Anger Management [Oliver]

Oliver sprak niet en bewoog geen spier in de tijd dat ze aan het eten was, en hield zijn grijsblauwe ogen koppig op het houten tafelblad gericht. Zijn rechterhand, die nadat hij deze terug had getrokken nog steeds op tafel lag, was tot een vuist gebald, maar dat was ook bijna het enige waaraan je duidelijk kon zien dat hij wist dat hij hier later spijt van zou krijgen.
Hij keek pas op toen ze overeind kwam, haar jas pakte en haar hand toen naar hem uit stak.
'Nou, kom je dan? Ik moet morgen vroeg op.'
Hij knikte kort, zijn kaken op elkaar geklemd, en kwam wankelend overeind uit zijn stoel. Hij negeerde haar uitgestoken hand, zichzelf er van overtuigend dat hij zelf prima kon lopen ondanks het feit dat hij nauwelijks recht kon blijven staan, en trok eveneens zijn jas aan voor hij voor haar uit naar de uitgang van het café liep.
Buiten was het kouder dan hij zich herinnerde, maar hij gaf geen kik toen hij voelde dat het zachtjes regende en keek even naar haar om.

Oliver had nog steeds wat moeite met recht lopen terwijl Morgana hem voor haar uit stuurde, haar hand tegen zijn rug. Zijn gebalde vuisten waren in de zakken van zijn jas verdwenen, hij deed de moeite niet zijn rits te sluiten toen er lichte regendruppels op zijn hoofd en schouders vielen maar hij versnelde wel zijn pas. De koele avondlucht deed hem goed, vooral na de benauwde ruimte waarin hij zich net bevonden had.
Zwijgend liet hij zich door de jonge vrouw sturen. Hij had geen flauw idee waar ze hem heen bracht maar wist wel dat ze steeds verder weg raakten van zijn eigen appartement, dat ergens aan de rand van de stad lag. Pas toen Morgana tot stilstand kwam stopte hij eveneens met lopen en leunde onwillekeurig tegen de muur achter hem, nog steeds zwijgend.

Alles zag Oliver met een soort waas voor zijn ogen, zonder dat het echt in hem door drong wat er gebeurde. Hij liet zich maar dirigeren als een marionet zonder ook maar enige weerstand te bieden, en het enige wat duidelijk was was dat hij waarschijnlijk weinig zou herinneren de volgende ochtend.

Waar in vredesnaam was hij? Zijn hoofd klopte, hij kon zich niet herinneren hoe hij in het vreemde bed terecht was gekomen en hij voelde zich misselijk. Met moeite werkte hij zichzelf overeind om op de rand van het bed te gaan zitten en wreef even in zijn ogen, voor hij een blik over zijn schouder wierp.
Fuck.
Morgana lag aan de andere kant van het tweepersoonsbed, nog steeds in slaap en de lakens tot haar hals opgetrokken.
'Shit...' Nog steeds met kloppend hoofd verborg hij zijn gezicht in zijn handen en kneep zijn ogen dicht.

'Je hoeft niet zo te schelden...'
Hij trok zijn brede schouders onwillekeurig iets op en balde zijn handen tot vuisten, zodat het grijze shirt tot een prop tussen zijn vingers werd gevormd.
'Het is erg beledigend.'
Hij klemde zijn kaken op elkaar, de spieren van zijn bovenarmen gespannen en zijn ogen strak gericht op zijn blote voeten. Hij moest daar zo snel mogelijk weg - het liefst was hij door de grond gezakt, maar een groter deel van hem wilde duidelijkheid over de nacht van tevoren. Hij was te dronken geweest om het zich te herinneren, zoveel was duidelijk, maar hij wist niet of dat voor Morgana eveneens gold.
Bijna bang om zich naar haar om te draaien trok hij zijn T-shirt over zijn hoofd, griste zijn spijkerbroek onder het bed vandaan en kwam toen overeind, zijn rug bijna tegen de muur. 'Oké,' begon hij, zo rustig als dat ging nu zijn hoofd klopte, 'Ik kan me niet meer herinneren wat er gebeurd is gisteravond en - en het spijt me als ik -' Hij stopte toen hij niet meer uit zijn woorden kon komen en leunde naar achteren tegen de muur, om zeker te zijn dat hij zijn balans niet verloor.

Fuck. Wat had hij gedaan?
Hij voelde zich opeens zo ontzettend machteloos, terwijl hij daar zo in alleen zijn boxers en T-shirt tegenover haar stond. Ondanks zijn lengte en brede schouders had hij het gevoel alsof hij elk moment in kon storten, alsof hij alle controle over zichzelf had verloren. Al zijn zelfrespect leek hij kwijt te zijn.
'We hadden seks, Oliver.'
Haar ogen keken hem recht aan en niet voor de eerste keer wist hij bijna zeker dat ze zijn gedachten kon lezen. Hij was nogal bleek weggetrokken.
'Maak er niet zo'n probleem van. Je hebt me niet gekwetst of pijn gedaan. Dus zeg alsjeblíéft geen sorry, want ik ga het ook niet zeggen.'
Deze woorden zorgden er niet bepaald voor dat hij zich kalmer voelde. Het liefst was hij zonder ook maar een woord te zeggen het appartement uitgestormd, maar dat kon hij toch niet maken?
Iets onverstaanbaars stamelend had hij in enkele tellen eveneens zijn spijkerbroek aangetrokken. Toen hij zich weer oprichtte pauzeerde hij even en moest diep ademhalen voor hij sprak. 'Ik - ik moet gaan. Het spijt me, oké? Maar ik - ik moet weg.'

