It's my heart beating against yours. [Perrie]

Pasqual voelde hoe zijn hart in zijn keel klopte. Met een glimlach keek hij even naar Perrie, alvorens weer naar Papalita te kijken. Zijn besluit was om er gewoon op te klimmen, Perrie voorop, hij erachter. Later zouden ze de koets wel weer ophalen. Zijn hand gleed als vanzelf in die van Perrie terwijl hij met een glimlachje naar haar keek. Het was.. hij kon het nog niet helemaal bevatten. Zijn duim streek lichtjes over Perrie's hand en al zijn spieren waren op een vreemde manier gespannen. Ontspannen, maar gespannen tegelijk. Het voelde vreemd om nu haar tot zijn vriendinnetje te kunnen benoemen, maar ondertussen.. hij had er vrede mee. Hij zou wel zien waar het strandde.
De wind streek over zijn gezicht en maakte dat hij een koude rilling langs zijn ruggengraat voelde. Om Perrie uit de wind te halen, trok hij haar naar zich toe zodat haar gezicht op zijn borstkas kon rusten. Ontspannen haalde hij adem terwijl hij rustig om zich heen keek. De wind dwong hem dat hij zijn ogen tot spleetjes moest maken, anders kwam er te veel troep in. Zijn moeder kwam op ze afgelopen, keek ze even vertwijfeld aan, maar iets in Pasquals blik wierhield haar ervan om ook maar iets op hen aan te merken. Zwijgend keek ze naar haar zoon die met Perrie tegen zich aan stond. Uiteindelijk besloot ze toch wat te zeggen.
"Wat zijn de plannen?" Pasqual keek even op, glimlachte vaagjes naar haar. Even streek hij met zijn duim over Perries wang en draaide zich toen naar zijn moeder.
"Ehm, ik wou eigenlijk Papalita meenemen naar Perrie, dat we haar morgen terugbrengen en op die manier dat we naar haar huis gaan." Het kwam er krom uit en klonk nogal onlogisch. Zijn moeder knikte naar hem, liep weer terug naar Papalita en kwam toen op een gegeven moment aanzetten met het paard en de koets. Pasqual glimlachte naar haar, drukte een kus op Perrie's wang, liep toen naar zijn moeder toe, omhelsde haar kort en nam Papalita van haar over. Zijn moeder groette Perrie en liep toen weg. Pasqual draaide zich weer naar Perrie en pakte haar hand vast. Hij begeleidde haar weer op de koets en nam naast haar plaats.
"Ik had de beste avond sins tijden." Zei Perrie terwijl ze tegen hem aangeleund zat en hem een kusje op zijn wang gaf. Hij glimlachte.
"Dat is fijn om te horen. Ik moet bekennen dat ik ook in tijden niet zoveel plezier gehad heb." Papalita liep braaf door dus vond Pasqual het wel oké om kort even de teugels los te laten. Hij nam Perrie's gezicht in zijn handen en drukte zijn lippen voorzichtig op de hare. Een fontein van onverklaarbare en ongrijpbare gevoelens vlogen door zijn lichaam, de warrige gedachtes die hij had gehad, verloor hij en niets viel hem meer op, behalve de aangename warmte en het prettige gevoel van haar lippen op de zijne.
Door het hobbeltje in de weg merkte hij op dat hij nog steeds op een koets zat. Gauw nam hij de teugels in handen en lachte vrolijk naar Perrie. Na een tijd te hebben gereden waren ze bij Perrie's huis. Hij hielp haar weer van de koets af en stond toen wat onwennig met Papalita. Hij wist niet waar hij haar kon stallen.
Maar na Papalita te hebben gestald, de spullen op te hebben geruimd en naar binnen te zijn gegaan, waren ze dan echt alleen.

- Het einde even 'versneld'. Let the afterparty get started! -

Met zijn tweeën stonden ze buiten. Waarop ze wachtten wist Perrie niet precies, maar het wachten buiten werd al een stuk minder erg met Pasqual aan haar zijde. De wind kwam wat opzetten, en het was toch redelijk fris. Maar dat maakte niet uit want ze zouden straks toch naar haar huis gaan, en daar was het lekker warm. Ze voelde hoe Pasqual haar tegen zich aantrok, en ze onstpande zich helemaal. Even sloot ze haar ogen, en droomde even van het feit dat ze nu een stelletje waren. Ze wist nog wel door die lelijke val in het park waardoor ze hem leerde kennen. Thankyou Vans, dacht ze bij zich zelf. Ze opende haar ogen toen ze iemand wat hoorde zeggen. De stem klonk als die van Pasqual' moeder. En inderdaad het was zijn moeder. Vrolijk glimlachte ze naar haar. "Wat zijn de plannen?" Had ze gevraagd. Pasqual vertelde wat ze ze gingen doen. Zijn moeder knikte en liep weg, kwam later weer terug met Papalita, die er helemaal klaar voor was. Ze grijnsde naar Pasqual toen die haar een kus op de wang gunde, en zwaaide naar zijn moeder die naar een knuffel van haar zoon weg ging. Samen liepen ze de koets op. Het was daar nog kouder, en het zou nog erger worden als de koets in beweging kwam, maar verder had ze niet echt last van de kou want ze zat dicht tegen Pasqual aan, en dat scheelde toch echt een hele boel.
Na een tijdje onderweg te zijn liet Pasqual de teugels los. Perrie keek hem even met een verbaasde blik aan. Wat deed hij nou? Maar ze kwam er snel genoeg achter toen hij zijn handen op haar wangen legde en zijn lippen weer op de hare drukte. Man hier kon ze geen genoeg van krijgen. In eens had ze het niet koud meer, en verschillende gevoelens kwamen naar boven. Hij liet haar hart sneller slaan, en haar hoofd op hol slaan. Wat iemand wel niet met je kon doen. Na een even pakte Pasqual de teugels weer beet. Ze keek met voldoening voor zich, en wist dat dit nog niet het einde van de avond was. Na een tijd kwamen ze eindelijk bij haar huis uit. Ze hadden Papalita naar de buren gebracht, en in de stal gezet. Met de sleutel opende ze de achter deur van het huis en klikte met een knopje alle lichten aan. Zo handig. "Nou dit is dan mijn huis." Zei ze met een grijns terwijl ze een rondje draaide. Het was een open keuken, en dat maakte het wel gezellig. Vond ze zelf. Snel liep ze naar de gang waar ze haar jas op hing en haar hakken uit schopten. "En wil je wat drinken?" Zei ze met een glimlach. Ze gebaarde dat hij kon gaan zitten op de bank, als hij dat wou. "Ik zal je straks boven rondleiden, ik denk dat we daar ook wel komen." Zei ze met een grijns en liep naar de keuken.

Na Papalita bij de buren te hebben gestald liepen ze naar Perrie's huis. Pasqual vond het een leuke uitstraling hebben, het huis van Perrie, en nieuwsgierig liep hij dan ook met haar mee. Ze opende de achterdeur en ze kwamen in een keuken te staan. Perrie draaide vrolijk een rondje terwijl ze zei;
"Nou dit is dan mijn huis." Het was een prachtig huis.
"Goedgekeurd," lachte Pasqual vrolijk naar haar. Alsof hij überhaupt een punt of probleem had gemaakt van haar huis. Hij grinnikte even en keek toen twijfelend naar Perrie. Het liefst had hij toen zijn armen weer om haar heen geslagen, haar weer tegen zich aan gedrukt en een kus gegeven, maar het leek zo snel te gaan. Hij had er geen spijt van dat hij had toegezegd op het feit dat ze het wel konden proberen, maar ondanks dat bleef er iets knagen. Het gevoel dat het te snel ging overheerste om een of andere reden. En de ongewone behoefte om haar de hele tijd vast te houden en zichzelf ervan te vergewissen dat ze niet zomaar weg zou gaan. Toch... had hij niet het gevoel dat hij dit durfde, dat hij genoeg moed had om uiteindelijk te zeggen dat ze zo'n sterke band hadden dat hij net als bij Chloë voor haar door het vuur zou gaan. Het was niet zo dat hij niet voor Perrie door het vuur zou gaan, maar het gevoel was nog anders. Toch hoopte Pasqual dat met de tijd het gevoel vanzelf zo perfect zou worden, dat alles automatisch zou gaan.
Ze liepen de gang in waar Perrie haar jas wegdeed en haar hakken van zich af gooide. Pasqual grinnikte zachtjes en trok snel zijn eigen jas ook maar uit. Weer bleven de knoopjes van zijn blouse niet zitten en hij zuchtte even geërgerd. Het gebeurde vaker en het irriteerde hem. Hij trok ook zijn schoenen maar uit en wiebelde even met zijn tenen. Hij was gelukkig niet iemand die last had van stinkvoeten, maar hij had er wel vaak last van dat zijn sokken kapot gingen en gaten hadden. Daarom stak zijn grote teen ook zo ongeveer uit zijn sok. Ach ja. Sokken... Hij liep weer naar de kamer toe, een woonkamer en keuken.. Of de keuken.. tja, die was niet zodanig afgesloten, wat wel handig was want dan kon hij Perrie zien terwijl hij in de woonkamer stond.
"En wil je wat drinken?" Ze gebaarde dat hij op de bank kon gaan zitten en met een sprongetje plofte hij dan ook neer. De bank kreunde gemarteld en Pasqual grinnikte even kort.
"Euh, ja, doe maar wat," antwoordde hij. Hij had niet zoveel inspiratie voor een drankje en mocht ze wat voor zichzelf inschenken dan zou hij hetzelfde wel nemen, of haar glas gappen en daar wat uit stelen. Easy enough.
"Ik zal je straks boven rondleiden, ik denk dat we daar ook wel komen." Pasqual fronste zijn wenkbrauwen, slikte zijn verbazing weg. Had Perrie wilde plannen dan? Was ze soms van plan om direct hem het bed in te toveren?
"Haha, cierto," lachte Pasqual terwijl hij moeite deed zijn stem te beheersen. Oké, hij was een watje, hij gaf het toe aan zichzelf. Elke willekeurige oude vriend die Pasqual uit Spanje had, had hoogstwaarschijnlijk aan die boodschap genoeg gehad om naar Perrie toe te lopen, haar vol op haar mond te pakken en vervolgens naar de slaapkamer te tillen om er een wilde nacht van te maken. Pasqual daarentegen begon direct te stressen, hopend dat ze dat niet bedoelde. Nóg niet. Wat later kwam, kwam later wel. Hij ging wat ontspanner op de bank liggen en keek naar Perrie. Ze was hoe dan ook knap, met haar blonde haren die zo mooi over haar schouder vielen. Haar indrukwekkende donkere ogen zorgden voor een wee gevoel in zijn maag en haar prachtige lach zorgde er bijna voor dat al zijn zorgen als sneeuw voor de zon verdwenen. Hmm. Dit kon nog leuk worden.

