Unsafe [Annabell]

Op het moment dat ze naar buiten was gestapt had Roya eigenlijk al spijt dat ze naar het feestje van haar vriendin Ella was gegaan, en dan met name dat ze tot de uiterlijke tijd die Ella's ouders aan hadden gesteld was gebleven. Maar het was zo gezellig geweest, als vanouds. Het voelde alsof ze in geen maanden zo had gelachen, ook al was dat vermoedelijk helemaal niet waar.
Maar nu stond ze buiten in de frisse, maar aangename avondlucht. Ze begon te lopen. Vanaf het moment dat de voordeur van het rijtjeshuis achter haar dicht was gegaan voelde ze zich onveilig.
En terecht.
Ze was het blok amper uit toen ze doorhad wel degelijk te worden gevolgd. Dit keer wel. Ze waagde een blik over haar schouder. Een man liep in een kalme looppas achter haar aan. Roya keek voor zich en versnelde haar pas. In de ruit van een chique, zwarte wagen zag ze dat de man desondanks dichterbij kwam. Roya's hart bonkte in haar keel en ze balde haar handen tot vuisten.
"Wacht," zei de man scherp, maar zijn stem bezorgde Roya de rillingen. Opnieuw keek ze om. Het was niet degene die ze geraakt had, maar ze wist in een oogopslag zeker dat ze hem die bewuste middag ook had gezien, al was het maar heel even. En dus zette ze het op een lopen.
"Stop!"
Maar Roya stopte niet. Adrenaline gaf haar een zetje en wilskracht deed de rest. Als een pijl uit een boog rende ze, op goed geluk en ondanks de paniek was ze even volledig helder. Ze ging de ene na de andere bocht door, verbeten doorrennend. Ze zou niet opgeven. Ze was sterker dan dit. En hij kon onmogelijk veel goeds in de zin hebben. Ondanks het feit dat ze om middernacht in een hemdje buiten was, had ze het nu al snikheet en leek het alsof de donkerblauwe stof aan haar huid geplakt zat.
Ze waagde weer een blik achterom. Ze kon hem nog zien, maar ze begon hem achter zich te laten. Dat gaf haar de moed en energie die ze nodig had om haar laatste kracht in te zetten. Haar zij stak en ze was bang dat ze in zou storten en alsnog ingehaald zou worden door die engerd, maar ze hield vol.
En ineens was er veiligheid in de vorm van een waar doolhof van straatjes. Gehaast zigzagde Roya zich er een weg doorheen. Ze kwam in een woonwijk, waar ze noodgewongen vertraagde. Ze kon niet meer, ze was gewoon helemaal op. Helemaal. Hijgend strompelde ze door, steeds paniekerig omkijkend.
En toen zag ze hem. Een houten fietsenhok waarvan de deur op een kleine, donkere kier stond. Ze schoot bijna in de lach van de opluchting en trok de deur open. Ze glipte naar binnen en trok hem weer dicht. Het was aardeduister. Het maakte simpelweg niet uit of haar ogen nou open of dicht waren, ze zag gewoon helemaal niets.
Op de tast baande ze zich een weg door het hok, helemaal naar achteren, waar ze zich in een hoek hijgend op de grond liet zakken, terwijl ze wanhopig probeerde zo stil mogelijk te ademen. Als hij gewoon binnen keek gaf het niet; het was toch te donker, maar als hij haar hoorde... dat was een heel ander verhaal. Ze probeerde er niet aan te denken en klemde haar armen om haar opgetrokken knieën.
Ze begon al snel af te koelen en rilde. Ineens was ze bekaf. Ze spitste haar oren. Elk geluidje was een vijand. Er kriebelde iets in haar nek en haast paniekerig sloeg ze ernaar, terwijl ze normaal van bijna geen enkel insect onder de indruk was. Ineens leek het overal wel te kriebelen en ze voelde zich ronduit ellendig.
Het duister mocht haar dan beschermen, ergens vond ze het doodeng. Wat als ze niet alleen was? Net als toen in die grot? Bijna was ze opgesprongen, maar ze bleef zitten. Nee, ze zat hier veilig.
En zo veilig dat ze zich er niet toe kon zetten om eruit te komen, te bang dat hij nog ergens rondstruinde, haar weer zou vinden.
Ze ademde diep in. De steken werden minder, maar het afschuwelijke gevoel niet. Ze was misselijk, koud en bang en sloot haar ogen. Hoe lang zou dit zo doorgaan? Zou hier ooit een einde aan komen?
Ze legde haar hoofd op haar knieën en concentreerde zich op haar ademhaling.
En uiteindelijk eisten verwarring en uitputting hun tol en zakte ze langzaam opzij, tot ze op haar zij op het kille beton lag, weggezakt in een rusteloze slaap.

