It's cold up here. [Seth, toevallig?]

Regen striemde in haar gezicht en met een natte vinger haalde ze een vochtig pluk haar weg voor haar ogen. Haar lange, ravenzwarte haren waren doorweekt en haar make-up was uitgelopen, als ze die had gehad. Maar Laury was niet het figuur om dagelijks met make-up te lopen. Ze was een meisje wat niet echt de ijdelheid bezat om 's ochtends vroeg op te staan en zich leuk te kleden. Had ze tijd, stak ze er wel moeite in, maar had ze geen tijd, was het jammer. Verscheen ze maar minder uitgedost op de plek van bestemming. Alsof het haar ook maar iets kon schelen. Ze namen haar zoals ze was en zo was het goed.
Laury was een actief, levenslustig en vriendelijk meisje wat goedgebekt was. Schelden deed ze zelden en echt boos worden zat er bij haar niet in. Niet dat ze niet voor zichzelf opkwam, nee. Ze observeerde het gedrag van de ander gewoon goed en speelde daarop in. Gedrag kwam voort uit gedrag en wist je er op de juiste manier mee om te gaan, hoefde je absoluut niet boos te worden om je doel te bereiken. Laury was een meisje van weinig én veel woorden. Haar vriendinnen, daar kon ze niet mee uitgekletst raken. Maar mensen waar ze echt om gaf, zei ze vrij weinig tegen. Daar was alles vanzelfsprekend, hoe onvanzelfsprekend dingen ook waren. Nee, Laury zag het allemaal heel simpel. De wereld was er, en je moest er zelf maar het beste van maken.
In haar verleden had ze niet veel tegenslagen gekend. Natuurlijk, het nodige overlijden van familieleden, maar de familiedrama's hadden haar bespaard gebleven. Ze zat gewoon op school, deed gewoon haar ding, maar de sleur waar ze in zat, begon zo langzamerhand te vervelen. Ze verlangde naar meer, ze wou meer van het leven zien. Dat was waarschijnlijk ook de reden geweest dat ze naar HorseHome was vertrokken. Het avontuur. Het leven. Geen ouders om je heen. Het leek haar heerlijk en ze wou haar beste beentje voorzetten. Ze had absoluut niet het gevoel dat ze haar ouders teleurstelde, die wisten hoe ze ingesteld was. Daarbij, ze liet ze ook absoluut niet in de steek, zo was Laury niet. Het meisje had nauwelijks vijanden, tenzij je de jaloerse meiden om haar heen mee kon rekenen. Maar Laury zelf trok zich niets van dat gedoe aan. Ja, ze had een slanke bouw, ja ze stond positief in het leven en ja ze kon het met veel mensen vinden. Maar ze wou gewoon vriendelijk zijn en ze wist dat je daar veel meer mee bereikte dan het botte, onhandige en indirecte van wat velen kennen als 'communicatie'.
Laury liet een tevreden zucht ontsnappen uit haar mond en ze keek om zich heen. Ja, het was verdomde koud en ja ze baalde dat ze geen extra vest mee had genomen, en ja, de wind striemde in haar gezicht en ja ze vroor half dood, maar het uitzicht was het zeker wel waard. Ze rilde hevig maar bleef voor zich uit kijken. Het was vanmorgen haar plan geweest om het meest rechtse pad te volgen en telkens naar rechts te gaan. Ze had geen idee gehad waar het naartoe zou leiden, maar het leek haar wel een grappig idee. Het had goed uitgepakt. En dat ze nu vet laat thuis zou komen, tja. Jammer dan. Ze had voor morgen geen plannen gemaakt, dus dit hinderde haar niet.
Op haar gemakje zat ze naar het uitzicht te staren, terwijl de wind steeds meer grip op haar kreeg. Haar hele lichaam begon langzaamaan te verstijven en te verkleumen en uiteindelijk besloot ze maar op te staan en wat heen en weer te lopen, jumping jacks te doen en maar in beweging te blijven. Ze had nog niet echt de behoefte eraan om hier weg te gaan.
Laury verzonk in gedachten toen ze begon te jumpen. Ze dacht na over haar leven, de reden dat ze naar Horsehome was gegaan, hoe ze zich voelde en wat ze allemaal wou. Het was niet moeilijk. Ze wou vrijheid, blijheid, leven. Achter dingen komen die ze nog niet wist en gewoon lekker haar leven leven. Niet moeilijk doen, lekker chill, elke dag op tijd op om zoveel mogelijk te leren kennen. Het voelde goed, het voelde als haar.