Pasqual plofte op de bank neer. Dat deed haar goed, hij voelde zich thuis, dat moest ook want dit was haar huis, en aangezien ze nu met hem was, ook een beetje zijn huis. Pfoe, ze mocht zelf weten wat hij wou drinken. Ze was slecht in drankjes kiezen, maar wat moest dat moest dus zette ze twee glazen op het aanrecht en schonk daar tintelfruit in. Hopelijk vond hij dat lekker, ze had anders ook natuurlijk wel andere dingen. Ze zag hoe Pasqual fronsde toen ze begon over boven. Ze wist wel wat hij dacht, maar dat bedoelde ze niet. Zo was ze niet. Bam de eerste avond in bed, nee niks voor haar. Rustig opbouwen was goed genoeg. Naja, ze had liever wel dat hij gewoon bij haar in bed sliep, het was een beetje raar als hij op de bank ging liggen. Ze pakte de glazen en liep weer naar Pasqual. "Ja, je moet toch ook slapen, of ga je op de bank slapen?" Zei ze lachend. Half hintje, dat ze hem niet meteen mee zou nemen naar 'bed'. Ze ging naast hem zitten en nam een slokje van haar drankje. Eigenlijk had ze het best wel koud. Ze zat hier maar in haar jurkje. Ook niet echt bepaald confortabel. Ze zette het glas terug op de tafel en draaide zich naar Pasqual. "Ik trek even wat warmer's aan." Begon ze terwijl ze de afstandsbediening pakte en aan Pasqual gaf. "Kijk maar even wat tv ofzo." Zei ze met een grijns. Ze drukte een lief kusje op zijn mond. Ze liep naar de deur keek daar nog even achterom en liep toen naar boven.
Terug gekomen met haar pyjama broek aan, een trui en apen sloffen keek ze met een grijns naar Pasqual. Zeker heel sexy. Ze had haar haar in een hoge staart gebonden, ze was weer even klaar met dat losse. Met een scheve grijns keek ze naar Pasqual, dat hij haar zo moest zien was eigenlijk best hilarisch. "Als jij mij uitlacht hé." Zei ze waarna ze op haar knieën op de bank ging zitten, gedraaid naar Pasqual. "Dan geef ik je de kietel dood." Zei ze met een lach waarna ze op Pasqaul sprong en haar vingers snel over zijn lichaam liet gaan. Zelf lag ze al in een deuk, aangezien het heel grappig was om iemand te kietelen.
Na een tijdje gekietel, liet Perrie zich vermoeid zakken tegen de bank leuning en zuchtte een keer. "Ohja, ik heb nog een vriendje." Zei ze met een pokerface tegen de jongen naast haar. Ze sprong op en haalde uit een hok een konijntje met lange oren. "Meet Spons." Zei ze en aaide het konijn over zijn hoofdje. Ja het was nogal een duffe naam, maar toen ze het konijn had, wist ze echt geen naam, en Spons was het eerste wat er uit kwam, dus had ze hem die naam maar gegeven.

"Ja, je moet toch ook slapen, of ga je op de bank slapen?" Goed herstel, dat moest hij haar nageven. Hij schonk haar een lieve glimlach. "Neah, dan claim ik liever jouw bed." Hij stak zijn tong naar haar uit en glimlachte toen ze naar hem toe kwam. Ze ging naast hem zitten maar stond eigenlijk vrijwel direct weer op met de tekst:
"Ik trek even wat warmer's aan." Ja. Dat jurkje kon inderdaad niet erg warm zijn. Ze kuste hem vluchtig en alle gevoelens die hij probeerde tegen te houden, kwamen omhoog. Een aangenaam tintelend gevoel in zijn buik maakte meester van hem en al zijn gedachtes gleden van hem af. De prettig warme mond van Perrie had een verzachtend effect op alle nare, scherpe randen die hij eventueel kon voelen. Maar het was maar een klein kusje...
"Kijk maar even wat tv ofzo." Ze gaf hem de afstandsbediening en hij pakte hem ietwat onhandig aan. Eh. Ja. Tv kijken. Alsof ie daar zin in had. Hij kroop in een hoekje van de bank en wachtte geduldig tot ze terug was. In de tussentijd vermaakte hij zich wel door rond te kijken en te zien wat er allemaal in het huis te vinden was. Er was zat te zien in het kleine maar gezellige appartementje.
Toen Perrie terug was kon hij een klein gegiechel niet onderdrukken. Ze zag er... uiterst charmant uit in haar pyjamabroek en grote trui. En vergeet de apensloffen niet! Die zagen er ook.. zeer... apart uit.
"Charmant," mompelde hij, terwijl Perrie op hem afdook. "Als jij mij uitlacht hé, dan geef ik je de kietel dood." De lach die ze op haar gezicht had zorgde ervoor dat ook Pasqual begon te grijnzen. Maf kind. Dacht zij dat zij de grote, sterke, stoere en zéér mannelijke Pasqual onder kon krijgen in een beetje gekietel? Binnen de korste keren had hij zich bovenop haar gewurmd en was hij diegene die háár een kieteldood gaf.
"Dacht jij mij te kunnen verslaan?" vroeg hij plagerig. "Ik bedoel maar, je hebt het wel over mij." Hij prikte haar lachend in haar buik en boog zich vervolgens over haar heen. Zijn lippen vonden de hare en een hand hield haar voorzichtig en lichtjes vast bij haar onderrug. Met zijn andere arm ondersteunde hij zichzelf zodat hij niet met zijn hele gewicht Perrie zou pletten. Daar was ze net even te leuk voor. Op een gegeven moment kroop hij ietwat verlegen van haar af, zich nog niet echt een houding wetend. Het was nieuw voor hem om iemand te zoenen die geen Chloë was en hij moest toch nog even zijn draai erin vinden. Het ging vast wel goedkomen. Wist hij zeker.
Ze leunden even een tijdje van elkaar vandaan en Pasqual wachtte op een nieuwe 'outburst' van Perrie. Ze was vrij onvoorspelbaar, en het was erg leuk om mee te maken.
"Ohja, ik heb nog een vriendje." Pasqual keek Perrie onderzoekend aan en hield zijn gezicht in de plooi totdat Perrie met de clue ging komen. Nog een vriendje? Oh? Ze stond op van de bank en kwam terug met een konijn. Hehe. Hij was niet zo kapot van konijnen en voelde zijn neus jeuken. Er bestond een vermoedelijke allergie voor konijnen. Zowel geestelijk als lichamelijk.
"Meet Spons." Spons. Een zeer aparte naam voor een konijn. "Wat een poepje," zei Pasqual terwijl hij steeds meer wegdraaide van het beest. Scherpe nagels, scherpe tanden, vervelde herrinneringen. Kaya had ooit een konijn gehad. Het beest was constant aan het bijten en toen ie ouder werd zeikte hij de boel onder. Nee.. Konijnen waren leuk, zolang ze maar in het wild leefden.
"Dus..." begon Pasqual onschuldig. "Als je twee vriendjes hebt, mogen ze zeker allebei wel op je schoot zitten?" Dat wou ze niet. Zijn verstikkende gewicht. Als hij wou kon hij een moordende massa hebben en ervoor zorgen dat zij zich erop verkeek. Niet dat hij haar pijn wou doen, maar meer dat ze een 'oef' uitriep en lachend riep hoe zwaar hij was. Altijd leuk. Maar voor nu.. bleef hij maar eventjes uit Perrie's buurt. Zijn ogen begonnen te jeuken en hij nieste eventjes.
"Damnit," mompelde hij terwijl hij de kamer uitliep en zich naar de toilet haastte. Zijn maaginhoud kwam eruit en gelukkig was hij op tijd. Jeb. Dat was het. Elke keer als zijn zusje met het konijn in zijn buurt was gekomen, had hij zich beroerd gevoelt.. Maar blijkbaar was de allergie alleen maar erger geworden. Huh.. Dit kon nog een nare avond worden.

