~Good morning sweetheart <3~ »Pasqual«

Licht wat zacht door de gordijnen scheen met het geluid van kwetterende vogels in de morgen. Deed Chloë loom met haar ogen knipperen, ze knipperde een paar keer voordat ze aan het relatief felle licht gewend was. Ze liet een slaperig kreuntje horen om zichzelf overeind te werken, om op de wekker te kijken. 8.30 gaf de wekker in rode letters aan. Tijd om op te staan bedacht ze zich slaperig. Ze keek naast zich, met een glimlach. Pasqual lag er vredig bij, zo te zien nog diep in dromenland. De neiging om over zijn gezicht te strelen was groot, zo groot dat ze het ook gewoon deed. Voorzichtig en teder, bang hem wakker te maken. Zijn zachte warme huid onder haar slanke vingers voelde vertrouwd aan. Ze liet een tevreden zucht horen en haalde de vinger, die zo net nog over de wang van Pasqual had geleden van zijn huid af. Hij lag er zo rustig bij, dat haar hart smolt. Zijn voorhoofd vertonde geen denkrimpels maar was helemaal even. Zijn donkere wimpers maakte lichte schaduw op zijn gezicht. Ze liet een glimlach verschijnen toen ze dacht hoe de ogen eruit zagen. Als ze geopend waren en haar aankeken. Vol liefde. Ze hoopte dat ze hem niet wakker had gemaakt. Want ze wou een ontbijtje voor hem maken. Ze keek naar de wekker, al tien minuten voorbij ze moest opschieten Ze sloeg het dekbed weg. De koude vloer onder haar maakte haar echt goed wakker. Ze kwam overeind en voelde koude lucht langs haar blote benen strijken, ze had een kort shortje aan. Met daarboven een topje, die ze zonder te kijken uit de kast had gegrist. Het was te warm voor een joggingsbroek in deze tijd van het jaar vond Chloë. Ze liep op haar tenen naar de deur om voorzichtig de deurklink omlaag te duwen. En de deur naar zich toe te trekken. Ze glipte snel de deur uit om hem net zo voorzichtig als ze hem geopend had te sluiten. Iets minder lettend op het geluid wat ze produceerde liep ze naar de keuken. Waar ze twee boordjes pakte, om die op het aanrecht te zetten. En de croissantjes uit de voorraadkast te halen. Ze legde ze op een plaat, waarnaar ze de croissantjes in de oven legde. En de juiste tempratuur en tijd selecteerde. Toen de oven begon te werken en een vertrouwd geluid begon te produceren. Pakte Chloë twee glazen uit de kast om ze bij de borden neer te zetten. Ze opende de koelkast, haalde er vier sinaasappels uit, legde die ook op het aanrecht neer. Ze pakte een stoel erbij, ze kon niet bij de bovenste kastjes. Ze ging voorzichtig op de stoel staan en opende het deurtje van de kast, om er een sinaasappel-pers uit te halen. Ze zetten het ding voorzichtig op het aanrecht neer en klom toen zelf van de stoel af. Ze sneed een sinaasappel door midden en deed de ene helft in de pers. Om de hendel naar beneden te drukken en een sinaasappel te persen. Zo ging ze door tot ze twee glazen gevuld had met verse sinaasappelsap. Tevreden maakte ze de pers schoon en borg het weer op. De croissantjes waren ondertussen klaar aan het gepiep van de oven te horen, snel opende ze de oven om het te stoppen met piepen. Ze haalde een dienblad uit een van de keukenkastje tevoorschijn en zetten daar de twee borden op, met aan weerzijde een glas verse sinaasappelsap. De croissantjes haalde ze eruit met een paar bakhandschoenen. Om er op elk boordje twee neer te leggen. Ze keek de keuken rond en besloot er ook nog een paar vruchten bij te doen, zo gezegd zo gedaan. Ze opende de koelkast en haalde er een bakje frambozen en aardbeien uit. Met bramen natuurlijk. Die ze eerlijk verdeelde in twee bakjes. Ze haalde de broodrooster tevoorschijn, om er twee boterhammen in te stoppen. Ze pakte alvast nog twee borden, die ze erbij zetten. Niet lang hoefde ze te wachten tot de verlossende ping van de broodrooster. Ze haalde de nog heette boterhamen eruit. Om jam te pakken en op beide toasten jam te smeren. Ze deed er nog snel twee boterhammen in om een kleine pot Nutella mee te nemen, met een mes. Ze wist niet of ze nog honger had na dit alles dus besloot maar een potje mee te nemen. Voor het geval dat Pasqual ook wou. Ze keek rond er miste iets, toen wist ze het. Ze rende naar het balkon om er snel een bloem van de bloemenbak af te plukken. En bij het ontbijt neer te leggen. Ze glimlachte voldaan en nam het dienblad om rustig naar de slaapkamer te lopen. Waar ze met haar elle boog de deur opende en voorzichtig naar binnen liep. Ze zetten het dienblad aan het voeteneind neer en kroop het bed op om naar Pasqual toe te gaan. ‘Wakker worden’ fluisterde ze in zijn oor om voorzichtig zijn wang te strelen en een kusje op zijn lippen te drukken. Ze glimlachte, haar ogen schitterde. Ze wist niet aan wat ze hem had verdiend, het maakte haar niet uit. Zolang ze maar met hem kon zijn en hem mocht lief hebben. Ze tekende nietszeggende figuurtjes op zijn wang met haar slanke vingers en streelde het haar uit zijn gezicht.

Met een luide "Oewhahaaah," rekte Pasqual zich uit. Waar was Chloë? Daarnet, rond een uur of zeven, had hij haar nog tegen zich aan gevoeld. Hmm, bedacht hij wazig, ze zal wel op de wc zitten. Zonder zich er nog zorgen om te maken, sloot hij zijn ogen weer en zonk weer weg in de heerlijke slaap die hij altijd had als hij in Chloë's bed lag.
"Wakker worden," werd er gefluisterd. Zijn ogen schoten open en een glimlach kwam direct op zijn gezicht. Chloë hing boven hem en haar ogen straalden. Haar zachte vingers streken over zijn gezicht en zijn hart maakte een sprongetje toen ze hem een klein kusje gaf. "W... wat heb je gedaan?" vroeg hij, met een grijns op zijn gezicht. Met een arm veegde hij zijn slaapkwijl van zijn gezicht en bleef naar Chloë glimlachen.
"Maar jij bent bijna jarig, dat zou ik toch moeten doen?" Hij grinnikte, ging overeind zitten en pakte haar gezicht vast.
"Maakt niet uit, wij zijn nooit normaal geweest," zei hij met een grijns. Alles aan hun relatie was anders. Het was niet oorspronkelijk. Bij hun draaide het om elkaar, en niet om het showen met. Zijn lippen vonden de hare, kuste de hare en liet zijn hart op topsnelheid kloppen in zijn borstkas. "Ik heb helemaal geen zin om te eten," lachte hij geheimzinnig. "Ik weet wel betere dingen te doen." Zijn tong kietelde plagerig haar lippen.
"Maar goed," zuchtte hij theatraal. "Laten we eerst maar wat gaan eten." Hij ging goed zitten en nam zijn voedsel op zijn schoot, terwijl hij naar Chloë bleef kijken. Elke dag werd ze knapper. En hij hield ervan om wakker te worden naast haar. Gelukkig gebeurde het nu bijna dagelijks dat hij naast háár wakker werd. Hij was na nog geen week na Chloë's voorstel bij haar in haar appartement getrokken en dankzij hulp van zijn moeder was alles snel geregeld. Het was heerlijk om zonder ouder te wonen, en al helemaal omdat hij en Chloë nu alle vrijheid hadden. Ze konden doen en laten wat ze wilden. En hun taakverdeling was gewoon eerlijk en fair. Er waren geen ruzie's voorgevallen of wat dan ook. Alles ging zijn gangetje, en alles leek perfect. Chloë en hij hoorden gewoon bij elkaar! Zo simpel als wat.
Met gepaste smaak at en dronk hij zijn eten en drinken. Toen hij klaar was, zette hij zijn spullen weg, gleed uit bed en trok Chloë uit bed. "Kom hier jij!" lachte hij, terwijl zijn armen om haar middel gleden en zijn lippen haar hals kuste. "Ik wou dat er een manier was om uit te drukken hoeveel ik van je hou," fluisterde hij romantisch. "Ik kan je mijn eeuwige trouw beloven, maar zou je dat geloven, lieve Chloë? Zou je geloven dat ik voor altijd de jouwe zou willen zijn, of zou je daar ander bewijs nodig voor hebben?" Met een hand streek hij een lok haar van Chloë achter haar oren en gleed daarna met zijn hand naar haar kin. Hij duwde hem lichtjes omhoog en kuste Chloë's zoete lippen. "Eeuwige trouw," murmelde hij met een glans in zijn ogen. "Eeuwige trouw." Een grijns trok rond zijn lippen, een schittering zat in zijn ogen. Hij trok Chloë tegen zich aan. "Zou dat niet iets zijn? Wij voor altijd samen? Wij die een toekomst gaan opbouwen, samen een bestaan gaan maken. Misschien wat kinderen, een eigen optrekje, al is dit ook al heel goed." Hij droomde weg.
Chloë wist niet dat er een klein, vierkant, fluwelen doosje tussen zijn spullen verstopt lag. Chloë wist ook niet dat er een ring in zat. En ze wist al helemaal niet dat het een verlovingsring was die Pasqual aan háár ging geven. Ze werd immers morgen zeventien en hij was al bijna achttien. Hij voelde dat hij niemand anders meer wou. Misschien was het vreemd, maar zo voelde het niet. Hij was er van overtuigd dat hij voor altijd bij Chloë zou blijven. Vooral wanneer hij haar zo vast hield, zo dicht tegen zich aanvoelde.
"Ga je mee?" fluisterde hij. "Ik moet namelijk douchen."

Ze glimlachte bij zijn woorden en gebaarde naar achteren, ‘voor de slaperige meneer, een ontbijt op bed’ sprak ze grijnzend. Ze keek verteerd toe hoe hij het kleine beetje slaapkwijl van zijn gezicht af veegde. Desondanks was hij perfect, hem stond alles vond Chloë. Zelfs een beetje slaapkwijl. Ze ging op haar knieën zitten toen Pasqual overeind kwam, ze haalde haar schouders op bij zijn opmerking. ‘Morgen kan je het goed maken’ sprak ze plagend. Ze deed het graag, Pasqual verwennen. Of het nou met eten of met liefde was. Ze maakte een instemmend geluidje toen hij zijn opmerking vervolgde, hij had gelijk. Helemaal normaal waren ze nooit geweest, maar dat kwam omdat Pasqual en zijzelf hun gekke kanten hadden. En dat gecombineerd…Nee dat was niet 100% normaal nee. Ze sloot haar ogen voor een paar seconden toen Pasqual haar kuste, elke keer opnieuw ontplofte een bom vlinders in haar buik. Ze vroeg zich af of dat ooit over zou gaan, of zijn lippen op de hare ooit zouden wennen. Ze dacht zelf van niet. Ze porde Pasqual grinnikend in tussen zijn ribben toen hij haar plaagde, door met zijn tong over haar onderlip te kietelen. Ze knikte bij zijn ‘voorstel’ anders had ze niks voor niks het eten klaar gemaakt. En dat zou zonden zijn, ze ging net zoals Pasqual er goed voor zitten en nam een bordje op schoot. Het croissantje was nog warm tot haar vreugde. En ze begon er dan ook genietend op te knabbelen. Toen ze de toast, croissantjes, vruchten op had keek ze glimlachend naar Pasqual die uit het bed gleed. Om haar overeind te trekken, ze likte snel het restje frambozen sap weg voordat ze haar armen om de hals van Pasqual sloeg. Ze liet kort haar hoofd in haar nek hangen toen Pasqual haar hals begon te kussen. ‘Mmm stop it’ fluisterde ze, hij maakte haar helemaal gek. Toen hij stopte, om te praten glimlachte ze tevreden. En keek hem in zijn donkerbruine, hondenogen. Ogen die vertrouwd voor haar waren, waar ze in kon verdrinken, zichzelf in kon verliezen als ze het wou… Ze luisterde net zo dromerig, als Pasqual klonk. Naar zijn woorden, ze zag het al voor zich. ‘Mmm jij en ik samen…Goed idee’ sprak ze grijnzend, ze plaagde hem maar wat. Ze waren natuurlijk al samen, ze woonde immers in haar appartement. Hoewel ze het nu hún appartement noemde en niet meer háár appartement. Ze hief gewillig haar hoofd toen hij haar kin voorzichtig beet nam in zijn hand. Om een kus op haar lippen te drukken, ze proefde de zoete smaak van aardbeien nog op zijn lippen. Ze maakte een instemmend geluidje toen hij verder sprak, en leunde tegen zijn borst. Ze nam iets afstand om Pasqual aan te kijken toen hij fluisterde, ze knikte met een iets wat verlegen glimlach. Maar liep alvast voor hem uit naar de badkamer, waar ze de kraan alvast warm liet worden. En de deksel van de wc pot omlaag deed, om erop te gaan zitten en op Pasqual te wachten. Ze zuchtte, ze was nogal onzeker over haar lichaam. Maar ze vertrouwde Pasqual dus leek het probleem minder groot. Dan wanneer ze ging zwemmen ofzo waar veel mensen kwamen. Ze ging staan om zichzelf in de spiegel te kijken, nee ze vond zichzelf niet bijzonder. Lang blond haar, grijs blauwe ogen, tenger. Nee zo zag haar ideale beeld van zichzelf er niet uit, ze liet een gefrustreerde zucht horen. Hoe langer ze naar zichzelf keek hoe vervelender ze er van werd. Terwijl ze haar zus juist prachtig vond, en ze waren een tweeling. Kind of strange…Ze had nou eenmaal niet zo’n eigendunk.

