Thank God I'm not the only one who's uncomfortable [Oliver]

De warmte komt haar tegemoet wanneer ze de deur van het café opent. Snel kijkt ze om haar heen; Het café zit stampesvol met mensen. Geen enkel leeg plekje meer te vinden. Voorzichtig wurmt ze haarzelf tussen de menigte mensen door, met hier en daar een aantal keer: 'Sorry' en 'Pardon'. Al een tijdje staat ze in een hoekje van het café, wanneer een man haar in de gaten krijgt. Hij wenkt haar naar zijn tafeltje. 'Hé meiske. Wil jij een plekkie?' Somatra knikt even kort. 'Ja graag meneer.' De man staat op en kijkt haar aan. 'Hier. Speciaal voor jou.' Hij draait zich om en loopt weg, nog voordat ze hem kan bedanken. Snel laat ze haarzelf op de stoel neer ploffen, iets minder charmant dan ze normaal doet, maarja.

Na een tijdje zit ze haar handen te warmen aan een lekkere grote kop warme chocolademelk met slagroom. Met haar hoofd tegen het raam aan leunend, kijkt ze naar buiten, waar er een dik pak sneeuw ligt. Winter, haar favoriete seizoen. De natuur ziet er dan zo mooi uit in het wit. Af en toe neemt ze een klein slokje van haar chocolademelk, waarna ze weer haar hoofd tegen het raam aan legt.

'Wat kan het jou wat schelen wat me bezielt?'
Bleek weggetrokken van woede draaide Oliver zich naar zijn vader om. Matthias Edurel - lang, mager en met grijze strepen in zijn witblonde haar - was halverwege de oprit tot stilstand gekomen en keek zijn zoon met een ondoordringbare blik in zijn ogen aan, terwijl Diana nogal zenuwachtig in de deuropening was blijven staan, haar ochtendjas strak om zich heen getrokken tegen de kou buiten.
'Kan je niet gewoon accepteren dat ik verdomme bij moet komen van alles wat er gebeurd is? Ik kan nu niet op mezelf gaan wonen.' Oliver moest al zijn zelfbeheersing verzamelen om niet naar de man tegenover hem uit te vallen. Hij wist dat Matthias qua spieren ongeveer drie keer in hem paste, maar dat kon hem op het moment bitter weinig schelen.
'En zeg alsjeblieft niet dat ik te oud ben om nog thuis te wonen, want dat weet ik. Je hebt zelf met Grey gepraat, of niet?'
Diep ademhalend keek hij Matthias strak aan. Toen die geen antwoord gaf draaide hij hem de rug toe en wilde gaan lopen.
'Oliver?'
De stem van zijn moeder deed hem weer omkijken. Diana glimlachte even toen hun blikken kruisten. 'Kun je wat suiker voor me meenemen als je terug komt?'
Hij moest moeite doen om niet te lachen. 'Natuurlijk.'
Zonder zijn vader ook maar een blik waardig te keuren stak hij zijn handen in de zakken van zijn blauwe vest en beende de straat uit.

Toen hij door de drukke hoofdstraat liep verbaasde hij zich enigsinds over hoe druk het was, tot hij zich realiseerde dat het koopzondag was en de meeste winkels vandaag gewoon open waren. Onwillekeurig richtte hij zijn ogen op de grond een paar meter voor hem, om te zorgen dat hij niet tegen iemand aan zou lopen. De glazen van zijn bril was ondertussen zo nat dat hij nauwelijks iets kon zien.
Na zo'n vijf minuten door het centrum gelopen te hebben en hij het echt koud begon te krijgen stapte hij snel een café binnen, waar het zo'n vijf keer warmer was dan op straat zodat er onwillekeurig een rilling door hem heen ging. Zijn bril besloeg op het moment dat de deur achter hem dicht viel. Haastig nam hij zijn bril af, maakte de glazen schoon met zijn witte shirt en moest een paar seconden wennen aan hoe scherp zijn zicht opeens was.
Het was ontzettend druk in het café. Geen enkel tafeltje leek onbezet te zijn, afgezien van één lege stoel bij het raam.
Behoedzaam, zodat hij niemand aan stootte, liep hij om de tafeltjes heen om voor de jonge vrouw tot stilstand te komen. Hij glimlachte scheef toen ze naar hem op keek. 'Eh, hi. Er zijn geen vrije plaatsen meer. Is het een probleem als ik hier kom zitten?'

