekomst heb ik een paardje op de kop getikt." Het deed zeer. Alsof zijn ouders hem vervingen. Alsof zijn ouders vervangen werden. Zijn blik dwaalde af, hij tuurde naar de klok waar de wijzers langzaam verschoven. Ondertussen probeerden zijn ouders nog contact met hem te maken, maar hij reageerde niet meer. Zijn ouders gingen weg. Gingen het weer proberen. Hij had gehoopt dat zijn vader op zou tyfen en dat Pasqual en zijn moeder er weer met zijn tweeën tegenaan zouden gaan. Maar nee.. Zijn moeder was weer gevallen voor het charmante Spanje en begreep niet dat ze ooit naar HorseHome was verhuist. Nog een maand, en dan waren ze weg. Ze zouden hem geld blijven sturen, hadden al met mensen gepraat zodat hij nog bij iemand terecht kon zodra er iets aan de hand was. ... Niemand van zijn fucking leeftijd kreeg een gigantisch huis van zijn ouders cadeau. En drie paarden die hij moest onderhouden. Oké, toegegeven, hij kon inderdaad lessen gaan geven. Groepslessen met drie paarden, al was Digno niet echt een van de betrouwbaarste. Hij deed het wonderbaarlijk goed sinds Morgan er was. En Morgan zou misschien ook wel willen helpen met de ranch. Misschien kon Perrie ook wel een aandeel doen bij de manege. En Pasqual moest een opleiding volgen. Een versnelde, weliswaar, maar het moest wel. En als hij dat had gedaan, en over een jaar klaar was, kon hij gaan kijken voor iets groters. Meer paarden, meer mensen, meer... Meer een manegegevoel. Niet zo'n kleinschalige stal als hij nu dan zou hebben.
Hij schudde zijn hoofd en keek weer op. Zijn vader stond naar hem te kijken en zijn moeder leek wel te huilen.
"Er ontstaat nu al een afstand tussen ons!" jammerde ze. Pasqual fronste en keek even heel droevig. Toen trok hij zijn pokerface op en stond op. "Leuk dat er nu eindelijk een besluit is genomen," mompelde hij. Meer zei hij niet, de woorden bleven namelijk steken in zijn keel.
"Jochie," mompelde zijn vader. "Zo bedoel ik het niet. Ik.. ik.. je toekomstdroom?" Zijn moeder snikte zachtjes en begon toen met lange uithalen te huilen, waardoor zijn vader de aandacht voor zijn zoon kwijt was en naar zijn vrouw toe moest gaan om deze te troosten. Natuurlijk, waarom ook niet?
"Pa..." Pasqual schudde zijn hoofd en zuchtte eens diep. "Ik.. mijn toekomst.. Ik zou graag een springruiter worden.. maar..." Weer bleven de woorden hangen. "Dat was slechts een toekomstdroom. Nu heb ik een plan. Maar nu verdwijnen jullie uit mijn plan omdat ik weiger naar Spanje te vertrekken. Ik heb hier vrienden die ik niet kan laten stikken. Ik wil gewoon niet naar Spanje. En.. ik ben.." Nee, hij wou de woorden niet zeggen. Hij wou niet zeggen dat hij bang was, omdat Chloë ook was vertrokken. Hij wou niet zeggen dat hij niet tegen die afstand kon. Maar hij kon het niet.
Grind ratelde en een motor klonk. Pasqual stond op en keek uit het raam. Achter een groen met wat gele jeep hing een gigantische trailer. De naam erop klonk uiteraard gigantisch Spaans. Hij hield vragend zijn hoofd schuin en wou dat zijn vader wat uitleg gaf.
"Eh, ja jochie, we hadden dit paard eerst op onze ranch staan... En toen bleek hij het niet goed te doen op de shows en toen hebben we hem verkocht aan een handelsstal en toen later bedacht ik mij dat jij hem misschien wou hebben dus heb ik hem terug gekocht." Een zucht rolde over Pasquals lippen.
