It's hard. [open]

x Far away from everything but so together


Haar hand gleed over de al wat oudere leren rijlaarzen. Een diepe zucht glipte tussen haar lippen door, na de val van Ecuador had ze haar voorgenomen nooit meer op een paard te stappen. Het was verschrikkelijk geweest, voor haar ogen zag ze hoe het dier door een auto werd geraakt, nadat ze eraf was gevallen was hij de weg over gerend; net op het verkeerde moment. Vanessa slikte de tranen weg, ze wílde niet meer paardrijden, maandenlang had ze over nagedacht. Tot nu. Misschien was het juist goed als ze er weer een keertje op zou klimmen, dan zou ze van haar angst af komen. Het enigste waar ze bang voor was, was dat ze het fout deed, dat haar weer hetzelfde zou over komen. Overal was het stil, ze was alleen thuis en ze zou op de fiets naar de stallen moeten. Rond drie uur zou ze er moeten zijn, dan zou ze les krijgen en konden ze misschien nog wat datums prikken om verder te gaan. Alleen moest ze wel even kijken of ze überhaupt op het paard durfde te stappen. Kort sloeg ze haar ogen even neer, pakte haar bruine rijbroek uit de kast en trok hem aan, daarop had ze een zwart polo shirtje en haar krullende haren zaten in een hoge staart. Vanessa was bang; nu al. Ze slikte, liet haar voeten in de bruine rijlaarzen glijden en pakte haar sleutels van haar buraeu, time to go. Anders zou ze nog te laat komen. Vanessa daalde de trap af, liep naar de achtertuin en haalde haar fiets van het slot. Zou ze dit wel doen.. was het wel slim? Meteen duwde ze de gedachten weg, liep de poort uit en draaide hem op slot. Op een enorm sloom tempo trapte ze richting de manege, zich licht misselijk voelend van de zenuwen. Degene die haar les zou geven wist wat er gebeurd was, wist dat ze bang was. Ze had haar verzekerd dat het allemaal goed zou komen, dus daar moest ze maar op vertrouwen, right? Eenmaal bij de stallen aangekomen voelde ze hoe zwak ze zich voelde. Haar adem stokte toen er hoeven op de geasfalteerde grond hoorbaar waren. Alles zat nog zo vers in haar hoofd.. misschien was het ook wel te vroeg. Toen een stem haar naam riep keek ze op. Meteen slikte ze, er was geen weg meer terug. Aarzelend glimlachtte ze, liep ze richting de vrouw. Toen ze zei dat ze mee moest komen, knikte ze enkel en volgde ze haar door de lange stallen, tot ze bij een grote fries aan kwam. Met een vragende blik keek ze haar aan, ze had toch echt gedacht dat ze zou beginnen op een wat kleiner paard. Maar oké, zolang hij braaf was kwam het allemaal goed. De vrouw nam hem mee naar de poetsplaats en duwde haar de borstel in haar hand. Oké. Vanessa liep richting het paard, aaide hem glimlach over zijn hoofd en begon hem te borstelen, waarna ze hem opzadelde en haar staart los maakte, zodat de cap prima op haar hoofd paste. Met de teugels van de Fries in haar hand liep ze richting de bak, de vrouw hield hem vast en gaf het teken dat ze op mocht stappen.
Aarzelend keek ze het paard even aan, die geheel ontspannen stond en als ze met haar zenuwachtige lijf er boven op zou klimmen, zou zijn gedrag vast veranderen. Vanessa haalde even diep adem, liep richting het zadel en pakte hem vast, waarna ze haar voet in de beugel zette. Eventjes had ze zo gestaan, verzamelde al haar moed en hees haarzelf op de grote Fries. Meteen verscheen er een glimlach rond haar lippen, licht aarzelend en in haar ogen was duidelijk angst te zien, maar het voelde desondanks goed om weer bovenop een paard te zitten. Ze nam haar teugels op maat, ontspande lichtjes en de vrouw liep naar de bakrand, waar ze op ging zitten. Dus ze moest het helemaal zelf doen? Vanessa was gewoon zó bang dat hetzelfde weer zou gebeuren, of dat ze het paard pijn zou doen. Na dat ongeluk was dat het laatste wat ze wilde. Zachtjes spoorde ze de gespierde ruin aan, die in een kalm tempo richting de hoefslag wandelde. Oké.. zo erg was het niet. Nog niet. Zodra ze goed had warmgelopen gaf de vrouw een teken om aan te draven, Vanessa dreef de ruin wat bij, waarna hij een soepele overgang naar een draf maakte. Toen ze doorhad dat hij rustig en braaf was, probeerde ze haar zelf wat te ontspannen en hield haar handen wat rustiger; dat zou voor het paard ook een stuk fijner zijn. Na een halfuur zei de vrouw dat ze mocht uitstappen, ze had nog voorgesteld om dat buiten te doen maar dat aanbod had Vanessa meteen afgewezen. Nooit meer zou ze buiten gaan rijden, daar had ze nu echt teveel slechte herrinneringen aan. Haar teugels waren lang, de ruin liep met zijn hoofd laag bij de grond en zijn oortjes naar voren. Het was een hele opluchting voor haar geweest dat ze eindelijk weer op een paard gereden had, maar tegelijkertijd ook zo’n raar idee. Ecuador was voor altijd weg dóór haar, ze wist nog wel toen ze de hoofden van de eigenaars zag. Wat had ze zich schuldig gevoeld, het was overigens ook haar schuld. Als ze niet zo debiel had gedaan met de ruin was het nooit gebeurd. Vanessa stuurde de Fries naar het midden van de bak, steeg af en liep met hem naar de stal, waar ze hem afzadelde en alles netjes opruimde. Ze bedankte de vrouw, ze spraken wat datums af en vervolgens liep ze richting de Kantine. Glimlachend staarde ze naar de grond, tot een knal haar uit haar gedachten wekte. Juist. Ze was tegen iemand aangelopen. ‘Sorry!’ Riep ze verontschuldigend. ‘Gaat het?’

