Met een plof kwam zijn mobiel op de grond terecht terwijl de jongens zelf langs de muur van een van de treinen naar beneden zakte. Het was net alsof zijn perfecte leventje ineens in duizend stukjes uiteen viel en alle vrolijkheid die normaal bij zijn karakter hoorde in het niets verdwenen was. Het kon niet, ze kon niet weg zijn. Zonder iets te doen staarde Zachery voor zich uit terwijl er een stem dat uit zijn mobiel kwam zijn naam maar bleef herhalen. Zijn moeder had het initiatief genomen om hem op te bellen en te zeggen dat een van de beste vrienden die hij ooit gehad heeft in een ongeluk betrokken is geraakt. Ze was net op haar motor gesprongen om hem op te komen zoeken toen een auto haar gewoon omver reed. Die achterbakse eikel was nog niet eens gestopt toen zij daar dood lag te gaan. Nee, gewoon door gereden en dan later zeggen dat hij niet gemerkt had dat hij iemand geraakt had toen de politie hem oppakte. Bullshit, allemaal gewoon dikke bullshit. Wie merkte nu niet dat hij iemand op een motor aanreed? Tranen begonnen geruisloos over zijn wangen te stromen terwijl de stem van zijn moeder hem probeerde te kalmeren. Ja hij was een moederskindje, altijd al geweest. Het had ook een tijdje geduurd voordat hij de moed had om alleen te gaan wonen. Damn, waar was iedereen als je hen nodig had? Waarom was hij niet zo slim geweest om Gwens adres te vragen? Zij had hem waarschijnlijk wel kunnen opvrolijken met haar optimisme en hem misschien overal mee naartoe gesleurd om hem op te vrolijken. Een waterige glimlach verscheen om zijn lippen toen hij aan het meisje dacht. Die dag aan de klippen was echt geweldig geweest, zo hard had hij zich nog nooit geamuseerd. Zoiets zouden ze nog eens moeten gaan doen, gewoon wat lol trappen zonder zich iets van anderen aan te trekken. Langzaam begroef Zachery zijn gezicht in zijn handen terwijl zijn moeder maar bleef praten via de telefoon. Hij nam de moeite niet eens om het ding op te nemen. Hij wist dat zijn moeder hem begreep, dat ze desnoods aan de lijn zou blijven totdat hij gekalmeerd was en terug tegen haar kon praten. Zijn schouders begonnen te schokken terwijl hij voelde hoe de zoute tranen over zijn wangen liepen. Hij deed niet eens moeite om ze weg te vegen, waarom zou hij ook? Echte mannen huilen, durven het te tonen dat ze verdriet hebben. Ach ja, Meave verdiende het gewoon dat hij voor haar huilde, aangezien ze echt alles voor hem had gedaan toen ze nog leefde.
Laatst aangepast door Zachery op wo dec 19, 2012 11:38 am; in totaal 1 keer bewerkt