"Wie is het?" vroeg hij, terwijl de woede al aan het oplaaien was. Dieren waren geen voorwerpen die je makkelijk kon verkopen en daarna terugkopen, vond Pasqual. Dieren waren wezens met gevoelens.
"Eh.. Caramba..."
"PA! Dit is niet de tijd voor spelletjes, wie is het?" gromde Pasqual.
"Dit is Caramba, Pasqual," zei zijn moeder zachtjes terwijl ze met de tissue wat tranen weg depte.
"Caramba?" Pasqual probeerde het dier terug te halen. De laatste keer dat Pasqual hem gezien had, was deze nog vol met zijn opleiding bezig en om eerlijk te zijn, Pasqual had weinig paarden zo snel alles op zien pakken.
"Serieus?! Die hebben jullie verkocht? Maar Caramba is bomproef, supergoed met kinderen... Jullie hadden hem voor jullie lessen kunnen houden!" Pasqual balde zijn vuisten. "Pa, je bent echt onmogelijk." Zijn vaders gezicht vertrok en werd ineens strak en plat.
"Jongen, ik wil graag dat mijn ruiters een uitdaging hebben. En dit paard was gefokt voor de wedstrijden, niet voor de lessen. Plus dat dit paard te braaf is voor mijn ruiters." Pasqual rolde met zijn ogen.
"Digno was niet braaf genoeg, dus die heb je maar aan mij gegeven."
"En jij bent een van mijn beste ruiters, Pasqual," zei zijn vader trots.
"Krijg het lazerus..." Pasqual liep naar buiten toe en hielp de man met Caramba uit de trailer krijgen. Pasqual liep zelf de trailer in, haalde Caramba voorzichtig naar buiten en wandelde direct naar een stukje gras met hem, zodat mocht Caramba na die lange reis zin hebben om een beetje te grazen, dan kon hij dat ook. Onderwijl was Digno dichterbij gekomen vanuit zijn weiland en hinnikte vrolijk naar Caramba. Waren die twee maatjes geweest? Pasqual kon het zich niet herinneren.
"Dag jochie," zei hij zachtjes tegen het dier. "Leuk dat je er bent." Zijn handen bevoelde het dier op eigenaardigheden, maar voor zover Pasqual kon zien was hij tiptop in orde.
"Je moet 'm zo maar ff lekker op stal zetten," zei de man die nu de trailer aan het dicht doen was. Pasqual gaf geen antwoord.
"weet je wel, zodat hij kan wennen aan de omgeving?"
"Eh.. Ik gooi hem zo op de wei, denk ik. Kan ie gelijk kennismaken met Digno. Volgens mij kennen ze elkaar nog, maar dat weet ik niet zeker." Pasqual keek de man met een vage glimlach aan.
"Je kent het beessie al?" vroeg de man nu verbaasd.
"Lang verhaal," vertrouwde Pasqual hem toe. "Maar ja, volgens mij ken ik deze makker hierzo wel een beetje."

