This can't be true... ~ Valerie

& Valerie

Ty lachte. Hij zat samen met zijn vriendin, Valerie, in zijn ingedeukte jeep. Ze waren al een eindje aan het rijden, en ze waren blij dat ze eindelijk de stad bereikt hadden. Ty zette de radio wat harder. Het nieuws draaide. "Shit, d'r is veel file." Zuchtte Ty. Ty boog voorover naar Valerie en gaf haar een kusje op haar hoofd. "Maar goed dat jíj erbij bent." Het vervelende stemmetje van een vrouw op het nieuws dwong hem bijna van zender te veranderen, maar toch luisterde hij nog even naar de recente gebeurtenissen. Ty haalde opgelucht adem. "Wij zij de file al voor bij, we zijn al bij de stad." Ty was geen liefhebber van file's, in tegendeel, hij haatte files. Hij keek even naar Valerie en glimlachte. Ty richtte zijn ogen op de weg. De autostrade kwam aan zijn einde, en de grote lobby's en appartementen staken boven hun uit. Ty keek even naar buiten. De zon scheen vrolijk, en niets kon deze dag stukmaken. Ty stopte bij het rood en keek op zijn klok hoe laat het was. Equinox zou blij zijn ze terug te zien. Hij had vast beweging nodig. Ty reed door toen het groen licht weer aanflitste. Toen hij de bocht wou nemen, was er opeens een onbeschofte auto die voor hem doorreed. Kende die gast geen regels in het verkeer of zo? Ty moest weer moeite doen niet te beginnen vloeken. Waarom kende die mensen geen manieren? Hij zette zijn tanden mokkend op mekaar. Hij wilde zijn vuist opsteken naar de gast, met zijn triomfantelijke gezicht... Hij reed dan maar na de andere auto door en zette weer zijn gewicht op de plankgas. Ty wist dat hij vaak te snel reed, maar wat was daar mis mee als er geen politie in de buurt was? Maar dat hard rijden... Had niet altijd een goed einde...
Ty verloor zijn controle over een bocht, en hing aan het stuur. Hij nam een onmogelijke bocht, en zijn kijkers stonden op het hek, dat een vreselijke afgrond beschermde. "Valerie!" Hij kon niets meer doen, en zijn jeep reed de gracht in. Hij slaakte een kreet van afschuw en toen de auto met een knal de grond raakte, viel er niets meer te zien...

Valerie keek uit het raampje naar buiten. Ze zat in de auto naast Ty. Ze gingen even lekker naar de stad. Lekker gezellig! Ty zette op een gegeven moment de radio wat harder. Als er een leuk liedje zou komen vond ze datniet zo erg maar nu kwam het nieuws. Ze haatte het nieuws en ze luisterde er ook niet naar. Je kon aan het eind wel vragen waar het over ging maar dat wist ze dan echt niet meer, ook al luisterde ze er wel wat naar. Iets beters te doen in de auto had ze toch niet. "Shit, d'r is veel file." Zuchtte Ty in eens. Waarschijnlijk werd dat op de raio verteld. Even keek ze hem aan. Maar toen boog hij zich voor over en drukte een ksu op haar voorhoofd. Valerie glimlachte en keek voor zich. "Gelukkig dat jij er bij bent." Zei Ty. Valerie keek hem weer aan en glimlachte. Ty gaf haar zo vaak complimentjes en dat soort dingen, maar ze wist nooit wat ze er op moest zeggen. Meestal antwoorde ze een beetje grappend. "Gelukkig wel ja." Lachte ze. Ze stonden even voor het stoplicht te wachtten. Dat duurde altijd op dit kruispunt zo lang. Eindelijk flitste het stoplicht op groen en Ty gaf flink wat gas. Valerie zuchtte. Hij reed altijd zo hard, maar dat kon echt niet. Gelukkig waren ze daar door wel de file gepasseerd en hoefde ze niet te wachtten. Een mafkees in een auto reed door en daardoor moest Ty afremmen. Ze keek even naar hem, en zag dat hij er flink moeite mee had. Daar grinnikte ze even om. Ty gaf daarna weer gas. Op een open snel weg kon het dan nog wel maar hier? Ze had het al zo vaak tegen hem gezegd, maar dat hielp dus niet. Het harde rijden wierp zijn slechte vruchten af en Ty haalde de bocht niet. Valerie,s hart bonk als een gek en ze kneep haar ogen dicht. Ze voelde hoe d auto van de weg raakte en in de gracht belande. Ee harde knal voelde je ook toen de auto de grond raakte. Waarschijnlijk was de neus er hard opgeknald. Valerie was met haar hoofd tegen het dashbord aan geknald en van af toen werd het bij haar volledig zwart.

Met een schrok schoot Ty wakker. Waar was hij? Waarom deed zijn hoofd zo veel pijn? Zijn zicht was wazig, en hij zag telkens de kleur wit. Toen zijn beeld beter werd, zag hij dat hij zich in een ziekenkamer bevond. Hij voelde aan zijn voorhoofd, dat verschrikkelijk veel pijn deed. Zijn oogkassen werden groter toen hij hij het bloed aan zijn vingers zag klemmen. Het ongeluk... Valerie... Alles schoot terug te binnen. Ty wilde rechtstaan, maar een dokter kwam protesterend op hem af. "Meneer Baldwin, blijft u alstublieft zitten." Normaal zou Ty gelachen hebben over de aanspreking van meneer maar op dit moment was er echt niets grappigs aan. Ty ging tegen zijn zin op de witte stoel met leuning zitten. "Wa-Waar is Valerie?" Vroeg Ty haperend. "Ik moet naar Valerie." De man schudde zijn hoofd. "U heeft een ernstig ongeluk gehad, Meneer. Het is beter dat u wat rust." Het kon Ty een worst wezen wat híj moest doen. Hij wilde naar Valerie toe. Opeens kwam er een verpleegster naar hem toe en ging op de stoel langs hem zitten. "Ik ben Caroline Wilson, maar noem me maar Caroline." Zei ze. Het zal wel, dacht Ty. "Ik ga u slecht nieuws moeten vertellen." Zei ze. Ty's hart begon hart te slaan. Was Valerie toch niet... "De vrouw waarmee je..."
"Mijn vriendin," verbeterde Ty haar met een zenuwachtige zucht. "Ja, je vriendin haar toestand is er slechter aan toe dan die van u. Ze ligt in een coma." Ty's ogen werden zo groot als schoteltjes. Coma?! "Maar komt alles nog goed met haar?" Vroeg hij, terwijl zijn hoofd niet normaal veel pijn deed. Maar hij negeerde het. "We denken van wel, maar u weet wat er met mensen in een coma kan gebeuren..." Nee, dat wist Ty eerlijk gezegd niet. Ty keek haar afwachtend aan. Zeg het gewoon! Dacht hij. "Eeuwige schade, kán. En... Geheugenverlies." Ty sloot zijn ogen en richtte zijn hoofd omlaag. Dit kón niet. Dit was allemaal zijn schuld, als hij niet zo snel had gereden... "Meneer, het spijt me..." Ty liet haar niet uitpraten: "Noem me alsjeblieft geen meneer! En breng me naar Valerie!" Zei Ty. Hij was zo woedend... Op zichzelf. Dit was nu al de zoveelste keer. Hij had Valerie verlaten, en nu had hij haar bijna vermoord. Dit was een droom, dit is allemaal een droom, dacht Ty bij zichzelf. Maar hij wist dat dat niet zo was. De vrouw slaakte een zucht. "Het spijt me, maar haar toestand nu is té erg om bezoekers te laten komen." Ty schudde zachtjes met zijn hoofd. Hij ging op het bed zitten en hield zijn handen voor zijn ogen. Caroline stond op en liep naar hem toe. "Er is wel bezoek voor jou..." Zei ze. Opeens verscheen er een lange slanke man in de opening van de deur. Ty stond langzaam op. "Pap?" Zijn vader, al meer dan 5 jaar niet meer gezien. Stond nu hier... Nick, zijn vader, kwam meteen op hem af en sloeg zijn armen om hem heen. "Het spijt me zo, jongen." Ty voelde de tranen in hem naar boven komen. Maar hij hield ze in. "Ik had er veel eerder voor je moeten zijn, het spijt me echt." Zei Nick toen hij Ty losliet. Ty knikte. "Waar is je vriendin?" Ty zijn hoofd maakte een zenuwachtig draaitje. "Die ligt in coma." Nick zijn blik was intriest. Ty was blij dat zijn vader er nu was, maar hij zou hem nergens mee helpen. "Je voorhoofd..." Zei hij. Ty knikte en keek naar Caroline. "Het is tijd dat we je maar eens verzorgen. Het kan pijn doen, maar alles om het niet te laten ontsteken." Zei ze. Ty en Nick knikten. Ty schudde langzaam zijn hoofd. Alles kwam toch wel echt goed, hé?

