Everything is ok in the end, if it's not; it's not the end - Lucy

Fenna draaide haarzelf nog een enkele haar om in haar bed, waarna ze haar ogen opende en op het roze wekkertje op het nachtkastje keek. 11 Uur, tijd om op te staan aangezien ze nog zat wilde doen vandaag. Gapend kwam ze overeind, rekte haar lichaam eventjes uit en gooide haar benen over de rand van het bed, waarna ze haar voeten in de felroze sloffen schoof. Fenna haalde haar hand even door haar haren heen, liep richting haar kledingkast en pakte wat schone kleding, liep naar de badkamer en kleedde haarzelf uit, waarna ze onder de douch stapte. Het warme water spoelde de vermoeidheid van haar lichaam af, genietend sloot ze even haar ogen en zodra ze klaar was, droogde ze zichzelf af en kleedde ze zich om. Zuchtend liep ze naar beneden, voelde zich nog niet helemaal lekker, maar dat zou vast wel weer goed komen als ze dalijk met Sita zou gaan wandelen. Kwispelend kwam de witte golden retriever haar kant op gehupst, grijnzend aaide ze de jonge puppy even over zijn koppie.
Fenna had snel een boterham gegeten, had nog wat make up op haar gezicht gedaan en haar haren gekruld, meer niet. Ze wilde gráág eventjes naar buiten om wat frisse lucht binnen te krijgen. Meteen liep ze naar de gang en trok haar jas aan, waarna ze de riem uit het rieten mandje pakte boven op de kapstok. Kort floot ze naar Sita, die meteen als een gek aangerend kwam en haar hoofdje door de riem stak. Glimlachend opende ze de deur, kneep even haar ogen samen toen de felle zon in haar ogen scheen maar al snel was ze eraan gewend. Fenna vervolgde haar weg richting het kleine bos vlakbij haar huis, om er tenminste éventjes uit te zijn.
Verder zou ze vandaag hoogstwaarschijnlijk toch vrij weinig gaan doen. Alleen eventjes wandelen met Sita en misschien nog even wat boodschappen halen. Fenna sloeg haar ogen neer, volgde haar eigen voetstappen en zocht vervolgens een bankje om op te gaan zitten. Zodra ze die in het oog had gekregen, plofte ze er neer en klopte op het bankje, als teken dat Sita erbij kon komen zitten. Enthousiast sprong het jonge dier naast haar op het bankje, legde zijn pootjes over haar benen heen en zijn koppie erop. Grinnikend liet ze haar hand over zijn zachte vacht heen glijden, ze was blij dat ze een puppy mee had gekregen van haar ouders. Dan voelde het toch niet zo alleen in huis.

Lucy

"Luucyyy!!! Ga je even boodschappen doen?" Lucy stond zuchten op van de bank en legde haar boek weg. Waarom nu. Net nu ze even zat. Moest ze nou een heel end naar de stad gaan fietsen? Dat was het grote nadeel van buiten de stad wonen. Een half uur fietsen was toch wel erg lang. Kon ze er niet iets leuks van maken? Ze kon Jip natuurlijk niet meenemen. Waarom eigenlijk niet? Hij was verkeersmak en ontzettend braaf. Dan was er nog een probleem. Hoe nam ze de boodschappen dan mee? Jip had natuurlijk geen fietstassen. Wacht eens. Had ze niet van die oude fietstassen achter in de schuur liggen? Als ze daar zo'n dekensingel doorheen deed en die om Jips buik bond moest het goed gaan. Hij was wel wat gewend. Ze deed wel vaker rare dingen. Ze reed namelijk ook altijd zonder zadel. Officieel mocht het niet, maar met een gelpad en een singel met handvaten moest het goed gaan. Het maakte haar ouders al lang niks meer uit. Die wisten wel dat ze net zo goed reed zonder zadel als met. Snel haalde ze Jip's bitloze hoofdstel en rende naar de wei. Nadat ze Jip had opgetuigd sprong ze behendig op zijn rug en reed het hek uit. Haar moeder keek haar nog hoofdschuddend na maar dat boeide al niet meer. Die was allang blij dat haar dochter weer vrolijk was. De rit naar de supermarkt ging zonder problemen. Ze werd wel een beetje raar nagekeken maar dat maakte haar echt niet uit. Bij de winkel bond ze Jip vast aan het touw dat ze als voorzorg op het laatste moment in haar 'zadeltassen' had gedaan. Er was een jongetje die met grote ogen aan kwam lopen. "Mag ik jou pony aaien?" vroeg hij. "Tuurlijk." Glimlachte Lucy. "Zou jij even op hem willen passen als ik binnen ben?" Ze moest koste wat het kost voorkomen dat Jip gejat werd. Niet dat ze bang was dat Jip zich liet jatten, hij had echt een hekel aan vreemden, maar ze vond het toch niet zo'n fijn idee. Het jongetje begon te stralen. Snel rende Lucy de hele winkel door om al haar boodschappen bij elkaar te halen en in vijf mimuten later stond ze al weer buiten. Inmiddels stonden er meer mensen om Jip heen. "Jip, je word beroemd!" lachte ze tegen de pony. Op weg naar huis besloot ze een andere weg te nemen. Ze had de heenweg niet zo leuk gevonden en wilde iets meer door de duinen. Maar daarom moest ze eerst door een woonwijk. Terwijl ze tussen de huizen door stapte zag ze een meisje met een pup. Oh jee, Jip was dol op pups. Dit kon niet goed gaan. Jip liep recht op het diertje af. Misschien moest ze er maar heen voordat hij begon te bokken en alle boodschappen op straat lagen. "Hoi." zei ze een beetje verlegen.

