Bitch Better Have My Money [Annabell]

Was het niet ironisch dat ze voor het eerst chique en deftig eruit zag, terwijl ze iets ging doen wat alles behalve chique en deftig was? De haren van Amber waren blond, en keurig netjes opgestoken. Rond haar lichaam was een prachtige japon gedrapeerd, die haar heel mooi stond en haar make-up was naturel en keurig. Toen ze in de spiegel had gekeken, had ze amper beseft dat zij het was, maar ze was het toch echt. Haar ogen gleden door de club. Overal waren mensen zoals zij: netjes gekleed, nippend aan hun dure cocktails en pratend over situaties waar rijke mensen over praatten. Niemand besteedde echt aandacht aan haar, wat alleen maar fijn was, want op deze manier kon ze makkelijker opgaan in de mensenmassa, terwijl ze haar prooi zocht. Haar prooi? Sergio Constanto, een Mexicaanse multimiljonair met verschillende clubs, verspreid over Londen en omstreken. Stond bekend om zijn bruisende feesten in de hoge society van Londen, zijn drugsgebruik en zijn hoge libido, die hij met mooie vrouwen deelde. Echter moesten de drugs natuurlijk wel gekocht worden, dit had Sergio bij Amber gedaan, maar weigerde elke keer om haar terug te betalen. Ditmaal zou Amber het zelf gaan halen en zou het heel anders aflopen dan Sergio in gedachten had.

Maar voor haar snode plannetje zou ze eerst alleen met hem moeten zijn. En er was geen simpelere manier om dat voor elkaar te krijgen, dan om hem te verleiden. Ze had onderzoek gedaan naar de types waar Sergio opviel: blond haar, getinte huidskleur, weinig make-up. Daarom had Amber zich precies zo uitgedost. Haar ogen hadden haar prooi gevonden. VIP sectie, uiteraard. Ze glimlachte, daar zou ze wel doorheen komen. Ze moest alleen opvallen. Daar had Amber wel een oplossing voor, want als er iets was wat ze deed, was het wel opvallen. Daarom ging ze naar een wat hoger stuk in de club, zodat ze goed te zien was. Correctie: zodat ze voor Sergio goed te zien was. Haar soepele heupen bewogen ritmisch op de muziek. Ze sloot haar ogen, deed net alsof ze van de muziek genoot, maar ondertussen scherpten al haar zintuigen zich. Doordat haar ogen nu dicht waren, ging ze uit van haar gehoor. Om haar heen hoorden ze vele geluiden: “Heb je het al gehoord van…?”, iemand die lachte, glasgerinkel, iemand die meezong met de muziek, “Ik heb van de week…”. Totdat ze een hand op haar schouder voelde.

Met een gemaakte glimlach draaide Amber zich om, en keek ze de persoon aan die voor haar stond. Het was een bodyguard. “Mister Constanto wants to speak to you” gromde de man nors en Amber glimlachte zoetjes. “Ah, ofcourse. I wonder why.” Heupwiegend volgde ze de bodyguard naar de VIP ruimte. Een rode koord werd voor haar weggehaald en twee mannen begonnen haar lichaam te betasten, waarschijnlijk op zoek naar dingen die niet mee naar binnen mochten. Amber kon het niet laten om plagend eventjes te kreunen. Met een vernietigende blik werd er meegedeeld dat ze door kon lopen. Ze knipoogde naar een van de bodyguards en liep toen verder de VIP ruimte. Alles straalde daar klasse en rijkdom uit. Haar ogen gleden door de ruimte, maar het was niet moeilijk om Sergio Constanto te vinden. Mede omdat hij naar haar riep, mede omdat hij zo’n uitstraling had dat je wel op moest kijken als hij in de buurt was. Verleidelijk liep Amber op hem af. Hij stond op en stak zijn hand uit, Amber liet haar hand zachtjes in die van hem glijden. Zachtjes drukte hij zijn lippen op haar hand en knipoogde naar haar. Verleidelijk lachte Amber terug. Hij gebaarde dat de mensen naast hem op zij moesten gaan. Amber ging op zo’n manier zitten, dat hij voldoende inkijk had op haar decolleté, maar er niet naar kon kijken zonder als een “pervert” beschouwd te worden. “Ofcourse you know who I am” zei Sergio arrogant – en het liefste wilde ze hem een stomp verkopen, maar ze moest in haar rol blijven. “But I’ve no idea what your name is…” Amber glimlachte en een zachte giechel ontsnapte uit haar mond. “Mijn naam is Cecilia. Cecilia George.”

