Drinking some whisky

Net zo geduldig als dat hij naar haar verhaal had geluisterd luisterde zij ook naar hem. Ze wist niet wat te zeggen want dit was allemaal zo erg. Ze vond het gewoon zo erg dat zijn moeder zo tegen hem had gedaan, het is toch je zoon. Zoiets doe je toch niet, en dan ook nog eens hem eruitgooien als hij na alles wat je doet het toch voor je opneemt. Ze wist nog steeds niet wat te zeggen en vond het ook gewoon zo erg als je je eigen dochter nooit meer mag zien van je ex. Ze dacht even na. Ze pakte hem vast en zei alleen maar 'Rustig maar, ik hou van jou en nog veel meer mensen houden ook van jou.' verder wist ze niks te zeggen. Ze keek hem aan en zag een traan op zijn wang die zich naar benden liet vallen. De woorden die hij net had gezegd dwaalde door haar hoofd ze vond het niet kunnen van zijn moeder.Als het je zoon was dan hield je toch van hem. Ze schudde haar hoofd en zei stilletjes sussende woorden.

(depri en gek zijn is niet zo goed voor je inspi )
Ps: mijn ouders zijn niet zo van het huisarest meer van het zakgeld inhouden en inwerken op je schuldgevoel .

Marshall was echt opgelucht dat ze het wist. Maar tegelijkertijd was het ook heel pijnlijk voor hem. Hij werd aan van alles en nog wat herinnerd. Het ergste vond hij dat zijn vriend proof dood was gegaan. Hij liet zijn blik even naar zijn rechter onderarm glijden en zag daar de naam proof staan met vlammen er omheen. Proof had het zelfde als hem maar dan met zijn naam. Hij slikte even en keek stug voor zich uit, hij kon moeilijk met gevoelens omgaan. Hij schakelde ze dan maar uit, dat had hij in die tijd dus ook geleerd. Hij vond het echt prettig dat Maera er voor hem was. Hij wist dat ze meende wat ze zegde maar dat andere mensen om hem gaven, daar was hij niet zo zeker van. Wie dan nog meer, hij kent niemand anders meer. Iedereen die hij echt kent is dood of haat hem. Behalve Brain dan maar dat was gewoon een vriend. Niemand heeft proof's plaats in kunnen nemen. Hij pakte Maera iets steviger vast en kwam zo tot rust. Hij moest blij zijn met z'n iemand. Maar hij was nog altijd bang dat hij gekwetst zou worden. Hij zat nog steeds met het gevoel waar hij al jaren mee zat. Misschien had hij toch nog iets fout gedaan. Hij heeft haar nog niet verteld wat zijn vrienden kring nou echt is. Eigenlijk is hij fout iemand, die lak heeft aan de wet ect. Zijn vrienden zijn ook niet de braverdjes en veel mensen vrezen voor hun. Hun groep leek heel veel op gang. Maar dat hoefde ze niet te weten. Ze zal alleen maar bang zijn`en dat wilde hij niet. Bij deze gedachte keek hij even alert rond. Maar hier had hij niks te vrezen, niemand wist dat hij hier woonde.

Een zachte wind blies door de boom waaronder Maera en Marshall samen zaten. Het was laat en Maera zag duidelijk de woede maar ook het verdriet in Marshalls ogen. Zelf was ze ook best wel kwaad, kwaad op iemand die ze niet kende, ze was kwaad op iedereen die Marshall pijn had gedaan. Ze keek naar Marshall en zag dat die is onrustig rond keek. Ze wist echt niet wat te doen en hield dus maar even haar mond. Een ijzige stilte viel en Maera keek nadenkend voor zich uit. Het was al afgekoeld en ze stond op ‘Kom op, nu moeten we echt naar binnen gaan, we zullen daar nog even praten als je wil.’ Ze reikte hem een hand aan en dacht nog even na. Hij kon hier niet de hele nacht zitten. Ze nam hem mee naar binnen en daar gingen ze samen nog even zitten.

