Paradigm Shift
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.
Paradigm Shift

Een RPG die zich centreert rond het leven in een stad waar alles kan gebeuren.


Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

All this cold... Can you warm me? {open}

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

Gast


Gast





















E M M A







Het dauw stond nog op het gras toen Emma arriveerde op de stal waar Murphy gestald stond. Er was weinig activiteit te ontdekken in de stallen en Emma wandelde haast geruisloos de stallen door met als enige toeschouwers wakkere paarden.
"Murph..." fluisterde ze tegen de bruine ruin in een van de stallen. Oren sprongen naar voren, een enthousiast begroeten, een neus die zich tegen haar wang duwde.
"Goedemorgen jochie!" Ze opende gauw de staldeur en sloeg haar arm om de pezige hals heen. Ze kroelde hem op zijn favoriete plek, voelde hoe hij zijn volle gewicht tegen haar aan leunde. Ze giechelde zachtjes, voelde hoe de spanning van de afgelopen dag van haar schouder gleed. Ze had ruzie gehad met haar ouders, wat had geresulteerd in knallende ruzie, slaande deuren en verschrikkelijke huilbuien. Natuurlijk hadden haar ouders gelijk om te zeggen dat het tijd werd om een plekje voor zichzelf te zoeken, maar zij ging niet vertellen dat ze daar nog niet aan toe was. In plaats daarvan was ze boos geworden.
Ja, ze schaamde zich er wel voor. Dat ze zo pissig had gereageerd op een 'normaal' verzoek van haar ouders, maar goed, hoe kon ze soms anders? Ze probeerde heus kalm te blijven en te luisteren naar wat haar ouders haar opdroegen, maar soms...
"We gaan naar het strand, jochie." Weer een kroel. De ruin hinnikte zachtjes, haast alsof hij verstond wat ze zei, alsof hij begreep wat ze aan hem vertelde.
Ze zou zelf met de trailer naar het strand toe rijden, het was namelijk te ver vanaf de stal om naar het strand te rijden. Ze wou vroeg vertrekken, anders zou het namelijk veel te druk worden op het strand, wat zou betekenen dat het niet meer lekker rijden was.
Murphy was helemaal trailerklaar gemaakt en stond rustig van zijn hooi te eten toen Emma de moter van de auto startte. Het zou een twintigtal minuten zijn, dan zouden ze ongeveer aankomen daar waar ze zou gaan rijden. Het strand was in het gebied HorseHome, het plaatsje in de buurt van waar Emma vandaan kwam. Misschien moest ze het serieus gaan overwegen om zelf een flatje te zoeken, een baantje te zoeken en Murph te stallen op een van de stallen daar. Ze wist het nog niet zeker.
Wind tilde haar haren op en zorgde ervoor dat ze zichzelf vervloekte omdat ze geen elastiekje had meegenomen. Murphy was vastgebonden aan de trailer, stond geduldig te wachten tot zij klaar was om op hem te klimmen. Nou, dat was ze. Alleen nog haar cap opzetten en klaar. Haar linkervoet zette ze in de stijgbeugel, haar rechterbeen tilde ze over het zadel. Met haar rechtervoet in de andere beugel, hakken naar beneden, controleren of ze goed zat. Er waren al een aantal mensen op de been, ook op weg naar het strand. Sommigen hielden halt om het meisje te aanschouwen wat alleen met een paard op het strand stond. Een klein meisje klapte enthousiast in haar handen toen Emma Murphy een seintje gaf dat hij mocht lopen. Er lag een geconcentreerde blik op Emma's gezicht, een die ze altijd had bij het rijden. Berekenend, geduldig.
Murphy had de wind in zijn bol, werd enthousiast van de golven en haalde wat bokkensprongen uit maar toen Emma hem vroeg om te gaan draven hield hij op. Zo liet ze hem een tijd lang heen en weer gaan over het strand, om hem en zijn spieren aan te wakkeren. Op een gegeven moment hield ze halt om naar de golven te kijken.
Het leek haar eigenlijk wel wat om hier te komen wonen met Murphy.