- && Seth -

Zijn vingers omklemden zich om een koude, gladde rotspunt en hij was blij dat hij ondanks zijn handschoenen redelijk wat grip had. Hij hees zich op en zijn dikke winterjas - die hierboven lang geen overbodige luxe was - knerpte net als de sneeuw onder zijn voeten.
Een stuk of wat rotsen verder veegde hij een plat exemplaar schoon en ging hij even zitten uitrusten, waarbij hij vol bewondering over het uitgestrekte landschap uitkeek. Zijn capuchon beschermde hem voor een aardig deel tegen de regen en zijn kleding gaf voldoende warmte.
Hij zette zijn tocht voort. Hij had de makkelijke, bewandelbare weg kunnen kiezen, maar dit sprak hem meer aan, was beter voor zijn gevoel van eigenwaarde en het hielp hem zijn geest even lekker leeg te maken.
Eenmaal boven rechtte hij zijn rug en ademde hij langzaam uit, uitkijkend over wat er voor hem lag; de sneeuwtoppen. Vlaktes, maar ook veel hoogteverschil. Zijn adem condenseerde voor zijn gelaat en hij glimlachte even.
Uit zijn rugzak haalde hij een fles drinken en hij nam een paar slokken, waarna hij het ding weer opborg.
Hij streek zijn natte haar uit zijn eveneens natte gezicht en liep weer verder. Zijn in laarzen gehulde voeten ploeterden vastberaden door de laag sneeuw en hij keek onder de indruk om zich heen; de witte wereld leek op iets uit een droom of zo, iets van een andere wereld.
Bijna struikelde hij over een stuk steen onder de sneeuw, waarna hij toch een stuk voorzichtiger ging lopen.
Er leek geen einde aan te komen en het was makkelijk je in een andere dimensie te wanen, een waar Seth alleen was, zonder aarzeling dingen kon doen en- Oh God, nog iemand? Hier helemaal? Seth zuchtte, moe wordend van zichzelf; je moest Seth Fair heten om je wandeling door één wandelaar te laten verpesten. Toch liep hij door; zichzelf een mentale schop onder zijn kont gevend.
Het bleek een meisje te zijn, ongeveer van zijn leeftijd, wat hem deel op zijn gemak stelde. Deels, want tienermeisjes konden verdomd gemeen zijn; je had ze erbij die iets zo konden zeggen dat je er gewoonweg geen weerwoord op had en dat het je keihard raakte. Seth kon niet met zulke types overweg; hij sloeg dicht en werd dan al snel het lachertje omdat hij niet uit zijn schulp durfde te kruipen.
Hij naderde het meisje, maar het feit dat hij zich geen houding wist te geven leidde hem af, waardoor hij de strook ijs onder zijn voet toen hij deze neerzette te laat vernam. Zijn ogen schoten wijdopen toen hij de grond onder zich weg voelde glijden en merkte dat de grond afliep. Hij slaakte een geschrokken kreet en probeerde zich vast te grijpen. Zijn snelheid nam toen en hij voelde zijn lichaam tegen een rots slaan, waar hij zich vervolgens aan vast wist te klampen.
Met een schok kwam hij stil te hangen, boven een hoogteverschil van een meter of zes; genoeg om een enkel of twee te breken, zo niet meer.
Zijn armspieren protesteerde; hij was op dat gebied geen tenger ventje, maar nu moesten zijn armen zijn hele lichaamsgewcht plus een rugzak dragen.
Hij wist zijn voeten schrap te zetten tegen de rotswand en even hing hij stabiel, al had hij geen idee hoe hij er weer boven op moest zien te komen. Hij keek hulpzoekend naar het meisje, hopend dat zij hem kon helpen. Hij had een kans als hij probeerde af te dalen, maar die was erg klein, dus met hup boven komen was minder link.
Hij kreunde toen zijn spieren zeer begonnen te doen. Een windvlaag sneed in zijn gezicht. De sneeuwwereld was van prachtig en onschuldig in verraderlijk en gevaarlijk veranderd en hij vervloekte zijn eigen onhandigheid; hoe je het ook wendde of keerde, hij had gewoon beter op moeten letten, dan was dit sowieso nooit gebeurd.
Sneeuw viel van de rand en kwam losjes neer op zijn hoofd en schouders en viel deels langs zijn lichaam omlaag, Seth eraan herinnerend dat hij er niets voor voelde om het achterna te gaan.

Niet echt origineel, maar moest toch wat; Sethje is niet zo goed in gesprekken openen namelijk

De jongen onderbrak haar gedachtengang en ze glimlachte vriendelijk tegen hem. Hij leek zich ongemakkelijk te voelen en afgeleid te zijn door iets, en daardoor...
Hij gaf een schreeuw en lazerde wat naar beneden. Binnen een mum van tijd stond Laury in een actieve houding om hem te hulp te schieten. De jongen zat in een benarde situatie en eigenlijk had Laury geen idee hoe ze dit kon fixen met de middelen die ze had. Wat bedremmeld keek ze naar de jongen, legde zichzelf plat op de grond zodat ze haar armen zover mogelijk naar beneden kon streken, maar nog voordat ze het geprobeerd had, wist ze al dat ze niet lang genoeg was. Dat was balen. Ze strekte haar armen uit en riep tegen de jongen;
"Pak mijn hand, als je erbij kan! Of probeer jezelf nog meer omhoog te trekken." Haar gezicht stond radeloos, bezorgd, en ze baalde meer dan eens dat ze niets had meegenomen waarmee ze zichzelf of iemand anders zou kunnen redden. Ze beet haar tanden stevig op elkaar en zag dat het nutteloos was. Maar Laury was over het algemeen niet voor een gat te vangen. Haar blik dwaalde over de omgeving, haar gedachten werkte razendsnel. Ze wist gewoon dat ze niets voor hem kon doen. Niets in de zin van; hem omhoog halen. Ze was er niet sterk genoeg voor. Haar aandacht was nu vooral gefocust op de grond waar hij boven hing. Was er niet een mogelijkheid dat hij zich naar beneden liet vallen zonder dat het zeer deed? Ze twijfelde er sterk aan. Toch besloot ze het erop te wagen.
"Ik kan je niet omhoog halen," zei ze terwijl een bitter ernstige uitdrukking op haar gezicht kwam. "Maar jij kan wel naar beneden vallen. Denk je dat je het lang genoeg vol houdt om mij de sneeuw uit te laten testen?" Ze wachtte niet eens op zijn antwoord en ze haastte zich al naar beneden. Ze schaamde zich ervoor dat het haar niet lukte om hem omhoog te halen, maar ze moest gewoon wat voor hem doen en dan was dit het enige wat ze kon bedenken. Of het het beste idee was? Dat wist ze niet. Ze wou niet het risico lopen dat er twee mensen gewond raakte, want als dat het geval was, was er niemand om 112 te bellen.
Soepel en behendig als ze was, kwam ze uiteindelijk beneden terecht. Het was een tamelijk grote afstand vanaf hier tot waar de jongen hing. Ze keek omhoog en zag hem zichzelf nog steeds vasthouden. Ze ging in de sneeuw staan en liet zich achterover vallen. Ja, dit kon misschien wel lukken. Vers gevallen sneeuw had een licht verende werking.
"Oké," sprak ze luid, zodat ze zeker wist dat de jongen haar kon horen. "Laat je maar vallen, bedek je hoofd met je armen en probeer zo goed mogelijk terecht te komen." Eigenlijk had ze geen idee of dit wel een goed plan was, maar dit leek haar redelijk. "Mocht het fout gaan, ik ben hier en ik heb mijn mobieltje gereed om direct 112 te bellen," zei ze er achteraan. "Probeer zo veel mogelijk ontspannen te blijven, dan kunnen je spieren de klap beter aan." Althans, dat dácht ze. Ze rilde en tuurde naar de jongen. Zou hij zichzelf durven te laten vallen of zaten ze hier nog wel een tijdje?