Nu pas merkte Marshall op dat het al laat was, gelukkig was het hier veilig om hier zo te zitten. Nog steeds was hij boos en verdrietig, hij was wel opgelucht dat hij het had verteld en dat zei niet heeft gezegd dat ze het moeten oplossen. Er viel een stilte maar dat had hij niet echt door want er was veel stof om over na te denken. Hij dacht na over vroeger en over nu waarom ze had gebeld ect. Het begon echt donker te worden toen Maera zei dat ze naar binnen moesten. Eigenlijk had hij geen zin om op te staan maar hij snapte haar punt. Hij stond op en ze liepen terug naar huis. Hij pakte haar hand vast. Hij wist niet eens waar ze eigenlijk waren. Hij liep maar gewoon mee en dacht nog even na over wat er allemaal was gebeurd. Hij had eigenlijk helemaal geen zin meer om er over te praten, maar als Maera zich er beter bij voelde van wel deed hij het maar. Toen ze bij het huis aan waren gekomen zei hij 'Ik ga me even douche en omkleden'. hij viste een sleutel bos uit zijn broekzak en maakte zijn deur open. Hij zoende haar even liefdevol en ging naar binnen. Hij had soms z'n moment dat hij het liefst een uur onder de douche stond, maar dat kon natuurlijk niet. Hij zette de radio in de douche hard aan. Zodat hij niet kon na denken en nam een lange douche. Hij trok een standaard outfit aan joggingbroek shirt pet klaar.

Rustig stond ze op en ze keek naar Marshall wat die zou doen. Samen liepen ze naar zijn huisje en Marshall deed de deur open. Ze gingen naar binnen en Marshall ging even douchen. Het was stil in het huis maar al snel veranderde dat want de muziek werd hard opgezet. Ook al was het niet haar stijl, toch vond ze het fijn dat het niet zo stil was. Na een tijdje rond te kijken zag ze een brief in een la een beetje naar buiten steken. Ze opende de la en keek naar de brief, er was een foto van een meisje zichtbaar. Zou dat zijn dochtertje zijn? Ze keek er nog even naar en legde hem dan snel terug. Dat was maar goed want Marshall kwam net naar beneden gelopen. ‘Hey uhm, wil je dat ik blijf of wil je liever even alleen zijn?’ vroeg ze. Ze keek naar hem en in zijn blik zag ze nog woede maar ook verdriet, ze vond het echt erg. Ze wachte Marshall zijn reactie stil af.

-sorry dat het zo lang duurde maar ik heb gepost -

Toen ze thuis aan gekomen waren ging hij even douche, het liefst bleef hij er een uur onderstaan maar dat kon nu natuurlijk niet. Hij had de muziek hard gezet zodat hij niet kon gaan denken, want dat had vanavond toch niet echt zin. Hij trok weer zijn gewoonlijke kleding aan. Toen hij naar beneden kwam viel zijn ogen meteen op Maera en van Maera naar de la die open stond er stak een brief uit, maar hij wilde nu even niks met die brief te maken hebben. Hij zette zijn mobiel aan en zag dat hij een bericht was. Het was van een vriend van hem, zijn avond kon nog wel eens lang worden want hij moest een klusje doen. Toen Maera vroeg als moest blijven of moest gaan antwoordde hij. 'Maakt mij niet uit, maar ik moet nu gaan'. Hij gaf haar een vluchtige zoen en liep de trap weer op hij moest even een paar spulletjes pakken. Hij deed een kast open die opslot zat en haalde er een boksbeugel uit en een 9mm. Hij sloot de kast weer zorgvuldig, ook verstopte de spullen ook zorgvuldig. Hij moest vandaag een grote ruzie 'oplossen'. Hij rende de trap weer af en nam snel een glas water. Hij zoende haar nog even en zei 'Ik ben laat terug, zie maar wat je doet'. Hij liep het huis uit en startte de auto, en reed met piepende banden weg.

Ze zag hem naar de brief kijken en keek snel de andere kant op. Ze liep even heen en weer en keek op toen ze een gsm hoorde, maar het was de gsm van Marshall. Ze keek even naar hem en voelde een vluchtige zon op haar wang nadat hij had gezegd dat hij moest gaan. Hij ging naar boven en kwam terug met iets in zijn handen, alleen kon ze niet zien wat het wat. Ze zag hem gehaast zeggen dat hij er pas laat zou zijn en toen ging hij weg. Ze bleef even zitten op zijn bank en toen stond ze op. Hij zou laat thuis zijn zei hij dus zou ze maar naar huis gaan. Ze pakte haar spullen en riep haar hond die meteen aan kwam lopen. Daarna pakte ze een briefje en ging ze opzoek naar een pen, ze keek even in de la en zag de brief weer. ze bestad er verder niet veel aandacht aan en pakte een pen die ernaast lg. ze schreeg haar telefoonnummer op en legde het briefje neer toen pakte ze haar jas en ging ze naar huis.

