What does'nt kill you makes you stronger ~ Amico

-&Amice n.n

Eindelijk, dacht Juliette, eindelijk heb ik een paard gevonden. Ze wist en voelde dat Amico geschikt voor haar zou zijn. Vandaag mocht ze eindelijk met hem aan de slag. Maar ze moest heel geduldig zijn, dat wist ze zelf ook. Maar ze was gewoon zeer opgewonden dat ze hem gevonden had. Amico leek haar een pittig beestje met veel zelfvertrouwen, en dat was heel goed, een paard zonder zelfvertrouwen, en die heel onzeker is, heeft het veel moeilijker dan paarden die wat meer in zichzelf geloofden. "Goedemorgen, mevrouw." Zei Juliette openhartig tegen een vrouw met een zuur gezicht. De vrouw keek haar kort aan en keek weer weg. Ts, weer al een mens die er niet tegen kon als iemand goed gezind was. De vrouw schreef iets op een formulier. Juliette ging op haar tuppen staan om af te spieken wat wat ze aan het opschrijven was. De vrouw mekte haar op en draaide zich met haar borst naar haar toe. "Wel nu?" Zei ze. Juliette draaide onopvallend met haar ogen. "Sorry, maar u antwoordde niet." Zei Juliette die er maar half bijstond, haar aandacht was bij de paarden, die Juliette daar zag in de wei. "Is dat je excuus?" Zei de vrouw, maar ging er verder niet op in. "En je moet vast je nieuwe paard hebben, niet?" Juliette keek de vrouw vreemd aan. Kon ze gedachten lezen of zo? "Inderdaad, Amico noemt hij." De vrouw liep weg. Wat was haar probleem nu? Juliette liep automatisch achter haar aan. En pas na even had ze door dat de vrouw haar naar de wei waar Amico stond leed. Erg sociaal was ze niet. "Dat is 'm." Zei ze en gebaarde met haar hoofd naar een prachtige bruine hengst. Haar aandacht voor de vrouw was verdwenen, en daarbij liep die ook meteen weg. Juliette spurtte er snel van door om Amico's halster te gaan halen. Ze zocht in de zadel kamer naar de naam 'Amico' en vond hem. Binnenkort zou het anders worden. Juliette ging hem hier echt niet op deze rot manege laten staan. Ze gaf het zelf ook toe, deze manege was niet echt top. Maar ze was wel dol op de paarden hier, alleen werden ze vaak zo stom behandeld. Amico en Imanu gingen vast goede maatjes worden. Daar hoopte ze dan toch op. Imanu was een schat van een beestje, en een heel loyale hengst. Waarschijnlijk was Amico ook zo. Ze probeerde rustig naar buiten te lopen, omdat ze anders echt te opgefokt er uit zag. Ze ging de wei in. Verschillende hengsten keken op maar waren verder niet geïnteresseerd. Daar stond Amico dan. Even bleef ze staan, genoot van haar uitzicht op de knappe hengst. Ze nam langzame passen tot dicht bij de hengst en stak toen haar hand uit. "Dag, jongen." Zei ze zacht. Amico keek op. Juliette maakte rustige en ontspannen bewegingen, ze wist dat paarden anders verschoten. Dit was haar eerste kennismaking met hem, dat was altijd even wennen in het begin. Juliette knipperde met haar lange zwarte wimpers. Ze was nu al dol op hem, zijn uitzicht alleen al. Hij zag er vriendelijk uit. Ze wist zeker dat ze er geen spijt van ging hebben dat ze hem had gekocht. Ze zou zichzelf bedanken.