Seth wist zich amper in zijn positie te houden terwijl het meisje in actie kwam. De pijn in zijn spieren werd overweldigend. Hoe lang hield hij dit nog?
Laat je maar vallen. Wist ze het zeker? Wat als hij te pletter sloeg? Seth gaf het niet graag toe, maar hij was bang. En toch; zou zo'n meisje hem in zo'n situatie voorliegen? Nee toch?
En toen had hij geen keuze meer; zijn armen hielden hem gewoon niet langer en met een kreet schoot hij omlaag. Een akelig moment dat wel eeuwig leek te duren bevond hij zich in een vrije val. Hij viel in de sneeuw die deels zijn klap opving. Desondanks werd de lucht uit zijn longen geslagen. Hoestend bleef hij even liggen terwijl het langzaam tot hem doordrong dat hij nog leefde. Hij kreunde en kwam moeizaam overeind. Hij keek naar het meisje, zich geen raad wetend met zijn houden.
"Dank je," mompelde hij schor. Toen realiseerde hij zich dat ze eigenlijk allen de bodem had getest en hij niet eens vrijwillig was gevallen; stond zijn bedankje nu niet raar? Hij onderdrukte een zucht; waarom was hij zo sociaal onhandig?
Hij schoof zijn handen in zijn zakken en hoestte nog eens, langzaam weer wat op adem komend. Hij keek nog eens naar het meisje. Ze zag er vriendelijk uit en hij glimlachte even aarzelend. Zijn lichaam deed zeer, maar het ontging hem; het had veel erger af kunnen lopen en daar ging het hem voornamelijk om.
"Ik ben Seth," stelde hij zich aarzelend voor. Hij keek even opzij. Als deze rand hier niet was geweest was hij zonder meer de diepte in gestort. En diep was het. Erg diep. Hij wilde niet denken aan wat had kunnen gebeuren.
Hij staarde nu naar de omgewoelde sneeuw bij zijn voeten, zich geen raad meer wetend met zijn houding. Hij had geen zin zijn wandeling nu al te beëindigen, maar wist ook niet echt waar hij heen wilde, als hij heel eerlijk moest zijn.

Unf, wist niets meer, sorry :c

"Dank je," zei de jongen tegen haar. Ze was op hem afgesneld en had naast hem neergehurkt gezeten, maar nu hij weer omhoog kwam, volgde ze zijn voorbeeld. Lichtjes schudde ze haar hoofd terwijl ze de jongen bezorgd in zich opnam.
"Geen dank," antwoordde ze. "Ik bedoel; jij hebt genoeg moed gehad om jezelf te laten vallen. Als je dat niet had gedaan had je misschien nog wel een tijdje daar boven gehangen en was je harder ter pletter geslagen." Een rilling trok weer over haar rug terwijl ze wat haar uit haar gezicht streek. Er waaide hier een fris windje.
Ik ben Seth," zei hij tegen haar. Ze glimlachte vriendelijk naar hem.
"Laury Prescott is de naam," stelde ze zichzelf voor. "Misschien enigsinds onbeleefd, maar wat doe je hier als ik vragen mag? Ook aan het uitwaaien? Rondhangen?" Bij deze opmerking vertoonde haar mondhoek een lichte krul en grinnikte ze zachtjes om haar behoorlijk slechte grap.
"Sorry," zei ze daarom ook maar gauw. "Dat was echt een enorm slechte grap. Normaal kom ik met iets beters aanzetten, maar vandaag lijkt dat niet echt te lukken." Ze wandelde richting boven waar ze haar tas nog had staan, en met een soepelheid die enkel kwam doordat ze zich redelijk vaak wist te stimuleren om te trainen, klom ze het laatste stukje op. Ze griste haar tas met zich mee, sprong naar beneden toe en landde op de bal van haar voet, vlak voor Seth.
"Ik heb misschien nog wel wat warms in mijn tas," mompelde Laury, terwijl ze haar tas openritste en rond snuffelde. "Hier, als je wilt? Het is een handwarmer, je hoeft alleen maar het staafje in het midden door midden te knakken, dan verspreid hij vanzelf een heerlijke warmte." Ze reikte hem aan aan Seth en ging ondertussen verder met zoeken. Ze had een thermoskan bij zich, waar ze niet eerder aan had gedacht. Thee met wat.. sterke drank erin. Niet dat Laury verslaafd was aan drank, maar meer zodat ze opgewarmd zou worden in extreem koude situatie's.
"Ik heb ook thee," zei ze aarzelend terwijl ze even aan de thee snuffelde. Ze stak hem voor zich uit zodat Seth eraan kon ruiken.
"Ik heb er zegmaar drank in gedaan," mompelde ze. "Want tja, misschien kon ik wel wat warms gebruiken. Als je niet zoveel problemen daarmee hebt, wil ik graag een glaasje voor je inschenken." Het voordeel van Laury was dat ze de beleefdheid niet speelde, maar oprecht zo beleefd was. Ze vond het fijn om vriendelijk tegen mensen te zijn en mensen te helpen als ze kon. Hopelijk zou Seth het ook zo zien en haar niet als opdringerig beschouwen, want dat was niet haar bedoeling.

