In the cold light of morning [Chris]

Het grootste deel van haar haar was slordig bijeengebonden door een elastiekje waar de meeste rek al uit was.
De overige lokken hingen langs haar gelaat, eveneens niet erg netjes. Niet echt vreemd, als je bedacht dat Roya ongeveer net uit bed gerold kwam. Ze was vroeg wakker geweest en had besloot first thing in the morning naar het park te gaan, gewoon om dat eens te ervaren.
Ze had snel een skinny aangetrokken, een T-shirt over haar hoofd gerukt en gympen aangedaan en nu liep ze hier, onder de poort van het park door.
Op een enkeling na was het verlaten, op zo'n vredige, geruststellende manier die zo'n park 's ochtends vroeg kon hebben.
Roya liep langs een aantal grote rozenstruiken. De kiezelsteentjes van het pad knerpten onder haar zolen.
Ze keek naar de lucht, die helder was, met hier en daar een wolkje.
De ochtendzon verwarmde minimaal, maar echt koud was het niet.
Met haar vingertoppen streek het honingblonde meisje over de bladeren van een beginnende rododendron. Haar vingers waren nat van de verse dauw die op de bladeren lag.
Ze liep door tot ze een enorme rode beuk had bereikt; toen bleef ze even staan. Ze keek naar het grote, majestueze obstakel.
Normaal gesproken kwam ze meer in bossen dan in parken, dus ze wist niet echt wat voor vegetatie ze had moeten verwachten, maar ze had niet verwacht een dergelijke kolossale boom te zien.
Met een glimlach liep ze door, een smal zandpaadje op tot ze bij een kleine grascirkel kwam, omringd door bloembedden. Ze ging zitten, haar benen onder haar gevouwen.
Ze hoorde voetstappen en keek op. Een enigszins jongensachtig meisje was niet al te ver van haar verwijderd.
"Morgen," groette Roya opgewekt.

"Chris, schiet eens op!" Ongeduldig werd er op de deur gebonsd. Chris reageerde niet, maar tuurde in de spiegel. "Je was sneller klaar toen ik je nog Christina mocht noemen," werd er aan de andere kant gemopperd.
"Godverdomme!" vloekte Chris kwaad. Hij smeet de deur open, terwijl het verband waarmee hij zijn opkomende borsten probeerde te onderdrukken, nog niet verborgen had. "Ik heb er iets over gezegd! Doe nou niet zo verdomd irritant!" Hij hield het verband strak tegen zijn lichaam, het zat nog niet vast. Hij was te laat begonnen met het innemen van die pillen die ervoor zorgde dat zijn lichaam niet al te vrouwelijk werd. Maar nu nam hij ze wel, dus werden zijn borsten, goddank, niet groter. Stomme dingen. Hij was geen vrouw. Gewoon, nee! Dat was al heel vroeg duidelijk geweest. Zijn stiefvader keek hem schuldbewust aan en wou toen de deur weer sluiten.
"Het is gewoon moeilijk, jongen," begon hij. "Je moeder heeft het immers nog altijd over Christina en.. ze mist Christina. Haar lieve meisje." Chris rolde met zijn ogen. "Ik dacht dat we het daar al een aantal keren over had gehad? Ik ben gewoon Chris. En voor jou al helemaal. Jij kent me niet anders dan Chris, waarom doe je er dan zo moeilijk over?" Zijn stiefvader schudde zijn hoofd.
"Zo heb ik het nooit bedoeld, liefje. Ga je nou maar klaarmaken, je moet zo op school zijn. En ik moet zo ook weg. Dus, husj!" De deur werd gesloten en Chris slaakte een diepe zucht. Dit was echt gewoon zo rot! Alsof hij ervoor gekozen had om een jongen te zijn. Hij was gewoon een jongen, met het verkeerde lichaam. Alsof daar iets mis mee was... Hij was echt een jongen, viel op meisjes, deed graag jongensdingen en de gedachte dat hij een meid was.. Nee. Dat paste totaal niet bij hem. Hij haalde het verband los, deed het toen er weer opnieuw omheen en maakte het vast. Zo. Dat zag er alvast beter uit. Blouse eroverheen en er was aan niets te zien dat het een meisje was. Hij glimlachte naar zichzelf, deed zijn pet op zijn hoofd en maakte de badkamerdeur open. "Dag pa," groette hij zijn stiefvader en gaf hem een kus op zijn wang.
Met een soepele sprong waagde hij zich van de paar laatste treden van de trap af en landde op de bal van zijn voet. "Mooie sprong, Christienlief, maar dat is niet echt lady-like." Chris gromde. Ook zij nog?
"Goedemorgen mam," begon hij. "Fijn om gelijk zoveel kritiek te krijgen op het feit dat ik een jongen ben." Het begon zijn keel uit te hangen. Op sommige dagen, op de dagen dat zijn familie langs kwam, moest hij noodgedwongen het meisje spelen. Maar waren zij er niet, had hij alle recht om de jongen te zijn. Maar zijn moeder verpeste het weer eens. Het gebeurde vaker.
"Sorry lieverd, zo bedoelde ik het niet," stamelde zijn moeder terwijl ze zich naar Chris omdraaide. Chris rolde met zijn ogen. "Sure not. Maar ik ga, gesprek op school en shit. Begint binnenkort weer en dingen." Hij pakte een appel uit de fruitschaal, nam er een hap uit en liep naar buiten toe. Zonder zijn moeder gedag te zeggen.