Ze liep weg, en verward ging Pasqual met zijn handen door zijn al warrige haar. Oké, ze hadden in alle tijd dat ze iets hadden, nog nooit ... misschien was het beschamend, maar ze hadden elkaar nog nooit naakt gezien. Of, althans, niet op die manier. Hij had wel een glimp van een ontblote Chloë gezien, maar hij vermoedde dat ze dat niet doorhad. Zo vreemd was dat ook niet als je samen in een appartement woonde. En daarbij.. Nu was het vroeg genoeg, vond hij.
Chloë ging er alvast heen en Pasqual bedacht dat het wel handig zou zijn als de vaat alvast opgeruimd was. In zijn boxershort wandelde hij het huis door, op trektocht naar de vaatwasser. Daar duwde hij alles netjes in en wandelde toen vrolijk door naar de badkamer. Even bleef hij in de deuropening staan terwijl hij naar Chloë keek. Wat keek ze droevig in de spiegel, en haar zuchten die ze slaakte.. Het gebeurde vaker dat ze zo depri en neerslachtig werd. Hij wist die buien nooit te bepalen en meestal ging hij er maar mee om op een milde manier. Hij was geen psycholoog en het enige wat hij kon doen was zijn armen om Chloë heen slaan en luisteren naar haar. Ze wist het altijd wel te waarderen, gelukkig.
Nu stond hij daar, terwijl Chloë opgeslokt leek te worden in iets wat totaal buiten zijn kennis lag. Tot op zekere hoogte. Ze had hem wel eens verteld over dat ze zich niet knap vond, en dat soort dingen, maar hij begreep het niet. Tuurlijk vond hij zichzelf ook niet altijd even mooi, maar hij wist niet hoe het moest voelen als die emoties je mee namen, je naar beneden trokken en al je andere gedachten overstemden. Hij wist het echt niet, en stiekem was hij daar heel blij om.
"Chloë," fluisterde hij, terwijl hij achter haar ging staan en zijn handen op haar schouders legde. "Je moet ermee stoppen, weet je nog?" Hij kuste haar in haar hals. "Voor mij is er niemand zo knap als jij. Je bent mijn alles, Chloë, niemand is mooier dan jou. Geloof me maar, niets kan dat naar beneden helpen." Hij draaide Chloë naar zich toe en drukte zijn lippen vastberaden op de hare. "Je bent mijn engel, lieve Chloë. Dat wist ik al de eerste keer dat ik je zag. Niemand is knapper dan jou. Vind ik." Zijn hand vond die eigenwijze pluk weer en duwde die weer achter haar oor. "Jouw ogen fonkelen het mooiste, jouw haren glanzen geweldig, jouw lichaam is zo goed in proporties... Begrijp je het niet, Chloë? Je bent blind voor je eigen schoonheid!" Hij glimlachte breed, kuste haar lippen weer. Toen deed hij zijn handen voor haar ogen.
"Ik wou zeggen, doe je ogen dicht, maar je ziet nu toch geen flikker," grinnikte hij. "Stel je voor, diegene waar je het meest om geeft, voor je neus. Voor de spiegel. Met een droevige blik. Omdat ze zichzelf niet als vol aanzien. Wat voel je dan? Voel je dan niet een somberheid in je hart opstijgen? Je wilt je geliefde toch gelukkig zien?" Hij haalde zijn handen weg, maar pakte haar handen vast en duwde ze tussen zijn handen. Met een ernstige blik keek hij haar aan.
"Ik lieg niet als ik zeg dat je het prachtigste meisje bent wat ik ooit heb gezien." Hij glimlachte, gaf haar een kus op haar wang. "Maar nu ga ik douchen." Hij liet haar los, trok zijn boxershort uit en kroop onder de douche. "Kom je nog?" vroeg hij, terwijl de stromen water over zijn lijf heen stroomden. Pasqual bekeek bezorgd zijn lichaam, niet hardop toegevend dat ook hij onzeker was. Hij vond zichzelf niet lelijk, maar hij wist niet of hij goed genoeg was. Hij had een lichte sixpack, die niet al te zwaar aftekende. En nouja, zijn lichaam was voor de rest wel oké.

De warme stem van Pasqual trok haar uit haar gedachtes en deed haar opkijken, ze glimlachte licht toen hij zijn handen op haar schouders legde. Ze knikte bij zijn woorden, ze had het hem inderdaad belooft. Niet zo kritisch voor zichzelf te zijn, alleen was het moeilijk als er een spiegel bij kwam kijken. De spiegel leek wel een vergrootglas die elk oneven puntje uit vergroten. Ze had geen BDD zo lelijk vond ze zichzelf ook niet, ze had wel zelfvertrouwen. Alleen niet veel bij onbekende mensen, dan was ze verlegen. Ze leunde tegen zijn borstkas aan toen hij haar zacht in haar hals kuste en liet een glimlach verschijnen, bij zijn woorden. Pasqual vond altijd dé manier om haar zelfvertrouwen terug te laten komen. Om zichzelf niet meer lelijk te vinden, hij zou een perfecte psycholoog zijn bedacht ze zich grinnikend. Al vroeg ze zich af of dezelfde methode zou werken bij andere. En of Pasqual het zelfde zou doen bij andere. Ze keek met een glimlach in de spiegel terwijl Pasqual tegen haar bleef praten. Ze waren perfect samen ook al zei ze het zelf. Ze draaide zich om naar Pasqual toen hij haar naar zich toe draaide. Zijn lippen die hij vastberaden op de hare drukte waren zoet van smaak. En deden een wee gevoel in haar onderbuik op komen. Ze had haar handen tegen zijn borst gelegd terwijl ze naar hem luisterde, naar zijn woorden. Die haar ogen deden fonkelen en een stralende glimlach op haar gezicht deed bezorgen. Zijn lippen vonden de hare weer, dit keer gingen haar handen als automatisch naar zijn nek. Om ze om zijn nek te slaan en met zijn haar te spelen. Toen hij de kus verbrak en zijn handen voor haar ogen deed schrok ze licht. Maar ze vertrouwde hem, wist dat haar niks kon overkomen als hij in de buur was. Zijn warme stem stelde haar gerust, ze knikte bij zijn woorden. Het leek haar inderdaad vreselijk als Pasqual zichzelf lelijk of te min voor haar vond. Want hij was dus het tegenovergestelde van lelijk, en daar waren een boel meiden mee eens, dat wist Chloë zeker. Toen Pasqual zijn handen weghaalde, en er weer licht was knipperde ze een paar keer met haar ogen. Voordat ze weer honderd procent helder zag. Ze gaf hem een kneepje in zijn handen toen hij die vastpakte en drukte nog snel een kus op zijn kaak voordat hij haar los liet. Ze knikte bij zijn woorden een lichte blos steeg naar haar wangen, toen hij zich ontdeed van zijn boxershort. Om in de douche te kruipen. Ze was niet erg preuts maar ze was opgegroeid in een ‘vrouwen’ gezin. En had nog nooit een jongen naakt gezien, als de peuters op het strand niet meetelde. Ze besloot het opzij te zetten en zich niet zo aan te stellen. Ze deed haar shorts uit, gevolgd door haar slip. En om vervolgens haar top uit te doen, ze rilde het was koud zo zonder kleding. Kippenvel ontstond op haar lichaam en ze rilde onbewust. Ze stapte snel de douche in, waar al lichte stoom vandaan kwam. Om even op haar lip te bijten een diepe blos verscheen op haar wangen en ze sloeg haar ogen neer. Ondanks haar schaamte, ging ze toch dichter bij Pasqual staan. Omdat ze het anders koud kreeg zonder de warme stralen. Niet goed wetend wat ze moest doen of zeggen staarde ze naar haar voeten terwijl de stralen haar lichaam verwarmde.

Hij glimlachte, voelde een opluchting door zich heenstromen omdat ze hem gevolgd was. Hij wist niet wat hij anders zou moeten hebben doen, als ze niet gekomen was. Was hij dan afgewezen? Maar dat deed er nu niet toe. Chloë was bij hem komen staan, ookal was het nog een beetje onwennig. Maar dat was iets wat hij ook wel begreep. Voor hem was het ook de eerste keer dat hij iemand anders dan zijn familie naakt zag. En nou ja, hij wist dat staren onbeleefd was en daarom deed hij het niet, maar het liefste had hij wel de hele tijd naar haar gekeken. Als vanzelfsprekend strekte hij zijn armen naar haar uit en trok haar naar zich toe. Haar blote lichaam tegen de zijne. Het was.. misschien een nieuwe en vreemde gewaarwording, maar het was niet vréémd, op een bepaalde manier. Water straalde over zijn hoofd, over zijn schouders en over de rest van zijn lichaam, maar hij ging een stapje naar achter staan zodat ook Chloë van de straal kon genieten. Ze had kippenvel, zag hij. Hij grinnikte, hield zijn armen stevig om haar heen en gaf haar een kus. Haar lippen waren nat van het douchewater, maar nog altijd even welkom op de zijne. Zijn zoenen werden heviger, zijn vingers streken over Chloë's rug en zijn hart ontplofte. Chloë gaf hem een gevoel die niemand hem ooit gegeven had. Veiligheid, geloof, vertrouwen. Nee, Pasqual wou niet gaan zwammen over zijn verleden en zo slecht was zijn verleden ook niet geweest, maar hij had nooit echt veel vrienden gehad die hij door en door vertrouwde. Chloë was het allereerste meisje dat hij aanraakte, zoende, streelde, en het nog plezierig vond ook. Hij snakte naar meer. De meiden die hij gezoend had, waren gewoon niets. Het was even een fijn gevoel, maar het miste het echte gevoel. Hij kon het niet beschrijven. Maar het leek ongeveer op het maken van een sprongetje van je hart. Dat je hart een klein stukje loskomt van zijn plek zonder dat het pijn doet, maar wel dat het je aandacht trekt. Geluk vanuit je tenen, geluk die je niet weg kan krijgen. Een wazig gevoel in je hoofd. Alles wat van belang was, was ineens niet meer van belang en het enige wat je wou was meer van dat hemelse gevoel. Alsof je high was, of iets in die richting. Geluk, intens geluk. Iets.. een onbetaalbaar gevoel.
Dat gevoel gaf Chloë hem. Elke keer als ze hem aanraakte schoot er een tintel door hem heen en als haar lippen de zijne raakte, was er iets mis met zijn hoofd. Hij kon voor gek worden verklaard, probably, op het moment dat hij werd aangesproken terwijl hij met haar aan het zoenen was. Maar Chloë gaf hem ook een ander gevoel. Een gevoel van compleetheid, van begrip, maar vooral; van liefde. Het gevoel van liefde. Liefde die wederzijds was. Een gaaf gevoel. Hij hield van dat gevoel.
Met zijn bruine ogen keek hij in de lichte kijkers van Chloë, die misschien wel het opvallendste aan haar waren. Ze was zo dat haar ogen weerspiegelden hoe ze zich voelde. Op bepaalde momenten kregen haar ogen een bepaalde glans en Pasqual was goed geworden in het ontcijferen daarvan. Maar hij werd abrupt door zijn gedachtestroom onderbroken doordat het water bepaalde dat het maar eens flink koud kon worden. Kippevel trok over zijn lichaam, maar eigenlijk weigerde hij het zo ongeveer om Chloë los te laten en een afstand tussen hun te creeëren. Tenzij Chloë het niet volhield, dan.

Ze keek op toen ze de armen van Pasqual voelde die haar naar zich toe trok. In het begin voelde het een beetje onwennig, haar naakte lichaam tegen de zijne. Maar na een paar secondes voelde het al weer vertrouwd, zoals altijd. Lichte kippenvel, al minder dan eerst, was verspreid over haar lichaam. Ze zuchten tevreden toen Pasqual een stapje naar achteren deed, zodat ze ook van de warme douch stralen kon genieten. Haar kippenvel verdween bijna meteen en ze voelde haar spieren ontspannen. Ze keek Pasqual aan, in zijn donkere poelen, toen ze hem hoorde grinniken. Ze fronste lichtjes, maar die fronzen verdwenen al snel toen hij zijn lippen op de hare plantte. Ze glimlachte terwijl ze hem terug kuste. Zijn lippen op de hare, die heftiger begonnen te zoenen. Zijn handen die licht over haar rug streelde, deed kippenvel verschijnen. En dat was niet van de kou, maar omdat ze van zijn liefde genoot. Haar handen waren ondertussen ook een eigenleven gaan leiden , ze streelde over zijn schouders, schouderbladen en uiteindelijk over zijn rug. Pasqual deed haar een gevoel ervaren wat nog nooit iemand anders was gelukt, naast een paar nietszeggende zoenen was Chloë nog nooit gezoend. En ze kon niet geloven dat iemand haar hetzelfde gevoel kon geven als Pasqual deed, enkel door haar aan te raken. Of in een stevige omhelzing te trekken, zijn zoenen waren hemels. Bovennatuurlijk eerder te noemen. Maar vooral het gevoel wat ze van hem in haar hart kreeg was overweldigend. Zoveel liefde had ze nog nooit van iemand gevoeld, en al helemaal niet welgemeende liefde. Pasqual was het missende stukje in haar leven, nu hij er was leek haar leven compleet. Hoefde er voor haar part niks meer bij, al zouden kinderen. Die net zo geweldig als Pasqual zouden zijn, een must zijn. Haar gedachtes werden zonder waarschuwing verbroken door het water, wat van prettig warm. Naar ijskoud was gegaan. Een rilling trok door haar lichaam, gevolgd door kippenvel. Wat zich over haar lichaam verspreidde. Pasqual leek niet te willen stoppen met het innige zoenen en leek haar dichtbij zich te willen houden. Iets waar Chloë geen problemen mee had, al was het koude water een minpuntje. Het had ook wel iets, zoenen in de douche. Alsof je buiten in de regen stond, al was je dan waarschijnlijk niet naakt…Ze scheidde haar lippen van die van Pasqual, met spijt maar ze wou hem in zijn ogen kijken. Ze glimlachte schuldbewust en keek naar de donkere haren van Pasqual. Die nog bijna zwart leken door het douchewater, ze waren aan zijn hoofd vastgeplakt. Desondanks ging Chloë op haar tenen staan om ze opzij te schuiven. En na dat gedaan te hebben liefdevol te glimlachen. Ze liet haar hoofd tevreden op zijn -in vergelijking met het douche water- warme borstkas rusten. Ze keek na een paar minuten op om kort naar zijn buik te kijken, waar tot haar verbazing een lichte maar zichtbare sixpack was te zien. Bewonderend streek ze er over heen met haar vingers om op te kijken en Pasqual glimlachend aan te kijken. De sixpack fascineerde haar waardoor ze over de contouren bleef strijken. Ze verbood zichzelf lager dan zijn middel te kijken, gewoonweg omdat ze wist dat ze dan rood zou worden. Alleen de gedachte maakte haar al rood, ze voelde dat haar hoofd al was gaan gloeien.