Oliver stond ondertussen met zijn brede schouders tegen de deur van de kamer en had zijn linkerhand om zijn jas gesloten, die hij op de stoel had zien hangen. Morgana's woede was nu bijna tastbaar, maar hij keek niet weg en bewoog geen spier toen ze op hem afstapte en voor hem bleef staan. Zwijgend wachtte hij af tot ze iets zou zeggen.
En toen sloeg ze hem.
Een scherpe pijn trok voor een paar seconden door zijn kaak en was binnen enkele tellen weer verdwenen. In een reflex sloeg hij haar hand weg en greep nog net niet naar haar pols om haar tegen de grond te werken, maar het had niet veel gescheeld - ze had hem geslagen. Normaal gesproken had hij de ander een klap terug verkocht, maar nu kon hij niet veel anders doen dan naar haar kijken, een bijna onbegrijpende uitdrukking op zijn bleke gezicht.
'Ik zei... Zeg. Geen. Sorry. Kan het mij een fuck schelen als je weg moet.' Haar stem zorgde ervoor dat er een rilling door zijn lichaam ging. 'Je beledigt me met je fucking schuld, heb je dat niet door? En ik houd er niet van om beledigd te worden. Ik heb nergens spijt van en het is echt kut van je dat je je dan nog zo moet gedragen.'
Ze stapte weer achteruit waardoor Oliver het gevoel kreeg dat hij weer iets meer ademruimte had.
'Ga maar. Ik zie je vrijdag weer bij boksles.'
Hij bleef staan, aarzelend. Toen verdween zijn aarzeling en rechtte hij zijn rug. 'Als ik iets mag vragen, Morgana - wat heb ik fout gedaan? Afgezien van mijn excuses aanbieden?' Hij trok zijn wenkbrauwen iets op. 'Heb ik iets verkeerds gezegd? Heb ik je beledigd?'

De seconde dat hij zijn mond had gesloten had Oliver er spijt van gehad dat hij überhaupt gesproken had. Er was nauwelijks wat over van de soldaat die hij ooit was geweest, de man die maanden had overleefd in het Midden-Oosten en mensen had gedood, hij die wist hoe hij met een geweer overweg moest gaan en nog littekens had van de tientallen granaatscherven in zijn been.
Niets, helemaal niets leek er nog van over, afgezien van de woede die aangewakkerd werd toen ze daar zo stond.
'Je hebt niets verkeerds gezegd, maar je bent nog niet weg. Ik zei dat je weg moest en je bent er nog steeds.'
Ze bleef steeds pogingen doen de schuld bij hem te leggen, alsof hij degene was die fout zat. Terwijl zij toch echt degene was geweest die misbruik van hem had gemaakt.
Heel even dacht hij dat ze hem opnieuw een klap zou verkopen, tot ze hem de rug toe draaide.
'Ga weg,' snauwde ze, haar gezicht niet meer zichtbaar.
Zijn knokkels waren wit geworden. Zonder een woord te zeggen sloten zijn vingers zich om de klink, voor hij de kamer verliet en de deur misschien iets te luid achter hem dicht sloeg.

Buiten op straat, tegen de tijd dat hij zijn vest had aangetrokken, haalde hij zijn telefoon uit zijn zak en aarzelde heel even voor hij het laatst gebelde nummer in drukte.
'James?' Hij kreeg het voor elkaar zijn stem normaal te laten klinken.
'Francis!'
Ondanks alles verscheen er een kleine glimlach op zijn gezicht bij het horen van de jonge soldaat.
'Hey. Je bent thuis, toch? Zin om vanavond langs te komen?'
Hij voelde er niets voor alleen thuis te zitten, alleen met zijn gedachten.
'Tuurlijk, jongen. Moet ik nog iets meenemen?'
'Nee, ik regel alles. Ik kook.'
'Voor de verandering.'
'Mond houden, Robinson.'

Oliver vertelde James niet over Morgana of de bokstrainingen van vrijdagavond. Zwijgend luisterde hij in plaats daarvan naar de levendige verhalen van de ander, die het altijd voor elkaar kreeg zijn belevenissen in kleur en geur wist te beschrijven.
'Dus Hannah, Tristan en ik lagen daar, in complete stilte, en we - luister je nog?'
James liet zijn handen, die hij in zijn enthousiasme had opgeheven, zakken en nam een slok van zijn glas bier. Oliver had uit het raam zitten staren en had maar half meegekregen dat James aan een ander verhaal was begonnen. Hij schrok op toen hij werd aangesproken en glimlachte snel. 'Natuurlijk luister ik. Ga verder.'
Zijn vriend keek hem even aan, voor hij zijn glas neer zette. 'Ik denk dat je moet gaan slapen. Je ziet er moe uit.'
'Ik ben niet moe -' begon hij, maar James kapte hem af. 'Geen tegenspraak. Ik sta nog steeds boven je, Edurel.'
De oudere jongeman glimlachte vermoeid en kwam met behulp van de ander overeind van de bank. 'Goed, goed. Ik ga slapen.'
'Dat dacht ik.' James keek hem even met een scheve grijns aan. 'Mag ik op je bank slapen? Zoals in de goede oude tijd?'
'Straks wil je nog bij me in bed,' mompelde Oliver terwijl hij de gordijnen van de woonkamer sloot, net luid genoeg zodat James het kon horen. 'Maar dat is goed. Zolang je me morgenochtend niet wakker maakt.'