Het gesprek op school was zijn gangetje gegaan en hij had nog de hele dag vrij. Het was pas half elf, en veel beters had hij niet te doen. Sinds zijn ouders besloten hadden om hierheen te verhuizen, had hij nog niet veel gezien. Zijn ouders wouden hem eigenlijk geheim houden, zodat hij niet gekwetst zou worden vanwege zijn geheim. Hijzelf vond het maar bullshit, alsof het mensen ook maar enigsinds uitmaakte of hij een meisjeslichaam had. Ja, misschien een toekomstig vriendinnetje, maar that was it. Hij zette zijn fiets neer aan het begin van het park en liep het grindpad op. Wat was dit een mooi park! Hij was dol op rozenstruiken en liep er dan ook direct heen. In de verte viel het hem op dat er een meisje op de grond zat. Leuk meisje. Grappig kapsel. Ze had een open gezicht en zag er interessant uit. Dus stapte hij zelfverzekerd op haar af.
"Morgen," groette ze hem. "Hi," zei hij, en hij nam kort even zijn pet voor haar af. Hij ging naast haar zitten en keek haar glimlachend aan.
"Mooi plekje heb je hier gevonden. Ik wou vragen of het je uitmaakt als ik naast je kom zitten, maar nou ja, ik zit al. Ik beloof je, ik zal je plekje niet van je jatten." Hij glimlachte opgewekt en strekte zijn armen achter zijn lichaam. Daar steunde hij op, en op die manier leunde hij naar achteren.
"Heerlijk, die zon zo." Genietend sloot hij zijn ogen.
"Ik ben Chris trouwens, wie ben jij?" zei hij, met zijn ogen nog altijd gesloten.

"Mooi plekje heb je hier gevonden. Ik wou vragen of het je uitmaakt als ik naast je kom zitten, maar nou ja, ik zit al. Ik beloof je, ik zal je plekje niet van je jatten."
Roya grinnikte.
"Ik neem het je niet kwalijk hoor," zei ze luchtig.
Ze nam hem kort op. Hij leek haar vriendelijk en gezellig. Ze voelde zich opgewekt; ze vond het altijd leuk om nieuwe, vriendelijke mensen te ontmoeten.
"Heerlijk, die zon zo."
"Sowieso.. Van mij mag het de hele zomer wel zulk mooi weer blijven," beaamde ze. Met haar vingers streek ze over een blad van een bepaalde, zeer zacht aanvoelende grassoort. Een mier liep over haar vinger en ze tikte hem voorzichtig weg.
Ze wist dat ze inmiddels waarschijnlijk een natte kont had van de dauw, maar ze betwijfelde er er hier ook maar iemand was, zijzelf inbegrepen, die dat wat kon schelen.
"Ik ben Chris trouwens, wie ben jij?"
Roya keek naar de jongen, wiens ogen nu gesloten waren.
"Aangenaam Chris," zei ze vrolijk. "Ik ben Roya."
Ze staarde naar de heldere lucht en genoot van het zonlicht op haar gelaat.
"Woon je hier al lang?" vroeg ze.
Zijzelf as hier inmiddels al aardig gewend, maar herinnerde zich de tijd nog goed, nog niet eens lang geleden, dat ze hier nog maar net woonde, niemand kende en alles nieuw voor haar was. Dat was snel over gegaan. Ze begon hier nu al echt te aarden.
Ze had gehoord dat er ergens binnenkort een nieuwe manege open zou gaan en had besloten te proberen daar aan werk te komen, of misschien zelfs wel een stageplek, als dat erin zat.
Ze keek nieuwsgierig naar Chris. Ze was benieuwd naar wat hem hier gebracht had en hoe hij het hier ervaarde; inmiddels had ze wel geleerd dat iedereen hier met een andere reden was en dat mensen hun motieven nogal uiteenliepen in Horses Home.
Dat was een van de dingen die het hier zo interessant maakten. Niet alleen was de omgeving vol variatie, de bevolking ook.