Hij grinnikte, toen ze geobsedeerd leek te worden door zijn halve sixpack. Maar ze had hem toch wel váker met ontbloot bovenlijf gezien? Ach, whatever. Chloë bleef nog altijd Chloë, onvoorspelbaar like hell. Op een zeer positieve manier dan. Hij hield van haar. Hij houdt van haar. Hij wou zich met haar verloven! Damn, dat wou hij zo graag! Met een grijns duwde hij haar weg van de koude douchestraal, deed het ding uit, drukte een vluchtige kus op haar lippen en sprong de douche uit. Van het rek griste hij een grote handdoek, hing die om zijn eigen schouders, pakte een andere handdoek en liep weer terug de douche in. Hij sloeg de handdoek om Chloë's schouder, kuste haar in haar hals en begon haar warm te wrijven. Ze zou het probably wel vet koud hebben, en dat wou hij liever niet. Chloë verdiende meer dan kou. Veel meer dan kou. Kou.. Nou ja, Chloë was zegmaar alles waard. Alle goede dingen, zoals heerlijk weer, heerlijke ijsjes, heerlijke dagen, gewoon. Alles, heerlijk. Zijn armen sloeg hij weer om Chloë heen, drukte zijn lijf tegen de hare en streek haar natte haar achter haar oor. Weer grinnikte hij. Wist ze hoe gelukkig en compleet hij haar maakte? Zou ze het beseffen? Hij keek in haar ogen. Ja, dat besefte ze, realiseerde hij. Want.. misschien klonk het overmoedig, maar hij had het gevoel dat het voor haar precies zo gold. Hij was voor haar belangrijker dan wie dan ook in haar leven. Iets overviel hem. Ze had geen ouders meer. Hij wel. Dus.. in feite had ze niemand meer. Ja, hij wist van het bestaan van haar tweelingszus, maar hij wist niet.. Nee, volgens hem hadden ze nauwelijks contact meer. Een naar gevoel bekroop hem. Een zeer naar gevoel. Het was niet zozeer medelijden, maar het moest echt.. vervelend voor haar zijn. Nou, zolang ze maar wist dat hij er wel voor haar was. Voor altijd, als het aan hem lag.
Een glimlach trok weer langs zijn gezicht, maar hij keek nu toch redelijk ernstig naar Chloë. Misschien.. zouden ze zo op de bank kunnen gaan zitten, en misschien praten. Wat over haar ouders. Hoe waren ze, wat deden ze. Wat voor een band had zij met hen? En haar zus, hoe was het daar mee? Misschien kon ze met haar zus afspreken? Hij.. wou haar wel eens ontmoeten. Maar hij wou in ieder geval meer over Chloë horen, en haar geschiedenis.
Weer wreef hij haar warm, terwijl zijn lichaam tegen de hare aan bleef. Okay, het was niet echt een geweldige douche geweest, maar dat kwam omdat dat debiele ding zonodig koud moest worden... Maar... Dat betekende..
"De stroom is uitgevallen," bedacht Pasqual zich hardop. Hij glimlachte lichtjes. "Fix ik zo wel," en kuste haar weer. Hij wou haar best afdrogen, maar misschien zou dat akward worden..

Terwijl Chloë zich afdroogde, waagde ook Pasqual een gok. Van onder tot boven was hij helemaal droog toen Chloë hem weer kuste en hij kon het niet laten dat er een glimlach op zijn gezicht verscheen. Chloë zag er zelfs zonder kleding en make-up uit als een prinsesje. En misschien zou ze binnekort, met een beetje mazzel, zijn prinses zijn! Hij had het al helemaal in gedachte. Binnekort werd hij achttien, Chloë werd morgen zeventien en dan zouden ze op Chloë's achttiende verjaardag trouwen. Van geluk maakte zijn hart een sprongetje. Moest ze alleen wel ja zeggen, natuurlijk. Een liedje doemde op in zijn hoofd, een liedje van Avril Lavigne.
"You are everything that I ever wanted.." fluisterde hij zachtjes. Het was namelijk toch waar. Ze was alles wat hij wou, wat hij nodig had. Hij schonk haar een glimlach en liep toen naar zijn kast toe, die hij open deed en eens rond ging snuffelen. Daar stond ie dan, in zijn blote kont. Ergens vond hij het wel grappig, zo kwetsbaar als hij deels nu was. Hij was met Chloë samen, die daarnet net zo kwetsbaar was geweest. Het had weer eens bewezen dat ze bij elkaar hoorden! Hij moest iets leuks aantrekken, iets feestelijks, want dan zou hij zo...
Spanning kwam omhoog in zijn maag. Hij was van plan om zich zometeen te gaan verloven met Chloë. Hij was.. misschien ouderwets, maar hij wist dat ze de ware was, hij wist dat zij voor altijd was. Misschien een beetje dramatisch, maar who cared? Zolang hij en zij maar gelukkig waren, toch? Hij had het niemand verteld, hij had niemand verteld dat hij zich met Chloë wou verloven. Hij wist trouwens ook niet wat ze ging reageren, zou ze wel willen, of zou ze hem spontaan uitlachen? Hij wist het eigenlijk niet..
Hij griste een onderbroek uit zijn onderbroekenla, trok hem aan, pakte een simpel t-shirtje en pakte een gebleekte spijkerbroek, die dus ook nog versleten leek te zijn. Hij was dol op die broek. Lacherig schudde hij zijn haren bij Chloë uit, kuste haar vluchtig en zette toen zijn hoedje op zijn hoofd. En, om het af te maken deed hij trouw zijn haaienketting om.
"Hoe zie ik er uit?" zei hij met een lage stem, terwijl er een grijns om zijn lippen trok. Gauw bukte hij zich, haalde wat uit zijn nachtkastje en deed het vlug in zijn broekzak.
"Zie ik eruit alsof ik iemand ten huwelijk kan vragen?" Hij wachtte niet eens op Chloë's antwoord, maar zakte al op zijn knieën.
"Lieve, lieve Chloë," begon hij. "Ik weet dat het vroeg is, ik weet dat het misschien zelfs wat vreemd is, maar ik weet zeker dat ik het wil. Ik wil mijn hele rest van mijn leven met jou delen, ik hou van jou, ik kan niet zonder je, jij bent mijn liefde, mijn leven, mijn heden en mijn verleden, en het liefst ook mijn toekomst. Wil je met mij trouwen, allerliefste Chloë?" Hij had het doosje uit zijn broekzak gevist en hield het nu opengeklapt voor Chloë. Wat als ze nu nee zei?

Een glimlach sierde haar gezicht toen ze zag hoe Pasqual gekleed was, zoals altijd…Sexy en modieus. Ze grinnikte bij haar eigen gedachte, kon zij er wat aan doen dat hij een lekker stuk was. Ze grijnsde bij zijn vraag, “ you look amazing” sprak ze tevreden terwijl ze met zijn haaientand ketting speelde. Ze hield van dat ding, ze wist niet waarom het gaf de allerliefste Pasqual een ruw randje. Misschien was dat het .Niet dat ze de zachtaardige Pasqual niet lief had, nee in tegen deel ze hield van hem. Zielsveel, wou een toekomst met hem opbouwen. Samen met hem oud worden en als een oud echtpaar trots naar hun kinderen en kleinkinderen kunnen kijken. Ja dat wou ze, misschien was ze nog maar 16 –morgen 17- maar ze had gewoon het gevoel dat ze niemand zo kon liefhebben als Pasqual. Dat ze niemand zo mocht lief hebben als Pasqual, hij was de ware dat wist ze nu al honderd procent zeker. Ze werd uit haar gedachten getrokken door de vraag van Pasqual even stokte de adem in haar keel. Zag hij er uit om wat? Ze draaide zich om naar Pasqual om hem met grote ogen aan te kijken, hij maakte een grapje toch? Behalve als hij echt… Nee dat kon niet zo veel kon hij niet van haar houden, of hij had dezelfde gedachtes als zijzelf. Maar dat kon gewoon niet, of bijna niet. Ze keek hem dan ook met grote ogen aan toen hij op een van zijn knieën neerzonk. Haar handen had ze voor haar mond geslagen, hij meende het niet toch serieus? Toch? Het antwoord kwam al snel, toen hij begon te praten werd haar al veel duidelijk. Tranen van ontroering en vreugde kwamen in haar ogen te staan. Van geluk begon ze te hakkelen. ‘i-k-k…’ begon ze hakkelend. Ze keek Pasqual in de ogen om te zien of hij geen grapje met haar uithaalde. Iets wat niet waarschijnlijk was aan het opgengeklapte vierkante doosje te zien.Ze liet haar handen zakken, een welgemeende glimlach sierde haar gezicht. ‘Natuurlijk, natuurlijk wil ik met je trouwen’. Bracht ze uiteindelijk met een stem vol vreugde uit ze vloog hem om de nek. Wat er voor zorgde dat hij met een zachte bonk op de grond terrecht kwam. Ze kwam bezorgd overeind, ‘gaat het?’ vroeg ze bezorgd. ‘Sorry ik ben gewoon….zo blij’ sprak ze met een glimlach. Ze drukte haar lippen op zijn voorhoofd om ze daarna op zijn lippen te plantte. Ze zat nu zo ongeveer op zijn schoot, met haar armen om zijn nek heen geslagen. Haar vingers speelde met zijn haar terwijl ze haar ogen gesloten hield.

Haar armen kwamen om zijn nek en omdat hij Chloë langer kende dan vandaag, wist hij dat dit fout ging. Gauw omwikkelde hij haar middel met zijn armen en voelde hij zijn evenwicht verloor. Met een zachte bonk kwam hij op het tapijt terecht, met Chloë boven zich. Hij had een grijns van oor tot oor, die zelfs een zware hersenschudding niet van zijn gezicht had kunnen vegen.
"Gaat het?" vroeg Chloë bezorgd. Met een ernstig gezicht keek hij haar aan. "Nee," antwoordde hij toen. "Ik... leef niet meer... op deze planeet." Zijn ernstige blik verdween weer als sneeuw voor de zon en er verscheen weer een grote grijns op zijn gezicht. "Ik leef namelijk in de perfecte wereld, met mijn perfecte meisje, voor altijd." Hij kon het niet geloven. Ze had 'ja' gezegd! Ze wou haar hele leven met hém delen. Hij, de misschien wel onhandigste en Pasquallerigste jongen van de wereld. Oké, toegegeven, hij had niet echt een extreem laag zelfbeeld, maar gewoon.. Dat iemand zoals Chloë met hem wou trouwen? Hij was dolgelukkig! Het was ongelooflijk!
"Sorry," stamelde ze. "Ik ben gewoon zo blij!" Alsof hij dat niet was. Dom, gek kindje. Zijn domme gekke kindje. Haar lippen op de zijne. Vurig, gepassioneerd. Voor altijd, niet te scheiden. Het hoorde zo. Het was het lot. Ze was bij hem op schoot gekropen en hij lag nog altijd op de vloer. Het had wel wat. Hij onderop, zij bovenop. Hij grijnsde om zijn gekke gedachte maar een nieuwe schoot door zijn hoofd. Was dat wat? Hij bedoelde maar.. ze waren zojuist officieël verloofd. En ze hadden.. nog nooit seks gehad. Nee, hij verloofde zich niet om de seks, maar misschien zou het hier wel op uit draaien.
Hij kon zichzelf niet geloven. Hij was net verloofd en moest gelijk daaraan denken. Niet dat Chloë het hem makkelijk maakte door hem zo te zoenen. Hij sloot zijn ogen en gaf zich over aan zijn gevoelens voor Chloë. Haar handen waren overal. Haar lippen op de zijne. Vanzelfsprekend, uiteraard.
"Chloë," fluisterde hij zachtjes terwijl hij overeind kwam en nauwelijks van haar zijde wou wijken. "Wat dacht je ervan als.. we over zouden gaan op het bed?" Hij bloosde, maar zijn.. hint was niet al te subtiel. Zijn handen omklemden liefdevol Chloë's gezicht en wat een klein, simpel kusje had moeten worden, belandde erin dat hij Chloë zo ongeveer het bed op had geduwd en er zelf bovenop was beland. "Whoepsie," fluisterde hij, terwijl hij met zijn gezicht boven die van Chloë hing. "Ehm..." Hij bloosde verlegen, wat als ze niet wou? Hij rolde wat verlegen van haar af en bleef naast haar liggen. Ze waren verdomme verloofd en hij werd weer onzeker. Echt, vet handig enzo. Even rolde hij met zijn ogen, draaide zich toen weer naar Chloë en kuste haar zachte, volle lippen weer. Alsof hij daar ooit genoeg zou van krijgen. Überhaupt van Chloë. Ze was lief, ze was aardig, eerlijk, betrouwbaar, geweldig, had zangtalenten, had nog veel meer talenten, was gewoon Chloë. Ze was.. iemand waar hij dus niet zonder zou kunnen. Hij was nu al een tijd uit huis, woonde al een tijd zonder Kaya, en om heel eerlijk te zijn, hij was nog nooit zo gelukkig geweest. Kaya was oké, maar ze maakte hem bang met de blikken die ze wel eens op hem wierp. Nu zat hij hier, had geen enkel moment last van heimwee gehad.
"Chloë," fluisterde hij, terwijl hij heel eventjes zijn lippen van de hare liet gaan. "Ik hou van je." Met zijn duim streek hij over haar wang, een lachje verliet zijn lippen en hij boog naar voren. Zijn ademhaling was niet al te regelmatig meer. Zijn hartslag was hoger dan normaal. En ehw, ja. Hij was en bleef een jongen die reageerde op de aanraking van zijn verloofde. - Oh dat klonk zó geweldig! - Verlegen bloosde hij. Chloë moest het ook doorhebben. Wat voelde hij zich ongemakkelijk nu... Niet dat hij loog tegen Chloë of iets dergelijks, maar had hij dingen verborgen willen houden, dan was het nu vreselijk mislukt. Weer raakten zijn lippen de hare, maar nu moest hij zichzelf inhouden. Hij moest kalm blijven van zichzelf. Althans, totdat ze het teken gaf dat 't oké was, dat hij niet de enige was die het wou.
God, wat was dit een vreselijk benauwende situatie!

- x] Als Chloë besluit om een tikkeltje verder te gaan, skippen we een halfuur/ uur. Mokay? ^^ -

De kus was vurig, vol passie en het voelde goed. Vertrouwd beter gezegd, alsof deze kus eeuwenlang zou kunnen duren zonder dat het ging vervelen. Het was gewoon…Niet te beschrijven. Het gevoel wat ze voelde had ze nog nooit gevoeld, ze had er nog nooit over gelezen. De romantische scenes in de meest romantische romans waren er niks bij. Het was gewoon zo…Bovennatuurlijk. Het voelde bovennatuurlijk goed, haar lippen op de zijne gedrukt, ja dat was het. Bovennatuurlijk fijn alsof ze in de 7e hemel was. Haar vingers hadden eerst met zijn haren gespeeld, waarna ze waren afgedwaald naar zijn nek, schouder. Tot ze uiteindelijk over zijn rug streken. Ze liet haar lippen even van de zijne wijken toen hij iets fluisterde, ze kek hem met glinsterende ogen aan. Een tevreden zucht rolde over haar lippen, ze merkte dat Pasqual overeind kwam en kwam zelf wat van zijn schoot af. Terwijl ze overeind kwamen weken de lichamen nauwelijks van elkaar. Ze liet een korte grinnik horen bij zijn, iets wat onsubtiele hint. Ze streek liefdevol over zijn wang, toen hij haar hoofd tussen zijn warme handen hield. Ze voelde zijn lippen langs de haren strijken voor ze het evenwicht verloor, door de lichte onhandigheid van Pasqual. Ze glimlachte naar Pasqual, zijn gezicht hing boven haar. Ze strekte haar hand naar hem uit en streek over zijn kaaklijn. Haarhanden gingen teder over zijn wang toen er een blosje op verscheen. Een glimlach verscheen, hij was schattig als hij bloosde. Toen hij van haar af rolde beet ze op haar lip, was hij onzeker? Ze rolde zich om zodat ze naar de rug van Pasqual keek, ze streek voorzichtig over zijn ruggengraat. Zijn warme huid kon ze door de dunne stof heen voelen. Toen hij terug draaide glimlachte ze opgelucht, die glimlach bleef staan toen hij haar kuste. Zijn lippen verlieten niet lang daarna de hare, ze keek hem vragend aan. Een lichte blos stond op haar wangen na zijn woorden, ze kon het nog steeds niet beseffen. Dat ze met de meest lieve, gevoelige, knappe, geweldige, aardige, grappige jongen ter wereld was verloofd. Het was gewoon bijna te veel om te bevatte. Zijn wang die voorzichtig, teder haar wang streelde haalde haar uit haar gedachte. Ze glimlachte, ‘ik ook van jou’ fluisterde ze terwijl ze naar voren boog om vervolgens haar lippen op de zijne te drukken. Hij smaakte zoet, naar suiker, chocolade, lolly’s iets in die trend. Een seconde weken haar lippen van de zijne, ze bloosde onder haar gedachte. Ze wou hem, hunkerde naar hem. Hij leek hetzelfde te voelen, althans zijn lichaam leek hetzelfde te voelen. Ze glimlachte toen ze zag wat voor een reactie ze opriep bij hem. Ze boog weer naar voren en kuste hem, een warm gevoel verspreidde zich in haar onderbuik. Het verspreidde zich door haar bloedvaten tot haar hart. Passie, liefde en vertrouwen schemerde door in haar kus. Ze vertrouwde hem, hij zou haar nooit pijn doen. Hij behandelde haar alsof ze van porselein was.