OPEN!

Verveeld gaapte de jongen terwijl zijn ogen over de letters, die in het boek stonden, gleden. Ja, hij was iemand die graag boeken las. Hij wist dat er weinig mensen en dan zeker jongens waren die boeken lazen, dus kon je zeggen dat hij een speciaal geval was. Nog iets dat hem onderscheidde van de rest. Toch kon het boek hem op dit moment niet van de verveling afhelpen, dus klapte hij het dicht en keek even uit het raam. Het was mooi weer, misschien zou hij even naar de manege kunnen gaan, gewoon om even te kijken of hij daar ergens zou kunnen helpen ofzo. Jaimy hield ervan om met paarden te werken, dus leek het hem wel leuk om eens op een manege te gaan rondlopen. Zo gezegd, zo gedaan. De jongen stond op, gritste zijn autosleutels van de tafel en liep naar buiten. Zijn mondhoeken krulden om tot een glimlach terwijl hij de auto startte en ervandoor reed. Muziek was niet te horen in zijn auto, hoewel hij wel van muziek hield. Als hij niet doof was geweest zou er zeker iets van metal of punk door de boxen hebben geschald, maar wat had hij eraan als hij het toch niet kon horen? Iedereen die hem zag zou nooit denken dat hij naar zo’n soort muziek luisterde met zijn grote puppyoogjes. Tja, hij had er ook niet voor gekozen om er zo uit te zien, wel? Zijn bruine ogen bleven gefixeerd op de weg voor hem en zo af en toe stopte hij om de weg te vragen. Een paar minuten later parkeerde hij zijn auto op de parking van de manege en stapte uit.
Met zijn handen in zijn zakken liep Jaimy over het terrein heen terwijl de glimlach op zijn gezicht alsmaar groter en groter werd bij het zien van al die paarden die hier rondliepen. Misschien kon hij hier later nog eens terugkomen met de vraag of hij een paard mocht rijden ofzo, nu gewoon even verkennen. Ineens zag hij hoe mensen wat rare gebaren naar hem maakten en precies iets aan het schreeuwen waren. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes, zag dat de man een beweging maakte dat hij aan de kant moest gaan en deed een paar stappen opzij. De wind die ineens langs hem heen waaide, vertelde hem dat hij net op tijd opzij was gestapt, anders was hij vast en zeker vertrappelt door dat bruine paard dat nu voor hem liep. Blijkbaar was het dier ontsnapt en ergens van geschrokken ofzo, anders zou het niet zo op hol geslagen zijn. Toen hij van de schrik bekomen was, liep hij verder, deze keer wat meer op zijn hoede. Het zou niet echt geweldig zijn als hij nu al in het ziekenhuis zou belanden. Als die man niet zo’n grote bewegingen had gemaakt, had hij het nooit opgemerkt, weer een nadeel van doof zijn. Ach ja, er waren alleen maar nadelen aan, maar hij had ermee leren omgaan. Aan de bak bleef hij staan om te kijken naar een meisje die een fries aan het rijden was. Haar techniek was behoorlijk goed, maar op de een of andere manier zag ze er wat gespannen uit. Even bleef de jongen staan kijken terwijl hij elke beweging die het meisje maakte volgde. Na een tijdje begon ze uit te stappen en liep de jongen verder, richting de stallen. Zijn hand gleed langs de snuiten van de paarden die hij tegenkwam en bij eentje bleef hij even staan om hem achter zijn oren te krabben. Door een paar stappen opzij te zetten, zorgde hij ervoor dat hij nog op zijn beide benen bleef staan toen er iemand tegen hem opliep. Een glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij nog net kon ‘zien’ wat ze zei, liplezen dus. “Ik kan wel tegen een stootje hoor.” Toen pas merkte hij dat dat hetzelfde meisje was dat daarjuist aan het paardrijden was. “Je kan goed rijden trouwens.” Even bracht hij zijn vingers naar zijn oren om de kleine apparaatjes in te schakelen, zodat hij toch een beetje zou kunnen horen als hij zich echt concentreerde. Die apparaatjes had hij voor iets, dus kon hij ze evengoed gebruiken. “Jaimy Mitchell, aangenaam.” Zijn bruine ogen fonkelden enthousiast terwijl hij zijn hand uitstak en wachtte tot het meisje iets zou zeggen.