Even kort kijkt ze de jongeman aan.
'Euhm.. Nee. Ga zitten.'
Rustig drinkt ze het laatste slokje van haar Chocolademelk op en bestudeerd de jongen. Groot, gespierd, blond haar en een beslagen bril. 'Tissue nodig?'
Shit. Dat klinkt niet goed.
'Voor je bril bedoel ik.' lacht ze ietwat lachend. Onhandig vist ze een pakje tissues uit haar tas, om het vervolgens weer uit haar handen te laten vallen op de grond. Zuchtend bukt ze om het pakje te pakken. Wanneer ze omhoog wilt komen, stoot ze haar hoofd tegen de rand van het tafeltje.
Verdomme Somatra. Waarom kan je nooit eens normaal doen?
Met een schaapachtige uitdrukking op haar gezicht geeft ze het pakje tissues aan de jongeman.
'Ik heet trouwens Somatra Tahiri. Aangenaam kennis te maken.'

'Euhm.. Nee. Ga zitten.'
Er verscheen een warme glimlach op Olivers bleke gezicht. Door de kille wind was het bloed uit zijn wangen getrokken in een poging de rest van zijn lichaam warm te houden. 'Dank je.'
Hij ontspande toen hij zich langzaam op de stoel had laten zakken, en voor een paar tellen sloot hij zijn ogen even. Hij had er veel voor gegeven om de mensen om hem heen iets zachter te laten praten.
'Tissue nodig?' Hij keek naar haar op en glimlachte kort. 'Sorry?'
'Voor je bril bedoel ik.'
'Ah. Graag.' Zwijgend keek hij hoe ze nogal onhandig het pakje tissues uit haar tas pakte. Het was duidelijk dat ze zenuwachtig was, en hoewel Oliver het haar niet kwalijk nam zorgde het er niet bepaald voor dat hij zich er beter door ging voelen. Met een kleine glimlach pakte hij ze aan, nam zijn bril af en maakte met één van de doekjes de glazen grondig droog.
Hij keek opnieuw op toen hij merkte dat de man die hij eerder achter de toonbank had zien staan naast hem was verschenen en hem vragend maar vriendelijk aan keek.
'Oh, eh, gewoon een cappuccino, alstublieft.' De man knikte kort, glimlachte naar de jonge vrouw en verdween weer.
'Ik heet trouwens Somatra Tahiri. Aangenaam kennis te maken.'
Oliver had uit het raam lopen staren, weggezonken in gedachten, toen de vrouw tegenover hem zich plotseling voorstelde en hij op schrok.
'Oliver Edurel.' Hij knikte kort, een kleine glimlach op zijn gezicht.

'Oliver Edurel.'
Kort knikt ze naar de jongeman - die dus Oliver bleek te heten - en draait haar hoofd richting het raam. Buiten begon het weer te sneeuwen, grote vlokken dwarrelden naar beneden. Een stukje verderop van het café, aan de andere kant van de weg was een moeder samen met haar dochter aan het sleeën.
Sleeën. Dat deed ik ook altijd met mijn moeder.
Onwillekeurig kan ze haar blik niet van de 2 afhouden. Dit beeld, een moeder spelend met haar dochter, doet haar terugdenken aan de tijd toen haar iegen moeder nog leefde.
Zodra ze een traan over haar wang voelt lopen, pakt ze snel een tissue en veegt haar ogen schoon.

Toen de jonge vrouw blijkbaar niet van plan was de conversatie verder voort te zetten wendde hij zijn blik weer af om uit het raam te kijken. Ondanks de drukte die in het café heerste was hij toch blij dat hij de keuze had gemaakt om naar binnen te gaan in plaats van buiten door de kou verder te lopen. Hij kon zien hoe verscheidene mensen hun kragen hoger op trokken tegen de scherpe wind, terwijl anderen duidelijk genoten nu het weer niet langer warm en broeierig was.
Hij keek op toen de man weer naast hem verscheen en het kopje koffie voor hem op de tafel zette. Hij glimlachte even, viste zijn portemonnee uit de zak van zijn blauwe vest - dat hij nog steeds aan had - en gaf de man zwijgend het geld dat hij voor de cappuccino moest betalen.
Toen de man was vertrokken trok hij zijn vest uit en legde deze achter zich over de leuning van zijn stoel, voor hij zijn koude vingers om het warme kopje sloot.
Hij schrok onwillekeurig toen hij zijn ogen weer op Somatra liet rusten. Huilde ze nou?
'Hé, gaat het wel?' Hij deed een poging om haar recht aan te kijken.