Ongeveer twintig minuten later gebeurde precies wat Amber hoopte dat er zou gebeuren. Sergio’s lippen waren vooral in haar nek te vinden, terwijl zijn handen over haar lichaam gleden. Voor nu liet Amber het allemaal maar toe, hij zou dadelijk zijn verdiende loon wel krijgen. Amber nipte van haar martini en deed net alsof ze hier allemaal heel erg van genoot. Toch duurde haar het allemaal vrij lang. Amber was meer van het opzoeken van de actie. Daarom leek het wel een eeuwigheid te duren voordat ze de hijgende stem van Sergio in haar oor hoorde: “I know a room much more...sophisticated then this. Are you coming with me?” En daar stemde Amber maar al te graag mee in, maar misschien niet met de redenen waar hij voor dacht.

Samen waren ze naar een van de hogere verdiepingen gegaan. Dit was dus klaarblijkelijk ook waar Sergio leefde. Binnen een paar minuten stonden ze in zijn kamer en begon ze aan een wilde zoenpartij, een van de slechtere die Amber had gehad. “Kom over een paar minuten naar de douche. Draag alleen je ondergoed” gromde hij in haar oor en Amber knikte. Hij verdween naar wat volgens haar de badkamer moest zijn. Amber begon razendsnel na te denken. Goed, nu zou ze snel moeten handelen. Vliegensvlug was haar jurk uit, en keek ze in de spiegel. Het mesje was absoluut niet te zien. In de badkamer hoorde ze het geluid van vallend water, de douche stond aan. Een valse glimlach gleed over haar gezicht en ze liep verleidelijk op de badkamer af.

Hij stond al in de douche – naakt. Waarom hij wilde dat zij in haar ondergoed kwam wist ze niet, maar Amber ging er maar van uit. Ze schopte haar hoge hakken uit en stapte bij hem in de douche, een verleidelijke glimlach op haar gezicht. Amber sloeg haar armen om zijn nek en kuste hem ruig op de mond. Hardhandig draaide hij haar om, zodat ze met haar rug tegen zijn lichaam aanstond en ze voelde zijn lippen ruig in haar nek. Ze kreunde zachtjes, nep uiteraard. “You know…” kreunde ze zachtjes en liet haar hand over zijn wang gaan. “Hmmm?” klonk er verbaasd en nieuwsgierig uit zijn mond. “Mistakes are usually forgiven” fluisterde Amber zachtjes. Amber keek naar beneden, de blonde haarverf viel van haar haren af en het zwarte werd weer zichtbaar. “What the…” hoorde ze hem nog zeggen, maar Amber had zich al omgedraaid, viste het mesje tevoorschijn en plantte het mesje diep in zijn buik. Sergio zakte neer op zijn knieën, maar zou nog niet sterven. Hij keek haar met grote ogen aan. Amber glimlachte genadeloos. “The first time…” Met een knipoog schoot haar hand uit, opende een flinke snee in zijn keel. Het levenloze lichaam van Sergio viel naar voren, op de grond, terwijl het bloed door het putje van de douche naar de afvoer spoelde. Amber waste eventjes haar handen, keek walgend naar de man voor zich en schudde haar hoofd. “Idiot” mompelde ze zachtjes, vergetend dat er nog een paar bloedspetters op haar gezicht zaten.

Eenmaal terug in de kamer besefte Amber natuurlijk dondersgoed dat ze hier nog weg moest. Maar ze zou niet weggaan voor ze kwam waar ze voor was gekomen: geld. Een lange zoektocht door de kamer begon, maar uiteindelijk lag het geld gewoon onder zijn bed. Echt een cliché. Amber viste het geld wat hij haar schuldig was uit de stapels geld en deed het in haar tas. Daar viste ze ook nog een gangbare outfit voor haar eruit. Het was haar trademark outfit: slechts een bh, een vissennetkousen panty en hoge hakken. Amber pakte haar spullen bij elkaar, alles moest snel gebeuren, want het was slechts een kwestie van tijd voordat ze zouden ontdekken dat er iets niet in de haak zat. Amber wilde weglopen, maar iets hield haar tegen. Het antwoord was simpel: de jurk. Het bewijsstuk dat zij hier was geweest. Uit haar tasje viste ze een aansteker, stak de jurk aan en maakte vervolgens dat ze wegkwam.