"Ik bedoel; jij hebt genoeg moed gehad om jezelf te laten vallen. Als je dat niet had gedaan had je misschien nog wel een tijdje daar boven gehangen en was je harder ter pletter geslagen."
Seth bewoog even ongemakkelijk.
"Eigenlijk kon ik 't niet langer houden," mompelde hij met een klein grijnsje en hij streek even een lok haar uit zijn gezicht waarna hij het meisje weer aankeek.
Ze stelde zich ook voor. Laury. Mooie naam.
"Misschien enigsinds onbeleefd, maar wat doe je hier als ik vragen mag? Ook aan het uitwaaien? Rondhangen?"
Ondanks dat ze zich erna voor de grap excuseerde kon Seth zich niet inhouden; hij schoot in de lach. Zijn lach was redelijk zacht en toen hij zich realiseerde wat hij deed viel hij weer stil; immer onzeker bij vreemden.
"'t is ok," zei hij daarom maar met een glimlachje. "Maar ik was hier inderdaad om een beetje uit te waaien. In de stad voel ik me niet op m'n gemak."
Waarom vertelde hij haar dit? Hij wist het niet, maar had niet het idee dat het meisje hem uit zou lachen.
Ze rommelde wat in haar tas en reikte hem een handwarmer aan die hij aarzelend aannam.
"Thanks," mompelde hij, een klein beetje in de verlegenheid gebracht. Al snel deed het object zijn naam eer aan en hij sloot even zijn ogen toen zijn handen en daarmee ook de meeste andere delen van zijn lichaam weer aardig op temperatuur kwamen.
Toen Laury hem aan de thee liet ruiken slikte hij; hij wilde niet onbeleefd zijn, maar hij deed niet aan alcohol en drugs. Seth hing aan wat men een straight-edge levensstijl kon noemen; geen drank, geen drugs, vegetarisch eten en geen seks zonder liefde. Dat laatste was nog wel het makkelijkst, want de hoop op een vriendin had Seth al lang opgegeven; hij was gewoon te verlegen. Hij had tot nu toe nog niet eens mensen goed genoeg leren kennen dat hij zichzelf durfde te zijn, laat staan dat hij iets zou durven als flirten. Ze zagen hem aankomen.
"Want tja, misschien kon ik wel wat warms gebruiken. Als je niet zoveel problemen daarmee hebt, wil ik graag een glaasje voor je inschenken."
Seth schudde zijn hoofd. "Nee dankje. Het is aardig aangeboden, maar ik drink geen alcohol," stamelde Seth, enigszins onhandig; hij was snel bang een verkeerde indruk achter te laten als hij dat bekende; het kwam geregeld voor dat hij als een pussy werd gezien omdat hij niet dronk. Hij had er verscheidene redenen voor. Ten eerste wilde hij goed voor zijn lichaam zorgen, maar hij verloor ook niet graag de controle over zijn gedrag. En hij wilde niet bij die groep mensen horen die hem juist om van alles afkeurde.
Hij staarde naar de handwarmer. Zijn haar viel over zijn neergeslagen ogen. Iemand had hem eens verteld dat hij zo een bijzonder aandoenlijke indruk maakte, maar hij had dat alleen nogal vernederend vinden klinken; hij kon er ook niets aan doen; omgaan met vreemden vond hij verschrikkelijk moeilijk, en dat was zeker niet iets waar hij voor gekozen had, integendeel.

"Nee dankje. Het is aardig aangeboden, maar ik drink geen alcohol." Laury knikte vriendelijk naar hem.
"Da's oké. Heb je er heel veel.. nee. Als jij niet drinkt, drink ik ook niet." Ze sloot de thermoskan weer en stopte hem terug in haar tas. "Ik weet niet, voelt niet goed om rond mensen te gaan drinken die zelf niet drinken. Straks gaan ze nog denken dat ik zo vrolijk ben vanwege de drank." Ze glimlachte naar hem. Ze had niet heel erg het gevoel dat hij spraakzaam was, maar hij was zeker niet onvriendelijk en hij zag er, natuurlijk, het oog wou ook wat, niet verkeerd uit. Ze sloeg rillend haar armen om zichzelf heen terwijl ze nog een plukje rood haar terug drong achter haar oren.
"Yeah, ik heb het hier wel gezien," mompelde ze toen een druppel op haar neus terecht kwam. Ze poetste hem gauw weg en keek toen weer naar Seth.
"Zullen.. zullen we maar afdalen? Ik kan je trakteren op iets warms? Voor tegen de schrik?" Ze wou zichzelf niet opdringen, dat was op geen enkel moment haar intentie, maar ze wou wel graag... warmte! En dat ze dan zelf de normen en waarden had geleerd dat samen uit, samen thuis ook over drank kon gaan, was haar probleem. Misschien zou Seth er niet eens zozeer moeite mee hebben als ze zou drinken, maar het voelde zelf niet goed, vond ze. Nou ja. Ze schoof haar tas achteloos op haar rug en keek Seth toen vragend aan.
"Tenzij je hier wat langer blijft. Ik moet toegeven, ik wil hier zelf zo snel mogelijk weg, maar jou kan ik niet dwingen en .. niet zozeer uit medelijden dat ik liever bij je blijf, maar meer omdat je daarstraks wel gelazerd bent en ik me enigsinds verantwoordelijk voel voor die val." Een verlegen glimlachje kwam over haar lippen en een blos verscheen op haar wangen. Ze voelde zich niet echt heel erg ongemakkelijk, maar.. Ze moest gewoon de juiste woorden gebruiken bij deze jongen, vond ze.
Weer een koude natte druppel kwam op haar neus terecht en ze mompelde wat. Ze had geen problemen met regen hoor, dat was het niet, maar lekker was anders. Ze kroop iets dieper weg in haar jas, keek weer naar Seth en glimlachte weer.