Annabell bond haar lange, blonde haar vast in een lage staart zodat het nog onder haar helm zou passen en keek om toen ze de deur van het café open hoorde gaan. Er verscheen een grijns op haar gezicht toen ze Darius haar kant op zag komen. 'Je kan het in het vervolg ook gewoon zeggen als je er vandoor gaat.'
'Ik wilde jou en je vriendinnetje niet storen.' Ze trok haar jas aan - het was sterk afgekoeld in de laatste paar uur - en grijnsde. Darius grinnikte, haalde zijn vingers door zijn roodblonde haar en leunde tegen de muur van het steegje terwijl de muziek uit het café even opklonk toen de deur opnieuw open ging.
'Maar ik ga naar huis.' Ze wilde zich omdraaien, maar haar neef hield haar tegen.
'Ik ben trots op je, An.'
Met haar helm onder haar arm keek ze naar hem op. 'Hoezo dat?'
'Nou ja...' Hij stak zijn handen in zijn zakken. 'Je weet wel, na alles wat er is gebeurd - dat gedoe met Seven -'
'Ja, ik begrijp wat je bedoelt,' viel ze hem snel in de rede.
'En nu woon je op jezelf zonder enige hulp van mij of m'n vader.'
'Hé.' Ze grijnsde scheef. 'Ik ben gewoon goed.'
'Tuurlijk.' Darius lachte zacht en keek even over zijn schouder. 'Wees voorzichtig, oké?'
'Maak je geen zorgen, joh.' Ze zette haar helm op, zwaaide haar rechterbeen over de motor en groette haar neef door hem kort te salueren.
Pas toen ze het zijstraatje uit was en de hoofdstraat opreed gaf ze echt gas. De stad schoot aan haar voorbij terwijl ze tussen de auto's door zigzagde. Ondanks het feit dat het overdag zo'n 25 graden was geweest was de wind die langs haar heen gierde ijskoud.
Het duurde zo'n tien minuten voor ze het studentenhuis had bereikt. Bij het licht van een enkele lantaarnpaal zette ze de motor uit en liep zo zacht als mogelijk was richting de fietsenstalling iets verderop.
Ze bleef echter als bevroren staan toen ze meende iets te horen, haar oren gespitst. Langzaam stapte ze naar binnen, deed op de tast haar motor op slot en bleef toen opnieuw staan om te luisteren.
Het was alsof er iemand een paar meter van haar af langzaam adem haalde. Behoedzaam stapte ze door het donker, haar sleutels tussen haar vingers voor het geval ze zichzelf moest verdedigen. Ze hield haar adem in toen haar ogen eindelijk aan het donker wendden. Iets - of beter gezegd, iemand - zat in elkaar gedoken in de hoek van de fietsenstalling.
'Wat de...' Nu begon ze echt te aarzelen. Ze knielde voor haar neer, reikte naar haar arm en gaf haar een duwtje in een poging haar wakker te maken. 'Hé,' zei ze zacht om haar niet al te erg te laten schrikken.

Langzaam werd ze wakker.
"Hé."
Pas toen het tot haar doordrong dat ze niet alleen was, schoot ze overeind, haar rug tegen de wand gedrukt. Paniek schoot door haar heen. Nu kon ze net het een en ander onderscheiden en met grote ogen keek ze naar de vorm voor haar. Toen ze zag dat het niet alleen niet de man was, maar een meisje van ruwweg haar leeftijd, ontspande ze iets. Ze wist zich geen houding te geven en sloeg haar ogen neer.
"Sorry- ik- het spijt me, ik werd gevolgd..." mompelde ze gehaast. Haar stem trilde een beetje. Ze keek weer op. "Ik moest me ergens verbergen, sorry." Ze beet op haar lip. "En toen durfde ik niet meer weg - voor als hij me weer zou zien - maar ik- ik moet in slaap gevallen zijn."
Ik ratel, dacht ze en ze viel stil, nerveus, al was ze niet zo bang als toen ze alleen was, ook al had ze dit meisje nog nooit eerder gezien. Misschien was het omdat het een meisje van haar leeftijd was.
Nu bewoog er zich wel degelijk iets over haar huid, maar ze was een stuk rustiger dan eerder die avond toen ze de spin aan de kant veegde. Ze rilde. Ze was ijskoud geworden op die betonnen vloer en sloeg haar armen om haar de laatste tijd behoorlijk vermagerde lichaam.