-je mag skippen ^^-

Aii aii sergeant. *Doet zo'n debiele beweging na die ze in 't leger ook altijd doen.*

Pasqual lag naar het plafond te kijken, met Chloë dicht tegen zich aan. Dit was het dan... Hij kon niet zeggen dat hij teleurgesteld was. Het was zelfs meer dan hij ooit had durven dromen. Het moment dat ze een waren geweest, het moment dat hij dit voor altijd aan haar zou kunnen terugkoppelen. Het was geweldig. Met een grijns keek hij weer naar Chloë en streek wat haren uit haar gezicht weg. Ze had een mooie glans in haar ogen, iets wat ze vaker had op bepaalde momenten. Hij kon zich voorstellen dat hij dat ook had, dat hij zelfs helemaal glom. Van geluk, tevredenheid, blijheid. Alles tegelijk. Het was geweldig. Het is geweldig.
"Verloofde," fluisterde hij zachtjes terwijl hij haar hand kuste. Dit was ultiem geluk. Loom kwam hij overeind, gaf Chloë nog een lange, trage zoen en keek toen de kamer rond. Zijn kleding lag wel enigsinds op een stapeltje, maar was behoorlijk verfrommelt. Hij grinnikte. "Zullen we er maar uit gaan? Morgen word een drukke dag en we moeten nog dingen regelen." Een grijns sierde zijn lippen en zijn ogen glommen. Hij gaf Chloë nog even een vluchtige knuffel en begon zichzelf toen weer aan te kleden. Het enige wat nu namelijk om zijn lijf zat, was zijn haaientandenketting. Die had de hele rit overleefd. Hij lachte zachtjes, kleedde zich aan en ging op de bedrand zitten. Zwijgend keek hij naar Chloë terwijl zij zichzelf ook aankleedde.
"Wat moeten we nog regelen voor morgen?" vroeg hij met een serieus gezicht. Hij moest gefocust blijven, als hij nu zou toestaan om te dromen zou hij de hele dag met zijn hoofd in de wolken lopen. Hij had allang geen hersenen meer, die waren vervangen door zacht dons. Hij stond op van het bed, keek er even naar en grijnsde weer door de ontwarde dekens. Even keek hij naar Chloë, toen maakte hij zwijgend het bed op, terwijl het in zijn hoofd allemaal danste van geluk. Het was een vreemde dag geworden. Bij het ontbijt had hij niet helemaal zeker geweten of ze wel ja ging zeggen, maar wel dus. Het enige wat ze nog hoefde te doen was een datum plannen en een feest regelen, en dan konden ze trouwen. Zijn hart maakte een sprongetje. Misschien zou zijn vader dan naar HH komen! En zijn moeder zou vrijwel alles wel willen doen. Zijn moeder was er enkel niet al te blij mee geweest dat hij bij haar ging wonen. Maar toen ze had gehoord dat Pasqual met haar wou trouwen, was vertrouwen teruggekomen. Even schudde hij zijn hoofd, duwde de beelden van de bruiloft weg. Eerst het feestje van morgen. Dat moest perfect zijn!
"Er moesten toch nog glazen wijn worden gehaald?" vroeg hij. Zijn telefoon ging en hij nam op. Terwijl hij naar Chloë bleef kijken, luisterde hij aandachtig naar wat er gezegd werd. Hij knikte, zei ja zo af en toe omdat diegene aan de telefoon niet zag dat hij knikte en beaamde dingen. "Oké, ik kom eraan," sprak hij in zijn mobieltje. Hij hing op en liep naar Chloë toe.
"Lieverd," zei hij zachtjes. "Ik moet gaan. Ik zorg ervoor dat ik optijd terug ben, okay? Niet op mij wachten, je ziet me vanzelf verschijnen." Hij legde zijn hand achter haar hoofd en drukte zijn lippen op haar zijdezachte lippen.
"Ik regel wat dingen en dan zie je me vanzelf weer verschijnen." Pasqual moest nu opschieten, anders zou hij te laat zijn. Gauw gaf hij Chloë nog een kus, drukte haar stevig tegen zich aan en liet haar toen los. "Ik bel je nog wel," beloofde hij. Hij duwde zijn mobieltje in zijn broekzak, ging op zoek naar zijn sleutels en liep naar buiten toe, naar zijn auto. Hij klom erin, zwaaide nog een keer naar Chloë en reed het erf af. Op zijn gemakje stelde hij de radio goed in en reed rustig door. Hij moest namelijk de stad in om een taart voor Chloë te halen. Hij had de opdracht al gegeven maar wist niet zeker of hij hem op zou moeten halen. Dus pakte hij zijn mobiel en begon wat te bellen.
"Dag, Pasqual jongen!" klonk het enthousiast. Pasqual grinnikte. "Dag Romeo, met mij. Ze heeft ja gezegd hoor! De lieve schat. De taart mag in zijn hele vorm gemaakt worden." Hij hoorde Romeo wat zeggen tegen andere mensen aan de andere kant van de lijn en een glimlach sierde zijn gezicht. Hij was er zelf zo gelukkig mee en Romeo had hem elk moment bijgestaan. En nu... "Gefeliciteerd, Pasqual!" lachte de man. "Ik zal ervoor zorgen dat de taart piekfijn in orde is. Ik zal je het geheim dan maar niet vertellen dat we eigenlijk al wisten dat ze 'ja' ging zeggen." Pasqual grijnsde. Gekke Romeo. "Dus je kan de taart gelijk op komen halen." Nee, dat ging niet. Pasqual moest ook nog wat andere dingen regelen, en de taart moest echt tot morgen goed blijven.
"Nee, sorry Romeo. Ik kom de taart later pas ophalen. Hij moet zeker goedblijven tot mo-" zijn zin werd onderbroken door een abrupte schreeuw. Romeo's stem klonk bezorgd. "Pasqual, jongen, wat is er -" Er was neits meer te horen dan het geluidje van een gesprek dat was beëindigd. Pasqual gooide zijn stuur met een ruk de andere kant op, de berm in, maar het mocht niet baten. De auto die hem vanaf de andere kant tegemoet kwam rijden, schramde hem al en Pasquals auto verloor grip.
Pasqual zelf raakte met zijn hoofd een hard onderdeel in de auto en het enige wat hij mee kreeg waren flitsen van soms glimpen van de hemel, soms van het gras. Met een ruk kwam het voertuig tot stilstand en zo ook Pasquals denken. Zijn hoofd botste nogmaals ergens tegenaan en daardoor verloor hij het bewustzijn.

- Hij reed wel handsfree, fcourse. -

Haar hoofd ruste op zijn ontblote borstkas, ze hoorde zijn hart kloppen. Sterk en hard tegen haar hoofd. Het moment dat ze nog niet zo lang geleden had mogen ervaren was geweldig geweest, ze had het gevoel gehad dat ze een waren. Niet meer met z’n tweeën maar samen een. Het was…meer dan dat ze had durven dromen. Het moment had al haar verwachtingen overstegen, ze was echt in de 7e hemel geweest. Al voelde het voor haar eerder aan als de 8e hemel, want die bestond met Pasqual. Ze liet een tevreden zucht horen en glimlachte toen Pasqual een paar verdwaalde plukken haar uit haar gezicht veegde. Ze keek hem met twinkelende ogen aan, een glans was in zijn ogen te zien. Zijn ogen leken gesmolten chocola, bruin en glanzend vol leven. Ze had ze nog niet anders gezien, ze kon zich niet voorstellen dat zijn ogen mat stonden. Mat als chocolade die bijna gestold was, zelfs dan zouden ze mooi zijn bedacht ze zich. Ze bloosde toen hij haar hand vast nam en e een kus op drukte, ze keek toe hoe hij overeind kwam. Wat er voor zorgde dat haar hoofd van zijn borstkas afkwam, maar zijn lippen, warm op de hare maakte goed. Ze kuste hem terug, alsof ze hem ooit zou kunnen afwijzen. Toen zijn lippen van de hare weken keek ze waar zijn blik op gevestigd was; zijn kleren, die op een soort van hoop op elkaar lagen. Een lichte blos ontstond, maar het was niet uit schaamte. Ze wist zelf niet eens waarom ze bloosde… Misschien omdat het gewoon een natuurlijke reactie van het mensenlichaam was als ze iets ongewoon vond. Misschien was dat het al was het niet helemaal te verklaren, aangezien ze zich niet voor Pasqual schaamde. En ze niet van het moment van daarnet had geschaamd, strange… Pasqual stemgeluid een grinnik om precies te zijn deed haar uit haar gedachten halen. Ze knikte bij zijn woorden, maar bleef toch een minuut langer in het bed liggen dan Pasqual. Ze keek met een glimlach toe hoe hij zich aankleedde en kwam toen zelf overeind om vervolgens haar lingerie setje te pakken en aan te trekken. Waarna haar shirtje, en short volgde. Haar armband was verrassend genoeg niet bezweken ze glimlachte en draaide zich om naar Pasqual die op de bedrand zat. Zijn vraag liet haar nadenken, ze hadden alles al in huis voor zover ze wist… ‘Euhm i don’t know’ sprak ze twijfelend. Ze liep naar hem toe en streek zijn haar goed om kort toe te kijken hoe hij het bed op maakte. Ze liep naar de spiegel om haar haren te fatsoeneren, ze zaten door de war. Ze glimlachte naar haar spiegelbeeld en pakte de borstel om vervolgens haar lange haren uit te kamen. Zodat ze weer glansde – raar genoeg waren ze in korte tijd opgedroogd- ze bekeek goedkeurend het eindresultaat. Haar haren vielen als een waterval over haar schouder en glansde in het zonlicht. Ze streek er met haar hand doorheen en draaide zich toen om naar Pasqual. Hij had het bed opgemaakt, ze glimlachte. Mannen konden wel huishouden ook al wouden sommige het niet toegeven. Gelukkig leek Pasqual niet een man die ouderwets de vrouw alles liet doen. De taakverdeling liep op rolletjes en ze hadden er nog geen enkele keer ruzie over gehad. Ze knikte bij zijn vraag, dat was het dus. Ze hadden geen wijnglazen, omdat Chloë eerst geen behoefte aan alcohol had gehad. Maar bij een feestje was het toch handig. Ze keek op toen er een telefoon afging, het was die van Pasqual aan zijn ringtone te horen. Hij nam zelf op, Chloë kon niet volgen waar het gesprek over ging maar het deerde haar niet zoveel. Ze glimlachte toen hij naar der toe liep ze knikte, een lichte pruillip verscheen. Die ze niet serieus bedoelde, Pasqual moest waarschijnlijk nog een aantal dingen voor het feest regelen, die ze niet mocht weten. Althans dat dacht ze, dus ze weerhield hem er niet van weg te gaan. De pruillip verdween bij zijn uitleg, ze glimlachte toen ze zijn warme lippen op de hare voelde. ‘Ik hou van je’ mompelde ze tegen zijn lippen, ze knikte toen hij zei dat ze niet op hem moest wachten. Zijn lippen werden weer op de hare geplant, en Chloë zoende hem innig terug. Ze knikte toen hij zei dat hij haar nog zou bellen, ze hoorde de deur dichtgaan en liep alvast naar het raam om hem uit te zwaaien. Niet veel later verscheen hij om in de auto te stappen, en naar haar te zwaaien. Ze glimlachte en zwaaide enthousiast terug. Chloë bleef bij het raam staan, ook toen de auto allang verdwenen was. Ze zuchtte en drukte het gevoel in haar onderbuik weg, het zou wel heel toevallig zijn als er nu iets misging. Dat gebeurde bij 1 op de 100, Pasqual zou heus wel uitkijken tijdens het autorijden. Ze kende hem hij lette altijd goed op de weg. Ze draaide zich van het raam af en keek de woonkamer rond. Er moest nodig eens gestofzogen worden. Ze haalde het ding uit de gangkast en zette hem aan. De stofzuiger maakte lawaai wat tot lichte irritatie bij Chloë zorgde maar ze ging stug door tot alles stofvrij was en er netjes uit zag. Ze borg de stofzuiger weer op en keek rond, ze wist niet wat ze verder moest doen om de tijd te verdrijven. Ze was er aan gewend geraakt dat Pasqual iets bedacht, Pasqual maakte alles gewoon veel leuker. Hij maakte de stomme dingen leuk door zijn grapjes en spontaniteit. Ze zuchtte en liet zich met een plof op de bank vallen. Hij was nog niet eens een uur weg en ze miste hem al.

-niet heel tevreden met post maar kan er mee door-

Sirenen loeiden en opgewonden gekrakeel klonk overduidelijk over het gebied heen en mensen trapten direct op hun rem. Er was een ongeluk gebeurd en dat moest en zou iedereen bekijken. De jongen zelf die nog in het autowrak lag, had niets door. Niets van de hitte die om zijn lichaam wervelde, niets van het bloed dat over zijn voorhoofd stroomde, en ook niet dat er vlammen uit de moterkap kwamen.
"Haal hem eruit!" werd er gegild. De brandweer arriveerde op dat moment en met man en macht probeerden ze inderdaad de jongen uit de auto te krijgen. "Oh hemel," zei een van de medewerkers zachtjes. Toch liet hij zichzelf niet afleiden door het bloed en de verwondingen. "We moeten hem er NU uithalen!" sprak hij, als een ware teamleider. "Nick, jij gaat aan de ene kant staan, Jordan, jij neemt de andere kant en Linda, jij assisteert mij." Ze stonden al jaren onder de leiding van Michiel Beukenhof en deden hun werk over het algemeen met de vertrouwen en zelfverzekerdheid van een team dat elkaar in en in kende en precies wist wat het aan elkaar had. Ze vertrouwden Michiel en Michiel vertrouwde hun op hun beurt. Door een bevestigende knik konden ze Pasqual uit het wrak halen en op een brandcard leggen. "Goed gedaan, mannen," sprak een van de amulancebroeders. "Dankzij jullie werk kunnen we mogelijk nog iemand zijn leven redden." Hij liep naar Pasqual toe met zijn team en ze legden hem direct aan de beademing.
"Arme jongen," zei een stagiare. "Die zit voorgoed onder de littekens." Iemand schudde zijn hoofd. "Maak je geen zorgen, Amy. Dat is onbelangrijk op dit moment. We moeten hem oplappen. Hup, schouders eronder!" Streng keek hij het gevoelige meisje aan en Amy sloeg haar ogen neer. Het team omsloot de jongen weer, bereidde hem voor op de rit met de ambulance en brachten hem naar het ziekenhuis. Ondertussen rinkelde er een mobieltje in het autowrak. Die auto had het niet overleefd en de brandweer was druk in de weer om de boel een beetje te blussen.

