On the wrong way | Lucy

Galopperend ontweek ze de bomen, haar hoeven denderde op de grond. Ze wist niet hoe ze hier terecht was gekomen, maar ze wist wel dat ze hier zo snel mogelijk weg moest. ze haatte die 2-voeters. Als ze er een zag, deed het haar denken aan haar niet zo'n leuke jeugdherinnering. Toen ze een veulen was is haar moeder gevangen genomen en lieten ze haar als veulen achter. Ze heeft voor zichzelf gezorgd en dat zou een 2-voeter niet voor haar hoeven doen. Opeens stopte ze, ze stond meteen stil. Ze schudde met haar hoofd, hier moest ze niet aan denken vond ze. Die herinnering moest ze achter zich laten. Langzaam stapte ze verder met nog steeds die herinnering in gedachte. Hoe kon een paard nou zo vriendelijk zijn tegen een 2-voeter. Ze weten natuurlijk niet allemaal waar die toe in staat zijn. Als ze ooit de 2-voeter tegen komt die haar moeder heeft meegenomen dan kon ze die wel vermoorden. Ze wist nog precies hoe die eruit zag, en dat zal ze nooit vergeten! Na een eind gestapt te hebben hoorde ze haar buik rommelen. Ze had al even niet gegeten, maar hoe kon ze hier nou eten op dat menselijk terrein. Toch besloot ze om wat te eten. Ze had ook al lang niet meer zo'n vers gras gezien. Ze stak haar hoofd in de lucht en snoof een paar keer om te ruiken of er iemand in de buurt was. Ze rook niets dus ze liet haar hoofd zakken naar het gras. Heerlijk vond ze dit. Wel jammer van de vliegjes die op je buik kietelde. Om de paar minuten sloeg ze een keer met haar staart en stampte ze met haar achterbeen om de vliegjes weg te jagen. Tijdens het grazen zette ze steeds een stap verder zodat ze op haar gemak door kon blijven eten. Na enkele minuten zette ze een stap en schoot op. Ze was bij het pad aangekomen. Maar dat was niet de bedoeling. Dadelijk werd zij ook nog gepakt. Ze keek om zich heen en zag in de verte iets maar wat het was?? een mens, een paard of misschien wel een hond, dat wist ze niet. Stokstijf bleef ze staan tot ze kon zien wat het was.

~Lucy

"Waarom snapt ook nooit iemand mij? Jullie weten niet hoe het is!" met tranen in haar ogen draaide Lucy zich om. Weg van haar ouders. Hoe konden ze zo denken? Ze rende de deur uit en rukte haar fiets uit de schuur. Ook haar fiets wilde niet meewerken. Hij bleef hangen achter de drempel. Ze vloekte. Hardhandig trok ze het ding los. Het enige wat ze in haar hoofd had was weggaan. Weg van haar huis. Waar haar ouders nog steeds bezig waren met haar niet begrijpen. Haar moeder riep nog zwak haar naam. Die wist ook wel dat het kansloos was. Lucy croste de oprit af richting het bos. De enige plek waar ze met rust gelaten werd. Er kwam daar bijna nooit iemand. En als mensen je zagen huilen wilden ze altijd meteen weten wat er aan de hand was. Wat moest ze dan zeggen? Dat haar vriendje een half jaar geleden was overleden en dat ze nog steeds verliefd op hem was? Haar moeder had vandaag geopperd of ze niet eens iets leuks met een jongen ging doen. Ze bedoelde natuurlijk of het niet leuk was om weer eens een vriendje te nemen. Maar niemand kon hem vervangen. De woede ebde een beetje weg. Daarvoor in de plaats kwam verdriet. "Oh, waarom nou juist jij? Van al die mensen?" fluisterde ze naar boven. Ze wist zeker dat hij daar was. Haar hand was inmiddels zo nat van de tranen die ze elke drie seconden wegveegde dat het eigenlijk helemaal geen zin meer had. Haar ogen werden er alleen nog maar natter van. Ze had geen fut meer om te fietsen. En ze wist dat het zo nog veel erger zou worden. Ze stapte van haar fiets af. Ze was midden in het bos. Haar fiets viel om. Ze liet hem gewoon zo liggen en plofte neer onder een boom. Daar bleef ze zitten en zonk weg in haar gedachten. Na een tijde werd ze opgeschrikt door een geluid. Voetstappen! Haar ouders? Zo mochten die haar niet zien. Dan moest ze naar een of andere inrichting of zo. Maar het waren geen mensenvoetstappen. Ze klonken anders. Waar dat aan lag wist ze niet precies. Moest ze niet gaan kijken? Zo goed en zo kwaad als het ging probeerde ze te stoppen met snikken. Het lukte redelijk. Zo zachtjes als ze kon stond ze op en liep in de richting van het geluid. Toen ze zag wat het was bleef ze heel stil staan. Een paard. Een hele mooie, jonge schimmelmerrie. Wat deed die hier nou? Ze had geen halster om. Was het een wilde? Vroeger droomde ze altijd dat ze er een tegen kwam en daar vriendjes mee werd. De merrie leek nogal geschrokken. "Dag meisje, rustig maar." zei ze zachtjes op kalmerende toon.