Rond een uur of 4 stopte er een auto met piepende banden. Er stapte een jonge uit door zijn pet was hij niet goed te zien. Maar ook door de pet wist je meteen dat het Marshall was. Hij sloot zijn auto en keek even naar het huis van Maera, hij hoopte dat ze niet wakker was geworden maar dat zal wel. Hij was dan ook niet echt zachtjes aan gekomen. Hij liep naar zijn huis deed niet eens de moeite om de deur goed dicht te doen, iedereen sliep toch al en ander zette hij ze wel buiten. En rende de trap op, deed snel zijn spullen weer in de kast die op slot zat. Daarna liep hij naar de badkamer het licht ging vanzelf aan, en stuikelde even maar viel niet. Hij liep naar de spiegel en vloekte even toen hij zijn spiegelbeeld zag, zijn neus bloede nog steeds en hij had schrammen in zijn gezicht. Ook liep er wat bloed uit zijn knokkels, maar de gene die dat had veroorzaakt die zag er nog veel slechter aan toe. Hij trok zijn shirt uit en zag op zijn buik half bloedende afdrukken van een boksbeugel. Hij vloekte nog een keer, hij pakte een handdoek en maakte die nat. Hij veegde al het bloed ect. weg. Hij keek even in de spiegel en zag Maera achter zich staan. Hij trok snel zijn shirt weer aan, want ze hoefde die afdrukken niet te zien. Hij liep naar haar toe en gaf haar een vluchtige zoen. 'Heb ik je wakker gemaakt'. vroeg hij liefdevol.

Maera keek toe, maar kon niks uitbrengen, de wereld rond haar zakte weg en ze wou schreeuwen maar er kwam geen geluid. Toen ze zich wou bewegen ging het traag en koste het een grote inspanning. En toen ze dan eindelijk daar was en de mensen aan de kant had geduwd zag ze het, voor haar lag Marshall, hij ademde niet en was bedekt onder bloed. Ze schoot wakker en haar hart klopte helemaal. Ze zweette en kon de nachtmerrie maar niet uit haar hoofd zetten.
Toen ze piepende banden hoorde rende ze dan ook meteen naar buiten. Marshall was al naar binnen maar had de deur niet dichtgedaan. Nog steeds met een kloppend hart liep ze stil naar binnen en sloot ze de deur. Ze liep naar boven en slikte even toen ze de deur van de badkamer open deed omdat ze daar gerommel hoorde. Ze keek opgelucht toen ze hem zag maar veranderde snel van blik toen ze zag dat hij een bloedneus en schrammen had. 'Heb ik je wakker gemaakt?' hoorde ze hem vragen, ze schudde haar hoofd en keek met een bezorgd gezicht naar hem. 'Wat is er gebeurd.' vroeg ze. Ze keek hem vragend aan maar dacht nog steeds aan de nachtmerrie.

Marshall baalde wel dat Maera hem zo zag met een bloedneus, die nu wel aan het stollen was, en die schrammen. Hij wilde niet dat ze er nu al achter kwam wat hij snachts deed, dat was dan ook nog eens gevaarlijk voor haar om te weten. Hij had haar niet wakker gemaakt? Waarom was ze dan hier en niet in haar bed dacht hij. Ze vroeg wat er was gebeurd, maar Marshall kon het haar nu niet vertellen misschien wel nooit niet. 'Niks, kom het is al laat' zei hij sussend. Hij pakte haar zachtjes bij haar arm en trok haar zachtjes mee naar bed. Hij was kapot het was dan ook al laat, maar er was zo veel gebeurd vandaag. Hij ging tegen haar aan liggen en staarde voor zich uit, hij kon niet slapen. Na een tijd viel hij toch in een diepe slaap.