In het ziekenhuis
Een getinte jongen met zwart haar en donkerbruine ogen werd binnengereden. "OK 1 klaarmaken alstublieft! Zet dokter Schneijder op actief alstublieft!" Een hele hoop gekrakeel kwam vanuit alle kanten en iedereen snelde op de jongen af. Ze wisten niets over hem, maar hun wens was allemaal hetzelfde. Deze jongen beter maken en hopen op goed herstel. De jongen had niets door van alle messen en de verdovingsmiddelen in zijn lichaam. Hij was heel heel erg ver weg, waar alles zwart, rustig en vredig was.
Zacht gebliep drong zijn oren binnen. Waar was hij? Waarom voelde hij zich zo klote? Waarom voelde hij zich zo misselijk? Voorzichtig knipperde hij met zijn ogen om ze vervolgens op een klein kiertje te doen. Veel te veel licht kwam zijn ogen binnen en hij sloot ze weer. Langzaam doezelde hij weg in een diepe slaap. "Het is nog veel te vroeg om je te laten ontwaken, arme jongen," zei een verpleger en daarbij kwam er weer een dosis medicatie in zijn lichaam.
Wat was er aan de hand? Wat was er gebeurd? Waar was hij, wie was hij? Flarden van dingen borrelden omhoog in zijn hoofd. Een blond, lachend meisje doemde op voor zijn geestesoog en hij probeerde haar vast te pakken, maar ze huppelde weg. Wie was zij? Een traan rolde langs zijn wang toen hij alle beelden die hij had, zag verdwijnen door een groot gat. Hij opende zijn ogen en sloot ze direct weer. Na een paar minuten opende hij zijn ogen opnieuw en voelde dat het beter ging. Iemand zat bij zijn bed. Zei een naam. Pakte zijn hand en hield deze vast. Ze huilde en hij voelde zich rot. Dus probeerde hij zijn andere arm op te tillen om haar bemoedigend op haar hand te kloppen, maar het ging niet. Hij lag hevig vastgesnoerd. Ook praten ging hem niet al te best af. Wat was er toch allemaal gaande? Het meisje bleef snikken en hij wou haar zo graag troosten. Het was trouwens een erg knap meisje, het leek wel een engeltje. Hij fronste zijn voorhoofd. Waarom zat er een engeltje naast hem? Was hij soms dood?

Het was al 7 uur ’s avonds en ze had niks meer van Pasqual gehoord. Ze maakte zich zorgen, het was rond de middag geweest toen hij weg ging. Nu was het al een paar uur later en was hij er nog steeds niet. Een naar gevoel speelde op in haar onderbuik, het zelfde gevoel wat ze had gehad toen hij vertrok. Ze liep rusteloos het huis rond, kwam niet aan wat ze moest doen. Ze kon niet stil blijven zitten, tv kijken gaf ze na een paar minuten al op. Er was niks leuks op tv en een televisieprogramma over auto-ongelukken deed haar humeur niet opklaren. Waar bleef hij? Die vraag bleef door haar hoofd gonzen. De deurbel klonk schel door het lege huis, op Chloë na. Verheugde liep ze naar de deur, in de hoop dat het Pasqual was die zijn sleutels was vergeten. Een teleurgestelde blik kwam dan ook op haar gezicht te staan toen ze zag dat er twee politieagenten voor haar deur stonden. De agenten keken haar meelevend aan, Chloë vertrouwde het niet. Er was toch niks met Pasqual aan de hand? Argwanend keek ze de agent aan, die een standaard zin begon. ‘Mevrouw wij moeten helaas mededelen dat-‘ de rest hoorde ze al niet meer. Tranen stroomde over haar wangen het kon toch niet waar zijn Pasqual kon toch niet dood zijn? De politie agent keek haar meelevend aan, een zinnetje deed haar opkijken. ‘Rustig maar jongedame hij is niet omgekomen door het ongeluk maar ligt wel in coma’ verbaasd keek ze hem aan, ‘c-c-coma? H-hij is-s-s nie-t-t dood-d-d?’ verbaasd keek ze hem aan. Hij knikte meelevend, een magere glimlach brak op haar gezicht door toen ze besefte dat hij niet dood was. Hij leefde nog, Pasqual leefde nog! Maar voor hoelang? Die akelige gedachte kwam in haar op, ‘in welk ziekenhuis ligt hij?’ vroeg ze opeens kalm. De agenten vertelde dat ze haar er wel heen konden brengen, dat aanbod nam ze maar al te graag aan. Aangezien Pasqual met de auto was gegaan…En die voor zover ze had mee gekregen totel los was. De rit naar het ziekenhuis verliep zwijgend, Chloë huilde geluidloos. Ze kon het nog niet beseffen, haar verloofde lag in het ziekenhuis in coma nota bene. Een snik verliet haar keel en toen ze uit de auto stapte waren haar ogen rood van het huilen. Een van de agenten ging mee naar binnen, aan de balie vroegen ze voor wie ze kwam en of ze familie was. Met trillende stem vertelde ze dat ze voor Pasqual kwam en ze zijn verloofde was. Ze barste weer in huilen uit en werd door de agent naar de kamer waar Pasqual lag begeleid. Hij lag akelig stil, hij was wit weggetrokken. Zijn haren zaten door de war, ze hoorde het gepiep van het hart apparaat. Iets wat haar geruststelde dat hij in leven was. Hij had allemaal buisjes in zijn lichaam, zoveel dat Chloë er duizelig van werd. Zijn gezicht was aangetast door het ongeluk, met een brok in haar keel dacht ze aan haar ouders.Die hadden er ook zo bijgelegen, alleen hadden die niet een piepend apparaat naast zich staan. De agent had een stoel voor haar bij het bed neer gezegd en vroeg of hij kon gaan. Ze knikte, hij wierp nog een meelevende blik op haar om vervolgens te verdwijnen. Ze liet zich op de stoel zakken en begroef haar handen in haar haren. Wat moest ze doen? Het leek allemaal een nare droom Pasqual was niet in coma, hij zou zo weer wakker worden. En plagend zeggen dat het maar een spel was. Ze kwam overeind om voorzichtig zijn haren goed te strijken, zijn huid voelde warm onder de hare aan. Ze miste zijn glanzende chocolabruine irissen die haar vrolijk aankeken. Ze keek naar zijn gezicht en hoopte nee bidden dat hij wakker mocht worden. Ze was niet zo strikt gelovig en bad bijna nooit maar nu hoopte ze op een wonder van god.


Zo verstreken meerdere dagen, Chloë ging elke avond naar huis. Omdat het ziekenhuis niet genoeg bedden vrij had om Chloë bij Pasqual op de kamer te kunnen laten slapen. En hij moest 24 uur lang in de gaten worden gehouden, wat dus niet handig was voor Chloë. Ook al begreep ze best dat ze subtiel hadden willen zeggen dat ze in de weg liep. Chloë zag er uit als een wrak, sliep al dagen slecht en bleef maar liggen woelen en draaien. Desondanks onderhield ze zichzelf goed, alleen kon ze de rode ogen en wallen niet wegwerken. Ze zat net zoals de dagen voorheen trouw aan zijn bed in de hoop dat hij zijn ogen opende en haar vrolijk aankeek. De verpleegsters keken vol medelijden naar het jonge meisje wat zo om de jongen gaf. Ze gaven haar water als ze er langer dan twee uur achter elkaar zat, ’s avonds laat geboden ze haar om het ziekenhuis te verlaten. En thuis te gaan eten en gaan slapen. Want dat had Pasqual ook gewild zeiden ze. Ze wisten niks van hem kende hem niet eens, maar desondanks wist Chloë dat ze gelijk hadden. Pasqual had gewild dat ze zichzelf verzorgde, maar ze kon het niet over haar hart krijgen niet bij hem te zitten. Ze wou de eerste zijn die hij zag als hij wakker werd. Als… Dat was het vervelende, als dit als dat, als ze hem die avond had tegen gehouden waren ze nu waarschijnlijk een buitenrit aan het maken of iets in die trend. Als ze zelf nou die wijnglazen gehaald had dan was hij niet weggegaan. Als….Het was een vervelend woord vond Chloë langzamerhand.


Nu zat het blonde meisje alweer trouw aan zijn bed, ze keek vol hoop naar de gesloten oogleden van Pasqual. Tot haar verbazing meende ze zijn oogleden te zien knipperen. Ze kwam wat overeind om beter zicht te hebben op zijn ogen. Na een paar minuten geen reactie te hebben gezien liet ze zichzelf weer zakken op de stoel. Ze werd langzaamaan gek bedacht ze zich, gek van verdriet. Ze zag waandingen, dingen die niet echt waren. Pasqual knipperde niet met zijn ogen dat haal je je in je hoofd. Omdat je het wilt, mijmerde een stemmetje in haar hoofd. Toch bleef ze stug naar zijn oogleden kijken, tot haar verbazing opende die zich na een paar seconde. Haar mond viel open, tranen diggelde over haar wangen. Van geluk, hij was wakker? Ze pakte zijn hand vast en liet tranen op zijn warme huid druppelen. ‘Pasqual?!’ ze riep zijn naam zowat. Ze keek hem teder aan, ‘pasqual?’ ze fluisterde het nu. Ze streelde met haar duim zijn hand, hij mocht niet weg gaan, niet weer. Ze kon het machteloze gevoel van niks kunnen doen niet aan. Ze keek naar zijn ogen, ze stonden….dof. Het dofheid wat ze nog niet eerder ervaren had. Als bijna gestolde chocola…Nee hij mocht niet dood gaan, als de chocola zou stollen zou hij dood gaan. Dan zouden zijn ogen voor altijd dof staan het mocht niet! Ze moesten glimmen als gesmolten chocolade! Haar ogen waren groot geworden terwijl ze naar zijn ogen bleef kijken. ‘Alsjeblieft Pasqual blijf leven’ fluisterde ze waarna ze zijn haren uit zijn gezicht veegde. Tranen druppelde op het dekbed, het deerde haar niet. Het enige wat nu belangrijk was, was Pasqual hij mocht niet weer wegzinken. In dat zogenaamde coma wat er voor moest zorgen dat hij zonder al te veel pijn genas.

-af-

Het meisje bleef tegen hem praten, bleef dingen zeggen, maar de woorden drongen niet bij hem binnen. Wie was zij? En waarom lag hij hier? Verwilderd keek hij om zich heen. Het was... een witte kamer. Er stond apparatuur. Het bliepte. Hij probeerde zijn hoofd te draaien en zag toen de hartslagmonitor. Ook zag hij een zak bloed die met een draad naar beneden liep. Naar hem? Hij begreep het niet en wou verward zijn hoofd schudden, maar daar had hij de energie niet voor. Lichtjes probeerde hij zich te bewegen, kijken of zijn lichaam nog steeds van hem was. Al wist hij niet precies wie 'hij' nou precies was. Het meisje noemde weer een naam. Pasqual. Zou dat zijn naam zijn? Even zocht hij oogcontact met het meisje wat zo overduidelijk overstuur was, maar hij kon er niets mee. Haar pijn kon hij niet verhelpen. Hij wist niet wie hij was, hij wist niet precies wáár hij was en hij wist ook niet met wie hij was. Het verwarde hem en een denkrimpel verscheen dan ook op zijn gezicht. "Alsjeblieft Pasqual, blijf leven!" Hij was nog verbaasder. Hij leefde en een meisje zoals zij hield zijn hand vast. In wat voor een wereld was hij terechtgekomen? Misselijk keek hij weg, keek in de ogen van een verpleger. Die kwam de kamer binnengelopen.
"Chloë," zei hij zachtjes. "Ik.. geloof niet dat hij je herkent." Pasqual fronste alweer zijn wenbrauwen. Heette het meisje Chloë? Okay, leuke naam. Hij zweeg, wou het liefst dingen zeggen, zeggen dat hij bang was, maar aan wie zou hij dat moeten zeggen? Hij kon.. niemand. Alles... was zwart en leeg. Dof staarde hij maar naar het plafond, het meisje negeerde hij. Ze was harder gaan huilen, iets hysterischer gaan doen, maar hij wist niet wat hij ermee kon. Even sloot hij vermoeid zijn ogen, om ze vervolgens weer open te doen toen hij iets hoorde.
"PASQUAL!" Een andere meisjesstem. Nu had hij een geërgerde uitdrukking op zijn gezicht. Lekker fair was dat, zeg! Dat iedereen leek te weten hoe hij heette, maar dat hij het zelf niet eens wist. Dit meisje kwam hem ook niet bekend voor. Ze had ook tranen in haar ogen en een oudere vrouw liep achter haar aan. De twee vrouwen leken op elkaar, niet op dat Chloë-meisje dat zijn hand vasthield en snotterde naast hem. "Pasqual toch!" Het meisje ging aan de kant van Chloë staan en streek haar uit zijn gezicht weg. Een traan drupte langs Pasquals wang, hij wist niet wie ze was. Zou hij twee vriendinnen hebben ofzo? "Pasqual," snikte nu de oudere vrouw. De verpleger kuchte even. "Ik ga de dokter halen," mompelde hij.
Nog geen minuut later kwam de dokter er al aan. "Dag mensen," glimlachte hij, terwijl hij netjes zijn hand uitstak en de mensen begroette. "Fijn dat Pasqual weer wakker is. We hebben goede hoop over zijn herstel. In ieder geval, zijn lichamelijke herstel," hij liet zijn stem even dalen. "Zijn geestelijke herstel gaat blijkbaar niet zo goed als gehoopt. We hebben geprobeerd om de schade zoveel mogelijk te beperken, maar waar het nu op lijkt is toch zeker een flinke hersenschudding. Hij schijnt zichzelf niet meer te herkennen en jullie blijkbaar ook niet." Pasqual sloeg zijn ogen neer en bloosde. Het was waar. Hij had echt geen idee wie al deze mensen waren. Hij wist niet eens wie hij zelf was. Ja, Pasqual. Maar dat was alles wat hij wist. "Hij weet dus niet wie wij zijn?" Verschrikt keek het lichtgebruinde meisje met de bruine haren hem aan en een traan rolde langs haar wang. Pasqual knikte verontschuldigend.
"Máár," onderbrak de dokter haar. "We gaan zo de tube eruit halen, zodat hij weer kan praten. Dan moeten jullie wel even weg, want het is een allesbehalve prettig iets om te zien." Even wierp hij een blik op Chloë, die tot nu toe nog geen moment van zijn zijde was geweken. "Al.. misschien... Nee..." De dokter klapte in zijn handen en Pasqual sloot gepijnigd zijn ogen. "Eruit mensen, we gaan Pasqual weer laten praten!" Zo gezegd zo gedaan, iedereen was weg, tube werd eruit gehaald en iedereen kwam weer binnen.
"Ach arme," fluisterde de oude mevrouw. "Weet je wie ik ben?" Pasqual keek haar even recht in haar ogen aan en schudde toen langzaam zijn hoofd. Hij probeerde logisch te denken. De eerste die bij je kwam in het ziekenhuis was toch meestal je moeder?
"Mam?" fluisterde hij met een schorre stem. Niet dat hij het zeker wist, maar hij vermoedde het. Het zou namelijk logisch zijn. De vrouw snikte opgelucht. "Je herkent me nog!" Pasqual deed verdrietig zijn ogen dicht. Nee, hij herkende haar niet. Helemaal niet zelfs.
Een tijd later was het bezoekuur voorbij en was hij alleen samen met het Chloë-meisje. Hij had niet veel gezegd, maar nu wou hij meer weten. Vragend keek hij haar aan. Ze was echt prachtig! Hij voelde zich oprecht vereerd dat ze zijn hand vasthield. Vlinders dwarrelden door zijn buik toen hij in haar ogen keek. Wie zou zij dan zijn in zijn leven? Zijn beste vriendin? Waarschijnlijk wel. Ze had namelijk een joekel van een ring om haar vinger. Verloofd dus. Ah. Toch wel lief dat een beste vriendin je kwam steunen. Hij bleef haar vragend aankijken. En die vlinders bleven razen. Nou, als het aan hem lag, was hij dan maar geen vrienden meer. Het klonk misschien heel lullig, maar als zij verloofd was en hij gevoelens voor haar had, kon hij toch nooit fatsoenlijk met haar omgaan? Hij boog zijn hoofd even en keek haar toen weer vaagjes glimlachend aan. God, wat was ze knap!