Hoe haar lichaam werd verplaats voelde ze. Haar lichaam reageerde niet en ze kon haar ogen niet openen. Het leek wel alsof de oogleden aan elkaar zaten vastgeleimd. Haar hensens reageerde traag en eigenlijk nauwelijks. Alsof de tijd heel sloom verliep. Ze kon niks doen. Ze was een slappe pop die maar 1 hersencelletje had. Zo voelde dat. Alsof ze in een diepe slaap zat. De tijd als je sliep ging super snel en slapen, daar was je je niet bewust van. Haar lichaam werd op een bed gelegd. En ziekenhuis bed. De dokter probeerde alles te doen om haar. Situatie constant te houde. Om haar buiten levens gevaar te brengen. Ze probeerde haar wakker te maken maar zagen dat ze echt in coma lag dus dat ze wakker werd wanneer haar tijd was of helaas niet.. Maar Valerie had besloten om wel wakker te worden. Een baby verscheen in haar hoofd. Een kleine baby met blond haar gewikkeld in roze fleec deken. De baby ging niet weg maar begon zachtjes te huilen en te snikken. Wie was de baby? Van wie was het kindje.? Was het zich zelf in haar baby jaren, of zou het haar toekomstige kindje zijn die ze ooit misschien zou krijgen. Ze wist het niet. Ze probeerde naar het kindje toe te rennen en het te troosten, maar ze kwam niet voor uit en de baby begon te huilen en huilen, steeds harder. Daarna, er verscheen in een overlappende beweging van een hond. Hij zag er blij uit en zijn tongetje hing uit zijn mond. Ja maar ze wist wel wie dat was, dat was Junior. Maar er moest iemand voor hem zorgen, nu zij hier vast zat in dit donkere hol met de huilende baby en de hond. Hij zou niet weten wat hem over kwam als ze niet meer thuis kwam of dat hij geen eten en water meer had. Maar gelukkig wist hij hoe de kraan op en moest voor water en hij wist dat het kastje waar eten in zat rechts onderin was. Ze wou zo graag uit het hol vandaan. Ze bonke zo hard als ze kn op de deur en riep zo hard als ze kon om hulp maar er was niemand die haar hoorde...

Srry flutt dit is nog al lastig in mn volgende post word ik denk ik maar wakker!xd

Ty ging terug op het bed zitten en nam diep adem. Valerie was sterk genoeg om zichzelf hier uit te werken. Maar, dat was toch het gene wat hij zichzelf wijs maakte. Even later kwam de dokter terug die had verteld dat hij bij haar zou gaan kijken. Ty stond automatisch op. "Haar toestand is stabiel," zei de man. Ty haalde opgelucht adem. "...En het ziet er naar uit dat het coma niet lang kan duren." Ty wilde graag glimlachen, maar het ging niet. "Met Ty is alles in orde, en ik denk dat het best is dat hij al naar huis gaat," kwam Caroline er opeens tussen. Ty schudde hevig met zijn hoofd. "Nee! Ik ga echt niet naar huis!" Zei hij pissig. Zijn vader legde zijn hand op zijn schouder. "Kom op, Ty. Niet zo koppig..." Zei hij. Ty duwde zijn hand weg. "Koppig? Koppig?!" Ty huiverde en keek zijn vader expres niet meer aan. Nick keek verontschuldigend naar de dokters. "Meneer Baldwin, kunt u uw zoon overtuigen om naar huis te gaan? Hij kan hier echt niet blijven." Zei Caroline. Nick knikte twijfelend. Hopelijk lúkte dat hem. Ty was nogal beschermend tegenover Valerie. Ty keek kwaad naar Caroline. "Waarom mag ik niet blijven?" Vroeg hij. Hij wilde niet eens antwoord. Hij wilde blijven. "Het is belangrijk dat..."
"Valerie heeft me nodig! En als ik niet mag blijven, mij best, maar laat me haar zien." Onderbrak Ty haar abrupt. Caroline en de dokter wisselden een blik uit. "Goed dan." Zuchtte de dokter en ging de kamer uit. Ty volgde hem automatisch en zijn lichaam leek te beven. "Hier ligt ze, je zult waarschijnlijk wat privacy willen..." Ty luisterde niet eens naar de man en ging naar binnen. Hij sloot de deur achter zich. Daar lag ze. De altijd vrolijke Valerie... Maar dan in een coma. Ty sloeg met zijn vuist tegen de witte muur. Dit was zijn schuld. Allemaal zijn schuld. Ty ging naar Valerie toe en pakte een stoel. Ty nam haar bleke handen vast. "Het spijt me zo." Zei hij en snikte. "Ik heb je twee keer pijn gedaan. Ik begrijp niet dat je me nu nog ooit zou vergeven." Ty hoopte dat hij een reactie zou krijgen, maar jammer genoeg was er geen enkel greintje van reactie te zien aan haar. Ty zuchtte diep. "Ik hou van je." Zei hij. Hij ging met zijn duim over haar wang heen. "Meneer Baldwin?" De dokter stond in de deuropening. "Kom." Ty zuchtte en keek nog eens nar Valerie. Hij gaf haar nog dezelfde kus die hij altijd gaf voor ze gingen slapen op haar voorhoofd. Hij liep de kamer uit en keek de man niet eens aan. Nick kwam met een meelevend gezicht naar hem toe en sloeg zijn arm om zijn schouders heen. Nick was gigantisch groot, hij paste nog maar net onder de deuren heen. "Het word tijd dat u naar huis gaat," zei Caroline. Ty vond het niet leuk, maar hij had geen keus. Hij geloofde er maar in dat alles goed kwam. Nick en Ty liepen het ziekenhuis uit. "Ik ga met je mee naar huis." Ty keek hem verbaasd aan, maar zei niets. "Je kunt alle steun nu wel gebruiken."
Ze reden naar huis, en Ty wilde alleen maar zijn bed in duiken. Hij had geen zin iets anders te doen zonder Valerie. Nick begreep het, en hij ging nog wat achter te televisie hangen, en viel daar vervolgens ook in slaap.
De volgende morgen werd Ty wakker. Héél vroeg. Hij gooide zichzelf meteen uit het bed en ging naar de telefoon toe. Hij toetste het nummer van het ziekenhuis in en luisterde afwachtend naar de toon. "Met het Ziekenhuis A. P. Maria." Werd er gezegd door een lage vrouwenstem. "Ik bel voor Valerie.." Ty kwam niet op haar achternaam. "Ah ja. Die is wakker geworden.." Ty hing op. Hij pakte zijn jas en schreeuwde hard naar zijn vader, die met een ruk wakker werd. "Wat is er, Ty?" Kreunde hij. "Valerie is wakker!"

Het hol wat nog steeds gesloten was werd steeds donkerder en donkerder. Ze wou er uit nu! Nog harder bonkte ze tegen de grote houten deur. Ze werd gek en liet zich helemaal gaan tegen deur. De baby ging harder huilen. Hij ging zelf krijzen. Valerie draaide zich om en wou er naar toe maar er verscheen een mega gat tussen haar en de baby. De hond was weg. Betekende dat dat hij dood was? Nee dit mocht gewoon niet gebeuren. Ze kon niet over het gat en ze zag hoe de baby langzaam stikte in zijn eigen speeksel door het huilen. Bij Valerie liepen de tranen over haar wangen. Toen de baby stilletjes lag op de grond en niet meer beweegde, viel Valerie op haar knieën en huilde. Ze had het kindje dood laten gaan. Dit was genoeg. Zo hard als ze kon schreeuwde ze, en een groot wit licht verscheen. Ging ze nu naar de hemel? Mensen kwamen in haar beeld. Wat was er gebeurd? Snel knipperde ze en keek met haar ogen wat om zich heen. "Mevrouw,welkom terug." Hoorde ze iemand zeggen. Ze kneep haar ogeb even dicht en keek daarna weer naar de mensen in de witte jassen. "Waar ben ik? Wat is er gebeurd?" Vroeg ze even verward. Haar rug leuning van het bed werd omhoog gezet, zodat het even wat beter zou ztten. Ze zag de redelijk grote kamer, die ze voor zich zelf had. "U bent in het ziekenhuis, u heeft met u vriend een erg auto ongeluk gehad." Zei een vrouw. Meteen kwam er een mannelijke dokter aan en hij deed een paar testjes met haar. "Weet u hoe u heet? Weet u waar u bent?" Vroeg hij. Ze was nog aan het nadenken over "vriend", had e die dan? Waarom kon ze het niet meer herineren? "Euuh ik ben in het ziekenhuis?" Zei ze voorzichtig. "Je heet Valerie." Zei de dokter. Ze knikte. Dat wist ze wel. Ze wist ook dat ze een hondje thuis, en ze dacht ook nog een paard. Maar voor de rest. Ze wist niks meer. Een groot leeg gat in haar hoofd.