Ze keek naar hem en geloofde hem niet toen hij zei dat er niks gebeurd was. Toch ging ze er niet op in. Samen met Marshall ging ze naar de slaapkamer waar ze op het bed gingen liggen. Ze zag hoe hij rustig in slaap viel en na een tijdje viel ze zelf ook in slaap. Maar alweer had ze dezelfde nachtmerrie, nu zag ze alleen alles nog beter. Ze zag de mensen waarvan de gezichten verdwenen waren, het straaltje bloed dat wegstroomde en daarna Marshall in de grote plas bloed. Ze viel neer op haar knieën en riep ‘Neeeeeeeeeeeeeeee!!!!!’ in haar hoofd klonk het hard maar er was geen geluid. En opeens werd ze naar achtergetrokken, ze probeerde naar voren te komen maar het lukte niet, het leek alsof onzichtbare handen haar vastgrepen. En toen schrok ze wakker en schoot ze overeind. Ze kon zichzelf nog net tegenhouden om te schreeuwen van angst en stapte bibberend uit het bed. Ze liep naar beneden en pakte een glas water, ze dronk het leeg en bleef even staan. Waarvan kwamen die nachtmerries nu ze ging naar de living waar ze op de bank ging zitten en begon na te denken.
-Inspi komt zo langzaam naar boven-

Marshall lag nog een tijdje wakker en keek hoe Maera aan het slapen was. Hij dacht even na over wat er allemaal gebeurd was, wat voor een risico hij vanavond had gelopen. Hij moest blij zijn dat hij heelhuids thuis was gekomen. Hij had dan wel een paar schrammen maar erg was het niet. Hij viel na een tijdje in slaap, hij had een vrij droomloze droom. Hij werd half wakker van het onrustige gedoe van Maera, wat zou er aan de hand zijn?. Marshall keek even op de wekker en zag dat het 7 uur was. Hij draaide zich om en wou Maera naar hem toe trekken. Alleen Maera was er niet, 'shit' zei hij zacht. Wisten ze toch waar hij woonde, waar was ze. Hij stond vlug op en ging naar beneden. Opgelucht zuchtte hij even toen hij zag dat ze op de bank staat. Hij pakte een fleeche deken en legde die om haar heen. 'Hey, wat is er aan de hand' vroeg hij met een hese vermoeide stem. Hij ging naast haar zitten en zag haar geschrokken gezicht hij trok haar naar zich toe en zoende haar even. 'Wat er ook aan de hand is, bij mij ben je veilig'.

Nog steeds met een geschrokken blik zat ze op de bank, ze merkte niet eens dat Marshall naar beneden kwam. Ze voelde een deken rond haar heen en verstond niet goed wat hij zei. Ze was dan ook zo in gedachten verzonken, hoe kon dat nou ineens zo’n nachtmerrie, ze had wel vaker nachtmerrie’s gehad. Maae zo’n soort en dan was die ook nog teruggekomen. Ze sloot even haar ogen en toen Marshall het voor de 2de keer zei verstond ze het wel. ‘Uhm nee, er is niks hoor gewoon een beetje moe.’ Zei ze een beetje. Ze wou hem niet vertellen dat ze had gedroomd dat hij dood in een grote plas bloed lag, dat klonk ook zo raar. Ze gaf hem een zoen en stond op. ‘Zal ik ontbijt maken?’ zei ze terwijl ze naar de keuken liep, ze moest even bezig zijn. Om zo even alles uit haar hoofd te zetten.
-en inspi zakt weer-

Marshall maakte zich wat zorgen om Maera, hij was niet zeker van wat er aan de hand was. Hij dacht aan een nachtmerrie ofzo. Hij zag meteen aan haar gezicht dat ze loog dat er niks aan de hand was. 'Je liegt als je scheel ziet'. Hij keek een beetje boos, ze kon hem toch gewoon vertrouwen?. Toen ze wou opstaan trok hij haar terug. 'Dadelijk'. zei hij tegen haar over het ontbijt. 'Kom vertel het me maar'. Hij trok haar tegen zich aan en wachtte geduldig af. Het had toch niks met hem te maken.. hij keek haar bezorgt aan, hij trok even een wenkbrauw omhoog en kneep meteen zijn ogen dicht. Hij had barstende koppijn of omdat het zo laat was en of het kwam van de klappen.

Ze keek hem een beetje geergerd aan toen hij haar terugtrok, 'Geloof me het is echt niks.' zei ze, ze kon hem toch niet gewoon vertellen dat ze een nachtmerrie had gehad dat hij daar dood lag in een plas bloed. Ze stond vervolgens weer op ben begon op te dekken, zachtjes neuriede ze een liedje, dat deed ze altijd als ze zich ergens zorgen over maakte. Ze dekte de tafel helemaal nauwkeurig op, dat was ook iets van haar als ze zenuwachtig was ofzo dan moest ze alles perfect doen. Daarna zocht ze een pan en eieren. Ze bakte twee eitjes en legde die op de borden. Zo was alles wel klaar, ze ging naar Marshall toe.

Marshall zucht even diep toen ze het nog niet wou vertellen, hij rolde even met zijn ogen. Het had nu niet echt zin om er over door te gaan dan zou er alleen maar ruzie van komen. Hij liet het maar even rusten , niet dat hij het zou vergeten. Hij keek haar nog eens bezorgt aan en liep toen naar de tafel. Hij liep perongelijk tegen de de tafelrand aan en vloekte even het kwam precies op zijn net gedichte wond van die boksbeugel van vannacht. Hij voelde er weer wat bloed lopen. Hij had helaas ook nog een wit shirt aan dus was het gauw te zien. Hij vloekte nog eens binnenmonds en wou naar boven lopen zonder dat zij wat zou merken. Maar hij werd tegen gehouden.

Ze zag hem zuchten en ging zitten. Toen hij ook kwam botste hij tegen de tafelrand, ze wou vragen of het ging maar hield haar mond meteen toen het begon te bloeden. Ze zag dat hij naar boven wou lopen maar hield hem tegen 'Zitten.' zei ze alleen maar terwijl ze een doek pakte en die natmaakte. Ze zag hem tegenstribbelen maar zei alleen maar 'Stil zitten' ze rolde zijn shirt wat naar boven en zag de wond, ze zuchtte even toen ze zag van wat die wond kwam en begon dan het bloed te deppen. Na een tijdje haalde ze ontsmettingsmiddel en een verbandje. Ze deed ontsmettingsmiddel op het verband en wikkelde het rond zijn buik. 'Zo dat is klaar, heb je me iets te vertellen?' zei ze toen.

Marshall baalde flink dat de wond die waarschijnlijk vannacht dicht was gegaan weer open was gesprongen. Niet alleen om dat het weer bloede maar het was niet de bedoeling dat Maera wist wat hij vanacht had gedaan. Toen hij tegen werd gehouden en moest gaan zitten stribbelde hij eerst even tegen, maar bleef toch zitten toen Maere hem beveelde om te blijven zitten. Hij werd behandeld als een klein kind vond hij, het was maar een wondje dat van zelf dicht ging.Daar hoefde geen ontsmettingsmiddel en een verbandje om, het was al schoon door het bloeden. Hij liet het maar zitten ze had er moeite voor gedaan, dat vond hij wel lief. 'Ja, dat ik honger heb' zei hij droogjes en wou opstaan. Maar hij voelde weer een hand om zijn arm en hij werd weer tegen gehouden hij zuchtte even en zei 'Je eitje word koud hoor' hij probeerde haar vraag zo goed als te ontwijken want hij kon en wou niet tegen haar liegen. Als je niet hoeft te antwoorden hoef je ook niet te liegen.

Ze zag aan zijn blik dat hij het niet nodig vond maar deed het verbandje er toch om. Ze keek hem een beetje met een schuin oog aan toen hij iets wou gaan zeggen en rolde met haar ogen toen hij haar vraag ontweek en zei dat hij honger had als antwoord. Ze zag dat hij wou opstaan en hield hem tegen. Toen hij nog zo'n antwoord gaf om haar vraag te ontwijken liet ze het maar zo en met een geërgerde blik in haar ogen liep ze met hem terug naar de keuken. Ze ging zitten en begon aan haar eitje, maar ze liet het na 2 happen alweer staan. Ze had gewoon geen honger meer. Toen ze klaar waren ruimde ze af en ze wou haar jas pakken die ze vannacht snel had aangedaan toen ze uit haar bed kwam, ze stond op het punt om weg te gaan.