Verstoord keek ze op toen er een verpleger binnen kwam, zijn worden deden een ijzige greep om haar hart krijgen. ‘Hij doet wat niet?’ fluisterde ze trillerig. Het kon toch niet zo zijn dat Pasqual haar niet meer kende? Dat kon toch niet ze waren verloofd… Ze vroeg zich af of hij dat überhaupt nog kon herinneren. Een brok kwam in haar keel en er gleden nu meerdere tranen van pijn en wanhoop over haar wangen. Het mocht niet het kón niet dat hij haar niet meer herkende. Een pijnlijke steek ging door haar oor toen ze iemand hoorde schreeuwen, ze keek op wie haar nu weer stoorde in haar gedachte gang. Het was Kaya zijn zusje, die ze al eens ontmoet had. Al was het niet echt een fijne ontmoeting geweest. Ze bedacht zich hoe ze tegen haar op was geknald in de gang, toen ze Pasqual verkeerd begrepen had. Hij had haar toen voor het eerst gekust, het was een ervaring geweest om nooit te vergeten Tranen kwamen weer toen ze besefte dat hij dat moment niet meer kon herinneren, het zou vast moeilijk worden. Ze besefte zich opeens dat hij haar misschien helemaal niet meer aantrekkelijk vond, een brok ontstond in haar keel. Ze keek op toen ze Kaya hoorde, ze ergerde zich aan haar maar liet het niet duidelijk merken. Het haar van Pasqual wat ze daarnet zelf weggestreken had, was weer terug gezakt. Nu streek Kaya het weg tot haar irritatie. Ze keek naar de oudere vrouw, ze had Pasquals moeder maar een keer gezien. En dat was een vluchtige ontmoeting geweest, per toeval. De vrouw was nu helemaal in de ban van Pasqual en lette niet op haar. Ze leek haar helemaal niet te zien zitten, ze zag haar aankomede schoondochter niet besefte ze. Als de bruiloft nog door ging tenminste…Ze had niet mee gekregen dat de verpleger de dokter ging halen maar merkte het toen hij binnen stapte. En begon te praten. Ze keek verwachtingsvol naar zijn gezicht en luisterde naar zijn verhaal. Het eerste gedeelte klonk goed, alleen het tweede gedeelte had ze liever niet willen horen. Een brok, die ze net nog had kunnen wegslikken was weer in haar keel ontstaan. Kaya zei wat zijzelf had willen zeggen, ze zag hoe Pasqual naast zich bloosde. Hij kon er niks aan doen, besefte ze. Ze kon het hem niet kwalijk nemen, hij had zelf natuurlijk nooit gewild dat hij in een auto-ongeluk terecht kwam. Ze keek de dokter venijnig aan, ze was niet van plan bij Pasqual weg te gaan. De dokter leek te twijfelen, om daarna in zijn handen te klappen en haar zowat te dwingen weg te gaan. Ze keek nog een keer om naar Pasqual voordat ze de kamer verliet. Ongeduldig wachtte ze op de gang voor ze weer naar binnen mocht, de moeder van Pasqual had haar eindelijk op gemerkt maar die was zo emotioneel dat er geen woord uit kwam. Chloë zelf was ook emotioneel maar liet het minder merken nu er andere, -onbekende- bij waren. Na een paar minuten mochten ze weer naar binnen, Chloë nam haar vertrouwde plaats aan op de marineblauwe stoel. Ze twijfelde kort maar pakte toen toch zijn hand vast en wreef er met haar duim overheen. Zijn huid voelde nog precies hetzelfde aan als de dag voor haar verjaardag. Ze liet een gefrustreerde zucht horen, hij kon zich dát moment waarschijnlijk ook niet meer herinneren. Het moment wat zo speciaal en vol liefde was. Een moment wat je niet vergat normaliter. Behalve als je een auto ongeluk had gehad besefte Chloë ongelukkig. Het bezoekuur ging langs haar voorbij, het leek langer dan het eigenlijk was te duren. En Chloë voelde zich zwaar ongelukkig met al die huilende mensen om haar heen, ze wou alleen met Pasqual zijn. Alleen met hem zijn zoals ze normaal ook waren, ze merkte dat ze er aan gewend was geraakt Pasqual voor zichzelf te hebben. Ze was niet gewend hem te delen met zijn familie. Ze was een grote egoïst bedacht ze zich plots, beschaamd sloeg ze een paar minuten haar ogen neer. In die paar minuten ging de familie van Pasqual naar huis, het bezoekuur was afgelopen namelijk. Voor Chloë was er een uitzondering gemaakt, ze mocht zolang bij Pasqual blijven als ze wou. Aangezien zij de gene was die hem waarschijnlijk zijn geheugen deed terug brengen. Althans dat dachten en hoopte de doctoren. Ze glimlachte naar Pasqual toen iedereen weg was, ze wist niet wat ze hem moest vertellen. Ze wou graag met hem praten, zijn stem horen die een warm gevoel opriep in haar onderbuik. Vertwijfeld sloeg ze haar ogen neer, maar keek hem na een paar secondes weer aan. Ze schraapte haar keel, toen ze zijn vragende blik zag. ‘Je kent me niet meer hé ‘mompelde ze schor. Iets wat ze eigenlijk al wist, maar ze moest toch ergens mee beginnen? Ze wreef over haar ring, ‘verloofde’ dat woord spookte door haar hoofd. Pasqual had het tegen haar gezegd, vlak na dat moment, hij had trots geklonken… Ze slikte maar het mocht niet baten want er rolde al een paar tranen over haar wangen. Ze bleef naar zijn hand staren, ze merkte nu pas op hoe fijn zijn handen waren. Oké misschien een beetje eeltig maar dat vond ze niet erg. Ze streek met haar duim over de bovenkant van zijn hand. En keek hem aan, ze beet op haar lip. Ze wist niet wat ze moest vertellen… Het was zo raar om met iemand te praten die je niet meer herkende terwijl je zoveel met die gene had meegemaakt. ‘Pasqual ik ben je verloofde’ sprak ze uiteindelijk schor. Haar stem klonk rauw, ze haatte het als haar stem zo klonk. Het was zo…Afstotelijk vond ze. Ze keek Pasqual met tranen in haar ogen aan, ‘de ring’ sprak ze terwijl ze met haar wijsvinger over haar ring heen streek. ‘Heb je aan me gegeven’ sprak ze met een blos op haar wangen. Wat als hij haar voor gek zou verklaren? Haar niet zou geloven? Haar niet wou geloven? Ze beet op haar lip en keek naar de lakens. ‘Ik hou van je Pasqual, wat er ook gebeurd’ fluisterde ze terwijl ze naar de lakens bleef staren om haar tranen te verbergen.

Chloë begon tegen hem te praten. Hield zijn hand vast, streelde deze met haar duim. Het was een fijn gevoel, maar niet echt iets wat hij logisch zou vinden als een beste vriendin dat zou doen. "Pasqual ik ben je verloofde," zei ze tegen hem. Haar stem klonk net als die van hem. Rauw, schor, pijnlijk. Alsof praten niet mogelijk was. Hij fronste weer zijn wenkbrauwen. Zij? Zijn verloofde? Het leek hem zo maf. Daarbij, hij wist niet hoe oud hij.. was... Even doemde er iets in hem omhoog. Hij greep het vast.
"Pasqual!" Het meisje wat ook bij hem in het ziekenhuis was geweest, niet Chloë maar de ander, stond voor hem en lachte. "Gefeliciteerd broer! Nou ben je officieel 18! Ga je nog wat doen?" Het meisje lachte lief naar hem en hij lachte terug. De autosleutels die hij in zijn hand geduwd kreeg, maakte hem zielsgelukkig.
"Achttien," fluisterde hij zachtjes. "Achttien." Het was iets. En dat meisje, dat meisje dat hier net was, was zijn zusje. Ofcourse! Het klopte, verdween niet in het niets. Zijn moeder kwam ook weer omhoog doemen en langzaam kwamen dingen terug. Hij was achttien, was net hier komen wonen en... Nou ja, had een flinke tik gekregen omdat een van de paarden hem een kopstoot gaf. Was het zo ernstig dan dat hij ervoor in het ziekenhuis lag? En hoe kon het dan zijn dat hij een verloofde had? Wat.. was er mis? Hij haalde angstig adem en keek het meisje naast hem aan. "De ring," zei ze terwijl ze naar met haar vinger naar de ring ging en eroverheen streek. "Heb je aan me gegeven." Er kwam een blos op haar wangen en ze sloeg haar ogen neer. Pasqual glimlachte en bleef naar haar kijken. Ze was echt een leuk meisje en het enige vervelende was dat hij haar niet kon herinneren. Niet... nog niet? Hij zou het niet erg vinden om eens met haar uit te gaan, misschien wel een relatie te krijgen, maar gelijk verloofd zijn? Was dat niet te veel van het goede? Daarbij, hij wist niet zeker of ze wel bij hem paste. Ze zag eruit als een engeltje, en ze had de hele tijd bij zijn bed gewaakt, maar was ze misschien niet zo'n figuur dat overdramatisch was? Hij wist het niet. Hij wou dat hij het wist.
"Ik hou van je Pasqual, wat er ook gebeurd," fluisterde ze. Tranen liepen over haar wangen maar ze probeerde het voor hem te verbergen. Zijn hart werd zacht door de woorden, even smolt hij. Hij wou zeggen dat hij van haar hield, maar dat zou zo raar zijn. Ja, dat hij haar leuk vond was wel duidelijk, opzich, maar hij wist helemaal niets over haar. Haar geschiedenis, haar achternaam, haar favoriete band, haar lievelingskleur, of ze van paarden hield. Dat soort dingen. Wat was hij precies kwijtgeraakt? Dat hij wist, was dat hij pas een weekje in HorseHome was, samen met Kaya en zijn moeder. Het paard had zijn hoofd geraakt en hem bewusteloos geslagen. Hij moest gewoon een gedeelte van zijn geheugen missen.
"Ik..." stamelde hij schor. Vluchtig keek hij haar aan. "Ik weet niet wat ik moet zeggen, Chloë... Je bent heel mooi, en heel knap en ik voel me verliefd, maar ik ken je niet." Hij bloosde nu ook. "Eerlijk waar, mooie Chloë. Stel dat jouw karakter niet leuk is? Stel dat we totaal niet bij elkaar passen? Dat zou niet leuk voor jou zijn." Hij wou niet dat ze weg ging. Hij wou haar bij zich houden, wou best haar vriendje worden. Maar haar verloofde? Really? Dat leek hem.. te veel van het goede. Althans.. voor nu. Misschien als hij twintig was ofzo? Hij tilde zijn hand op om die op Chloë's wang te leggen, een gebaar wat hij vroeger veel had gedaan maar nu niet meer wist. Even keek hij haar diep in haar behuilde ogen aan. Waarom zou ze dat voor hem verbergen? Als het waar was, als het echt waar was dat zij zijn verloofde was, dan zou ze toch moeten weten dat hij haar dan op elk moment mooi zou moeten vinden. Hij beet even kort op zijn lip en liet zijn hand toen van haar wang glijden. Het kostte hem te veel energie.
"Ik weet het niet, Chloë... Is het niet handiger als.. wij geen verloofden zijn? Als we gewoon vrienden zijn ofzo. Ik... weet niets over ons. Echt niets." Het deed hem zeer en haar uitdrukking deed hem al helemaal pijn. Iets kwam op in zijn hoofd. Als hij nou deed alsof hij zijn geheugen terughad? Zou dat niet wat zijn? Maar direct verwierp hij dat plan weer. Dat zou niet eerlijk zijn, dan zou ze hem nooit vertrouwen. Ze konden maar het beste uit elkaar gaan als hij haar niet kende. Dat zou voor haar niet leuk zijn en voor hem enkel maar verwarrend. Weer beet hij op zijn lip, dit maal harder. Een beetje bloed was te proeven maar daar trok hij zich niets van aan. De pijn was fijn, leidde hem eventjes af. Eventjes van de realiteit. Hij wist niet wat hij moest doen met Chloë, zijn verloofde. Ze was onwijs knap en waarschijnlijk ook ontzettend leuk, anders had hij zich nooit met haar verloofd, maar... Ze zou bereid moeten zijn om zijn herstel, besloot hij. Misschien zou het dan werken. Hij sloeg zijn ogen neer. Het makkelijkste was om het over te laten gaan. Dat ze nooit iets hadden gehad. Althans, voor hem zou het het makkelijkst zijn. Maar hij kon voor de moeilijke weg kiezen, een vriendin hebben die hij niet kon terwijl zij hem wel door en door kon. Wat zou hij met haar gedaan hebben? Toch niet.. 'het'? Hij voelde zich misselijk en gelukkig was er een verpleger die hem een bakje onder zijn neus duwde, maar zijn hele maaginhoud kwam eruit. Niets bijzonders gelukkig.
"Sorry Chloë," fluisterde hij terwijl tranen over zijn wangen rolden. Hij liet haar hand los maar snakte ondertussen wel naar haar. Een meisje dat hij niet kende.