Lailey

Lailey

Lailey gaapte terwijl ze met een kruiwagen met voer door het stallenblok liep. Ze voerde haar kleine pony's en paard en liep daarna naar Amigo die net een jaar was geworden. De oortjes van de kleine pony schoven naar voren. Lailey glimlachtte kort en opende zijn staldeur. Ze mochten lekker het landje op. Lailey zou graag een nieuw rijpaard erbij willen. Op haar merrie kon ze niet rijden, daar was ze veel te lang voor geworden. Omiro was haar vos ruin waar ze vaak op reed en trainde voor wedstrijden. Ze deed niet vaak mee maar ze vond het fijn een doel voor ogen te hebben. Ze zou graag weer met een jong paard beginnen, die ze naar haar eigen hand kan zetten. Lailey kocht Omiro toen hij net twee jaar was, eigenlijk was dat niet haar plan maar het was liefde op het eerste gezicht. Toen stond ze nog op een pensionstal bij anderen. Nu ze aan huis staan is alles veel makkelijker. Ze had nooit gedacht op zo'n jonge leeftijd eigenlijk al zo te wonen. Van jongs af aan was dit al haar droom, maar dat hij zo snel werkelijkheid zou worden was niet te verwachten.
Eindelijk is het weer een beetje rustig. Vanaf dat Youri weg ging was alles gestress. Het was ontzettend moeilijk zo veel paarden te verkopen. Nu gaat alles prima, behalve dat ze zich best alleen voelt. Veel familie heeft ze hier niet dichtbij, ze heeft eigenlijk alleen haar paarden. Gelukkig zit ze elke avond in een café om geld te verdienen waardoor ze nog mensen ziet en niet haar hele sociale leven weg is. Ook komt de bijrijdster van de connemara merrie Cannabis vaak, minimaal 4 dagen per week zodat zij ook haar beweging krijgt. Lailey ging vaak naar het bos en strand, ze mistte de tijden waar ze nog met groepen naar buiten ging. Nu gaat ze vaak met Omiro, en anders met de pony's aan de hand lekker wandelen. Ze gaat eigenlijk minstens 2 keer per week naar het strand, lekker even uitwaaien. En wat is er nou beter dan met je eigen paard langs de golven galopperen?
Amigo kon niet wachten om zijn benen te strekken en trippelde naast Lailey. Ze grinnikte. Ze opende het houten hek en liet Amigo's halster los. Het ruintje wist niet hoe snel hij weg wilde. Hij schoot langs Lailey weg en maakte rare sprongen terwijl hij in galop langs het hek sjeesde. Lailey keek hem even na en liep toen terug om ook Cannabis de wei in te laten. Gelukkig was zij iets minder ongeduldig en duurde het niet lang voordat ook zij in galop door het weiland racete. Lailey gaat vandaag weer naar het strand, omdat het weer het vandaag weer toe laat. De laatste dagen was het ontzettend koud en waren er koude buien waardoor alles doorweekt was en Lailey toen dus ook niet de paarden op het land wilde hebben.
Omiro begroette Lailey vrolijk met een duwtje. Lailey aaide de grote ruin over zijn hals en deed hem een halster om. Ze leidde hem naar buiten waar ze het halstertouw aan een ring vast maakte. Ze poetste de ruin grondig maar snel en zadelde hem op. Ze pakte haar cap die in de zadelkamer lag en trok haar zwarte laarzen aan. Ze kleedde zich warm aan aangezien het nog steeds koud was en het al helemaal fris zou zijn op het strand waar het ook nog harder waait. Ze klim op haar paard met behulp van een krukje en stapte haar terrein af. Omiro had er ongelofelijk veel zin in, wat je meteen aan zijn houding kon zien. Omiro was over het algemeen vaak fris maar zeker nog gehoorzaam. Met zijn hoofd hoog en oren naar voren danste hij onder Lailey. Na het een stuk stappen door het bos kwamen ze eindelijk in de duinen terecht. De zoute zee lucht drong Lailey's neus binnen. Heerlijk! Ze vroeg Omiro om te draven en zonder enige twijfel  draafde de ruin met grote passen weg. De frisse lucht voelde heerlijk op haar wangen. Als ze reed kon ze even alles vergeten, alle zorgen en problemen helemaal weg. Het strand was ontzettend lang waardoor ze het einde zelfs niet aan de horizon zag. Ze galoppeerde aan en stuurde naar het begin van het water. Ze voelde wat spetters in haar gezicht en even deed ze haar ogen dicht. Wat genoot ze van dit moment. Ze vergat alles, het enige waar ze aan dacht was de bewegingen van Omiro en de spetters die ze af en toe opving. Maar ineens stond Omiro stil, Lailey opende haar ogen weer en hing over de hals van Omiro die ook geschrokken was van haar plotselinge beweging. Onhandig klom Lailey weer omhoog en ging weer zitten in het zadel. Lailey aaide Omiro even over zijn hals en keek op. Ze zag een paard staan met een meisje erop, die er niet veel jonger uit zag dan Lailey. Daarom stopte hij zo ineens. Ze zat op een mooi bont paard. Hoe kon Lailey zo dom zijn om niet goed op te letten, ze wist maar al te goed dat ze niet alleen op het strand was, en zeker niet vandaag. Er liepen allerlei mensen rond, en een enkeling op een paard. Lailey schaamde zich dood. "Sorry!" Zei ze iets te hard. Ze kon soms helemaal in 'trans' zijn, dan vergeet ze alles om haar heen en let ze op niks meer dan haarzelf en haar paard.

