Wild Horse

Jumper keek haar verwart aan. Maar hij zei er niks bij. Hij zou het niet weten, aan de ene kant wou hij niet werken, maar aan de andere kant hij kreeg eten in de winter. Misschien ging hij wachten tot na de winter en daarna zou hij proberen te ontsnappen. Zin om hier in een weide te staan, terwijl hij in de wildernis kon rond rennen, had hij niet. Hij snapte niet hoe Saricha het zo leuk vond bij de mensen. Maja, hij kon er beter een leuke tijd van maken in plaats van zo te mokken. “Ik weet het niet. Ik wil gewoon niet meer voor ze werken. “ Zei hij rustig. Niet gemeen bedoelt. Hij wou al die ellende niet meer. Hij zag na het rollen dat Saricha vies naar hem keek. “Wat moet ik anders? Het helpt me tegen de vliegen hoor. En liever dat dan al die Dazen.” Zei hij rustig. Maar hij vond het raar dat er geen vliegen rond haar zaten, en dat ze nog proper was. “Wat doe jij tegen vliegen? Al die tijd dat ik bij jou ben heb je last gehad van maar 1vlieg.”Hij vroeg het zich echt wel af. Misschien was het door haar lichte vacht? Ach dan had hij er later ook geen last van. Want hij werd witter met de tijd. Hij hoopte maar dat het dat was.

Nadat hij Reggi zo’n beetje had vuil gemaakt. En per ongeluk ook Saricha, waren ze over liefde bezig. Jumper zei niks toen ze zei dat hij het tegen Storm moest zeggen. Maar het viel hem op, toen hij het aan haar vroeg dat ze haar achterhand naar hem toedraaide. Jumper had er al spijt van. Hij stapte naar voren en stond stil naast haar. “Het spijt me. Ik wist niet dat het gevoelig lag bij je.” Hij drukte even zijn neus tegen haar wang aan. Hij vond het erg haar zo te zien. Maar besloot er verder niets over te vragen. Hij zweeg daarna maar ook over iets gemeen doen bij Reggi. Saricha draafde weg naar Reggi. Jumper keek hem beledigend aan. Jumper draaide zijn achterhand naar hen en draafde naar achter in de weide. Hij wou nu niets met hem te maken hebben. Hij ging liggen en stiekem keek hij naar de 2 tal. Saricha speelde met hem. Nu kon hij het niet meer aan, dat liet hem allemaal denken aan Mido. Hij begon dan maar –al liggend- te grazen. Het zachte gras smaakte zoet. Toen hij even niet oplette, viel er iets naast hem. Een appel. Hij keek naar boven en zag Saricha. Daarna keek hij naar Reggi.; Wat was zijn bedoeling toch? Hij nam de appel en beet die in 2, en at de stukjes op toen Saricha weer naar Reggi toe liep. Hij briesde. En stond weer op. Hij stapte naar het 2 tal maar bleef 2 tal meter van Reggi af. Zo dicht was hij de komende 3 dagen niet echt bij hem geweest. Toen Saricha Reggi liet struikelen keek hij haar verwart aan. Maar Reggi kon ermee lachen en ging speels achter Saricha aan. Jumper bleef staan. Hij wist het niet, zou hij wel om aandacht vragen, Reggi kwam voorbij hem, en van angst zette hij 2 passen naar achteren. Reggi suste wat, maar die taal kon Jumper niet verstaan. Weer smeet Reggi een stuk appel naar hem. Twijfelend nam hij het op en knabbelde erop. Ook Saricha kreeg nog een stuk appel. Dankbaar keek hij naar Reggi, maar vertikte een stap naar voren te zetten. Reggi verdween en Saricha zei iets. Hij knikte en zag hij Saricha ging liggen. “Ik stond in de weide –denk ik-. En hoorde een schel gehinnik. Zoals vaak ontsnapte ik uit de weide, en nieuwsgierig ging ik kijken. Jongens waren Storm aan het mishandelen. Het was te erg voor woorden. Ik schoot Storm te hulp. Maar niet veel later begonnen ze ook mij te mishandelen. Toen kwam Mido en hielp ons. Wij werden met ons 3en in een stal opgesloten. Mido Storm en ikke waren ernstig gewond. Uiteindelijk konden we ontsnappen. Na mijn behandelingen –dus ongeveer 2 weken later- nam Mido mij mee. Maar Liet Storm in de Manege. Sinds dien hadden wij elkaar 2 jaar niet meer gezien. Sinds kort ben ik ontsnapt en kwam ik Storm tegen. En werden we gevangen door Reggi. Dat is voor een verhaal kort te maken.” Zei Jumper Rustig. Hij wou vragen waarom ze daarnet haar achterwerk omdraaide naar hem toen hij vroeg dat zij een lover had .Maar dat durfde hij niet. Hij wou haar niet kwetsen. Als ze het wou zeggen. Zou ze het hem wel zeggen. Hij keek haar aan, maar wist niet welke emotie hij kon laten zien…