Nick en Ty kleedden zich vliegensvlug om en sprongen de auto in. Zonder eten. Ty zijn hart maakte een sprongetje bij de gedachte Valerie weer normaal te zien. Toen ze bij het ziekenhuis aan kwamen, moest Nick moeite doen om zijn zoon bij te houden. Ty stormde de lift in en ging naar de etage van Valerie. "Rustig, Ty." Mompelde Nick hijgend. Ty zei niets en zijn benen trippelden. "We zijn er." Ty stormde de lift uit. Verschillende dokters keken hem neidig aan. Ty ging haar kamer in en bleef opeens stokstijf staan. Allemaal dokters in witte, saaie jassen keken hem fronsend aan. "Wat is er?" Vroeg Ty. Zijn ogen werden groter en zijn hart beefde. Wat was er nu? Alles wat toch prima? Valerie was wakker en... Nick kwam achter hem staan. "Dokter?" Vroeg Nick en ging langs Ty staan. Ty keek naar Valerie, die fronsend rechtop zat. Ze keek niet eens naar hem. Ty ging naar haar toe. "Valerie? Hoe voel je je..." De man kwam naar Ty toe en legde zijn hand op Ty zijn schouder. "Ty, zouden we jou en je vader even kunnen spreken?" Vroeg de man, die naar zijn voorhoofd staarde. Ty was al helemaal vergeten dat zijn hoofd ook in het verband zat. "Ja, tuurlijk." Ty probeerde er niet aan te denken wat voor slecht nieuws dit kon worden. Maar Valerie had hem niet eens aangekeken... Ty werd er helemaal verdrietig van. Wat was er. De man nam Ty & Nick mee naar een wachtkamer en ging op zijn grote bureaustoel zitten. "Valerie is dus wakker." Zei de man. Dat wist Ty ook wel. Zeg eens iets nieuws, dacht hij. "Maar het is dus niet helemaal goed gekomen." Zei hij. Ty en Nick keken elkaar kort aan. Nee toch... "Valerie haar linker hersenhelft is flink beschadigd. En we denken dat er een deel uit haar hersens verdwenen is. En dat betekent dat ze die dingen ook niet meer weet." Zei de man. Ty wist waar dit naar toe ging. Zijn handen kwamen voor zijn ogen en hij sloeg met zijn vuisten op de zwart kleurige bureau. "...Waaronder jij valt, Ty." Nick zuchtte diep en hij legde zijn hand op Ty's schouder. Ty gooide kwaad de hand van zijn schouder en liep de kamer woest uit. Hij ging naar Valerie toe, dat wist iedereen. Hij negeerde alle protesterende dokters, en liep regelrecht naar haar toe. "Je kunt me niet vergeten, Valerie. Alsjeblieft. Zeg dat je me nog kent..." Een zilverkleurige traan viel neer op het wit grijze laken van Valerie. Maar hij staarde alleen maar in haar ogen. Ze kon het niet vergeten zijn. Het kon niet gebeurd zijn. Hij moest dit dromen. "Alsjeblieft..."
Caroline stond in de deuropening en vroeg of alle dokters konden vertrekken. Het was beter dat ze hier alleen was met Ty en Valerie. Hij was in shock.

De dokters keken haar raar aan. "Ze weet het niet meer." Zei een van de dokters tegen de zuster. Valerie fronsde eens. Als ze een vriend had kon ze zich dat echt nog wel herinneren hoor. Ze logen gewoon. Het kon niet anders. Ze keek voor zich en zag door het raam een jongen en een man voor bij lopen. Gek genoeg liepen ze naar haar kamer. De jongen kwam door de deur, en alles leek in slowmotion te gaan. Hallo hé, wat een lekker ding. Valerie kreeg een kleine grijns op haar gezicht en een wenkbrauw ging omhoog. Was hij haar vriend? Zo, hij mocht er zeker wel wezen. "Valerie? Hoe voel je je..." Zei hij toen hij bij haar was. Ze keek hem aan. "Nog al leeg." Zuchtte ze. Ze ging natuurlijk niet vragen hoe hij heette ofzo, want als het wel haar vriend was dan was dat nogal kwetsend voor hem natuurlijk. Die man, zou misschien wel zijn vader zijn. Met een schuin hoofd keek ze hen allen even aan. Nog eens zuchtte ze. Ze was moe, maar ze durfde niet te slapen, bang dat ze niet meer wakker zou worden. Ze staarde wat naar de jongen. Hij was echt knap. Ze gingen weer weg. Wacht, nee dit wou ze helemaal niet. Maar ze kon er niks aan doen. Wat slap keek ze naar het infuus die in haar hand geprikt zat en voelde ze aan het slangetje in haar neus. Na een tijdje keek ze op en zag uit het raam dat de jongen weer kwam aan gelopen. Dit keer snel. Een paar dokter wouden hem tegen houden, maar hij liep stug door. Hij liep weer naar haar toe. Valerie kreeg een mini glimlachje op haar gezicht. "Je kunt me niet vergeten, Valerie. Alsjeblieft. Zeg dat je me nog kent..." Zei de jongen, en een traan rolde van zijn wang. Verdrietig keek Valerie hem aan. Ze dacht zo hard na, maar ze kon hem nergens vinden. Ze vond het zo zielig voor hem, en bij haar kwamen ook bijna de tranen. "Alsjeblieft..." Zei hij nog een keer. Valerie zocht naar de juiste woorden. Straks wou hij haar nooit meer zien en dan kon ze hem wel weer herinneren maar dan was hij voor altijd weg ofzo. Maar ze kon niet net als of doen, dat zou hem alleen maar meer pijn doen, en ze wist zijn naam niet eens. Ze legde haar hand op zijn wang en keek hem in zijn ogen aan. "Het spijt me." Zei ze waarna er bij haar ook een traantje te zien was op haar wang. God, wat was dit moeilijk zeg. Ze zuchtte eens heel diep, en ging met haar hand een keer door zijn haar, en trok hem daarna weer terug. "Ik...Ik.." Ze kon haar zin niet afmaken, ze wist ook niet wat ze moest zeggen.

Ty keek in Valerie haar ogen. Ze moest hem toch herkennen? Het kon toch niet anders? Hij keek naar de dokter. "Ik begrijp er niets van!" Riep hij boos. De dokters keken elkaar aan en zeiden niets. "Waarom geeft niemand mij een antwoord?" Brulde hij. Nick, die bevend in de deuropening stond, zei ook helemaal niets. "Waarom zegt niemand iets? Alsjeblieft?" Ty voelde zich duizelig. Hij wist niet meer wat hij moest doen. Valerie was hem vergeten... Niemand zei iets tegen hem... "Het spijt me," zei ze. Hij keek naar Valerie en schudde zijn hoofd. "Je moet me kennen. Je kunt het niet vergeten zijn!" Zijn lichaam begon te trillen. Hij had het gevoel alsof hij gewoon kon flauwvallen. "Ik...Ik..." Valerie begon zelf te huilen. Ty voelde zijn evenwicht verdwijnen en zijn oogkassen rolden weg. Hij viel op zijn rug neer. Iedereen kwam naar hem toe.
Er weerklonk een vreselijk irritant geluid. Een gepiep. Hij keek op. Hé, niet weer een ziekenhuis kamer. Dat had hij al eerder meegemaakt. Maar nu wist hij wat er aan de hand was. Trillend zat Ty op zijn stoel en hij keek de hele kamer rond. Caroline stond in de deuropening. Hij keek haar kwaad aan. Hij had gedacht dat zij te vertrouwen was. Maar nee. Het leek alsof hij en Valerie in een doolhof zaten. Valerie aan de ene kant, en Ty aan de andere kant. En tussenin zaten allemaal dokters. Ze moesten elkaar vinden. Hoe? Hij keek naar Caroline. Nu pas had hij door dat ze niet veel ouder als hem was. "Wat moet je?" Vroeg Ty droog. Caroline kwam naast hem zitten en lag haar hand op zijn knie. "Ty, ik weet hoe je je voelt." Ty huiverde en duwde de hand weg. "Natuurlijk." Zuchtte hij sarcastisch. "Echt waar.." Ty zei niets en keek haar afwachtend aan. "Ik ben zo mijn vriend ook verloren." Ty's ogen werden groot. "Verloren? Verloren?!" Vroeg hij ontgoocheld. "Gaat ze daaraan dood?" Caroline stelde hem gerust. "Nee, nee! Het lukte gewoon niet meer, hij herkende me niet meer, en hij wilde me ook niet meer." Ty dacht na. Daarom was Caroline zijn persoonlijke verpleegster dus geworden. "Rot voor je." Zei Ty. Hij had niet erg veel medeleven. Hij maakte het nu zelf ook mee, en als Valerie hem niet meer zou moeten... Ty mocht er niet aan denken. Hij kon niet verder zonder haar. "Wat wil je nou zeggen?" Vroeg Ty. Caroline rechtte haar rug. "Ty? Je moet je erop voorbereiden dat alles mis gaat!" Ty keek haar geschrokken aan. Zei ze dat serieus? "Iedereen moet dat doen." Ty schudde zijn hoofd. "Ik weet dat het niet zal mis gaan, dus laat me nu even met rust met je onnozele praatjes, Caroline." Caroline keek hem met open mond aan. Hoe durfde hij zo te spreken tegen een verpleegster. Maar ze stond op. "Best." Zei ze. "Maar ik heb je gewaarschuwd." Ze liep de kamer uit en verdween in de witte gang. Ty dacht na over wat ze zei. Als je zo negatief doet, dacht Ty, dan gaat niks goed. Hij was niet van plan om toe te geven aan Caroline. Maar hij had het gevoel dat er meer achter zat. Hij ging op het bed liggen. Maar hij moest gaan praten met Valerie. Hij stond meteen weer op en liep naar haar kamer. Een dokter nam zijn arm beet. "Laat haar nu, Meneer Baldwin. Ze heeft rust nodig." Ty grinnikte nep naar hem. "Noem me geen meneer, en dat kan me geen zak schelen." Ty ging de deur binnen. Nick kwam naar de dokter toe. "Is Ty daar?" Vroeg hij. De man knikte. Hij had waarschijnlijk een hekel aan de familie Baldwin. Maar ja, wat kon hun dat schelen? Ty stond bij Valerie en hij nam haar hand rustig vast. "Het kan me niet schelen of je me herinnert of niet." Zei hij. "Ik blijf bij je."