Het ding kwam dichterbij. Hoe dichter het bij kwam hoe beter je zag wat het was. Een mens liep rustig richting de merrie. De merrie brieste een keer en schuddde met haar hoofd. Voorzichtig zette ze een stap richting het mens. "Dag meisje, rustig maar." Klonk de stem. Het was erg rustgevend en de merrie stapte een paar passen dichterbij. Ineens stopte ze. Wat deed ze, ze liep naar een mens toe. Die dingen hadden haaar moeder gevangen. Hoe kon ze, ze liep dus regel recht naar het gevangenschap toe. Toch zette ze weer een stap richting het mens. Toch niet ieder mens was zo? of wel. bedacht ze in haar zelf. Een mens kon je ook veel liefde en aandacht geven. Dat zou haar geen kwaad doen. Iemand die van je houd en om je geeft. Langzaam zette ze weer een stap tot ze 3 meter voor het mens stond. Ze strekte haar hals uit en snoof een keer diep...

{was een beetje inspi loos ;p }

Het paard leek een beetje minder gespannen. Ze reageerde goed op woorden. Lucy glimlachte in zichzelf. Dat was goed om te weten. Toen het paard een paar stappen in haar richting deed werd haar glimlach breder. Heel voorzichtig veegde ze nog een paar verdwaalde tranen weg. Lucy zag zichzelf al door allemaal bossen galopperen op de rug van deze schimmel zonder zadel of hoofdstel met een band die niemand zou kunnen breken. Ze zuchtte. Het was niet erg realistisch, maar je wist maar nooit. Plotseling bleef de merrie staan. Blijkbaar had ze besloten dat Lucy toch iets te eng was om nog dichterbij te komen. "Rustig maar meisje. Ik ga jou echt geen pijn hebben." fluisterde ze. Het was echt magisch om zo dicht bij een wild paard te staan. En ze wilde die magie niet doorbreken. Ze keek om zich heen. Was hier niet ergens gras? Vlak naast haar voet vond ze wat ze zocht. Een grote pol met sappig, jong gras. Voorzichtig boog ze voorover. Heel langzaam om geen onverwachte bewegingen te maken plukte ze het gras. Toen ze weer overeind stond strekte ze langzaam haar arm en bood het de merrie aan. "Asjeblieft meiske." zei ze zacht. terwijl ze zo ontspannen mogelijk over probeerde te komen. Ze had ooit gehoord dat paarden daar ook rustiger van worden.