De hele week was Oliver niet in de sportschool te vinden. Hij wist niet waarom hij de plek met opzet vermeed, maar het was voor het eerst de laatste plek waar hij momenteel wilde zijn.
Dus vrijdagavond stond hij, vergezeld door James, in de zaal en probeerde zichzelf wat voor te bereiden op de training.
James, korter maar minstens net zo gespierd, was zich uit aan het leven op een boksbal enkele meters verderop terwijl Oliver zwijgend toekeek. Zweet glom op het gezicht en armen van de jongeman en zorgde ervoor dat de felgekleurde tatoeage glinsterde in het licht van de lampen aan het plafond.

James keek abrupt op bij het horen van haar stem, zodat de boksbal terugveerde en hem bijna raakte. Haastig zette hij een paar passen achteruit, hield met één hand de boksbal tegen en glimlachte de net gearriveerde vrouw vriendelijk toe. Hij pakte zijn handdoek van de bank, veegde het zweet van zijn bovenlichaam af en liep met stevige passen naar haar toe, niet merkend dat Oliver juist was blijven staan en met opzet deed alsof hij druk bezig was met de linten die hij om zijn knokkels wond.
Toen hij voor haar tot stilstand kwam stak hij zijn hand naar haar uit, de vochtige handdoek nu over zijn schouder. Tatoeage en littekens glommen nog steeds in het licht van de buizen boven zijn hoofd.
'James Robinson,' stelde hij zichzelf voor, met zijn gewoonlijke, luchtige manier van doen. Oliver kende de jongeman langer dan vandaag en wist dat hij alleen al door zich voor te stellen er voor kon zorgen dat meisjes als een blok voor hem vielen. Die kracht leek de jongeman nu eenmaal te hebben en hij maakte er nu en dan ook gebruik van.
Aan de andere kant was James de meest zorgzame man die hij waarschijnlijk ooit in zijn leven zou ontmoeten - als hij een meisje mee naar huis had genomen wachtte hij tot ze wakker was, om vervolgens in zijn keuken een ontbijt voor haar klaar te maken en te vragen of hij haar misschien ergens naar toe kon brengen.
Niet dat James goed kon koken, maar het ging om het gebaar.
'Ik ben een goede vriend van Oliver,' ging de jongere man verder met zijn verhaal nadat hij haar hand had geschud, en hij gebaarde even over zijn schouder. 'Ik ben hier vandaag alleen maar om te kijken, maak je geen zorgen.' Hij grijnsde scheef, zich misschien niet realiserend dat dat voor Morgana ook een andere betekenis zou kunnen hebben. 'En je zult over het algemeen niet veel last van me hebben gezien ik over een paar weken weer terug het leger in moet.'
Typisch, schoot het door Olivers hoofd. James vond het geweldig om op te scheppen over zijn positie en de dingen die hij wel allemaal niet gedaan had. Oliver merkte wel dat hij het altijd mooier maakte dan het in werkelijkheid was, maar vaak liet hij de ander maar.

Oliver leunde tegen de muur, zijn armen over elkaar geslagen, en keek zwijgend toe hoe James van Morgana's aandacht genoot. Hij zag gelijk haar verandering in gedrag, maar James, die de jonge vrouw nog nooit eerder had ontmoet en alleen wist wie ze was doordat Oliver hem haar naam verteld had, merkte natuurlijk niets op.

James plantte zijn rechterhand in zijn zij toen ze naar hem glimlachte en rechtte zijn rug iets zodat hij langer leek dan hij eigenlijk was (niet veel langer dan 1 meter 75).
'Het leger?' Haar enthousiasme zorgde ervoor dat er een zelfvoldane grijns op zijn gezicht verscheen. 'Dat is zó dapper van je. Zijn dat littekens op je borst?'
Hij haalde zijn schouders op, op het moment dat haar koude vingers contact maakten met zijn huid, alsof het no big deal was. 'Och, zoiets kun je nauwelijks littekens noemen,' zei hij op nonchalante toon, en grijnzend keek hij op haar neer. Hij kon niet horen hoe Oliver hem zo'n tien meter verderop zachtjes voor opschepper uitmaakte, en zelfs als hij het had gehoord had hij de jongeman geen ongelijk gegeven.
'En oh, wat een coole tattoo's! Cool hoor.'
Hij grinnikte zachtjes. 'Dank je wel.'
'Ik neem aan dat als je in het leger zit je maar flink moet trainen.' Hij knikte instemmend en wilde eigenlijk reageren, maar ze had haar aandacht alweer afgewend.
'Wat me eraan herinnert... Oliver?'
Nu pas kwam de gespierde man in beweging, kwam los van de muur en bleef onwillekeurig heel even staan toen hun blikken kruisten. 'Gaan we nog beginnen of wat? Ik heb een kutweek gehad.'
'Ben je al opgewarmd?' vroeg hij, een blik werpend op de kleding die ze droeg. Ze zag er niet bezweet uit. 'Want dan beginnen we daar gewoon weer mee.'

