Een oud gebouw [Abigail]

Een bus stopte in een redelijk normaal ogende wijk en een knappe, slanke jongeman stapte uit. Hij droeg een slank afkledende spijkerbroek, een donkerrood overhemd en zijn donkere haar kwam tot op zijn schouders.
Kael's eveneens donkere ogen hadden een enthousiaste schittering, want hij was hier met een reden. De bus reed weer weg en hij stak over. Vanaf hier was het ongeveer tien minuutjes lopen naar de plaats van bestemming, een oude en nogal afgetakeld gebouw waar de gemeente eigenlijk niet echt veel meer mee deed. Er stonden een paar halfslachtige hekken omheen, maar je moest wel heel stijf zijn om daar niet overheen te komen.
Onder het lopen stak Kael een sigaret op. Hij keek geïnteresseerd om zich heen en nam de woonwijk waar hij door moest in zich op. Bovenmodaal inkomen en voldoende vrije tijd, te oordelen naar de groottes van de huizen en de mooie, goed onderhouden tuinen.
Naarmate hij echter dichter in de buurt kwam van het oude huis werd de omgeving ook minder. Het huis zelf spande echter de kroon. Het stak grillig af tegen de licht bewolkte lucht en aan een kant miste op de tweede verdieping een stuk van de bakstenen muur. Het moest ruim vier verdiepingen hoog zijn en had een uitstulping bovenaan die ooit een soort toren moest zijn geweest.
Kael liep door tot hij bij de achterkant van het gebouw was. Iedereen kwam hier, maar desondanks hoefde hij niet door iedereen en hun grootmoeder gezien te worden, als het even kon.
Er zat een grijns op zijn gezicht die er niet af wilde. Hij hield van spanning, van adrenaline en van af en toe gewoon even iets doen wat eigenlijk niet mocht.
Hij keek grijnzend op naar het hoge, haast intimiderende gebouw. Vooral de onderste verdieping was ruim voorzien van graffiti, wat een scherp contrast tussen oud en nieuw gaf. Kael wurmde zich tussen twee hekken door, zich realiserend dat een overhemd misschien niet de slimste kledingkeuze was geweest, ook al liep hij er niet graag onverzorgd bij.
"Oi! Jij daar!" klonk opeens een stem en Kael draaide zich om. Een groepje jongens kwam om het gebouw heen gelopen, zijn kant op. Kael haakte zijn duimen achter de rand van zijn spijkerbroek en keek afwachtend naar de groep.
Ze hielden een eindje voor hem stil en bekeken hem met een mengeling van verwarring en afkeer.
Kael telde er zo gauw zes. De voorste, een ietwat forse jongen met kroezig rood haar en borstelige wenkbrauwen deed een stap naar voren en Kael gokte dat hij de leider was. De jongen maakte geen intelligente indruk en Kael voelde aardig weinig respect voor hem, hoe intimiderend hij ook probeerde te zijn.
"Wat moet jij hier?" vroeg de jongen bars. Er klonk zacht gegrinnik achter hem en Kael glimlachte minzaam.
"Een kijkje nemen. Nieuwsgierigheid, zou je kunnen zeggen, hoezo?" zei hij gladjes.
"Je ziet er niet uit als iemand die hier komt kijken."
Kael had hem graag gevraagd wat je moest doen om er dan wel zo uit te zien, maar hij zei het niet.
"Ach, je moet ook niet te snel op zijn kaft beoordelen, nietwaar?" zei hij in plaats daarvan luchtig. De jongen fronste. Werd hem nou de les gelezen door een of andere kakker met lang haar?
"Hey, geen grote bek tegen mij," gromde hij en Kael grinnikte.
"Je meent het, en waarom niet?"
"Omdat je mij niet boos wil hebben."
Kael schudde zijn hoofd. En dan zeiden ze dat hij nooit to the point kwam.
"En waarom is dát?" vroeg hij door, terwijl hij zijn blik even over de anderen liet gaan.
"Omdat ik sla als ik boos wordt."
"Communicatie is ook lastig," zei Kael schouderophalend. Aan de blik van een van de anderen te zien was hij veel te ver gegaan, maar hun leider leek het niet te snappen.
"Watte?"
"Dat je slaat omdat je het met woorden niet kan oplossen," verduidelijkte Kael. Het volgende moment werd hij bij zijn kraag gegrepen en met zijn rug hard tegen het hekwerk gedrukt. Zijn gezicht vertrok even. Dat deed gemeen zeer.
"Zeg dat nog eens?"
Kael keek de jongen kalm aan, die inmiddels rood aangelopen was. Hij kwam hier toch wel uit, hij was sowieso een stuk slimmer dan deze kerel.
"Dat je moeder je had moeten leren aardiger te zijn tegen vreemden."
Dat was de druppel. Een vlezige vuist trof Kael vol op zijn wang en zijn gezicht klapte opzij. Gejoel. Het gezicht van de jongen was nu vlakbij dat van Kael. Deze knipperde even versuft met zijn ogen, maar kreeg toen een ingeving. Hij ramde zijn voorhoofd tegen dat van de jongen, die hem verrast losliet. Kael stapte vlug bij hem weg, maar de overige vijf hadden een soort ruime cirkel om hem heen gevormd. Kael vloekte binnensmonds. Hen was hij even vergeten.

Ze had voor haar doent iets aan wat vrij onopvallend was. Een zwart vest, haar roze haren wiegde vrolijk mee met hoe ze liep. Ze had zwarte dr. martens aan, deze ze enkel aan had als ze dit soort dingen ging doen. Simpele zware, deze goed aangesnoerd waren. Haar broek was het enige wat iets van kleur had, donkerpaars. Het was vrij warm en met een zucht ritste ze toch haar vest iets open, opnieuw verraadde het shirtje wat eronder zat, dat dit niet haar normale kledingstijl was. Een knalroze shirtje liet zichzelf namelijk zien. Haar make-up was op dit moment weinig voor haar doen, ze had haar ogen met lichtroze oogschaduw en mascara een rustige uitstraling weten te geven. Ze liep langs een groep jongens, deze in gesprek waren met een andere jongen. Haar bruine ogen bekeken het tafereel enkele tellen terwijl ze voorbij liep. Het zag er nog vrij onschuldig uit en ze hoefde niet lang te lopen voordat ze bij het gat aankwam dat in het hek zat. Hopelijk was het net uit het zicht en had ze geen last om naar binnen te komen. Daarbij waren jongens elkaar altijd aan het uitdagen, dat wilde niet zeggen dat ze meteen- Maar terwijl ze dat dacht en een vluchtige blik over haar schouder wierp, zag ze dat de jongen geslagen werd. Haar bruine ogen keken geschrokken, terwijl ze zag hoe de jongen tegen het hek aan werd geduwd.
Nu was het een kwestie van keuze maken, 25 meter rennen om door een gat te kruipen, of over het hek. Haar vingers haakte ze achter het oude hekwerk om haar slanke lichaam omhoog te trekken. Je kon zien dat dit niet geheel in haar straatje zat. Toch had ze er niet de grootste moeite mee. De zwarte kistjes belandde met een dof geluid op de grond. Ze zag net hoe de jongen met lang haar een kopstoot uitdeelde en weg wilde gaan. Iets wat niet helemaal lukte door de andere jongens. Ze legde haar handen op de schouders van een van de jongen om deze zo hard als ze kon terug te trekken. Dit zorgde niet voor veel effect, enkel dat zij nu wat aandacht naar zich toe had weten te lokken.
"Wat moet jij?" De jongens keken boos, ze wist dat als ze een grote mond zou hebben, zij degene was die ook een klap ging krijgen. Iets wat ze niet graag had als model zijnde en voor haar gezicht wilde ze toch het beste.