Op de gang liep ze rustig en beheerst. Hoe harder ze zou rennen, des te sneller ze zou opvallen. Haar hand balde zich tot een vuist en raakte de brandmelder, die meteen aanschoot. Een beetje chaos in het gebouw kon geen kwaad, dan zou zij kunnen ontsnappen. Maar toen Amber de hoek omsloeg, stond daar iemand. Een blond meisje. Sarcastisch sloeg Amber haar armen over elkaar. Ze had namelijk niet gedacht dat iemand haar zou tegenhouden tijdens deze missie. “And you’re in my way, because…?”

De twee jonge dames stapten de club in, en de mond van de blondine zakte een fractie open. Haar vriendin lachte en porde haar zacht in haar zij. 'Mond dicht, Anna, straks loop je vliegen te vangen.'
Snel riep Annabell zichzelf tot de orde, deed haar mond weer dicht en liep toen haastig achter Christie aan. 'Hoe zijn we hier ook alweer terecht gekomen?'
'Mijn vader,' antwoordde de ander geduldig, haar vriendin voorgaand door de ruimte. 'Hij is hier wel vaker en hoopt steeds dat als hij me uitnodigt, ik geïntereseerd raak in wat hij doet. Omdat ik klaagde dat ik het er zo vreselijk saai is zei hij dat ik een vriendin mee mocht nemen. Cocktail?'
De Indische pakte twee glazen van een dienblad en gaf de ene aan Annabell. Ze nam een minuscuul slokje voor ze vervolgde: 'Dus het is een win-win voor ons alle drie. Mijn vader is blij omdat ik hier ben, ik word minder snel aangesproken door enge, oude mannen omdat ik iedereen verteld heb dat je m'n lesbische partner bent en jij bent eens uit die smerige garage van je.' Ze lachte bij het zien van Anna's verontwaardigde uitdrukking.
'Zegt de militair in opleiding,' antwoordde Annabell defensief. 'Als ik je Snapchat moet geloven lig je de helft van de tijd in de modder.'
'Klopt,' stemde Christie grijnzend in. 'Maar je moet wat afwisseling in je leven hebben, nietwaar?'
De twee dames glimlachten even naar elkaar.
'Proost.' Christie hief haar glas iets op en tikte deze zacht tegen die van Annabell. 'Op modder en motorolie.'
'Op modder en motorolie,' herhaalde haar vriendin grinnikend, en nam toen tegelijkertijd een slokje van haar cocktail.

'Ik vind het wel een schande dat er niet wordt gedanst,' merkte Annabell na een tijdje op. De eerste glazen waren al even leeg en de blondine begon langzaam door te krijgen waarom Christie het saai vond; dat was het namelijk ook. Naar haar idee werd er saaie muziek gedraaid, waren ze omringd door saaie mensen.
'Er wordt wel gedanst,' antwoordde Christie na een korte stilte, 'alleen niet het soort dansen dat jij gewend bent.' Ze grinnikte zacht bij het zien van Annabells zure uitdrukking. 'Het spijt me dat ik je mee heb gesleurd, oké? Volgende vrijdag gaan we gewoon normaal uit.'
'Deal.' Annabell duwde haar schouders iets naar achter om haar spieren iets te rekken en ontspande toen weer. 'Al moet ik toegeven... Ik ben blij dat ik een gelegenheid heb gevonden om deze jurk te dragen.'
De jonge vrouw had een prachtige, dieprode jurk aan, die strak om haar lichaam sloot. Anna had een vrij gespierd lichaam - brede heupen, niet bepaald de dunne taille waar de meeste meisjes naar streefden - maar de jurk stond haar goed.
'Heb je die niet aan gehad na de examens?' vroeg Christie langzaam, een lichte frons op haar gezicht terwijl ze haar vriendin zorgvuldig bekeek.
'Ja, maar ik vind het onzin om een jurk maar één keer te dragen,' antwoordde Annabell achteloos. 'Ik ga geen geld aan een mooie jurk besteden als ik hem maar één keer aan ga doen. Ik ben toch niet gek.'

