Iana voelde de adrenaline door haar aderen gieren, voelde werkelijk haar handen trillen toen Blase begon te galopperen maar genoot vooral van de momenten die ze nu met Blase beleefde. Haar haren die in de wind vlogen, de wapperende manen die tegen haar vingers kriebelden en gewoon het gevoel dat je op een paard zat kon haar niet gelukkiger maken dan ze al was. Iana fixeerde zich op de eerste sprong en zette zich schrap toen Blase zijn voorbenen -zonder problemen- ophief en ze er beiden overvlogen. Voor vijf seconden had Iana getwijfeld maar nu waren al die twijfels opeens verdwenen, had ze ze in een hoekje gedrumd en was ze klaar voor de andere sprongen. Met haar rechterhand beloonde ze Blase met een schouderklopje. Een tevreden glimlach speelde rond haar lippen en haar blauwe ogen keken naar de groene heg waar ze toch haar twijfels bij had. Blase blijkbaar niet want die zette een paar extra galoppasjes en het had geen seconde geduurd of ze vlogen er ruim over. Iana liet een uitgelaten roep horen, lachte en liet alles gewoon op zich afkomen. Het water dat tegen haar benen kletste, de snelheid die Blase haalde voor de laatste sprong en uiteindelijk de afsprong die alles tot een perfect einde bracht. Met haar rechterhand wreef ze over haar voorhoofd en even leek het of ze weer ademhaalde. Alsof ze de hele rit haar adem had ingehouden en nu weer alles herbeleefde. Over enthousiast sprong ze van zijn rug, vloog ze Blase om de hals en drukte ze haar neus tussen zijn manen. "Ik hou van je jongen, je bent perfect." Het was niet meer dan een fluistering maar ze meende het uit het diepste van haar hart. Haar vingers verstrengelden zich in zijn manen en toen ze na vijf minuten uit geknuffeld was lachte ze liefjes. "Kom je mee jongen? Dan gaan we nog even wandelen." Ze nam een snoepje uit haar tasje en stak die vriendelijk naar hem uit. Die had hij zeker verdiend. Iana begon zelfs al na te denken aan een paar crossen die ze zou kunnen meedoen met Blase. Het kon niet anders dan dat ze de eerste prijs zouden halen, Blase was een natuurtalent en leek voor geen enkele sprong schrik te hebben. Een grijns sierde haar mond en tevreden dat ze was huppelde ze richting een groot rietveld. Met Blase aan haar zijde wandelde ze nog een eindje verder vooraleer ze halt hield en ze zicht hadden op het hele landschap van de bossen, velden en rivieren. Je kon het evengoed een grote heuvel noemen die heel het prachtige landschap weergaf. Met haar rechterarm over zijn rug en haar andere naast haar zij liet ze een tevreden zucht horen en hoopte dat dit nooit zo eindigen. "Kom je met me mee naar huis? Je nieuwe thuis?" Iana keek Blase met haar blauwe ogen aan en wist dat ze hem nooit meer wilde achterlaten. Dit was perfect, het moment was perfect, Blase was perfect. Terwijl ze nadacht over de dagen die ze met Blase zou meemaken leidde ze de hengst mee naar de voet van de heuvel en liet zich daar uitgelaten in het gras zakken. Nog een uurtje en dan zouden ze best terugkeren, alleen als Blase dat zou willen.