"Niet veel." Zei ze rustig, om vervolgens de pols van de jongen te pakken, deze in het midden stond. Het kon dan misschien zijn eigen schuld zijn, ze was niet van plan om iemand werkelijk alleen daar achter te laten. Ze hadden al laten zien dat slaan niet zo moeilijk was. Dus de jongen met het langere donkere haar ging met haar mee. Haar lange, smalle vingers hadden zich strak om zijn pols geklemd. Een ingang, dat was nu haar doel. Ze had dit gebouw al eens eerder bekeken, dus ze had al een idee waar ze naar binnen konden. Een raam dat vrij laag in de muur zat, echter niet laag genoeg om er zo doorheen te stappen. Ze rende de hoek van het gebouw om, waarna ze hem losliet om iets wat ongemakkelijk het raam in te krabbelen. Vervolgens keek ze naar buiten.
"Schiet op." Siste ze tegen de jongen en gebaarde dat hij snel moest komen. Terwijl ze zelf op de grond tegen de muur aan ging zitten. Ze wist niet eens of ze hen volgde, maar ze vond het vrij logisch dat ze dat deden. Nu was het een kwestie van stil zijn en hopen dat ze snel genoeg waren en vooral, dat ze niet gezien waren.

Kael voelde de hand van het onbekende meisje om zijn pols sluiten. Gelijk met haar kwam hij in beweging. Zijn gezicht deed zeer, maar hij had inmiddels wel in hachelijkere situaties gezeten. Een moment lang was het stil achter hen.
"Hey! Terugkomen!" blafte een toen, en vervolgens werd de achtervolging ingezet.
Kael kon er niets aan doen. De adrenaline gierde door zijn lichaam en ergens vond hij het vooral spannend.
Ze schoten de hoek om en het meisje klom door het raam naar binnen.
"Schiet op," klonk het dringend en Kael liet zich dat geen tweede keer zeggen. Behendig klom hij naar binnen. Hij bleef echter staan.
"We moeten verder naar binnen. Ze trekken binnen no-time de conclusie dat we echt niet verdwenen zijn," zei hij zacht.
Zijn hart bonkte in zijn keel, maar op de goede manier. Hij drukte zich met zijn rug tegen de muur en hoorde het groepje voorbij rennen. Vooralsnog zaten ze goed, maar de proef op de som nemen leek Kael buitengewoon onverstandig. Hij mocht dan roekeloos zijn, hij voelde er niets voor om in elkaar geslagen te worden door dat tuig. Hij strekte een hand uit naar het meisje.
"Kom, dan kijken we wat ze er hier verder te zien is," zei hij, en hij knikte naar de deuropening van de kamer waarin ze terecht gekomen waren. Het was vrij donker in de gang erachter en hoewel het iets onheilspellends had lonkte het avontuur. Aan de ene kant de groep die hen zocht, aan de andere kant een sinister oud gebouw. Kael kon een grijns niet onderdrukken.

Ze hoorde het groepje langs rennen. Ze werd wel eens vaker achterna gezeten in een oud gebouw. Maar dat was door een bewaker en deze gebruikte vaak niet je hoofd als boxbal. Dus dat was iets minder spannend als dit. Ze was gespannen, ze wilde niet gepakt worden. De jongen begon met spreken.
binnen. Hij bleef echter staan.
"We moeten verder naar binnen. Ze trekken binnen no-time de conclusie dat we echt niet verdwenen zijn," Dit zorgde voor een zucht bij Abigail, maar een flauwe glimlach kwam op haar lippen.
"Jammer." zei ze toen zacht, maar ze wist dat hij gelijk had. Hij stak zijn hand uit en het meisje hoefde niet na te denken en nam deze aan. Maar in plaats van te wachten totdat hij aanstalten zou maken om haar mee te sleuren, begon zij meteen te rennen. Ze rende deze kamer uit, kwamen terecht in een iets grotere kamer en ze twijfelde even. Er waren meerdere deuren door een deur leek ze een trap te zien. Ze begon weer te lopen, haar bruine ogen zochten naar het groepje jongens. Maar ze kon weinig horen door hun eigen voetstappen. Ze begon met de trap op te lopen, de trap kraakte ongemakkelijk en sommige planken bogen iets te ver door als dat ze eigenlijk zouden moeten. Eenmaal boven aangekomen konden ze nog een trap op, of ze konden hier een plek vinden.
"Naar boven of hier?" Mompelde ze en gebaarde met haar hoofd naar de kamer, deze had weer deuren naar andere kamers.