-Imanu is mijn virtueel paard, voor als je 't niet wist.(:

Een van de stalhulpen kwam het stallenblok binnen met een halster in zijn hand, Amico wist dat hij nu het weiland in mocht. Trappelend stond hij voor de deur te wachten totdat hij open ging. Toen de man even aan de zijkant stond om de deur verder open te doen schoot Amico langs hem heen. Amico hinnikte vrolijk en schudde met zijn hoofd toen hij de frisse ochtend wind langs zijn vacht voelde waaien. De eigenaar van de manege zag Amico aan komen en opende het hek naar het weiland. Met een hoge bok en een sprong rende hij het weiland door met zijn hoofd gezakt. Een van de paarden galoppeerde met hem mee maar haakte af toen hij een man op zich af zag komen. Amico galoppeerde vrolijk door en stopte op een plek waar vers gras te vinden was. Het paard dat met hem mee rende werd meegenomen door de man. Net voordat zij het weiland verlieten hinnikte het paard nog even naar Amico met een vrolijke blik in zijn ogen. Het paard heette Joey en was het beste maatje van Amico. Amico zwiepte met zijn staart en zag in zijn oog hoek dat er een vrouw en een meisje bij het hek stonden te kijken. Hij hield het meisje in de gaten terwijl ze op hem af kwam lopen. Op nog een kleine afstand van de hengst bleef ze staan kijken. Nonchalant at Amico gewoon verder alsof het hem niks boeide. Hij liet niet merken dat hij naar haar keek. Toch zag zij er anders uit dan de meeste mensen die daar op de manege komen. Zij had geen dure, witte rijbroek of een leren jasje. Dit meisje zag er veel vriendelijker uit, niet zoals iemand die teveel in je mond trekt, of iemand die je steeds maar tikken blijft geven terwijl je niks fout doet. Hij was ermee opgegroeid, maar niemand heeft er ooit overna gedacht wat hij daar wel niet van vond. Elke dag moest hij rijden met steeds een ander iemand op zijn rug. Eerst in beginners lessen, maar sinds hij er elke keer iemand afgooide lieten ze er toch alleen maar gevorderderde mensen op rijden. Nou, wat je gevorderd noemt tenminste. In hun ogen was gevorderd als je een paard gek kon maken. De meeste hengsten worden niet gereden in de lessen, maar alleen gebruikt voor recreatie. Behalve Amico en Joey, daardoor kennen ze elkaar ook zo goed. Ze rijden namelijk ook altijd samen in de les. Joey dacht er precies hetzelfde over als Amico, hij had laatst zelfs nog wondjes in zijn mondhoeken door dat harde trekken. Omdat de teugels zo kort waren genomen kon je moeilijk bewegen, en er mensen afgooien ging ook moeilijker dan bij beginners, maar nog steeds lukt het nog eens afentoe er zo'n vies ruikend meisje af te gooien. Altijd als ze de stallen in kwamen lopen drong er een sterke, vieze geur van parfum je neus binnen. "Dag, jongen." Zei het meisje. Praatte ze nou tegen Amico? Tegen hem werd nooit gepraat, behalve geschreeuwt. Hij hief zijn hoofd en keek het meisje aan. Haar hand had ze uitgestoken in zijn richting. Een vriendelijke blik was te zien in haar ogen, maar ook in die van Amico. Het was alsof er een sprankel tussen hen verscheen. Amico vroeg zich af voor wat ze kwam. Misschien zou ze hem kopen. Dat hoopte hij maar, want als hij nog langer op die manege moest blijven vertrok hij, en met Joey nog wel. Amico snuffelde aan de hand van het meisje, hij moest haar voor hem winnen. Want als ze hem niet leuk vind wil ze hem misschien helemaal niet kopen. Hij had nog steeds zijn streken want die verloor hij ook niet zomaar, hij zou dat echt af moeten leren. De hand van het meisje rook zoutig en toen hij zijn tong uitstak proefde hij dat ook. Hij zette een stap dichter bij het meisje en likte aan haar hand.