De jongen schreeuwde eens naar de dokters. Hij was duidelijk gefrustreerd. Ze snapte het ook wel. Hij hijld van haar, maar zij op dit moment niet van hem, en dat deed haar wel pijn. Ze haatte zich zelf zo, dat ze gewoon niks meer wist en dat ze de jongen zo kwetsen.Valerie kon zich dan ook niet voorstellen, dat ze eens zo gelukkig waren. Hij smeekte weer dat ze hem niet vergeten mocht zijn, maar helaas was ze dat wel. Ze schudde haar hoofd. Ze kon niet anders. Ze zuchtte eens heel diep. Daarna keek Valerie hem weer aan. Ze zag hoe hij wat vreemd deed. "Gaat het?" Vroeg ze geschrokken. Op eens viel hij plat neer op zijn rug. Valerie leunde over het bed heen en keek hem aan. Alle dokterd die daar ter plekke wwaren liepen naar hem toe, en probeerde hem op de plek wakker te maken. Maar hij was echt ver heen. Ze tilde hem weg de kamer uit. Ze draaide zich om en ging op haar zij liggen. Ze sknikte eens en weer rolde er een traan over haar wang. Dit was echt het ergste wat er was en kon gebeuren. Ze keek eens op toen ze een man zag verschijnen. Hij liep naar het bed en ging op een stoel zitten die er naast stond. "Ty weet gewoon niet even wat hem overkomt." Zei hij. Valerie keek hem aan. "Vanochtend waren jullie nog zamen, en het is dus allemaal zo snel gebeurd." Nu knikte ze. " ik ben zin vader Nick, trouwens." Zei hij en probeerde wat te glimlachen. "Ty?" Vroeg Valerie. Dus hij heette zo? "Ja en hij mist je echt heel erg." Zei hij waarna hij opstond omdat een dokter hem riep. Wat moest ze nou doen? Ze kon niet net alsof doen alsof ze van hem hield. Al zou ze dat wel zo graag willen, maar dan echt! Ze probeerde haar benen te bewegen, maar die reageerde zeer sloom. Met veel moeite keek ze er naar. Ze wou gewoon op willen staan en weg lopen, maar dat kon niet. Met al haar moeite probeerde ze haar benen wat te bewegen. Ze keek op en zag hoe een dokter naar haar keek. "Dat zal wel even duren, voor dat je die weer optimaal zou kunnen gebruiken." Zei ze. Valerie slikte. "Ik kan er wel weer op lopen ooit?" Vroeg ze maar. De dokter knikte. "Ja, met veel fisio en hulp gaat dat zeker lukken." Zei ze en verdween weer in de gang. Valerie knikte. Ze had niemad. Wie moest haar dan helpen? Ty kwam weer terug. "Alles okee?" Vroeg ze geschrokke. "Het kan me niet schelen, of je me herrinert of niet, ik blijf bij je." Zei hij toen hij haar hand had gepakt. Even trok ze hem terug en keek voor der. Ze kende hem eigenlijk niet, dus ze was een beetje aan het twijfelen. Maar er was tenminste niemand die om haar gaf. Misschienmoest ze gewoon toegeven en hem een kans geven. "Ik kan niet lopen, en je moet me helpen." Zei ze met een prille glimlach om hem ook wat hoop te geven.