kort, sorry :<

"Ik dacht al," grinnikte Chris. Nee, het meisje zag er niet uit als een type die hem dingen kwalijk zou nemen. Althans, niet als hij dingen met goede bedoelingen deed. Hij zuchtte eens diep. Die zonnestralen op zijn huid deden hem goed. Even overwoog hij om zijn mouw gewoon op te stropen, maar iets weerhield dat. Hij wou het meisje niet gelijk bang maken. Aan de andere kant, ze konden elkaar niet en ze zag er niet echt uit als iemand die daar echt een ontzettend big deal van zou maken. Dus trok hij zijn vest uit en zat in korte mouwen in de zon. Lang geleden dat ie dat gedaan had. Het was genieten, dat sowieso.
"Sowieso.. Van mij mag het de hele zomer wel zulk mooi weer blijven," zei ze. Jeb. Was hij het wel mee eens.
"Niet dat dat gaat lukken, maar de gedachte is leuk," beantwoordde hij droogjes. "HH is een bitch met het weer." Hij grinnikte zachtjes. Niet dat hij hier zo lang woonde, maar dat deed er niet toe. Althans, dat vond hij. Het deed er niet toe, wat hij tot nu toe aan weer had meegemaakt was het heel wisselvallig. Tja. Weer... Onvoorspelbaar als wat.
Het meisje noemde haar naam, Roya en hij knikte. Roya. Paste wel bij haar. Hij kon het niet uitleggen, maar soms vond hij namen echt niet of echt wel bij mensen passen. Roya paste bij haar. Met haar open gezichtje.
"Woon je hier al lang?" vroeg ze. Hij verstijfde even en ontspande toen weer.
"Nee," antwoordde hij toen. "Ik woon hier nu net een maandje, als het niet korter is. Voordat ik naar dit park toe kwam, had ik het intakegesprek voor school. Voor volgend schooljaar, weet je wel?" Hij zuchtte. Hij had eigenlijk helemaal geen zin in school. Bang voor de andere leerlingen, bang dat hij weer dwars zou worden gezeten. Maar dat sprak hij liever niet hardop uit. Thuis school hebben was al vaker ter sprake gekomen en dat wou Chris absoluut niet!
"En jij dan?"

"Ah, je stroomt het volgende jaar in?" Ze knikte begrijpend.
"En jij dan?"
Ze glimlachte even en dacht na.
"Ik woon hier al best een tijd maar het maffe is dat ik de exacte tijd gewoon niet heb bijgehouden. Paar maand was het geloof ik." Ze grinnikte.
"Ik zit in het eerstejaar dierengeneeskunde. Ik moet aankomend schooljaar een stageplek gaan zoeken."
Ze slikte. Daar zat ze enigszins mee in haar maag; er schenen niet zo gek veel stageplekken te zijn voor iemand met haar studie, maar het scheelde dat ze ook bij veeartsen stage kon lopen, wat nog niet eens zo gek was, aangezien ze nog altijd behoorlijk twijfelde tussen dierenarts en veearts.
Ze trok haar staartje eruit en deed hem er opnieuw in, om net iets meer ontsnapte lokken ui haar gezicht te hebben. Ze kon het probleem volledig oplossen met speldjes, maar ze had een hekel aan die dingen.
"Hoe oud ben je eigenlijk? Als je hier namelijk nog een baantje zoekt kan ik bij mijn baas een goed woordje voor je doen. Ik werk bij een bakkerij en ze zoeken nog mensen," merkte ze op. Het zou leuk zijn als haar nieuwe collega er een werd die ze in ieder geval al kende.
Ze schatte de jongen sowieso wel ouder dan zestien, maar je kon nooit weten en als hij erg jong voor zijn leeftijd leek en al negentien of zo bleek te zijn zou haar baas vermoedelijk liever een jonger iemand hebben, die was immers goedkoper.
Roya ging op haar rug liggen. Nu was haar shirt ook nat, maar ze vond het niet erg. Waarschijnlijk zou het in een half uur tijd al ronduit heet zijn, dus dan was ze zo weer droog.