Juliette keek de vrouw aan en rolde met haar ogen. Zuurpruim. Ze werd al snel afgeleid door de prachtige hengst voor haar. Hij keek verbaasd toen hij door had dat Juliette hier voor hem was. De vrouw was Amico's halster op het hek komen leggen, dus ze kon al met hem aan de slag als ze wou. Maar eerst, moest ze zijn vertrouwen winnen. Langzaam voelde ze zijn zachte neus aan haar hand, en de snorharen tintelde tegen haar vingers. Het kietelde en ze moest moeite doen om niet in lachen uit te barstten want ze kon niét tegen kietelen. Amico kwam nog wat dichterbij en lekte haar ganse hand af. Juliette vond het niet erg, of niet vies. Dit was nu juist waar het echt om ging, dit was er zo leuk aan. Rustig aaide ze hem over zijn hals. Zijn manen waren netjes recht geknipt, en er was geen enkele knoop te zien. Er zat ook geen enkel vuiltje op zijn vacht, hij zag er gewoon blinkend uit. Juliette was wel onder de indruk van de stalhulpen hier, ze deden duidelijk wel hun best om de paarden zo schoon mogelijk te houden. Maar toch vond Juliette ergens dat het er over was. Een paard mocht altijd wel eens vuil zijn. Dan had het eens lekker in het zand of in het gras zitten rollen. Je vacht helemaal vuil. Maar las manegepaarden dat deden, werden die daarvoor flink gestraft. Dat was er nou juist zo fout aan. Juliette liep snel maar rustig naar het hek en haalde het simpele touw halster van het hek af. Ze was er blij om dat Amico zich niet had omgedraaid en terug verder was beginnen doen met grazen. Imanu, haar andere hengst, stond in een paar weitjes verderop. Hoewel Imanu niet op de manege zat. Juliette had die wei toevallig even gehuurd voor een paar daagjes. Juliette deed voorzichtig en handig het halster om Amico zijn hoofd en beloonde hem daarna. Beloning voor de kleinste dingen waren zelfs nodig. Dus als je een paard zonder problemen een halster hebt kunnen aandoen, dan was dat ook al mooi. Omdat ze zich braaf gedragen hadden. Als je paard iets goed voor je deed, mocht dat ook beloond worden. Juliette leidde Amico de wei uit en zocht naar een paddock. Cirkelvormige paddock, hoekige paddock, welke ging ze nou nemen? Ze besloot te gaan voor de kleine paddock, daar werkte Juliette toch wel het liefst in. "Nu ben je van mij, Amico." Zei Juliette met een glimlachje en streelde over zijn neusje. Het leek al wel alsof Juliette hem al jaren kende. Soms had je gewoon dat gevoel dat het juist was. Ze kon het niet ontkennen, ze was nu al gek op het beestje. Ze was vooral blij dat ze een hengst had kunnen vinden, ze had gehoord dat er maar ongeveer drie hengsten op de manege van HH rondliepen. De andere waren geruind. "Eens zien wat jij allemaal in je mars hebt." Zei Juliette. Ze nam een longeerlijn die ze aan de rand van het hek vond en maakte die vast aan het halster. Juliette wilde zijn passen bekijken en inschatten hoe snel hij kon gaan. Juliette dreef hem langzaam de hoefslag op en liet hem een poosje gewoon draven. Juliette was gek op zijn passen, hij nam grote en ruime passen. En zijn lichaam bewoog soepel mee. Na even draven besloot Juliette een galop te proberen. Ze bewoog feller met haar touw, en klakte met haar tong.

Sorry voor de late reactie!

