Mamaaa [Seth]

Met zijn rug tegen de muur zat Seth op zijn bed, voorover gebogen, knieën opgetrokken. Hij ademde langzaam uit. Hij was net terug van wat boodschappen en zijn haar was nog nat van de regen en zat nogal in de war. Hij voelde zich kut, al gebruikte hij dat woord zelf niet snel; Seth was niet zo grof. Hij praatte sowieso niet zo veel.
Het was een en al stress voor hem geweest, zo tussen de mensen; het was luid geweest, en stervensdruk. Een man was tegen Seth uitgevallen en alleen maar kwader geworden toen deze slechts mompelend naar de vloer had gestaard.
Nee, hij was blij weer alleen te zijn. Hij klemde zijn armen om zijn knieën en sloot zijn ogen. Hij baalde. Hij kwam ze zo vaak tegen; mensen die confident waren, cocky soms zelf, vlot gebekt, gevat, ad rem. Allemaal dingen die Seth bij vreemden niet was. Bij de mensen die hij vertrouwde - en dat waren er hier nog niet zoveel omdat hij weinig mensen kende - was hij meer zichzelf, was hij vrolijker, gezelliger, maar dat waren maar momenten. Hij slikte.
Het was niet de eerste keer dat hij hiermee zat, alleen en in het donker, met opgetrokken schouders. Vaak genoeg werd hij ermee geconfronteerd dat hij een sociale knotwilg was. Hij wilde gaan liggen en slapen, maar zijn maag knorde en dwong hem met tegenzin op te staan.
Hij passeerde zijn spiegel en bekeek een moment zijn tengere frame. Niet bepaald indrukwekkend. Hij streek zijn haar uit zijn ogen. Het was veel te lang geworden maar dingen als kappersbezoeken stelde hij ook zo lang mogelijk uit. Hij moest echt leren het zelf te knippen, hoefde hij daar de deur ook niet meer voor uit.
Hij slofte naar zijn keuken en pakte een appel. Hij ging voor het raam staan en keek naar buiten, al zag hij niet zo heel veel door de regen die van het glas stroomde.
Net toen hij de keuken in wilde lopen om het nu afgekloven klokhuis weg te gooien zag hij iets. Liep daar nou serieus een klein meisje? Alleen? Zelfs op kinderen stapte Seth niet graag af omdat er vaak ouders bij kwamen die hem dan weer niet vertrouwden, maar hij zag geen ouders nu en dat beviel hem niet. Hij gooide het klokhuis weg en trok vlug zijn jas aan, waarna hij naar buiten liep, de straat op.
Hij hoorde het meisje zachtjes om haar moeder roepen en slikte. Hij had met haar te doen. Hij liep naar haar toe en knielde voor haar neer. Ondertussen was zijn haar al weer net zo zeiknat als het was geweest toen hij thuis was gekomen. Regen liep eruit over zijn gezicht, langs zijn hals zijn jas binnen en hij rilde lichtjes.
"Hey, meisje," groette hij, met zijn gebruikelijke zachte stem. Het was dat ze jong was en dus niet bedreigend op hem overkwam, anders had hij haar niet eens aangesproken waarschijnlijk. Het moeilijkst waren leeftijdsgenoten voor Seth; ze konden zo wreed zijn.
"Ben je je moeder kwijt?" vroeg hij vervolgens voorzichtig. Hij nam haar op. Man wat leek ze nog jong te zijn; ouder dan een jaar of zeven, acht kon ze onmogelijk zijn.

“Heb jij mama gezien?”
Seth slikte. Hij vond zichzelf altijd een ramp met kinderen, omdat hij nooit goed wist wat hij zeggen moest; hij was snel bang de verkeerde dingen te zeggen.
"Nee, sorry, ik heb haar niet gezien," zei hij uiteindelijk zacht. Dat het eigenlijk totaal geen logische vraag was omdat hij haar niet kende, laat staan haar moeder, deerde hem niet; het was nog maar een klein meisje en vermoedelijk was ze nog in de war ook. Net als Seth, eigenlijk, al was hij dan weer geen klein meisje.
“Ik was in de speeltuin met Lotte en haar mama,” zei het kleintje en Seth kreeg de indruk dat ze elk moment kon gaan huilen. Dat typische, onaangename en beklemmende gevoel van niet weten wat voor houding hij zich moest geven bekroop hem weer.
“Dus toen wilde ik naar Lotte's huis lopen maar ik kon het niet vinden, en het regent zo hard, en het is koud en ik wil gewoon naar huis toe en bij mama op schoot. Je bent toch geen enge man die puppy's wilt laten zien, hè? Ik wil geen puppy's zien, ik wil gewoon naar huis.”
Puppies? Het kostte Seth een paar seconden om de context van die woorden te snappen. Ah, puppies, op die manier. Dit leek Seth niet het juiste moment om te zeggen dat hij een hond had.
“En mama heeft mijn adres in mijn jas gezet maar die ligt nog in de speeltuin en ik weet niet waar, en het is zo k-koud.”
Seth zuchtte opgelucht; dan wist hij in ieder geval waar ze zijn moest.
Toen ze vroeg of hij haar moeder kon halen knikte hij. "Ik doe mijn best," zei hij. Hij dacht na. Ze kon niet in de regen buiten blijven, maar vermoedelijk was haar geleerd niet bij vreemden het huis binnen te gaan. Nou ja, liever haar moeders regels overtreden dan haar kou laten vatten, dacht Seth, al zag hij er als een berg tegenop om deze moeder te ontmoeten.
Toch deed de naam een belletje rinkelen. Fenna.. Kende hij niet iemand die zo heette? Hij had eens in een cafe iets gedronken met iemand die Fenna heette, herinnerde hij zich.
Hij stond op.
"Anders ga jij naar binnen, even bij de kachel zitten, dan haal ik intussen je moeder, goed?" stelde hij voor, hopend dat ze gewoon in zou stemmen, want autoritair was hij absoluut niet en als hij dan toch op die ouders af moest stappen, dan het liefst zo snel mogelijk. Een nieuwe rilling trok langs zijn rug; als dit alles over was kwam hij een week lang niet voor de verwarming weg.