Lena rende ontspannen langs het meer. Het was nog vroeg, de zon was net op -dus echt heel vroeg- en het was nog wat mistig. Het was stil, afgezien van de vogels die nu al wakker waren en hun liedje floten. Alex sliep nog, Lena had een briefje op haar kussen achtergelaten dat ze gaan lopen was. Aangezien ze wist hoe fel Alex nog steeds ertegen was dat ze dingen volledig zelfstandig deed, was ze super vroeg opgestaan zodat hij er niet veel tegen kon hebben. Jiali was mee en liep braaf mee langs haar. Haar mp3 stond op, oortjes in haar oren, fijn liedje op en gewoon alles van zich aflopen. Ze genoot ervan om alles van haar af te lopen en alles te vergeten behalve dat ze haar ene voet voor de andere moest zetten, alhoewel, als ze dan klaar was herinnerde ze zich alle pijn terug die ze hoorde te verwerken -wat ze niet deed heel stiekem-. Terwijl ze liep hoorde ze Jiali plots grommen over haar muziek heen, snel zette ze haar muziek af en stopte ze. "Wat is er meisje?" Ze hurkte en zag uit haar ooghoeken een man naderen, vrij groot, vrij struis en best eng. Lena kwam terug recht en vroeg vriendelijk of ze hem kon helpen. De man zei niets terug en naderde nog dichter, Lena deinsde naar achteren, de man kwam sneller naar voor en zette het op een lopen. Zo hard als ze kon met Jiali langs zich die ze snel had meegetrokken. Ze hoorde de zware voetstappen van de man achter haar. Haar hart bonsde in haar oren en ze herinnerde zich niet zo direct de laatste keer dat ze zo bang was en zo hard had gelopen. Een boomwortel stak uit, te laat gezien en plots kwam de grond dichterbij. Ze hield er alleen wat schaafwonden aan over en als haar hond niet naar de man had gebeten was ze nooit snel genoeg overeind gekomen om weg te komen. Na een tijdje hoorde ze de voetstappen van de man niet meer maar ze rende toch even hard verder. Ze keek achterom en plots botste ze tegen iets of iemand op, een iemand merkte ze toen ze keek. Onbewust schreeuwde ze het uit toen ze tegen hem op botste. Nog steeds stond ze klaar om zo hard mogelijk weg te lopen, maar het gezicht voor haar stond vriendelijk en het was niet de man van daarstraks, die was groter en dikker. Lena trilde een beetje en Jiali ging beschermend voor haar staan. Na een moment stilte kwam er een uitgeputte sorry uit. "Sorry," zei ze vermoeid, nog steeds trilde haar benen, "Ik... Ik had je niet gezien."
Paradigm Shift