"Wil je werkelijk hier een plek vinden waar ze ons niet zullen vinden? Zullen ze werkelijk het gebouw gaan doorzoeken?" De tweede zin vroeg ze toch wat wantrouwig, zij had niet het idee dat de jongens zoveel doorzettingsvermogen hadden om werkelijk een gebouw te doorzoeken.

Kael voegde zich bij haar, maar in een kalmer tempo. Hij keek nieuwsgierig om zich heen. Daarna slenterde hij achter het meisje aan de trap op. Alles was duidelijk aan verval onderhevig en hij vroeg zich onbewust af hoe het hier moest zijn geweest toen het gebouw al zijn statigheid nog had gehad. Vermoedelijk een beetje meer als het huis waarin hijzelf was opgegroeid.
"Naar boven of hier?"
Kael keek naar de volgende trap.
"Wil je werkelijk hier een plek vinden waar ze ons niet zullen vinden? Zullen ze werkelijk het gebouw gaan doorzoeken?"
"Denk het niet, maar nu we hier toch zijn kunnen we net zo goed lekker op onderzoek uitgaan," zei Kael met een vrolijke grijns. Hij liep naar een van de deuren en voelde aan de klink. Op slot. gek, je zou verwachten dat alles inmiddels wel opengebroken was.
"Heb je toevallig iets als een haarspeld bij je?" vroeg hij luchtig, omkijkend. "Oh, en ik ben Kael trouwens. Kael Brown."

Ze keek hem verbaasd aan, de zin die hij had gezegd. Had ervoor gezorgd dat ze had gedacht dat ze werkelijk naar binnen kwamen. Haar bruine ogen rolde dan ook in haar kassen, was ze werkelijk zo bang dat haar hoofd als boksbal gebruikt zou gaan worden? Dat ze wat hij had gezegd zo bij haar over kwam. Een zucht, niet tegenover hem, maar tegenover zichzelf en ze glimlachte schamper.
"Je denkt toch niet dat ik hier toevallig kwam?" Vroeg ze met een grijns op haar lippen. Ze ritste haar vest iets verder open, waar een klein bundeltje zat. Ze wierp hem deze toe en als hij deze open zou maken, dan zal hij zien dat het een lockpick setje was. Ook al was zijzelf er nog niet de beste in, slecht was ze zeker niet te noemen.
"Abigail, aangenaam." Ze glimlachte naar hem, "Abigail Blackwood" Hij had ook zijn volledige naam gezegd, dus voelde ze zich haast alsof zij dat ook wel even moest doen.
"Hopelijk heb je wat ervaring?" vroeg ze hem rustig, ze had geen koevoet meegenomen. Iets wat ze vaak genoeg wel had gedaan. Ook al had ze een kleine, ze was sowieso haar rugzak vergeten mee te nemen waar van alles in zat.

Kael ving het bundeltje soepel op en keek erin. Hij keek op van de inhoud en grijnsde naar haar.
"Wel, wel, ik weet niet wat ik hiervan moet maken. Ik had geen inbreker achter je gezocht," plaagde hij, maar al te goed wetend dat hij zelf heus geen haar beter was als hij de boel hier rustig wilde gaan verkennen. Een plaagstootje moest kunnen.
"Aangenaam, Abigail," zei hij luchtig. Hij grijnsde. "Ervaring? Hier niet mee. Maar overal is een mouw aan te passen," zei hij luchtig. Het was hem met een speld wel eens gelukt, dan moest dit ook te doen zijn, redeneerde hij.
En het duurde even, maar na een poosje met het slot te hebben geworsteld hoorde hij een klik die hem als muziek in de oren klonk en grijnzend keek hij om. Hij borg het hulpmiddel weer op en gooide het pakketje naar haar terug, waarna hij de deur opende.
Achter de deur was het zo goed als donker. Onder andere omstandigheden was Kael een heer geweest en had hij haar voor laten gaan, maar in dit geval leek het hem niet zo gepast de dame als eerste een onbekende ruimte binnen te laten stappen. Dat, en hij wilde zeker niet dat ze dacht dat hij bang was. Zijn ego was ook wat waard.