"Da's oké. Heb je er heel veel.. nee. Als jij niet drinkt, drink ik ook niet. Ik weet niet, voelt niet goed om rond mensen te gaan drinken die zelf niet drinken. Straks gaan ze nog denken dat ik zo vrolijk ben vanwege de drank."
Seth slikte. "Je- je hoeft het om mij niet te laten hoor," zei hij snel. "Ik zit er heus niet mee als anderen drinken."
Hij voelde zich wat opgelaten. Nou ja, ze was in ieder geval vriendelijk en dat leek oprecht te zijn, dat scheelde, anders was Seth vermoedelijk ter plaats weg-verschrompelt.
"Yeah, ik heb het hier wel gezien." Had hij het hier voor haar verpest? Hij slikte.
"Zullen.. zullen we maar afdalen? Ik kan je trakteren op iets warms? Voor tegen de schrik?"
We? Een glimlach brak door op Seth's gelaat.
"Tenzij je hier wat langer blijft. Ik moet toegeven, ik wil hier zelf zo snel mogelijk weg, maar jou kan ik niet dwingen en .. niet zozeer uit medelijden dat ik liever bij je blijf, maar meer omdat je daarstraks wel gelazerd bent en ik me enigszins verantwoordelijk voel voor die val."
"Nee, wat gaan drinken lijkt me gezellig," zei Seth en zeker voor zijn doen kwam het er eigenlijk nog redelijk normaal uit.
Hij dacht na over de rest van haar woorden. Ze voelde zich verantwoordelijk voor zijn val, terwijl in zijn ogen het puur zijn eigen contactgestoorde gedrag was geweest.
"Die val was jouw schuld niet," zei hij. "Ik was degene die overreacte, really," voegde hij eraan toe en hij grijnsde schuldbewust, zich ervan bewust wat een sociale knotwilg hij eigenlijk was. Zeker tegenover een meisje zoals zij; mooi, duidelijk socialer dan hij, wist hij zich zo nu en dan niet echt helemaal een houding te geven, al was het nu een heel stuk minder dan net.
Hij zag haar wegkruipen in haar jas en reikte haar de handwarmer aan. Hijzelf had het ook wel enigszins koud, maar al een stuk minder.
"Hier, denk dat jij hem nu harder nodig hebt," zei hij en hij glimlachte even.
Hij keek naar de grauwe lucht waar het water uit viel.
"Zullen we dan maar?" stelde hij aarzelend voor. Hij keek even uit over het uitgestrekte landschap. Zelfs met dit weer was het schitterend en hij nam zich voor hier met beter weer nog eens terug te zullen komen, hoe dan ook.

Let us skip to a nice and cosy cafe o3o

Je- je hoeft het om mij niet te laten hoor." Laury haalde luchtig haar schouders op. Like she cared. Hij dronk niet, zij dronk niet. Simpel als wat. Zo was het gewoon eerlijk, vond ze. Net als vegetariërs. Als ze daarmee te maken had, at ze ook geen vlees. Voor sommige mensen waren bepaalde dingen nou eenmaal vet belangrijk. Ook een allergie daar kon Laury nog wel eens rekening mee houden. Als iemand bijvoorbeeld geen lactose mocht of geen gluten, zorgde ze ervoor dat zij dan ook niets nam wat dat wel kon bevatten. Waarom? Simpelweg de doodeenvoudige reden dat ze vrienden had gehad met deze allergie en dat ze had gehoord hoe vervelend het was bepaalde producten niet te eten. Nou; dan at ze het niet in het bijzijn van die mensen. Dat was niet eerlijk.
"Ik zit er heus niet mee als anderen drinken." Ze glimlachte vriendelijk naar hem maar maakte geen aanstalten om nu wel iets te drinken. Nogmaals verklaarde ze zichzelf met normen en waarden.
"Voelt niet goed om het alsnog wel te doen," vertrouwde ze hem toe en ze schonk hem een knipoog. Als antwoord op haar vraag zei Seth:
"Nee, wat gaan drinken lijkt me gezellig." De glimlach die daarbij op zijn gezicht te zien was, zorgde voor een blosje op Laury's wangen. Ze kon het niet ontkennen, ze vond het heerlijk om een glimlach op de jongen zijn gelaat te zien. Ergens wou ze er meer zien, meer lachjes, meer twinkelingen in zijn ogen. Een onbekend gevoel maakte zich meester van haar en maakte dat ze een glimlach op haar gezicht kreeg.
"Mooi dat het je gezellig lijkt, want dat gaat het ook worden," vertrouwde ze hem vrolijk toe.
"Die val was jouw schuld niet." Ze beet op haar lip. Niet? Ze was bang van wel, namelijk. "Ik was degene die overreacte, really." Ze twijfelde even maar nam het toen maar van hem aan. Eigenlijk niet, maar het kon haar even niet schelen wie de oorzaak van zijn val was. Mocht het haar schuld zijn; nu gingen ze samen naar een café. Mocht het zijn schuld zijn; ze gingen alsnog samen naar het café.
"Well, laten we dat dan maar rusten," zei ze. "Maakt niet uit wiens schuld het was, we gaan het gewoon gezellig hebben in het café." Jeb. Dat gingen ze, vond ze. Het was voor Laury niet erg moeilijk om lol te hebben in iets, maar het werd vooral makkelijk om lol te hebben als ze uit de kou was. Seth reikte haar de handwarmer aan en ze glimlachte dankbaar.
"Hier, denk dat jij hem nu harder nodig hebt."
"Dankje," antwoordde ze zachtjes. "Maar ik zou niet willen dat jij het koud hebt. Dus als jij hem nodig hebt dan moet je het zeggen. Anders kan ik ook je hand vasthouden? Is ook lekker warm?" Ze stak haar tong eventjes naar hem uit, maar schudde toen gauw haar hoofd. Ze volgde zijn blik en zag da thij naar de lucht keek.
"Zullen we dan maar?" Laury knikte, het leek haar geen goed plan om nog langer hier te blijven als ze droog wou blijven.
Le sexy tijdsprong.
Het cafeetje was klein en cozy, gezellig en vooral; warm. Overal stonden houten tafeltjes met een schattig kleedje erop en daarbovenop weer een klein glazen potje met een kaars erin. De stoelen leken van hout te zijn gemaakt, maar zagen er erg comfortabel uit. Een zacht geroezemoes klonk van het kleine aantal mensen dat er in het café zat. Hm. Dit was een leuk café. Goedgekeurd!
Laury koos een tafeltje uit in de hoek van het café, legde haar spullen in de ongebruikte stoel, hing haar jas over de stoel waarop ze ging zitten, en nam plaats. Ze ging op haar handen zitten die nog steeds koud waren van de wandeling naar het dal toe. Nieuwsgierig keek ze Seth aan, wachtte met haar vragenstorm tot hij goed en wel zat en de kans had gehad zijn bestelling te plaatsen. Zijzelf had om een warme chocolademelk met slagroom gevraagd, had een knipoog ontvangen van de jongen die ober was en had een speelse opmerking gehad over haar bestelling. "Marshmallows erbij?" Ze knikte afwezig, bleef een beetje gefocust op Seth. Dat zorgde er uiteindelijk voor dat de ober afdroop en kalmpjes vroeg wat Seth te drinken wou.
"Ook iets te eten?" Laury keek even vragend naar Seth en besloot toen te zeggen;
"Misschien later, we roepen wel." Nieuwsgierig keek ze nu naar Seth, legde haar handen op tafel en vouwde deze samen.
"Dus.." begon ze. "Ik weet mijn beweegreden om boven op een berg te vertoeven. Mag ik vragen naar die van jou?" Ze had er waarschijnlijk al naar gevraagd, maar... ze wou de echte reden weten. Had Seth wel vrienden namelijk?