Het was Oliver niet ontgaan hoe Morgana naar zijn vriend had gekeken, en licht fronsend keek hij even naar de jongen enkele meters verderop. Hij wist niet of Morgana een poging zou doen hem aan de haak te slaan, maar als dat wel gebeurde moest Oliver dat hoe dan ook zien te voorkomen - voornamelijk om de andere jongeman te beschermen tegen de constante woede van de jonge vrouw die hij duidelijk nog niet op had gemerkt.
'Hé, Jamie,' begon hij quasi-nonchalant terwijl hij langzamer dan gewoonlijk de linten om zijn handen herstelde. 'Hoe is het eigenlijk met Cassie?'
Sinds enkele maanden had hij de jongeman voorgesteld aan zijn jongere nichtje, Cassie Wells, en ondanks dat hij sindsdien niet echt op de hoogte was gehouden van wat er nu tussen de twee gaande was, was hij toch nieuwsgierig naar of James haar nog had opgezocht.
Bingo. De jongeman sloeg zijn ogen neer, iets wat hij nauwelijks deed, en grijnsde. 'Het is ingewikkeld.'
'Maak dat de kat wijs.' Oliver was langs Morgana heen gelopen en begon de boksbal te herstellen zodat deze iets hoger hing.
'Ik denk niet dat ze me leuk vindt,' gaf de jongen met teleurstelling in zijn stem toe. 'Een soldaat is niets voor haar.'
'Jammer,' antwoordde Oliver. Hij hoopte de ander even aan te kunnen kijken, maar James had alleen aandacht voor zijn kapotte handschoenen. Zijn grijns was verdwenen.
Oliver richtte zijn aandacht weer terug op Morgana, draaide zich naar haar om en liep langs haar heen om twee stootkussens van de bank te pakken, die naast zijn sporttas klaar hadden gelegen. De vorige keer had hij ze ook gebruikt, en ze waren erg van pas gekomen.
In een paar tellen stond hij weer naast haar en hief zijn armen op, de stootkussens zo omhoog houdend.
'Ga je gang.'

James had zichzelf weer tot de orde geroepen en was richting de uitgang van de zaal gelopen toen Oliver had aangekondigd dat de training zou beginnen, tot hij zich bedacht en zich weer naar de twee om keerde. Zwijgend sloeg hij zijn armen over elkaar, leunde tegen de muur naast de deur en bleef kalm toe kijken.

Oliver zette zich gelijk schrap toen de eerste klap hard op het stootkussen terecht kwam. Hij kon merken - en voelen - dat Morgana de afgelopen weken aanzienlijk beter was geworden, maar hij had ook gemerkt dat er aan die constante woede niets was veranderd. Nog steeds keek ze hem met die zelfde koude blik aan. Er leek sinds die eerste training niets veranderd te zijn, afgezien van dat ze sterker was geworden. En Oliver wist niet zeker of dat nu een goede verandering was.
Toen hij het wel genoeg vond zette hij een stap terug, zodat ze hem niet meer kon bereiken tenzij ze eveneens een stap naar voren zette, en liet de stootkussens zakken.
'Oké. We gaan nu iets doen wat we nog niet eerder gedaan hebben en ik wil dat je goed luistert.' Hij legde de stootkussens terug op de bank. 'Je mag proberen mij te raken.' Hij haalde een nieuw lint uit zijn tas en wierp die in haar richting.

Oliver liep terug naar haar toe en bestudeerde haar even. Hij had haar eerst even stoom laten afblazen om ervoor te zorgen dat ze niet al haar woede gelijk op zijn hoofd zou gaan uiten, en toen hij zo naar haar keek had hij het gevoel dat dat redelijk gelukt was.
'Ik ga naar hiernaast,' deelde James iets verderop mee, voor hij los kwam van de muur, de deur opende en in de ruimte ernaast verdween. Oliver stak alleen zijn hand even naar hem op om aan te geven dat hij hem gehoord had, voor hij zijn ogen weer op Morgana richtte.
Ze was ondertussen begonnen aan het binden van de linten om haar handen, en gelijk zag hij dat ze het niet helemaal goed deed. Dus ging hij voor haar staan, pakte heel behoedzaam haar polsen vast alsof ze een kat was die elk moment haar tanden in zijn arm kon zetten, en trok het lint uit haar handen. 'Je doet het verkeerd.'
Hij had zijn vingers om haar pols gesloten. Zijn ruwe, getekende, zongebruinde hand vormde een scherp contrast met haar lichte huid, maar daar lette hij nu niet op - hij concentreerde zich nu alleen nog maar op het correct vastmaken van het donkerblauwe lint om haar hand.
Toen er zeker van was dat het lint strak genoeg vast zat zette hij snel een stapje naar achteren en hield haar het tweede lint voor. 'Probeer zelf de tweede te doen.'
Oliver liet zijn handen op zijn heupen rusten en nam de jonge vrouw in zich op. Hij was een stuk rustiger dan hij had verwacht maar hij kon niet voorspellen wat er zou gebeuren als ze zo naar hem uit zou gaan halen.