Ze keek op toen ze hem schor hoorde praten, haar ogen stonden hoopvol. Ze hoopte dat hij het zich plots allemaal zou herinneren, ze wist zelf ook wel dat het haast onmogelijk was. Zijn woorden deden haar hart pijnlijk bonzen, hij kende haar niet… Toen hij verder ging voelde het alsof haar hart uiteen werd geschuurd. Alle hoop die ze had gehad werd niet verpulverd, ze beet angstvallig op haar lip om niet hysterisch te gaan huilen. Ze moest weg, ze voelde zich benauwend. Ze wou weg maar kon het niet…Ze kon het gewoon niet dat voelde als verraad tegenover Pasqual. Ook al deed hij haar zoveel pijn met zijn woorden, hij kon er niks aan doen. Ze wist niet eens of hij wist waarom hij in het ziekenhuis was. Misschien wist hij niet wat er gebeurd was, wist hij überhaupt niet meer dat hij haar had ontmoet. Zijn hand tegen haar wang voelde vertrouwd, voor haar. Ze wou zijn hand vastgrijpen toen hij van haar wang gleed maar ze deed het niet. Dit was niet de Pasqual waar ze op verliefd was geworden, van uiterlijk was hij nog hetzelfde. Maar zijn innerlijk….Dat was het probleem hij leek zich totaal niks te herinneren haar karakter niet eens. Het deed haar pijn, het leek alsof iemand haar hart doorspitte. Toen ze zijn woorden hoorde. Ze slikte maar kon de tranen die over haar wangen rolde niet tegen houden. Ze veegde ze ruw weg, maakte haar wangen nog ruwer dan ze al waren. Ze keek naar zijn gezicht, hij leek na te denken. Een verpleegster duwde plots een bakje onder zijn neus, net op tijd zag ze want hij gaf over in het bakje. Normaal walgde Chloë van mensen als ze over gaven waar zij bij was, maar bij Pasqual…Was geen spoortje van afschuw te vinden, ze vond het vreselijk voor hem dat hij zich zo voelde. De tranen die over zijn wangen liepen wou ze met alle liefde teder wegvegen, maar het voelde zo verkeerd nu hij haar niet kende. Of herkende. Misschien zou hij het niet eens toe laten, toen hij haar hand los liet brak haar hart in duizenden stukjes. Een verpletterend druk leek op haar borstkas te staan. Ze voelde zich plots niet goed, duizelig en draaierig. De omgeving om haar heen tolde, ze greep zich vast aan het laken van Pasqual. Haar adem ging te snel, als er nu een hartslagmonitor aan der vast gezeten had. Was hij vast luid gaan piepen, een verpleegster snelde naar haar toe, drukte haar op de marineblauwe stoel en keek haar bezorgd aan. ‘Gaat het wel meisje?’ vroeg ze bezorgd. Chloë merkte op dat ze een accent had maar stoorde er zich niet aan, tranen rolde geluidloos over haar wangen. De vrouw streek voorzichtig haar haar goed en zei toen dat ze moest blijven zitten. Alsof ze iets anders kon… Ze kwam terug met een beker water die Chloë met trillende handen aannam, het water klotste over de rand toen ze het vast had. Ze negeerde het en nam kleine slokjes. Het water kalmeerde haar enigszins net zoals de hand van de verpleegster die geruststellend over haar rug heen wreef. Ze beet op haar lip, ze was overstuur wist niet meer wat ze met zichzelf aan moest. Hoe moest ze verder? Moest ze nu alleen in het appartement wonen? Ze was er zo gewend aan geraakt dat ze altijd iemand om haar heen had dat het hel leek als er niemand bij haar was. Nog voor ze weer kon gaan hyperventileren keek de verpleegster haar streng aan. ‘Kijk me aan, adem diep in en uit’ ze keek in de donkere ogen van de verpleegster en deed gewillig wat ze zei. ‘Goed zo, nu rustig blijven het komt allemaal wel goed meisje’ sprak ze uiteindelijk geruststellend. Ze deelde mee dat ze naar een andere afdeling moest omdat ze werd ‘opgepiept’ door het apparaatje. Wat aan haar blouse bevestigd was, Chloë besloot dat ze de Surinaamse vrouw aardig vond. Ze leek een moederlijk instinct in zich te hebben of zoiets. Anyways Chloë mocht haar wel. Ze staarde naar het bekertje in haar handen, naar haar vingers die nog steeds licht trilde. Ze keek op naar Pasqual, ‘My life would suck without you’ fluisterde ze terwijl ze hem aankeek. Ze kwam langzaam overeind, ze wist niet wat ze ging doen. Ze moest weg, weg bij de ogen van Pasqual die haar aanstaarde. Ze gooide het bekertje in de prullenbak en stond even aarzelend in de deuropening. Ze merkte dat ze inkromp bij een windvlaag, ze voelde zich opeens tenger, klein…Bang. Bang voor de toekomst, bang voor wat er komen ging. Wat als Pasqual daadwerkelijk wou dat ze ging, hij haar ring terug zou vragen…? Het leek allemaal zo onwerkelijk…Zoiets gebeurde in boeken, films bij andere maar niet bij hun toch? Ze liet haar hoofd hangen, misschien moest ze gewoon naar huis gaan. Iets wat Pasqual niet erg leek te vinden, aangezien híj haar daarnet had losgelaten. Het had gevoeld als een afwijzing, een weigering. Als hij haar terug zou roepen, of zou laten blijken dat hij niet wou dat ze wegging dan zou ze blijven. Zweeg hij, negeerde hij haar? Dan zou ze weggaan hoe moeilijk het ook ging worden. De gedachte van alleen thuiskomen en alleen blijven maakte haar gek. Ze zag alles weer draaien, de grond onder haar voeten tolde, de muren kwamen op haar af. Ze slaakte een lichte kreet toen ze weggleed in het onbewust zijnde Net zoals die avond bedacht ze zich vaag…

Toen ze haar ogen opende scheen er fel licht in haar ogen, ze keek in de ogen van een oudere dokter. Hij knikte tevreden, ‘het is allemaal oke mensen ze is weer bij bewustzijnde’ sprak hij tevreden. Er klonk een samenhang van opgeluchte zuchten. Chloë kniperde verdwaasd met haar ogen, de dokter had het lampje uit gedaan. Ze merkte dat ze op een bed lag, een ziekenhuisbed zo te voelen. Ze keek wat duizelig en merkte dat Pasqual in het bed naast haar lag. Ze glimlachte breed toen ze zag dat hij er lag. Wat was er gebeurd? Dat was de 1e vraag die in haar opkwam. Opeens kwam alles weer terug, hoe ze samen douchte, hét moment, hoe hij haar verliet en zei dat hij haar nog zou bellen, de politieagenten… Haar hoofd tolde van de gedachtes die opeens allemaal terug kwamen, ze herinnerde zich alles weer tot het moment dat hij haar hand los liet en sorry zei. De dokter was ondertussen al weer weg gelopen, Chloë zat beduusd op het ziekenhuisbed. Ze keek weer naast zich, dit keer met een verdrietige glimlach. Hij had haar geweigerd…Ondertussen praatte de Surinaamse zuster maar door over het feit dat ze vannacht moest blijven voor controle. Omdat het niet goed was dat ze zomaar onderuit ging. Ze moest gecontroleerd worden, en ’s avonds wakker worden gemaakt. Om te controleren of alles goed ging. Chloë liet alles langs zich heen glijden keek enkel naar de ogen van Pasqual. Die haar betoverd leken te hebben, ze hadden haar in zijn macht…

Tranen rolden geluidloos over Pasquals wangen. Ja, hij begreep best dat ze van streek was, maar hoe moest het dan verdomme voor hem zijn? Alsof hij ervoor koos. Hij gromde, schreeuwde gefrustreerd en wou met iets smijten. Een verpleger kwam de kamer binnen.
"Dag jongen, je bent wakker!" Een glimlach tekende zijn gezicht en Pasqual grimasde terug. "Je weet het allemaal neit meer, maar ik heb je sinds je hier bent aangekomen, verzorgt. En je vriendin ontmoet. Je mag jezelf op de borst kloppen." Pasquals gezicht verschoot. "Alhoewel, doe maar niet. Lijkt me niet zo heel goed in jouw conditie." Er kwam een mager grijnsje af van Pasquals kant. Hij had in ieder geval wel humor. "Wat is er gebeurd? Je meisje zit hier niet meer..." Pasqual zweeg. "Wacht.. je hebt wel een hele lelijke smakkerd gemaakt met je hoofd, hè? Ah appel man." De verpleger trok gauw zijn eigen conclusie en ging toen bij Pasqual op bed zitten. "Het is niet jouw schuld, gozer, eerlijk waar." Hij nam Pasquals hand tussen zijn handen en glimlachte geruststellend. "Je bent niet de eerste die ik tref die zijn geheugen kwijt is. En oh, ik heb zoveel kapot zien gaan daardoor. Relatie's tussen geliefden. Vriendschap tussen mensen die bij elkaar hoorden. Weet je waarom, Pasqual? Vanwege de communicatie. Ik.. begrijp dat het klote is, maar ik kan me niet voorstellen dat je geen gevoelens voor Chloé hebt. Die verhalen die ze heeft losgelaten. Je houd van haar, jongen. Meer dan van wie dan ook." Pasqual bloosde toen hij aan het blondharige meisje dacht wat dagen naast zijn bed had moeten zitten. "Ik.. weet niet," fluisterde hij zachtjes, terwijl weer die debiele tranen langs zijn wangen liepen. "Ik weet het echt niet." De verpleger glimlachte.
"Maar ik weet het wel, jongen. Jij houdt van haar, dat kan niet anders. Dat gevoel kan niet over zijn. Niet zo ineens. Niet als je echt van haar houd. En dat doe je. Want anders had je haar nooit na zo'n korte tijd al ten huwelijk gevraagd." Pasqual voelde zich echt een klootzak omdat hij het niet meer wist, dat hij alle belangrijke dingen die tussen hem en dat meisje hadden afgespeeld, dat hij dat kwijt was. "Oké," piepte Pasqual. "Misschien heb je gelijk." De verpleger klopte hem op zijn hand. "Geen zorgen Pasqual. Het komt goed. Althans.. doe je best om het goed te doen. Het meisje zal van je houden en als je vraagt om begrip..." Pasqual zweeg. Had hij een keuze? Zat hij nu voor altijd aan dat meisje vast? Het was niet zo dat hij het meisje niet ontzettend aantrekkelijk vond. Hij vond haar geweldig. Hij wou haar leren kennen, wou weten wat er zat achter die geweldig grijze ogen. Maar was het.. oké om te beginnen met een relatie als je in het ziekenhuis lag? Hij rolde zijn hoofd een andere kant op, keek de verpleger niet meer aan. Die was overigens toch al weggegaan. De deur uit, want er was paniek op de gang. Pasqual sloot zijn ogen en dreef weg. Waarom wou er niets van Chloë omhoog komen? Helemaal niets? Niet het minste of geringste. Zelfs de naam Chloë deed hem enkel maar denken aan die serie van Nickelodeon die hij vroeger noodgedwongen moest kijken. Zoey 101. Zoey, Chloë. Wat ontzettend slecht. Hij zuchtte. Ja, damn, volgens zichzelf was hij echt wel verliefd op die Chloë, maar het was... waarom... Een relatie terwijl je machteloos in het ziekenhuis ligt? Hij kon het proberen. Haar benaderen, misschien met haar flirten. Ze zou hem niet afwijzen. God, wat was dit beroerd zeg. Wat was dit ontiegelijk beroerd.
Opgewonden stemmen klonken en kwamen zijn kamer in. Een bed kwam binnengerold en Pasqual zuchtte. Tot nu toe had hij alleen gelegen, maar nu kwam er dus iemand bij hem liggen. De verpleger die net naast hem had gezeten en hem had toegesproken, schonk hem een flauwe, begripvolle glimlach. Even keek Pasqual op. Wie was zijn buurman of vrouw? Een glimp van lang, blond haar. Lang.. blond.. haar. CHLOË! Alles schreeuwde in hem. Hij wou het meisje beschermend in zijn armen sluiten, iedereen van haar afduwen en zeggen dat ze op moesten donderen. Zijn Chloë... Het bevreemde hem. Het gevoel dat het 'zijn' meisje was.. was blijkbaar niet verdwenen. Maar ze was toch geen eigendom? Het was een meisje wat hij eigenlijk pas net ontmoet had, en waar hij diepe gevoelens voor koesterde maar die hij niet kon benoemen. Hij duwde zichzelf met veel moeite omhoog zodat hij beter naar haar kon kijken.
"Het is allemaal oké mensen, ze is weer bij bewustzijn," zei de dokter die haar behandelde of had behandelt. Pasqual liet een zucht uit zijn mond ontsnappen en bleef met veel inspanning in deze positie zitten. Hij moest gewoon weten hoe het met haar ging. Haar blik kruiste de zijne en een brede glimlach kwam op haar lippen. Wauw. Die blik, die glimlach. Een stroom vlinders schoot door zijn maag heen en hij voelde zich gelukkig als nooit tevoren. Maar de grijns verdween van het poppengezichtje en maakte plaats voor iets anders. Een verdrietige glimlach.
"Chloë," fluisterde hij zachtjes toen de verplegers weg waren. Dit kon leuk worden. "Chloë kom 'ns hier." Hij stak met echt nauwelijks de goede energie zijn arm naar haar uit. "Kom hier zitten." Ja, zijn hart sprong zowat uit zijn borstkas. "Ik wil iets uitproberen. Iets.. misschien is het stom, maar misschien ook niet. Ik.." Hij wachtte, wachtte op Chloë. Toen ze naar hem toe was geschuifeld met veel voorzichtigheid en op de rand van zijn bed zat, keek hij vlug om zich heen. Hij kwam met veel moeite omhoog. "Het spijt me dat ik mijn geheugen kwijt ben, Chloë," zei hij, terwijl hij haar gezicht tussen zijn handen nam en het bestudeerde. "Maar ik geloof niet dat mijn gevoelens voor je zijn verdwenen. Helemaal niet. Ik.. geloof dat het best logisch is dat ik gevraagd heb of je met me wilt trouwen. Ik.. mijn lichaam.. ik ook dus, kan niet zonder je. Het doet pijn als jij pijn hebt. Het is niet logisch want ik weet niets over je, maar mijn lichaam, mijn onderbewustzijnde dus wel. Kunnen we het proberen? Langzaam, zodat ik mijn geheugen in de loop van de tijd terug zou kunnen krijgen? Of.. gewoon nieuwe herinneringen kan maken?" Hij bleef in haar grijze, heerlijk grijze ogen kijken en sloot zijn ogen toen. Zijn hartslag versnelde, wat te horen was op het apparaat en hij boog zich naar voren. Zijn lippen raakten voorzichtig de hare. Oh ja, au. Kapotte lippen. Damn. Hoofdpijn. Het duizelde hem. Maar een explosie van andere emoties maakte die kus los. De pijn was gemakkelijk te negeren. Verlangen naar meer was daarintegen moeilijker te negeren. Wat vreemdw as. Nee, eigenlijk niet. Hij kon Chloë niet, maar zijn lichaam wel. Een genegenheid tussen hun moest er wel zijn.
"Het spijt me zo van dat ik mijn geheugen kwijt ben," stamelde hij blozend terwijl hij van haar lippen afweek, hoe jammer hij het ook vond. "Maar geloof me." Zijn stem klonk gefrustreerd. "Ik wil het terug als geen ander."