"Dus als jij hem nodig hebt dan moet je het zeggen. Anders kan ik ook je hand vasthouden? Is ook lekker warm?"
Ze stak plagerig haar tong naar hem uit en hij had geen idee hoe hij erop moest reageren, al ging ze er godzijdank niet op door. Het was even pijnlijk voor Seth om geconfronteerd te worden met hoe weinig sociaal hij eigenlijk was als hij iemand niet goed kende. Hij sloeg zijn ogen neer en keek naar de sneeuw aan zijn voeten, kil en maagdelijk wit.
Laury knikte na zijn voorstel om te gaan en hij voelde opluchting door zich heen gaan; na alles wat er was gebeurd wilde hij hier wel weg. In de verte kwamen buitengewoon donkere wolken aan, het soort dat je niet vaak zag, dus hoe eerder ze ergens waren waar het warm was, hoe beter.
Seth moest toegeven dat naarmate hij langer in de buurt van dit meisje was, hij zich meer op zijn gemak voelde. Hij was nog altijd op zijn hoede, onzeker en ietwat gesloten, maar hij was ontspannener dan eerst; dat ze wel ok was was hij nu van overtuigd en ze leek hem ook zonder meer sympathiek; het was alleen zijn eigen verlegenheid die hem nu eigenlijk vooral in de weg zat.

Tijdssprong of awesome shit

Hij liep met Laury mee naar een tafeltje, ondertussen zijn blik door het cafe rond laten gaan. Hij probeerde niet op de overige mensen te letten en richtte zijn aandacht daarom maar op de decoraties. De kleedjes op de tafels, de gehaakte gordijntjes voor de beslagen ramen, de plantjes en beeldjes in de vensterbanken; als hij daar gewoon op lette had hij minder last van de onbekenden om hem heen.
De temperatuur was aangenaam en een beetje onhandig liet hij zijn jas van zijn schouders glijden, die hij over de rugleuning van een stoel hing.
Hij trok het stoeltje naar achteren en volgde Laury's voorbeeld door eveneens te gaan zitten. Toen de ober Laury's bestelling opnam onderdrukte de jongen even een bittere glimlach; hij wist heel goed dat hij het niet in zijn hoofd moest halen te verwachten dat ze hierna nog vrijwillig met hem om zou willen gaan. Niet omdat ze onsympathiek was, maar meer omdat ze zo easygoing was en vermoedelijk iedereen kon krijgen die ze wilde. En waarom zou ze dan in godsnaam met iemand om willen gaan bij wie het soms meer dan een maand kon duren voor hij los kwam? En toch leek ze meer op hem gefocust dan op de ober, maar daar had ze waarschijnlijk haar reden wel voor. Seth keek naar de tafel en zijn inmiddels weer aardig opgewarmde vingers frummelden een beetje onzeker aan het gehaakte kleedje dat erop lag.
Hij keek op toen de ober zich tot hem wendde. Deze keek Seth aan met zo'n typische onverschillige blik die zoveel zei als; whatever, jij bent hier puur voor mijn inkomsten.
"Ik neem hetzelfde als haar," zei Seth. Zoals gebruikelijk was zijn stem in een openbare gelegenheid vrij zacht, maar de ober begreep het en nam de bestelling op.
"Ook iets te eten?"
Seth schudde lichtjes zijn hoofd; echt honger had hij nog niet. Daarvoor moest hij eerst een beetje ontspannen.
Na enkele woorden van Laury verdween de ober weer.
"Dus.. Ik weet mijn beweegreden om boven op een berg te vertoeven. Mag ik vragen naar die van jou?"
Seth aarzelde. Wat hij haar eerder had verteld was geen leugen, maar wilde hij erover uitwijden? Hij beet op zijn onderlip.
De ober kwam eraan met de drankjes, leverde ze af en verdween weer. Seth's handen sloten zich om zijn mok en zijn donkere ogen staarden in de donkere vloeistof, waar enkele marshmellows in dreven.
"Wat ik al zei, uitwaaien. Ik voel me gewoon niet prettig in de stad, zeg maar.. Ook niet in parken of zo. Dus, daarom maar afgelegen locaties."
Hij keek op. "Het zal al wel opgevallen zijn dat ik niet echt de sociaalste ben," mompelde hij en hij glimlachte mat.
Hij nam een slokje van zijn drinken. Het brandde in zijn keel, maar verwarmde aangenaam. Hij dronk het niet vaak, laat staan samen met iemand, dus het gaf hem een aangenaam gevoel dat zijn gezicht een klein beetje op deed lichten. Hij zette de kop neer en streek even een lokje donkerblond haar uit zijn gezicht dat kriebelde bij zijn neus.

