I lost you

Alex trok snel zijn zwarte, v hals shirt over zijn hoofd heen. Zonder shirt zou hij zich buiten niet bepaald vertonen. Behalve als hij ging hardlopen, ging zwemmen of iets dergelijks. Met Lena naast hem gingen ze onderweg. Jiali liep ondertussen vrolijk om hen heen te rennen. Helemaal blij dat het baasje weer op haar eigen voeten stond. De reactie van Lena op het drietal bij het bankje maakte hem nerveus. Wat was er? Bedenkelijk keek hij over zijn schouder naar achteren. Het kindje, zou dat het probleem zijn? Ondanks de gespannen houding van Lena bleef hij ontspannen. De snellere passen van Lena hield hij makkelijk bij. Het overschakelen naar een rustiger tempo en een ontspannen Lena liet hem verbaasd opkijken. Wat was de reden waarom ze plots versnelde en gespannen was gaan lopen? Het kindje in de armen van het tweetal kon een reden zijn. Wist hij veel. Hij stond erop dat Lena eventjes ging zitten voor ze verder liepen. Zelf ging hij naast haar zitten, zijn ellebogen op zijn knieën en zijn handen in elkaar gevouwen. Het liefst wou hij nu naar huis terug gaan. Lena was duidelijk moe aan het worden. Om zo’n stuk te gaan wandelen was geen goede beslissing geweest. Hij had gewoon moeten voorstellen om een korter stukje te gaan wandelen. Ongehoord liet hij een diepe zucht uit zijn mond ontsnappen. Van veel dingen gaf hij zichzelf de schuld. Ook al wist hij dat hij er niet veel aan had kunnen doen. Toeval van gebeurtenissen. Zijn hoofd had hij nog maar net gedraaid om tegen Lena te gaan praten toen hij plots haar hand tegen zijn huid aan voelde. Wat ging ze doen? Voor hij het wist stond hij weer op zijn voeten en liepen ze richting de markt. ”Enkel een ijsje halen, daarna gaan we weer terug.” Sprak hij tegen Lena toen ze halverwege waren. Stel je voor dat ze ook nog wou gaan winkelen en weet ik het wat nog meer. Bij de markt keek hij nieuwsgierig rond of ze misschien nog bekende tegen kwamen. Eventjes gezellig bijpraten was nooit verkeerd, als het maar niet te lang zou duren. Door het opgetogen humeur van Lena verscheen er een glimlach op zijn gezicht. In tegenstelling tot Lena nam Alex een vanille ijsje. Chocolade ijs was niet bepaald iets voor hem. Behalve een milkshake. Maar vandaag gingen ze een ijsje halen en geen milkshake. Misschien morgen, konden ze weer heen en weer wandelen. Het bewegen langzaam weer opbouwen tot Lena weer in perfecte conditie zou verkeren. Met het ijsje gingen ze op een bankje zitten waar ze hem voor een groot gedeelte op aten. Niets beters dan op een mooie dag, met een prachtige vriendin op een bankje een ijsje eten. Elke keer dat hij naar Lena keek kon hij een lach op zijn gezicht niet onderdrukken. Terug onderweg naar huis toen Lena het ijs langs zijn lip weghaalde kon hij zijn gezicht niet in de plooi houden tot serieus kijken. Een lach sierde zijn gezicht waarna hij Lena haar hand vast pakte. Bij het bankje waar net het drietal had gezeten bleef Lena plots stilstaan. Ogenblikkelijk verscheen er een frons op zijn gezicht en keek hij weer moeilijk. ”Lena..?” De glimlach op Lena haar gezicht en haar excuus deden hem niet veel. Waar zat ze met haar hoofd? ”Ik probeer te begrijpen waarom je stopte, sneller en gespannen ging lopen daarstraks, en nu alles weer wegwuift met een simpel excuus.” De bedachtzame blik in zijn ogen verdween nadat er een zucht zijn lichaam had verlaten. ”Kom we gaan naar huis, kunnen we vanmiddag nog even boodschappen doen voor het avondeten. Wanneer moet je naar de dokter voor controle?” Ondanks dat hij zich er nog steeds niet prettig over voelde praatte hij er gewoon overheen. Hij moest niet overal een probleem van maken.