'Hé gaat het wel?'
Oliver keek haar even recht aan. Voorzichtig geeft ze hem een glimlach terug.
'Jaa het gaat. Even wat herinneringen. Dankje'
Snel wendt ze haar blik af van de moeder en dochter en richt haarzelf op Oliver.
'Woon je hier in de buurt?'
Snel wenkt ze de barman om naar en hen toe te komen. Zodra de man bij hun tafeltje staat besteld ze een Espresso.
Ze maakt de knopen van haar zwart-witte manteljas los, en hangt deze over de stoelleuning. Daaronder heeft ze een simpel, donkerblauw shirtje aan met een spijkerbroek. Aan de riem van haar broek, hangt haar pieper, waarmee ze wordt opgeroepen als er een melding binnenkomt op heg Politiebureau.

'Ja, het gaat. Even wat herinneringen. Dank je.'
Oliver knikte kort. Dat kon hij begrijpen. 'Ah. Sorry.'
Hij nam een klein slokje van zijn nog warme koffie om zeker te zijn dat hij zijn tong niet zou branden, en keek toen opnieuw naar haar op. 'Woon je hier in de buurt?'
Hij haalde weinigzeggend zijn schouders op. 'Een eindje hier vandaan. Als je in een stevig tempo loopt ben je er in twintig minuten.'
Voor hem was dat geen probleem - met zijn conditie rende hij zo een paar kilometer in een half uur. Maar hij zag het meisje tegenover hem er niet echt voor aan om dat te evenaren, met haar chique mantelpakje.
'En jij?' Hij zette zijn kopje op tafel en keek haar aan. 'Ik kan me niet herinneren dat ik je in de buurt gezien heb. Al moet ik zeggen dat ik hier ook pas een tijdje weer ben.'

'Een eindje hier vandaan. Als je in een stevig tempo loopt ben je er in twintig minuten.'
Ze knikt. Voor zo'n iemand zag ze hem wel aan: Een jongeman die alles doet om fit te blijven.
Ondertussen staat de man naast hun tafeltje bij wie ze haar Espresso heeft besteld. 'Dankje. Ik betaal straks.' Zegt ze tegen de ober.
'En jij?' Hij zette zijn kopje terug op de tafel.
'Ik kan me niet herinneren dat ik je in de buurt gezien heb. Al moet ik zeggen dat ik hier ook pas een tijdje weer ben.'
Ze glimlacht even naar hem.
'Ik woon hier inderdaad nog niet zo lang. Ik ben overgeplaatst van bureau. Ze hadden hier een Rijksrecherche nodig dus hebben ze mij nu.' Verteld ze aan hem. 'Het kan dus zijn dat je me vaker tegenkomt als ik in dienst ben.' Ze glimlacht even.
'Wat voor beroep doe jij trouwens? Je weet nu van mij dat ik Rijksrecherche ben.'

'Ik woon hier inderdaad nog niet zo lang. Ik ben overgeplaatst van bureau. Ze hadden hier een Rijksrecherche nodig dus hebben ze mij nu.'
Oliver glimlachte even. Rijksrecherce. Dat was nog eens iets wat je met trots kon zeggen. Als hij het zich goed herinnerde bezette de broer van zijn moeder een of andere hoge functie waar hij allemaal het fijne niet van wist.
Zijn vingers waren nu een stuk warmer dan toen hij binnen was gekomen, maar zijn koffie was nog steeds te heet om te drinken dus hij liet het kopje nog even met rust en luisterde hoe ze verder ging.
'Het kan dus zijn dat je me vaker tegenkomt als ik in dienst ben.' Ze glimlachte naar hem, en hij schonk haar een scheve grijns.
'Wat voor beroep doe jij trouwens? Je weet nu van mij dat ik Rijksrecherche ben.'
Ah. Dat had hij kunnen verwachten.
Hij zuchtte diep, een hand door zijn haar halend, en wierp een korte blik naar buiten. 'Nou, eh... Ik was soldaat voor zo'n drie, vier jaar. Nu ben ik al een paar maanden werkeloos, gezien ik volgens mijn therapeut rust nodig heb.'

