Hij wist niet wat hem was overkomen. Vandaag, gisteren, alles was in een waas voorbij gegaan. Een rottige waas. Die dude, die Chloë ooit had lastiggevallen, was naar hem toegekomen, had hem bedreigt, had tegen Pasqual gezegd dat Chloë van hem was en van niemand anders. Een mes werd getrokken. Geschreeuw kwam overal vandaan, maar wat vooral op de voorgrond drong was Kaya. Hij begreep het niet, kon er nog steeds niet bij met zijn hoofd. Waarom, Kaya? Waarom? Pasqual had geschreeuwd, had uit pure angst het half in zijn broek gedaan, maar net niet helemaal, weet je wel. Meer in de figuurlijke zin. Kaya had meegevochten, maar had niet de hongerige blik in Richards ogen gezien. Kaya was het volgende slachtoffer, begreep ze dat dan niet? Ze had tegen Richard geschreeuwd, had hem een klootzak genoemd, had hem bedreigd. Maar Richards grijns werd alleen maar breder en breder. Doordat Richard werd afgeleid door Kaya, viel het niet op dat Pasqual een zwaar voorwerp had gepakt en vervolgens keihard tegen diens slaap had geslagen. Richard viel neer, en dat was het dan. Kaya had hem verontrust aangekeken, maar Pasqual had haar blik niet beantwoord. Hij had enkel gezegd dat Kaya zijn benen moest pakken. Zelf had hij Richards armen gepakt, was met moeite met hem naar buiten gelopen en had hem ergens op straat neergegooid.
"Jij houd je mond," had hij tegen Kaya gezegd en was naar binnen gegaan. Chloë mocht niet te weten krijgen dat Pasqual in trouble was geweest. En aangezien het probleem in ieder geval voor even was verholpen, hoefde ze zich nog geen zorgen te maken.
Zuchtend liet hij zich vallen tegen een boom en sloot zijn ogen. Hij miste Chloë... Terwijl hij daar lag, met zijn ogen dicht, begon een nieuw avontuur van Chloë en hem, in zijn dagdromen.
"Pasqual, kijk!" lachte het blonde meisje terwijl ze een prachtschelp in haar hand hield. "Zou hier een parel in zitten? Het is toch een oester, ja toch?" Pasqual grinnikte terwijl hij naar Chloë toe liep.
"Ja Chloë," glimlachte hij. "Daar kan een parel inzitten." Maar het leek hem onwaarschijnlijk, parels waren zeldzaam.
"Waar zou jij een parel voor nodig hebben?" fluisterde hij, terwijl hij zijn armen om haar middel sloeg. "Je bent prachtig genoeg." Chloë liet een klein lachje horen en draaide zich om zodat ze naar Pasqual kon kijken.
"Vind je?" vroeg ze. "Vind je dat echt?" Pasqual rolde overdreven met zijn ogen en glimlachte naar haar.
"Natuurlijk, Chloë. Je bent de allermooiste van de hele wereld! Maar, als jij een parel wilt, zal ik er een voor je zoeken. En vinden, uiteraard." Hij kuste haar, haar lippen die naar zout smaakten omdat ze in de zee had gezwommen. Zijn lippen gleden af naar haar kaak, haar hals, haar schouders. Alles smaakte zout.
"Wat ben je?" lachte hij, toen hij haar weer aankeek. "Een mossel?" Chloë glimlachte droef terwijl ze haar hoofd schuin hield.
"Nee," zei ze. "Ik ben dood." Het vredige tafereel werd onderbroken door een heftig gerommel uit de verte en Pasqual werd bang. Hij trok Chloë tegen zich aan, maar zij viel uit elkaar. Haar armen vielen op de grond, rotten weg. Pasqual begon hard te gillen...
"WAH!" schreeuwde hij, terwijl hij met een ruk zijn ogen opende. Oh god, oh god, oh god, laat het niet waar zijn... Laat haar levend zijn, laat Chloë leven, alsjeblieft! Hij pakte zijn mobiel en smste haar.
Pasqual&&Chloë forever. Ik hou van jou, lief meisje.
xxx
Nog geen paar seconde nadat hij dat gesmst had, kreeg hij een smsje terug.
Chloë en Pasqual 4-everrr! <33 Hou ook van jou, schat! xxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Phoeiw.. Ze leefde nog.
[Openheid.]
"Jij houd je mond," had hij tegen Kaya gezegd en was naar binnen gegaan. Chloë mocht niet te weten krijgen dat Pasqual in trouble was geweest. En aangezien het probleem in ieder geval voor even was verholpen, hoefde ze zich nog geen zorgen te maken.
Zuchtend liet hij zich vallen tegen een boom en sloot zijn ogen. Hij miste Chloë... Terwijl hij daar lag, met zijn ogen dicht, begon een nieuw avontuur van Chloë en hem, in zijn dagdromen.
"Pasqual, kijk!" lachte het blonde meisje terwijl ze een prachtschelp in haar hand hield. "Zou hier een parel in zitten? Het is toch een oester, ja toch?" Pasqual grinnikte terwijl hij naar Chloë toe liep.
"Ja Chloë," glimlachte hij. "Daar kan een parel inzitten." Maar het leek hem onwaarschijnlijk, parels waren zeldzaam.
"Waar zou jij een parel voor nodig hebben?" fluisterde hij, terwijl hij zijn armen om haar middel sloeg. "Je bent prachtig genoeg." Chloë liet een klein lachje horen en draaide zich om zodat ze naar Pasqual kon kijken.
"Vind je?" vroeg ze. "Vind je dat echt?" Pasqual rolde overdreven met zijn ogen en glimlachte naar haar.
"Natuurlijk, Chloë. Je bent de allermooiste van de hele wereld! Maar, als jij een parel wilt, zal ik er een voor je zoeken. En vinden, uiteraard." Hij kuste haar, haar lippen die naar zout smaakten omdat ze in de zee had gezwommen. Zijn lippen gleden af naar haar kaak, haar hals, haar schouders. Alles smaakte zout.
"Wat ben je?" lachte hij, toen hij haar weer aankeek. "Een mossel?" Chloë glimlachte droef terwijl ze haar hoofd schuin hield.
"Nee," zei ze. "Ik ben dood." Het vredige tafereel werd onderbroken door een heftig gerommel uit de verte en Pasqual werd bang. Hij trok Chloë tegen zich aan, maar zij viel uit elkaar. Haar armen vielen op de grond, rotten weg. Pasqual begon hard te gillen...
"WAH!" schreeuwde hij, terwijl hij met een ruk zijn ogen opende. Oh god, oh god, oh god, laat het niet waar zijn... Laat haar levend zijn, laat Chloë leven, alsjeblieft! Hij pakte zijn mobiel en smste haar.
Pasqual&&Chloë forever. Ik hou van jou, lief meisje.
xxx
Nog geen paar seconde nadat hij dat gesmst had, kreeg hij een smsje terug.
Chloë en Pasqual 4-everrr! <33 Hou ook van jou, schat! xxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Phoeiw.. Ze leefde nog.
[Openheid.]