Ze zag hoe Pasqual zich weg draaide van het konijn. Zou hij konijnen niet leuk vinden? Maar ze zag hoe zijn ogen geïriteerd raakte. Ohgod, hij was er waarschijnlijk alergies voor. Ze was zo'n domme muts, ze dacht niet na, en meteen gebeurde er weer wat. Ze draaide zich weg. Zo, zo stom! Perrie's gezicht betrok, toen ze zag hoe Pasqaul zich naar het toilet haastte. Ohnee. Snel zette ze Spons in zijn hok, die allang weer blij was nu en snel zijn hokje in kroop. Hij was eigenlijk liever alleen in een hok. Veel aan spons had ze niet echt, misschien kon ze hem wel aan iemand weg geven, die wel helemaal gek van konijnen was.
zelf was ze dat niet, maar ze vond het lullig om het beest aan zijn lot over te laten. Nee zo was ze dan ook weer niet. Ze kende wel wat kinderen, die graag een konijn wouden. Misschien kon ze Spons wel aan hen geven, ze zou wel zien. Meteen na dat ze Spons in het hok had gezet rende ze naar de wc en zag Pasqual voor over gebukt over de wc. "Sorry." Hijgde ze, toen hij overgaf. Even kneep ze haar ogen dicht, maar wreef toen met haar hand over zijn rug. Ze kon zich zelf nu wel voor de kop slaan, en het schuldgevoel vrat haar op.
Het was ook niet zo dat ze elkaar al heel lang kende, en al heel lang een relatie hadden ofzo, nee het was pas een paar uur. Ze liet hem even, en liep snel terug naar de kooi die ze optilde en daarna trippelde ze de trap op. Ze zette Spons in zijn kooi in rommelkamer, daar stonden nog wat dozen met troepjes en dingen. Ze deed de deur achter zich dicht. Spons zou het helemaal niet erg vinden. Lekker in het donker, dat vond hij wel prima. Snel trippelde ze weer naar beneden en spoot wat luchtverfrisser in de kamer. Niet te veel, want ze moesten ook niet vergast worden. "Shit,shit,shit." Mopperde ze tegen zich zelf, waarna ze boos de fles luchtverfrisser op de tafel zette.
Haar passen brachten haar naar de keuken waar ze een doek pakte, die ze nat maakte en snel liep ze terug naar Pasqual. Ze ging even met de doek over zijn nek, en zijn gezicht. Dat zou verfrissen. "Hij is weg uit de kamer, je zult geen last meer van hem hebben." Sprak Perrie tegen hem, waarna ze zich naast hem boog. "Het spijt me zo." Zei ze zacht waarna ze een kus op zijn wang drukte.

Mijn lengtes worden steeds meer BAGGER!!

"Sorry," bood Perrie haar excuses aan. Pasqual glimlachte bibberig naar haar. "Niet jouw schuld, geloof me. Ik was het even vergeten." Hij veegde zijn mond af en keek een beetje misselijk naar de toiletpot. Hij was het echt vergeten.
"Het is echt niet jouw schuld." Hij grimasde en zijn gezicht vertrok. Hij klapte weer dubbel over de toiletpot en voelde hoe gal omhoog werd geduwd in zijn keel. Hij moest eraan toegeven en tranen gleden zachtjes mee. Dit voelde zo onprettig! Terwijl de tranen over zijn wangen gleden en zijn lichaam nog naschokken had van de vervelende outburst, bedacht Pasqual dat er niet heel veel bijzonders deze avond meer ging gebeuren. Als Perrie eventueel wou, konden ze alvast samen in bed gaan liggen. Maar voor iets actiefs was Pasqual echt opgebroken. Met nog een korte aanval van aanspanning van zijn buikspieren, voelde hij dat het wel voorbij moest zijn. De laatste golf walging verdween uit zijn lichaam en hij voelde zich leeg. Alsof hij tijden niet gegeten had. Bleek en met lodderige, behuilde ogen keek hij Perrie aan.
"Had het me toch wel iets anders voorgesteld," grinnikte hij zachtjes. Perrie ging kort even weg en kwam even later weer terug met een koud doekje die ze langs zijn hals en gezicht haalde. Genietend en met gesloten ogen liet hij dit over zich heen komen. Een glimlach lag op zijn lippen en toen hij zijn ogen opendeed, was hij gelukkig en blij dat het Perrie was die voor hem stond.
"Hij is weg uit de kamer, je zult geen last meer van hem hebben." Hij glimlachte liefdevol naar haar maar voelde zich schuldig omdat het konijn ruimte voor hem moest maken.
"Het spijt me," mompelde hij. "Ik had er eerder mee naar de huisarts moeten gaan. Jij kon 't niet weten."
Perrie kwam naast hem zitten terwijl hij zich omhoog hield aan de toilet. Hij moest zo echt gaan verplaatsen.
"Het spijt me zo." Ze drukte een kus op wang en hij draaide zich vrij direct naar haar toe. "Is niet nodig," zei hij liefdevol terwijl hij een plukje haar uit haar gezicht streek. "Ik red me wel. Ehm.. Ik ga eens proberen of ik ergens mijn tanden kan poetsen en me op kan frissen en dan kruip ik jouw bed in. Als je het goed vind? Ik bedoel, om jou zo eenzaam in dat bed te laten liggen vind ik ook zo sneu." Een knipoogje kwam van zijn kant en hij probeerde daad bij woord te voegen. Trillerig en met moeite kwam hij overeind. Wankelend en zichzelf omhoog houdend via de muur, strompelde hij voort naar boven, waar hij zichzelf letterlijk met zijn armspieren zo ongeveer de trap op moest hijsen. Toen hij in de badkamer was waar hij maar even vanuit ging dat het oké was om zichzelf te wassen, haalde hij een washandje over zijn gehele lichaam en reinigde zichzelf grondig. Een geluk bij een ongeluk dat hij for some reason die hij zelf niet eens wist een schone tandenborstel bij zich had. Dus ook zijn tanden waren frisjes en schoon. Even keek hij in de spiegel, had een van zijn wat onzekere periodes. Maar hij was wel oké.. Dus zonder daar al te lang over na te denken ging hij op zoek naar Perrie's kamer, zag ergens in een van de kamers iets wat op een bed leek en plofte erin neer. Het leek wel de kamer van Perrie te zijn, gezien de hoeveelheid kleding en alle spullen. Hij trok alles uit behalve zijn onderbroek en schoof onder de dekens. Met een zucht trok hij het dekbed op tot aan zijn kin en sloot zijn ogen even. Na iets wat een paar minuten had kunnen zijn maar zelfs veel langer had kunnen wezen, deed hij zijn ogen weer open omdat hij Perrie hoorden.
"Hii," zei hij ietwat slaapdronken. "Kom je bij me liggen?"

Het deed Perrie goed toen Pasqual een plukje haar uit haar gezicht haalde. Maar toch zat het haar niet lekker. Ze gaf nog steeds zich zelf de schuld, ook al herhaalde Pasqual voor de tweede keer dat het niet haar schuld was. Maar ze wist het zeker, dat was het wel! "Ik red me wel. Ehm.. Ik ga eens proberen of ik ergens mijn tanden kan poetsen en me op kan frissen en dan kruip ik jouw bed in. Als je het goed vind? Ik bedoel, om jou zo eenzaam in dat bed te laten liggen vind ik ook zo sneu." Hij knipoogde. Hoe ziek hij ook was, hij probeerde toch nog steeds Nice ovetekomen, en dat lukte hem ook nog. Perrie knikte en wreef nog eens over zijn rug. Bezorgd keek ze hem na, hoe hij de trap alleen op strompelde. Ze trok de wc nog een keer door, deed het licht uit en liep naar de woon kamer. Wauw, ze had dit zich wel echt heel anders voor gesteld. Maar ze was in ieder geval nog wel blij, dat hij boven lag, en dat ze straks gewoon bij hem mocht gaan liggen. Hopelijk was het morgen over, en konden ze wat leuks gaan doen, zonder konijnen. Ze liet haar gewicht even tegen de muur aan hangen en keek even rond. "Tuthola."Zei ze tegen zich zelf en dreunde zachtjes haar hoofd tegen de muur aan. Ze liep verder en pakte de glazen van de tafel. Zelf dronk ze haar glas nog even leeg,en zette dat van Pasqual in de koelkast. Zo zou het gewoon goed blijven, en dan kon Pasqual het morgen nog op drinken. Als hij dat wou tenminste, anders dronk ze het zelf wel op. Vermoeid liet ze zich even zakken op de bank en staarde voor zich uit. Misschien had iemand haar nog wel een berichtje gestuurd, bedacht ze zich dus meteen gritste ze haar mobiel uit het laatje vandaan. 3 gemiste oproepen gaf het beeldscherm aan. Van Lillian, haar beste vriendin, maar ze had vorige keer met haar aan de telefoon niet zo'n leuk gesprek gehad. Ze schrok zich dood toen de telefoon ging,net toen ze hem in haar hand had. Lillian alweer. "Ja?" Nam Perrie op. Ze was dood moe, en wou het liefst nu bij Pasqual het bed in kruipen."Per, het spijt me, ik had niet over Tay moeten beginnen." Sprak Lillian een beetje ongerust. "Inderdaad." Zei Perrie kort af. Ze was gewoon een beetje chagerijnig en daar kon Lill ook niks aan doen. "Het spijt me Lill, ik ben gewoon moe." Zei ze dan ook. "Hoe is het nou met hem afgelopen?" Vroeg ze."Hij ligt boven, hij was allergie's voor Spons, dus hij had net overgegeven, nu ligt hij in bed." Ze bespraken nog wat, en praatte het goed uit. Daarna sloten ze het gesprek af. Perrie was opgelucht dat, dat probleem ook weer was verdwenen. Ze liep even naar de achterdeur en zag dat buiten, het hevig aan het sneeuwen was. De witte vlokken vlogen voorbij en gingen liggen op de grond, waar het dan ook bleef liggen. Perrie zuchtte eens en deed toen alle lichten uit. Langzaam stapte ze naar boven en poetste haar tanden. Een klein lichtje in haar slaapkamer flitste aan toen ze op het knopje had gedrukt. Een glimlach verscheen op haar gezicht toen ze Pasqual zag slapen. Wat een schat. Hij werd wakker en keek haar aan. "Hee." Zei ze zachtjes. "Kom je bij me liggen?" Vroeg hij nog slaperig." Ze grinnikte daar even om, en knikte. Ze trok haar trui en en legde die netjes in de kast. Ze ging liggen en drukte zich tegen Pasqual aan. De blikken bleven hangen."Ik wil je niet kwijt." Zei ze met een glimlach en drukte een kus op zijn mond. "Slaap lekker." Zei ze zacht en deed toen het lichtje uit. Ze ging tegen Pasqual aan liggen.