Het deed pijn voor Ty hoe Valerie haar hand terugtrok. Hij zuchtte en sloeg zijn ogen neer. Waarom, waarom was dit gebeurd? "Ik kan niet lopen, en je moet me helpen." Zei Valerie met een prille glimlach. Ty legde zijn hand op haar been en keek op naar Nick, die achter hem was blijven rechtstaan. "Ze kan niet lopen?" Vroeg hij. Ty was echt geen dokter en wist amper iets van coma's af. De dokter antwoordde plaats van Nick op zijn vraag. "Dat is zeer normaal als je net uit een coma bent ontwaakt." Zei de dokter en knikte. Ty zei niets en keek naar Valerie. "Geen zorgen, ik help je hier uit." Zei hij zacht. Hij stond op en Nick gaf hem een meelevend klopje op zijn schouder. "Het komt wel goed, jongen." Zei hij. Ty glimlachte flauwtjes naar hem. Er was nog hoop. Er was nog hoop om Valerie hier uit te helpen, en er was nog hoop om haar terug te krijgen. "Goed dokter, wat moet ik doen om haar te helpen?" Vroeg Ty. De dokter grinnikte, maar stopte toen hij zag dat Ty dit serieus meende. "Meneer Baldwin, het spijt me, maar het is beter als wij dit zelf oplossen." Zei de dokter. Ty keek gefrustreerd en geschrokken naar zijn vader, die instemmend knikte. Ty schudde zijn hoofd. "Ik moet haar hier ook uit helpen, ik heb haar dit aangedaan!" Zei hij zacht. Iedereen in de kamer was stil. "Dit is jou schuld helemaal niet, Ty." Zei Nick. Ty schudde woest zijn hoofd. "Oh nee? Je moest eens weten. Als ik niet zo hard had gereden dan..." Ty perste zijn lippen op elkaar. Nick legde zijn arm over zijn schouders. Er rolde een traan over zijn wang. Hij zou daar moeten liggen, in dat coma, te leiden. Maar nee, hij strafte zijn grootste liefde daar voor. Waarom deed hij nou zoiets? Hij voelde zich ellendig. Hij wilde nu doodvallen, en hij wilde dat niemand hem miste. Hij keek de dokters aan. "Ik zou daar nu moeten liggen, en gewoon niet meer moeten ontwaken uit mijn coma." Iedereen keek elkaar aan en begon rumoerig door elkaar te praten. "Hee!" Riep Nick hard en klapte in zijn handen. "Alsjeblieft! Doe allemaal even rustig!" Zei Nick. Opeens kwam Caroline de kamer in en Ty slaakte een geërgerde zucht. Hij was die vrouw al gans beu nadat ze hem er had op voorbereid hoe alles mis zou gaan. Ze was dus goed in mensen kwetsen? Dat merkte hij wel. Ze was niet veel ouder dan hem, maar Ty was veel wijzer dan haar. Caroline kwam naar hem toe en legde haar arm op zijn schouder. "Kom, ik wil je iets laten zien." Zei ze tegen hem. Ty keek haar nijdig aan en schudde zijn hoofd. Hij duwde haar hand van hem af en hief zijn handen op. "Blijf van me af en ga iemand anders kwetsen!" Iedereen zweeg en keek Ty vreemd aan. Caroline leek duidelijk gekwetst. Ty kon nu wel inzakken. Was hij dan nergens goed voor? Hij keek iedereen een voor een aan en als laatste viel zijn blik op Valerie. Hij maakte alles alleen maar erger. Het was beter als hij misschien gewoon uit haar leven verdween, hij maakte haar leven alleen maar erger... Ty ging de kamer uit en sloeg verschrikkelijk hard met de deur. Iedereen schrok en keek elkaar aan. Nick liep naar Valerie toe. "Het spijt me, alles komt wel goed," zei Nick. Waar was Ty mee bezig? Was hij gek geworden of zo? En hij moest dit meisje nu eigenlijk als zijn schoondochter zien. En ze leek hem heel aardig. Wat jammer dat dit nu allemaal gebeurd was... Hij had het kunnen weten, hij had er veel eerder voor Ty moeten zijn. Hij voelde zich schuldig. Maar wat Ty nu aan het doen was, ging helemaal de verkeerde kant op.
Caroline stond daar maar, tussen allemaal serieus pratende dokters. Wat voor een dokter was ze? Opeens stond er een dokter voor haar. "Het is niet jou schuld Caroline, maak je hoofd anders even koel en neem voor de rest van de dag vrij." Zei de dokter. Caroline glimlachte naar hem en liep de kamer uit. Ze trok haar doktersjas uit en ging op zoek naar Ty. Ze moest hem het laten zien. En ze begreep waarom hij zo boos was... Maar... "Ty!" Hij stond tegen de muur aangedrukt en helemaal tot aan de grond genageld. "Ty, wat je nu doet is helemaal fout!" Zei ze. Ty keek Caroline vreemd aan. Ze was raar zonder doktersjas, ze zag er oud uit. "Ga weg." Mompelde hij. Hij haatte haar. "Ik ga nergens heen, niet voordat jij zegt dat dit niet jou schuld is." Ty grinnikte en keek haar niet eens aan toen ze langs hem kwam zitten. Hij keek alleen maar voor zich uit. "Tuurlijk, en dat zou jij begrijpen? Jij weet amper wat het woord 'gevoelens' betekent, Caroline. Wat voor een dokter ben je?" Caroline opende haar mond om iets te zeggen maar er kwam niets uit. Ze ging mokkend voor zich uit blijven staren terwijl passerende dokters hen vreemd aankeek. Ty zag in de witte gang langs hem een oude vrouw op een brancard liggen met allemaal gestreste dokters er langs. Ze liepen hard met hun door de gang een kamer in. Bij een andere kamer kwam er een vrouw huilend de kamer uit. Hij kon alleen maar zien dat er een doek over een klein lichaampje werd gelegd. Was er een kind dood? Ty's adem stokte. Hij voelde zich hier helemaal niet goed. Caroline zag zijn blik. "Het ziekenhuis is geen fijne plek, Ty. Je moet wat ontspanning nemen." Ty schudde zijn hoofd. "Dat is onmogelijk zonder Valerie, Caroline. Daar weet jij niets van, heb je eigenlijk wel een vriend?" Hij zag Caroline haar gezicht, en hij herinnerde zich nu pas dat haar vriend haar niet meer zag staan nadat die een geheugenverlies had gehad. "Oh sorry." Mompelde hij. Caroline schudde haar hoofd en keek hem aan. "Geeft niet. Ik wou gewoon..." Ze zuchtte diep. Ty wist dat hij niet kwaad hoorde te zijn op een dokter als Caroline. Maar hij vond haar echt niet gezellig. Ty stond op. Hij had nu even geen zin om met Caroline te praten. Maar Caroline leek de hele tijd in zijn buurt te willen zijn. Wat was haar probleem toch? "Ty wacht..." Zei ze. "Wat?" Caroline beet op haar lip. "Omdat wij het zelfde hebben meegemaakt... Of meemaken... Dacht ik... Nou... Dat we tot elkaar aangetrokken waren.." Ty huiverde. Caroline voelde haar tot hem aangetrokken?! Oh nee toch... Ty deed een stap naar achteren toen Caroline dichterbij kwam. "Caroline, het spijt me, maar ik voel helemaal niets voor je. Ik hou van Valerie..." Ty snapte nu alles. Waarom ze had gezegd dat hij zich moest voorbereiden als alles mis ging met Valerie. Oh wat voelde hij zich nu slecht. Caroline schudde haar hoofd en bleef dichterbij komen tot Ty tegen de muur aanbotste met zijn lichaam. "Ik weet dat je hetzelfde voor mij voelt, Ty." Caroline haar gezicht kwam zo dichtbij dat hij haar adem in zijn hals voelde. Ty duwde haar van hem af en keek haar onbegrijpelijk aan. "Ik begrijp niets van je." Zei hij en liep hard weg. Caroline was gek geworden! Ty liep weg, ver weg. Ergens naar toe waar hij alleen kon zijn. Echt alleen. Hij ging de lift in en ging naar de hoogste verdieping. Hij moest op het dak zijn.

De inspiratie lacht me toe! 8D
1.246 woorden!

Ty legde een hand op haar been. Even keek ze er moeilijk naar. Ze voelde het maar een klein beetje. Maar ja, dit was beter dan helemaal niets. Zo zou het sneller kunnen genezen, en dan zou ze sneller weer kunnen lopen. Ty keek naar Nick, die meer naar achteren stond met een dokter. "Ze kan niet lopen?" Vroeg hij aan Nick. Ja helaas kon ze nog niet lopen, maar ze wist zeker dat dat wel weer zou gaan gebeuren. Ze wist het gewoon zeker, alleen ze had dan wel veel hulp van Ty nodig. En misschien, dat hoopte ze, werd ze weer helemaal terug verliefd op hem. Ze kon zich ook niet voor stellen dat dat niet zou gebeuren. Ty was knap, en ook nog super lief. "Dat is zeer normaal als je net uit een coma bent ontwaakt." Zei de dokter. Ty zei niks en keek naar Valerie. Ze glimlachte moedig naar hem. Ze zou het wel redden. Door de woorden van de dokter voelde ze zich wel wat fijner, hij had er dus ook vertrouwen in dat het gewoon weer goed zou komen. En als je er geen vertrouwen in hebt, gebeurt het minder snel. Dus Valerie vertrouwde met heel haar hart dat ze ooit wel weer op Flair zou kunnen rijden. "Geen zorgen, ik help je hier uit." Zei Ty zacht tegen haar. "Dankje." Zei ze zacht terug en drukte een klein kusje op zijn wang. Ty liep naar Nick toe en ze praatte allemaal wat met elkaar. Ze stonden helemaal aan het eind van de kamer, zelfs bij de deur opening, dus Valerie moest echt moeite doen om het te verstaan. En het was niet eens haar gesprek, dus ze stopte met best te doen. Als het haar wat aan ging dan zou ze het zelf wel horen. Rustig keek ze naast zich en pakte een glas water wat op het kastje stond, en nam gulzig een paar slokken. Ze zat echt vol energie, en wou uit dit helse bed. Misschien mocht ze straks wel even in de rol stoel ofzo. Dat moest wel, want ze ging echt niet op de po. Zo'n stomme rol stoel wc. Ze ging straks gewoon de rol stoel in en ging ze gewoon naar de normale wc. Ty's stem werd luider en ze kon duidelijk horen wat hij allemaal zei. "Ik zou daar nu moeten liggen, en gewoon niet meer moeten ontwaken uit mijn coma." Sprak hij boos. Valerie keek hem geschrokken aan. "Ty?" Sprak ze streng. Ze snapte niet dat hij zo deed, ze vond het allemaal wel lief enzo. Maar ze had verder niks vreemds. Ze was hem alleen vergeten en kon niet meer lopen. Maar voor de rest zat ze er prima bij, en had ze niks gebroken ofzo. Iedereen begon door elkaar heen te praten. Valerie werd er gek van. Zij had net in coma gelegen, zij kon niet meer lopen, zij was alles vergeten, en alle dokter en zusters stonden daar een beetje te kletsen. "Hee." Riep Nick hard en klapte in zijn handen. "Alsjeblieft doe allemaal ff rustig." Zei hij. Valerie keek geschrokken naar Nick. Dat was wel een beetje onverwachts. Maar het was wel beter, want nu was iedereen stil. Wat een chaos hier. Een zuster kwam naar binnen, Valerie kende haar wel. Het was Caroline, ze was hier ook even geweest. Tot haar verbazing sloeg ze een arm om Ty zijn schouders. Valerie trok een wenkbrauw een tikkeltje arrogant omhoog. Zo iets deed een zuster toch niet? Althans, dat mocht toch niet? "Kom, ik wil je iets laten zien." Zei ze tegen hem. Waar sloeg dat nou weer op. Valerie kuchte even nep. Ze kende dit soort trucjes wel. Ze had een oogje op hem, en ging hem straks de liefde verklaren. Dat liet ze dus mooi niet gebeuren hea. Ze zou er alles aan doen om terug verliefd op Ty te worden en dat ging ze niet laten verpesten door dat mens. Gelukkig dacht Ty daar ook zo over en sloeg de arm van zich af. "Blijf van me af en ga iemand anders kwetsen!" Zei hij tegen haar. In eens was iedereen stil. Gniepig grinnikte Valerie eens, en een paar keken haar ook verbaasd aan. Wat? Mocht zij niks doen ofzo. Caroline leek duidelijk geschokt. Ty keek Valerie aan en liep daarna woest de kamer uit en sloeg boos de deur hard achter zich dicht. Valerie zuchtte eens. Was dit nou maar nooit gebeurd! Nick kwam naar haar toe. "Het spijt me, alles komt wel goed," Zei hij. Valerie knikte en keek even uit het raam. De dokter liep naar Caroline die nog steeds zo achterlijk stond te doen. Oke, Valerie had nu echt duidelijk een hekel aan haar! "Het is niet jou schuld Caroline, maak je hoofd anders even koel en neem voor de rest van de dag vrij." Zei de dokter tegen haar. Ja nu was het in eens wel goed hea? Want nu kon ze in eens wel glimlachen. Ze liep de kamer uit. Iedereen verliet langzaam de kamer, en in eens was ze alleen. Ze keek eens in het laadje van het kastje naast haar en vond een telefoon. Snel ontgrendelde ze hem en bekeek de achtergrond even. Een foto van een paard. Dit moest dan haar mobiel zijn, want dat was Flair, dat wist ze zeker. Ze ging naar de foto's en sloeg een hand voor haar mond. Allemaal foto's van haar en Ty. Ze leken echt echt echt heel erg gelukkig! Ook foto's van Junior. Ze wist het zeker, ze ging echt zo vechten voor Ty! Na een hele tijd kwam die Caroline weer binnen. Ze had een arrogante blik in haar ogen. Ze ging op de stoel naast Valerie zitten en keek even of er niemand kwam. "Ik zal je even een leuk verhaaltje vertellen." Zei ze. "Oké ik luister." Zei Valerie terug en zuchtte eens vermoeid. Vermoeid over dat dat mens hier zat. "Ik heb het zelfde mee gemaakt als Ty. Mijn ex vriend herrinerde me niet meer, en we maakte het dus uit, ik wil niet dat jij Ty het zelfde aan doet. Daar is hij veel te goed voor, en hij is duidelijk ook te goed voor jou!" Zei ze en glimlachte wat gemeen. "Nou, dan ga ik jou eens een verhaaltje vertellen. Ik vind het heel sneu voor je van je vriend," Nou echt niet, het kon haar niet boeien. "Maar ik weet zeker dat het tussen mij en Ty goed komt, dus probeer er maar niet tussen te komen, want onze liefde over wint alles. Of ga je hem zo manipuleren dat je hem zo ver krijgt om net als of te doen om jou leuk te vind? Schat, droom maar lekker verder." Zei ze met een tikkeltje arrogant. Zo was ze niet, maar dit soort grappen moest je niet uithalen. Dan kon je het wel verwachtten. Gedisd liep Caroline weer de kamer uit, en in plaats van kon Nick naar binnen. "Ty zit op het dak." Zei hij. "Wat? Straks spring hij ofzo! Ik moet er naar toe!" Zei ze waarna ze wat gestresst raakte. "Ik regel wel wat met een dokter!" Zei hij waarna hij weer de kamer uit liep. Al snel kwam er een dokter met een rolstoel aan. "Je mag er even uit, maar Nick moet wel bij je blijven." Valerie knikte gehoorzaam. Een vrouwlijke dokter hielp haar met een spijkerbroek aan doen en een trui. Daarna werd ze in de rolstoel geholpen en Nick rolde haar de kamer uit. "Ik rol je naar de lift, want alleen jij kan goed met hem praten." Fluisterde Nick haar in, en als snel kwamen ze bij de lift en Nick wenste haar succes. Ze drukte op het knopje en snel ging de lift naar boven. Ja, daar op het dak stond hij. "Ty?" Zei ze zacht toen ze de lift uit rolde.

