What makes it beautiful

Ty had zich beter gevoeld, maar vandaag was hij wel goedgezind. Hij had zijn paard Equinox opgezadeld en klaar gemaakt om even te gaan rijden. Ty klom in het zadel en stuurde hem het bospad op. Ty was hier al vaker geweest, en er lagen verschillende boomstammen in de weg waar Equinox graag zou overspringen. Vervelend zou hij het niet vinden. Met Equinox springen was zoals een engel zien. Het was fantastisch, en zo kon Ty zijn hoofd even leegmaken van alle problemen die hij de laatste tijd meemaakte. Het was altijd hij die in de problemen belandde. Het was niet eerlijk, maar het zei zo. Ty probeerde verschillende gedachten die nog in zijn hoofd zaten van zich af te schudden en begon harder te gaan lopen met Equinox. Ze schoten in een harde ren galop en Ty ging in een verlichte zit over een boomstam heen. Hij had geen rijbroek aan gedaan -die had hij namelijk niet- maar hij droeg een gewone donkere jeans met een overhemd met V-hals en daar een vest over. Hij hield niet van die klassieke rij outfit. Dat deed hij nooit. Ook rij botten had hij niet aangedaan. Ty zag iets verderop nog een gigantische boomstam in de weg, en hij dreef Equinox automatisch een beetje aan. Equinox zette zijn voorbenen af en vloog over de stam heen. Ty kwam handig terug neer in het zadel en liet Equinox terug overgaan naar een rustige draf. Zijn paard vond het heerlijk om zo snel te gaan. Typische Quarter Horse. Ty glimlachte trots en aaide zijn viervoeter over zijn hals. Equinox genoot van de aandacht en liet zijn hoofd voorzichtig zakken. Ty liet Equinox even stappen. Hij had wel even snel genoeg gereden. Zijn omgeving was zo mooi. Overal vond je van die bomen met prachtige glanzende groene bladeren. Loofbomen. Hij stond even recht in zijn zadel om met zijn hoofd niet tegen een tak aan te knallen, dat had hij al eerder voorgehad. Hier ergens moest hij zo meteen in slaan en dan had hij een simpel rondje met Equinox gereden. Hij had al lang geen beweging gehad, dus zo moe was hij helemaal niet. Er lag een rood doek op de grond en Equinox deinsde geschrokken achteruit. Ty rolde met zijn ogen en hield te teugels in één hand. Hij dreef zijn paard er naar toe. Equinox hield zijn hoofd hangen en snuffelde aan het rooie deken. Ty grijnsde. "Amai, dat is chic, hé?" Zei hij sarcastisch en grinnikend. Equinox hief zijn hoofd terug op en snoof luid. Ty lachte en dreef hem terug aan in een snelle draf. Ze kwamen nog vele boomstammen tegen en elke keer sprong Equinox er moeiteloos over heen. Hij vond dit leuk. Ty had het enorm naar zijn zin gehad deze rit. Het was echt fijn om je hoofd even leeg te maken. Toen Ty terug richting huis draafde, kwamen de vreselijke gebeurtenissen van laatst weer terug. Hij haatte ze, maar hij kon ze niet vergeten. Ze zouden altijd bijblijven. Ty liet Equinox het laatste deel lekker even uitstappen. Ty prulde aan de hengst zijn manen. Hij wilde ook een paard zijn. Het leek hem fantastisch... Ty schrok van een auto die voorbij reed. Maar goed dat hij op tijd uit zijn gedachten kwam. Hij bleef even staan tot hij over kon lopen, en bracht Equinox daarna terug naar zijn weide. Ty sprong van Equinox af eenmaal hij terug in de weide was. Equinox bleef braaf staan, die had het te druk met grazen plaats van weg te lopen. Ty maakte de singel los. Equinox had niet veel gezweet. Hij haalde het dekje samen met het zadel van zijn rug en wandelde naar de zadel kamer. Hij had ook nog een western zadel liggen, en nadat hij het veelzijdigheidszadel had weggelegd, liep hij er even naar toe. Ty had al een lange tijd geen western meer met Equinox gereden. Hij herinnerde zich tijden waar hij met zijn teugels in een hand over de vlaktes had gegalopeerd met zijn trouwe viervoeter. Hij glimlachte bij die gedachte. Het was altijd heerlijk geweest. Maar nu Ty met Valerie was, had hij daar veel minder tijd voor gekregen. Niet dat hij dat erg vond, hij hield van Valerie, maar het nam veel tijd weg. Ty verliet de zadel kamer en maakte nog wat hooi klaar voor Equinox, en controleerde de waterbak, die nog goed vol zat. Als afscheid liep Ty nog naar hem toe en gaf hem een hele appel. Equinox beet er meteen in, Ty wist dat hij er gek op was. Hij glimlachte en klopte op het paard zijn hals. "Tot straks, jongen."
