Arghh.. Stupid wounds ~ Valerie & Reggi

Een fijn gebouwde merrie mankte over het weiland. Hekken sloten haar op waardoor angst door haar lichaam stroomde. De merrie was nog jong. Ze was altijd al een wild paard geweest net als beide ouders. Urise en Queen. Haar moeder had ze niet meer gezien, maar haar vader wel. Ze had dingen geleerd en vaak kwam hij haar als veulen uit de nood halen. De jonge merrie zuchtte. Ze was aangevallen geweest door een poema. Ja, die zaten hier in de bossen. Ze had hun nog nooit gezien, tot ze aangevallen was. Ze had enorm veel wonden door de klauwen van het beest. Een deel bloedde nog hard. Ook was ze door haar voorbeen gezakt en die hief ze op tijdens het lopen. Ze wist niet waar ze was. Haar ogen draaiden onrustig heen en weer terwijl haar bruine ogen de omgeving bekeken. Waar was ze? Zou haar vader haar ook komen helpen net als vroeger? Escada snoof zacht en zakte even door haar been. Het deed veel pijn. Ze leunde over een houten hek met haar hoofd en liet haar hangen. Heerlijk, geen gewicht op haar pijnlijke lichaam. Ze haalde diep adem en zuchtte nogmaals waarna ze haar ogen sloot. Ze had haar oren rustig hangen, maar plots schoten ze overeind. De merrie keek op en zag verderop iets. Wie was daar?

Valerie & Reggi

Valerie was wat mest naar de mesthoop aan het brengen. Toen ze klaar was haalde ze even het zweet van haar voor hoofd. Het was mischien wel koud maar ze had het wel warm gekregen van al dat getil. In de verte zag ze een paard lopen in de weide. Dat was erg vreemd want alle paarden waren binnen gezet. Behalve sommige paarden maar die hadden hun eigen wijde en die stonde niet in de grote algemeene. Valerie zette de kruiwagen neer en liep rustig naar de weide. Het paard was gestopt en hield zijn hoofd op het hek. Valerie liep er rustig naar toe. Hij was erg gewond en zijn been was erg kreupel. Ze pakte een touw uit haar zak en hield die rustig in haar hand. Het paard was niet in staan om weg te rennen, en ze kon hem hier een goed thuis bieden met eten. Het paard keek haar bang aan maar was echt te moe om iets te doen. Ze deed voorzichtig het touw om zijn nek. ''Rustig maar meisje, het is goed.'' Zei ze rustig tegen haar. Het paard liep rustig achter haar aan. Ze zette hem in een box en zocht Reggi. ''Lieverd Er staat een gewond paard in de stal, ik weet niet zo goed wat ik met haar moet.'' Ze keek Reggi aan.

Reggi was ondertussen de paarden hun hoeven aan het nakijken. Morgen kwam de hoefsmid, dus dan kon hij beter zo veel mogelijk paarden laten doen. Zeker de voorste (want achterste hoefijzers hadden ze niet) hoefijzers moesten eens nagekeken worden. Reggi had een blad bij zich, zo kon hij alles noteren. Zijn gsm rinkelde dus hij nam op. “Met The Wild Western Horses, Met Reggi. Met wie spreek ik?” “Reggi, met Dylan, Ik heb je zo snel mogelijk nodig.” “Wat is er dan?” “Mijn paard is helemaal gek. Ik krijg hem niet meer vast, en hij is heel Schichtig geworden.” Reggi zag Valerie afkomen, en hoorde haar woorden. “Dylan, morgen kom ik om 10 uur ’s morgens naar je thuis. Is dat mogelijk?” “Ok, zorg dat je morgen optijd bent.” “Ja, is goed.” Reggi legde af. Hij hoorde de woorde van Valerie. “ Maar ik heb juist al de paarden nagekeken, heb ik er dan 1 overgeslagen? Waar staat ze?” Reggi stapte met Valerie naar de gewonde merrie. Reggi zijn ogen werden groot. Het dier zat onder de wondes, en het leek erop dat ze was toegetakeld door een katachtige. Reggi nam zijn gsm en belde naar Mijten, zijn vaste dierenarts. “Met mijten.” Zei een stem aan de andere kant van de telefoon. “Mijten, Met Reggi, kan je nu vandaag, zo snel mogelijk afkomen. “ “Ja, Reggi. Binnen een uurtje ben ik bij u.” Reggi legde af en zag de angst in de ogen van de merrie. Stilletjes aan probeerde hij in de stal te komen. In een hoek ging hij op zijn hurken zitten, en bestudeerde de wondes. Dit waren wondes van een poema, dat kon niet anders. “Ik denk dat we een groot probleem hebben. Ik denk dat hier een poema rond Zwerft Schat. “Zei Reggi tegen Valerie. Hij zelf kon nu maar beter van de wondes blijven, totdat de dierenarts zei wat hij het beste kon doen.

