I've lost control and I don't want it back.

Haar vingers zaten tussen de klitten die zich hadden gevormd in haar blonde haren. Hoe lang zat ze nu hier? Te lang, ze hadden haar niet geheel ontslagen, maar dit weekend mocht ze gaan. Hoewel ze wist dat de pillen die ze kreeg niet meer geheel hun werk deden, ze had het niet durven te vertellen. Haar donkere ogen zochten de schemerige en stoffige kamer rond. Ze voelde hoe haar hart sneller begon te kloppen, hoe een stem in haar achterhoofd steeds minder op haar stem begon te lijken. Hoe het vervormde in een stem die ze maar al te goed kende, een stem die ze liever niet meer aan terug wilde denken. Ze was 'gevlucht' naar het grote huis. Het binnengaan van dit huis kostte haar maar liefst vijf minuten. De sleutel in het slot krijgen was een gepriegel en ze had de sleutel minstens twee keer laten vallen. De tranen die zich in haar ogen hadden gevormd, zorgde ervoor dat haar zicht wazig was en dat het nog enkele minuten duurde voordat ze eindelijk de vertrouwde klik hoorde. Tot haar verbazing was deze klik toch iets in de vergetelheid geraakt omdat ze zo vaak bij Pasqual zat. Het gaf een wee gevoel in haar lichaam. Ze miste hem, maar op dit moment kon ze geen contact op nemen. Na binnenkomst had ze zichzelf zorgvuldig opgesloten en had ze de sleutel op haar kamer gelegd en was ze zelf weer beneden gaan zitten. Haar vingers trilde, haar hoofd die af en toe een spastische beweging maakte in een klaarblijkelijk, verkeerde richting en zichzelf na deze schok weer recht stond in plaats van ongemakkelijk naar links of rechts. De tv stond aan en hoe graag ze wilde kijken, het enige wat haar zicht toeliet, waren vage schimmen. Dansend op een gekleurd pallet.
Haar lichaam leek gevoelloos, alsof ze achterover tuimelde en er geen grond was om haar op te vangen. Totdat een harde klap haar geschrokken op liet kijken. Het rinkelde nog na en het dat zorgde ervoor dat ze naar beneden keek. Daar lag een lade die uit de keuken was getrokken. Ze keek met een trillende onderlip naar haar hand, terwijl ze naar de kamer rende. Om er daar achter te komen dat de TV uit stond. De afstandsbediening hing nog steeds in de houder aan de muur, bedekt met een dikke laag stof. Duidelijk dat er in geen tijden meer aan was gekomen. Een brok in haar keel, hoe graag ze had willen schreeuwen, het lukte haar niet.
Het breken van glas, haar lichaam stond nog in de positie van het gooien van de vaas. Deze aan diggelen lag tegen de muur. Haar hand zakte, haar lichaam was onstabiel terwijl ze liep. Iedere stap was wankel, terwijl haar ogen zich probeerde te focussen. Nu pas merkte ze door welke gang ze liep. Maar het was al te laat, haar voet vond geen ondergrond meer en het meisje rolde werkelijk van de trap. Hierbij ontsnapte een klein gilletje, totdat ze met een harde klap op de grond terecht kwam. De treden hadden haar val gebroken, al was het dan dat ze er niet voor zorgde dat ze zachter neer kwam, want iedere hoek van een tree had zich flink in haar lichaam geramd. Enkele tellen bleef ze zo liggen, haar gezicht keek over het kalme water van het zwembad heen. Iets wat ze kon herkennen aan het licht wat zich erop reflecteerde. Ze duwde zichzelf omhoog, maar ze lag dichter bij het water als dat ze had gedacht. Toen ze haar lichaam wilde ondersteunen en haar hand op de grond wilde zetten, bewoog haar hele lichaam zich mee. Ze ging kopje onder, wild slaand met haar armen probeerde ze weer boven water te komen.