Jip:

De zachte ademhaling van het jonge dier weerklonk in haar oren. Ontspannen leunde ze wat achterover en zag het nieuwsgierige koppie van Sita toen ze bewoog. Lachend stelde ze het beestje gerust door even over haar vacht heen te aaien, al snel legde ze haar hoofdje weer terug op de plaats waar het omhoog gekomen was en haar oogjes werden gesloten. Ze was moe, dat kon ook niet anders; de hele nacht had ze beneden lopen piepen en waarschijnlijk had ze geen oog dicht gedaan. Arm beestje. Hmm, misschien moest ze maar eens boodschappen gaan doen. Rustig kwam ze overeind, Sita sprong rustig van het bankje af en wandelde langs Fenna mee, door de woonwijken richting de supermarkt. Het was best een eindje lopen, maar dat hield Sita vast wel vol, zo niet zou Fenna haar wel een stukje dragen. Paardenhoeven weerklonken door de lange straten, toen ze even niet opletten hoorde ze ze steeds dichterbij kwamen en nieuwsgierig keek het blondharige meisje op.
Zover ze kon opmerken kwam het paard haar richting in, glimlachend keek ze het meisje aan dat erop zat. Damn, wat wilde ze zelf ook graag weer paardrijden, alleen had ze helaas zelf het geld niet om een eigen paard te kopen. Verzorgpony's waren er waarschijnlijk ook niet veel hier in de buurt. Sparen ging hem ook niet worden, dan moest ze nog járen wachtten. En dat was niets iets waar ze erg op zat te wachten nu, dus dan maar geen paardrijden meer voor Fenna. Ze vermaakte zich vast en zeker wel op een andere manier, ze had natuurlijk altijd Sita nog. De verlegen begroeting van het meisje op het paard deed haar even grijnzen. 'Hé! Mooi paardje heb je.' Complimenteerde ze het beestje. Zachtjes liet ze haar hand over de zachte neus van het die glijden. Wat waren paarden toch prachtige dieren. Fenna genoot er van en ze wist nog goed dat ze als klein meisje áltijd droomde om paard te rijden.
Het zou wel een goede afleiding voor haar zijn, lekker de hele dag met Sita op stal hangen. Vooral nu zou het haar goed doen, ze was immers niet lang geleden haar vader verloren. Snel duwde ze de gedachten weg en richtte haar aandacht op het meisje. 'Ik ben Fenna trouwens.' Stelde ze zich vriendelijk voor. Sita had zich achter de benen van Fenna geplaatst en keek met zijn hoofdje tussen haar benen door. Haar grote ogen waren gericht op het paard en af en toe piepte ze eens. 'Awh, niet bang zijn.' Kort kroelde ze met haar lange nagels even over haar hoofdje, maar no way dat ze tevoorschijn kwam.

'Hé! Mooi paardje heb je.' riep het meisje. Lucy lachte. Dat vond zij nou ook. Ze was echt ontzettend trots op Jip! "leuk hondje heb jij." riep ze terug. "Die is echt zo schattig!" Het was een klein goudkleurig pupje. Golden retriever? Daar leek het wel op. Op de manege waar ze vroeger rondhing voor ze Jip had hadden ze ook wel eens nestjes gehad. Dan was ze er echt niet bij weg te slaan. Er was een tijdje een pup geweest die altijd wegliep van zijn moeder. En dan moest je hem door alle stallen heen gaan zoeken. Want dat diertje verstopte zich zo verschrikkelijk goed! En als je hem zag begon hij meteen te rennen en te springen. Het was best irritant als je precies op dat moment weekenddienst had. Dan kon je de hele dag op die pup gaan letten. Maar hij was ook zo verschrikkelijk schattig! Als je hem dan eindelijk te pakken had ging die de hele tijd je hand likken. Als je hem dan daarna bij zijn moeder zette was hij een kwartier later weer weg. Lucy glimlachte bij de gedachte. Dat was best lang geleden. In de tijd dat ze perse een hond wilde en de hele dag bezig was met het overhalen van haar ouders. Maar ze woonden daar niet hondproof. Ze werd uit haar gedachten gehaald door het meisje die zich voorstelde als Fenna en Jip. Hij had besloten dat hij het gras van iemand in een tuin echt wel op mocht eten en ging dat nu maar even doen. "Jip! Monster!" zei ze lachend terwijl ze hem aan zijn hoofdstel weg trok. "Oh, ik ben Lucy trouwens." Eindelijk had ze Jip overtuigd dat het niet mocht. Ze zuchtte. "Het is een hele leuke pony, maar hij kan soms zo onmogelijk zijn!" De pup piepte. Was ze bang? Lucy ging op haar hurken zitten en hield Jips hoofd laag. Misschien hielp het. Dan kwamen ze iets minder over als een enorm monster.