We all get lost sometimes. {&Annabell}

Op het begin was dit een plaats geweest waar ze het gevoel had gehad om de seconde achter haar te kijken. Tegenwoordig was ze hier in de avonduren wel vaker te bekennen, leek ze zich al zelfs op haar gemak te voelen. Iets dat normaal gesproken totaal niet in haar aard lag, maar het was toch echt Demi die zich hiertoe zette.

Nu ze een fulltimebaan had in de journalistiek kon ze niet ontkennen dat de druk die ze voelde nog nooit zo hoog was geweest. Of dat een reden was voor haar tegenwoordige drugsgebruik? Misschien. Misschien was het wel een factor.
Iemand kon van buiten nog zo geweldig eruitzien, vanbinnen kon een mens rotten.
En dat wist ze. Daar was ze het bewijs van.
Voor de buitenwereld leek ze het perfecte leven te leiden. Haar uiterlijk zag er goed en verzorgd uit, ze had een goede baan, een huis, een vriendin, haast alles wat ze maar wilde. En toch was het maar niet genoeg. Dat terwijl de buitenwereld daar juist anders over dacht. Maar in de late avonduren, daar had niemand weet van.

Zelfs Annabell niet. Daar schaamde ze zich nog het meest voor. Het was niet dat ze de hele dag spul gebruikte, maar het zat minstens wel dagelijks in haar lichaam, zo niet dan om de dag. Misschien dat niemand het merkte, maar zij wel. Het leven kon er zonnig uitzien, maar voor haar leek het kleurloos. Ze moest toegeven; haar vader had altijd wel een punt gehad. Dat ze hem toen zag als een verslaafde, nam nu niet weg dat ze dat nu niet meer dacht. Maar ze snapte waar hij altijd op kickte, nu ze het zelf ook onder ogen had gezien.
Mocht het duidelijk zijn dat haar leven geen rozengeur en maneschijn was, voor haar tenminste.

Soms had ze haar pieken, andere keren had ze haar dalen. Wanneer Annabell bij haar was ontwaakte er een vonk in haar op, een die ze alleen kreeg als zij er was. Desondanks was dat niet voldoende voeding voor haar dagelijkse ritme. De keren dat ze er niet was voelde dan ook als een blok aan haar benen. Op die momenten was het het ergst, liet dat nou ook eens het merendeel van de tijd zijn. Ze kon echter niemand hier de schuld voor geven, behalve haarzelf. Dit was haar eigen schuld. Ze zat zelf in een diep dal, maar wist er met geen mogelijkheid uit te komen.
Een van de redenen dat ze ook naar de sportschool ging; haar agressie eruit gooien. Hopen dat ze haar demonen in haar hoofd kon overwinnen, maar hun woorden waren te luid. Er was geen overwinning mogelijk, alleen een overgave.

En die volledige overgave kwam steeds dichter en dichter bij haar.

Met een van haar vertrouwde contactpersonen had ze afgesproken. Haar haar zat in een hoge staart, maar was niet zichtbaar door de capuchon die ze drong. Evenmin was ze aan haar kleding te herkennen. Zoals ze normaal netjes en degelijk was gekleed, liep ze nu rond in veel te grote kleding. Broekpijpen die haast op de grond hingen, afgetrapte schoenen. Normaal zou het niets voor haar zijn.
Het was weer zover. Nadat ze zijn zakje ruilde voor haar flappen, draaide ze zich om. Zo, dat was weer gebeurd. Tijd om weer te vertrekken.

Met grote stappen bewoog ze zich vooruit, lang zou het niet duren voordat ze thuis was. Met de auto gaan was immers geen optie, straks zou iemand haar kenteken onthouden. Of het kenteken doorgeven aan de politie. Daar zat ze echt niet op te wachten, dan zou haar gehele reputatie op het spel staan.
Zo verslaafd was ze nou ook weer niet – volgens haar eigen perspectief dan. Niemand had het tot nu toe opgemerkt. Dat moest immers zo blijven ook. Ergens was ze nog wel een goede actrice, maar tegelijk voelde ze zich ook altijd een leugenaar. Vooral in het gezicht van haar eigen vriendin, die nog steeds nietsvermoedend was. Maar wat moest ze anders? Ze kon anders niet verder. Haar dagen waren somber, duurden lang, zo wilde ze niet verder gaan. Niet op die manier, dus dan maar zo. Er was geen andere optie.

Zoals het normaal ging, zo voelde het deze keer niet. Het beslopen gevoel, dat was deze keer weer sterk aanwezig. Ondanks dat ze dat al tijden niet had gevoeld.
De donkerharige dame stopte met lopen, bekeek de omgeving om haar heen met haar donkerbruine ogen.
Demi stond op het punt om haar weg te vervolgen, totdat ze bij het omdraaien een gedaante voor zich zag. Zijn ogen keken haar strak aan. Het was duidelijk dat hij haar moest hebben, dat voelde ze ook aan de koude rilling over haar rug. Iets in haar hoofd gaf haar een sein. Rennen.