Zonlicht scheen in zijn ogen en vaagjes opende hij ze. Hij lag niet in zijn vertrouwde bed, dat kon hij al wel vertellen. Het lichaam waar Pasqual zijn arm omheen geslagen had, was die van een vrouw, kon hij zeggen. Zijn vingertoppen gleden over de buik van de vrouw en hij schrok nu helemaal wakker. Hij was nog niet helemaal bij zijn positieven en kwam dan ook met een ruk overeind. Hij dacht toch echt dat hij niet van de one-night-stands was.. Maar misschien had hij zich vergist? Tot hij Perrie zag. Hij liet zich weer tussen de dekens zakken en liet zijn arm weer om Perrie's middel glijden. Rustig sloot hij zijn ogen, tot op een gegeven moment, een tijd later, zijn mobiel hevig begon te trillen.
"Joder," schold hij geërgerd in zijn moedertaal. Hij rolde zo ongeveer het bed uit, kieperde daarbij het nachtkastje om en graaide naar zijn mobiel. Hij nam op en bromde zijn stem in de hoorn.
"Pasqual, lieverd, wat éénig om jou weer te spreken." De stem van een of andere chick die in het verre Spanje woonde, schalde door de hoorn. "Moet dit echt?" mopperde Pasqual. "Ik heb al in geen eeuwen meer van je gehoord en dat wou ik graag zo houden." Het meisje maakte nog een paar sputterende geluiden voordat Pasqual het gesprek weg kon klikken. Pasqual krabbelde overeind en krabde even op zijn achterhoofd om de schade te overzien wat behoorlijk aanwezig was. Alhoewel...
"Oeps, sorry," mompelde hij onhandig tegen Perrie. Hij zette het nachtkastje overeind en liep naar Perrie toe om zijn lippen even kort op de hare te drukken. Hij streek liefdevol met zijn duim over haar wang en glimlachte haar toe.
"Als je het niet erg vind dat ik er nu weer uit ga? Ik ben nu te wakker om te blijven liggen." En te hyperactief. Dat effect had Perrie op hem. Op het moment. Het was verwarrend en erover nadenken was geen slim plan. Hij had al besloten dat hij het maar gewoon over zich heen liet stromen.
Pasqual raapte zijn broek op van de grond en trok deze aan. Zijn riem maakte hij vast en zijn shirt hing hij over zijn arm. Hij liep weer even naar Perrie toe, kuste haar en liep toen naar beneden. Een voet glipte weg en gleed een paar treden naar beneden. Pasqual verloor zijn evenwicht en viel van de trap af. Zijn hoofd kwam tegen de muur aan en zijn armen maaiden om zich heen om maar houvast te krijgen. Het gaf een hels lawaai. Toen hij onderaan de trap lag, bleef hij stil liggen. Een poosje bewoog hij niet en vervolgens krabbelde hij overeind. Bloed voelde hij over zich heen vloeien en hij streek met zijn hand langs zijn neus. Lekker dan... Hij liep gauw naar de keuken toe en duwde een keukenpapiertje tegen zijn neus. Geduldig wachtte hij tot het bloeden gestelpt was. Toen het al minder er leek te zijn, zuchtte hij. Zijn idee was om een ontbijt op bed te brengen voor Perrie, maar als ze zodadelijk naar beneden zou komen met de hoogst verontruste vraag van wat er in hemelsnaam gebeurd was, zou het hem niets verbazen. Hij was duizelig. Sinds wanneer was hij trouwens zo lomp en log geworden?

Zweet brak haar uit en recht op zat ze in haar bed. Een erge nachtmerrie, had haar gewekt. Perrie liet haar ademhaling weer normaal lopen en keek even om zich heen. Een zucht van verlichting verliet haar keel toen ze Pasqual gewoon naast haar zag liggen. Snel stapte ze uit bed en in de badkamer waste ze haar gezicht even, al dat vieze zweet. Sloompjes liep ze weer terug naar bed, en zag dat het kwart over drie was. Dan had ze nog wel even te gaan. Ze stapte het bed weer en en draaide zich naar Pasqual. Hij was zo schattig als hij sliep. Ze streek even over zijn gezicht en drukte haar lippen even op zijn voor hoofd. Verveeld liet ze zich weer zakken en viel al snel weer in slaap.
Perrie schrok weer wakker toen ze het dekbed voelde draaien. Even maakte ze van de vreemde slaap geluiden, maar keek daarna verbaasd op. Pasqual rolde uit bed, maar gooide het nachtkasje om. Ze ging zitten om te kijken of hij oké was, maar alles zag er goed uit. Hij had iemand aan de telefoon, ze luisterde er niet naar en trok de dekens een beetje goed. Ze hoorde zijn verontschuldigingen voor het nachtkastje en schudde grinnikend haar hoofd. Hij zette het kastje netjes over eind, maar ze had niks anders verwacht. Toen hij op haar af kwam, sierde een glimlach haar lippen toen hij haar kuste. Ze kon daar echt geen genoeg van krijgen. Een vreemde kreun verliet haar keel, toen Pasqual vertelde dat hij er al uit ging. Zelf zou ze er dan ook wel uit gaan. Pasqual verdween de kamer, dus Perrie stapte uit bed en kleedde zich aan.
Harde knallen kwamen van beneden, en ze schrok zich helemaal rot. "Pasqual?" Geen gehoor. "PASQUAL?" Riep ze naar beneden. Snel trok ze een shirt aan, aangezien ze niet in haar b-h naar beneden ging rennen. Op de trap was niks te zien, maar toch snelde ze naar beneden. Ze zag hem staan in de keuken met een papiertje tegen zijn neus aan gedrukt. De ongeluksvogel. "Alles oké?" Vroeg ze terwijl ze haar handen op zijn wangen legde en hem aan keek. "Wat heb je gedaan?" Ze haalde het papiertje van zijn neus af even. Het zag er niet al te ernstig uit, dat ze naar een ziekenhuis moesten gaan ofzo. "Laat me niet zo schrikken." Zei ze waarna ze een kusje op zijn wang drukte. "Wil je ontbijt?" Vroeg ze. Ze wachtte niet op antwoord en dekte de tafel al.

Perrie kwam haastig de trap af en Pasqual glimlachte vrolijk naar haar. Moest wel een romantisch effect geven zo, dacht hij. Hij met een bebloed stuk papier tegen zijn neus, zij die er bezorgd uit zag.
"Alles oké?" Hij knikte, maar kreunde even. Die beweging deed hem dan wel weer zeer. "Yeah, als ik maar niet al te veel beweeg," grinnikte hij zachtjes.
"Wat heb je gedaan?" Ze legde haar handen op zijn wangen en keek hem bezorgd aan. "Oh, het gebruikelijke. Ik ben in gevecht gegaan met de trap, maar die trap lijkt elke keer maar weer te winnen. Ik ben best wel een macho, weet je. Ik heb die trap eens mijn volle gewicht laten zien." Het was geen grapje. Uiteindelijk was hij met zijn volle gewicht over de trap heen gelazerd. Maar hij had uiteindelijk meer schade dan de trap. Handig? Absoluut niet. Maakte het hem uit? Oké, die doffe hoofdpijn die hij er waarschijnlijk voor de rest van de dag aan over zou houden, was wel vervelend, maar met een paracetamol kon hij er de dag wel mee doorkomen.
"Laat me niet zo schrikken." Ze drukte een kusje op zijn wang en hij glimlachte. "Sorry, Perr," mompelde hij zachtjes terwijl hij ietwat verlegen zijn blik neersloeg. "Wil je ontbijt?" Ze gaf hem niet eens de kans om te antwoorden en begon al met de tafel te dekken.
"Pff," mopperde Pasqual plagerig. "Daarvoor was ik naar beneden gegaan, om een ontbijtje voor je te maken. Op bed. Maar ik lazerde van de trap -" Hij zweeg even en grijnsde. "Maar ik moest eerst met de trap vechten." Hij en van de trap lazeren? Pff. Oké...
Hij begon Perrie maar te helpen met de tafel dekken door alvast wat warm water op te zetten en twee theeglazen te pakken.
"Wil je suiker?" vroeg hij. Zelf deed hij een schepje suiker in zijn kopje, hing theezakjes in de mokken en keek naar Perrie totdat het water klaar was. Daarna maakte hij de thee klaar, zette het op tafel en ging zelf aan tafel zitten. Nieuwsgierig hield hij zijn hoofd schuin. Hij wou wat meer weten over Perrie. Simpele dingen over haar leven. Zoals wat ze het liefst at, wat ze het minst liefst at, welke kleuren ze mooi vond, wat gekke gewoontes. Hij wist dat hij daar geduld voor moest hebben en dat hij dat vanzelf wel zou leren, maar toch. Hij had nu het gevoel dat hij zo weinig over haar wist.
Toen Perrie eenmaal zat pakte hij haar hand vast en keek haar met een scheve glimlach en ondeugend twinkelende ogen aan.
"Vertel eens iets geks over jezelf," zei hij met een lachje. "Want je weet inmiddels al over mij dat ik een professionele trapworstelaar ben."

