E M M A
Het dauw stond nog op het gras toen Emma arriveerde op de stal waar Murphy gestald stond. Er was weinig activiteit te ontdekken in de stallen en Emma wandelde haast geruisloos de stallen door met als enige toeschouwers wakkere paarden.
"Murph..." fluisterde ze tegen de bruine ruin in een van de stallen. Oren sprongen naar voren, een enthousiast begroeten, een neus die zich tegen haar wang duwde.
"Goedemorgen jochie!" Ze opende gauw de staldeur en sloeg haar arm om de pezige hals heen. Ze kroelde hem op zijn favoriete plek, voelde hoe hij zijn volle gewicht tegen haar aan leunde. Ze giechelde zachtjes, voelde hoe de spanning van de afgelopen dag van haar schouder gleed. Ze had ruzie gehad met haar ouders, wat had geresulteerd in knallende ruzie, slaande deuren en verschrikkelijke huilbuien. Natuurlijk hadden haar ouders gelijk om te zeggen dat het tijd werd om een plekje voor zichzelf te zoeken, maar zij ging niet vertellen dat ze daar nog niet aan toe was. In plaats daarvan was ze boos geworden.
Ja, ze schaamde zich er wel voor. Dat ze zo pissig had gereageerd op een 'normaal' verzoek van haar ouders, maar goed, hoe kon ze soms anders? Ze probeerde heus kalm te blijven en te luisteren naar wat haar ouders haar opdroegen, maar soms...
"We gaan naar het strand, jochie." Weer een kroel. De ruin hinnikte zachtjes, haast alsof hij verstond wat ze zei, alsof hij begreep wat ze aan hem vertelde.
Ze zou zelf met de trailer naar het strand toe rijden, het was namelijk te ver vanaf de stal om naar het strand te rijden. Ze wou vroeg vertrekken, anders zou het namelijk veel te druk worden op het strand, wat zou betekenen dat het niet meer lekker rijden was.
Murphy was helemaal trailerklaar gemaakt en stond rustig van zijn hooi te eten toen Emma de moter van de auto startte. Het zou een twintigtal minuten zijn, dan zouden ze ongeveer aankomen daar waar ze zou gaan rijden. Het strand was in het gebied HorseHome, het plaatsje in de buurt van waar Emma vandaan kwam. Misschien moest ze het serieus gaan overwegen om zelf een flatje te zoeken, een baantje te zoeken en Murph te stallen op een van de stallen daar. Ze wist het nog niet zeker.
Wind tilde haar haren op en zorgde ervoor dat ze zichzelf vervloekte omdat ze geen elastiekje had meegenomen. Murphy was vastgebonden aan de trailer, stond geduldig te wachten tot zij klaar was om op hem te klimmen. Nou, dat was ze. Alleen nog haar cap opzetten en klaar. Haar linkervoet zette ze in de stijgbeugel, haar rechterbeen tilde ze over het zadel. Met haar rechtervoet in de andere beugel, hakken naar beneden, controleren of ze goed zat. Er waren al een aantal mensen op de been, ook op weg naar het strand. Sommigen hielden halt om het meisje te aanschouwen wat alleen met een paard op het strand stond. Een klein meisje klapte enthousiast in haar handen toen Emma Murphy een seintje gaf dat hij mocht lopen. Er lag een geconcentreerde blik op Emma's gezicht, een die ze altijd had bij het rijden. Berekenend, geduldig.
Murphy had de wind in zijn bol, werd enthousiast van de golven en haalde wat bokkensprongen uit maar toen Emma hem vroeg om te gaan draven hield hij op. Zo liet ze hem een tijd lang heen en weer gaan over het strand, om hem en zijn spieren aan te wakkeren. Op een gegeven moment hield ze halt om naar de golven te kijken.
Het leek haar eigenlijk wel wat om hier te komen wonen met Murphy.