En dat begon ze ook te doen. Als een speer schoot ze ervandoor en ze kon zich geen ander moment bedenken waarop ze zo blij was om een aantal keren per week in de sportschool te vinden zijn. Bleek maar weer dat haar conditie daardoor weldegelijk vooruit was gegaan.
Haar gedachten schoten allerlei kanten uit, maar het was zeker dat ze één ding nodig had. Hulp.
Haar telefoon. Haar hand griste door haar zak van haar jack, terwijl ze haar telefoon tijdens het rennen vastgreep. Ze zocht in haar contacten.

Anna. Anna. Anna.
Nog nooit was ze zo blij geweest dat haar naam met een ‘A’ begon, en ze die nog niet in een of ander liefkozend naampje had veranderd. Het hartje erachter was voldoende voor haar geweest, en daar was ze op dit moment zo opgelucht om. Haar naam stond namelijk haast bovenin de lijst.
Terwijl ze op haar nummer drukte om te bellen, leek haast de grond nog verder onder haar voeten weg te zakken. Nu zou alles uitkomen. Maar als ze nu niet zou bellen, wie weet of er überhaupt ooit nog iets was om over uit te komen. Haar kennende zou ze woest zijn, maar ze wilde haar niet verliezen. Dan maar op de manier dat ze erachter kwam, maar niet dat ze op mysterieuze wijze zou verdwijnen.
“Anna?! Ik heb je –” Het was duidelijk dat ze ademtekort had tijdens het praten in het gesprek. “Help. Achterbuurt.”
Gelukkig zou het uitkammen van de achterbuurt niet lang duren op de motor. Hoopte ze.

Nog steeds was ze Anna nergens tegen te komen, maar leek het steeds moeilijker om haarzelf verder te verwijderen van degene die achter haar was. Haar spieren begonnen te verzuren, het rennen was moeilijker, en de afstand tussen beiden werd steeds kleiner.
Het zou niet lang duren voordat – Daar gebeurde het al. Het was duidelijk dat zij de verliezer was in deze, voor haar eeuwigdurende, sprint.
Demi werd onderuitgehaald, voelde een pijnscheut door heel haar lichaam heentrekken. De man begon met praten, iets over haar werk, dacht dat zij dit speelde en erover zou gaan schrijven. Althans, dat was de grote lijn die ze uit zijn verhaal dacht te halen.
Ze kon het niet meer horen, haar oren leken te suizen. Alles om haar heen leek donker te worden. Hopelijk zou het niet lang duren voordat Annabell kwam, ze wist immers niet wat zijn plan met haar was, of wat er zou gebeuren.
Duidelijk was wel dat ze haarzelf niet meer kon verdedigen.
Wat voelde dit slecht. Nog slechter dan dat haar leven eigenlijk leek te voelen.

Annabells relatie met Demi was nu al een paar maanden gaande, en tot nu toe was dat goed verlopen. Waar Anna zelf van baalde was dat ze in de eerste paar weken zo paniekerig was geweest als resultaat van de schietpartij in het park; nachtmerries waren vaker en vaker deel van haar nacht en soms sliep ze liever niet om ze te vermijden, waardoor ze op werk ook slechter had gepresteerd. Gelukkig had haar familie het snel in de gaten gehouden en ze ging nu eveneens naar een therapeut, al was dat net iets korter dan haar relatie met Demi. De therapeut, een vriendelijke dame die haar opleiding net had afgerond, had haar op het hart gedrukt dat ze niet op Demi moest gaan leunen voor support - Demi was ook maar een persoon en een relatie moest niet enkel bestaan omdat ze de ander als kruk voor haar trauma gebruikte.
Maar ze hield echt van Demi, daar was ze zeker van.
Goed, de afgelopen maanden waren niet makkelijk voor haar geweest en ze had er zeker profijt van gehad dat Demi er was geweest om haar door haar onverklaarbare en ondertussen haast irritante huilbuien te krijgen, maar ze hadden meer leuke momenten dan nare samen gedeeld en daar was ze zelf stiekem wel trots op. Ze liet zichzelf in elk geval niet weg zinken in een opkomende depressie maar zorgde gewoon voor zichzelf. Haar oom hield ook goed rekening met haar zodat ze niet elke dag hoefde te werken als ze zich niet goed voelde en hoewel Darius dan klaagde omdat hij haar shifts moest overnemen wist ze dat hij er geen probleem mee had.

Ze was nog niet bij Demi ingetrokken. Daarvoor was hun relatie nog net iets te jong en de stap te groot. Bovendien deelde ze haar appartement nog met Roya tot die vertrok en het zou makkelijker zijn dat ze tegelijkertijd vertrokken. Hoe haar relatie met Demi dan zou zijn zouden ze dan wel zien en desnoods trok ze weer even bij Mortimer in totdat ze een geschikte plaats had gevonden.
Wel spendeerde ze veel tijd bij Demi; als ze samen op een date waren geweest was het vaker dat ze naar haar huis terug gingen om Roya niet te verstoren en omdat ze daar alle ruimte en privacy hadden die ze nodig dachten te hebben.