perrie legde zachte en harde broodjes op tafel, en keek grinnikend naar Pasqual. "De trap mhh?" Zei ze met een grijns. "Ik denk dat je het maar niet meer moet opnemen tegen hem, je houd er alleen maar letsels van over, en dat is zeker niet wat ik wil." Terwijl ze het beleg op de tafel legde streek ze eens over zijn arm en liep nog een keer naar de keuken. Misschien was iets fris na de thee ook wel lekker.
"Anders zal ik even gaan praatte met die trap!" Zei ze lachend, en pakte nog twee glazen uit de kast en zette die met de jus de orange en melk op tafel. "Heb je nog wat gewild?" Vroeg ze terwijl ze na de tafel keek. Volgens haar stond alles er, maar misschien miste Pasqual wel iets, maar dan kon hij dat gewoon zeggen. Nee, ze wou zeker niet dat Pasqual wat over kwam. Ze wou hem zeker niet kwijtraken, net zoals Tay toen. Dat kon ze niet nog een keer mee maken. Maar dat was ook zo voor Pasqual, hij had Chloë verloren, en dat was natuurlijk ook helemaal niet leuk! Misschien durfde ze straks wel wat over haar te vragen, als dat niet te pijnlijk was. Ze was eigenlijk stiekem wel nieuwsgierig naar dat meisje.
Ergens was ze misschien bang dat ze terug zou komen, en Pasqual als nog kwijt te raken, maar ze dacht van niet. Waarom zou ze terug komen, en waarom zou hij dan weer voor haar vallen. Ze had zo hard zijn hard gebroken, meerdere malen. Maar Perrie mocht niks over haar vinden, daar had ze het recht niet van, dus dat deed ze ook niet.
Ze ging zitten op de stoel tegen over Pasqual en keek hem aan. "Vertel eens wat geks over je zelf." Sprak hij. Wat geks? "Euumh." Begon ze terwijl ze wat melk inschonk en daar een slok van nam. "Nou ik heb altijd heel hard de radio aan als ik stofzuig, en heel misschien zing ik dan wel mee." Zei ze grinnikend en legde een broodje op haar bord. "Én ik ben heel gek op jou." Ze grijnsde en keek hem aan. "En jij dan? Behalve je worstel kunsten?" Zei lachend.
Even twijfelde Perrie of ze er over zou gaan beginnen, en of dat niet de dag zou verpesten, maar toch zou ze het er op wagen. "Vertel eens wat over jou een Chloë." Ze beet even op haar lip. "Als je dat wilt natuurlijk hoor!"

Perrie schonk de melk in toen ze inging op zijn vraag. Hij hield afwachtend zijn hoofd schuin.
"Euumh... Nou ik heb altijd heel hard de radio aan als ik stofzuig, en heel misschien zing ik dan wel mee." Ze grinnikte terwijl ze dit zei en Pasqual deed vrolijk mee. Dat klonk grappig en best wel.. gek. Maar goed, op die manier kon je het stofzuigen alsnog heel leuk maken. Gek? Gek op een goede manier eerder.
"Arme stofzuiger," grapte Pasqual terwijl hij naar Perrië knipoogde. Daar meende hij niets van. Hij kon zich niet echt voorstellen dat Perrie niet kon zingen. Hij ging het maar niet hebben over zijn armzalige poging om ooit een bandje te beginnen met Lucy. Hij had later nooit meer van het meisje gehoord.
"Én ik ben heel gek op jou." Hij glimlachte en wierp haar een kushandje toe. "En jij dan? Behalve je worstel kunsten?" Hij dacht even na. Gekke dingen over zichzelf... De oneven en even getallen.
"Oké.. dit is iets heel aparts en heel geks.. En zeker onverklaarbaar. Ik heb echt een afschuwelijke hekel aan even getallen. Vraag me niet waarom, maar als ik een 'vier' zie, word ik heel chagrijnig. Alsof dat getal me aanstaart en me in mijn gezicht uitlacht. Heel maf. Maar oneven getallen zijn echt cool." Hij nam een slokje van zijn thee en glimlachte naar Perrie. Hopelijk kon ze zijn mafheid aan. "Oh, en vergeet niet dat ik stiekem fan ben van PewdiePie en zijn filmpjes verslind. En die Marzia, die chick van Pewds, is echt heel knap." Weer een knipoog. "Maar niet zo knap als jij." Zei hij dat goed? Als jij? Hij wist het nooit. Het was stom, maar soms kon het hem echt wat schelen hoe zijn grammatica was.
"Vertel eens wat over jou een Chloë." Pasqual staarde Perrie met grote, geschrokken ogen aan. Eh.. Over Chloë vertellen? Maar dat was toch Guy Code nummer zoveel? Niet over je ex praten met je huidige vriendin? Hij zag hoe ze op haar lip beet en gauw zei; "Als je dat wilt natuurlijk hoor!"
Hij had het kunnen verwachten, maar vond het naar dat het al zo snel moest. But oh well, dan was hij er vanaf.
"Hm. Ik moet maar open kaart spelen, I think." Hij glimlachte naar Perrie en nam een grote slok van zijn thee. Het was nog heet dus hij brandde zijn tong. Op een vreemde manier voelde dat prettig aan maar desondanks trok hij een gezicht.
"Oké. Chloë dus. Ik heb haar ontmoet op een middagje in een café. Ik dacht dat ik een optreden had en een wit shirt aanhad. Maar ze morste er troep overheen en toen werd ik op slag verliefd. Ze was het blondharige engeltje. Hoe ze lachte. Hoe ze zo sierlijk bewoog. Ik zag haar toen niet meer en trof haar bij toeval aan bij een avondje stappen. Samen met Kaya ging ik uit om mensen te leren kennen en toen was ze daar. Werd ze lastig gevallen door Richard, die uiteindelijk Kaya's dood is geworden. Richard dwong haar mee naar buiten, bedreigde haar.. Maar als ik pissig ben kan ik heel sterk zijn. Hij was uiteindelijk weg te slaan en ik nam Chloë mee naar huis omdat ze onwel werd en niet naar het ziekenhuis wou. Ze heeft in mijn bed geslapen en ik ben de hele nacht zo ongeveer wakker gebleven. De liefde bleek wederzijds te zijn en afgezien van een paar wissewasjes ging alles perfect tussen ons. Totdat ik een ongeluk kreeg. Werd geraakt door een.. Ik weet niet. Raakte van de weg af. Belandde in het ziekenhuis. We waren verloofd maar ik kon haar niet herinneren. Toch was ze een blond engeltje. Mijn verloofde." Een traan rolde langs zijn wang en ruw veegde hij deze weg. Hij ging niet zitten janken om die bitch.
"Toen kwam langzaamaan mijn geheugen weer terug, maar het ging stroef. Ze speelde een beetje.. slachtoffer, zoals ze wel vaker deed. Maar ik hield van haar, maar werd soms boos omdat ze soms te snel ging. Toen dat gezeik met Kaya. Toen kwam ze weer terug. En toen was ik het zat omdat het allemaal... alles was tegen haar weet je wel?" Zijn ogen staarden in de verte terwijl hij alles weer als een film voor zich afgespeeld zag worden. Zijn handen waren gebald tot vuisten en hij stond ruw op van de tafel. Als hij in zijn eigen huis was geweest, had hij de muur geslagen, maar nu was hij bang dat hij er doorheen zou gaan ofzo en dat er dan een gat zou ontstaan en dat hij Perrie dan af zou schrikken. Al zijn spieren stonden gespannen, puur om de frustratie die er nu uitkwam. De frustratie die hem kennelijk nog erg hoog zat.
"Ik hield van haar," mompelde hij. "Maar blijkbaar is liefde niet genoeg om iemand bij je te houden." Hij keek om naar Perrie.
"Ik ben bang voor de liefde, Perrie. De liefde draait je nek om en steelt al je geluk als je niet uitkijkt." Onwennig keek hij haar aan, verlangde om haar troostende armen om zich heen, maar wou zich ondertussen afschermen van zijn gevoelens. Hij wou niet kwetsbaar zijn, maar voelde zich ondertussen naakter dan ooit tevoren. Hij beet op zijn lip terwijl hij Perrie gekweld aankeek. Toen schudde hij zijn hoofd, liet de spanning los en ging zwijgend weer aan tafel zitten.
"Ik wil niet getroost worden," mompelde hij nu verlegen terwijl hij zijn thee weer pakte. "Ik ben niet kwetsbaar. Ik ben er voor je, Perrie." Want hij wou niet dat er iemand voor hem was. Dat kon hij niet vragen.