If y don't mind?

Ondanks dat ze nog een beetje trillerig op haar benen stond, was ze al meer ontspannen en ze was blíj dat ze het toch had gedaan. Vanmorgen bleef ze nog liever in bed liggen, ze werd al misselijk bij de gedachten dat ze weer op een paard moest klimmen. Nu was ze in ieder geval van haar angst af, dat gaf al een hele verlichting. Een stem overstemde haar gedachten, Vanessa keek op naar de jongen waar ze daarnet tegenaan gelopen was. Vriendelijk glimlachte ze naar hem toen hij zei dat hij wel tegen een stootje kon. Natuurlijk was ze weer eens zo lomp om tegen iemand aan te lopen, dat had je als je eventjes niet oplette in de drukke, lange gangen van de stallen. Het compliment over het paardrijden deed haar goed, misschien moest ze maar eens vaker gaan rijden. Opzich voelde het wel vertrouwd op die Fries, hij was braaf en rustig, prima voor haar om weer mee te beginnen. ‘Dankje.’ Na haar woorden had ze breed geglimlacht, hem eventjes kort bekeken. Hmmz. Niet zo erg om tegen zo iemand aan te lopen, right? Nog steeds stond er een glimlach rond haar lippen toen de jongen zich voorstelde, Jaimy dus. Vanessa schudde hem kort de hand, opende haar mond om haarzelf voor te stellen. ‘Aangenaam Jaimy. Vanessa García.’ Haar stem was licht hees, maar bevatte desondanks zijn warme klanken. Een luide bries was hoorbaar in haar rechteroor en Vanessa draaide haar lichaam soepel om, liet haar hand over de neus van de bruine pony glijden die haar aandacht had getrokken. Vervolgens keek ze eventjes kort naar Jaimy.
‘Heb je zin om wat te gaan drinken in de kantine?’ Stelde ze voor, terwijl ze even wat zwarte haren van haar mouw afveegde. Vanessa was hier nog niet zo lang en ze zou het fijn vinden om wat mensen te leren kennen, nu zat ze elke dag maar een beetje op haar kamer of ze ging naar de Manege, maar daar had ze ook vrij weinig te doen en het was leuker om met andere rond te hangen. Ze had graag mensen om haar heen, dat alleen zijn was echt niets voor haar. Vanessa leunde tegen de stal aan, wachtte af op een antwoord van Jaimy. Misschien had hij wel helemaal geen tijd, ach. Dan zou ze wel even in haar eentje wat gaan drinken en naar huis gaan, ze had immers nog zat te doen voor school.