Door de plotselinge geschrokken reactie van het meisje schrok Annabell onwillekeurig iets op. Haar kuiten begonnen pijn te doen door haar ongemakkelijke positie - ze zat nu gehurkt op de ongemakkelijke betonnen grond - en ze kwam half overeind zodat ze nu op het meisje neer keek. Ze kon niet veel jonger zijn dan zij, misschien zelfs even oud. Toen haar haar langs haar gezicht gleed veegde ze de losgeraakte staart over haar schouder en richtte haar aandacht weer op het meisje dat nu met haar rug tegen de muur gedrukt naar haar opkeek, als een opgejaagd dier.
"Sorry- ik- het spijt me, ik werd gevolgd..." Ze merkte dat het meisje haar blik zorgvuldig vermeed en fronste licht. Ze liet haar echter uitpraten. "Ik moest me ergens verbergen, sorry. En toen durfde ik niet meer weg - voor als hij me weer zou zien - maar ik- ik moet in slaap gevallen zijn."
Haar frons verdween en maakte plaats voor een gevoel van medelijden.  Met haar handen op haar knieën bestudeerde ze haar gezicht en glimlachte toen geruststellend. 'Sorry als ik je heb laten schrikken. Het is oké, ik heb niemand in de buurt gezien.'
Toen ze zag dat ze rilde richtte ze zich op, trok haar jas uit en legde die zwijgend om haar schouders heen. 'Beter blijf je hier niet de hele nacht zitten, het is ijskoud. Ik heb een zeer comfortabele bank en wel een paar dekens die ik kan missen.' Ze glimlachte en stak haar hand naar haar uit.

'Sorry als ik je heb laten schrikken. Het is oké, ik heb niemand in de buurt gezien.' zei het meisje en Roya wist en klein glimlachje eruit te persen.
"Gelukkig." Dat hoefde niet te betekenen dat hij echt weg was, maar toch was het enigszins een geruststelling. Toen legde het meisje haar jas om Roya's schouders, die onbewust even behaaglijk haar schouders optrok onder het warme ding.
"Dank je," zei ze zacht. Alle reserves die ze nog had gehad waren nu eigenlijk wel weg. Ergens verbaasde het haar dat ze ondanks alles zo makkelijk vertrouwde, maar veel zin om het in twijfel te trekken had het niet.
'Beter blijf je hier niet de hele nacht zitten, het is ijskoud. Ik heb een zeer comfortabele bank en wel een paar dekens die ik kan missen.' zei de ander en ze stak een hand uit, die Roya dankbaar aannam. Ze stond een beetje stijf op.
"Dat zou echt super zijn, dank je," zei ze, met een glimlach die nu een stukje makkelijker kwam. "Ik- ik ben Roya, trouwens," stelde ze zich, ietwat onhandig, voor.

Annabell trok haar overeind en beantwoordde haar glimlach. 'Geen probleem joh,' antwoordde ze luchtig, voor ze de deur van de fietsenstalling weer open duwde en opzij stapte om haar langs te laten.
"Ik- ik ben Roya, trouwens." Ze keek even over haar schouder, grijnsde en ging haar voor naar het trappenhuis. 'Annabell. Of gewoon Anna, als je niet moeilijk wil doen.'
Ze versnelde haar pas - zonder haar jas was het buiten een stuk kouder - maar ging weer langzamer lopen toen ze in het halletje stonden. Na een blik op de magere en zo te zien uitgeputte Roya geworpen te hebben drukte ze op het knopje van de lift.
De deuren gleden open, en automatisch ging ze met haar rug staan tot ze de bovenste verdieping hadden bereikt en ze de gang weer opstapte.
Ze viste haar sleutels uit haar zak toen ze voor deur 134 stonden, duwde deze open en liet Roya voor gaan. 'Het is niet heel groot,' gaf ze toe, 'maar je kunt op de bank slapen. Heb je honger?' Ze had de deur dicht en op slot gedaan en keek het meisje vragend aan.

Roya stapte het appartement in en keek om.
"Oh- nee hoor," zei ze vlug, zonder eigenlijk er ook maar bij stil te staan of ze honger had of niet; ze voelde zich toch al een tikje bezwaard. "Maar toch bedankt."
Ze liep iets verder de kamer in en liet zich aarzelend op de bank zakken, de jas nog om haar heen. Nu ze hier binnen was, in de warmte, leek het allemaal zo erg nog niet, al was ze de zenuwen nog lang niet kwijt. Ze voelde zich in ieder geval meteen al een heel stuk beter. En vele malen veiliger. Dat het geen enorme penthouse was deerde haar niet in het minst.
Haar eerste indruk van het appartement was gezellig. De kussens op de bank, de boeken hier en daar en de incidentele kledingstukken; het had iets heerlijk huiselijks, waardoor ze zich er op haar gemak voelde.
Ze deed toen haar schoenen uit en trok haar knieën op, om sneller warm te worden.
"Het moet wel een maffe vondst zijn geweest, mij in je fietsenhok," merkte ze toen op met een klein lachje. Zijzelf zou zich ironisch genoeg waarschijnlijk dood zijn geschrokken in Anna's plaats.

Annabell glimlachte kort toen ze haar aanbod snel afsloeg en trapte haar schoenen uit, om ze vervolgens net naast de deur weg te zetten, zodat ze nu op sokken door het appartement liep. 'Als je iets nodig hebt moet je het maar zeggen.'
Ze keek even naar haar en merkte dat ze haar donkere jas nog steeds aan had, maar zei er verder niets over. Ze hield het maar even tot ze het warm genoeg had. Even bleef ze aarzelend achter haar staan, een lichte frons op haar gezicht en haar ogen op Roya gericht, voor ze om de bank heen liep en zich langzaam naast haar op de bank liet zakken, haar haar ondertussen lostrekkend uit de paardenstaart.
"Het moet wel een maffe vondst zijn geweest, mij in je fietsenhok."
Annabell grinnikte zacht en bond haar haar vast in een slordig knotje, om het uit de weg te hebben. 'Nogal. Het is niet alsof ik elke dag meisjes rond middernacht in mijn fietsenhok tegen kom.' Ze glimlachte even, voor ze een deken van de leuning trok en die in Roya's richting gooide. 'Hier. Ik denk dat er wel genoeg kussens zijn.' Ze grijnsde even en kwam toen weer overeind. 'Ik maak nog wat thee voor mezelf voor ik naar bed ga. Wil je wat te drinken, of...?' Ze was richting het aanrecht gelopen en keek het meisje afwachtend aan.

Roya lachte. Ja, daar kon ze inkomen. Ze was net te laat om de deken te vangen.
"Dank je," zei ze met een glimlach toen haar hoofd weer onder de deken tevoorschijn kwam. Ze merkte dat ze zich steeds beter voelde. Het was heerlijk gewoon even te lachen en gewoon even te vergeten wat er was gebeurd.
Kussens waren er inderdaad voldoende zag ze, en ze pakte een stevig uitziend exemplaar en legde die neer waar ze zou gaan liggen.
'Ik maak nog wat thee voor mezelf voor ik naar bed ga. Wil je wat te drinken, of...?'
Roya keek op.
"Oh- ja, graag. Een kop thee zou fijn zijn," zei ze. Ze ging nog niet liggen, maar sloeg de deken al wel om zich heen. Ze moest nog aardig op temperatuur komen, en dus ging er niet veel boven hete thee.
"Je woont hier gezellig," merkte ze toen op.

Een warme glimlach verscheen op haar gelaat toen ze even naar het meisje keek. 'Geen probleem.'
"Oh- ja, graag. Een kop thee zou fijn zijn," antwoordde Roya op haar vraag, en ze knikte kort. 'Got it.'
Nadat ze de waterkoker in de hoek van het aanrecht aan had gezet draaide ze zich terug naar Roya, haar rug tegen de rand van het aanrecht.
'Als ik het mag vragen.... Waarom zat je eigenlijk in de fietsenstalling? Ik bedoel, het is,' ze keek even naar de klok, 'half twaalf.' Haar glimlach was verdwenen en had plaats gemaakt voor een bezorgde uitdrukking. 'Als het me niets aangaat moet je dat zeggen, ik ben alleen nogal verbaasd om je zo aan te treffen.'
Ze draaide zich terug om naar het aanrecht, pakte twee glazen uit een kastje en vulde deze met kokend water. Uit een andere la pakte ze een houten doosje waarin ze de theezakjes bewaarde, en met een dienblad liep ze om de bank heen zodat ze tegenover Roya op een stoel naast de tv kon gaan zitten, het dienblad met de glazen op het lage bijzettafeltje zettend. Vragend kreeg ze het meisje aan.