Oliver had heel eventjes alleen maar aandacht voor haar handen gehad, tot hij merkte dat ze het tweede lint netjes om haar knokkels had weten te binden zoals hij had voorgedaan. En toen hij zijn hoofd ietsjes op hief zag hij dat ze hem strak aan keek.
Nu leek het plotseling misschien toch niet meer zo'n goed idee om haar dit te laten doen, maar hij kon zich nu niet meer terugtrekken.
En ze zou hem niet echt kunnen raken, toch? Zelfs James had daar af en toe moeite mee. De enige twee mensen die dat in een één-op-één gevecht waren gelukt waren Tristan Santiago, een donkere jongeman van James' leeftijd die met boksen op was gegroeid en een oud-collega van hem was, en Malcolm Grey - maar dat was ook geen grote verrassing geweest.
Haastig wendde hij zijn blik af, zette een grotere stap achteruit zodat de afstand tussen hen genoeg was zodat ze hem goed kon raken en hief zijn onderarmen op.
Het enige wat hij zou doen was zichzelf verdedigen. Hij moest ervoor zien te zorgen dat ze hem niet zo ver kreeg dat hij naar haar uit ging halen, want dan hadden ze beiden een probleem.

Olivers uitdrukking was er een van opperste concentratie. Hij kon zich nu niet door iets anders laten afleiden, anders zou ze zijn verdediging kunnen doorbreken en dat was nu wel het laatste wat hij wilde en nodig had.
Maar ze was en bleef een amateur vergeleken met hem - hij, die jaren ervaring achter de rug had. En toch...
Hij fronste zonder dat hij het zelf opmerkte, alleen maar aandacht hebbend voor welke beweging ze na de voorgaande zou maken. Morgana was redelijk voorspelbaar en de eerste paar klappen wist hij met gemak te blokken. Hij moest zich op een gegeven moment echter schrap zetten toen haar slagen wat vinniger werden en ze uithaalde naar zijn maag. In een reflex wist hij te voorkomen dat ze zijn middenrif zou raken en hij dubbel zou slaan.
Daardoor had hij niet door dat ze nu ook haar benen was gaan gebruiken, en in zijn beweging om haar volgende slag te blokkeren stapte hij naar achteren, wankelde toen zijn been achter haar voet bleef haken en ging onderuit.
Met een klap kwam hij op de mat terecht, en hij bleef licht hijgend liggen. Dat had hij niet aan zien komen.
'Dat - dat was niet de bedoeling,' zei hij, nog steeds naar het plafond starend.

Waarom, in hemelsnaam, begon ze te lachen? Hij was nog steeds niet helemaal bijgekomen van de plotselinge val die hij had gemaakt, en de achterkant van zijn hoofd deed nog best pijn ook. Wat in godsnaam was er zo grappig dat Morgana, de vrouw die hem afgelopen weken elke vrijdag het leven zuur had gemaakt, in lachen uitbarstte?
Zijn borst ging nu iets langzamer op en neer toen zijn ademhaling weer regelmatig werd, maar het duurde nog enkele tellen voor hij zichzelf er toe kon brengen om overeind te gaan zitten. Hij werkte zichzelf eerst op zijn knieën en ging toen zwijgend in kleermakerszit tegenover haar zitten. Licht fronsend bleef hij naar haar kijken terwijl Morgana nog steeds niet bij kwam van het lachen. Het was nauwelijks verstaanbaar wat ze zei tot ze weer wat leek te kalmeren en naar hem glimlachte.
'Sorry, je lag er gewoon zo stomverbaasd bij en...' Ze begon weer te lachen en nu gingen Olivers wenkbrauwen omhoog. Zat ze hem nu uit te lachen?
'Dat geloof ik best,' antwoordde hij koeltjes, voor hij zichzelf overeind duwde en weer ging staan. 'Maar het was niet de bedoeling dat je me onderuit haalt, begrepen?' Hijzelf kon er duidelijk niet om lachen - hij was alles behalve vergeten wat er de afgelopen week gebeurd was.

Zwijgend klopte Oliver wat stof van zijn trainingsbroek, haalde zijn vingers even door zijn korte haar en keerde zich toen weer tot Morgana. Het lachen was haar duidelijk vergaan na zijn koele reactie, die ze blijkbaar niet van hem had verwacht.
Haar verlies - het kon hem op het moment weinig schelen of zijn gedrag haar aanstond of niet. Hij had het even helemaal gehad.
'Sorry.'
Zo zo, mevrouw kon toch haar excuses aanbieden. In de tijd dat hij haar nu kende kon hij zich niet één keer herinneren dat ze gemeend had gezegd dat iets haar speet.
Er kon een lichte glimlach vanaf terwijl hij langs haar heen liep. 'Geen probleem. Maar in het vervolg wil ik niet meer van dat soort geintjes zien.'
Hij keek om toen hij zijn naam hoorde.
'Oi, Francis.' James was weer in de deuropening van de zaal verschenen en glimlachte even. 'Ik ga alvast douchen. Hoe lang zijn jullie nog bezig?'
Oliver wierp een korte blik op de klok. 'Een kwartier, maximaal.'
'Top. Tot later.'
De jongen verdween weer.
'Sorry daarvoor,' zei hij koeltjes, voor hij zich weer tot Morgana keerde. 'Nog een laatste keer voor we gaan opruimen?'

