It makes me sick. [Open]

Solance stond op een duin, wind in haar oren, haren die rond haar hoofd wervelden. Het leek net een orkaan, alleen dan in haar hoofd. Haar ogen gesloten, een gepijnigde uitdrukking op het kwetsbaar ogende gezichtje en haar handen keihard op haar oren gedrukt. Ze kon het allemaal niet verwerken. Ondanks dat ze zichzelf sneed droeg ze een hemdje en waren haar armen zichtbaar. Het maakte haar niet uit, helemaal niets, het was haar lichaam, ze deed ermee wat ze wou, ze kon het niet verwerken en moest het op die manier doen. Morte was verkocht, voor altijd, en zou nooit meer terugkomen. Brian was vreemdgegaan, had haar in de steek gelaten en zou nooit meer terugkomen. Ze hadden besloten dat Solance een te groot gevaar voor zichzelf en dus automatisch ook voor Becky was, en hadden Becky uit huis geplaatst, Becky zou nooit meer terugkomen.
Niets van wat haar in leven had gehouden, was nog bij haar en ze was dan ook zeker afgetakeld. Ze was kilo's lichter, woog nu nauwelijks 45 kilo en vond nog dat ze te veel woog. Een dierlijke krijs kwam uit haar mond zetten en rolde over het strand. Of er mensen waren, dat wist Solance niet, haar ogen zagen niets meer, prikkels kwamen niet binnen. Haar ouders probeerde haar zo goed mogelijk thuis te houden, omdat het anders te gevaarlijk voor haar was, omdat ze een gevaar voor zichzelf en voor de maatschappij was, maar ze had weten weg te vluchten en was naar het strand gerend. Waarom? Ze wist het niet. Het strand had niet echt goede herinneringen, maar ze kon van een duin springen als ze wou. Van een duin springen. Afgeleid worden door de klap, of gewoon neerstorten en niets meer voelen ná die klap. Haar ogen vlogen open door deze gedachte. Ze zou er een einde aan kunnen maken... Ze wou een reden om te leven, maar nu leek alles zo wanhopig, zo.. doelloos...
Nee, ze ging er geen einde aan maken. Snikkend kroop ze in elkaar, het monstermeisjesstem in haar hoofd brulde en Solance kermde als een jong hondje. Jong... hondje... Een soort van positieve gedachte schoot door haar hoofd bij de gedachte aan Patrick, haar inmiddels wat groter geworden Golden Retrieverpup. Het was een stevig dier geworden - voor zover dat ging met zijn leeftijd en achtergrond - maar hij was extreem aan Solance gehecht en het zou haar niets verbazen als...
"Patrick!" Haar armen omsloten het dier gemakkelijk, net zo makeklijk als ademen. Het dier was namelijk achter haar aangegaan, had haar gevolgd en krulde nu in haar kleermakerszit op. Hij zat echt tegen haar aangevleid en werd kalm bij haar aanwezigheid.
"Hoi jongen," fluisterde ze terwijl ze huilend haar hoofd in zijn hals duwde. Zijn natte snuit tikte even tegen haar wang en toen bleef ze zo zitten. Enkel Patrick was diegene die mensenlijk leven opmerkte.

- Everyone is welcome! -

Hij galoppeerde over het strand met zijn hoeven in het water. Het water spatte op tegen zijn buik. Langzaam maakte hij een overgang naar draf en daarna naar stap. Hij draaide zich richting de zee en galoppeerde de zee in. heerlijk vond hij dit. Hij stekte zijn hals uit en stak zijn neus in de lucht. Hij snoof een aantal keer zodat hij de geur van de zee goed kon ruiken. Hij stak zijn nek zo ver mogelijk uit en fleemde. Het was een raar gezicht maar dit deed hij altijd na een onbekende geur of na een geur die hij lang niet geroken had. Met grote passen draafde hij het water uit tot hij op het droge stond. In een langzaam tempo stapte hij verder over het strand met rechts van hem de zee en links van hem de duinen. Achter hem liet hij een spoor van hoef afdrukken die in het zand bleven staan. Hij stond stil en zakte met zijn neus naar de grond. hij rook de geur van mensen. Wat haatte hij die. Altijd als ze hem zagen probeerde ze hem te vangen. Iedere keer is hij kunnen ontsnappen maar hij weet dat hij niet heel zijn leven kan vluchten. Hij strekte zijn rechter voor been uit en kapte in het zand. Hij wou van die menselijke geur af. Hij galoppeerde de duin op en hoorde in de verte een geluid. Was het een meeuw? nee dat geluid maakte ze niet. Hij kon niet echt helder denken met die menselijke geur, dus besloot hij om er op af te gaan. Hij stapte in de richting waar het geluid vanaf kwam. Hij keek rond om te kijken of hij ergens iets kon zien. Misschien kwam dat geluid van een ander paard. Hij hinnikte met hoop op antwoord van een paard...