Rinkelend werden de glazen op tafel gezet en Laury speelde wat met haar rode haren. De ober probeerde dit keer geen contact meer te maken en zette de glazen slechts zwijgend op tafel. Een licht verveelde glimlach lag op haar lippen toen ze hem bedankte en toen keek ze weer naar de jongen voor zich. Haar handen omklemden dankbaar de warme mok en ze snoof de vertrouwde geur van warme chocolademelk met marshmallows in zich op. Flarden van herinneringen van jeugdkampen dreven naar boven en een gelukzalig gevoel maakte zich meester van haar. Oh de ironie. Dat ze zich toen te oud had gevoeld voor chocolademelk, en nu snakte ze ernaar. Ach. Hoe het leven zich ook kan keren. Ze had in ieder geval deze jongen ontmoet. Een.. ze vond hem niet eigenaardig! Nee.. Hij was gewoon niet zoals de rest van de mensen. Misschien klonk dat heel lullig, maar dat bedoelde ze niet onprettig. Ze vond het juist fijn als mensen zich niet zo standaard gedroegen, ze vond het oprecht prettig als mensen hun woorden niet konden vinden omdat hun gedachten allerlei kanten op sprongen. De 'standaard' mens, de mens die zo goed in de maatschappij ligt, ja, die mensen waren ook interessant, maar vaak veel oppervlakkiger. Het was niet zo dat Laury daar geen moeite in wou steken, maar ze wou.. Ze wou eindelijk eens een vriendschap opbouwen met iemand die ze niet had ontmoet in een café, of op een school of op een manege. Gewoon, zo'n maffe ontmoeting zoals dit. Daar wou ze op voortborduren.
Seth gaf antwoord op haar vraag en ze werd direct uit haar gedachten getrokken.
"Wat ik al zei, uitwaaien. Ik voel me gewoon niet prettig in de stad, zeg maar.. Ook niet in parken of zo. Dus, daarom maar afgelegen locaties." Een glimlach trok als vanzelfsprekend over haar lippen. Seth keek nu richting haar, ze kon in het licht van het café niet direct zeggen of hij haar áán keek, en zei; "Het zal al wel opgevallen zijn dat ik niet echt de sociaalste ben." Een steek door haar hart toen ze het glimlachje zag wat hij eruit wist te persen. Het deed haar zeer. Zo erg was het niet om niet al te sociaal te zijn. Ze liet de mok los en boog zich voorzichtig naar voren om hem even over zijn schouder te strijken. Daarbij keek ze uit dat ze haar mok niet omstootte, want dat zou echt een rotzooi geven.
"Maakt niet uit," antwoordde ze. "Echt.. serieus. Nou en dat je niet een van de sociaalste bent! Tot nu toe ben je zeker wel de interessantste en avontuurlijkste die ik heb ontmoet. Heb nog nooit een jongen zien rondhangen op zo'n letterlijke manier." Ze knipoogde naar hem. "Jeez. Behalve dat je me het apenzuur hebt laten schrikken, well, heb je ook laten zien dat je dapper bent." Ze nam de mok weer in haar handen en nam voorzichtig een slokje van de warme chocolademelk. "Hmm." Genietend sloot ze haar ogen en leunde wat meer naar achteren. Chocolademelk. De nostalgie. De blijheid. De geur van dennen. Toen keek ze weer naar Seth.
"Oh wat ben ik oneerlijk," grinnikte ze. "Vertel ik zelf niet eens wat ik daar doe!" Even keek ze de jongen geringschattend aan. Well, whatever. Ze moest niet zo maf doen.
"Ik was daar ook om alleen te zijn, maar 'k ben wel heel blij dat jij er was. Heeft m'n dag toch weer wat beter gemaakt." Ze nam nog een slok van de chocolademelk.
"Hoe lang woon je hier eigenlijk al? Enneh, waarom heb je voor HorseHome gekozen? Heb je iets met paarden? Zo ja, zullen we er 'ns samen op uit trekken?" De woorden vlogen haar mond uit zonder dat ze er erg in had maar toen ze de laatste vraag gesteld had, nam ze weer een slok en leunde vriendelijk naar voren, Seth de tijd gevend om antwoorden te bedenken en te geven. Hopelijk had hij niet al te veel moeite met haar manier van constant vragen stellen.