Lena keek even in zijn ogen toen hij vertelde waar hij aan dacht. Toch bleef haar mond gesloten en gaf ze geen reactie op zijn woorden. Het was niet de bedoeling dat hij daar teveel bij stilstond dus Lena deed alsof er niet gebeurt was, dat was ook het gemakkelijkste voor haar, om de pijn en het verlies te negeren. Hij stelde voor om naar huis te gaan en boodschappen te gaan doen. Op zijn volgende vraag keek ze even bedachtzaam. "Morgen om 4 uur." Het woord dokter riep een beeld onbewust bij haar op, in het ziekenhuis dachten ze dat Lena sliep, maar ze had het gehoord, de psychiater daar had Alex aangeraden om psychotherapie te gaan doen. Het was duidelijk geworden voor de psychiater dat Lena niet goed was in dingen verwerken en ze zou er hulp nodig bij gaan helpen. Op het moment zelf had Lena geen boodschap gegeven aan de informatie, toen was ze nog in een soort roes van pijn door het verlies. Lena dacht hier allemaal heel stilletjes over na en liet niets merken. Ze liepen verder en Alex leek blij dat ze onderweg naar huis waren. De wandeling had haar goed gedaan, maar ook uitgeput en eenmaal thuis ging Lena even ontspannen zitten. De pijn die door haar borstkas schoot was niet makkelijk te negeren. Maar het was te doen, Alex had al genoeg zorgen aan zijn hoofd en als hij merkte dat ze pijn had zou ze helemaal niet meer mogen rondlopen van hem. Jiali lag voor een keertje eens ontspannen op de mat. Lena wist niets exact wat Alex aan het doen was, maar niet veel later gaf hij aanstalten om bij haar te komen zitten, Jiali stak daar een stokje voor door langs Lena te gaan liggen en aan Lena's andere kant was armleuning dus zat er niet veel anders op dan langs Jiali te gaan zitten of ergens anders. Maar Jiali in haar onoplettendheid duwde tegen Lena en tegen haar betekende tegen haar gebroken rib die al genoeg pijn deed. Lena's gezicht vertrok van de pijn en haar ademhaling stokte even. Natuurlijk had Alex dat gezien en Jiali was geschrokken uit de zetel gesprongen, het hondje was geschrokken van de reactie die de aanraking veroorzaakte. Ze nam het haar lieve hondje niet kwalijk, het was volledig per ongeluk geweest. Alex daarin tegen was iets helemaal anders...

Vier uur. Prima, dan konden ze de dag rustig beginnen en misschien nog wel het een en ander gaan doen. Naja, wandelen. Meer zouden ze absoluut niet gaan doen. Alex opende zijn mond verder niet tijdens het wandelen. Een man van veel woorden was hij niet. Het luisteren naar andermans verhaal vond hij heerlijk, af en toe reageren maar verder niets hoeven zeggen. Toen ze terug thuis waren schopt hij zijn schoenen uit en liep hij naar Lena haar kamer toe om zijn mobiel van het nachtkastje te halen. Dat hij zijn mobiel daarnet was vergeten. Tegenwoordig had hij die altijd bij zich.
Op het moment dat hij terug kwam zag hij dat Lena haar gezicht vertrok. Onbedacht liep hij naar Jiali toe en ging voor haar staan om haar het pad naar Lena te versperren en naar Lena te kunnen kijken. "Moet ik je pijnstillers halen?" Zonder een antwoord af te wachten snelde hij al naar haar kamer om het potje te halen. Uit de keuken griste hij een glas welke hij snel vulde met water. Bij Lena aangekomen haaldeh hij een pilletje uit het potje en reikte het naar haar samen met het glas. Toen Lena het had aangepakt en hij had gezien dat ze het pilletje naar binnen had gewerkt draaide hij zich om naar Jiali. Omdat hij geen zin had in gesjor tilde hij de hond maar op. Een warme natte tong ging over zijn hand heen waardoor hij zijn mond een ogenblik opende. "Ik weet het meisje, het is al goed." In de slaapkamer van Lena zette hij Jiali neer, sloot de deur achter zich en ging weer terug naar Lena. "Kan ik iets voor je doen?" Een tijdje bleef hij naast Lena zitten, zich volledig bewust van de pijn die ze had. Wat kon hij doen, het haar zo makkelijk mogelijk maken maar meer niet. Uit frustratie stond hij op en wandelde hij een rondje naar de keuken. Jiali had niets fout gedaan, zij had er ook niets aan kunnen doen. Onderweg naar Lena haar slaapkamer zei hij tegen Lena dat hij straks terug kwam. Jiali trof hij aan plat op het bed. Ze kwam niet naar hem toe, schonk geen aandacht aan hem. Hij gaf haar groot gelijk. Aandacht geven aan degene die je weg stopt in een kamer omdat hij bang is dat je iemand pijn doet. Nee, dan zou hij diegene ook geen aandacht geven. "Het spijt me meisje." Zachtjes ging hij naar Jiali op het bed zitten om zich vervolgens naast haar op zijn rug op het bed te laten zakken. "Het spijt me van zoveel. Ondanks alles wat ik probeer, een uitlaatklep door te gaan sporten, positief blijven denken ook al lukt dat helemaal niet zo goed. Waarom heb ik niet de pijn die Lena voelt. Of waarom moet dit ons nou juist weer overkomen." Een warme traan ging langs zijn wang, samen met meerdere tranen welke hij vlug met de achterkant van zijn hand weghaalde. "Je mag de kamer wel weer uit hoor, geen probleem mee."

I'm in a depressed mood :c