Half twaalf alweer.. Ze beet op haar lip.
"Nou- ik werd gevolgd," begon ze aarzelend, en een naar gevoel bekroop haar, vrijwel direct toen ze aan de situatie terugdacht. "Echt - ik begon te rennen en hij ook en op een gegeven moment.. had ik hem in ieder geval tijdelijk achter me gelaten, en toen kwam ik dus langs die fietsenstalling," vatte ze samen. Ze glimlachte schaapachtig. "Ik was niet eens van plan er in slaap te vallen. Het was gewoon… ik was zo moe, en ik durfde er gewoon niet meer uit, voor het geval hij nog ergens in de buurt rond zou zwerven, snap je?" voegde ze eraan toe. De waterkoker maakte een klikkend geluidje, aangevend dat hij klaar was.
Roya merkte dat ze al aardig op temperatuur begon te komen en prees zichzelf gelukkig dat ze Anna tegen was gekomen. Ze mocht het meisje eigenlijk nu al, ook al kende ze haar nog maar net. Het voelde gewoon vertrouwd hier en ze had iets spontaans waar Roya zich meteen beter door voelde.
Ze haalde een hand door haar half lange blonde haar. Morgen zou ze uitgebreid douchen, want bepaald fris zou zo'n fietsenhok bepaald niet zijn. Morgen, nu was ze er veel te duf voor.

Zwijgend luisterde Annabell naar het verhaal van Roya, een lichte frons op haar gezicht. Ze had zoiets goddank nog nooit zelf mee gemaakt, maar het verbaasde haar eigenlijk niet - het gebied stond nu niet echt bekend als een wijk waar het voor een jonge vrouw veilig was om 's nachts over straat te gaan. Ze had het kussen dat naast haar op de bank had gelegen vast gepakt en haar armen er om heen geslagen, frunikend aan een los draadje.
Ze knikte kort en glimlachte even geruststellend. 'Ik ben blij dat ik je gevonden heb, om eerlijk te zijn. Straks was je nog dood gevroren of zo.' Ze pakte haar kopje thee van tafel en nam een slokje. 'Waar woon je zelf?' vroeg ze, het blonde meisje over de rand van haar kopje aankijkend. 'Al neem ik aan dat je pas morgenavond of zo terug gaat.' Zo nodig bleef ze nog een tweede nacht hier - ze voelde zich er niet goed bij om haar op straat te zetten als ze nergens anders terecht kon.

Roya glimlachte even, maar de kans dat ze inderdaad op zijn minst onderkoelt zou zijn geraakt deed haar licht rillen.
Voor iemand die de reputatie had toch best stabiel te zijn stond haar leven de laatste tijd wel aardig op zijn kop.
Ze volgde Anna's voorbeeld en pakte haar thee. Het was heet, maar dat was nu juist wel fijn. Ze nam een klein slokje. Toen Anna weer wat zij keek ze op en glimlachte ze onzeker.
"Als ik- als ik hier vannacht zou kunnen blijven slapen zou dat erg fijn zijn ja," zei ze zacht. De gedachte weer naar buiten te gaan was er niet een waar ze enthousiast van werd.
Ze nam nog een slokje.
"Lekkere thee, trouwens," zei ze, om de sfeer weer iets meer casual te maken. Ze wilde eigenlijk even helemaal niet denken aan mogelijke andere aflopen van haar avontuur, ze was veel te blij dat ze hier warm en veilig zat.

Annabell glimlachte even. 'Geen probleem. En trouwens, het is gezellig om niet de hele tijd in je eentje hier te zitten.'
Er hing een korte stilte waarin ze beiden een slokje van hun thee namen en Anna even over de rand van haar glas naar haar keek.
"Lekkere thee, trouwens," zei Roya op een gegeven moment, en Anna grijnsde. 'Ja hé?' Met een laatste grote slok dronk ze haar glas helemaal leeg, zette deze op een onderzettertje op de bijzettafel naast de bank en kwam overeind. 'Maar, eh, ik ga naar bed.' Terwijl ze praatte had ze een tweede deken vanachter een stoel getrokken en legde die over de rugleuning van de bank. 'Ik slaap in de kamer aan het eind van de gang, als je iets nodig hebt of als er iets mis is moet je gewoon kloppen. Of heel hard schreeuwen voor mijn part, maar ik denk niet dat mijn buren dat zo leuk gaan vinden.' Ze grijnsde scheef en streek een losgeraakt plukje haar naar achteren.