Een hap lucht vulde haar longen toen ze boven water kwam, haar handen had ze om de rand van het bad geklemd. Het warme water kwam nog steeds uit de kraan en het water kletste op de badkamer vloer. Ze vocht, tegen het verliezen van zichzelf, maar ook voor het herinneren wat er gebeurt was. Zwarte gaten vulde haar herinneringen en ze wilde niet terugkomen. Aya stapte trillend het bad uit, haar lichaam vertoonde al enkele blauwe plekken. Was ze echt van de trap gevallen? Traag kleedde ze zich aan, een simpel rood jurkje, wat enkel accentueerde hoe dun ze eigenlijk was. Boven was het iets wijder, in haar taille zat elastiek, waarna het jurkje soepel om haar heupen viel. Ze moest naar beneden, dat was iets wat ze wist. Boven aan de trap aangekomen, zag ze wat bloed op sommige trede liggen. Was ze van deze trap gevallen? Ze slikte, angst was duidelijk in haar ogen te zien op haar blote voeten tippelde ze richting de badkamer. Daar vulde ze een van de vazen die er stond vol met water. Dit zorgde er enkel voor dat het Aziatische meisje nog meer wankelde en in plaats van enkel het water te gooien, lag de hele vaas beneden. De scherven vonden zich een weg naar beneden, sommige bleven echter nog op de trap liggen. Schoenen! Ze wilde niet opnieuw het slachtoffer zijn van haar eigen daden.
Ze verstarde, dat was niet wat zij dacht. Moest er iemand anders slachtoffer zijn van haar daden?
"Ja." Haar stem klonk wat schor, omdat ze haar lippen al even strak op elkaar had laten zitten. Nu rende ze, ze rende weg voor iets waar ze niet voor zou kunnen rennen. Ze kwam aan bij haar kamer, pakte snel nog wat sokken. De meeste goede sokken lagen hier niet meer, dus de enkeling die er lag had flinke gaten in de hakken. Daarna stapte ze in haar Allstars. Haar mobiel! Ze moest vragen of Pasqual mensen wilde sturen.
Zelf durfde ze het niet, was ze er gewoon te laf voor. Langzaam liep ze over de gladde trap naar beneden. Door de hoofdpijn sloot ze voor enkele tellen haar ogen, waarna ze deze weer opende. De kelder... Ze kreunde in afkeur, maar dat is niet het enige. Haar hand prikte en wanneer ze hem iets omhoog hield om in het slechte licht iets te kunnen zien, viel haar mond open van verbazing. Haar voeten vonden zich een weg naar boven, rende langs het zwembad af en klikte met haar linker hand de lampen aan. Tranen rolde over haar wangen heen. Een berenklauw had zich om haar hand geklemd. Dit was een show model, dus ondanks dat het gevaarte even groot was als een volwassen hoofd, was het niet van plan om haar los te laten.
Ze zocht naar haar telefoon, ze moest Pasqual bereiken. Ze kwam langs een spiegel, deze een geheel ander tafereel ten tonele bracht. De metaalachtige smaak in haar mond ontdekte ze nu en in de spiegel was te zien hoe ze haar rechter hand tussen haar tanden had geklemd. Maar het lukte haar niet om haar kaken te openen, ze probeerde haar rechter hand te bewegen. Maar tot haar verbazing klemde dit haar kaken echter verder naar elkaar toe. Tranen bleven rollen en ze rende richting de keuken. Ze bukte om een schilmesje te pakken, haar linker hand hield deze trillend vast. De punt van het mesje richting haar buik gericht. Ze telde af in gedachte, bij drie boorde het zich een weg in haar lichaam. Van schrik opende ze haar mond, haar rechter hand was los gekomen. De keukentafel, haar mobiel was enkele stappen van haar verwijderd. het bloed was haast niet te zien op haar al rode jurkje.
'Wil je ambulance naar mijn huis bellen?' sms'te ze en zakte op haar knieën, ze wilde net het mesje uit haar lichaam trekken. Totdat ze het handvat zag, dat was geen schilmesje. Maar ze durfde het er niet uit te halen, het was achteraf gezien een keukenmes van redelijk formaat, een waar je doorgaans een flink stuk vlees mee zou snijden. Ze hoopte dat de ambulance hier snel was.

Pasqual had al de hele avond een onrustig gevoel over zich. De licht getinte jongen had enkele uren voor zonsondergang op het terras aan zijn woning gezeten met enkele van zijn stalhulpen, maar hij had merendeel van de tijd onrustig op zijn horloge gekeken. Het was namelijk de eerste keer dat Aya werd losgelaten en hij had nog niets van haar gehoord. Hij wou niet al te claimerig zijn dus had hij haar de kans gegeven om even langs haar huis te gaan, mocht ze dat namelijk willen. Hij moest haar namelijk ook haar privacy gunnen.
Maar hij had niets van haar gehoord. Was geen nieuws goed nieuws, vroeg Pasqual zich af. In geval van Aya wist hij het zo net nog niet.
"Jongen, blijf eens stil zitten," reageerde Vivian, toen hij voor de zoveelste keer op zijn mobiel keek. "Ze loopt echt niet in zeven sloten tegelijk." Pasqual keek aarzelend even naar Vivian op, op zoek naar een bepaalde rust in haar ogen die ze ditmaal ook weer met zich meedroeg. Hierdoor wist hij even te ontspannen, maar deze ontspanning duurde niet lang. Een berichtje kwam zijn mobiel binnen en vliegensvlug opende hij deze.
Het was Avan, met de vraag of ze dat weekend nog op trektocht gingen. Een mager glimlachje kwam op zijn gezicht te liggen terwijl hij terug reageerde. Zoals het er nu voor stond, gingen ze op trektocht.
"Vief, je weet dat je dit weekend de ranch voor je alleen hebt?" Vivian trok even een wenkbrauw op, wachtend op meer uitleg. "Ik ga met Avan op trektocht," vervolgde Pasqual. Vivians gezicht klaarde nu op.
"Werkelijk? Dat is echt een supergoed plan, waarom heb je dat niet eerder bedacht? Je bent wel toe aan een beetje rust." Pasqual grinnikte nu zachtjes en leunde wat achterover in zijn stoel. Het vooruitzicht om een trektocht te maken met Avan maakte hem vrolijk en leidde hem af. Hij zag zichzelf namelijk nu al op Digno zitten met Avan op Sangre naast hem. Het zou een geweldige dag worden, wat mogelijk zou eindigen in dronken buien en veel gelach. Met een kater op een paard zitten, och, hij had het vaker gedaan.
Met zijn gedachten bij de trektocht opende hij het volgende berichtje wat binnen kwam, denkende dat het van Avan was die het hem stuurde.
'Wil je ambulance naar mijn huis bellen?'
Pasqual keek nogmaals naar de afzender. Dit kon niet van Avan zijn, deze schreef in een dronken bui op een hele andere onsamenhangende manier.
"Aya," stootte hij uit. Vivian keek hem nauwlettend aan, gezien Pasqual paniekerig overkwam. De overige stalhulpen keken elkaar wat verward aan. Ze hadden genoeg geroddeld over Pasqual en Aya om te weten dat Aya niet helemaal stabiel was en dat Pasqual zich ziekelijk veel zorgen om het meisje maakte.
"Kalm blijven, wat is er?" Pasqual tikte op knopjes om Aya direct terug te bellen.
"Een verzoek om de ambulance voor haar te bellen." Pasqual luisterde even naar zijn telefoon. "Godver... ik krijg haar niet aan de lijn." Paniek werd zichtbaar in zijn ogen.
"VIEF ALSJEBLIEFT, breng me naar haar toe, dan bel ik een ambulance en probeer ik haar te pakken te krijgen." De paniek in zijn stem was zo dwingend dat Vivian geen andere keuze had dan het opvolgen van Pasquals orders.
Nadat het tweetal in de auto was gestapt, had Pasqual binnen een minuut de ambulance geregeld en dwong hij Vivian zo hard te rijden dat ze binnen vijf minuten bij het huis van Aya waren. Vivian bleef achter in de auto, Pasqual holde naar de voordeur toe. Toevallig dat hij wist waar de reservesleutel lag. In zijn paniek duurde het langer dan hij had gewild voordat hij de deur had open gekregen.
"AYA?!" schreeuwde hij, waarna zijn stem oversloeg en hij in paniek zijn armen om zijn lichaam vouwde. Op verschillende traptreden lag bloed, iets wat hem zorgen baarde, ook lagen er overal scherven. En in dit geval zouden de scherven géén geluk brengen.
"AYA!" schreeuwde hij opnieuw, waarna hij een sprint door de begane grond trok. In de woonkamer was ze niet, wc ook niet, ... keuken.
Pasqual moest enkele ogenblikken kijken om precies door te hebben wat hij nou zag.
"AYA!" Zijn stem klonk meer als een gil, een volledig panische gil. Volledig in paniek, niet eens meer in staat om gewoon kalm te blijven, liep hij op haar af. Tranen rolden over zijn wangen terwijl hij zijn weg naar het meisje toe vond. Het liefste sloeg hij zijn armen troostend om haar heen, maar dat deed hij niet, uit angst dat hij haar pijn deed.
"Oh mijn god," kreunde hij, "wat is er gebeurd? Wat ging er mis?" Hij stond nu naast haar, dichtbij genoeg om haar te omhelzen.
Godver waar was die ambulance?

De klap op haar knieën tintelde nog even door. Een pijnlijke gevoel, dat eigenlijk in het niets viel. Vergeleken met de pijn die het met had veroorzaakt, viel veel in het niets. Haar lichaam trilde, terwijl de metaalachtige smaak nog in haar mond te proeven was. De tanden waren nog in haar bleke huid te zien, terwijl ze deze hand langzaam richting de handgreep liet gaan. Ze wilde hem er het liefst uit halen, maar de angst liet het niet toe. Haar rechter hand zakte daardoor weer trillend richting de grond. De angst die ze had, leek voor het eerst echt. Terwijl ze hier zat, probeerde ze te luisteren naar de ambulance, wanneer deze zou komen. In tegenstelling daarvan, hoorde ze haar naam.
Angstig schudde ze haar hoofd, hij mocht niet komen!
Haar lichaam had ze omhoog weten te duwen, maar dat was niet het enige; het mes dat zich in haar buik had gevestigd, zat er niet meer. Ze had haar handen naar hem uit willen steken, hem willen aanraken. Zeggen dat het haar speet van wat ze had gedaan. Maar dat had ze niet gedaan, het mes had ze uit haar buik gehaald en ze was gegaan voor zijn schouder, of zijn arm. Die waren het dichtste bij haar in de buurt. Maar na deze uithaal, viel ze weer op haar knieën. Niet wetend wat ze bij Pasqual had gedaan of wilde doen. Langzaam keek ze nu ook omhoog.
Ze schreeuwde, een schelle gil die door het hele huis leek te echoën. Terwijl ze achteruit deinsde, ze voelde het bestek onder haar handen en pakte een scherp mes, terwijl ze zich met moeite omhoog duwde. Haar voeten baande een weg door het huis heen. Het bloed dat van haar benen drupte negeerde ze, door de adrenaline was de pijn iets gezakt. Ze rende de trap op, richting haar kamer. Axel was in haar huis, Axel was in haar huis!
Waar was de ambulance? Haar ogen lieten niet alles helder zien, de tranen verdoezelde het beeld iets. Ze wilde naar haar sleutels grijpen, maar deze waren nergens te vinden. Ze gooide haar kamer overhoop, totdat ze struikelde en ze met haar hoofd op de grond viel. Een doffe klap zorgde ervoor dat ze zichzelf even duizelig voelde. Maar toen ze haar ogen opende, zag ze daar haar sleutels liggen. Ze probeerde ze te pakken, totdat de deurbel haar deed opkijken. Maar ze merkte dat ze in een donkere plek zat, een waar enkel wat licht door drie kleine spleetjes te zien was. De ruimte was klein en voelde klam. Ze kon haar handen nog net omhoog wurmen en voelde het koude metaal tegen haar lichaam aan. Waar was ze? In een doodskist? Zo klein was de ruimte namelijk wel. Ze had weinig ruimte, maar ze klopte op het metaal. Ze probeerde door de streepjes licht te kijken, merkte dat ze in de kelder was. Het licht was aan?
"Help!" Schreeuwde ze, bang voor wat er was gebeurt. Axel? Had hij haar hierin gestopt. Hoe nep ze had geweten dat Axel was, hoe echt hij op dit moment weer leek. Hoe hij haar beheerste, hoe hij haar gedachte liet verdwijnen. Hoe ze dingen deed, die ze zelf nooit zou doen. Waar was de ambulance, maar dat was niet meer de hoofdvraag op dit moment. Ze kwam erachter dat ze Pasqual had gezien, waar was Pasqual.
"Pasqual!" Het kloppen was zwak geworden, haar lichaam was zwak geworden. De kluisjes die hier in de kelder stonden, waren van een oude school overgekocht, ze had ze ooit in haar kamer gehad. Je kon ze dichtslaan en dan waren ze dicht en kon je ze niet meer makkelijk open maken, tenzij je de sleutel had. Al was het open breken van zo'n metalen kluisje ook niet heel moeilijk. Ze ging met haar rug tegen de achterwand aan hangen. Ze was moe, haar benen trilde. Maar ze kon niet gaan zitten in dit kluisje, daar was het veel te grap voor.
"Pasqual." Mompelde ze zacht, tranen in haar ogen, haar handen lagen op de deur van het kluisje. Wat deed ze hier? Wat had ze gedaan? Vragen die ze nooit zou kunnen beantwoorden. Zacht snikte ze, al voelde ze de pijn in haar lichaam daarmee extra. De adrenaline raakte op en ze werd zich steeds meer van haar fragiele lichaam bewust.

=Hopelijk kun je er wat mee.=

Hij besefte mogelijk niet helemaal wat er gebeurde. Behalve dat ze een vreselijke wond ergens moest hebben, gezien de hoeveelheid bloed en de manier waarop ze ademhaalde, zag hij ook nog iets flikkeren in het licht. Wat het ook was, het was onheilspellend waardoor Pasqual automatisch opzij dook. Pas enkele ogenblikken later besefte hij dat het een mes was waarmee ze mogelijk zichzelf had verwond en hem mee probeerde te verwonden.
Wat?
Ze probeerde hem te verwonden?! Zijn ademhaling versnelde, adrenaline werd door zijn systeem gejaagd en zijn hart hamerde sneller dan het in tijden had gedaan. Zijn lichaam begon in 'zelfverdedigingsmodus' te schieten. Ogen die wijd opengesperd in de verduisterde kamer keken. Ogen vol angst, onbegrip. Gedachtes verward. Van 'laat haar gaan', tot 'ze heeft echt hulp nodig, je hebt gefaald'.
Aya viel voor zijn neus weer op de grond, de uithaal die ze had gedaan had hem gemist en had haar verzwakt. Shit! Wat deed ze zichzelf nou aan?! Wat deed ze hem aan? Wat was er mis? Wat kon hij doen? Hij moest allereerst zijn hoofd koel zien te houden, maar het lukte niet. Hij kon niet rustig blijven. Het enige wat hij wist was dat hij haar niet kwijt wou, maar dat het wel gevaarlijk was. Moest hij haar zelf benaderen of moest hij wachten op ambulancepersoneel? De wond moest dichtgedrukt worden, maar ze had nog steeds een mes. Als hij nou eerst dat mes te pakken kreeg, kon ze hem niet meer verwonden en geen uithalen meer doen. Dan zou het veilig zijn.
Maar wat als hij haar pijn zou doen terwijl hij haar probeerde te ontwapenen? Hij wist niet in hoeverre ze gewond was en hoe gevaarlijk de wond was. Voor hem was het sowieso té gevaarlijk.
Aya keek omhoog en Pasqual kon niet zeggen of ze nou naar hem keek. Weer kwam ze omhoog, ditmaal begon ze te krijsen. Onbewust verscheen er kippenvel op de armen van de jongen die zijn adem even inhield. Wat was ze van plan?
Aya nam het mes weer vast en rende, nou ja... strompelde de kamer uit. Pasqual volgde haar op een afstandje, hoewel hij haar liever had vastgepakt en ergens neer had gelegd. Maar ze had een mes.
Zijn hand vloog naar zijn mobieltje en opnieuw begon hij te bellen. Met zijn blik volgde hij wat Aya deed maar zijn aandacht werd vooral gegrepen door al dat bloed.
"Dit is een noodgeval. Ik heb al eerder gebeld, maar we hebben te maken met een patiënt uit de pschyiatrie. Ze heeft me zojuist proberen aan te vallen met een wapen." Pasqual zijn stem trilde en toen hij dit laatste had gezegd, kwam er een wanhopige snik uit. Deze smoorde hij met zijn andere hand.
"Schiet op, alsjeblieft," smeekte hij nu. "Ik weet niet waartoe ze in staat is, maar ik weet wel dat het niet goed is..." Nogmaals gaf hij haar adres door en hing toen op. Op een drafje liep hij de trap op, waar hij voelde hoe hij met zijn schoenen regelmatig in een plasje met bloed ging staan. Aya was nu op haar kamer en hij bewoog zich naar haar deuropening, keek om een hoekje om te zien wat ze deed. Om het heel eerlijk toe te geven, hij was bang. Hij kon niets doen. Zou hij haar vasthouden en tegenhouden, dan kreeg ze pijn door zijn toedoen. Zou hij tegen haar proberen te praten... god dat deed hij niet. Ja, oké, misschien was hij een watje maar ze had een mes bij zich en ze had zich net ook niet ingehouden door naar hem uit te halen. En God mag weten wat ze precies met zichzelf had gedaan.
Verdomme. Hij haatte zichzelf omdat hij nu niets kon. Niets durfde.
Toen viel ze. Hoewel dit absoluut onder 'naaistreek' te zien was, holde Pasqual op een drafje de kamer binnen en probeerde het mes weg te grissen. Aya was hem voor. Met een hysterische blik keek ze naar hem, krabbelde overeind en haalde opnieuw naar hem uit. Dit keer was hij voorbereid geweest, maar had hij van verbazing niet kunnen bewegen. Het mes sneed door zijn shirt heen en liet een rode streep achter. Bloed welde direct op, wat gevolgd werd door een stekende pijn. Maar dat was niets vergeleken de pijn die de jongen nu voelde in zijn hart. Aya had hem verlaten, hij leefde niet meer in haar wereld. Tranen welde op en verdoofd zag hij toe hoe ze haar kamer uitstrompelde en de trap afliep. Dat hij geen valgeluiden hoorde was een goed teken.
Even kneep hij zijn ogen dicht, toen liep hij zelf ook de trap af. Hij moest zichzelf dwingen niet in huilen uit te barsten, maar de onmetelijke pijn, die zich vanuit zijn borstkas verspreidde, was het uitgillen waard. Hij kon Aya nu niet volgen. Het beste was het wachten op de ambulancebroeders. Hij besloot het licht te maken, zodat het makkelijker was om iets te zien. Achteraf gezien was het mentaal voor hem beter geweest als hij het licht had uitgelaten. Bloed lag overal verspreid en het zag eruit alsof het direct uit een horrorfilm was gekomen. Toen de deurbel ging jammerde hij zachtjes van geluk en opende de deur. Drie mannen en een vrouw stonden voor hem. Twee mannen herkende Pasqual van de inrichting, de andere kwamen hem niet bekend voor.
"Ze is in de kelder," verzuchtte hij en de mannen kwamen dadelijk in actie, na even bezorgd naar zijn arm te hebben gekeken.
"Wat is er gebeurd?" vroeg de vrouw aan hem terwijl ze naar zijn arm keek.
"Het is haar gelukt om me te raken," mompelde hij verdoofd. "Ik uh, ga kijken of ze mijn hulp kunnen gebruiken." De vrouw liep op een snelle tred met hem mee, met haar EHBOkoffer bij zich. Hij hoopte dat Aya zich niet in de nesten had gewerkt.
"Help!" klonk het vanuit de kelder. Pasqual snelde naar beneden toe en zag twee verwarde mannen staan.
"Volg het bloedspoor," siste Pasqual, terwijl hij het zelf wel direct deed. Zat ze verstopt? In het kleine kelderkamertje?
"Pasqual!" Even kromp hij in elkaar bij het horen van zijn naam. Niets dan verwarring en pijn schoot er door hem heen. De tweede keer dat ze zijn naam riep had hij eindelijk de kluis weten te vinden en was hij bezig met het openbreken van het krengending. Toen het hem eindelijk gelukt was en hij Aya als een hoopje zielig zag huilen, brak zijn hart werkelijk in tweeën. Verscheurd door medelijden, afschuw en liefde zag hij toe hoe de twee mannen haar vastpakten en haar neerdwongen. De vrouw probeerde te bepalen hoe het met de wond gesteld zat en de man achter haar hield de spullen gereed.
Pasqual zelf was op dat moment aan het instorten en wanhopig aan het proberen zijn hart bij elkaar te houden.


Ik hoop dat je me de 'godmodding' niet kwalijk neemt. Zo wel, dan pas ik het linea-recta aan.

Haar lichaam was zwak, maar haar gedachte was enkel druk en onbeholpen chaotisch. Haar grote pupillen waren haast niet de onderscheiden van haar al donkere oogkleur. Ze wist niet wat er precies gebeurde, ze wist enkel dat alles pijn deed. Dat haar lichaam pijnlijk aanvoelde en ze het liefst wilde slapen. Maar ze moest wakker blijven! Ze kneep haar ogen samen toen er meer licht binnen kwam, het duurde even voordat ze een schim zag en toch iets kon onderscheiden dat het Pasqual was. Ze wilde haar handen uitsteken. Aya wilde hem omhelzen, zeggen dat ze bang was. Dat ze hem nodig had en hem niet kwijt wilde. Ze was blij dat hij er was, dat hij haar had gevonden. Even was het gevoel in haar lichaam warm, gevuld met 'blije' emoties. Pasqual was bij haar, het kwam allemaal goed. maar op dat moment werd Aya gegrepen door de twee mannen en op de grond gedrukt. De pijn was overweldigend en ze piepte dan ook door de pijn terwijl ze de koude vloer tegen haar wang voelde. Ze beet op haar lip, terwijl haar ogen iets meer als enkel schimmen lieten zien. Ze zag Pasqual opnieuw, ze wilde zichzelf omhoog wilde duwen; maar ze werd echter weer teruggeduwd. Maar toch was ze blij hem te zien, ze wilde flauw glimlachen. Niet omdat ze dit leuk vond, maar hij was erbij, alles kwam goed. Toen zag ze de wond, ze beet op haar lip. Zo hard dat ze de ijzerachtige smaak van het bloed proefde. Er was geen twijfel aan mogelijk, zij had dat gedaan. Tranen welde op en ze begon met snikken. Dit terwijl ze haar hoofd weg draaide, schaamde zichzelf zo erg; durfde niet naar hem te kijken. Ze had hem aangevallen, ze was een monster. Ondertussen was er een brancard gehaald en was ze daarop gelegd. Infuus was aangesloten, ze moest naar het ziekenhuis. De vrouw keek naar Pasqual.
"Ga je mee? Je hoeft niet bij haar in de ambulance." Verzekerde de vrouw hem. Ze verwachtte althans dat hij niet bij haar in de ambulance wilde.
Aya voelde zichzelf slaperig worden, haar oogleden voelden zwaar. Totdat ze wegzakte in een diepe slaap. Een slaap waarin ze niet rustig kon blijven liggen. Ze brabbelde, bewoog onwennig. Totdat ze nog een dosis gaven en ze in een diepere slaap verkeerde. Op weg naar het ziekenhuis, ze moesten onderzoeken wat er met haar was. Moesten haar rustig zien te krijgen, wat hadden ze als kliniek zijnde fout gedaan? Niemand had ooit zo'n heftige terugval gehad, geen waarbij je jezelf zo verwondde of sowieso een geliefde. Een van de mannen bleef bij Aya, om haar stabiel te houden en ervoor te zorgen dat ze niet zou sterven. De andere reed, meldde dat er een noodgeval was en dat ze een OK vrij moesten houden. Geregeld. Het enige; wat gingen ze doen als ze hersteld was? Er waren veel dingen die gedaan konden worden, maar ze moesten de juiste kiezen.

Pasqual moest de andere kant opkijken op het moment dat de mannen Aya tegen de grond drukte. Ze piepte van pijn, een geluid die hij niet kon negeren. Met betraande ogen staarde hij naar het meisje, het meisje wat hem zo innig lief was maar waar hij nu bang voor was. Een zekere angst, natuurlijk wist Pasqual wel dat hij sterker dan haar was, maar hij kon haar niet tegenhouden. Zijn natuurlijke reacties hielden dat tegen. Hij weigerde haar tegen te houden, haar in een houdgreep te hebben. Dat zou hij niet eens kunnen waarschijnlijk.
Die mannen waren ervoor getraind, hadden geen persoonlijke band met het meisje. Hadden niet met haar meegemaakt wat hij had meegemaakt. Verdomme Aya, waarom? dacht hij verdrietig. Aya had een zweem van een glimlach rondom haar lippen, tot ze iets zag. Pasqual vermoedde dat ze nu de wond zag. Ze draaide haar hoofd weg, een actie die Pasqual het liefste nadeed. Was ze nu helderder? Was de bui voorbij? Hij wist het niet, hij wou het niet weten. Gegarandeerd dat de tyfus zou uitbreken bij haar instelling op het moment dat ze te horen kregen wat er gebeurd was. Als ze daar al niet op de hoogte van waren gesteld.
Er werd een brancard gehaald waar Aya voorzichtig werd opgelegd. Haar pols werd aangesloten op een infuus. Pasqual bleef aarzelend in de buurt van Aya. Ze kon hem niet aanraken maar ze waren wel bij elkaar in de buurt.
"Ga je mee? Je hoeft niet bij haar in de ambulance." Pasqual keek even weifelend naar de vrouw.
"Ik ga met haar mee," sprak hij, ietwat onzeker en uit balans. Nu Aya er zo voor lag, kon ze hem vrij weinig doen. Hij voelde zich verplicht nu met haar mee te gaan, hoewel hij zijn twijfels had over hoe het nu verder ging. Hij wou haar steun zijn, maar als ze op deze manier terugvallen had? Stel dat ze een slagader had geraakt, bij zowel zichzelf als bij hem? Waren ze allebei kassiewijle geweest. Als ze opgelapt was, zou hij het er met haar en haar therapeuten over hebben. Wat er mogelijk was, wat het risico was. Bovenal: of hij het risico moest nemen.
Ergens dreunde er in zijn hoofd een stemmetje dat hij voor zichzelf moest kiezen, dat dit te gek voor woorden was. Dat dit meisje nog eens zijn dood werd. Het was niet iets voor hem om haar op deze manier in de steek te laten. Maar aan de andere kant viel er veel voor te zeggen.
De vrouw die het hem gevraagd had, keek hem even nauwkeurig aan. Toen knikte ze. "Prima, jongens, laten we gaan en haar eens op gaan lappen." Aya was inmiddels al verdoofd, waardoor Pasqual dichterbij durfde te komen. Maar haar zo te zien bracht een snik omhoog, een huilbui die hij niet tegen kon houden. Gauw sloeg hij zijn handen voor zijn gezicht en schuifelde de hulpverleners achterna. Hij klom de ambulance in en hield zich angstvallig afzijdig van het hele gebeuren. De gebeurtenis bleef voor zijn netvlies zich herhalen en herhalen. Uitbannen was niet mogelijk.
Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis namen ze Aya mee naar de operatiekamer en controleerde ze zijn wond in een behandelruimte. Blijkbaar was het diep genoeg om gehecht te moeten worden, maar Pasqual had niets door. Afwezig staarde hij in de verte tot ze klaar waren, daarna verplaatste hij naar de wachtkamer.
God. Wou hij er wel bijzijn als Aya wakker werd?

Aya schrok wakker, haar donkere ogen staarde naar het grauwe plafond. Het was donker, en er was vooral weinig te zien. Het duurde even, maar ze merkte dat ze op haar rug lag. Er lag een groenig doek over haar heen, was ze dood? Die vraag ging door haar hoofd, terwijl ze omdraaide. Boven haar hoofd was het niet afgesloten, maar leek het een lange gang te zijn. Het meisje kroop vooruit, haar ellebogen begonnen pijn te doen, haar ademhaling brandde in haar longen. Totdat ze de grond onder haar ellebogen voelde verdwijnen en ze in de huiskamer viel. De huiskamer die zij en Pasqual deelde. De jongen keek op en opgelucht rende Aya naar hem toe.
"Pasqual." Zacht, hoopvol. Ze was blij hem te zien, ze sloeg haar armen om hem heen en ging op haar tenen staan om een kus te geven. Ook hij sloeg zijn armen om haar heen, gaf haar een kus. Toen vervaagde hij, een vervelde piep zorgde ervoor dat ze geheel uit de gedachte gehaald werd, dat alles opnieuw zwart werd.

Ze schrok wakker, haar donkere ogen staarde naar het grauwe plafond, het was te dichtbij. Alsof ze in een kist lag. Déjà vu... Ze draaide zich snel om, kroop opnieuw de 'gang' uit. Opnieuw pijnlijke ellebogen, pijnlijke longen. Maar ze had het voor hem over, hij was belangrijk voor haar. Toch viel ze deze keer niet, kon ze haar val iets breken. Hij zat niet op de bank, waar was hij! Ze keek geschrokken om zich heen. Totdat opnieuw een irriterende piep haar uit haar gedachte haalde.

Opnieuw schoten haar donkere ogen open, deze keer lag ze in de armen van een jongen. Een wond liep over zijn arm heen, zij had dat gedaan. Dat wist ze, ze haatte zichzelf daarvoor. Maar toen ze op wilde kijken, was de arm weg, samen met de persoon waar deze bij hoorde. Waar was hij... Wie was hij? Voordat ze er achter kon komen, bleef alles zwart. Enkel een irritant piepend geluid bleef achter.

De artsen waren druk bezig. Waren gebogen over het meisje. Haar blonde haren lagen verwilderd om haar gezicht. De irritante piep was veranderd in een versneld ritme. Maar ze was op dit moment uit de gevaren zone. Ze hadden haar langzame hartslag weer op gang kunnen krijgen. Hadden alles gedaan om haar levend te houden; het enige wat Aya nu moest doen. Wakker worden. Ze werd naar een andere kamer gebracht, alle apparatuur was aan het fragiele meisje verbonden. Draden, die weer verbonden waren met machines; deze weer nummers, statistieken en piepjes lieten horen en zien.

Haar ouders waren op de hoogte gebracht, ze zouden zo snel mogelijk komen. Ook al wisten ze de toestand van hun dochter. Dan al niet kritiek, maar wel in een coma. Ze hadden geen idee hoe lang het zou kunnen duren en of ze niet uit een coma kwam met heftig geheugenverlies of zelfs hersenschade. Allemaal vragen, waar geen antwoord op gegeven kon worden. Het was afwachten, wanneer Aya het tijd vond om wakker te worden. Of haar ouders het niet meer aan zouden kunnen en zouden zeggen dat ze de machines om hun dochter in leven te kunnen houden; af moesten koppelen.