Strawberries and war relics [Annabell en Abigail]

De studentenwoning die ze met Anna deelde had eigenlijk niet echt een tuin om van te spreken. Nou ja, ze hadden wel een plekje om te zitten achter het huis, maar je legde er niet zomaar wat aan.
En zo kwam het dat Roya op een idee gekomen was dat voor haar doen buitengewoon illegaal en crimineel was.
Aardbeitjes planten in het bos achter hun huis dat onder gemeentegrond viel. Rebels. Gewaagd. Aardbeitjes.
Goed, Anna wist er nog niet vanaf en ze had de zaadjes ook zojuist in een opwelling op de markt gekocht (samen met een speeltje voor de huisdieren, nieuwe kattenbakkorrels, een chocolademousse taartje voor haar en Anna en een lief tweedehands vaasje waar ze echt wel een plekje voor ging vinden) maar het zou vast wel loslopen.
Ze liep monter door de straten terug, het tasje met de spulletjes losjes bungelend aan haar pols. Ze liep in een dun, wit blouseje met een geabstraheerd bloemetjes patroon erop en een skinny spijkerbroek, met eenvoudige gympen eronder. Haar halflange, blonde haar was opgestoken met genoeg speldjes om een metaaldetector een straat verderop af te laten gaan - dat kreeg je met zo’n lengte.
Het ging beter met haar de laatste tijd, maar vandaag was ze helemaal ontspannen. Er waren veel mensen op de been, vooral ouderen, stellen van middelbare leeftijd en wat huiselijkere meiden zoals zijzelf, vanwege het feit dat er veel kraampjes in de straten stonden en de sfeer was buitengewoon ontspannen.

Eenmaal thuis sloot Roya haastig de deur achter zich.
“Anna!” riep ze, terwijl ze in de keuken de tas op tafel zetten en sir Fluffington van de grond plukte, toen deze poogde langs haar te lopen. “Anna, we gaan aardbeien planten hierachter!” kondigde ze enthousiast haar meesterplan aan.
Het zei wellicht een hoop over haar dat ze, ondanks wat ze inmiddels had meegemaakt, dit nog enigszins spannend vond ook. Veel burgerlijker dan Roya kwamen ze waarschijnlijk ook niet.
Ze drukte haar wang even tegen de zachte vacht van haar zwarte kat aan, die inmiddels rustig op haar arm bleef zitten en tevreden spon.

Annabell had inderdaad geen idee gehad van Roya's plannen, voornamelijk omdat ze niet op de hoogte was van wat haar vriendin allemaal wel niet op de markt had gekocht. Ze wist alleen dat Roya vrij wat tijd op de markt had besteed en vast en zeker terug zou komen met kleine, leuke hebbedingetjes die ze niet echt nodig had maar ondanks dat toch voor een paar maanden op de koffietafel zouden belanden. Annabell had precies hetzelfde probleem dus ze nam het haar maar niet kwalijk.
Ze had een rustig dagje gehad - ze hoefde vandaag niet te werken - en terwijl Roya op de markt was geweest had ze maar eens een boek opgepakt. Het was lang geleden geweest dat ze echt wat had kunnen lezen en alhoewel ze niet veel boeken bezat was het een goede manier om eens te ontspannen. Dus had ze een kopje koffie gezet en was op de bank gaan zitten, haar blote voeten op de koffietafel. Duchess, de witte kat die ze nog niet zo verschrikkelijk lang bezat maar die in de tussentijd goede maatjes met Sir Fluffington was geworden, was op haar schoot gekropen, en Annabell was niet meer van haar plaats gekomen.
Aan het eind van de middag hoorde ze de deur achter zich dicht slaan, en enkele tellen later klonk Roya's stem door het appartement.
"Anna! Anna, we gaan aardbeien planten hierachter!"
De blondine keek op van haar boek en draaide haar hoofd net ver genoeg zodat ze Roya kon zien, en grijnsde onwillekeurig. 'Aardbeien planten? Hoe kom je opeens aan dat idee?'
Duchess sprong van haar schoot af waardoor Annabell zich makkelijker om kon draaien. Ze sloeg haar boek dicht - wellicht met een boekenlegger tussen de pagina's - en keek met opgetrokken wenkbrauwen naar haar kamergenoot. 'Ik bedoel, ik vind het een goed idee,' voegde ze er snel aan toe. 'Klinkt leuk. Maar we hebben niet echt een tuin waarin we dat kunnen doen.'

“Nou,” zei Roya monter, “ik was dus op de markt, voor belangrijke zaken, toen ik langs een standje kwam waar ze dus zaadjes verkochten."
Ze zette Sir Fluffington weer neer en liet Anna het zakje zien.
“En klopt, dat hebben we niet,” ging ze onverstoorbaar door. “Maar er is wel een stukje grond hierachter waar toch nooit iemand komt."
Ze keek Anna met een grijns aan. Kon je hier eigenlijk een boete voor krijgen als de gemeente erachter kwam? Zo’n vaart zou het vast niet lopen, toch?
“Aardbeien, Anna, Aardbeien. Kom!”
Het duurde niet lang voor ze het beetje tuingereedschap dat ze hadden tevoorschijn had getoverd; een ietwat roestig schepje en een gieter.