Gast


Gast





















E M M A







Emma's gedachten dwaalden af. De zee had een kalmerende werking op haar, zorgde ervoor dat ze vergat waar ze aan wou denken maar dacht aan de dingen die ze graag wou bedenken... Haar leven met Murphy, haar leven over het algemeen met paarden. Haar toekomst met haar denkbeeldige prins die zo geweldig was, gespierd maar niet té, een jongen die nonstop bezig was met paarden, een jongen die haar wakker kuste als ze in slaap was gevallen in de stallen. Een die haar verraste als het Valentijnsdag was, door haar bijvoorbeeld mee te nemen op een romantische buitenrit.
Ze zag zichzelf al rijden met de onbekende jongen achterop en zij voorop, op Murhpy, die stevige stappen verzette zodat hij niet al te erg belast werd met het tweetal op zijn rug.
Maar eigenlijk zag Emma het niet. Niet anders dan een sprookje, een fantasiewereld waar ze graag in wegdook maar waar ze niemand over vertelde. Niet de neiging had om er iemand over te vertellen. Elke jongen die dichtbij kwam, die ook maar deed alsof hij met haar aan het flirten was, werd genadeloos weggeduwd. Emma had geen interesse, maar dromen kon ze als de beste.
Haar gedachtes over haar prins werden ruw onderbroken door Murphy die plotsklaps onder haar begon te dansen. Zijn gedrentel en de manier waarop hij zijn oren bewoog hielden in dat er een ander paard in de buurt moest zijn. Emma keek op en zag een meisje van haar leeftijd op een voskleurig paard zitten. Nou ja... zitten?
Het meisje had net zo goed 'rond kunnen hangen', want op het moment hing ze eerder aan de hals van het dier. Emma vroeg zich af hoe verstandig het dan was om alleen naar het strand te komen, want als je eraf viel was er niemand om je op te vangen. Niet dat zij iemand zou hebben die haar opving als ze van Murphy afviel, maar goed.
"Sorry!" bood het meisje haar excuses aan nadat ze weer in het zadel was gaan zitten. Emma glimlachte naar haar maar bedacht dat het meisje dat onmogelijk kon zien. Ze liet Murphy met korte teugels naar het andere dier toestappen en hield halt op een gepaste afstand. Een afstand waarop de paarden elkaar niets konden doen maar waarop Emma nog wel met het meisje bovenop het paard kon communiceren.
"Geeft niets. Het is heerlijk op het strand!" antwoordde Emma met een lachje. "Zullen we samen verder rijden? Kijken wie er het hardst kan?" Ze grijnsde, nam de teugels steviger in haar handen en liet Murhpy naast het meisje stappen.
"Ik ben trouwens Emma," benoemde ze zichzelf. "En mijn vriend hier is Murphy." Murphy moest even briesen, om te bevestigen dat hij het echt was. Iets wat een lach deed opwekken, een lach die over het strand knalde. Ze voelde hoe ook Murphy in was voor een wedstrijdje en opgewonden begon te drentelen.
"Nou, zullen we?" opperde Emma.