Ty had besloten even te gaan wandelen. Waar hij nog nooit naar toe was gegaan, waren die 'prachtige' watervallen, enfin, zo noemde iedereen die toch. Hij wilde ze wel eens zien, hij was gek op van die mooie plekjes. Horse Home barstte er van. Overal vond je van die prachtige plekjes hier. Een meer, een schaduw plekje, een bos, een wandelpad... Hij was toch zeer blij dat hij hier was komen wonen. Ty slaakte een diepe zucht en liep door het knalgroene gras. Zijn schoenen kregen een paar regen druppeltjes op zich, maar dat maakte hun vast niets uit. Ty floot een vrolijk liedje. Had hij al eeuwen niet gedaan, terwijl hij gek was op fluiten en neuriën. Het leek alsof Ty de watervallen al kon horen. En inderdaad. Het was een hard maar prettig geluid, en steeds als Ty dichterbij kwam, werd het geluid feller. Het geluid was nu heel dichtbij. En om de hoek, waar Ty vandaan kwam, zat een prachtige gigantische waterval. Hij keek er even naar en genoot gewoon al van het uitzicht. Het was echt fantastisch mooi. Hij glimlachte. Hij liep met grote passen naar het water toe, dat naar de rand van het gras dreef, en ging met zijn bleke hand door het water. Het was niet koud, maar ook niet warm. Perfect om erin te gaan eigenlijk. Maar Ty had niet echt zin om nu te gaan zwemmen. Hij zette zich in het gras en sloeg zijn benen over elkaar. Hij genoot van het zonnetje dat op zijn donkerbruine haren scheen. En nadat het hem echt iets te warm werd, deed hij zijn vest uit en legde het op de grond neer, waar hij dan op ging zitten. Het was veel beter om in je blote armen te zitten, dan met de warme vest er over. Zijn spieren staken goed uit, niet dat het hem wat kon schelen. Hij knipperde met zijn groene ogen en ging even op zijn rug liggen. Hij moest zijn ogen tot spleetjes dichtknijpen, er hing een ongelofelijk felle zon in zijn ogen. Hij bedacht iets veel slimmer dan zijn ogen tot spleetjes dichtknijpen, hij sloot ze gewoon. Het voelde zeer prettig aan zo. Hij verloor zichzelf even en verdween van de wereld. Hij sliep niet, hij zat gewoon even in een zwart holletje heel ver van de wereld vandaan. Even later schrok hij terug op. Hij ging rechtop zitten en bedankte zichzelf dat hij zich had ingesmeerd met zonnebrandcrème, anders was hij nu zeker verbrand. Hij had al zo'n bleke huid. Maar hij was de laatste dagen heel moe geweest, en had amper wat gegeten. Hij was eigenlijk echt niet goed bezig. Maar hij lag echt onder druk. Hij zuchtte diep en ging rechtop zitten. Als hij nu een wens mocht doen, wenste Ty dat alles goed was. Dat er geen problemen waren. Hij wilde dat zo graag? Waarom ging het gewoon niet? Maar Ty kon niet anders dan zich er gewoon bij neerleggen. Hij staarde naar de waterval. Het water viel, en viel... Het was echt prachtig. Ty vond zichzelf soms echt grappig, hij kon zo genieten van een uitzicht. Het werd soms eng. Hij ging even met zijn hand door zijn haar en ging zitten in een kleermakerszit. Hij leunde naar achteren en ging met zijn ogen door de omgeving. Zo mooi.

Iedereen die zin heeft om te reageren, be my guest. 8D