Wild horse at the stables

De vorige keer had hij hier ook water kunnen vinden. Zijn lippen waren droog en gebarsten. Dit keer zag hij geen andere paarden achter het hek. Het hek was ook nog steeds niet gerepareerd, vorige keer had hij het kapot geschopt toen het hem had gebeten. Met een soepele sprong ging Esca over de stukken verbrijzeld hout heen. De bak zat weer vol met water. Met gulzige slokken dronk hij eruit. Zijn vacht was dof geworden van het voedselgebrek, behalve gras was er absoluut niets te vinden hier, geen bessen of fruit, helemaal niets. Zijn ribben staken uit, bijna al het vet was verdwenen. Ook wel logisch als je wist waar hij allemaal rondgezworven had. Nadat hij zijn dorst gelest had, ging Esca ook op zoek naar eten. Er waren hier een boel paarden, dat was te ruiken aan de vele verschillende geuren. Een kudde, en waar een kudde was, was eten. Dravend ging hij naar de andere kant van de weide en sprong ook daar over het hek heen. Esca stond nu op een boel stenen, plat raar genoeg. Geen eentje was groter dan de andere. Hij volgde zijn neus. Een heel groot gebouw doemde voor hem op, hij hoorde paarden. Voorzichtig zette hij nog een paar stappen naar voren. De paarden klonken niet paniekerig en hij rook eten, maar aan de andere kant: dit was onbekend gebied.

(en Amani)

Met tranen in haar ogen keek ze naar het fotolijstje. In het mooie, jong antieke lijstje met een soort blad om het fotolijstje zat een foto van haar lieve Blaze. De quarter horse was al oud geworden; 20 jaar en nog een beetje. Die lieve kanjer had haar met grootse geduld leren rijden op zijn rug. Hij was haar eerste pony. Eerst was het gewoon een ranch waar pony’s stonden die mensen leerden rijden. Blaze was de pony waar ze het eerst op had gemogen, haar allereerste les. Sanne was meteen verkocht op de quarter horse. Na ongeveer een jaar, toen ze 4 jaar was hadden haar ouders de pony gekocht voor haar. Op de foto waren Blaze en zij op een show. Hun laatste… alleen bij die gedachten stroomden de tranen over haar wangen. Met een woest gebaar veegde ze het weg. Met een teder gebaar streek ze over het glaasje en zette het lijstje voorzichtig op haar bureau. ’Sanne, kom je even?’ Hoorde ze haar moeders stem van beneden. Snel stak ze haar haar op in een staart en rende de trap af. Vragend keek ze haar moeder aan, zij had weer een schaapachtige glimlach op haar gezicht. Sanne ging tegen de deurpost leunen met haar armen gekruist over haar borst en keek nog vragender naar haar moeder. ’Ik weet een tijdsverdrijf voor je, om vrienden te maken.’ Sprak die grijnzend terwijl ze een briefje overhandigde met een adres. Goed, ze was nog geen steek verder gekomen hierdoor. Net toen ze haar mond opentrok om iets te vragen wendde haar moeder zich naar het nieuwe kookfornuis. Sanne zuchtte eens en trok de voordeur achter zich dicht. Ze pakte haar fiets en ging op weg. De route kende ze ongeveer wel, ze waren er langs gekomen bij de verhuizing en er was daar een huis in de buurt waar ze ook gekeken hadden. Haar wangen werden een beetje rood van inspanning. Sanne was ongeveer een halfuurtje aan het fietsen en keek nog eens op het briefje. Ze zuchtte en fietste door. Na een tijdje was ze bij haar eindbestemming; een stal, een soort ranch stal. Een frons bereek haar gezicht. Was dit het? Was dit het driekwartier durende ritje waard? Sanne zou het maar moeten zien. Met veel tegenzin liep ze ernaartoe. Een glimlach bereek haar gezicht even bij het zien van de losgelopen pony. De pony die niet bij de mensen hoorden. Kalm ging ze op een hek zitten, trok een lange grasspriet uit de grond en stak het in haar mond. Rustig bekeek ze het dier. Sanne zette haar twee vingers in haar mond en floot schel. ’He pony, zoek je iets?’ Grinnikte ze. In haar wangen verschenen kuiltjes, telkens als ze praatte of lachte.

fotolijstje: