Met trage, lome bewegingen fietste hij. Zijn muziek op zijn oren, de al honderd malen afgespeelde speellijst. Niet op shuffle, uiteraard, Brian wou weten welk nummer erna kwam. Met zijn hoofd bewoog hij mee op het ritme, liet zijn fiets per ongeluk slingeren, en moest moeite doen om hem weer recht te trekken. Een auto toeterde, Brian slingerde weer.
"Sorry," mompelde hij verlegen. De automobilist keek vreemd naar de jongeman die zo onhandig op zijn fiets zat. Hoe kon een jongen van rond de 16 nog zo lomp fietsen? De automobilist reed verder, terwijl hij zijn hoofd schudde. Brian zag het niet, die deed te veel moeite om zijn fiets recht te houden.
Een aantal minuten en afschuwelijke fietsmomenten later, zag hij eindelijk de plek waar hij zo wanhopig naar uit had gekeken. De kleine inkeping waar hij zijn fiets altijd parkeerde. Nu reed hij hem er ook in, zette zijn fiets op slot, liet de sleutels in de rugtas glijden die hij bij zich had. In die tas zat meer dan dat alleen. Zijn handdoek, versleten van gebruik, maar met een fijn textuurtje, zijn zwembroek, lekker zacht, wat van zijn overlevingskit, een banaan, water en uiteraard, boterhammen zonder korsten met veel boter en pindakaas. Hij at voor de rest niet zo veel, aangezien de textuur van dat alles hem niet aanstond. Oh ja, natuurlijk. Zijn waterschoenen zaten ook nog in zijn tas, maar die trok hij nooit aan. Van zijn moeder moest het, maar het maakte zijn voeten zo log en zwaar, dan zou hij heel snel vallen, en daar had hij dus geen zin in.
Na alles nog even goed te hebben gecontroleerd, begon hij de duin op te lopen, terwijl een liedje van Evanescence in zijn hoofd dreunde. Muziek maakte zijn hoofd wazig, zorgde ervoor dat de hevige waterval in zijn hoofd wat afnam. Als hij zijn muziek zo hard zette dat hij niets meer hoorde, voelde hij de paniek niet die hij kon voelen als hij dacht aan alle gedachtes die in zijn hoofd rondzwermden. Het was beangstigend, op sommige momenten. En op andere momenten was het gewoon ronduit strontirritant. Want dan kwam er iets omhoog uit de waterval, vroeg per direct zijn aandacht en hij kon er niets tegen doen. En soms, als het hem allemaal te veel was, kon hij helemaal niets meer. Maar, vond hij zelf, hij was niet gek. Hij kon normaal functioneren, met een beetje hulp. En daarbij, hij probeerde goed te zijn. Goed in hart en nieren, al ging hem dat niet altijd even gemakkelijk af. Nouja, hij zei altijd dingen die hem vriendelijk leken, maar mensen vonden hem onbeleefd, asociaal. Het stemde hem vaak verdrietig, maar dan schudde hij zijn hoofd en zette een glimlach op. Het ging niemand aan dat hij verdrietig was. Verdriet was van hemzelf, en van niemand anders.
Terwijl hij de duin opliep, dacht hij aan zijn beste vriendin, Cassie. Zij begreep hem dikwijls en stoorde zich er niet aan als hij eens lomp uit de hoek kwam, of weer begon over zijn eeuwige stenenobsessie. Sinds kort kwamen daar de schelpen bij. En dankzij Cassie dus ook de paarden. Paarden hielpen hem om kalm te worden, en vooral een speciafiek geval. Als hij bij dat paard was, werd hij helemaal kalm vanbinnen, had hij geen last meer van zijn waterval aan dingen.
Jeah, de bovenkant van de duin! Hij hurkte neer, keek naar beneden, stond weer op en begon te rennen, luid juichend. "Weeejaaaaah!" riep hij, terwijl een grote glimlach op zijn gezicht verscheen. Hij rende, rende steeds harder, tot hij op een gegeven moment zo snel ging dat hij haast over zijn voeten struikelde. Maar ondanks dat ie zo lomp was, was het wel een sporter. Hij rende veel. Erg veel. Want het gaf hem een roes, en die roes zorgde er nou eenmaal voor dat hij geen last had van die kutwaterval. De medicijnen die hij er ooit voor had geslikt, Ritalin, had er wel voor geholpen, maar had hem tevens depressief gemaakt, en daarom vond zijn moeder dat hij er beter vandaag dan morgen mee kon stoppen. Gelukkig maar.
Daar zat hij dan. Op zijn handdoekje, met een paar schelpen in zijn hand en een gelukzalige glimlach op zijn gezicht. Dit was het leven! Verstoord keek hij op. Zijn bubbel was verstoord door een mens, een meisje. Toen werd hij rood, omdat hij haar aan zat te staren en direct sloeg hij dan ook zijn ogen neer.
"Hoi..." stamelde hij met een hoog stemmetje. Mensen maakten hem nerveus, helaas.
"Sorry," mompelde hij verlegen. De automobilist keek vreemd naar de jongeman die zo onhandig op zijn fiets zat. Hoe kon een jongen van rond de 16 nog zo lomp fietsen? De automobilist reed verder, terwijl hij zijn hoofd schudde. Brian zag het niet, die deed te veel moeite om zijn fiets recht te houden.
Een aantal minuten en afschuwelijke fietsmomenten later, zag hij eindelijk de plek waar hij zo wanhopig naar uit had gekeken. De kleine inkeping waar hij zijn fiets altijd parkeerde. Nu reed hij hem er ook in, zette zijn fiets op slot, liet de sleutels in de rugtas glijden die hij bij zich had. In die tas zat meer dan dat alleen. Zijn handdoek, versleten van gebruik, maar met een fijn textuurtje, zijn zwembroek, lekker zacht, wat van zijn overlevingskit, een banaan, water en uiteraard, boterhammen zonder korsten met veel boter en pindakaas. Hij at voor de rest niet zo veel, aangezien de textuur van dat alles hem niet aanstond. Oh ja, natuurlijk. Zijn waterschoenen zaten ook nog in zijn tas, maar die trok hij nooit aan. Van zijn moeder moest het, maar het maakte zijn voeten zo log en zwaar, dan zou hij heel snel vallen, en daar had hij dus geen zin in.
Na alles nog even goed te hebben gecontroleerd, begon hij de duin op te lopen, terwijl een liedje van Evanescence in zijn hoofd dreunde. Muziek maakte zijn hoofd wazig, zorgde ervoor dat de hevige waterval in zijn hoofd wat afnam. Als hij zijn muziek zo hard zette dat hij niets meer hoorde, voelde hij de paniek niet die hij kon voelen als hij dacht aan alle gedachtes die in zijn hoofd rondzwermden. Het was beangstigend, op sommige momenten. En op andere momenten was het gewoon ronduit strontirritant. Want dan kwam er iets omhoog uit de waterval, vroeg per direct zijn aandacht en hij kon er niets tegen doen. En soms, als het hem allemaal te veel was, kon hij helemaal niets meer. Maar, vond hij zelf, hij was niet gek. Hij kon normaal functioneren, met een beetje hulp. En daarbij, hij probeerde goed te zijn. Goed in hart en nieren, al ging hem dat niet altijd even gemakkelijk af. Nouja, hij zei altijd dingen die hem vriendelijk leken, maar mensen vonden hem onbeleefd, asociaal. Het stemde hem vaak verdrietig, maar dan schudde hij zijn hoofd en zette een glimlach op. Het ging niemand aan dat hij verdrietig was. Verdriet was van hemzelf, en van niemand anders.
Terwijl hij de duin opliep, dacht hij aan zijn beste vriendin, Cassie. Zij begreep hem dikwijls en stoorde zich er niet aan als hij eens lomp uit de hoek kwam, of weer begon over zijn eeuwige stenenobsessie. Sinds kort kwamen daar de schelpen bij. En dankzij Cassie dus ook de paarden. Paarden hielpen hem om kalm te worden, en vooral een speciafiek geval. Als hij bij dat paard was, werd hij helemaal kalm vanbinnen, had hij geen last meer van zijn waterval aan dingen.
Jeah, de bovenkant van de duin! Hij hurkte neer, keek naar beneden, stond weer op en begon te rennen, luid juichend. "Weeejaaaaah!" riep hij, terwijl een grote glimlach op zijn gezicht verscheen. Hij rende, rende steeds harder, tot hij op een gegeven moment zo snel ging dat hij haast over zijn voeten struikelde. Maar ondanks dat ie zo lomp was, was het wel een sporter. Hij rende veel. Erg veel. Want het gaf hem een roes, en die roes zorgde er nou eenmaal voor dat hij geen last had van die kutwaterval. De medicijnen die hij er ooit voor had geslikt, Ritalin, had er wel voor geholpen, maar had hem tevens depressief gemaakt, en daarom vond zijn moeder dat hij er beter vandaag dan morgen mee kon stoppen. Gelukkig maar.
Daar zat hij dan. Op zijn handdoekje, met een paar schelpen in zijn hand en een gelukzalige glimlach op zijn gezicht. Dit was het leven! Verstoord keek hij op. Zijn bubbel was verstoord door een mens, een meisje. Toen werd hij rood, omdat hij haar aan zat te staren en direct sloeg hij dan ook zijn ogen neer.
"Hoi..." stamelde hij met een hoog stemmetje. Mensen maakten hem nerveus, helaas.