Oliver zuchtte even diep.
'Nou, eh... Ik was soldaat voor zo'n drie, vier jaar. Nu ben ik al een paar maanden werkeloos, gezien ik volgens mijn therapeut rust nodig heb.' vertelde hij haar.
Rustig knikte ze, terwijl ze voorzichtig een slokje van haar nog veel te hete Espresso nam.
'Dat is een, eh.. Heftig beroep.' zei ze. 'Maar ook een beroep waar je serieus trots op mag zijn.'
Soldaat. Vandaar dat hij dus zoveel moet trainen. Zwaar beroep. Fysiek en emotioneel kan het je helemaal stuk maken.
'Mag ik vragen waarom je de rust nodig heb? Trauma's van uitzendingen? vroeg ze voorzichtig, niet wetende wat voor reactie ze van hem kan verwachten.

'Dat is een, eh.. Heftig beroep.' zei ze. 'Maar ook een beroep waar je serieus trots op mag zijn.'
Oliver kon het niet laten. Er verscheen een bijna spottende glimlach op zijn gezicht toen hij zijn ogen neersloeg. Soldaat en eervol. Dat klonk in zijn oren niet echt als een kloppende combinatie. Hij ging er echter niet op in en liet haar uitpraten.
'Mag ik vragen waarom je de rust nodig heb?'
Fijn. Daar zat hij dus niet op te wachten.
'Trauma's van uitzendingen?'
Hij knikte alleen kort. Hij voelde er heel weinig voor om midden in een overvol café daarover te gaan lopen vertellen.

Toen ze merkte dat hij er niet over wilde praten, besloot ze te stoppen over dat onderwerp.
'Het spijt me om over dat onderwerp te beginnen.' en ze gaf hem een scheve glimlach.
Voorzichtig, en met een vast ritme roerde ze met haar lepeltje in haar Espresso, om hem af en toe naar haar mond te brengen om even te proeven of hij al drinkbaar was.
'Nog hobby's?' besloot ze verder te gaan, het Soldaten onderwerp laten rusten.
Zelf kon ze al wel bedenken dat hij ervan hield om te trainen. Urenlang hardlopen, misschien zelfs wel een beetje boksen. En waarschijnlijk dagelijks te vinden in de sportschool. Maar ze wilde weten wat deze stoere soldaat naast al dat trainen in zijn normale leven deed. Wat hield hem bezig?

Oliver had onwillekeurig zijn ogen op het tafelblad gericht, maar keek weer op toen ze verder ging met praten. 'Het spijt me om over dat onderwerp te beginnen.' Hij knikte opnieuw, een licht geforceerde glimlach op zijn gezicht om te laten zien dat hij haar vergaf. Het lag misschien nog iets te dicht aan het oppervlak dan hij had gedacht.
'Nog hobby's?' Hij richtte zijn lichte ogen weer op haar en glimlachte opnieuw, deze keer gemeend. Hij nam een slok van zijn koffie, die nu de juiste temperatuur had, voor hij antwoord gaf. 'Ik boks. Ik doe aan hardlopen. En ik lees veel.' Hij grijnsde onwillekeurig en wreef even langs zijn hals. 'Niets speciaals.'

Oliver nam eerst nog even een slok koffie voordat hij antwoord gaf.
'Ik boks. Ik doe aan hardlopen. En ik lees veel.' Hij grijnsde onwillekeurig en wreef even langs zijn hals. 'Niets speciaals.'
Ze glimlacht even naar hem. Zie je wel. Boksen en hardlopen
'Lezen. Doe ik ook graag.' Meldde ze hem. Zelf besteed ze vaak uren per week aan het lezen van boeken. Het liefst boeken uit de Engelse literatuur, zoals Pride and Prejudice. Maar ook houdt ze van een lekkere roman op zijn tijd.
'Nog favoriete typen boeken?' Vroeg ze geïnteresseerd, aan het bedenken wat voor soort boeken deze jongen zouden imponeren.