Een glimlach verscheen op haar gezicht. "Rustig maar meisje. Ik ga jou echt geen pijn doen." Zie ze met een rustgevende stem. Het meisje keek om zich heen en pakte voorzichtig wat sappig gras. Ze bood de merrie het gras aan. "Asjeblieft meiske." Zei ze weer. De merrie keek verbaast en stak haar nek zo ver mogelijk uit om te proberen of ze erbij kon. Nog 2 stappen en dan kon ze er wel bij dacht ze bij haar zelf. Voorzichtig stapte ze dichterbij en bleef naar het gras kijken. Ze was geconcentreerd op dat ene plukje gras. Na een paar stappen gezet te hebben stak ze haar nek weer wijd naar voren. Ze hapte een had alleen het puntjes van het op. Ze keek het meisje aan en bleef stok stijf stil staan. Ze verzette geen stap meer. Keek om en beet naar haar buik. De vliegjes irriteerde haar verschrikkelijk. Voorzichtig zette ze nog een stap dichterbij en hapte in het gras. Ze stond gewoon 20 cm van een mens vandaan. Dit zou ze nooit gedaan hebben als ze iemand niet vertrouwden.

De merrie leek een beetje verbaasd met het gras in Lucy's hand. Lucy stond doodstil met ingehouden adem en schitterende ogen te wachten. Heel langzaam leek het paard te besluiten dat ze niet echt gevaarlijk was. Heel langzaam deed ze een stap dichterbij. Lucy wou de merrie geruststellen maar deed het toch maar niet. Bang dat de merrie, die nu wel heel erg dichtbij stond, zou schrikken van het onverwachte geluid. De merrie strekte haar nek helemaal uit naar de pluk in haar hand. Het was eigenlijk ontzettend lief om te zien dat ze dat wel wilde. Lucy had niet veel ervaring met wilde paarden, maar dit was volgens haar niet zo heel erg gebruikelijk. Het paard kon er net niet bij. Nou ja, eigenlijk net wel. Lucy grinnikte zachtjes. Als ze dit bij Jip zou doen was binnen twee seconden het gras volledig weg. Jip was haar eigen pony. Hij was een schatje, maar af en toe ook wel erg eigenwijs. En hij was nogal eenzaam. Ze was van plan om een shetje erbij te kopen, maar om de een of andere reden was ze daar nog niet aan toe gekomen. Wat zou Jip van deze schimmel vinden? Ze leek nog erg jong. Heel erg jong. Hooguit vijf. Ineens beet de merrie naar vliegen op haar buik. Lucy schrok een beetje van de onverwachte beweging en deed onbewust een stap achteruit. Nu stond ze wel erg ver van de merrie weg. Ze deed weer een stapje vooruit zodat ze weer op haar oude plek stond. Maar eigenlijk wilde ze proberen of ze niet iets dichterbij kon. Voorzichtig deed ze nog een stap vooruit terwijl ze rustig tegen de merrie praatte. Nu kon ze, als ze haar hand uitstrekte, het hoofd van de merrie aaien. Zou ze het doen? Ze kon het proberen. Als de merrie het niet goed vond kon ze meteen haar hand terug trekken. Aarzelend bewoog ze haar hand naar voren.

Het meisje stak haar hand naar voren en wilde haar aaien. Elvira trok haar hoofd naar achter en brieste een keer. Wat moest ze doen. Ze vertrouwde haar dus dit zou dan toch ook wel kunnen. Langzaam schoof ze haar hoofd naar voren tot ze de hand van het meisje aan raakten. Ze keek met haar grote bruine ogen het meisje aan en ze liet haar hoofd zakken. Ze stapte on haar en de boom die naast haar stond heen. Liet haar hoofd zakken en snuffelde aan de grond. In een keer stond ze stil en ze zag iets op de grond liggen. Langzaam stapte ze erheen en snuffelde er heel voorzichtig aan. Het was de fiets die Lucy daar neer had gelegd. Ze hief haar hoofd weer en draafde op een rustig tempo richting het meisje. Toen ze naast het meisje stond hief ze haar hoofd en beet in de mouw van het meisje. Ze trok een keer goed en merkte dat ze hem toch niet los kreeg dus stopte met trekken. Ze keek het meisje aan en hield haar hoofd schuin..