De merrie stapte achteruit. Ze drukte haar oren angstig in haar nek terwijl haar bruine ogen op het meisje werden gericht. Ze had vroeger als ze klein was wel mensen gezien. Haar moeder was een tamme merrie en daarom was ze nu weg. Verkocht of gewoon weggegaan. Voor Escada was het 'in de steek laten.' De merrie zag dat het meisje op haar afkwam en zette nog wat passen achteruit. Ze snoof luid en voelde plots iets rond haar nek. Geschrokken sprong ze omhoog, maar pijn schoot door haar lichaam. Ze hinnikte eens luid en bokte naar alles dat ze kon raken. Het meisje trok haar mee waarna ze een stal ingejaagd werd. Escada trok het touw los en ijsbeerde heen en weer in haar stal. Ze hinnikte angstig en sprong tegen de hekken rondom haar. Wat was dit?! Ze schudde met haar hoofd om het touw van haar nek te krijgen. Het lukte niet, veel te strak. De merrie kalmeerde na een tijd lichtjes doordat de pijn erger en erger werd. Eigen schuld dus. De merrie hijgde zwak en draaide onrustig met haar oren heen en weer terwijl er opnieuw iemand in de stal kwam. Ze schoot in een hoek en drukte haar oren plat tegen haar schedel. Ze wilde hier weg. Ze hoorde hier niet. Escada hinnikte luid terwijl ze in de hoek bleef staan, haar bruine ogen strak op de jongen gericht.

Reggi bleef naar de wondes kijken, hij was al op zijn hurken gaan zitten om de merrie te kalmeren. Hij wist, uit ervaring, dat paarden die uit het wild kwamen, gevaarlijk konden zijn, omdat ze zoveel schrik konden hebben. Op een gegeven moment hoorde hij voetstappen op de gang, dat zou vast mijten zijn. En ja hoor, hij kwam bij hen staan en knikte naar Reggi en Valerie. Hij richte zich al meteen naar de merrie. "De wondes zien er slecht iut, en zijn ontstoken. Bij 1 moeten we -denk ik- een etterbol verwijderen. Weet je, neem jij de merrie al vast, dan ga ik mijn spullen al halen." Reggi deed wat mijten zei. Hij nam een koord en probeerde het aan te doen. Hij zag hoe de merrie hem nauw in het oog houde. Reggi trok de touw wat strakker aan, maar daar ging hij fout. De merrie verschoot, en lichte haar voorhand op en sloeg met haar voorbenen. Toen Reggi haar wou kalmeren, sloeg de merrie met haar hoef tegen Reggi zijn hoofd. Je hoorde de klap duidelijk. Reggi liet meteen los en viel met een smak achterover. Hij kroop naar achteren tot hij met zijn rug tegen de muur zat. Hij zag even niets meer, en bloed drupte door zijn vingers heen. "Godver..." Reggi wist dat het dier haar eigen alleen maar wou verdedigen. Reggi vond het dat zijn eigen schuld was, hij had maar moeten vragen aan mijten om het anders aan te pakken. Toen hij terug kon zien keek hij naar zijn vingers die ondergebloed waren. Reggi had barstende koppijn, dus het kon wijzen op een hersenschudding....

-Wees gerust Valerie. Die week naar het buitenland gaat nog door, we doen dat dit een week ofzo is gebeurt voor jij vroeg naar het buitenland te vertrekken. -

-Is het zo goed Escada?-

De vosse merrie drukte haar oren in haar nek. Ze hoorde rare dingen en ook voetstappen in de gang. Nog iemand? Ze snoof en gooide haar hoofd de lucht in toen nog een man, maar veel enger, naar binnen kwam. De merrie voelde haar niet zo goed bij die mensen. Het waren er nu al drie. Ze snoof luider en gooide haar hoofd de lucht in. Ze schraapte met haar been over de grond en luisterde naar de woorden. Ze verstond er niets van omdat ze geen mensentaal kende. De jongen stond even later op en maakte een soort lasso van de koord. Dat kende ze. Geschrokken zette ze haar verder in de hoek en ze schudde met haar hoofd toen hij het touw rond haar hals deed. Het voelde zacht aan, maar plots kwam het enorm strak te zitten. Geschrokken schoot de merrie naar achteren, maar doordat ze al in de hoek stond kon ze alleen naar voren. Vluchtgedrag kwam door haar lichaam en ze zag dat de deur open stond. Ze hinnikte schril en steigerde hoog. Ze maaide met haar benen door de lucht en sloeg de jongen tegen het hoofd. Ze sprong over hem heen en galoppeerde de stal uit. Ze rende overal door, maar werd alweer gevangen en in een paddock gezet. Angstig en hinnikend galoppeerde ze door de paddock heen.