De wind blies zacht door zijn haren. Ty kreeg er kippenvel van. Hij maakte zijn hoofd hier even leeg, en het hielp enorm. Wat maakte hij nu wel niet allemaal mee? Een overleden moeder. Een ongeluk. Een vriendin met geheugenverlies. Een dokter die zich tot hem aangetrokken voelt! Hij had het gevoel alsof hij aan het leven was in een nachtmerrie. Hij schrok van een stem achter hem. Valerie stond daar, of ja, zat daar in een rolstoel. Hij bleef even waar hij was maar ging dan toch naar haar toe. Hij glimlachte kort naar haar en ging gehurkt voor haar zitten. "Het verhaaltje word alleen nog maar leuker en leuker..." Hij wist niet of Valerie hem zou begrijpen. Maar wat hij bedoelde was dat het alleen nog maar vreemder en vreemder werd. Waarom moesten zij dit doorstaan? Voor de zoveelste keer... Hij keek even naar de wolken boven hem. Het was zo fris geweest in het ziekenhuis, dat hij zich niet meer bewust had gemaakt van het warme weer. Ty stond terug op en wandelde voorzichtig naar de rand van het dak. Hij keek even naar beneden. Ze zaten redelijk hoog. Beetje heel redelijk. Voor hem stond een boom met duizenden bladeren in alle kleuren. Hij zuchtte diep. Was hij maar een blad. Die hoefde helemaal niets te doen in het leven. Hij ging aan een tak, en als het tijd was, viel hij op de grond. Ty had gewoon echt zin om zijn lichaam te laten vallen. Maar dat kon niet zo maar. Nu dacht Ty aan Caroline. Hoe kon ze nou in godsnaam zo stom zijn geweest? Ze zou hem nooit van Valerie kunnen afnemen. Hij draaide zich om en begon een beetje te waggelen. Hij stond met zijn handen in zijn zakken en zijn kijkers op de grond gericht. Waarschijnlijk zaten mensen vanaf de grond in paniek door te slaan dat ze op het dak van een reuzengebouw stonden. Maar dat kon hem niets schelen. Hij keek naar zijn voeten, en als hij niet had opgepast, dan was hij over Valerie haar rolstoel gestruikeld. Hij was een eikel, nu zat hij aan zichzelf te denken, terwijl Valerie hier in moeilijkheden zat. "Gaat het?" Vroeg hij een keek haar in de ogen aan. Het ging misschien allemaal wel snel voor haar, maar hij had het gevoel dat ze hem nog kende. Ze kon hem echt niet zo maar vergeten zijn. Hij ademde in en uit. Was het niet warmer geweest? Ja, het was denk ik wat afgekoeld. Ty wist niet of hij het haar moest vertellen van Caroline, maar hij moest het zelf ook nog wat oplossen. Maar als Caroline Valerie zou lastig vallen... Ty wist gewoon zeker dat hij nog eens met Caroline zou moeten praten. Ze moest maar begrijpen dat ze hem en Valerie niet moest lastig vallen met haar kwetsende praatjes. Hij vroeg zich gewoon echt af wat voor een dokter ze was. Maar hij wilde zijn hoofd gewoon echt leegmaken en keek terug naar Valerie. Hij hurkte zich opnieuw voor d'r en leunde op haar rolstoel. "Ik heb me nog nooit zo rot gevoeld... Het is allemaal mijn schuld." Zei hij terwijl hij haar recht aan keek. "Het spijt me dat jij gestraft word om mijn fouten." Zei Ty. Er kwam van alles uit zijn mond. Misschien wel te veel. "Het is misschien gewoon wel beter voor iedereen als ik nu van dit gebouw af spring, dan maak ik iemand écht eens blij." Ty stond op en liep naar de rand van het gebouw. Hij had zich nog nooit zo erg gevoeld. Het werd hem echt te veel. Dit was de laatste druppel. Hij voelde zich...