Lailey

Lailey

Omiro brieste en schudde met zijn hoofd. Lailey aaide de ruin over zijn hals, hij was erg fris en kon dan ook moeilijk stil staan. Hij draaide een paar keer met zijn achterhand heen en weer. Het meisje die tegenover haar stond kwam wat dichterbij staan zodat ze elkaar normaal konden verstaan. De oren van Omiro schoven een paar keer heen en weer en met een gekrulde hals keek hij naar het paard voor hem. Hij blies een keer waardoor er witte wolkjes uit zijn neusgaten ontstonden. "Geeft niets. Het is heerlijk op het strand!" Zei het meisje. "Ja, en zeker op zo'n mooie dag als deze" Antwoordde Lailey. Ze glimlachte kort. Ze schaamde zich nog steeds, net vandaag ligt ze bijna naast haar paard. Het meisje op de bonte lachte kort. "Zullen we samen verder rijden? Kijken wie er het hardst kan?" Zei ze. Daar was Lailey wel voor in. Omiro had er zonder twijfel ook zin in, dus waarom niet? Lailey grijnsde als een ja. Ze stapte naar voren en ging naast het meisje staan. Haar ruin trippelend onder haar. "Ik ben trouwens Emma," Zei het meisje "En mijn vriend hier is Murphy." Vervolgde ze. Wat een leuke naam, Lailey vond het echt bij het dier passen. Murphy brieste en trippelde wat heen en weer waardoor duidelijk werd dat hij ook wel zin had in een wedstrijdje. "Ik ben Lailey" Zei ze. "En deze grote is Omiro" Ging ze verder terwijl ze een korte blik naar haar ruin wierp. Ze glimlachte even kort, wat was ze trots. Omiro was haar alles, opgeleid vanaf het begin en kijk hem nu eens. "Nou, zullen we?" Zei Emma. Lailey keek kort haar kant op en legde toen haar been naar achter waardoor Omiro meteen in galop aan sprong. Ze had dit wel vaker gedaan, en Omiro wist al te goed wat het allemaal betekende. De vos maakte grote passen en gooide al zijn energie eruit. Lailey ging in verlichte zit zitten en stak haar handen iet wat naar voren om haar paard wat meer ruimte te geven. Toen Lailey ging staan in het zadel merkte ze meteen dat Omiro al wat harder ging, zo was het veel gemakkelijker voor hem. Omiro's hoeven bonkte op het natte zand, en achter hen lieten ze een spoor van hoefafdrukken achter. Omiro was snel en kon extra grote sprongen maken door zijn lange benen, maar al snel merkte Lailey dat Murphy en Emma ook ontzettend hard konden. Ze galoppeerde dicht bij elkaar en ze waren maar enkele passen van elkaar verwijderd. Omiro ademde regelmatig en om de pas klonk er een bries uit zijn neusgaten. Lailey dreef kort bij waardoor de sprongen van de ruin wat krachtiger werden, zo hard is hij zelden gegaan. Wat voelde Lailey zich machtig zo. Lailey keek naar Emma die inmiddels naast haar reed.

Gast


Gast





















E M M A








Het meisje stelde zichzelf voor als 'Lailey' en haar paard als 'Omiro'. Omiro was een stukje groter dan Murphy, zeg maar een heel stuk, maar Murphy leek allesbehalve onder de indruk te zijn. Murphy was alleen maar enthousiast, was alleen maar bezig met zo snel mogelijk rennen en zo snel mogelijk aan de slag gaan. Emma klopte hem op zijn hals, nam de teugels in haar handen en voelde hoe Murphy zijn spieren aanspanden, haast alsof hij wist wat ze zo van hem ging vragen. Waarschijlijk wist hij dat ook, Emma straalde het uit, maakte bepaalde bewegingen waardoor Murphy snel op haar kon inspelen. Het tweetal was al een geruime tijd samen, misschien al vijf jaar, als het niet langer was. Murph was erop vooruit gegaan, zeker gezien hoe het paardje eraan toe was toen ze hem kocht. Ze waren ver gekomen.
Toen Emma vroeg of ze zouden keek Lailey haar aan en Emma moest onwillekeurig grijnzen. Omiro had een lichte voorsprong maar Murphy kon niet achterblijven. Hij maakte een gekke bokkesprong waardoor Emma bijna haar balans verloor, maar beiden herstelden en vlogen er in rengalop vandoor. Hoefgekletter klonk en mensen op het strand hielden halt om het tweetal wat als een stel bezetene aan het racen was, na te kijken. Lailey keek om waardoor Emma naar haar glimlachte en haar benen nog even extra aanduwde om Murphy een seintje te geven. Hij gaf letterlijk alles, nam het bit tussen zijn tanden en stuwde zichzelf voort door het natte zand. Zijn oren kwamen dicht in zijn nek te liggen, zijn hals strekte zich uit, zijn benen maalden, zijn ademhaling was versneld, maar ze waren Omiro een klein stukje gepasseerd.
"Ho maar, Murph," sprak ze, waarna ze zachtjes kneep in de teugels. Murphy voelde hoe ze klaar was met de race en ging dan ook terug naar een handgalopje, om vervolgens terug te vallen in een snelle draf. Hij mocht niet uiteen vallen, dat zou funest zijn, dus vroeg Emma hem wat bij elkaar te gaan lopen. Als hij haar niet zou tillen, wat wel eens gebeurde als hij niet aan het opletten was, zou hij op den duur last van zijn rug krijgen.
"Wow." Emma klopte uitgelaten op Murphy's hals en keek met een kleur op haar wangen naar Lailey. "Omiro is echt snel zeg! Wat een machtig paard! Die galopssprongen! Hij moet vast heerlijk zitten in de galop, of valt dat tegen?" Ze liet Murphy nu stappen, keek even om. Ze konden wel even in de duinen rijden?
"Hoe lang heb je 'm al?" vroeg ze toen aan Lailey. "Woon je hier in HorseHome? Is het een leuke plek om te wonen? Hoeveel is er te doen?" Vragen kwamen over haar lippen gerold zonder dat ze er echt erg in had. Murphy brieste en schudde zich even uit. Het was een lekker dier.