Met zijn ogen nog half dicht keek hij op toen de grote deur van de stal open schoof. Fel licht kwam naar binnen waardoor Caramba zijn ogen even dicht kneep. De man die hem dagelijks verzorgde kwam met de bekende en oh zo geliefde brokkar binnen wandelen. Alle paarden stonden binnen enkele secondes bij hun voorbakken waarvan Caramba geen uitzondering was. Een korte schelle hinnik verliet zijn keel toen hij de brokkar steeds dichterbij zag komen. Toen de man voor zijn stal stond bleef hij even stil staan en keek hem aan. Met grote ogen stond Caramba geduldig te wachten tot de brokken in zijn bak lagen, maar de brokken kwam niet. De man haalde uit de kar een emmer te voorschijn waarin hij het portie van Caramba in gooide. Caramba hief zijn hoofd een beetje scheen en stampte met zijn voorbeen een keer ongeduldig tegen de deur aan. Waarom kreeg hij niet gewoon zijn brokken? Hij had honger en wilde eten. Toen de man de brokkar een eindje weg reed en het halster van Caramba pakte wist de hengst al dat er iets ging gebeuren, iets wat niet in zijn dagelijkse rijtje thuis hoorde van; wakker worden- brok eten- naar de weide- naar de stal- brok eten- kuilgras eten en weer slapen. Hij liet zijn hoofd wat zakken zodat de man het halster soepel over zijn neus kon doen en vast klikken. Hij liet zich door de man de stal uit leiden die tevens ook de emmer met brokjes mee droeg wat Caramba wel beviel. Toen hij samen met de man het erf op kwam vielen zijn grote bruine ogen meteen op de trailer die er stond, dat herkende hij nog wel. Het kon twee dingen betekenen, of hij moest naar een show, of hij ging weg en ergens anders in. Beide opties bevielen hem niet echt maar toch luisterde hij braaf naar wat hem opgedragen werd. De man liep met hem de trailer in en bond hem vast aan een halstertouw. De emmer met brokjes die hij vast had werd in een standaard gezet zodat Caramba er bij kon en er van kon eten. Toen de klep achter hem sloot en het deurtje voor hem ook dicht ging begon hij op zijn gemakte te eten van de brokjes die hij voorgeschoteld had gekregen. Toen de auto begon te rijden verstapte hij even omdat hij zijn evenwicht verloor maar verder vond hij het best comfortabel.
Toen er ongeveer 2 uur waren verstreken stopte de auto ineens en Caramba’s hoofd schoot op. De klep achter hem werd open gedaan en tevens ook het deurtje voor hem. Hij probeerde al achteruit te lopen maar dat was een mislukte poging want hij zat voor nog vast. Hij wilde er graag uit want hij zat bom vol energie na die 2 uur stilstaan. Toen hij wat stemmen hoorde en ook al snel iemand bij hem zag komen hoef hij zijn hoofd weer wat scheef. Hij kende deze jonge man niet echt maar toch had hij het gevoel dat ze geen vreemde voor elkaar waren. Voorzichtig liet hij zich leiden door de jongen die hem de trailer uit begeleidde. De jongen nam hem mee naar een stukje gras waar hij gelijk met zijn hoofd in dook en lekker wat mals gras naar binnen te werken. Toen hij uit de verte een hinnik hoorde spitste hij zijn oren en keek verwachtings vol naar de kant waar de hinnik vandaan kwam. Toen hij een paard zag verschijnen stapte hij een stukje naar voren, hij kende dat paard, het was het paard wat vroeger dagelijks samen met hem in de weide stond. Even keek hij om toen de jongen die hem vast had wat tegen hem zei, voorzichtig duwde hij zijn neus even kort tegen hem aan waarna zijn aandacht weer meteen naar het paard in de weide ging. Hij probeerde er heen te draven maar dat kon niet want hij zat vast aan een touw. Met zijn grote ogen keek hij de jongen even aan als teken dat hij naar daar wilde. Op dit moment had hij geen geduld, het enige wat hij had was energie en dat toonde hij dan ook. Dravend op de plek trok hij wat aan het touw..

Het touw stond ineens strak en Pasqual keek met een frons naar Caramba die ineens vol energie leek te zitten. Whoot? Digno draaide onrustig in het weiland en spitste vrolijk zijn oortjes. Caramba duwde zijn neus tegen Pasqual aan en keek vervolgens weer naar Digno. Hehe, dat was handig! Pasqual had geen aandacht meer voor de man maar liep met Caramba voorzichting naar het weiland toe. Er zat kracht achter de hengst en ook Digno kon behoorlijk sterk zijn. Pasqual was, toen hij had gehoord dat hij er nog een hengst bij kreeg, een beetje bang geweest dat die twee elkaar zouden proberen te domineren, maar toen hij dit contact zo zag, bedacht hij zich dat het wel mee zou vallen. Ontspannen liep hij richting het hek, opende de poort, dirigeerde Digno aan de kant en liet Caramba het weiland binnenlopen. Hij klikte het halstertouw los en gaf Caramba de kans om weer met Digno te communiceren. Digno hinnikte vrolijk, oortjes blij naar voren, staart een vrolijk zwiepje, en snoof nieuwsgierig naar Caramba. Hij benaderde de hengst met opgeheven staart, maar.. Pasqual kon niet spreken van een dominante houding. Meer.. het begroeten van een vriend. Alsof ze elkaar nooit uit het oog verloren waren. Pasqual ging zelf de poort weer door, liep naar de man toe en overhandigde deze het halstertouw.