Oliver knakte even met zijn knokkels en polsen voor hij opnieuw met zijn hand over de stof van zijn broek ging, Morgana met licht opgetrokken wenkbrauwen aankijkend. Ze gaf geen antwoord op zijn vraag of ze het nog één keer zouden proberen, was dat een ja? Ze zag er niet bepaald uit alsof ze er veel zin in had. Hij was hier nota bene voor haar - als zij liever weg ging dan kon het hem weinig schelen. Opnieuw; haar verlies.
Maar toen nam ze haar positie weer in op de mat, duidelijk makend dat ze nog niet van plan was terug te gaan, en hij volgde haar voorbeeld door weer tegenover haar te gaan staan en zich opnieuw op te stellen.
Opnieuw hief hij zijn armen in een verdedigende positie op, een lichte frons van concentratie op zijn al licht bezwete gezicht. 'Goed. Je weet wat je moet doen. En geen trucjes zoals die van net, dat wil ik niet meer zien.'
Hij herhaalde het maar even - hij vertrouwde die blik in haar ogen niet.

Getraind als hij was wist hij netjes al haar uithalen te blokkeren of simpelweg te ontwijken, en de oefening verloop precies zoals de bedoeling was - zij probeerde hem te raken en hij zorgde ervoor dat dat haar niet zou lukken.
Wat er toen gebeurde ging te snel voor hem om te zien wat er nu precies gebeurde - of het zijn fout was en dat hij niet snel genoeg reageerde om haar te blokkeren of niet - maar het volgende wat hij zag was hoe Morgana, na een luide kreet, naar achteren stapte en hem met vuur in haar ogen aankeek. De klap op zijn borst had niet eens zoveel pijn gedaan; zijn spieren hadden het grootste deel van haar kracht opgevangen. Ondanks dat was ook hij iets naar achteren gestapt en had zijn handen laten zakken.
'Fuck!' Haar stem galmde door de zaal. 'What the fuck deed je nou!'
Wat, dus het was zijn schuld? Hij had niet eens een idee wat er was gebeurd, hoe kon hij nu iets gedaan hebben?
'Rustig,' deed hij een loze poging om haar wat te kalmeren. 'Als je me nou eerst verteld wat er is gebeurd...' Het zag er duidelijk uit dat ze zichzelf pijn had gedaan. Ze had haar hand om haar pols gevouwen en haar ogen vulden zich met tranen.
'Volgens mij is het beter om er wat ijs op te leggen,' zei hij, wat in zijn oren ontzettend logisch klonk; had Hannah dat niet meerdere keren gedaan? Gewoon ijs op de zere plek leggen en dan wachten tot het over was?
'Of heb je het gebroken?'
Oh god, hij hoopte dat dat niet het geval was. Het was niet de bedoeling geweest om haar pols te breken - hoe zou ze dat überhaupt voor elkaar moeten hebben gekregen?

Shit. Dit zag er niet goed uit voor zowel Morgana als voor hem. Haar pols zag dik en rood en de tranen stroomden ondertussen over haar wangen - iets wat voor Oliver ronduit alarmerend was. Hij zei er echter niets over, wetend dat dat precies het tegenovergestelde zou zijn van wat ze zou willen, en trok zijn handschoenen uit. Hij nam de tijd niet om zijn spullen netjes bij elkaar te pakken en begon al naar zijn jas te zoeken.
'Shit... Moeten we nu naar het ziekenhuis?'
'Dat lijkt me wel het beste, ja,' antwoordde hij, ondertussen nog steeds rondkijkend naar zijn jas. Hij keerde zich pas weer naar haar om toen hij het blauwe jacket had gevonden. 'Ik ben niet bepaald een getrainde dokter dus het zou slim zijn om er iemand naar te laten kijken voor het geval je echt iets hebt beschadigd.'
Hij trok zijn jas niet aan, maar liep in plaats daarvan naar haar toe, legde het om haar schouders en tilde toen heel voorzichtig haar linkerarm op om zo goed en zo kwaad als het ging een soort bandage van zijn jacket voor haar te maken. 'Probeer het zo te houden, oké? Het is niet al te stevig maar het zou moeten helpen tot we bij het ziekenhuis zijn.'
Hij stapte achteruit en keek even naar het resultaat.
'Ik neem aan dat al dat boksen er toch voor zorgt dat iemand spieren van staal krijgt.'
Hij glimlachte nogal zuur. 'Dat zou je kunnen zeggen, ja.'

Oliver was al begonnen met lopen in de richting van de deur en hield deze voor haar open toen hij opnieuw haar stem hoorde en hij licht verbaasd omkeek. Waarom schoot ze niet een beetje op? Haar pols was gebroken, in vredesnaam. Ze was wel achter hem aan gelopen en stond nu naast hem.
'Oké, zullen we dan maar? Ik neem aan dat jij rijdt.'
Shit.
Dat was dus iets waar hij niet aan had gedacht.
'Eh...' Hij voelde de kleur langzaam wegtrekken uit zijn gezicht. 'Ja, tuurlijk. Denk ik.'
Hij had altijd zijn autosleutels onderin zijn tas zitten. Hij wist niet waarom, maar daar lagen ze al sinds de dag dat hij teruggekomen was.
Hij moest het maar gewoon proberen. Anders kwamen ze daar nooit en hij moest toch eens weer in een auto zitten - hij kon niet de rest van zijn leven afhankelijk zijn van het openbaar vervoer.
Hij sloot de deur achter haar en begon in zijn sporttas te rommelen, op zoek naar zijn autosleutels, terwijl de wildste scenario's door zijn hoofd schoten - hij kon tegen een auto aanrijden, ervoor zorgen dat tenminste één van hen het loodje legde, een botsing veroorzaken -
Hij haalde eens diep adem, rechtte zijn schouders en liep toen snel achter Morgana aan, de autosleutels in zijn hand geklemd.

‘We moeten een klein stukje lopen,’ zei hij voorzichtig, een snelle blik op de vrouw naast hem werpend. Hij zat er niet op te wachten dat ze nu kwaad op hem werd. ‘Ik loop altijd naar de sportschool maar het is niet al te ver hier vandaan.’
Hij bleef wat langzamer lopen zodat ze hem bij kon houden. Gezien het al laat op de dag was en de zon achter de gebouwen van de stad was verdwenen was het redelijk koud zonder zijn jas, maar hij hield wijselijk zijn mond en liep zwijgend door. Hij wist niet wat erger was – het vooruitzicht dat hij naar het ziekenhuis moest rijden, of het feit dat hij waarschijnlijk haar pols gebroken had. In ieder geval zag de toekomst er niet al te goed voor hem uit. Hij kon zijn vader al horen praten.
Zijn auto, die nu al voor maanden voor zijn huis geparkeerd stond en in de tussentijd niet aan was geraakt, was niet bepaald van het laatste model, maar het kon er mee door. Als het goed was kon de wagen hem van A naar B brengen en dat was waarvoor hij aangeschaft was.
Hij opende voor Morgana de deur van de passagiersstoel voor hij om de auto heen liep, zijn tas in de achterbak gooide en toen zelf achter het stuur ging zitten.
Meteen klemden zijn handen zich nogal krampachtig om het stuur. Dit was geen goed idee.

'We moeten hier weg.'
De stem behoorde tot een vrouw, maar niet de vrouw die naast hem in de passagiersstoel zat. Hij probeerde zijn ademhaling onder controle te houden, maar iets leek zijn luchtpijp langzaam dicht te knijpen, gepaard met de plotselinge herinneringen.
'Is er iets mis met de auto? Edurel? Edurel, zal ik -'
Hij kneep zijn ogen even dicht en wist zichzelf tegen te houden om de stemmen als vliegen van zich af te schudden.
Morgana's stem kwam haast als een redding en snel riep hij zichzelf tot de orde.
'Als je me niet wilt brengen ga ik wel lopen hoor.'
Ze klonk aangebrand - kwaad dat hij haar pols had gebroken, dat zijn auto een wrak was, dat hij inwendig het lef niet had het godvergeten gaspedaal in te trappen.
Er ging nog net een met moeite geforceerde glimlach vanaf. 'Nee, het is geen probleem. Als je moet lopen ben je nog verder van huis.'
In een langzamer tempo dan elk ander persoon zou hebben gedaan manouvreerde hij de auto de straat op. Zijn helblauwe ogen schoten naar zijn achteruitkijkspiegeltje om de paar seconden toen de auto versnelde en ze eenmaal goed en wel op de weg reden. Hij kreeg het maar niet voor elkaar om zijn grip op het stuur wat te ontspannen.
'Niemand gaat die auto uit, begrepen?'
Met zijn kaken op elkaar geklemd hield hij de weg in de gaten en probeerde zich te concentreren. Hij kon nu niet opnieuw verongelukken. Dat zou hij zichzelf nooit vergeven.
Niet dat hij zichzelf de eerste keer al had vergeven.
‘Ik ben al twee man verloren in vijf minuten tijd. Beter zorgen we er samen voor dat we hier weg komen en gaan wij niet ook de pijp uit.’
De hele weg naar het ziekenhuis aan de rand van het centrum was een levende hel. Toen Oliver goed en wel zijn auto had geparkeerd liet hij zijn trillende handen van het stuur glijden.
'Ga maar vast,' zei hij na enkele tellen stilte, zijn stem niet helemaal onder controle. 'Ik kom zo wel achter je aan.'