Perue luisterde aandachtig naar het verhaal van Pasqual. Pff, zo heftig. Ze wist eigenlijk niet zo goed wat ze er van moest denken. Gemengde gevoelens drongen haar lichaam binnen. Aan de ene kant, vond ze het zo erg dat het was gebeurd, erg voor Pasqual. Maar aan de andere kant, door Chloë die weg was gegaan, had zij nu wel wat met hem, maar ze was haar toch zeker niet dankbaar, dat ze hem zo veel verdriet had gebracht. Dat kon ze eigenlijk niet toestaan en dat maakte haar van binnen boos. Kwaad, maar ze hield zich goed in en er was niks van te merken. Net had ze nog wel gelachen om zijn gekke gewoontes van even getallen, en nu was ze bos. Maar Pasqual ook, hij stond op, maar leek zich ook gewoon goed te beheersen. " i wil niet getroost worden." Sloot hij het af, althans dat dacht ze. "Ik ben niet kwetsbaar? Ik ben er voor je, perrie." Ze glimlachte naar hem en pakte zijn handen. Natuurlijk was hij niet kwetsbaar. Natuurlijk wel, maar daar hoefde ze niet verder over te praatten. En over at trosten. Hij was dan misschien wel een jongen, maar ze zag ook wel dat hij het fijn zou vinden. Ze slikte toen er bij hem een traan over zijn wang had gerold. "Wat vreselijk." Sprak ze zacht. Misschien moest ze haar verhaal ook maar vertellen, misschien luchte dat voor hem op, maar voor haar zeker ook. al was haar verhaal helemaal niet zo heftig, alleen tragisch, maar ook niet meer als zijn verhaal. "Lucht het op als ik mij verhaal ook vertel," vroeg ze twijfelend. Toch zou ze het maar doen. Ze wierp even op de foto muur achter het dressoir en keek naar de foto met de lachende man er op. " ik was met een groep vriendinnen naar een kroeg, leker stappen. Toen kwamen we daar een groep jongens tegen, daar tussen zat Tay. We wisselden wat blikken, en later zaten we met beide groepen lekker te kletsen. Tussen ons klikte het al meteen en aan het einde van de avond wisselden we nummers. Ik heb die avond de hele tijd met hem liggen te whatsappen thuis en later die week spraken we af. We kwamen er achter dat we veel gemeen hadden, en ik voelde me op mijn gemak bij hem. We gingen vaker uit, en niet veel later kregen we een relatie. De tijd verstreek en we woonde samen. Maar hij had een zware baan, en hij werd voor het leger uit gezet naar Afganistan, daar is hij 2 weken geweest, voor hij stierf." Ze slikte eens en keek even weg van Pasqual. " ik had het er erg moeilijk mee, en voelde me zo alleen. Het werd alleen maar erger toen iedereen aan mijn hoofd bleef zeuren. Ik besloot weg te gaan, en toen kwam ik hier terecht, niet veel later gebeurde het mooiste sinds tijden. Ik viel van Vans af en kwam jou tegen. Ze zuchtte en keek emt een glimlach naar Pasqual. " ik ben nog maar 17, ik weet eigenlijk nog maar helemaal niks." Ze grinnikte. " ik denk dat we het verleden achter ons moeten laten.
Ze stond op en liep langs de tafel. " kom hier." Zei ze en trok Pasqual om hoog en drukte zich tegen hem aan.

"Wat vreselijk." Hij keek haar niet aan. Hij wou het niet horen. Zo vreselijk was het niet, hij stelde zich aan, hij was oké, hij voelde zich oké, hij was sterk en alles.
"Lucht het op als ik mij verhaal ook vertel?" Hij hield zijn hoofd schuin. Perrie had ook een geschiedenis? Was die.. zou ie net zo zwaar bij haar vallen als zijn verhaal bij hem viel? Hij wist het niet. Hij knikte naar haar en pakte haar hand vast terwijl hij met zijn duim over de bovenkant van haar hand streelde.
"Ik was met een groep vriendinnen naar een kroeg, leker stappen. Toen kwamen we daar een groep jongens tegen, daar tussen zat Tay. We wisselden wat blikken, en later zaten we met beide groepen lekker te kletsen. Tussen ons klikte het al meteen en aan het einde van de avond wisselden we nummers. Ik heb die avond de hele tijd met hem liggen te whatsappen thuis en later die week spraken we af. We kwamen er achter dat we veel gemeen hadden, en ik voelde me op mijn gemak bij hem. We gingen vaker uit, en niet veel later kregen we een relatie. De tijd verstreek en we woonde samen." Pasqual dacht even na, een verwarde frons kwam op zijn gezicht te liggen. Perrie was, naar zijn weten, jonger dan hem, en dat ze al samen hadden gewoond, verbaasde hem. Hoe oud zou Perrie toen geweest zijn? Een jaar of zestien, net zeventien? Oké, hij en Chloë waren ook nog extreem jong geweest toen ze waren verloofd, maar om een of andere reden zag hij dat anders. Chloë woonde toen al op zichzelf omdat haar ouders er niet waren. Zijn ouders overwogen het niet eens om hem op zeventienjarige leeftijd alleen te laten wonen. Zeventien, jeeez, dan was je nog veel te jong! Misschien dat ze hem volgend jaar als hij negentien werd, wel de vrijheid cadeau gaf, maar voor nu? Absoluut niet!
Pasqual merkte dat hij afdwaalde en keek dus weer naar Perrie. "Maar hij had een zware baan, en hij werd voor het leger uit gezet naar Afganistan, daar is hij 2 weken geweest, voor hij stierf." Hij.. Tay was gestorven? Een geschokte uitdrukking kwam op zijn gezicht. Als Chloë ook gestorven was, was hij helemaal psychisch geworden. Helemaal gek. Had hij zichzelf misschien ook nog van kant gemaakt. Dat Chloë hem misschien wel verlaten had, deed hem zeer. Maar als ze dood was gegaan dan... dan was het anders. Dan was het definitief. Dan had je altijd met de onbeantwoorde vraag gezeten; 'waarom?' en de vraag 'hield ze nog wel van me?'. Die vraag was in zijn geval beantwoord. Nee, Chloë hield niet meer van hem.
Perrie keek weg van Pasqual en hij moest vlug een traantje wegpinken. Toen ze weer terugkeek lag er een rustige uitdrukking op zijn gezicht.
"Ik had het er erg moeilijk mee, en voelde me zo alleen. Het werd alleen maar erger toen iedereen aan mijn hoofd bleef zeuren. Ik besloot weg te gaan, en toen kwam ik hier terecht, niet veel later gebeurde het mooiste sinds tijden. Ik viel van Vans af en kwam jou tegen." Een glimlach tekende zijn gezicht.
"Dat gezeur.. ik kan slechts zeggen dat ik daar heel wat vanaf weet. Constant maar de vraag of het gaat. Nee, het gaat niet, oké? Je hebt het gevoel uit elkaar gerukt te worden, maar dat is oké. En uiteindelijk... uiteindelijk zie je waar je het voor doet." Hij hield zijn hoofd schuin en keek Perrie met een grote glimlach aan terwijl er iets onder de oppervlakte borrelde. Angst. Angst, wat mogelijk zelfs de liefde kon verzwelgen. Angst voor verbinding met anderen. Angst dat hij niet genoeg was. Angst, die haast deden denken aan een laag zelfbeeld. Terwijl Pasqual daar nog nooit echt last van had gehad.
"Ik ben nog maar 17, ik weet eigenlijk nog maar helemaal niks." Ze grinnikte en Pasqual deed mee. Dat kon hij niet ontkennen. Zeventien was niet oud. Achttien ook niet. Ze hadden nog een heel leven vol pieken en dalen voor zich.
"Ik denk dat we het verleden achter ons moeten laten." Een ongemakkelijk gevoel bekroop Pasqual. Het verleden achter zich laten.. het idee was leuk, maar of dat hem ging lukken binnen zeer korte tijd? Hij had eerder het gevoel dat het verleden hem had getekend, hem had gemaakt tot wie hij nu was. Perrie stond op en hij keek haar nieuwsgierig na. Wat was ze van plan?
"Kom hier." Ze trok hem uit zijn stoel en hield hem dicht tegen haar aan. Zijn hart bonsde in zijn keel en een ongemakkelijk gevoel maakte zich van hem meester. Zijn spieren verstrakten haast automatisch en alert keek hij Perrie aan. Haar armen om hem heen maakte het er niet makkelijker op. Het was alsof iemand hem in een greep hield om hem aan te vallen. Zijn kaakspier spande zich aan en hij keek naar Perrie. Vervolgens deed hij een pas naar achter om zich te ontwurmen uit haar greep.
Slechts enkele ogenblikken later toen hij met gebalde handen voor haar stond, klaar om weg te rennen of een klap uit te delen, verontschuldigde hij zich.
"Sorry!" mompelde hij verbouwereerd terwijl hij de spanning uit zijn lijf probeerde te schudden door op en neer te springen. De reactie van daarnet was hij niet gewend en zorgde ervoor dat hij misselijk werd. Hoe de fuck wou hij ooit een goede relatie opbouwen als elke keer als zij hem aanraakte, hij gespannen werd? Andersom was het niet zo'n groot probleem, misschien omdat hij er zelf invloed op kon uitoefenen. Maar zodra zij iets probeerde, ging het hem te ver. Met gebogen hoofd tuurde hij naar zijn voeten en wiebelde even met zijn tenen.
"Sorry," zei hij nogmaals. "Ik ben een beetje een gestoorde jongen." Hij lachte de gebeurtenis van net weg en ging weer bij Perrie staan. "Wat zei je trouwens over het verleden vergeten?" Een vage glimlach tekende zijn gezicht terwijl hij zijn hoofd plagerig schuin hield.