"Eh, weet je zeker dat dit een goed plan is?" vroeg de man hem. "Ziet het eruit alsof het geen goed plan is?" antwoordde Pasqual. Digno was in geen tijden zo blij geweest. Aangezien Pasqual niet wou dat Papalita drachtig werd - althans, nog niet, Pasqual had niet genoeg tijd om ook nog een veulen op te voeden, en om een mengelmoespaard te krijgen was ergens ook best wel zonde - had Digno een tijd redelijk alleen gestaan. Er was mogelijk sprake geweest van andere paarden, maar die waren niet doorgegaan, daarom was Papalita bij het paard van zijn moeder gezet en had Digno het alleen moeten uitzingen. Pasqual weigerde het gewoon een van de dieren te steraliseren, pas zodra ze te oud of te slecht waren voor de fok, zou hij het overwegen. Maar nu had Pasqual dus een oplossing gevonden. Digno had zijn maatje weer terug en zag er gelukkiger uit dan ooit in HorseHome. Blij draafde hij om Caramba heen, zijn benen hoog optillend en zijn hoofd wild van onder naar boven gooiende. Af en toe kwamen zijn voorbenen wat omhoog en maakte hij een bokje van blijdschap. Zelfs een paar keer dat hij Caramba een duw met zijn neus gaf en er vervolgens vandoor galoppeerde. Het was een leuk gezicht.
De man overhandigde Pasqual de gegevens van Caramba, liep naar zijn vader toe en begon met hem te overleggen en te praten. Zijn moeder kwam ook naar buiten toe en keek samen met Pasqual naar het gedartel van de twee paarden.
"Leuk gezicht hè, die twee?" merkte ze op. Pasqual knikte. "Ik had het alleen niet aangedurfd, die twee zo snel bij elkaar te zetten. Dat vind ik zo gaaf aan jouw omgang met paarden. Jij doet het gewoon, je lijkt er gevoel voor te hebben." Pasqual wende zich tot zijn moeder.
"Het is gewoon.. je moet kijken naar de houding en de reacties van de paarden. Caramba wou naar Digno toe en Digno begroette hem. Het zijn net mensen, alleen dan in een ander lichaam. Zo moeilijk communiceren ze niet." Pasqual wist ook wel van zijn moeder dat ze slechts met wat makkelijkere en duidelijkere paarden overweg kon. Zijn moeder had op sommige dagen echt een bloedhekel aan Digno, en Digno aan haar.. Die twee waren niet echt een geweldig goed koppel en daarom had Pasqual haar ook verboden om op Digno te rijden. Haar houding klopte niet met Digno's belevingswereld. Digno was andere hulpen en gebaren gewend en als iemand met de houding van Pasquals meoder op zijn rug kwam, lanceerde Digno deze zonder ook maar een moment van aarzeling. Zelfvertrouwen en het gevoel een 'leider' te zijn zonder Digno's taal te spreken, stond hem niet aan. Je mocht dan de leider over Digno zijn, je moest hem wel in zijn behoeftes kunnen voorzien. Heerlijk vond Pasqual dat, paarden met hun eigen taal en gebruiksaanwijzing.
"Het is niet zo heel lastig," zei Pasqual uiteindelijk. "Zolang je weet waar je op moet letten."