Morgana was de auto nog niet uit of Oliver zakte langzaam in de autostoel onderuit, voor zover zijn lange benen en brede torso dat toelieten. Over het dashboard kon hij nog net zien hoe de jonge vrouw het ziekenhuis in beende voor hij zacht kreunend een hand over zijn gezicht haalde en zijn ogen sloot. Dat was een complete mislukking geweest.
Waarom, in hemelsnaam, kon hij zich er niet gewoon over heen zetten? Niemand anders had zulke idiote problemen. Hij was een volwassen man, godverdomme.
Met handen die nog na trilden van de zenuwen stapte hij uit en deed de deuren van de auto op slot. Het was nog steeds redelijk fris en Morgana had zijn vest mee naar binnen genomen, maar hij had het in de auto zo warm gekregen dat hij geen last had van de wind en kou van de avond. Zijn telefoon viel bijna tussen zijn vingers uit op het asfalt toen hij deze uit zijn zak haalde.
Hij had geen idee of James thuis was. Hij verbleef momenteel bij Cassie - tenminste, hij zou naar zijn vriendin toe gaan tijdens zijn verlof - en het was al redelijk laat dus hij kon alleen maar hopen dat de jongere man op zou nemen.
Dit was niet het geval. Het enige wat hij te horen kreeg was James' opgewekte stem die hem vertelde dat hij momenteel niet bereikbaar was en als het dringend was, hij vooral een berichtje na de toon achter moest laten.
'Godsamme...' mompelde hij, het scherm wegdrukkend en weer terug naar boven scrollend. Zijn ouders had hij nu niet nodig en de rest van zijn contacten waren voornamelijk werk en kennissen met wie hij nauwelijks praatte.
Cassie. James had hem gezegd dat hij bij Olivers nichtje zou verblijven, misschien zou zij opnemen.
Enkele keren ging de telefoon over en keek Oliver eens naar de hemel, die donkerblauw was maar geen enkele ster vertoonde. Hier midden in de stad was dat niet heel vreemd, en de zon was nog maar net onder. Hij sloot zijn ogen even toen er op werd genomen.
'Cassie Wells?'
De stem van zijn nichtje zorgde ervoor dat er een kleine glimlach op zijn gelaat verscheen. 'Hi, Cas. Met Oliver.'
'Oliver!' Ze klonk verrast om hem te horen. 'Waarom bel je nog zo laat?'
'Nou, eh...' Hij stak zijn hand in de zak van zijn spijkerbroek en wierp een blik in de richting van de ingang van het ziekenhuis. 'Ik wilde James even spreken, maar hij neemt zijn telefoon niet op en ik vroeg me af of hij bij jou was.'
Het was even stil. 'Hij staat onder de douche.'
'Ah.' Hij begon het nu toch wel koud te krijgen. 'Laat dan maar zitten. Kun je vragen of hij me morgenochtend terug belt?'
'Natuurlijk,' zei ze en Oliver ademde langzaam uit. 'Welterusten, Cassie. Doe de groetjes aan James.'
Nadat hij had opgehangen keek hij opnieuw naar de ingang van het ziekenhuis. Zou hij achter Morgana aan gaan, of wachten tot ze terug naar buiten kwam? Hij had niet echt het idee dat ze op zijn aanwezigheid gesteld was.

Veel sneller dan hij had gedacht was Morgana al weer naar buiten gekomen. Hij had tegen zijn auto aan geleund, zijn handen diep verborgen in de zakken van zijn spijkerbroek. Ondertussen had hij het weer een stuk koeler gekregen - na de rit in de auto was de koele buitenlucht als een absolute verademing geweest. Hij had de radio aan gezet om niet in volledige stilte daar te hoeven staan, en om zich niet te hoeven concentreren op de beelden die voor zijn ogen langs flitsten.
Het zag er een stuk minder ernstig uit dan hij had verwacht toen de jonge vrouw zijn kant op kwam lopen. Ze had haar arm niet in een mitella maar alleen een enkel verband om haar hand en pols. En ze zag er alles behalve blij uit.
Hij richtte zich op en wilde om de auto heen lopen om een deur voor haar te openen toen ze sprak.
'Hé. Allergisch voor ziekenhuizen?' vroeg ze sarcastisch, en onmiddellijk spoelde er een onverwachte golf van woede over hem heen. Hij was al de hele avond gespannen geweest en alleen wat kunnen kalmeren toen ze binnen was geweest, maar de seconde dat ze begon te spreken moest hij zijn tanden op elkaar klemmen om een waterval aan kwade woorden tegen te houden. In plaats daarvan negeerde hij haar en deed de deur van de auto voor haar open zodat ze op de passagiersstoel zou kunnen gaan zitten.
'Klootzakken dachten dat het leuk zou zijn me tweehonderd euro te laten betalen voor een fucking verbandje. Oh ja, mijn pols is niet gebroken. Gewoon zwaar gekneusd.'
Hij keek niet op toen ze weer begon te praten en ging met de sleutels in zijn handen geklemd achter het stuur zitten. Even keek hij om zich heen en realiseerde zich toen dat zij nog steeds zijn vest had.
'Zou ik mijn vest misschien terug mogen hebben?' vroeg hij, niet naar haar kijkend terwijl hij de sleutels al in de auto stak en zijn deur vervolgens dicht trok. 'Ik breng je trouwens wel direct terug naar huis.' Het adres hoefde hij niet te vragen.