Ty. Hij stond daar maar een beetje. Valerie wist niet hoe ze zich voelde. Op de een of andere manier kon ze Ty niet missen, misschien was hij dan wel uit haar geheugen maar hij was niet uit haar hart. Ja, dat was het! Zo kon ze hem nog blijven herineren. Ty kwam naar haar toe en glimlachte naar haar. Bij haar echter kon er niet echt gemakkelijk een glimlach van af. Ze was bezorgd en bang voor wat er zou gaan kunnen gebeuren. Straks zou Ty van het dak springen, straks zou Caroline door middel van haar doktersbaan haar wat aan doen uit jaloezie. Zou ze het Ty vertellen? Ze moest wel, en waarschijnlijk wist hij er al van af. Dat moest wel! Aangezien dat menst als een hondje met 'kijk naar mij,stuk! Ogen achter hem aan liep. Op de een of andere manier kon ze dat echt niet hebben. Ty was gewoon nog van haar! Het liefste wat ze nu wou was naar huis gaan met Ty! "Het verhaaltje word alleen nog maar leuker en leuker." Zei hij. Ze snapte wel wat hij bedoelde. Alles stapelde nu in eens zo op. Alles gebeurde in 1 keer. Maar meestal waren dat wel periodes, en daarna verliep alles meestal weer normaal, of misschien wel beter! Dat geloofde Valerie. En ze was echt niet bijgelofig ofzo. Ze knikte kort naar Ty,maar nu wel met een glimlach. Ze veegde een pluk haar wat in haar gezicht waaide even weg en keek toen weer naar Ty die weer richting de rand liep. Ze vond het eng om ze zien hoe hij daar sond. Straks zou hij vallen, en dan was ze de enige die om haar gaf gewoon kwijt. "Ik heb me nog nooit zo rot gevoelt het is allemaal mijn schuld." Zei Ty. Valerie werd een beetje gek, een klein beetje maar hoor, en had zin om haren uit haar hood te trekken.(xd) waarom liep alles nou zo? Ze wachtte even tot Ty helemaal uit gepraat was. "Misschien gewoon wel beter vcoor iedereen, als ik nu van dit gebouw spring dan maak ik tenminsteécht iemand blij." Zij hij. Valerie slikte eens. Wou hij dit echt? Nee dit mocht hij echt niet doen. Zonder hem was het leven voor haar ook niet meer leuk. Dus voor haar was de beslissing snel gemaakt. Als jij springt, sping ik ook, en je wilt toch niet dat mij wat over komt?" Zei ze om wat op hem in te praten. Ze keek hem diep aan in zijn ogen. Dit was echt de ergste dag ooit. Valerie drukte haar voorhoofd tegen de zijne en zette haar hand in zijn haar. "Je zat dan misschien wel eventjes niet meer. Hier,maar nu weer wel, ik heb nu toch al weer Llemaal herineringen aan jou!" Zei ze terwijl ze met haar andere hand haar hoofd aan wees. Daarna pakte xe xijn hand en legde die op de plek van haar hart en legde haar hand op zijn hand."hier zit je nog steeds, en je bent daar nooit weg geweest en je zal daar altijd blijven,of je dat nou wil of niet!" Zei ze en ze keek even naar de handen. "Als je springt,dan weet ik toch wie je bent, dan heb ik al je heringeringen van jou nog." Zei ze wat grinikkend. Ze keek hem aan in zijn ogen en even werd ze er helemaal in mee gezogen. Het leek wel alsof ze riepen kus hem kus hem. Dit ging helemaal niet volgens plan, hij zou voor har zorgen omdat ze niet kon lopen en dan zou ze langzaam verliefd op hem worden. Dat plan had ze in haar hoofd. Maar ze werd even wat sneller verliefd dan ze wou. Ze drukte een onverwachtste kus op zijn lippen en keek daarna verlegen naar de grond. Nee dit wou ze niet, ze wou dat het romantisch op bloeide. Trouwens dat kon toch als nog? Een kusje en ze was toch niet helemaal terug bij hem. Ze was er wel van overdonderd maar ze ging als nog haar eigen plan uit voeren. "Dus ga je nog springen?" Vroeg ze zachtjes. Hopelijk van niet want ze kon hem niet tegen houden in haar rolstoeltje.

Ty zweeg. "Als jij springt, sping ik ook, en je wilt toch niet dat mij wat over komt?" Had Valerie gezegd. Hij schudde zijn hoofd. "Natuurlijk niet." Valerie pakte zijn hand en legde hem p haar hart. Hij keek er even naar. "Hier zit je nog steeds, en je bent daar nooit weg geweest en je zal daar altijd blijven, of je dat nou wil of niet." Zei ze zacht. Ty zuchtte diep en sloot zijn ogen. Hij was zo blij en bedroefd tegelijk. Hij was blij dat Valerie hem nog kende, en hij vond geen woorden om te zeggen hoeveel hij van haar hield. Maar misschien was dat helemaal niet nodig. Valerie kuste hem snel en onverwachts op zijn mond. Hij vond het niet erg. Hij was er blij mee. Valerie keek verlegen naar de grond. "Dus ga je nog springen?" Vroeg ze zacht. Ty schudde zijn hoofd. "Nooit. Niet zolang ik van jou kan houden. En dat zal voor eeuwig zijn." Fluisterde hij en streelde zachtjes met zijn hand door haar bruine haren. Hij wilde dit prachtig moment niet verpesten maar het gedoe van Caroline moest er ook nog tussen. "En Caroline... Ze..." probeerde hij. Hij keek even naar zijn voeten en zuchtte. "Ze voelt zich tot me aangetrokken," zei Ty terwijl hij met zijn ogen rolde. "Maar ik helemaal niet. Ik heb jou. Ik hou van je," zei Ty en drukte een kus in haar hals. "Ik wil geen geheimen voor je hebben." Hij ging langzaam met zijn mond naar boven en hij kwam aan bij d'r mond. Hij leunde terug wat naar achteren en keek naar haar benen. "Ik hoop en denk dat je snel weer zult kunnen lopen." Zei hij en keek haar aan. Hij voelde zich zo goed bij haar, bij Valerie kon hij echt zichzelf zijn. Wat hij bij andere nooit zou kunnen, en ook nooit heeft gedaan. Hij gleed met zijn vingers over haar arm. Het voelde weer aan zoals de dag dat ze voor het eerst samen waren. Toen ze niet van mekaar af konden blijven. Hij was echt helemaal verliefd op haar. Ty had het al heel, heel erg lang gevoeld. Al vanaf de dag dat hij haar zag, wist hij dat Valerie voor hem gemaakt was. Hij wilde met haar leven. Met niemand anders. Ty was er zeker van, alles ging terug goed komen. Ty zag een schim op de rad van het dak zitten. Het was een vrouw in een witte, lange jurk. Ze zat daar, maar wat te kijken. Geen schrik om te vallen. Ty fronste en keek ernaar. Hij vroeg zich af of Valerie haar ook zag. De vrouw draaide haar hoofd naar hem om. En Ty zag nu dat het zijn moeder was. Hij wilde uitschreeuwden dat zijn moeder leefde, maar dit was maar een verbeelding. 'Kom dan, Ty.' Sprak ze. Ty stond langzaam op. Het mocht dan een verbeelding zijn, hij deed wel wat zijn moeder van hem vroeg. Hij zei niets. Zijn moeder leek tevreden met Ty die langs haar kwam zitten. Zijn benen hingen nu los en hij zag verkeer onder zijn voeten. Hij slikte. 'Alles komt wel goed, Ty. Je moet er in geloven.' Zijn moeder verdween, maar de woorden bleven bij. Hij knikte, ook al zat ze er niet meer. Ty keek langzaam naar de volle wolken boven hem. "Ik zal er in geloven, mam." Zei Ty. Hij stond langzaam op en wandelde naar Valerie toe. "Mijn moeder is hier, ze is erbij. Ze zorgt voor je," zei Ty en glimlachte lief. Hij zou zijn leven vanaf nu voor Valerie geven. Zonder haar, kon hij niet meer verder. Vanaf nu zou hij alles anders aanpakken. Hij zou Valerie beschermen. Al werd het zijn dood.

Valerie keek even naar de wolken die best wel hard voorbij vlogen, daarna richtte ze haar blik weer op Ty. "Nooit. Niet zolang ik van jou kan houden. En dat zal voor eeuwig zijn." Zei hij. Ze vond het zo lief, nu snapte ze we; dat ze met hem een relatie had gehad. Ze snapte niet dat hij alleen van haar hield, want ze was zo...normaal, en Ty was zo lief en knap, alles wat me maar kon wensen. Hij streelde nog met zijn hand zachtjes door haar haren. Ergens vond ze het wel fijn,en ze glimlachte. Waarom was dit zo? konden ze niet alles gewoon vergeten ofzo, en net als of doen als of dit allemaal niet gebeurd was? Dan hadden ze geen problemen meer, en dan waren ze nu ook weer gewoon gelukkig. Eigenlijk was ze dat al, nu ze hier zo zat met hem. Ze wou nu naar huis, niet meer in dit afschuwelijke ziekenhuis blijven. Alles ging nou toch goed met haar? En ze had Ty, die moest voor haar zorgen. Dus eigenlijk hadden haar benen haar toch een mooie smoes verzorgd."En Caroline... Ze..." Begon Ty. Valerie zuchtte eens, niet omdat hij er over begon, maar om het feit dat dat mens uberhaupt bestond, ze verpestte alles. Maar gelukkig was de liefde toch te sterk. Ty zuchtte ook. "Ze voelt zich tot me aangetrokken,"Ze voelt zich tot me aangetrokken," Zei hij. Ze had het dus al zeker bij hem geprobeerd, wat ze al had geraden. "Ik weet het, ze heeft dat me heel duidelijk gemaakt." Zei ze een beetje sarcastich en ze rolde eens met haar ogen. Ze luisterde wel verder, voor dat ze wat terug zei. "Maar ik helemaal niet. Ik heb jou. Ik hou van je," Zei hij weer. Omg,hoe lief kon een jongen zijn? Hij kuste haar in haar hals en een klein zuchtje van verdoening verliet haar keel. Hij ging steeds meer omhoog, en dat kietelde. Valerie giegelde even. Hij stopte bij haar mond en kuste haar. Een flits ging door haar hoofd en ze zag zich zelf en...Ty. Ze stonden in een huis en hij kuste haar onverwachts. Wacht, dat was de eerste kus. Het kwam langzaam allemaal weer terug. Ze glimlachte tussen door en keek hem aan toen ie klaar was. "Ik hoop en denk dat je snel weer zult kunnen lopen." Zei hij. "Ik kan het alleen als ik jou bij me heb." Zei ze, en keek naar zijn vingers die over haar arm gingen. Ze legde haar hoofd even tegen de zijne, maar snel ging dat weer omhoog toen Ty opstond en naar de rand liep van het dak. Even keek ze verbaasd, maar ze liet maar. Dat was even zijn moment. Snel kwam hij al weer terug. "Mijn moeder is hier, ze is erbij. Ze zorgt voor je," Valerie glimlachte. "Dat weet ik." Zei ze lief en ze keek hem aan. Oke, van af nu had ze hier geen zin meer in. Ze had nu gewoon zin in lol. "Zullen we hier weg? Ik bedoel, uit het ziekenhuis?" Grinnikte ze.