Lailey

Lailey

Lailey zag hoe de bonte naast haar een gekke sprong maakte waardoor Emma kort haar balans verloor, maar ze herstelde vrijwel meteen. Lailey glimlachte kort. Na wat meters gegaloppeerd te hebben ging Lailey terugzitten en nam de grote ruin terug. Omiro kwam moeilijk uit de galop, maar er eenmaal uit gingen ze vooruit in een snelle maar gecontroleerde draf. Omiro schudde met zijn hoofd waardoor z'n korte manen heen en weer vlogen. Hij briestte tevreden. Lailey beloonde het paard met een klopje op zijn hals en een zachte 'braaaf'. Na een kort seintje van Lailey ging Omiro terug naar stap waarna ook Emma die overgang maakte. "Wow" Zei Emma waarna ze haar paard ook een klopje op zijn hals gaf. Het meisje had rode wangen gekregen van alle wind en kou. Niet dat het echt koud was, maar met al die wind op je gezicht vallen rode wangen niet te voorkomen. Lailey zal vast ook wel een kleurtje hebben gekregen. "Omiro is echt snel zeg! Wat een machtig paard! Die galopssprongen! Hij moet vast heerlijk zitten in de galop, of valt dat tegen?" Vervolgde ze. Lailey glimlachte en keek kort naar de naar voor gedraaide oren van Omiro. "Hij zit inderdaad heerlijk!" Antwoordde ze. Omiro zat zeker lekker, z'n rug ligt altijd aardig stil en vlak waardoor doorzitten ook weinig moeite vereist. Lailey's vos keek nieuwsgierig om zich heen, met zijn oren helemaal naar voren keek hij naar de mensen die langs liepen en het tweetal bekeken. De zee was kalm vergeleken met andere dagen, maar toch hoorde je de golven uiteen spatten. Omiro vond dat ook ongelofelijk interessant. "Zullen we de duinen maar in rijden?" Vroeg Lailey. Zonder op een duidelijk antwoord te wachten stuurde ze Omiro de juiste kant op. Emma vroeg hoelang Lailey Omiro al heeft. Lailey dacht even na. Dat is al best wel een hele tijd vond ze. Ze kocht Omiro toen hij een jaarling was van een fokkerij waar ze dressuurpaarden fokten. Er zaten toen die tijd hele leuke beestjes tussen, maar deze vos met twee witte voeten en een brede bles op zijn hoofd sprong er echt uit. Aangezien Omiro nu bijna 10 jaar wordt was Lailey 11 toen ze hem kreeg van haar ouders. Helemaal verliefd toen ze hem kreeg, en nu nog steeds even verliefd op deze ruin als toen. Lailey als 14 jarige op zo'n joekel. Ze vond het ontzettend leuk om te helpen met inrijden, wat eigenlijk met niet al te veel moeite ging. Zelf heeft ze hem verder opgeleid tot waar hij nu is. Terwijl, toen ze beide net pas begonnen als duo, Lailey nog helemaal niet zo heel ver in de dressuur zat. Met veel les van haar toenmalige instructrice zijn ze al een heel eind op weg gekomen. En vanaf dat Lailey op zichzelf woont heeft ze geen les meer en geeft ze zelfs zelf wel eens les aan kinderen. Naja, gaf, nu sinds een tijdje niet meer. Behalve aan haar kleine hulpje die zo veel mogelijk in de week komt om te helpen en om op Lailey's eigenwijze pony te rijden.
"Nu ruim 9 jaar" Zei Lailey. Wat gaat de tijd toch snel, dacht ze bij zichzelf. "Woon je hier in HorseHome? Is het een leuke plek om te wonen? Hoeveel is er te doen?" Emma leek er zelf niet zo van bewust te zijn dat ze veel vragen stelde. Lailey vond het allemaal prima, ze praatte in het dagelijks leven helemaal niet veel. Behalve als ze aan 't werk is. "Ja ik woon hier in HorseHome! Net voorbij het bos dat daar aan de duinen ligt" Zei ze terwijl ze naar het bos wees, je kon de bomen net zien. Nu besefte ze pas dat ze al best een eind van huis weg was. Achja, ook wel eens leuk. "Ik vind het heerlijk om er te wonen, en ik zou ook echt niet meer hier weg willen. Je hebt het strand, de duinen en natuurlijk het bos. Je hebt veel pensionstallen en daarom ook erg veel opties. Je hebt geweldige plekken in het bos of in de duinen waar je heerlijk alleen kan zijn, of juist niet" Ging ze lachend verder. "Er zijn mooie bloemenvelden, en grote parken waar je ook heerlijk met je hond kan wandelen. Ikzelf woon hier dus niet ver vandaan, een groot stuk grond met eigen stallenblokken, weilandjes, een bak en twee paddocks" Nu ze dat zo verteld beseft ze weer hoe goed ze het eigenlijk heeft, ondanks dat meer dan de helft van de stallen nu leeg staan. "Ik had samen met mijn ex-vriend een soort bedrijfje waar we groepen met de paarden mee naar buiten namen om lekker te rijden, en af en toe een lesje voor degene die de beginselen van het rijden wilde leren. Sinds hij weg is zijn bijna alle paarden en pony's verkocht omdat ik het echt niet alleen kon" Ze zuchtte kort. "Er is ook een erg leuk dorpje waar je kan winkelen of iets kan eten of drinken, ikzelf werk daar in een café" Ging ze verder. "Ik neem aan dat jij hier niet woont? Ben je wel van plan om hier heen te verhuizen? Ik raad het je echt aan!" Lailey glimlachte naar Emma nadat ze klaar was met haar zin. Horse Home was een hartstikke leuke plek om te wonen en Lailey heeft het er erg naar d'r zin. "Murphy is trouwens echt een mooi paardje!" Complimenteerde Lailey. Bonten staan haar sowieso snel aan, maar deze is wel erg leuk. Lailey vind vooral vossen en zwarten snel gaaf, ze heeft het gewoon extra op die kleuren.
Lailey zou het erg leuk vinden om meer vriendinnen binnen HorseHome te hebben. Vergeleken met sommige mensen heeft ze een niet zo sociaal leven. Ook deels door de paarden waar ze voor moet zorgen. Ze is dan ook het liefst de hele dag bij ze, ook al zit ze alleen bij ze in het land. Maar ze mist de mensen die elke dag naar de stallen kwamen wel degelijk.