"Ik ben 17, dus ik ga 't laatste jaar in," antwoordde Chris terwijl hij ook zijn hoofd in het gras neerlegde. De koelte stond hem aan en een grijns verscheen dan ook weer rond zijn lippen. Even wierp hij een vluchtige blik op Roya, maar ze zag er zo ontspannen uit dat hij zich geen zorgen maakte. Roya was fijn en fris om mee te praten. Ze kwam ontspannen op hem over, was vriendelijk en nou ja. Ze was een Roya. Hij grinnikte even hardop om zijn 'rare' gedachte en sloot toen zijn ogen.
"Ik weet niet. Bakkerij... Klinkt opzich wel goed. Als jij dan mijn collega word, zit ik er niet zo mee. Dan weet ik tenminste zeker dat het een gezellige boel is." Hij grijnsde breed naar haar en keek toen weer weg. Jeb. Ze was gewoon gezellig. Hij was niet met haar aan het flirten en hij hoopte ook dat het niet zo overkwam. Niet dat hij niet op meisjes viel, maar gewoon.. Hij wou wel eens een vriendin maken. Het was tijden geleden dat hij eindelijk iemand had gehad om mee te praten, en die bleek uiteindelijk... Depressief like hell te zijn. Hij slikte moeizaam en schudde zijn hoofd. Nee, hij moest nu niet aan Kiara gaan denken. Dat zou.. Maar het kwam allemaal weer naar boven. Alles wat hij zo zorgvuldig had proberen te verdringen.
Daar zat ze. Haar benen strak tegen zich aangeklemd en haar armen eromheen. Ze keek hem aan met een van haar mysterieuze glimlachjes. Hij wou haar vragen wat er was, maar hij wist nu al dat ze geen antwoord ging geven.
"Chris?" Hij fronste zijn wenkbrauwen.
"Yeah, 'sup?" vroeg hij. Ze schudde haar hoofd, waarbij haar haren meedeinde. Ze deed haar haren weer terug op haar rug en schonk hem weer een glimlach. Nietszeggend, zoals altijd. En hij tolereerde dat. Hij vond het prima. Ze was de enige die hij vertrouwde. Ondanks dat er gaten in hun 'relatie' zat. Ondanks dat er dingen waren die niet samenvielen, die nergens op leken te slaan. Ze klopte naast zich op het bed. Gebaarde dat hij naast haar moest zitten. Hij ging inderdaad naast haar zitten, voelde hoe haar arm om zijn middel kwam te liggen. Hoe ze haar hoofd op zijn schouder neerlegde. De hitte van haar lichaam. Hij wist niet of het aangenaam was of niet.
"Waarom.." begon hij, maar hij zweeg al gauw toen hij doorhad dat ze huilde. Dat ze zat te schokken en zich geen houding meer wist te geven. Hij was ergens getuigen van. Iets wat ze verborgen voor hem wou houden.
"Ik wil niet meer, Chris," snikte ze, terwijl ze zich steviger tegen hem aanklemde. "Ik wil niet meer. Dit leven bestaat enkel en alleen maar uit wachten. Wachten op dit, wachten op dat. Momenteel wacht ik op jou. Maar ik wil niet meer wachten. Ik wil leven, of ik wil sterven. Niet meer wachten. Nooit meer wachten." Ze wachtte nu dus op de dood, ofzo. Chris voelde zich beroerd. Wat was dit? Hij had allang geweten dat zij depressief was, hoe erg ze dat ook voor hem probeerde te verbergen.
"Kiara," fluisterde hij zachtjes, niet wetend hoe hij moest reageren. "Het komt allemaal wel goed, ik ben er voor je." Hij streek haar haren uit haar gezicht en drukte een kus op haar voorhoofd. "Dat beloof ik je."
Chris schudde zijn hoofd. Het was de laatste keer dat hij Kiara had gezien, nog geen dag later had hij een belletje gehad van haar moeder, ze had zelfmoord gepleegd. Ze waren na een paar maanden verhuisd, er was niets meer over.
Even liet hij een diepe zucht horen, maar kalmeerde zichzelf toen. Hij moest rustig blijven, relaxt blijven. Niemand hier wist van zijn geheim af en niemand zou ook maar kunnen raden dat hij geen jongen was. Dus... het was oké. Hij schonk Roya een glimlach en sloot toen zijn ogen weer. Het was oké. Zolang hij dat maar besefte.