Olivers blik was naar buiten afgedwaald, en heel even bleven zijn ogen rusten op een man aan de andere kant van de weg, die de kraag van zijn donkere jas omhoog had gezet tegen de scherpe wind.
Was dat Grey? Hij fronste licht maar schudde toen kort zijn hoofd. Malcolm Grey zat honderden kilometers hier vandaan.
Hij keek voor een fractie van een seconde naar zijn horloge en realiseerde zich dat hij zijn moeder had beloofd om suiker te halen. Dat zou hij op de terugweg wel doen.
'Nog favoriete typen boeken?'
Aan de ene kant vond hij het nogal vreemd dat ze zo geïnteresseerd in hem was, maar hij was blij dat ze het niet langer over zijn tijd in het leger hadden dus gaf hij rustig antwoord. 'Niets specifieks, om eerlijk te zijn.'
Toen hij over zijn schouder keek merkte hij dat het een stuk rustiger was geworden.

De jongeman leek even een moment diep in gedachten te zijn verzonken, terwijl hij naar buiten staarde, voordat hij antwoord gaf.
'Niets specifieks, om eerlijk te zijn.'
Ze knikte even kort en draaide haar hoofd naar de plek waar hij net naar keek. Er liep een doodgewone man, met zijn kraag omhoog tegen de gure wind. Toch bleek hij deze man te kennen, anders bleef hij er nooit zo lang naar kijken.
'Een bekende van je?' Vroeg ze aan hem.
Voorzichtig neemt ze nog een slok van haar Espresso die gelukkig nu wel drinkbaar was zonder je mond gelijk helemaal te verbranden. De sterke aroma doet haar stiekem even genieten van dat moment.

Oliver keek nog voor de laatste keer naar buiten, maar de man was al verdwenen. Hij glimlachte nogal geforceerd toen hij zag dat Somatra naar hem keek, tot hij zich realiseerde dat ze iets had gezegd.
'Oh, eh... Nee. Ik dacht dat ik hem kende. Hij leek erg op mijn bevelhebber, snap je.' Hij keek even naar zijn half lege kopje koffie. 'Maar gezien die zo'n paar honderd kilometer hier vandaan is, is dat praktisch onmogelijk.' Hij trok zijn brede schouders iets op, gedeeltelijk doordat de deur weer open was gegaan en er een koude windvlaag even langs zijn nek ging. 'En om eerlijk te zijn hoef ik hem ook voorlopig niet meer te zien, hoe erg hij me ook geholpen heeft.'
Hij keek naar de jonge vrouw op en glimlachte flauwtjes.

'Oh, eh... Nee. Ik dacht dat ik hem kende. Hij leek erg op mijn bevelhebber, snap je.'
Ze knikte, en glimlachte eventjes lief naar Oliver. Snel neemt ze nog even een slok van haar Espresso, waarna de kop leeg is.
'Maar gezien die zo'n paar honderd kilometer hier vandaan is, is dat praktisch onmogelijk.'
Snel trok de jongeman zijn schouders op tegen de gure wind, nadat er een man van middelbare leeftijd het café binnen was komen lopen.
'En om eerlijk te zijn hoef ik hem ook voorlopig niet meer te zien, hoe erg hij me ook geholpen heeft.'
Oliver glimlachte even flauwtjes naar haar, waarop ze terug glimlachte.
'Daar kan ik me min of meer eigenlijk wel iets bij voorstellen, in jouw geval.'