Hmpf sorry. Ik kreeg er echt niet meer uit. :')

De geur van paarden en de stal zorgden er op de een of andere manier altijd voor dat hij rustig werd, gewoon even niet meer dacht aan de problemen die hij had. Je zou het misschien niet snel zeggen, maar hij had er echt veel. Op de een of andere manier maakte hij mensen altijd kwaad, gewoon omdat hij niet reageerde als ze iets naar hem riepen en gewoon alles zei wat hij dacht, meestal dan. Er waren momenten dat hij zichzelf de mond kon snoeren en dus rustig kon knikken, ookal was hij het er niet mee eens. Ach ja, mensen zeiden ook al dat hij gewoon veel te vrolijk was, dus eigenlijk kon hij gewoon niets goed doen. Even sloeg hij zijn ogen neer bij de gedachte aan zijn ouders en even was de pijn die hij voelde duidelijk aan zijn lichaamstaal te zien, maar dat duurde maar een fractie van een seconde. Daarna was hij weer zijn vrolijke zelf. Jaimy glimlachte toen het meisje hem bedankte. Het was niets meer dan de waarheid geweest, ze kon gewoon goed rijden. "Dat is vast niet de eerste keer dat je reed, wel? Ookal zat je er redelijk gespannen op je paard." Ja, daar ging hij weer. Altijd zeggen wat in hem op kwam zonder eerst na te denken. Misschien was dat iets waar ze liever niet over wilde praten, maakte voor hem niet echt uit. De pretlichtjes dansden vrolijk op en neer terwijl het meisje zich voorstelde als Vanessa. Leuke naam, een vriendin van zijn zusje heette ook zo. De jongen grinnikte even toen een bruine pony blijkbaar vond dat hij al genoeg aandacht kreeg. Vanessa's voorstel zorgde ervoor dat hij nog net niet als een blije puppy op en neer ging springen van enthousiasme gewoon omdat hij dan eindelijk iets te doen had. Ja, hij was negentien, maar wilde dat zeggen dat hij zich volwassen moest gedragen. Op vijf jarige leeftij was hij eens uit een boom gevallen, misschien dat hij zich daarom soms zo kinderachtig gedroeg? "Tuurlijk, als het mag van de pony natuurlijk." Een plagerige grijns verscheen op zijn gezicht en even stak hij zijn handen in de zakken van zijn sweater. Groen met geel, lekker opvallend. "Of als je liever met hem iets gaat drinken?" Misschien kon hij straks even vragen of Vanessa ook vond dat hij wat te kinderachtig deed. Niet dat hij er veel aan zou doen als ze vond van wel, maar toch. Soms was het wel eens fijn om de mening van anderen te kennen. Jaimy wilde zich al omdraaien om naar de kantine te gaan, toen hij tot de conclusie kwam dat hij hier nog nooit geweest was en dus niet wist waar de kantine zich bevond. Even krabte hij in zijn nek en beet op zijn onderip terwijl hij zich terug naar Vanessa omdraaide. "Waar is de kantine?"