Van een tuin was inderdaad geen sprake, maar ze woonden wel vlak tegen een piepklein stukje bos aan, als het de naam bos al waardig was. Omdat het zo klein was en niet toegankelijk voor honden was het er ook zelden druk. Veel kinderen woonden hier niet in de buurt, dus ook die zag je hier zelden.
Ook was het een tikje overwoekerd; het was niet zoals de bossen rondom HorseHome, waarvan de brede paden zorgvuldig werden onderhouden en de smallere paden in stand gehouden werden door de talloze wandelaars die er wekelijks overheen liepen.
Roya draaide zich om naar Anna, toen ze een klein stukje tussen de bomen door was gelopen.
“Tadaa. Hier ziet toch niemand ze. En hey, misschien denken mensen als ze het zien wel dat het wilde aardbeien zijn,” voegde ze er voor de grap aan toe. Wilde aardbeien zagen er toch wel iets anders uit. Maar ach, als iemand ze zou vinden, zou diegene er waarschijnlijk hooguit zelf een paar mee willen nemen.
Iets onschuldigers dan aardbeien kon ze zich eigenlijk niet voorstellen.

Terwijl Roya praatte sloot Annabell het boek dat ze had zitten lezen en draaide zichzelf om op de bank, haar elleboog op de leuning plantend zodat ze op haar hand kon leunen terwijl ze naar het meisje keek, een geamuseerde blik in haar ogen. Het was altijd aandoenlijk om te zien hoe enthousiast Roya werd als ze een nieuw plan in gedachten had en Anna deed vaak met plezier mee als ze er om gevraagd werd.
Aardbeien. Het verbaasde haar ook eigenlijk niet meer. Ze was wel benieuwd naar hoe ze dat wilde aanpakken - misschien een deel van de kamer volgooien met aarde en daar dan zaadjes in strooien? Hoe zag ze dat voor zich?
Maar daar had Roya duidelijk ook al een oplossing voor. Er bevond zich een klein stukje begroeiing achter hun huis waar eigenlijk niemand echt kwam, voornamelijk omdat het niet bepaald toegankelijk was. Na haar jas aangetrokken te hebben en wat van Roya's spullen over genomen te hebben volgde ze haar naar buiten, de frisse buitenlucht in, en grijnsde om de wilde aardbeien.
'Klinkt als een strak plan,' antwoordde ze grinnikend, en draaide het schepje rond in haar handen. 'Je hebt hier duidelijk over na gedacht, en ik vind het leuk.'
Ze strekte zichzelf eens uit. Ze had de hele middag op de bank gezeten, genietend van haar vrije uurtjes. 'Ik neem aan dat je dit nu wil doen?'

“Ik neem aan dat je dit nu wil doen?"
Roya keek haar quasi-serieus aan.
“Het is nu of nooit, Anna,” zei ze toen. Ze liet haar blik door de kamer gaan. “Eens zien.. We hebben geen tuingereedschap, dus dat wordt improviseren,” zei ze, hardop nadenkend. Ze verdween naar de keuken, om met een opscheplepel die betere tijden had gekend terug te komen.
“Dit ding moet toch vervangen worden,” zei ze nuchter. Ze liep naar de vensterbank om de gieter te pakken die daar stond.
“Volgens mij komen we zo een heel eind."
Volgende keer dat ze op de markt was zou ze toch maar wat tuingereedschap komen, maar dat was van later zorg. Kwam nog wel. Voor nu zou dit wel werken. Zelfs met je blote handen moest het nog wel te doen zijn als de grond niet al te hard was.
“Let’s go!"
Met haar armen vol spullen haastte ze zich weer naar buiten, naar het piepkleine stukje bos, waar ze vertraagde en kritisch rond keek, op zoek naar de meest geschikte plek.
Er waren er genoeg en ze stopte naast een paar wilde braamstruiken.
Ze zette de spullen op de grond en rechtte haar rug.
“Volgens mij moet het hier wel goedkomen."

'Ja ja, wacht even.' Zacht lachend kwam Annabell overeind en legde haar boek weg terwijl Roya al druk bezig was met het verzamelen van benodigdheden — een geïmproviseerde schep, een gieter, natuurlijk de zaadjes zelf. Met een geamuseerde glimlach pakte Annabell haar jas van de kapstok en nam direct ook die van Roya mee; het was buiten best fris.
'Geef mij die gieter maar,' zei ze zodra ze de volle armen van haar vriendin zag, en nam het van haar over voordat ze achter haar aan naar buiten liep.
Ze moest inwendig toch weer lachen toen ze Roya rond zag kijken toen ze het stukje bos eenmaal bereikt hadden. Het terrein stelde niet veel voor - een paar bomen, omringd door struiken en bosjes waar je niet door heen kwam zonder een goede heggenschaar. Toch leek ze uiteindelijk een plekje gevonden te hebben waar ze tevreden mee was, want ze stopte uiteindelijk bij een paar braamstruiken en legde daar haar spullen neer.
Anna was haar gevolgd en bleef de gieter vast houden terwijl ze achter Roya bleef staan. Ze grijnsde scheef. 'Aan jou de eer. Het zijn jouw aardbeien, of niet?'