Vrolijk begon Caramba te lopen toen hij voelde dat het touw wat eens strak stond ontspannen hing. Van de jongen die hem vast had mocht hij blijkbaar naar de andere hengst toe wat hem erg beviel. Toen het hek voor zijn neus open ging en hij samen met de jongen naar binnen liep stond hij al klaar om aan te galopperen, hij hoefde alleen nog maar te wachten tot het touw los was. Toen hij de klik hoorde duurde het geen seconde of hij stond naast de andere hengst. Eerst besnuffelde ze elkaar voorzichtig en teder maar als snel werd het voorzichtige snuffelen lomp duwen en stoten. Toen Caramba er echt van overtuigd was dat het zijn oude vriend Digno was liet hij het allemaal even tot hem bezinken. Hij vond het ergens niet leuk dat hij weer verhuisde, maar toch ook weer wel. Hier had hij al een vriend en een bekende, misschien waren hier nog wel meer mensen die hij kende. Met een klein bokje in de lucht liet hij aan Digno zien dat hij wel klaar was voor te spelen. Het leken net twee jongen veulens die om elkaar heen aan het dartelen waren. Toen Caramba even stil stond bij het hek liet Digno merken dat hij meer wilde spelen. Zo af en toe voelde hij een hoofd tegen zijn kont aan duwen waarna Digno vervolgens snel weg galoppeerde. De eerste paar keren trok hij zich er niets van aan maar toen Digno het weer een keer deed kwamen Caramba’s voor benen even kort van de grond waarna hij vluchtig achter Digno aan sprong. Met zijn hoofd hoog de lucht in galoppeerde ze samen heel de wei door en zo af en toe vloog zijn kont de lucht in. Toen ze zo ongeveer een halfuurtje non-stop aan het spelen waren had Caramba er niet zo veel zin meer in, hij wilde de jongen wel eens beter leren kennen. Hij ging met zijn borst tegen het hek aan hangen en met zijn hoofd probeerde hij zo dicht mogelijk bij de jongen te komen. Digno was het er niet zo mee eens dat Caramba niet meer mee speelde en duwde nogmaals tegen zijn kont aan. Een paar keer liet hij dit toe maar toen hij het echt vervelend begon te vinden liet hij zijn kont een keer de lucht in zwieren, het was niet de bedoeling om hem te raken, maar gewoon om te laten weten dat hij er wel klaar mee was. Kort brieste hij een keer om de aandacht van de jongen bij hem te krijgen. Toen er niets gebeurde stampte hij met een voorbeen zacht tegen het hek aan en liet een korte hinnik zijn keel verlaten.

OOh sorry wat een kortheid :#

Op een gegeven moment was het spelen klaar. Digno was overenthousiast aan het doen, maar Caramba was er klaar mee. Een paar keer met zijn staart zwiepen was voor Digno al duidelijk genoeg om uiteindelijk af te druipen. De hengst steigerde en draafde daarna naar de andere kant van het weiland, om met Papalita te kroelen die nieuwsgierig vanaf de andere kant van het hek stond te kijken naar de nieuwe hengst.
"Wel, Pasqual, veel plezier van 'm en maak er iets goeds van," zei de man. Hij stak zijn hand op en liep weg. Zijn vader stond achter Pasqual, wachtend tot hij iets zei. Pasqual zei niets en keek stug naar de paarden. Toen Caramba zachtjes brieste en gefocust leek te zijn op Pasqual, liep hij naar het paard toe en aaide hem over zijn neus.
"Zou je wat beweging willen? Ik weet dat het snel is, knul, maar ik denk dat je maar beter je spieren kan strekken dan hier zo stil te staan. Dan leer ik je ook nog eens kennen." Pasqual praatte zachtjes, zodat zijn ouders het niet konden horen. ALtijd zodra hij met paarden communiceerde, deed hij dat zo zachtjes omdat het... het was vaak zo intiem. Zachtjes kroelde hij Caramba achter zijn oor, pakte toen het halstertouw wat nog over het hek hing en maakte deze vast aan het halster. Hij maakte het hek zelf open, leidde Caramba erdoorheen, duwde Digno aan de kant en maakte het hek weer dicht.