Het viel best mee hoe saai de avond uiteindelijk werd. De twee meiden hadden genoeg lol met elkaar, en toen ze op een gegeven moment aangesproken werden door een paar jongemannen van hun leeftijd hadden ze het een tijdje over wat ze verder nog met hun leven wilden doen (het bleek dat de jongemannen in kwestie eveneens door rijke ouders mee waren gesleept, en één van hen het liefst schoolmeester wilde worden).
Totdat, compleet uit het niets, het brandalarm af ging. Christies hand sloot zich gelijk krampachtig om haar bovenarm en kneep zo hard dat er kleine putjes in haar huid bleven staan.
'Geen paniek, Chris,' mompelde Anna zacht. 'Ga je vader maar zoeken, ik zie je zo wel.'
'Maar -'
'Ik zie je zo wel,' herhaalde ze dringend, voor ze zelf in de menigte verdween. Ze had allerlei belangrijke dingen in de zakken van haar jas zitten, maar die hing in de garderobe.
En ze had geen flauw idee waar ze die terug moest vinden.
Met grote passen liep ze tegen de stroming in. De mensen om haar heen hadden het te druk met zichzelf om ook maar enige aandacht aan haar te besteden en uiteindelijk wist ze zonder problemen achterin de ruimte te komen.
Waar de garderobe zich niet bevond.
Dat had ze kunnen weten.
Ze wilde zich net omdraaien om terug te lopen toen ze voetstappen dacht te horen. Er waren nog mensen in het gebouw. In een nogal roekeloze actie trok Anna een deur open, stapte naar binnen - en liep een paar meter verderop bijna tegen iemand aan.
De vrouw was - en dit was zacht uitgedrukt - schaars gekleed, en keek haar met een ijskoude blik in haar ogen aan.
Wat haar echter als eerste op viel was het bloed op haar gezicht.
'Eh, ik weet niet of je het door hebt,' riep ze boven het alarm uit, 'maar het gebouw wordt geëvacueerd en ik hoorde -' Ze kapte zichzelf af. Communiceren met die herrie was te lastig. Ze was echter niet van plan het bloed onopgemerkt te laten.
'Je hebt bloed op je gezicht,' zei ze met een serieuze blik op haar gelaat. 'Ben je gewond?'

Nu was heel haar missie perfect gegaan en aan het einde zou het verkeerd gaan? Dat dacht Amber dus eventjes niet. Nieuwsgierig keek ze naar het meisje tegenover haar. “Eh, ik weet niet of je het door hebt, maar het gebouw wordt geëvacueerd en ik hoorde – je hebt bloed op je gezicht. Ben je gewond?” Amber vervloekte zichzelf: die bloedvlekken had ze van haar gezicht af moeten vegen. De bezorgdheid van het meisje was ergens wel aandoenlijk. Normaal gesproken had Amber vast en zeker een gesprekje met haar aangegaan, maar Amber had haast en moest zo snel mogelijk hier weg raken, aangezien er inmiddels vast en zeker wel mensen waren die door hadden dat Sergio verdwenen was, de klootzakken. “Dat heb ik zeker door” zei Amber daarom koel en rolde nog een keer met haar ogen “Dat heb ik namelijk enkele seconden geleden zelf aangezet.” Een valse glimlach verscheen rond haar lippen. “En dat ik bloed op mijn gezicht heb is zeker bekend bij mij. Ik ben echter niet gewond, dat kan je echter niet van de persoon zeggen waarvan dit bloed dan wel is.”

Waarom was Amber in godsnaam zo eerlijk tegen het meisje? Dat was simpel. Het verhaal was zo bizar dat het meisje het misschien niet zou geloven. Zou ze het echter wel geloven, well…dat was dan haar probleem wat ze er mee zouden doen. Er was geen bewijs dat Amber hier was geweest, Amber had heel haar ontsnappingsroute uitgezocht en daar was geen camera te zien. En dan zou ze opgepakt worden…wat dan? Amber voelde zich toch al dood van binnen. De gevangenis zou eerder een opluchting dan een straf zijn. Dat zou betekenen dat ze eindelijk iets in haar leven zou hebben wat vast stond en wat continue was. Het klonk allemaal wel heel erg aanlokkelijk, toch zou Amber zich nooit zomaar aangeven, of zich zonder slag of stoot laten oppakken.

Het meisje stond echter nog steeds voor haar in de weg en het geduld van Amber, wat eigenlijk al heel erg weinig was, begon behoorlijk op te raken. “Luister meid, ik heb nogal haast” Ze stak haar tas omhoog, ze voelde het geld brandden. “Of je gaat nu aan de kant, laat mij erdoor en we hebben het nergens meer over, of ik zorg er hoogstpersoonlijk voor dat je aan de kant gaat en dat zul je dan ook weten.” Amber keek het meisje recht aan. Ze hoopte maar voor het meisje dat ze niet dacht dat het bluf was, want als er iets was wat Amber niet deed, was het wel bluffen. “Moven” bevestigde ze daarom nog maar een keertje.