'Daar kan ik me min of meer eigenlijk wel iets bij voorstellen, in jouw geval,' antwoordde ze, en Oliver glimlachte terug. 'Dank je. Ik werk nu tijdelijk op een manege buiten de stad om wat afleiding te krijgen.'
Het was inderdaad een goede afleiding, en hij was Grey ontzettend dankbaar dat de man iets voor hem had geregeld.
Hij keek even op zijn horloge en rechtte zijn rug. 'Oh, eh... Ik moet nog iets bij de winkel halen.' Hij pakte zijn vest en kwam overeind van de stoel.

korte post is kort sorry

De jongeman glimlachte even naar haar.
'Dank je. Ik werk nu tijdelijk op een manege buiten de stad om wat afleiding te krijgen.'
Ze knikt naar hem en glimlacht kort.
'Goede afleiding inderdaad. Ik heb wel eens het Politiepaard van een collega mogen verzorgen. Echt lieve dieren.' Stemt ze in.
Snel keek Oliver op zijn horloge en stond op.
'Oh, eh... Ik moet nog iets bij de winkel halen.'
Zelf stond ze ook op.
'Ik ga ook maar eens. Ik heb zo weer dienst.' Ze steekt haar hand uit naar Oliver. 'Het was aangenaam kennis met je te maken Oliver. Hopelijk komen we elkaar vaker tegen.'

Oliver keek licht verrast om toen Somatra haar hand naar hem uit stak, maar in plaats van haar vreemd aan te kijken glimlachte hij vriendelijk en schudde haar hand. 'Hopelijk tot ziens.' Hij moest toegeven dat hij dat inderdaad hoopte - hij kende hier bijster weinig mensen en de personen die hij ontmoette waren gewoon niet zijn type. Als het op het kiezen van vrienden aankwam was hij ongelovelijk selectief, maar deze jonge vrouw was tenminste interessant.
'Misschien lopen we nog een stuk op.' Hij trok zijn vest aan en ging haar voor het café uit. 'Ik moet richting het centrum.'

'Hopelijk tot ziens.'
Somatra glimlacht en knikt lichtjes naar de jongeman. Ze beviel hem wel. Eindelijk eens een ander figuur naast al die mannelijke collega's die denken grappig te zijn. Oliver was eens... interessante jongen.
'Misschien lopen we nog een stuk op.' Hij trok zijn vest aan en liep voor haar het café uit. 'Ik moet richting het centrum.'
Snel knoopt ze haar jas dicht, en doet haar sjaal om haar nek, voordat de koude wind haar kraag in kon kruipen.
'Is goed, het politiebureau is in het centrum.' zegt ze glimlachend tegen Oliver terwijl ze haar pas versneld om naast hem te komen lopen.

Er verscheen voor het eerst in tijden een echt warme glimlach op zijn gezicht toen Oliver de deur van het café achter zich had gesloten en de jonge vrouw mededeelde dat ze dezelfde kant als hij op moest - richting het winkelcentrum. Zijn handen waren verder weggezonken in de zakken van zijn blauwe vest, om er voor te zorgen dat ze niet al te erg zouden afkoelen, en hij wilde verder lopen toen hij merkte dat ze achter was geraakt. Snel bleef hij staan en wachtte even tot ze weer naast hem liep. 'Sorry,' bood hij snel zijn excuses aan. Dat had hij vaker - vooral als hij alleen liep kreeg hij de neiging om er flink het tempo in te zetten. Nu bleef hij echter wat langzamer lopen zodat ze hem bij kon houden.
Toen het een tijdje stil was geweest keek hij op haar neer en glimlachte scheef. 'Zijn er momenteel belangrijke dingen waar jullie mee bezig zijn?'

Om haar weer bij te laten lopen, hield Oliver zijn pas in.
'Sorry,' bood hij snel zijn excuses aan.
Ze glimlacht oprecht terug. 'Geeft niet. Ik ben wel wat rennen gewend.'
Vooorzichtig trekt ze haar kraag iets omhoog, omdat de wind door haar sjaal toch hier en daar een weggetje vind om binnen te dringen.
Oliver keek naar haar op en glimlachte scheef.
'Zijn er momenteel belangrijke dingen waar jullie mee bezig zijn?' Vraagt hij aan haar
Zelf schud ze even met haar hoofd.
'Momenteel niet. Een aantal misdaden zoals ongelukken enzo, maar geen moorden of iets in die richting. Gelukkig.' Zegt ze er iets zachter achteraan. Gelijk moet ze terugdenken aan de keer dat ze met een andere recherche uit de stad ernaast een moord op moest lossen op een jonge vrouw. Vreselijk, als je zo'n jong en onschuldig iemand snel uit zijn of haar leven moet halen. Triest.