Ty voelde zich een beetje geërgerd worden toen Valerie vertelde dat Caroline het haar al had willen duidelijk maken. Had dat mens niets beters te doen? Maar hij werd weer afgeleid. Door haar. Hij werd blij toen ze zei dat ze weg wilde uit het ziekenhuis. "Maar je kunt nog niet lopen?" Zei hij een beetje bezorgd. Hij nam de twee handvaten van de rolstoel beet en duwde haar terug naar de lift, die iets verder stond. Ze gingen terug op weg naar de eerste verdieping, waar Valerie lag en iedereen kwam op hen af. "Waar zaten jullie nou?" Vroeg een van de dokters en keek Ty met een strenge blik aan. Ty glimlachte naar de man en hij leek verrast. "Alles is weer goed nu," zei hij en drukte een kus op Valerie haar voorhoofd. "Valerie wil naar huis, en misschien is het best om dat dan te doen," zei Ty en keek even naar zijn vader, die hem met een brede glimlach aan keek. De dokter overlegde even met de andere dokters en knikte uiteindelijk. "Goed dan. Maar, over een weekje moet ze best nog eens terugkomen om te zien hoe het met haar is." Ty haalde zijn schouders op. "Mij best." Nick kwam naar hem toe en haalde zijn arm rond zijn schouders. "Goed gedaan, Ty." Ty wist wel wat hij bedoelde en hij glimlachte naar hem.
Met zijn drieën, Nick, Ty en Valerie, verlieten ze het ziekenhuis en stapten in de auto van Nick. (Ty had rijverbod gekregen, zijn rijbewijs was voor een maand lang afgepakt). Ty hielp Valerie liefdevol de auto in en zette zich langs haar. Nick startte de auto en reed hen naar huis. Hij zweeg de hele rit. Maar Ty wist waarom hij dat deed, hij wilde Ty en Valerie tijd samen geven. Ty ging dicht tegen haar aanzitten en liet zijn hand rusten in haar haren, die nog steeds zo zacht waren als een poezenvacht. Hij wachtte tot ze thuis waren en toen ze eenmaal aankwamen, hielp hij Valerie gelijk weer de auto uit. Ze gingen samen naar binnen en Nick verbrak de stilte. "Ty, ik kan niet voor altijd blijven. Mijn werk ik..."
"Het is al goed, pap. Bedankt. Bedankt voor alles dat je me hebt gegeven de laatste dagen." Zei Ty rustig. Nick glimlachte en omhelsde zijn vader. Hij was zo blij dat hij hier was geweest. Waarom moest hij nou al weg? Ty haalde zijn schouders even op nadat hij zijn vader had losgelaten. "Ga je nu al?" Vroeg hij. Nick zuchtte. "Nee, morgen ochtend. Ik ga nu alleen nog even langs bij Van de Veren, om nog wat hooi te halen voor Equinox. Tot zo allebei." Zei Nick en knikte naar Ty, en daarna naar Valerie. Hij ging de deur uit en nu waren Ty en Valerie eindelijk alleen. Ty zette zich in de zetel. Valerie volgde. "Ik hou van je, Valerie. Nooit mag je dat vergeten." Zei hij en sloeg zijn ogen neer. Hij hield zo veel van Valerie. Zijn liefde voor haar was het beste wat hem ooit was overkomen. Het moest voor altijd zo blijven.

Valerie keek naar Ty,die bezorgd leek door haar besluit. "Maar je kunt niet lopen?" Zei hij. Valerie zuchtte eens. Ja ze wist dat ze niet kon lopen, maar de dokter had gezegd dat het in een mum van tijd weer goed was. Ze was trouwens niet voledig verlamt dus dat was al weerty goed. Ty ging achter de rolstoel en liep met haar weer terug. In de lift keek ze stiekem naar hem zonder dat hij het in de gaten had. Zachtjes giechelde ze daar om. Toen de lift net een seconde weer open was sprongen er meteen een hele hornde dokters op hun dak." Waar zaten jullie nou?" Zei een van de dokters. Valerie hield haar mond en keek alleen de mensen aan. Ze wist dat Ty wel wat zou zeggen. "Ales is weer goed nu." Zei hij en ze voelde hoe er een kusje op haar voor hoofd werd gedrukt. Ze glimlachte flauwtjes. Niet om Ty, maar om de plaats. Ze had geen zin in al die dokters. Ze wou gewoon naar huis toe, met Ty en de diertjes. "Valerie wil naar huis, en misschien is dat dan wel best om te doen." Zei hij. Valerie keek om hoog naar Tyu. Ja, dat was wat ze wou. Als ze thuis was wou ze lekker onder de warme douche en daarna wou ze in haar jogging kleren lekker op de bak liggen bij Ty. "Goed dan, maar over een weekje moet ze best nog eens terug komen om te zien hoe het met haar is." Ze grinnikte even, en een van de dokters keek haar een beetje raar aan. Ze moest grinniken omdat Ty vet met de dokters aan het praten was over Valerie wat zij wou, en ze zat er gewoon bij. Ze had zelf ook wel een mond hoor, maar ze vond het wel lief. Ty haalde zijn schouders op. "Goed dan" Antwoorde hij naar de dokter. Valerie kreeg een grote glimlach op haar gezicht. Ze mocht gewoon naar huis. Ze kon wel juichen van binnen. Later kwam Nick naar Ty en samen praatte ze wat. Daar zonderde ze zich van af want dat gesprek hoefde ze niet te horen. Dat was iets tussen hem en zijn vader. Ze gingen het ziekenhui door en kwamen bij een auto. Gelukkig mocht ze de rolstoel wel lenen zodat ze gewoon boodschappen kon gaan doen. Waarschijnlijk zou Ty dat niet goed vinden. Maar dat wou ze. Ze was geen baby en ze hoefde dus ook niet 24/7 verzorgd te worden. Bij het huis aan gekomen hielp Ty haar weer naar binnen. Toen ze in de stoel zat flitste er weer een beeld door haar hoofd. Dit keer zij die Ty hier in dit huis in de armen sprong. Ty e zijn vader praatte nog eens wat. Ze ving wel op dat hij eten ging halen voor Equinox. Ja dat was Ty's paard, dat wist ze wel. Hij kwam bij haar zitten en ze drukte zich tegem hem aan."ik hou van je Valerie, en dat mag je nooit vergeten." Zei hij. Ze glimlachte en knikte. Ze vond het zo moeilijk om op de goede manier iets terug te zeggen. En ze wist ook niet wat ze dan moest zeggen. Hopelijk wist hij gewoon dat zij ook zo veel van hem hield en dat het niet meer kon zijn. De rolstoel stond voor haar en voorzichtig gleed ze er in. Ze rolde naar de achterdeur en de grote ramen. Daar had ze zicht op een weiland en ze zag twee paarden staan. "Flair." Zei ze zachtjes. Toen schoot haar nog wat te binnen. Junior. Maar al gou zag ze die rennen over het gras en hij speelde met een balletje. Ze grijnsde. Ze reed weer terug naar Ty. "Ik ben gewoon zo...." zei ze. Ze was zo blij. Maar ergens miste ze Ty, terwijl hij gewoon voor haar zat. Ze leunde voor over om hem te knuffelen.