A second Horse

Kalm stond ze bij de paal, haar hoofd leunde tegen of op de stang. Ze was moe maar dat kwam door haar ontspannenheid. Nadat Emily terug kwam liep ze mee, het erf af. Af en toe kwamen er zoemende dingen langs en draaide ze even nieuwsgierig met haar oren. Haar neusgaten sperden zich een beetje, niet dat ze bang was maar om geuren op te vangen. Toen Amani nog kon zien had ze de zoemende dingen gezien. Nu knipperde ze niet eens met haar ogen door de dingen. Amani was ze gewoon gewend. Ze voelde nu dat ze het bos in gingen en hinnikte begroetend voor haar soortgenoten. Niemand reageerde terug. Teleurgesteld snoof ze maar had dit maar al te vaak meegemaakt bij andere paarden die gevangen werden. Nu was het ook zo bij haar blijkbaar. Toen ze voelde dat ze niet meer voortbewogen dus ging ze op haar gemak grazen. de natuur rook geweldig.

jups

-Kiekeboee!-

Damian liep rustig door het bos. Naast hem zocht een egel zijn weg door het gebladerte, een paar vogels floten, maar verder was het stil. Eigenlijk was het nooit echt stil in het bos. Je hoorde altijd wel wat. Vogels, of andere dieren, hoeven die denderden op de grond. Damian besloot te gaan galopperen. Eén voor één kwamen zijn gespierde benen op de grond terecht. Hij minderde vaart toen hij een hinnik hoorde. Het kwam van een merrie. Nieuwsgierig liep hij op het geluid af. Hij kon net door de bosjes heen kijken. Hij zag een merrie, ze liep aan een touw te grazen. Hij volgde het touw en het kwam uit bij zo`n wezen. Een mens heette het, dat had hij van andere paarden gehoord. Het mens zoog op een grassprietje. Ze zag er niet kwaadaardig uit, maar mensen waren niet betrouwbaar. Dus besloot hij te blijven staan waar hij stond. De merrie bleef rustig door grazen. Dat ze niet gek werd aan zo`n touw! Bij de boer waar hij een tijdje gestaan had, was hij elke keer als hij een halster of een touw om z`n nek kreeg, wild gaan steigeren en bokken. Hij was van nature een wild paard, en die hoorden niet aan een touw. De merrie was een grote vos. (?) Hij als hengstzijnde was groter. Zelf had hij een goudkleurige vacht, die bij zijn benen en neus overliep in zwart. Hij had erg lange glanzende zwarte manen, en staart. Nieuwsgierig keek hij door de bosjes heen. Hij was nu niet bang, want het mens deed niks. Als ze nu een blik op de bosjes zou werpen, zou ze hem zien. Zolang het mens niks met hem van plan was, zou hij niks bij haar doen. Hetzelfde gold voor de merrie.

Emily zat ontspannen naar de wolkjes te staren, ze ging op haar elebogen steunend naar Amani kijken. Die rustig stond te grazen, ze was geheel ontspannen. Ze zag hoe ze haar oortjes spitste, Emily draaide zich een kwartslag om en zag een paard staan. Hij was verscholen achter de bosjes, ze deed net alsof ze het niet gezien had en keek weer naar Amani. Die was ietswat onrustig geworden. Emily stond op en liep met Amani een paar meter verderop, gelukkig volgde Amani haar zonder tegen te stribbelen. Emily vroeg zich af of het paard, hun volgde. Het was zoiezo wil, want Emily kende alle paarden eigenaren met hun paard en deze was niet bekend. Ze liep op een ontspannen tempo door totdat ze weer bij een gras veldje kwamen, maar dit kee bij een helder meertje. Emily leide Amani naar het water, zodat ze wat kon drinken. Ze ging zitten in kleermakers zit, Amani stond naast haar. Emily was in een zwakkere positie, als Amani met het wilde paard mee wou zou ze haar niet tegen kunnen houden, hoewel ze dat zoiezo niet zou doen. Emily hield het halstertouw losjes vast, het hing in een boogje. En stond niet strak, of gespannen.

(trek je los of blijf bij Emily óf laat het paard je volgen of of of jullie gaan vechten (nee) )

Opeens hoorde ze geritsel en rook een geur. Met een ruk keek ze op en voelde hoe het touw strak kwam. Ze protesteerde even maar volgde daarna Emily toen die haar weg wou hebben. Bij een grasplekje ding stonden ze stil. Amani wou niet meer eten. Ze snoof en hief haar hoofd. Haar been maaide door de lucht. Even trapte ze vooruit voordat ze met twee benen van de grond kwam. Ze steigerde hoog en boog een kwartslag af zodat ze vrij was, het touw voelde ze bungelen. Bungelen tussen haar maaiende benen. Bokkend naar de hengst –als die hen gevolgd had, amani is blind en te overstuur om te schatten waar ie is- begon ze ietwat te vechten. Haar oren lagen plat in haar nek en ze bleef steigeren en bokken. Af en toe hinnikte ze schril en opeens, zonder aanleiding stoof ze naar de richting waar de geur van de hengst was. Stampend met haar voorhoeven begon ze hem uit te dagen. Het kon Amani niet schelen dat ze blind was, vechten was vechten. Ze snoof wild.

[ze daagt hem uit :'D typisch Amani]

Nieuwsgierig volgde Damian het meisje en het paard, naar een grasveldje. De merrie was gespannen. Damian keek toe hoe de merrie losbrak en wild begon te steigeren en te bokken. Waarschijnlijk wou ze hem raken, maar ze vocht totaal de verkeerde kant uit, daar was maar één verklaring voor, ze was blind. Even stond ze stil, waarna ze richting hem begon te rennen. Ze daagde hem uit, dat liet hij niet zomaar gebeuren. Wild steigerde hij, en maaide met zijn voorbenen door de lucht. Hij besloot gebruik te maken van haar missende zintuig, en begon rondjes om haar heen te galopperen. Aan het geluid kon je niet horen waar hij was, en ruiken kon je al helemaal niet. Lang galoppeerde hij door. En voordat de merrie op het idee kwam achteruit te trappen begon hij grotere rondjes te maken, en buiten het bereik van de merrie bleef hij doodstil staan. Zijn geur was nu verspreid over het hele rondje. Uit het niets denderde hij op haar af. Hij kwam recht voor haar staan en steigerde krachtig. Hij wist niet zeker of hij nou wat geraakt had of niet, het maakte ook weinig uit. Met een doffe klap kwamen zijn voorbenen op de grond terecht. Hij brieste kwaad. De merrie was een stuk kleiner dan hem. Achter de merrie stond het meisje een beetje verbaast te kijken. Hij wierp even een blik op haar, even twijfelde hij of hij haar ook zou aanvallen. Maar hij besloot het alleen bij de merrie te houden. Even bleven ze zo staan. Rustig liep hij een eindje weg, en hij begon te grazen. Hij hoopte maar dat de merrie zou begrijpen dat híj de baas was, en niet zij. In zijn ooghoek hield hij de merrie en het meisje scherp in de gaten. Als ze iets van plan waren, stond hij in de aanvalspositie.

-geen inspiratie, sorry!-