De omhelzing met Pasqual deed haar goed, maar het voelde toch ook weer niet goed. Iets hield het tegen. Maar wat hield het eigenlijk tegen? Ze wist het niet, maar ze voelde zijn vertrouwde armen niet om zich heen. Verbaasd keek ze hem dan ook aan, toen Pasqual zich los wormde uit haar greep. Wat? Wat er wat mis? "Sorry." Mompelde hij. Ongemakkelijk keek ze om zich heen, en ademde luid in. Had ze wat verkeerds gedaan of gezegd. Ze ging het hem niet vragen, dan werd het nog ongemakkelijker. Ze zuchtte eens en haalde beide handen even door het haar. Ze had trouwens de gedachten om haar haar bruin te verven, maar dat was een heel ander onderwerp, en dat kwam ooit wel. Haar gezicht betrok wel lichtelijk.
Ze wist niet hoe ze, hoe zou ze het zeggen, een relatie moest hebben. Het was nou al een tijd geleden, en daar ging alles van zelf. Met Pasqual moest er nog een hoop gefixt worden, maar ze wist gewoon niet hoe. Ze vond Pasqual echt leuk, en hij was het de moeite waard, maar ze wist gewoon weg niet meer hoe.
Pasqual leek wel weer te betrekken, en kwam weer richting haar. Een gestoorde jongen? Hij was eerder een gecompliceerde jongen, maar het kon nog omslaan, het was meer door al de geschiedenis die zich had afgespeeld. "Wat zei je trouwens over het verleden vergeten?" Een flauwe glimlach verscheen op haar lippen, maar ze liet zich zakken op de stoel en liet haar hoofd rusten op haar handen. Ze wou zo graag een leven met Pasqual, maar Perrie wist niet hoelang ze nog kon wachtten tot Pasqual over Chloë heen was.
Ze kon hem niet eens normaal aanraken, en dat deedhaar verdriet, niet omdat het niet normaal was maar omdat hij gewoon zoveel verdriet had van Chloë en Kaya. "Pasqual, ik kan het achter me laten, maar de vraag is of jij dat ook kan." Een lieve glimlach verscheen op haar gezicht. Ze wou hem geen pijn doen. Ze stond op en legde haar hand op zijn wang. "Ik ga je geen keuze opleggen, maar ik wil weten hoe ver je bent." Ze sprak het misschien wel bot uit, maar ze ging Pasqual echt niet opgeven. Dat was een ding wat zeker was. Ze zou wachtten, tot hij helemaal voor haar zou gaan.

"Pasqual, ik kan het achter me laten, maar de vraag is of jij dat ook kan." Hij had het verwacht. Hij had erop kunnen rekenen dat er ooit zo'n opmerking zou komen. Zijn gezicht betrok en een duisternis omcirkelden zijn gedachten. Machteloos tegenover het gevoel stond hij naar Perrie te kijken terwijl ze uitsprak wat de kern van het probleem kon zijn. Of de kern van het probleem was. Hij...
Ze legde haar hand op zijn wang en roerloos bleef Pasqual staan. Hij deed moeite om de getergde blik in zijn ogen te verbergen en de glinstering gauw weg te knipperen en af te doen als een vuiltje in zijn oog. Hij moest nu iets zeggen. Moest nu kenbaar maken dat hij genoeg kracht had. Hallo hé, het was... gewoon... een ongelukkig noodlot. Een ongelukkig voorval in zijn leven. Niets bijzonders. Slechts wat eigenaardigheden die mensen maakten zoals ze waren, ofzo. Heh, eigenaardigheden die mensen maakten zoals ze waren. Als Perrie ooit te weten kwam over de dood van Richard, zou ze hoogstwaarschijnlijk gillend wegrennen.
"Ik ga je geen keuze opleggen, maar ik wil weten hoe ver je bent." Pasqual deed zijn mond open om iets te zeggen maar sloot hem toen direct weer. Weten hoever hij was? Wat dacht ze, dat hij hulp kreeg en een logboek erbij kreeg waarin aangestreept stond hoe ver ze in het proces gevorderd waren? Nee, daar was geen spraken van. 1) Pasqual was niet in een behandeling en 2) Pasqual had geen enkel idee hoever hij zou zijn in welk proces dan ook want hij had nog nooit zoiets soortgelijks meegemaakt. Dus even staarde hij Perrie aan, niet wetend wat te zeggen. Toen sloot hij zijn ogen en besloot open kaart te spelen.
"Hoe ver ik ben?" herhaalde hij, met een trillende, schorre stem. "Zo ver dat ik mijn bed kan uitkomen en eet, douche en de dingen doe die ik moet doen. Zo ver dat ik niet meer in elkaar stort zodra de naam Chloë genoemd wordt. De in elkaar storting komt pas naderhand. Ik ben zo ver dat ik de naam 'Kaya' kan uitspreken, maar niet zonder het gevoel te hebben dat ik uit elkaar gescheurd word van pure ellende." Zijn ogen vlogen open. "Hoe ver moet ik in godsnaam zijn? Wat verwacht je van me?" Terwijl hij deze laatste twee vragen uitsprak, klonk zijn stem zachtjes, haast smekend. "Ik weet het niet, Perrie. Ik leef nog, dat weet ik, dat is mijn enige zekerheid." Het was tenminste iets in dit geharrewar en getouwtrek van emoties. Hij wou tegen haar zeggen dat hij, hoe ver hij ook was, voor haar wou vechten maar de angst sloeg hem naar de keel. Toen lachte hij het allemaal schamper weg.
"Kan je het geloven, ik, de Pasqual Scodelario, ooit een befaamde jongen in het verre Spanje, nu een slap, zielig knaapje uit HorseHome, die trilt en beeft bij de naam 'Chloë', die jankend als een klein kind in elkaar stort als iemand de naam 'Kaya' noemt." Een wenkbrauw schoot de lucht in. Zodra hij het zo hardop benoemde, klonk het te belachelijk voor woorden. "Jezus wat stel ik me aan! Ik moet wat ballen laten groeien, weer laten zien wie ik ben, me niet laten kennen door wat tegenslagen in het leven." Het hardop uitspreken maakte het misschien voor Perrie de waarheid, maar voor Pasqual bleef het een grote leugen. Oh hij wou het zeker wel geloven, hij wou zeker wel geloven dat hij er zelf iets aan kon doen, dat hij zelf kon zeggen van 'en nou kunnen we weer', maar zo zat de wereld niet in elkaar. Toch had hij met dit gezegde een besluit genomen. Hij zou stoppen met praten. Stoppen met zeuren. Stoppen met zeveren. Tot hij zeker was van alles en ...
Nee, dan nog zou hij waarschijnlijk Perrie weinig vertellen omdat het haar veel deed als hij 'pijn leed' vanwege Chloë en Kaya. Damnit. Waarom was het zo verdomd lastig? Waarom kon hij niet gewoon zijn? Waarom...
"Ik.. weet niet of dit gaat werken," sprak hij toen zachtjes. Het was geen veroordeling naar Perrie. Het was geen verwijt naar iemand anders behalve hijzelf. Het was gewoon de waarheid. Hij wist niet of het ging werken.
"En ik weet niet hoe lang dit gaat duren." Godsamme. Hij wou zijn zelfverzekerde 'ik' weer terug.

Nadat Perrie dingen had gezegd, had ze er meteen weer spijt van, wat eigenlijk nergens op sloeg, want ze bedoelde het allemaal goed, maar Pasqual nam het op een of andere manier verkeerd over. Ze legde haar hoofd op haar handen en liet haar blik af en toe naar Pasqual glijden. Gosh, zo'n knappe jongen. Haar hart bonkte in haar keel. Ze wist niet precies waarvan, maar dat zou vast wel iets met de spanning te maken hebben of iets in die richting.
"Wat verwacht je van me?" Ze keek hem aan. Ze verwachte helemaal niks van hem, ze had er ook niet over moeten beginnen. Ze kon niet van Pasqual wachtten, dat hij over Chloë of Kaya heen kwam. Ze kon zich gewoon niet in hem verplaatsen, en zien hoe hij zich voelde. Ze kon ook niet in zijn hersens kijken wat hij dacht, en soms vond ze dat zo moeilijk. Ze wou wel eens weten wat hij dacht. "Zo ver dat ik mijn bed kan uitkomen en eet, douche en de dingen doe die ik moet doen. Zo ver dat ik niet meer in elkaar stort zodra de naam Chloë genoemd wordt. De in elkaar storting komt pas naderhand. Ik ben zo ver dat ik de naam 'Kaya' kan uitspreken, maar niet zonder het gevoel te hebben dat ik uit elkaar gescheurd word van pure ellende." Zijn ogen vlogen open. "Hoe ver moet ik in godsnaam zijn? Wat verwacht je van me?" Ze slikte de brok in haar keel weg, alleen het hielp niet echt. Waarom was dit zo verdomd moeilijk?
Ze wou helemaal geen problemen met Pasqual, maar ze wou hem gewoon helpen. Om met hem te praten, alleen dat creëerde juist het tegen over gestelde effect. Stom, stom stom. Ze stond op en liep naar Pasqual. Het was een ongemakkelijke situatie, en wist niet wat ze moest doen. Liefde vol legde ze haar hand op zijn wang, maar twijfelde. Vorige keer dat ze hem aan rakte, vond hij dat ook niet helemaal relaxd, snel trok ze hem weer weg en beet op haar lip. Ze draaide zich om en deed een paar stappen voor uit.
Perrie wist gewoon niet wat ze moest doen. Ze bedrukte de gevoelens een beetje naar een laag pitje, om zich groot te houden. Maar waarom? Ze wist het zelf niet eens.
Ze wou net wat zeggen tot dat ze die zin hoorde. De zin die ze nooit hoopte te horen. Ze wou met Pasqual later in het bejaarden te huis lachen om dit moment. Tranen kwamen naar boven, en af en toe ontsnapte er al eentje naar buiten. Ze beet harder op haar lip, en wou zich eigenlijk naar Pasqual om draaien. Nee, hij hoefde haar niet zo te zijn. Tellen tot tien werkte meestal wel. Ze balde haar vuisten, en dat hielp. De tranen verdwenen snel, zodat ze zich kon omdraaien. Ze keek Pasqual aan en slikte. "Ik...Ik" Sprak ze bijna hoopeloos. Verder kwam ze niet of de tranen biggelde over haar wangen.
Perrie liet zich zakken op de bank en begroef haar gezicht in haar handen. Nee, dit kon en mocht niet gebeuren. Met betraande ogen keek ze hem aan. "Nee, ik wil je niet kwijt." Sprak ze snikkend.
Wacht, misschien had het niet met de situatie te maken, misschien was het met dat meisje van de waterval. Aya dacht ze? Ze vroeg het maar niet, misschien zou dat het nog veel moeilijker maken.