Hij stapte langzaam naar binnen. Onder zijn voeten kraakte de vloer. Langzaam wenden zijn ogen aan het duister en hij keek om zich heen. Langs de wanden stonden allerlei kasten, en onder een slordig dichtgetimmerd raam stond een bureau. Door de kieren van de planken kwam het weinige licht waar ze het maar mee hadden te doen. Kael floot zacht tussen zijn tanden. Het idee dat zij de eersten in tijden moesten zijn die hier kwamen was opwindend.
Zo beheerst als hij kon liep hij richting het bureau, om ineens te blijven staan toen iets hem opviel. Hij fronste en knielde neer. In het stof, vrij onduidelijk, zag hij voetafdrukken. En Kael had genoeg paar nette schoenen versleten om te kunnen zien dat dit niet het soort gympen waren waarop de meeste types liepen die hier kwamen rondneuzen.
"Abigail?" hij keek over zijn schouder naar het meisje, met een opgewonden twinkeling in zijn ogen. "Volgens mij is het hier minder verlaten dan we dachten. Iemand heeft in ieder geval de sleutel."

Abigail hield haar hoofd schuin toen hij begon met praten. Vooral door de grijns op zijn gezicht, zorgde dit voor een vragende blik in haar ogen. Toen hij zijn zin af had gemaakt, had ze pas in de gaten wat ze inderdaad had gedaan. Geen enkel 'normaal' persoon had zo'n setje bij. Ze wist dat, wat ze ook zou zeggen; het toch verkeerd over zou komen. Abigail lachte dan ook wat schaapachtig naar hem en haalde haar schouders op. Ze hoorde de plagende toon wel in zijn stem, maar het was niet slim van haar geweest om het inderdaad zo te doen. Toen de jongen bezig was met het slot, ging het meisje wat op onderzoek uit. Ze liep langzaam langs de muren, de verf was afgebladerd. Maar desalniettemin zag het er prachtig uit in haar ogen. Langzaam streelde ze met haar vinger langs een afgebrokkeld stukje muur en een kleine glimlach verscheen onwillekeurig op haar lippen. Ze had dit gemist, vooral omdat het de vorige keer zo fout was gegaan. Toen was ze bijna gepakt, waardoor ze toch net iets langer had gewacht om weer terug te gaan naar een verlaten gebouw. Ze hoorde de zachte klik, waardoor ze omkeek en weer terugliep.
"Ik had geen inbreker achter je gezocht." Zei ze de jongen met een knipoog. Ze ving het pakketje terug en stopte het weer weg. Om vervolgens in de deuropening te blijven staan. De jongen was haar voor gegaan; aangezien ze toch aan het licht moest wennen, maakte het haar vrij weinig uit. Toen haar ogen gewend raakte aan het licht, stapte ze naar binnen. De deur sloot ze langzaam achter zich. Iets wat ze zichzelf had aangewend, ze wist dat je alle sporen van jezelf moest wissen en deuren die open waren, moesten open blijven. Net zoals deuren die dicht waren, die moesten dicht blijven. Hij zei haar naam en met een kleine glimlach keek ze naar hem. Ze wilde vragen wat er was, maar de jongen begon alweer met praten. Een kleine glimlach kwam op haar lippen bij het horen van de woorden. Meteen raakte ze nieuwsgierig; benieuwd naar wie het was. Ze hurkte bij hem neer en keek naar de afdruk.
"We moeten weten wie het is en waarom iemand in dit gebouw zou willen wonen." Aan deze zin kon je merken dat ze nieuwsgierig was. Maar ook wel iets avontuurlijk. Abigail was niet bang om soms het onbekende op te zoeken en er 'het bekende' van te maken. Ze voelde over de afdruk.
"Het is van deze week, sowieso." Zei ze rustig en naar het bureau keek, kon ze zomaar in de eigendommen van andere mensen gaan vervelen? Ze wist dat het haar eigen idee was, maar of ze het kon maken... Maar ze duwde zichzelf omhoog, toch bleef ze staan en keek om naar de jongen.
"Kunnen we het maken om alles te doorzoeken?"