Amico voelde de vingertoppen van het meisje over zijn neus glijden. Er was verder geen paard meer in het weilandje te zien want Joey was tenslotte al weg gehaald en met de andere hengst kon Amico het niet zo goed vinden, daarom stond hij twee weilanden ernaast. De merrie's stonden nog verder veel verder weg in een wat groter weiland, maar dat waren er dan ook veel meer dan hengsten. Maarja, wat wil je verwachten op een manege waar gewoon les word gegeven? Ruinen worden er wel veel gebruikt, maar hengsten? Nee. Sommige paarden waren er wel als hengst gekomen, maar bleken onhandelbaar te zijn, vandaar de ruinen. Ook zijn ze meestal niet zo jong. Nou, niet onder de acht jaar dan. Amico was ook de enige Paso Fino op deze manege vanwege zijn extra gang, de tolt. Paso Fino's hebben niet de tolt zoals IJslanders dat hebben maar de tolt waar 3 verschillende types van zijn. Maar Amico is meer het 'Pleasure Type', het ideale vrijetijdspaard met ruime bewegingen. Want wie wil er nou een showpaard voor in manegelessen? Amico liet het touwhalster om zijn hoofd doen en kreeg toen een klopje op zijn hals als beloning. "Nu ben je van mij, Amico." Zei het meisje. Amico snapte er niks van maar het klonk vriendelijk. Na een aai over zijn neus volgde hij haar braaf naar de kleine paddock. Een lange longeerlijn werd aan zijn halster geklikt en nadat het meisje iets zei wat Amico niet begreep liet ze een boogje in het touw hangen zodat Amico op de hoefslag kon gaan lopen. Met de rest van het touw joeg ze hem een beetje op zodat hij aan draafde. Hij deed dat dan ook braaf. Hij maakte ruime passen en bewoog vlot de paddock rond. Zijn staart bewoog sierlijk achter hem aan en zijn voorpluk was tegen zijn oren aan gevlogen. Zijn ogen en hoofd waren nu duidelijk te zien, aangezien zijn voorpluk en manen zo lang zijn kon je zijn ogen lastig zien als hij bijvoorbeeld gewoon aan het grazen was. Na een paar rondjes gedraafde te hebben klikte het meisje met haar tong en bewoog ietjes met het touw. Amico begreep dat hij nu aan moest galopperen en deed dat dan ook. Eerst verzamelde hij zijn galop een beetje, maar verlengde na een rondje of twee zijn passen en galoppeerde nu echt hard. Bij elke galopsprong was een bries te horen. Amico bewoog soepel zoals altijd en liet zijn hoofd wat hangen.

Er verscheen een glimlach op Juliette haar gezicht. De passen van Amico zijn galop waren precies zoals ze ze verwacht had. Amico ging nog wat sneller. Maar Juliette wilde hem niet te hard uitputten. Juliette trok het touw naar haar buik toe en liep naar de achterhand van Amico toe. Hierdoor ging het paard stoppen, omdat hij zo niet verder kon lopen. Juliette liep rustig naar hem toe en klopte hem belonend op zijn hals. "Goed gedaan!" Glimlachte ze. Juliette wist niet of Imanu zo van die grote en soepele passen kon nemen in de galop. Nee, Imanu nam veel kleinere passen. Hoewel hij gigantisch was. Juliette deed terug een paar passen naar achteren en dreef Amico de andere kant op. Soms had een paard een moeilijke en een slechte kant, bijvoorbeeld, in de galop. Het linkerbeen kan moeilijker zijn dan het rechterbeen. Hopelijk was dat bij Amico niet het geval, want dan moest je lang werken aan het recht richten. Juliette dreef Amico in een snellere draf, maar er leek niets mis te zijn met zijn passen. Juliette liet hem naar galop gaan, en ook dat was helemaal in orde. Juliette straalde van blijdschap. Ze nam het touw weer bij haar buik en liep naar zijn achterhand. Amico stond weer stil. Juliette maakte het longeertouw los van het halster en maakte er een gewoon touw aan vast. Juliette ging met haar hand vanaf zijn oren naar zijn hals. Van zijn hals naar de schoft. En daar bleef ze even stil. Juliette zette zachtjes druk op zijn rug en keek naar zijn hoofd om zijn reactie te zien. Ze zette nog iets meer druk en ging langzaam met haar buik op de schoft hangen. Ze glimlachte toen ze zag dat Amico niet vervelend deed. Hij was het gewend. Juliette zette nog iets meer druk met haar buik en zwaaide haar been over zijn schoft. Ze zat. Ze aaide Amico hevig over zijn hals. Juliette was enorm blij dat ze zonder problemen op zijn schoft had kunnen klimmen. "Braaf zo." Ze schoof het touw langzaam naar boven en gooide het naar de andere kant van de hals, waar ze het vast knoop aan het andere ringetje van het halster. Ze hing wat over Amico's halster heen, maar ze rekende er op dat dat geen probleem ging zijn. Toen ze na een beetje moeite het touw in het ringetje vast had gemaakt, nam ze de teugels in haar handen, en zette hem langzaam in stap.