Gast


Gast





















E M M A








"Hij zit inderdaad heerlijk!" antwoordde Lailey. Emma glimlachte dromerig. Paarden waren geweldig! Hoe ze het voor elkaar kregen om het doen aan voelen alsof je op een schommelstoel zat, Emma wist het niet. Het heerlijkste gevoel van alles was nog wel zonder zadel rijden. Alleen zonder zadel rijden op het strand was onverstandig, vond ze. Ze zou het wel willen doen, willen durven, maar er zat nog wat angst. Angst van vroegere vallen, waar ze hard was neergekomen. Angsten die er dagelijks nog voor zorgde dat ze andere besluiten nam. In haar ogen verstandige besluiten.
Het aanschouwen van een beroemde springster die van haar paard was gevallen die door de val een dwarslaesie had opgelopen, had haar ook angstiger gemaakt. Hoe fragiel je eigenlijk was op een paardenrug.
"Zullen we de duinen maar in rijden?" Lailey stuurde Omiro al erheen en Emma volgde haar.
"Yehsure," reageerde ze opgewekt waarna ze Murphy wat extra been gaf zodat hij naast Omiro kwam te rijden. Hij hield zijn hals laag en brieste even. Emma grinnikte en klopte hem op zijn hals.
"Je bent braaf, jochie," fluisterde ze naar de stevige bonte ruin. Ze vond het fijn dat Murphy over het algemeen goed overweg kon met andere paarden en niet gelijk ruzie zocht. Dat waren echt de afschuwelijkste momenten: paarden die onder een buitenrit met elkaar vochten.
"Nu ruim 9 jaar" Zachtjes floot ze. Dat is een aardige tijd! Zij had Murphy net drie jaar, en god wat hadden ze veel meegemaakt in die tijd. Hun ups, hun downs, de valpartijen, het vertrouwen. Ze had een schichtige ruin die niet veel gewend was, laten wennen aan liefde. Aan trouw. Aan op tijd eten krijgen.
Nee, Murphy was niet makkelijk geweest en het had geduurd voordat ze kon doen wat ze nu deed. Hij was gelukkig niet eenkennig en hij leek zijn verleden te zijn vergeten.
"Ja ik woon hier in HorseHome! Net voorbij het bos dat daar aan de duinen ligt" Dat klonk als een mooie plek.
"Heerlijk, dan kun je in principe elke dag eropuit, of niet soms? Hoe lang is het ongeveer rijden vanaf jouw huis naar het strand? Zijn de ruiterpaden in het bos mooi? Kun je verdwalen in het bos of is het een heel klein bos?" vuurde ze af.
"Ik vind het heerlijk om er te wonen, en ik zou ook echt niet meer hier weg willen. Je hebt het strand, de duinen en natuurlijk het bos. Je hebt veel pensionstallen en daarom ook erg veel opties. Je hebt geweldige plekken in het bos of in de duinen waar je heerlijk alleen kan zijn, of juist niet." Een glimlach tekende Emma's gezicht. Ze was een beelddenker en ze kon niet voorkomen dat ze het allemaal voor zich zag. Het klonk zo ideaal, als een sprookje. Maar het belangrijkste misschien nog wel, was het allemaal betaalbaar?
"Er zijn mooie bloemenvelden, en grote parken waar je ook heerlijk met je hond kan wandelen. Ikzelf woon hier dus niet ver vandaan, een groot stuk grond met eigen stallenblokken, weilandjes, een bak en twee paddocks"
"Wow, werkelijk? Dat is echt geweldig! Daar kan ik slechts van dromen," reageerde Emma met glimmende ogen.
"Ik had samen met mijn ex-vriend een soort bedrijfje waar we groepen met de paarden mee naar buiten namen om lekker te rijden, en af en toe een lesje voor degene die de beginselen van het rijden wilde leren. Sinds hij weg is zijn bijna alle paarden en pony's verkocht omdat ik het echt niet alleen kon" Het klonk geweldig!
"Echt? Dat is echt een heel gaaf concept!" reageerde Emma. "Jammer dat het er nu niet meer is, ik denk namelijk dat er nog steeds vraag naar is. Misschien kan je het proberen op een van de stallen? Vragen of je met hun samenwerking het allemaal weer op mag starten? Ik bedoel, als je een bedrijfje hebt gehad, zul je vast wel naamsbekendheid hebben gemaakt." Emma was een positieve denker. Zei het soms wat verlegen, maar positief denken was iets. Proberen kon altijd, het niet proberen was standaard een nee.
"Er is ook een erg leuk dorpje waar je kan winkelen of iets kan eten of drinken, ikzelf werk daar in een café. Ik neem aan dat jij hier niet woont? Ben je wel van plan om hier heen te verhuizen? Ik raad het je echt aan!" Het was fijn om zo enthousiast verteld te worden over HorseHome.
"Haha, dankjewel Lailey. Ik ben het aan het overwegen, maar ik ben eigenlijk zo goed als overtuigd dat ik hierheen moet komen. Het klinkt echt perfect, ook perfect voor Murphy."
"Murphy is trouwens echt een mooi paardje!" Emma glimlachte breed naar Lailey.
"Dankje! Omiro mag er ook wezen!"



Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum