A new home.

Een grote bruine merrie stond te wiebelen in een trailer. Ze was benieuwd waar ze nu weer heen zouden gaan. Ze hoopte, dat als ze de trailer uit zou stappen, er een renbaan tevoorschijn zou komen, met hele hordes mensen, andere paarden, drukte. Maar dat moest ze eerst nog zien. Ze werd het eigenlijk wel een beetje zat dat lange stilstaan in een bewegende stal. Het stond ook niet zo comfortabel. Gelukkig had ze wel hooi waar ze aan kon knabbelen, anders had ze helemaal niets te doen. Een poos later kwam de wagen tot stilstaan en hoorde ze de laadklep achter zich naar beneden gaan. Ze probeerde enthousiast naar achteren te kijken, wat niet ging. Ze stond namelijk vast... Het zijdeurtje ging ook open en haar verzorger kwam binnen. Ze hinnikte vrolijk en trappelde ongeduldig. Ze vond het nu wel genoeg geweest, ze wilde er uit! Gelukkig mocht ze er ook uit. Haar verzorger leidde haar naar achteren en zodra haar achterhoeven de plank raakten voelde ze twee handen op haar achterhand zodat ze er niet af kon stappen. Toen ze met vier hoeven op de vaste grond stond bleef ze stil staan en keek ze verbaasd om zich heen. Waar was de drukte? De renbaan? Al die andere paarden? Nergens te bekennen. Dit was heel anders dan ze verwacht had. Maar of het heel erg was moest ze nog even zien. Ze werd naar iemand anders geleid, een meisje. Ze tilde haar voeten best hoog op. De transportbeschermers zaten dan ook een beetje vreemd. Het halstertouw waar ze aan vast zat werd aan het meisje gegeven. Daar bleven ze staan tot ze de trailer met al de vertrouwde mensen weg reed. Ze hinnikte hen na in de hoop dat ze terug zouden komen, maar dat deden ze niet. Vergaten ze haar nou mee te nemen?

-Iana-

Iana zat al een hele tijd op haar beide benen te huppen. Pas toen ze een trailer af zag komen sloeg haar hart een aantal tellen over. Eindelijk! Hier had ze dagen opgewacht, op gehoopt. Met een veelbelovende blik bleef ze de auto nakijken tot die ongeveer een vijftal meter voor haar halt hield. Nieuwsgierig naar haar nieuwe merrie hielp ze mee de laadklep naar beneden halen en stond met open mond te kijken naar een prachtig paard dat met grote passen de trailer uit trippelde. Super mooi beestje! Dol gelukkig nam ze het touw van de man over en bedankte hem. "Ik ga d'r goed verzorgen. Je zou gek zijn om deze merrie te laten staan!" Grijnzend stak ze haar hand als groet uit en aaide de merrie over haar neus. "Ik weet dat we een super tijd samen gaan hebben." Liefelijk duwde ze een zoen op haar neus en nam de merrie mee naar de stallen. Bedenkelijk keek ze de merrie aan, wetende dat die al een naam had. "Armani, right. Ik wist dat je al een naam hebt, en wat voor één. Prachtig." Iana keek het paard glimlachend aan terwijl ze bleef herhalen dat ze zo hard bofte met dit paardje. Ze bond het touw vast aan een hendel die aan een muurtje hing en liep richting de poetsbakken die een eindje verderop stonden. Met een vlugge beweging had ze de poetsbak al in haar handen en stapte ze op de merrie af. Met zacht, zorgvuldige hand begon ze haar paardje te kuisen tot wanneer haar vaar blonk van de schoonheid. "Mooi. Nu ga ik je maar opzadelen en zien wat jij allemaal kan." Grijnzend haalde ze een felrood dekje met haar zwart, lederen zadel en stak haar kopstuk in die ze speciaal had gekocht voor Armani. "Mooi. Je ziet er mooi uit." Liefelijk aaide ze haar over d'r nek en nam de leidsels in handen. Hum, misschien kon ze in de buitenpiste een paar meters verder wel wat rijden. Met voorzichtige pasjes legde ze haar linkerbeen in de linkerstijgbeugel en steeg op. Whoahw, nu voelde ze zich pas echt perfect. "Braaf zo", fluisterde ze bemoedigend waarna ze haar kuiten tegen haar buik duwde en zo richting de piste reed. Daar aangekomen gaf ze nog wat harder benen, liet haar zo hard als ze kon galopperen. Puur omdat ze de snelheid wilde testen, de snelheid die deze merrie aankon.

Ze kon het nog steeds niet echt hebben dat ze haar hier zomaar achter hadden gelaten. En ze begreep het ook nog steeds niet. Maarja, paarden begrepen mensenzaken wel vaker niet. Het leek er op dat dit haar nieuwe thuis was. Bij haar vorige thuis was ze misschien gelukkig, maar ze was er heilig van overtuigd dat dat hier ook ging lukken. Ze werd meegenomen door Iana, haar nieuwe baas, naar iets wat ze herkende als een opstap aars. Ze kon best wel aan dit leventje wennen, als ze maar kon blijven rennen. Zonder dat was ze niets meer, dat wist ze zeker. Ze werd vastgemaakt en werd heerlijk gepoetst. Op de stoeterij werd ze altijd even snel gepoetst omdat er nog veel meer paarden waren die nodig een poets Württemberg nodig hadden. Dus er was gewoon veel te weinig tijd voor. Maar daardoor kon ze nu wel extra genieten van deze poetsbeurt. Het leek wel alsof Iana doorging met haar poetsen tot ze glom. En blijkbaar was dat ook zo, want tegen de tijd dat ze klaar was glom ze als een spiegel. Iana ging even weg, maar ze kwam algauw terug met het tuig. 'het tuig' was fout, het was namelijk 'haar tuig'. Ze zag haar oude vertrouwde witte hoofdstelletje en haar trainingszadel. Maar al snel merkte ze dat het niet haar eigen tuig was, maar nieuw tuig. Het rook nieuwer en het voelde een beetje stug aan. Maaf het voelde zeker niet verkeerd. Het trainingszadel was wel een stuk zwaarder dan haar andere zadel, maar opzich maakte het voor haar niet zo uit. Ze werd opgezadeld. Dit keer werd het rustig en met beleid gedaan, ook wel eens prettig. Ze werd
meegenomen naar een stuk waar wat meer ruimte was, dus Iana kon opstijgen. Ze verstelde de
beugels op haar maat, en ze reden weg. Ze reden naaf de buitenpiste, best wel dicht bij de stallen. Ze trippelde wat rond enthousiast over dat ze wat gingen doen. Toen ze eenmaal warmgelopen was spoorde Iana haar aan. Ze aarzelde natuurlijk geen moment. Wie hield nou weer niet van een flinke galop? Ze sprong direct aan en omdat ze voelde dat ze de vrijheid kreeg ging ze ook direct sneller dan een handgaloppje. Het enige wat haar dwarszat was de piste. Je had niet echt lange stukken waarom ze echt kon laten zien wat ze in haar mars had.

Iana merkte naarmate ze de merrie verder aanspoorde dat ze niet alles kon geven wat ze kon. Puur omdat deze piste rond was en je er amper kon galopperen. Alleja, je kon er wel galopperen maar het was de hele tijd onhandig in rondjes rijden dus moest dat ook niet comfortabel voor de merrie zijn. Iana hield haar teugels wat strakker in de hand en liet Armani halt houden, tevreden wreef ze over de glimmende nek. "We gaan ergens anders heen hé meis?" Vastberaden steeg ze af en nam de merrie mee naar een grote vlakte die zich naast de manege bevond. Eigenlijk mocht dit terrein niet betreden worden door paarden maar Iana wist dat er hier toch niemand wandelde dus konden ze onopvallend hier een uurtje rondlopen. "Hier kun je vast wat sneller gaan, heah?" Liefkozend streek ze met haar vinger langs Armani's hoofd en steeg weer op in het zadel. Van de plaats ze haar teugels nu aannam liet ze ze volledig los. Iana was gewend om zonder teugels te rijden dus dat was geen enkel probleem. "Ga maar." Om haar woorden kracht bij te zetten duwde ze haar kuiten voor een tweede maal tegen d'r buik en liet haar blik over de vlakte heen gaan. Deze velden waren oneindig lang, bijna onmogelijk om uit te rijden. Maar Iana wist dat ze in no time helemaal aan het einde zouden zitten, of overschatte ze deze merrie? Toen ze samen in een heerlijke galop zaten sloeg Iana een vreugdeskreet. Zalig hier! De wind in je haren, op een paard.. Iana had maanden niets anders gewenst dan dit. Volgens Iana konden zij en Armani best wel wat toernooien meedoen, op echte renbanen. Dat zou ze deze merrie toch verschuldigd zijn. Tenslotte was dit paard niet gemaakt voor dressuur en springen, dit paard moest rénnen. Misschien dat ze ooit nog eens een cross zou meedoen, dan moest ze Armani eerst wel laten springen. Eigenlijk twijfelde Iana helemaal niet of deze merrie dat aan zou kunnen, natuurlijk. "Laat je maar gaan", fluisterde Iana, zich lichtjes naar voren buigend zodat haar gewicht niet meer in het zadel zou neerkomen en het voor Armani gemakkelijker zou zijn om nog wat versnellingen hoger te zetten.

Ondanks dat de merrie alleen kon versnellen op de rechte stukken van de piste vond ze het heerlijk om der benen te strekken. De galop duurde niet lang, wat ze jammer vond. En ze baalde al helemaal toen iana af steeg. Waren ze echt al klaar met hun tit? Nee toch. Ze werd meegenomen naar een veld vlak bij de stal, waar wel de ruimte was waar je lekker kon galopperen. Ze wilde eigenlijk gelijk al weg scheuren, ze kon begrijpen dat Iana moeite had met haar inhouden. Pas op het teken van Iana Vloog ze weg. Het is dat Iana haar aan der manen vast hield anders was ze er aan de achterkant weer vanaf gekukeld. Maar ze vond het heerlijk om te rennen, weer eens wat anders dan de renbaan. Het einde was nog lang niet in zicht en ze wist niet hoe lang dat ging duren voor je het eidne wel kon zien. Maar dat zou vast niet lang meer duren. Ze strekte haar hals en versnelde nog wat. Natuurlijk kon ze nog een standje hoger, maar dat bewaarde ze liever voor tijdens een oers, als dat echt nodig was en als dat aan haar gevraagd werd. Uiteindelijk kwamen ze bij de andere kant van het uitgestrekte veld en werd ze door een rij bomen gedwongen om te stoppen. Ze snoog en stampte opgewonden met haar hoeven op de grond. Steeds als ze uitademde kwamen er wolkjes uit haar neus. Dit vond ze nog steeds vreemd. Als het koud was had je dit wel en als het warm was had je het niet. Maar ja, dat zou wel weer zo'n mesending zijn.

Iana voelde de wind tegen haar haren strijken. De adrenaline gierde door haar aderen bij elke pas die Armani plaatste en de aarde zachtjes opvloog. Zalig. Iana merkte dat ze het eind van de vlakte gingen bereiken en ze de teugels zachtjes terugnam. "Ho-how." Keurig en correct gaf ze de juiste middelen en liet Armani halt houden. Nu kwam het belangrijkste deel van de dag, het vertrouwen. Dit was iets wat ze altijd deed, de keuze geven aan haar paard; Vrijheid of onder hoede van Iana, de keus lag aan Armani. Iana nam het bit uit haar mond en deed de gespen los om ook haar zadel eraf te halen en Armani er nu helemaal bloot stond, zonder tuig. Terwijl Iana het gerief op een droge plek legde draaide ze haar lichaam naar Armani en stak haar hand uit. "Kom meisje." Nu was het aan Armani. Als ze kwam zou ze waarschijnlijk Iana verkozen hebben, moest ze weglopen dan zou Iana haar ook laten gaan. Liever een paard de vrijheid geven als die dat wou dan opsluiten en er alleen maar problemen mee krijgen. Iana zuchtte, ging naar haar het tuig en nam dat in haar handen. Ietwat plagend deed ze alsof ze het over het paardje ging gooien maar liep er weer mee naar de stallen. Dat zou eigenlijk nog een serieus eindje stappen zijn dus liet ze het maar weer vallen. Eerst zich met Armani bezig houden, dat zou misschien wel het beste zijn. "Armani!" Op haar vingers fluitend probeerde ze het paardje een signaal aan te leren, waarmee ze altijd haar paarden riep. Eens zien of ze erop zou reageren.

Ze waren binnen no time aan de andere kant van het veld. Ze merkte dat Iana wilde stoppen, maar eigenlijk wilde ze omdraaien en net zo hard weer terug gaan. Maar Ze stopte toch. Misschien met moeite, maar ze stopte. Toen gebeurde er iets raars. Nou ja, Iana deed iets raars. Ze haalde eerst het zadel van haar af, en daarna ook nog eens het hoofdstel. Ze merkte dat ze helemaal vrij hier op het veld stond. Ze kon weg rennen. Als ze wilde. Maar ze wist dat als ze nu weg ging, ze voor zichzelf zou moeten zorgen. En dat kon ze niet. Ze was altijd gewend om verzorgd te worden, ze was niet in het wild geboren, dus ze had niet van haar ouders geleerd hoe het moest. Weggaan was dus gewoon geen optie. Iana stond met haar hand uitgestoken. Waarschijnlijk was het de bedoeling dat ze naar haar toe kwam. Maar ze hield wel van een dolletje. Ze boog haar hals en nam een paar happen van het gras. Maar ze hield ondertussen Iana wel in de gaten. Op een gegeven moment liep ze naar de hand van Iana toe. Ze snuffelde er aan. Nee, geen snoepje te vinden. Maar het zout aan haar hand is ook lekker.