Even beet ze op haar lip toen hij vroeg of ze al vaker had gereden. Licht onzeker knikte ze even. ‘Dit was inderdaad niet de eerste keer dat ik reed, maar het was alweer een hele tijd geleden dat ik had gereden. Ongeluk gehad, lang verhaal.’ Om te hopen dat hij er niet verder over zou vragen lachtte ze maar kort. Echt veel zin om erover te praten had ze niet, aangezien het een vreselijke dag voor haar was geweest en daar werd ze liever niet meer aan herinnert. Vanessa had wel door dat hij eerlijk was; maar dat was juist goed voor haar. Dat had ze nodig, na al die leugens die in haar leven voorbij gekomen waren, vond ze het fijn om met iemand om te gaan die eerlijk was tegen haar. Een kleine glimlach speelde met haar mondhoeken, terwijl ze ontspannen tegen de stal leunde, haar donkere ogen gericht op die van Jaimy. Toen ze zijn woorden hoorde grinnikte ze kort, kroelde even over de neus van de pony die vervolgens tevreden brieste. Langzaam begon de manege een beetje leeg te lopen, de lessen waren afgelopen en de meeste mensen gingen al naar huis. Het was ook al wat later in de middag ondertussen, de stem van Jaimy trok haar uit haar gedachten. Een korte grinnik glipte tussen haar lippen door. ‘Nee, ik drink liever iets met jou.’ Lachte ze, waarna ze een paar stappen naar voren deed, waarna ze zag dat Jaimy omdraaide en ze bijna tegen hem aanbotste, maar ze wist optijd stil te staan en hem met een onschuldig glimlachje even aan te kijken. ‘Zeker de eerste keer dat je hier komt?’ Na haar woorden gebaarde ze dat hij haar maar moest volgen, ze wist na die paar keer dat ze hier had rondgehangen had wel waar de kantine was. De deuren werden geopend en ze zag dat het vrij stil was, Vanessa nam een tafeltje voor twee bij de ramen, waar je naar de binnenbak kon kijken; altijd leuk om te zien hoe iemand reed. Kort keek ze even naar Jaimy, glimlachte breed.
‘Wat wil je drinken? Ik betaal wel.’ Vanessa viste haar protomonee uit haar zak, liep naar de bar en bestelde wat ze wilde, nam voor Jaimy mee wat hij graag wilde. Vervolgens liep ze terug naar het tafeltje, schoof het glas met drinken voor Jaimy en nam toen ze zat een slok van haar water. De zachte muziek zorgde ervoor dat ze haar zelf wat ontspande, lichtjes naar achteren leunde, terwijl haar ogen af en toe op de bak gericht waren, waar een jong meisje les kreeg op een kleine pony. Dat was iets wat ze altijd al wilde doen, paardrijdles geven aan kleine kinderen. Vanessa werkte zo wie zo heel erg graag met kinderen en natuurlijk met paarden. Al was het verstandig als ze eerst over haar angst heen zou komen, anders werd het toch al niets.

Misschien was het toch niet zo'n goed idee om het te vragen, aangezien Vanessa het er moeilijk mee leek te hebben. Gezegd was gezegd en daar kon je niets meer aan doen. Auwtch, ongeluk. Geen wonder dat ze zo gespannen had gezeten op dat paard. Een glimlach verscheen op zijn gezicht toen ze zachtjes lachte en hij knikte om duidelijk t emaken dat hij de hint begrepen had, niet verder op ingaan dus. Kijk, dat kon hij wel, hints zien en begrijpen. Dat was makkelijker dan naar iemand te moeten luisteren, voor hem dan. Als men naar hem zou toekomen omdat ze een luisterend oor nodig hadden, waren ze aan het verkeerde adres. Hij wilde wel luisteren naar mensen zodat hij ze kon helpen, maar dat koste gewoon geweldig veel concentratie een aangezien hij snel afgeleid was, was dat moeilijk om vol te houden. De glimlach veranderde in een grijns toen Vanessa zei dat ze liever iets met hem dan met de pony ging drinken. Jaimy kon het niet laten om even een triomfmatelijke blik naar het dier te werpen vooraleer hij zich omdraaide, concludeerde dat hij de weg hier helemaal niet wist en zich terug naar het meisje omdraaide. Deze stond iets dichterbij dan daarnet waardoor ze nu bijna tegen elkaar aan stonden. De jongen ging even met zijn hand door zijn haren terwijl hij knikte. "Ik woonde eerst ergens anders, ergens aan het strand." Het was best mooi in zijn geboortestad met zon, zee en strand. Maar hij wilde een frisse start, dus was hij weggegaan. Jaimy stak zijn handen in de zakken van zijn spijkerbroek en liep achter Vanessa aan. Alleen had hij de weg van de kantine waarschijnlijk pas na een half jaar gevonden, aangezien hij niet echt iemand was die zich goed kon oriënteren. Het had zelfs een paar maanden geduurd vooraleer hij de weg van zijn vorige manege naar huis kende. Ja, het was erg met hem gesteld en toch bleef hij altijd lachen. Voorzichtig ging hij aan het tafeltje zitten dat Vanessa had uitgekozen en beantwoordde haar glimlach. "Een cola." Toen Vanessa het drinken halen was, richte hij zijn aandacht op het meisje dat aan het rijden was en een lichte zucht verliet zijn lippen. Ze deed hem aan zijn zusje denken toen ze ook zo oud was. Het was best een grappig zicht geweest om haar te zien rijden, nu toch wel een paar jaar geleden. Een beweging vanuit zijn ooghoek zorgde ervoor dat hij zijn blik van het jonge meisje afwende en een slok van de cola nam. Toen hij zag dat Vanessa ook naar de les aan het kijken was, richtte hij zijn aandacht ook terug daarop. Na een paar seconden schoot hem iets te binnen en snel scheurde hij zijn blik terug van het tafereel af voordat hij het zou vergeten. "Als je wilt praten ofzo, geef dan even een seintje door tegen mijn benen te schoppen of iets dergelijks. Anders zal ik waarschijnlijk toch niet luisteren..." Even beet hij op zijn lip terwijl hij even naar het tafelblad keek. Zou Vanessa ook zo reageren als sommige anderen als hij zou zeggen dat hij doof was? Beter zeggen dan dat ze kwaad wegliep omdat hij niet reageerde, toch? "Wel... Ik heb zegmaar een soort van handicap die niet te zien is. Sinds dat ik zo'n tien jaar geleden met een oorontsteking ben gaan zwemmen is er dus iets mis gegaan en sindsdien ben ik dus... Doof." Het laatste woord kwam er zachter uit dan de rest en even sloeg hij zijn blik neer terwijl hij wat met zijn vingers begon te spelen. Jaimy durfde niet meer op te kijken, bang voor wat hij zou zien. Een ontzette blik of eentje van walging? Dat laatste was hetgeen dat zijn moeder had uitgestraald toen ze te horen kreeg dat haar zoon nooit meer zou kunnen horen, een reactie die niemand ooit verwacht had. Voor hen was het niet zo erg om een dove zoon te hebben, zij moesten niet altijd op hun hoede zijn voor auto's die ineens om een bocht konden komen, auto's die hij niet zou kunnen horen aankomen. Hij had ermee leren leven, al had dat wel wat tijd gekost.