Ze wou haar blik af wenden maar kon het niet, waarom? Ze had eerlijk gezegd geen idee. Toen hij haar naam uitsprak ging er een rilling over haar ruggengraat. Vele mensen zeiden haar naam, bij hen klonk het allemaal hetzelfde maar als Pasqual haar naam uitsprak…Dan maakte hij haar naam opeens speciaal. Ze kwam overeind toen hij haar gebood naar hem toe te komen, ze deed het al te graag. Al koste het wat moeite en inzet, ze schuifelde langzaam naar hem toe. Ze ging voorzichtig op de bed rand zitten, bang Pasqual aan te raken en hem pijn te doen. Ze merkte dat het hem veel moeite koste om overeind te komen en haar gezicht in zijn handen te verbergen. Een lichte glimlach stond op haar gezicht toen ze hem met gemak in de ogen kon kijken. Ze leunde licht op zijn handen terwijl ze naar hem luisterde. ‘Het spijt mij ook dat ik me als een bitch heb gedragen’ fluisterde ze terwijl ze hem aankeek. Ja ze was een regelrechte bitch geweest, ze besefte nu pas hoe het voor Pasqual moest zijn. Wakker worden in een vreemd ruimte, wat later een ziekenhuis blijkt te zijn. En dan iemand die je niet meer kent, naast je hebben zitten. Waarna die vervolgens zegt dat je voor het ongeluk met haar verloofd was. Terwijl je bij god niet eens weet hoe je heette een paar minuten geleden. Ja ze had zich aangesteld, maar dat ging nu veranderen. Ze wou er voor hem zijn, zoals ze hem al eerder beloofd had. Ze wou de schouder zijn waar hij op kon uithuilen, en het luisterend oor in moeilijke tijden. Ja dat had ze gezegd, en die belofte zou ze waarmaken. De lichte glimlach die eerst op haar gezicht had gestaan, was veranderd in een bredere, stralende glimlach. Toen hij door praatte, hij hield nog van haar? Zijn gevoelens waren niet met zijn geheugen verloren gegaan? Haar hart maakte een sprongetje bij die woorden. Ze keek hem met glimmende ogen aan, hij wou haar niet weg hebben. Hij wou nieuwe herinneringen maken dat had hij net zelf gezegd. Ze was zo met haar gedachtes bezig dat de lippen van Pasqual als een verrassing kwamen. Een aangename verrassing. Ze hoorde vaag ergens ver weg het apparaat hard piepen maar trok het zich niet aan. Pasqual’s lippen op de hare was het enige waar ze nu aan kon denken. Hij proefde een beetje metaalachtig, ze besefte zich dat zijn lippen kapot waren. Daarom was de lichte smaak van bloed logisch. Alleen het geweldige gevoel werd er niet minder om, een bom vlinders ontplofte in haar buik. Ze had hem gemist, ze had zijn lippen gemist merkte ze nu. Ze liet een tevreden zucht horen toen hun lippen weer van elkaar weken. Ze streek zijn haren uit zijn gezicht, toen hij bloosde liet ze een zacht lachje horen. ‘Je kan er niks aan doen, Pasqual. Het was allemaal een stom ongeluk, gewoon pech.’ Sprak ze hem geruststellend toe. Zijn volgende woorden deden haar diep blozen, maar ze sloeg haar ogen niet neer. ‘Als je wilt dat ik je iets vertel over jezelf, over wat dan ook dan mag je het gewoon vragen’ sprak ze terwijl ze hem glimlachend aankeek. Het zou misschien emotioneel worden, als ze alle herinneringen zou ophalen. Voor haarzelf maar ook voor hem. Maar dat hoorde erbij vond ze, misschien zou hij –als ze eenmaal bezig was. Zich weer wat kunnen herinneren, het kleinste ding misschien alleen al als hij zich herinnerde dat haar lievelingskleuren de regenboog waren. Dan zou het haar vervullen met vreugde, ook al was het gene wat hij zich herinnerde zo klein of onbenullig. Rustig wachtte ze zijn antwoord af, ze was ondertussen wat gaan verzitten. Zodat ze niet meer op de bedrand balanceerde maar ontspannen op zijn bed zat. Een verpleger kwam binnen, met een glaasje water. Chloë had hem nog niet eerder gezien, maar hij glimlachte naar Pasqual. Dus Pasqual zou hem wel kennen of andersom. Ze nam het bekertje water aan en dronk er een slokje uit. De verpleegster was ondertussen terug gekomen met een ander bekertje voor Pasqual. Met een paracetamol.

Hij glimlachte verlegen naar Chloë. Het zou inderdaad wel fijn zijn als ze hem iets over zichzelf vertelde. Over de afgelopen tijd, dat ze samen waren geweest. Hoe ze elkaar ontmoet hadden. Wat ze samen beleefd hadden. Over zichzelf wist hij opzich nog genoeg. Hij had een grote liefde voor paarden, en Digno stond op het punt om naar HorseHome te komen. Maar... Hij twijfelde even. Het moest nu tijden later zijn, dus was Digno allang naar HorseHome! Dat kwam goed uit! Als hij dan uit dit ziekenhuis was, ging hij hem opzoeken en een ritje maken. Hopelijk verzorgde Kaya hem in de tussentijd, ookal had Kaya niet zoveel met paarden als hij dat had. Ze was into de make-up, jongens en vooral feesten. Hij rilde onbewust. Wat had hij in al die tijd gemist? Misschien wel iets heel belangrijks. Hopelijk voor hem van niet.
Even onderbrak hij zijn gedachten door weer naar Chloë te kijken. Hij wist niet, of nog niet, wat hij over haar dacht. Behalve dat ze zijn hele hoofd op stelte zette, dat hij zich gelukkig voelde in haar aanwezigheid en dat haar geluk ook zijn geluk was. Het was.. nog steeds zo vreemd als het maar zijn kon. Hoe kon hij in hemelsnaam zo dol op iemand zijn terwijl hij haar net een dag kon? Even glimlachte hij afwezig naar haar, wou zijn hand naar haar gezicht uitstrekken om een plukje haar achter haar oor goed te doen, maar net toen hij halverwege die handeling was, deed hij zijn arm weer terug. Dit was akward, of niet? Hij liet een zucht horen en keek Chloë toen aan. Die grijze ogen, zo geweldig! Hij begreep het prima van zichzelf. En zijn lichaam reageerde overdreven extreem op Chloë, dus wat betreft die verloving, zo vreemd was het niet. Maar er moest nog een extra reden zijn. Hij zou enkel en alleen met iemand willen verloven als ze iets hadden meegemaakt, iets bijzonders, iets wat hun band versterkt had.
Plots kwam er een verpleger binnen, de jongen die Pasqual eerder gesproken had. Pasqual schonk hem een warme glimlach en de verpleger glimlachte geheimzinnig terug. Zijn herstellende hartslag zei meer dan genoeg en Pasqual had zo zijn vermoedens dat hij hier nog wel wat over te horen kreeg, als Chloë weg was. Als... Chloë zou volgens hem niet meer weg gaan van zijn bed. Wat zou haar verhaal eigenlijk zijn? Waarom zou zij op zo'n jonge leeftijd zich willen verloven met hém? Wat had ze meegemaakt dat ze zich op zo'n jonge leeftijd al wou verbinden? Had ze soms niemand anders meer? Dacht ze dat hij ontrouw zou zijn? Wat was het verhaal achter het blonde meisje met die gruwelijk mooie grijze ogen? Iets doemde in hem naar boven. Een flard, een ietsje. Hij had geen idee, maar liet het maar over zich heen stromen.
De muziek bonkte en de bas trok door zijn hele lichaam. Pasqual fronste en wierp even een blik op Kaya, die met haar vriendinnen stond te kletsen. Toen ze doorhad dat hij naar haar keek, wierp ze hem een liefdevolle glimlach toe. Pasqual rolde met zijn ogen en liet zijn blik zoekend door de discotheek gaan. Waarom? Hij was op zoek. Op zoek naar.. Het blonde meisje met de grijze ogen. Gevonden. Zijn engeltje.. Ze stond te praten met een jongen. Een leuk gesprek blijkbaar, want ze lachte. Een leuke, vrolijke, tinkelende lach. Wat een leuke lach. Maar de jongen waarmee ze stond te praten, veroorzaakte de rillingen. Waarom, dat wist hij niet precies. Plots werd hij aangestoten door Kaya, die hem zo ongeveer dwong om met een van haar vriendinnen te dansen. Hij haalde zijn schouders op, sloeg zijn cola achterover en begon te dansen.
Pasquals gezicht vertrok even door deze herinnering. Hij wou dat het verder ging, maar hij stuitte op een muur. Helemaal niets. Nada. Noppes. Heel frustrerend, dus liet hij een grom horen. De verpleger kwam naar hem toe.
"Ik ga wat meer morfine erin doen, Pasqual. Je hebt het nodig. Je hoeft je niet groot te houden." Pasqual zweeg, keek hem kil aan maar toen verzachtte zijn blik. De verpleger kon er ook niets aan doen. "Ik..." begon Pasqual, maar hij was moe. Hij wou Chloë vragen wat deze herinnering te beteken had. Waar hij op sloeg, maar daar had hij de energie niet meer voor.
"Ga slapen," sprak de verpleger streng. Niet naar hem alleen, maar hij zei het ook tegen Chloë. "Ik laat jullie nu alleen, maar als jullie niet naar bed zijn als ik over een halfuur terug ben, gaan jullie allebei apart op een kamer. Chloë, jij word nog onderzocht morgen." De jongen ging weg en liet Chloé en Pasqual weer alleen.
"Misschien is het een goed idee om te gaan slapen," fluisterde Pasqual vermoeid, terwijl hij vaagjes glimlachte naar Chloë. "Ik ben echt ontzettend.. uitgeput." Hij sloot zijn ogen en opende ze heel traag weer.

Zijn verlegen lach, deed vlinders omhoog dwarrelen en rond zweven in haar buik. De lach leek als een jah bedoelt te zijn. Alleen wist Chloë niet hoe ze moest beginnen, wat ze precies moest vertellen. Ze wist niet wat ze moest vertellen, of beter gezegd wat Pasqual wou horen. Het leek haar voor hem ook pijnlijk om herinneringen te horen terwijl hij ze voor zijn gevoel niet had meegemaakt of niet kon herinneren. Verwarrend, dat was de hele situatie, het verwarde haar, maar het versterkte de liefde voor hem ook. Hoe raar het ook was, ze besefte dat dit alles hun waarschijnlijk dichter bij elkaar zou brengen. Áls ze de herinneringen van vroeger goed vertelde en niet het omgekeerde bereikte. Wat zou betekenen dat ze uit elkaar zouden gaan. De bruiloft niet door ging, en al die dingen die ze samen hadden gedaan voor niks waren geweest… Ze schudde haar hoofd om de nare gedachtes te kunnen verdrijven, ze wou vertellen over de leuke dingen die ze hadden beleefd maar ook over de… Mindere dingen. Zoals die avond, met Richard. Toen hij haar redde, door die avond was het eigenlijk allemaal gekomen. Als ze niet was uitgegaan…Misschien had ze hem dan nooit ontmoet…Geluk bij ongeluk dus. Maar ze had hem daarvoor ook al ontmoet, bij het café. Toen ze ging zingen, een glimlach verscheen rond haar lippen. Jah hij was onder de indruk van haar geweest, hij had haar eerst in de maling genomen door Spaans tegen haar te gaan spreken. Ze had het eerst niet verstaan, maar ze had de woorden onthouden. En met google vertalen vertaald, ja hoezo nieuwsgierig? Het betekende voor zover ze kon herinneren, iets met wat doe je nu? Gooi je cassis over mij heen. Zoiets was het helemaal zeker wist ze het niet meer. Haar gedachtestroom werd gestopt doordat de uitdrukking op Pasqual’s gezicht veranderd was. Hij leek…Geërgerd? De grom die uit zijn keel kwam versterkte die indruk. Chloë keek hem vragend aan, ze wou hem vragen wat er was, maar niet nu. Nu de verpleger er bij zat, die zei dat hij meer morfine nodig had. Pasqual wou er iets tegen in brengen maar die sputterde al snel niet meer tegen, door de strenge toon waarmee de verpleger sprak. Chloë trok een wenkbrauw op toen ze merkte dat hij het ook tegen haar bedoelde, híj dwong haar te slapen. Ze was geen kleuter van vijf meer, ze bromde iets wat op een dacht het niet moest lijken, maar dat had hij vast niet verstaan. Ze was blij toen de verpleger de ruimte verliet en hun twee alleen liet. Ze keek Pasqual aan toen hij zei dat ze beter konden slapen. Zijzelf voelde nog geen drang om te slapen, wat merendeels werd veroorzaakt doordat ze in het ziekenhuis lag. Ze hield niet van ziekenhuizen, nog steeds niet. Ook niet na de gebeurtenis van Riot, waardoor ze inmiddels wel het eten wat ze hier schafte at. Maar de nachtmerries bleven, net zoals de angst voor ziekenhuizen. Ze knikte, ze geloofde hem toen hij zei dat hij uitgeput was. Hoe kon het ook anders, hij had dagen in coma gelegen. Ze glimlachte twijfeling om haar gedachte maar deed het toen toch. Ze drukte voorzichtig een kus op zijn voorhoofd. Een lichte blos ontstond op haar wangen, ‘slaap lekker Pasqual’ sprak ze liefkozend waarnaar ze zijn haren uit zijn gezicht streek en hem een glimlach gunde. Ze gleed van zijn bed en liep wankel naar haar eigen bed, de afstand was voor haar nog steeds te groot voor het goede. Ze wou zijn hand vast kunnen houden, als ze een nachtmerrie had. Want als ze die nu kreeg zou hij haar in geen mogelijkheid kunnen wekken zonder zijn bed uit te komen. En haar geruststellen ging ook minder als er een afstand tussen zat… Het liefst kroop ze bij hem in bed, dat had ze zonder problemen gedaan als hij zijn geheugen niet kwijt was. Ze had ondertussen haar bed bereikt en ging er wat bedremmeld opzitten en keek naar Pasqual. Hij zou zeker wakker worden van haar geschreeuw. Zijzelf merkte het niet, dat ze schreeuwde in nachtmerries maar toen ze klein was. Hadden haar hulpkreten haar opa en zusje vaak genoeg gewekt…Ze kroop onder het dekbed en draaide zich naar Pasqual toe, ‘waar dacht je net aan’ vroeg ze verlegen. Ze doelde op het feit dat hij van gezichtsuitdrukking veranderde, en gromde. Ze wist niet of hij al sliep, dat kon ook….

-nog een redelijke post?-