Laury streek even over zijn schouder en Seth sloeg zijn ogen neer, zich geen houding weten te geven; fysiek contact kwam bij hem niet veel voor doordat hij zich zo snel afzonderde.
"Maakt niet uit. Echt.. serieus. Nou en dat je niet een van de sociaalste bent! Tot nu toe ben je zeker wel de interessantste en avontuurlijkste die ik heb ontmoet. Heb nog nooit een jongen zien rondhangen op zo'n letterlijke manier."
Haar woorden drongen langzaam tot hem door en hij keek haar verbaasd aan, verbazing die bij de laatste zin zowaar in een klein lachje veranderde door de woordspeling.
"Rondhangen.. zo kan je het wel noemen," ze hij en hij grijnsde even lichtjes, waarna hij echter direct weer naar het tafelblad keek. Hij nam nog een slok van zijn drinken en merkte dat hij zich al wat meer bij dit meisje op zijn gemak voelde; vriendelijkheid deed wonderen bij hem, al kon het even duren voor dat zichtbaar werd. Echter, wie de tijd nam om Seth wat zelfvertrouwen te geven ontdekte uiteindelijk een vriendelijke jongen die vrolijker was dan hij leek en soms zowaar gevat uit de hoek kon komen als hij durfde.
"Jeez. Behalve dat je me het apenzuur hebt laten schrikken, well, heb je ook laten zien dat je dapper bent."
"Sorry," mompelde Seth in reactie op haar eerste zin. Het tweede verwarde hem. Dapper? Hij? Hij schoot al in de stress als hij boodschappen moest doen. Nee, dapper vond hij zichzelf niet.
"Hoe bedoel je?" vroeg hij aarzelend, haar niet rechtstreeks aankijkend.
Hij dronk nog wat van zijn chocolademelk en voelde al dat het boven zijn lip terecht was gekomen. Hij luisterde naar wat Laury vertelde en veegde ondertussen de chocolademelk van zijn gezicht. Toen ze zei blij te zijn hem tegen te zijn gekomen glimlachte hij even.
"Hoe lang woon je hier eigenlijk al? Enneh, waarom heb je voor HorseHome gekozen? Heb je iets met paarden? Zo ja, zullen we er 'ns samen op uit trekken?"
Seth was even overdonderd door de vragen en knipperde dan ook even perplex met zijn ogen.
"Ehh, anderhalf jaar inmiddels. Ben hier gekomen omdat een kennis dacht dat het goed voor me zou zijn met paarden om te gaan en weg te zijn uit New York," mompelde hij. Vooral het laatste maakte hem nerveus; het was een onderwerp dat hij graag vermeed.
"Ik wilde wel naar een manege maar.. nou ja, er is eigenlijk nooit van gekomen, kan dus niet echt rijden of zo.." zei hij. Het was niet helemaal waar dat er niet van was gekomen; hij had gewoon niet naar zo'n manege eigenaar toe durven stappen; hij was kort op een manege geweest, maar voelde zich zo onwetend tussen al die zelfverzekerde mensen en hij had niet de illusie dat een paard van hem onder de indruk zou zijn.
Hij vond het jammer dat hij haar aanbod hiermee een beetje af had geslagen, maar hij kon niet rijden, dus ja, het kon niet echt anders. Hij nam een slok chocolademelk. Moest hij nu iets anders voorstellen? Hij had het idee dat dat bij haar wel kon en schraapte zijn moed bijeen.
"Zou je me anders wat over paarden kunnen leren?" vroeg hij aarzelend, enigszins hoopvol en over de rand van zijn mok keek hij haar aan.

"Hoe bedoel je?" Voor Laury was het logisch hoe ze het bedoelde. Ze vond Seth dapper dat hij haar vertrouwde en zichzelf had laten vallen. Ze sprak nu met de jongen en leerde ongeveer kennen hoe hij was, en door zijn onmense verlegenheid had ze het gevoel dat hij niet zo was van het snelle vertrouwen. Dat hij dan toch iemand die hij niet kon zomaar vertrouwd had, vergde heel wat moed, al helemaal omdat hij ook heel verkeerd terecht had kunnen komen.
"Je vertrouwde me toen ik zei dat je jezelf moest laten vallen," antwoordde ze. "Daarvoor ben je dapper, op een bepaalde manier." Een gemeende glimlach, een lichte blos op haar wang. Ze mocht die Seth wel, die jongen die zo verlegen was en daardoor zo onmens schattig. Ze keek de jongen even met een schuin oog aan en kwam tot de ontdekking dat ze haar ogen even kort moest neerslaan om vervolgens haar hoofd te schudden en hem maar weer aan te kijken. Ze ging niet onnozel en verliefd zitten doen! Dat was niets voor haar. Plus, ze kende de jongen nog niet, waarom zou ze dan nu al hormonaal gaan doen? Was ze te nuchter voor, vond ze.
"Ehh, anderhalf jaar inmiddels. Ben hier gekomen omdat een kennis dacht dat het goed voor me zou zijn met paarden om te gaan en weg te zijn uit New York," gaf hij antwoord op haar vraag. Ze keek hem even met grote ogen aan. Had hij in New York gewoond? Dat was wel onwijs gaaf. Maar ze zag Seth vooral verdwalen in een stad zoals New York.
"Ik wilde wel naar een manege maar.. nou ja, er is eigenlijk nooit van gekomen, kan dus niet echt rijden of zo.." Daar kon ze verandering in brengen.
"Dan gaan we binnenkort daar wat aan doen. Ik ga eens voor je rondkijken en iets regelen zodat jij aan je lessen kan komen, okay?" Ze grijnsde naar hem, had niet echt de intentie om hem te kleineren, maar was eerder nieuwsgierig geworden. Het leek haar leuk om de jongen vaker te ontmoeten en vaker met Seth rond te hangen en als ze dan ook een ding gemeenschappelijk zouden hebben, zoals bijvoorbeeld het trainen van een bepaald paard of het werken op een manege, dan zou het veel makkelijker worden, bedacht Laury zich. Natuurlijk was er geen garantie voor dat het dan ook makkelijker werd, maar ach. Laury had er hoop op. Het zou haar geweldig lijken.

- niet af -