"En, wat vind je van hem?" vroeg zijn vader toen. Pasqual gaf geen antwoord. "Pasqual?" Zijn vaders stem klonk aarzelend. "Jongen, ik snap dat je boos bent, maar.. wat vind je van hem?" Een korte vijandige blik later hield zijn vader eindelijk zijn mond dicht. Zijn moeder nam het wijze besluit om zijn vader mee naar binnen te nemen, en daardoor voelde Pasqual zich gelijk een stuk relaxter. Op zijn gemak nam hij Caramba mee naar de bak, maakte hem daar los en sloot het hek. Hij klom er zelf over heen, wandelde naar de zadelkamer en kwam uiteindelijk terug met een neckrope. Hij had niet eens in de gaten gehad of Caramba tuig mee had gekregen. Denkend aan de stal waar Caramba eerst had gestaan, oftewel, de opleiding die hij had moeten volgen, kon het niet anders dan dat Caramba wel eens te maken had gehad met neckropes. Een aantal mensen waar Pasqual in het bijzonder mee bevriend was geweest, hadden allemaal dezelfde neiging om ook de paarden met neckrope te rijden en doordat Pasquals vader de heilzame werking ervan had gezien op Digno, stond hij het toe, waarschijnlijk ook nog nadat Pasqual naar HorseHome was vertrokken. Dus, conclusie, Caramba zou het waarschijnlijk wel snappen, maar niet helemaal en volledig begrijpen. En anders, well, whatever.
Pasqual klom weer over het hek heen, hing de neckrope aan Caramba's hals en pakte de longeerzweep die in de hoek van de bak stond. Hij klakte met zijn tong. De longeerzweep tikte in het zand, maakte een 'whoesj' geluidje. "Draf, jongen," gebood Pasqual hem zachtjes, maar met een lichte dwang in zijn stem.

- sorry.. xd Hoop dat je er iets mee kan. -

Hij duwde zijn snuit vrolijk wat de lucht in toen hij de jongen naar hem toe zag komen. Hij liep wat op en neer langs het hek tot de jongen voor hem stond. Hij ontspande zijn nek wat zodat zijn hoofd zakte en over het hek hing. Hij stak zijn neus nog wat naar voren toen hij een warme hand eroverheen voelde glijden. Het was raar voor zo’n korte tijd, maar hij genoot van iedere aanraking die de jongen hem gaf. Zijn oren draaide wat op en neer toen de jongen wat aan het vertellen was over beweging. De letterlijke woorden kon hij er niet uit halen want het was door een zachte stem gezegd, maar de belangrijkste woorden die hij ook wilde horen kon hij er wel tussen uit vissen. Wat hem vooral aansprak waren de woorden die duidelijk maakte dat de jongen hem wel beweging wilde geven, wat Caramba natuurlijk erg leuk vond. Hij voelde een hand achter zijn oren glijden, precies op dat ene plekje waar hij het fijn vond. Hij ging wat met zijn lippen op en neer omdat het gewoon zo lekker was. Toen hij stopte en het halstertouw aan zijn halster klikte, liep Caramba netjes mee aan het touw door het hek heen. Hij volgde de jongen netjes, niet voor hem, maar ook geen meters achter hem. Toen ze langs nog wat andere mensen wandelden keek hij even nieuwsgierig op. Hij kende de man die er stond ergens van maar waarvan kon hij zo snel niet in zich op halen. Niet dat het hem veel interesseerde, hij wilde liever al zijn aandacht naar de jongen brengen. De jongen bracht hem naar een bak. Hij liet zijn hoofd naar de grond zakken en besnuffelde het zand. Hij kon ruiken dat hij niet het enige paard was wat gebruik maakte van de bak, wat eigenlijk ook logische was. De jongen sloot het hek en liep weg. Met een onschuldige blik draafde hij naar het hek toen en probeerde er zo ver mogelijk overheen te hagen. Een trieste korte en stille hinnik verliet zijn mond waarna hij zijn oren wat opzij legde. Moest hij nu alweer alleen staan? Jaren lang had