Saricha knikte zachtjes, ze begreep wel dat hij niet meer met of voor ze wou werken, ook al kon het voldoening geven als je samen iets had gepresteerd dat het onthouden waard was. Toen ze vies naar hem had gekeken toen hij onder de modder had gezeten grinnikte ze zachtjes, en hij leek jaloers om het feit dat ze zo goed als geen last had van de vliegen. Ze gniffelde zachtjes, "ach, een beetje van dit en een beetje van dat. Het helpt al dat ik zout in plaats van zoet bloed heb, dat stoot de dazen af, en ik ben helemaal wit dus ik absorbeer de hitte dus niet. Dazen gaan af op hitte punten, en omdat ik wit ben, kiezen ze eerder andere dingen die warmer zijn. De vliegen? Rollen in de juiste dingen denk ik, ik weet het niet. Ik heb het gewoon altijd zo gehad." Als ze een mens was geweest had ze haar schouders op gehaald.
Het onderwerp liefde, Saricha vond het dan nog zo mooi, maar het lag enorm gevoelig bij haar, toen Jumper dat door had stond hij plots naast haar en verontschuldigde zich, "je had het niet kunnen weten." Hij duwde zijn neus tegen haar wang, ze vond het lief dat het hem kon schelen dat het moeilijk lag, dat was een paar stappen verder dan de mentaliteit van andere hengsten! Ook was hij zo slim om het onderwerp te laten rusten, hij wou haar blijkbaar niet van streek maken.

Hij keek beledigd toen ze naar Reggi ging en draaide zijn achterhand naar hen toe, Saricha trok zich er momenteel niets van aan, want ze had hem uit zijn ooghoeken naar hen zien gluren. Hij graasde wat en keek op toen er een appel naast hem viel, hoe beledigd hij had gekeken toen ze naar Reggi was gegaan, nu was het een blik van dankbaarheid toen ze hem een appel gaf. Reggi en Saricha begonnen te spelen en Jumper stond ondertussen recht, niet zo goed wetend wat hij moest doen. Saricha begreep het wel, toen Reggi langs hem zette hij angstig een paard passen achteruit, hij probeerde Jumper wat te sussen, tevergeefs maar toch. Hij kreeg nog een stuk appel en Saricha pikte er ook nog snel eentje mee toen hij terug wegging. Het gras kriebelde aan haar buik terwijl Jumper vertelde hoe hij Storm was tegengekomen. "Wat lief dat je het voor haar opnam, veel paarden hadden dat niet gedurfd. En hoe mooi hoe jullie mekaar terug tegen zijn gekomen, dat is meer dan een gemiddeld paard durft te hopen in zijn leven," zei ze glimlachend, het was een mooi verhaal. En ze kon zijn gedachten, hij wou weten waarom ze daarnet zo gekwetst had gereageerd, maar hij was zo tactvol om het niet te vragen. Even leek ze het te willen zeggen, dan sloot ze haar mond weer en begon maar te grazen. Hij keek naar haar, niet zo goed wetend wat te doen en Saricha ging languit liggen in het zonnetje. Het litteken op haar buik van de operatie was nu zichtbaar, Jumper kon het goed zien, en Saricha had dat niet door.