Het was best moeilijk om even te vertellen dat hij doof was. Het was zijn kleine geheimpje, maar hij kon het beter zelf zeggen dan dat Vanessa dacht dat hij niet met haar wilde praten en dus gekwetst was. Sinds die ene dag had hij een soort van waterfobie, zou nooit meer vrijwillig gaan zwemmen. Uitstapjes met de school deed hij al niet meer mee omdat men dan meestal wel ging zwemmen, niet moeilijk als het strand op twee minuten loopafstand lag. Sommige mensen hadden hem daarvoor uitgelachen en toch was hij alles van de goede kant blijven zien. Waarom zou hij depressief zijn door zo’n klein dingetje. Het was nu niet zo dat zijn leven helemaal verpest was, het was alleen iets moeilijke geworden. Ach ja, in de buurt van paarden kon hij doen wat hij wilde, voor hen maakte het niets uit of hij hen hoorde of niet. Voorzichtig keek hij na een paar seconden naar het tafelblad gestaard te hebben terug op en zag de geschoktheid op Vanessa’s gezicht. Ze had zeker niet verwacht dat hij doof was. Well, suprise then. “Oh jawel, ik ben wel helemaal doof. Ik heb gewoon een paar trucjes.” De glimlach was minder breed, maar wel gemeend. Het wilde niet zeggen dat als je doof was, dat je geen gesprekken meer kon voeren. Met of zonder hulp van de apparaatjes in zijn oren. Langzaam haalde hij een van de apparaatjes uit zijn oor en stootte zijn glas om toen hij het op tafel wilde leggen. Nog voor het glas de grond raakte kon hij het opvangen en zette het terug op tafel. Waarom moest dat juist nu? Waarom altijd bij vrouwen of meisjes? Het zou wel tussen zijn oren zitten, een andere verklaring had hij er niet voor. Goed dat hij de cola al op had, anders kon hij ook nog aan de bar proberen te komen om iets te halen om het op te kuisen. Alsof er niets gebeurd was, legde hij het kleine hoorapparaatje op tafel voor Vanessa. “Dit zorgt ervoor dat ik de trillingen die je stem veroorzaakt beter kan opvangen en met behulp van liplezen weet ik wat je zegt.” Eigenlijk best wel grappig. Als hij wilde kon hij weten wat mensen zeiden zonder dat ze het door hadden. Zelfs fluisteren hielp niets, best wel cool.

Meh