Toen Amico voelde dat er spanning op het touw werd gezet stopte hij en hield halt. Hij brieste en deed braaf wat er van hem gevraagt werd, omdraaien dus. Er werd op zijn hals geklopt als beloning. "Goed gedaan!" Hoorde hij haar zeggen. Amico galoppeerde weer aan toen het meisje dat vroeg. Hij deed het niet echt anders dan op de andere been. Na nog een stukje snel draven kwam er weer spanning op het touw, hij stopte dan ook. Een zucht verloor Amico's neusgaten en het longeertouw aan zijn halster werd vervangen door een gewoon halstertouw. Ze drukte wat op zijn schoft om te kijken of hij er enig probleem mee had, maar nee, Amico keek alleen even om om te kijken wat ze nou eigenlijk aan het doen was. Bij zijn buikdrukte ze ook even, maar daar had hij ook niet echt een probleem mee. Het meisje zette zich af en bleef met haar buik even over Amico's rug hangen. Amico schudde even met zijn hoofd terwijl hij een stap achteruit zette, maar dat was niet vanwege het feit dat er iemand over zijn rug hing. Het meisje zwaaide zijn been erover heen en ging op zijn schoft zitten. Ook maakte ze het uiteinde van het halstertouw aan de andere kant van het halster vast aan een van de ringetjes. Geen bit? Dat beviel Amico wel, niet zo dat getrek in zijn mond. "Braaf zo." Zei ze terwijl ze hevig op Amico's hals klopte. Hij deed het dus goed. Na even pielen aan het halster zat het eindelijk vast. Ze nam het touwtje, of in dit geval teugels, in haar handen en zette haar hielen kort in Amico's buik. Meteen stapte hij vlot weg. Zijn hoofd hield hij een beetje in de lucht. Hij was nog niet helemaal los, dus naar beneden vallen deed hij nog niet. Doordat Amico niet zulke kleine pasjes nam bonkte hij ook niet, hij zat juist erg lekker. Amico stapte braaf de paddock rond, maar begreep haar hulpen soms niet. Hij heeft namelijk nog nooit bitloos gereden.

Juliette was blij dat Amico het zo goed deed. Ze had met Imanu veel meer werk gehad, het was een lastige knol geweest. Dit paard kende veel meer manieren. Juliette voelde aan dat het allemaal een beetje nieuw was voor hem, had hij nog nooit bit loos gereden? Dat was een schande! Deden die mensen dan altijd een bit in de mond van zo'n arm dier? Juliette werd woest als ze aan dat zou moeten denken. Juliette probeerde het Amico zo makkelijk mogelijk te maken. Maar ze wilde hem geen pijn doen. Juliette dreef hem langzaam aan. De draf zat goed. Zijn schoft zat stevig, ze zou niet makkelijk van hem af vallen. Maar ze moest ook nog niet te veel verwachten. Elk paard had zijn kuren, Amico ook die vast ook hebben, en het zou haar niet verbazen. Toen ze in een vlotte draf over de paddock liepen, plande Juliette in haar hoofd in welke bocht ze in galop zou aanspringen. Juliette nam de achterste rechtse. Toen ze in de bocht kwam, nam ze haar buiten been naar achteren en begon met doorzitten. De overgang was even moeilijk, maar ze geraakten er toch. Juliette probeerde zo stevig mogelijk te zitten, maar soms waggelde ze nog wat. Ze pakte zijn manen dus ook maar vast. Hier en daar gaf Amico eens een bokje, maar Juliette wist dat het zijn bedoeling niet was om haar er van af te gooien. Er verscheen een glimlachje op haar lippen. Ze had een goede keuze gemaakt, Amico zou een heel fijn paardje worden. Hij was braaf én hij kon wel eens een goede uitdaging zijn. Daar had Juliette haar handen dan wel vol aan, en daar mocht ze blij mee zijn. Ze liet hem langzaam terug overschakelen naar draf, na een paar rondjes, en vervolgens ging ze terug naar stap. Dat was wel al weer genoeg. Maar hij had het echt wel goed gedaan voor een paard die nog nooit met bit gereden had. Juliette zwaaide haar been over zijn rug en sprong eraf. Ze aaide hem over zijn voorhoofd. "Ik bof.." Fluisterde ze. Ze wenste soms dat paarden haar zouden verstaan. Maar, niet alles kon.