Jimmy had geen zin in het verband maar vond het toch lief dat ze voor hem zorgde. Hij ontweek haar vraag niet alleen om dat hij zich schaamde voor wat hij vannacht -en niet alleen vannacht maar ook gewoon vaker- deed en het niet echt veilig was, hoe meer ze wist hoe minder veilig het was. Ze had zo te zien geen honger, maar Marshall zelf wel dus at hij zijn eten op. Ze hielp hem met afruimen, en wou toen gaan. Hij zuchtte diep hij had het weer eens heel erg verpest. Hij hield haar tegen en zei 'Wacht, wat wil je weten'. Hij had geen zin in ruzie en kon eigenlijk zijn leven ook niet zonder haar meer voorstellen. Hij nam haar mee naar de bank en keek haar even aan.

Ze was klaar om weg te gaan maar werd tegengehouden. Ze draaide zich om en liet een keer een zucht horen. Maar ze veranderde meteen van gedachten toen ze mee werd genomen naar de bank en hem hoorde zeggen ‘Wat wil je weten?’ Ze liet een kleine lach op haar gezicht verschijnen en gaf hem een knuffel. ‘Ik wil alleen weten dat je niet tegen me liegt, en dat je me vertrouwt.’ Zei ze daarna. Ze wou geen ruzie maar wel dat hij eerlijk tegen haar kon zijn. Ze keek langs zich en zuchte nog eens, maar deze keer was het meer een zuch van opluchting. Ze liet een hand door haar haar glijden en zei ‘Ik hou van je.’ Het kwam er zacht uit maar ze meende het wel.

Marshall kon er niet tegen als ze zo zou weg lopen. Misschien zou ze wel nooit meer terug komen net als zijn ex. Hij kon nu al niet meer zonder haar had hij het gevoel van. Hij was dan ook opgelucht dat ze zich liet tegen houden. Hij was ook te vertrouwen en hij was ook eerlijk, maar sommige dingen waren gewoon beter om niet te weten. Want als ze het wist kon het gevaarlijk zijn. Als ze wist waar hij bij hoorde, hij mocht het voorwaardelijk aan mensen vertellen. 'Ik ben eerlijk, maar sommige dingen'.. hij zuchtte hij zou het toch moeten vertellen als hij er nou blij mee was of niet. Toen ze vertelde dat ze van hem hielt kwam er een opgelucht gevoel in zich naar boven, hij zou dat nog wel lang krijgen want hij had bijna nooit gehoord dat iemand van hem hield, alleen maar hem haatte. 'Wat wil je wat ik je vertel ' vroeg hij nog eens en knuffelde haar even.

Ze zag een opgeluchte blik op zijn gezicht verschijnen en toen hij zei
dat sommige dingen gewoon te lastig waren zei ze 'Dat begrijp ik, vertel me dan gewoon wat je kan vertellen' Ze begreep het ook echt, even had haar hand de neiging om tot haar nek te reiken, dat ging altijd vanzelf, maar nu kon ze het overbrengen tot een hand die ze door haar haar haalde. Ze zuchtte nog eens maar opeens moest ze weer denken aan haar nachtmerrie. Ze begon een beetje aan een los draadje van de kant van haar slaapkleed de prutsen en keek naar hem en forceerde een glimlach op haar gezicht.

Marshall zette de tv even aan tegen de stilte. Meteen kwam het nieuws op, het ging over een 'gangster' groep die ruzie had gezocht met een andere groep. Hij keek even aandachtig, waarna hij toch wel een beetje schrok dat er 2 doden waren gevallen. Ze hadden niemand op gepakt en ze hadden ook geen echt glu wie het zijn geweest alleen wisten ze welke groepen het waren. Gelukkig niet van 'zijn' groep. "Uhhm, ik denk dan ik niet veel meer hoef toetevoegen." zei hij terwijl hij het nieuws volgde en met een schuin ook naar Maera keek. Hij zoende haar even, en ging koffie zetten.

Ze zag hoe hij de tv aanzette om de stilte te verbreken. Het nieuws sprong op en het ging over een ganster groep die ruzie had gezocht met een andere. Ze keken even en toen hij zei Uhhm, ik denk dat ik niet veel meer hoef toe te voegen.' Knikte ze kort. Ze bleef zitten toen hij op stond om koffie te zetten en keek nog even verder, na een tijdje zette ze iets anders op. Toen hij klaar was stond ze op en pakte ze ook een kopje koffie. Toen ze weer ging zitten begon ze na te denken, de stilte viel weer maar Maera merkte er niks van. Ze merkte even een tijdje niks van wat er rond haar gebeurde, allerlei gedachten spookten door haar hoofd.