hij alleen gestaan in een paddock of in een stal. Hij hoopte dat het hier niet het zelfde geval was. Al snel werd zijn hoop werkelijkheid want de jongen kwam alweer terug gelopen met enkele spullen in zijn hand. Caramba zette wat stappen achteruit zodat de jongen over het hek heen kon klimmen. Er werd een soort hard rond touw om zijn nek gehangen. Hij herkende het ding nog wel maar waar het voor diende wist hij niet helemaal meer. Hij duwde zijn kin naar zijn borst en probeerde met zijn lippen het ding om zijn nek vast te pakken wat helaas mislukte. Toen hij van achter hem een ‘whoesj’ geluid hoorde keek hij even geschrokken op, niet omdat hij bang was, maar omdat het zo onverwachts kwam. Kort daarna hoorde hij de stem van de jongen die doelde op dat hij ging draven. Caramba bleef stilstaan en keek de jongen eens aan. Het duurde niet lang of hij verzette een pas, maar niet in de richting die bedoelt was, nee een totaal andere richting. Na enkele stappen liet hij zijn gehele lichaam door zijn benen zakken en begon te rollen. Met zijn nek schuurde hij eens flink over de grond en hij liet zijn lichaam enkele keren omrollen. Na een goede rolsessie stond hij met een sprongetje op en schudde heel zijn lichaam uit. Een grote wolk van zand kwam er vanaf gewaaid waardoor hij eens moest briesen. Toen hij wel klaar was met rollen draaide hij zo dat zijn hoofd naar de jongen gericht was en liep op hem af. Vlak voor zijn neus stopte hij en liet zijn hoofd wat dalen. Met zijn ogen naar boven gericht wachtte hij op wat de jongen zou doen.

Caramba keek hem aan. Alsof hij aan het nadenken was wat hij ookalweer moest doen. Toen deed hij, eindelijk, een paar passen. Zakte door zijn benen heen en begon te rollen. Pasqual kneep zijn ogen dicht, moest een hevige grijns zien te onderdrukken en keek pas weer toen hij de geluiden hoorde van een paard dat opstond. Caramba schudde zich uit, brieste even en liep toen naar Pasqual toe, die nu echt niet meer in staat was een zinnig woord uit te brengen. Een harde lach klonk uiteindelijk, toen Pasqual het niet meer kon houden. Die oren die zo vrolijk naar voren stonden.. het was een hele nieuwe ervaring, nou ja 'nieuw'... Het was oprecht een hele tijd geleden dat een paard van Pasqual niet precies deed wat Pasqual van hem of haar vroeg, en dat waardeerde de jongen wel.
"Dat was een waardeloze draf," grinnikte Pasqual vrolijk toen hij naar het dier toeliep en hem een aai over zijn snuit gaf. "Ik weet niet eens of je wel zin hebt om te werken, maar laten we dat toch maar eens even doen." Hij zwiepte weer even kort met zijn longeerzweep en klakte met zijn tong.
"Hup, stappen jij, monster!" grinnikte hij, terwijl hij een stapje naar achteren deed, Caramba de ruimte gevend om inderdaad maar te gaan stappen. Nu moest Caramba wel even gehoorzamen, vond Pasqual, anders zou hij niet al te vriendelijk meer blijven. Het was namelijk niet de bedoeling dat Caramba het idee ging krijgen dat hij over Pasqual heen kon lopen. Bij het hek draafde Digno mee, keek naar Caramba, hinnikte af en toe nerveus, haast alsof hij jaloers was. Pasqual glimlachte even naar het dier, hopende dat DIgno er wel overheen kwam, maar dat zou vast wel. Digno en hij waren cool. Papalita leek niet echt onder de indruk te zijn, maar kwam die dan ook niet van een handelsstal? Die was gewend aan paarden die kwamen en gingen. Dat deed haar gewoon niets. En Digno was waarschijnlijk ook zo van slag omdat hij dit paard kende. Caramba, een van zijn vrienden van de Spaanse stal. Zo gek was het niet dat Digno even uit zijn doen was.