Zijn laatste opmerking viel niet goed bij haar. Tranen stonden in haar ogen en toen ze zich van hem wegdraaide voelde hij zich schuldig. Hij keek onwennig naar zijn voeten, wist niet wat hij nu moest zeggen. Wat dacht ze? Ze waren nog niet zo heel lang bij elkaar, ze wist dat hij moeite had met bepaalde dingen en... Nee, hij wou niet dat ze zich ongelukkig voelde maar hij vond het ook niet eerlijk om maar te zeggen dat alles wel goed zou komen en dat er niets aan de hand was. Dat zou een leugen zijn.
Verdomme. Het onwennige gevoel wat hij al tijden had, duwde hij weg. Hij moest kappen met zichzelf naar voren te plaatsen. Perrie was belangrijk en het was het belangrijkst dat zij gelukkig was. Hij had het niet moeten en mogen zeggen en hij moest het nu goed maken.
"Ik...Ik" Zijn maag balde ongemakkelijk samen toen hij Perrie zo hulpeloos zag staan. Hoe ze naar de bank liep en haar gezicht in haar handen verborg. Dat was niet de bedoeling! Dit wou hij niet!
"Nee, ik wil je niet kwijt." Was er uiteindelijk een keuze in dit leven? Was er de mogelijkheid om te zeggen 'ik wil het niet'? Maakte dat ook maar iets uit in dit leven? Pasqual wist het niet, hij dacht persoonlijk van niet. Hij ging naast Perrie op de bank zitten, na zelf even diep adem te hebben gehaald. Het was allemaal zijn fucking schuld dat ze nu over de zeik was... en hij moest gewoon wat ballen laten groeien en niet meer zo janken over Chloë en Kaya. Hij kon sterk zijn, toch? Misschien was het dan maar louter een toneelstuk wat hij braafjes opvoerde, alsof het een generale repetitie was, als dat was wat de maatschappij wou, dan was dat maar zo. Hij sloeg zijn arm om haar schouder heen en drukte haar zachtjes tegen zich aan.
"Sorry Perrie, zo bedoelde ik het niet.. We komen hier samen wel uit, dat beloof ik." Hij slikte de laatste paar woorden in en streelde haar haren.
"Asi es la vida en wij moeten er het beste van maken." Zo is het leven en wij moeten er het beste van maken. Het beste, waarin Pasqual een trap gaf tegen een lijk, tegen het dode lichaam van de man die zijn zusje had vermoord en Chloë bij hem weg had gejaagd. Hij voelde dezelfde behoefte weer, dezelfde behoefte om te shockeren, zoals hij ook had gedaan bij Chloë toen ze de constante tijd de aandacht op zichzelf ging roepen. Ja, hij hield van het meisje, maar ze had echt haar issue's gehad. Pasqual nam een besluit. Wat hij ook zou doen, hij zou kiezen voor het welzijn van een ander, en niet meer voor zichzelf. Tot hij op een dag echt iemand tegen zou komen, iemand waar hij zo erg voor zou gaan dat hij zelfs over zichzelf zou vertellen. Het was niet zo dat Perrie geen leuke meid was, nee! Perrie was absoluut een leuke meid! Maar hij had het gevoel dat ze hem niet hoorde, dat ze niet leek te horen wat hij precies zei. Wat hij precies duidelijk probeerde te maken. Ja, hij wist ook wel dat hij veel te geëmotioneerd was voor een jongen, maar na een aantal gebeurtenissen in zijn leven had hij niet anders verwacht.
'Sorry, sorry dat ik dat heb gezegd, Perrie. Kun je me vergeven?" Hij keek haar met zijn bruine ogen doordringend aan, hopend dat ze hem inderdaad kon vergeven. "Weet..." een vuist kneep zijn keel dicht toen hij de woorden wou zeggen. Toen hij de beruchte ik hou van jou wou zeggen. Hij schraapte zijn keel en probeerde het nog een keer. "Weet dat ik van je hou." Zijn maag verkampte op het moment dat hij dat zei en angst overviel hem. Dat was wel een grote sprong in het diepe. Hij legde zijn hand op haar wang en kuste haar voorzichtig, hopend dat zijn hamerende hart te wijten was aan de hevige verliefdheid, en niet aan de angst voor deze 'stap' die hij had gezet. Pasqual begon langzamerhand zichzelf steeds verder te verliezen maar toegeven, geen mogelijkheid. Falen was geen optie.

Perrie wist gewoon niet meer wat ze moest doen. Moest ze boos worden en zeggen dat Pasqual op moest rotten uit haar huis? Of moest ze smekend aan zijn voeten liggen, dat hij haar niet zou verlaten. Nee geen van beiden was goed, en geen van beiden paste bij haar. Maar op het moment wist ze even niet wie ze zelf was, of hoe ze zich moest gedragen. Levenloos bleef ze voor zich uit staren, nergens over denkend of zorgen makend. Een misselijk gevoel bekroop haar, en haar hart begon te bonken van de hefige adrenaline. Het was gewoon het feit dat ze niet kon geloven wat er net was gezegd.
En ja, wat voelde ze nu eigenlijk preciés van Pasqual? Hadden ze een toekomst samen? Kon ze daar al over na denken? Nee dat zag ze niet voor zich, maar dat lag niet aan Pasqual, ze kon zich zelf nooit in de toekomst denken. Ze leefde nu, en ze hield nu van Pasqual. Wetend dat het een echt gevoel was, en het niet morgen weg zou zijn had ze wel. Kapot was ze er van. Kon ze dan nooit echt geluk hebben? Ze voelde hoe Pasqual naast haar kwam zitten, maar nog steeds staarde ze doods voor zich.
Ze liet haar lichaam maar mee werken toen Pasqual haar tegen zich aan trok. Geen kik kon zich ergens veroeren, haar spieren hingen helemaal verslapt en haar hartslag was weer normaal. De aanraking met Pasqual voelde goed, maar ze voelde zich nog steeds niet gerust. Dit kon ook een 'het spijt me, ik ga weg,' aan raking zijn. "Sorry Perrie, zo bedoelde ik het niet.. We komen hier samen wel uit, dat beloof ik." Perrie wou het zo graag geloven, maar op een of andere manier kon ze het niet.
Ze was wel allang blij, dat hij dus niet weg zou gaan, maar nog steeds keek ze voor zich. Een rilling liep over haar rug, en het voelde alsof een deel van haar hersens was uitgeschakeld. Dat ze niet kon praten, of hem kon aan kijken. Een zin in het spaans drong haar gehoorgang binnen, maar ze deed er niks mee. Ze probeerde het niet eens te vertalen. Ze voelde zich zo leeg.
Vergeven? Hij wou dus nog wel gewoon door gaan? Of was het alleen maar omdat hij haar niet zou willen zien pijn lijden. Dan had het geen zin, het moest ook echt van zijn kant komen. Ze pakte zich zelf weer wat op en keek zijn kant op. Glazige ogen bekeken hem even, maar haar blik werd wat normaler, toen ze zijn blik zag. Het was echt smekend. Langzaam knikte ze en keek even langs hem. "Weet.." Ze keek hem weer aan."Weet dat ik van je hou." Haar ogen werden wat groter, wat levender. Het was nog al wat om dat te zeggen, hij meende het dus echt. Voor dat ze wat kon zeggen voelde ze zijn lippen al op de hare. Moeilijk kneep ze haar ogen dicht, het was anders dan de eerste keer. Maar toch voelde het goed! Het gevoel kwam weer terug binnen, ze zouden het wel overleven! Een klein traantje van blijdschap ontsnapte en rolde langzaam over haar wang.
Ze trok even terug en met een glimlachje veegde ze het water van haar wang weg. "Het spijt mij ook, ik had er nooit over moeten beginnen." Zei ze, en knikte een keer als bevestiging voor haar zelf.
"ik hoop dat we dit snel kunnen vergeten." Sprak Perrie een beetje vragend. Ze had nu echt heel erg zin om paard te rijden. Om alles er even lekker uit te gooien door even lekker te crossen. En haar merrie Jalisa, kon dat goed. Pasqual' paard stond hier ook nog, dus ze konden het eventueel wel doen, samen een ritje maken.
"Zullen we anders een stukje buitenrijden?" Vroeg ze een beetje voorzichtig. Ze wist niet of dit een vreemde vraag was, aangezsien de situatie net, maar aan de andere kant. Je kan ook niet te lang hier over na te blijven denken. Het was nu gebeurd, en uit gesproken, nergens meer om zorgen over te maken. Naja dat laatste was ook niet helemaal waar, want Pasqual' verdriet over Chloë en Kaya was natuurlijk nog niet weg, maar dat maakte niet uit! Ze kwamen er wel uit!

Ze ging iets van hem afzitten met een glimlachje op haar lippen. Hij kon wel een zucht slaken van opluchting. Dat was beter.
"Het spijt mij ook, ik had er nooit over moeten beginnen." Hij glimlachte vaagjes, maakte een gebaar alsof hij het wou wegwuiven.
"Is oké, had je ook niet kunnen weten."

- niet af, surry -