Right time, wrong place [Namika]

Brinn had pas door dat ze op de verkeerde plaats was toen het te laat was. Ze was veel te druk bezig geweest met het uitpakken van haar spulletjes en het netjes organiseren van haar pennen, notitieboekjes en markeerstiften dat ze helemaal niet in de gaten had wat de professor allemaal zei. Er stonden enkel plaatjes op de diavoorstelling die ze op het bord had aangezet en Brinn speelde nerveus met een randje van een lege bladzijde van haar notitieboek, niet zeker van wat ze nu in hemelsnaam moest doen.
In het verkeerde lokaal terecht komen was niet zo erg, natuurlijk, en de les waar ze eigenlijk moest zijn was er een die ze eigenlijk wel kon missen, maar toch. Dit overkwam haar nooit en dan nu opeens wel? Waar had ze met haar hoofd gezeten?
De hak van haar donkerrode pump tikte met een zenuwachtige regelmaat tegen de vloer en ze wierp een blik op de laptop van de jonge vrouw naast haar. Ze zou haar spullen weer kunnen pakken, in haar tas kunnen duwen en snel weg lopen, maar de angst voor dat soort sociale situaties had ze nog niet helemaal van haar af weten te schudden en ze moest een paar keer diep adem halen om haar hartslag iets te laten dalen. Ze zat ook nog eens midden op een rij, met de jonge vrouw direct aan haar linkerkant en enkele zetels aan haar rechterkant twee kerels waar ze liever niet langs liep.
Ze haalde nog eens diep adem en besloot dat ze niet een uur hier zou kunnen blijven zitten zonder iets te ondernemen. Het meisje naast haar kende ze niet maar ze had weinig moeite met vreemden aanspreken, dus ze leunde iets haar kant op en tikte haar aan.
'Hey, ehm - dit is niet gedragswetenschappen, of wel?' Haar wangen hadden al een lichte blos gekregen maar ze deed haar best om haar ongemak te verbergen. Dit overkwam iedereen wel eens, prentte ze zichzelf in.

Zoals bij elk college dat Namika bijwoonde, was ze braaf een ruime tien minuten voor aanvang aanwezig geweest om haar spullen netjes uit te stallen. Haar laptop stond voor haar op haar tafeltje, maar deze gebruikte ze gewoonlijk enkel om zaken op te zoeken die ze niet snapte of mails van haar stage - dat ze beter ‘werk’ kon noemen, gezien de tijd die ze stak in iedereen tevreden houden - te checken. Hiernaast lag haar collegeblok, opengevouwen op de juiste pagina, volgeschreven met aantekeningen in het kleine, zorgvuldige handschrift dat ze altijd reserveerde voor haar schoolwerk. Haar jas had ze netjes opgevouwen en over haar tas gedrapeerd die op de stoel links van haar stond.
Tegen de tijd dat het lokaal vol stroomde, had ze met gerechte rug en haar benen over elkaar volledig voorbereid klaar gezeten voor het college. Terwijl de pen tussen haar vingers ritmisch tegen de rand van haar laptop tikte, nam ze op hoe haar medestudenten binnen kwamen. Witte mannen, gestoken in pakken die duidelijk direct van het rek kwamen, glad naar achter getrokken kapsels, stuk voor stuk hetzelfde. Ze deed geen enkele poging om de minachting in haar blik te verbergen.
Ze was op zijn minst verbaasd toen er een meisje binnen kwam lopen - ook wit, maar in ieder geval een meisje en daarmee een uitzondering op de regel binnen de rechtenfaculteit hier. Het meisje nam naast Namika plaats en begon ijverig met het uitstallen van haar studiemateriaal - iets wat Namika alleen maar kon waarderen, waar het niet dat het haar al vrij snel opviel dat de titel op haar blaadje absoluut niet in de buurt kwam van de titel die Namika boven haar aantekeningen had staan.
De gemiddelde student zou haar misschien gewezen hebben op het feit dat ze verkeerd was, maar Namika was zoals gewoonlijk alleen gefocust op zichzelf en haar eigen succes. Dus toen de docent begon te praten en de powerpoint voorstelling startte, keerde ze haar volledige aandacht richting het bord en negeerde de toenemende nervositeit van haar rechter buurvrouw. Het was moeilijk om een klein grijnsje rond haar lippen te onderdrukken bij het zenuwachtige getik van de hak op de vloer. Ze hoorde een zucht, toen nog een zucht, tot het meisje uiteindelijk de moed verzameld leek te hebben om eens te informeren hoe het zat en haar aantikte.
De pen tussen Namika’s vingers stopte met schrijven en ze keek opzij.
“Hey, ehm - dit is niet gedragswetenschappen, of wel?”
Eigenlijk was ze erg schattig. Haar rosse haren kleurden bij de blosjes op haar wangen en de wat nerveus vriendelijke lach rond haar lippen kon niet anders worden bestempeld dan aandoenlijk. Mooi.
Toch kon Namika niets anders dan zachtjes gniffelen en haar hoofd schudden. “Nee, lieverd,” antwoordde ze en ze sloot haar collegeblok om te wijzen op de titel van de cursus, die ze over de volledige kaft had geklad: ‘Topics in Policy Reform: Race and Poverty in the Criminal Justice System.’
“Rechten.”
Ze moest nogmaals lachen - iets wat geheel onterecht was want fouten waren menselijk, helaas niet in Namika’s belevingswereld - en greep naar de kartonnen beker koffie die op de hoek van haar tafeltje stond. Terwijl ze een slok nam, nam ze het meisje in zich op, zich afvragend wat haar volgende zet zou zijn. Toen ze de beker weer terug zette, sprak ze.
“Dus je zit behoorlijk verkeerd. Welkom.” De lacherige toon in haar stem was bijna lullig, en hoewel ze hard haar best deed niet op te vallen, begonnen steeds meer mensen om hen heen op te kijken, benieuwd naar de bron van het geluid dat hen uit hun concentratie haalde.