Het was buiten al donker aan het worden en Annabell zat op de bank van haar avond te genieten. Roya was een half uurtje geleden op bed gaan liggen dus ze hield het volume van de televisie laag om haar niet wakker te maken als ze al in slaap gevallen was. Er was niet veel goeds op tv maar reality shows waren een guilty pleasure en deden het op een vrije avond zonder verplichtingen altijd goed. Ze lag onderuit gezakt op de bank, een glas drinken op de bijzettafel en haar benen uitgestrekt over de kussens terwijl haar telefoon er ergens tussen lag.
Ze merkte eerst niet eens dat haar telefoon af ging omdat ze het geluid uit had staan en het apparaat op trillen stond, dus toen ze het eindelijk tussen de kussens uit had gevist was hij al op voicemail over gegaan.
Ze fronste licht toen ze Demi's nummer zag. Haar vriendin belde haar eigenlijk nooit; ze stuurden elkaar berichtjes en eens in de zoveel tijd konden ze facetimen, maar bellen? Was er iets mis?
Ze reikte naar de afstandsbediening en zette het geluid uit zodat ze de voicemail kon luisteren die Demi voor haar had achter gelaten. Erg lang was hij niet, en toen ze het hoorde voelde ze dat ze koud werd van binnen.
“Anna?! Ik heb je –” Demi's stem klonk hijgerig en in paniek, alsof ze rende, en ze brak zichzelf af voordat ze haar zin af maakte. “Help. Achterbuurt.”
En ze hing op.
Shit.
Annabell sprong overeind en griste haar leren jas van de haak naast de deur. Ze kon geen briefje voor Roya achterlaten, daar had ze geen tijd voor. Demi zat in de problemen, zoveel was wel duidelijk, en ze kon geen tijd verliezen. Haar vingers trilden terwijl ze haar telefoon weer aan zette - misschien kon ze de plaats van Demi's mobieltje bepalen. Ze had de sleutels van haar motor al gepakt en voordat ze de deur uit stapte aarzelde ze onwillekeurig even, voordat ze het zakmes van het aanrecht pakte en in haar zak liet glijden. Als laatste pakte ze haar helm en verliet het appartement.

Ze kon haar telefoon natuurlijk niet tijdens het rijden gebruiken, dus ze printte de ruwe locatie van Demi op haar netvlies en stak het apparaat in haar jaszak. Het was lastig om goed op te letten op de weg terwijl haar hart als een razende tekeer ging - het was vreselijk om niet te weten wat er gebeurde. Demi had echt in paniek geklonken en het feit dat ze zo snel had opgehangen kon niet veel goeds betekenen.
West Oldrich was armzalig en als er ergens in Northdale louche zaken gebeurden was het wel hier. Dat de locatie Annabell de rillingen gaf was dus niet vreemd, en al helemaal niet aangezien haar vriendin hier ergens rond zou dwalen. Wat had ze hier überhaupt willen doen? Was ze hier per ongeluk terecht gekomen terwijl ze ergens voor vluchtte?
Ergens net bij de rand van de wijk had ze haar motor stil gezet, al was ze niet afgestapt, en met haar helm tussen haar benen had ze haar telefoon tevoorschijn gehaald. Ze drukte het bel-icoontje naast Demi's naam in en zette haar mobiel aan haar oor, haar hart kloppend in haar keel.
Niets. Ze maakte een zacht jammerend geluidje, drukte de voicemail weg en zette haar helm weer op - ze moest Demi zien te vinden, koste wat kost.
De straten waren uitgestorven, en na zeker tien minuten van zoeken werd ze echt een beetje wanhopig.
Maar ze kon niet stoppen met zoeken. Ze kon niet zomaar naar huis gaan en hopen dat ze haar de volgende ochtend weer gewoon zou sms-en. Ze herstelde zichzelf en zette haar motor weer aan.
Ze was nauwelijks drie straten verder of ze zag een silhouet bewegen in de schaduwen van een onverlicht steegje. Ze trapte op de rem. Het figuur was te lang om Demi te zijn, die veel kleiner en bovendien ook niet zo dun was, maar misschien hadden zij haar vriendin gezien -
En toen zag ze het lichaam op de grond en leek haar hart een slag over te slaan.
'Hey!' Nadat ze van haar motor was gestapt trok ze haar helm van haar hoofd en liet deze op de grond kletteren. Het kon haar niet eens schelen of iemand haar zou horen; ze wilde juist dat hij haar zou horen, dat hij zou omkijken, dat er iets zou gebeuren -
'Hey!'
Ze liep met grote passen het straatje in, dat zo'n twintig meter verder een hoek om ging. Haar hand reikte in de zak van haar leren jas en haar vingers sloten zich om het zakmes. Eén klik en het lemmet zou zichtbaar worden. Ze trilde niet meer.