This town ain't big enough for the two of us [Sareth]

Ondanks de volle maan was het een donkere nacht. Dikke, dreigende wolken vormden namelijk een barriere die weinig doorliet. Daar kwam bij dat het ook nog eens gestaag regende en dit alles zorgde voor een extra grimmige sfeer toen Neil uit zijn auto stapte die hij voor een oud, vervallen motel geparkeerd had. Geen vrije kamers, aldus het bord dat hij vervolgens passeerde. Maar Neil wist beter. Hier sliepen zelden argeloze reizigers en hijzelf was hier ook voor iets heel anders.
Hij moest onbewust weer denken aan de nacht dat hij bij een vergelijkbaar motel op May had gewacht. Zijn baas bezat meerdere van dit soort locaties en ze waren ideaal voor zaken die aan het oog moesten worden onttrokken.
Neil slikte. Je kon hier langzaam vermoord worden en niemand zou je horen of zien. Waarschijnlijk werd je in de bossen niet eens gevonden. En op dit punt had hij geen idee of men reden had om hem om te willen leggen. Wisten ze wat hij van plan was?
Hij schraapte al zijn moed bijeen, zette een facade op van arrogante desinteresse en slenterde het motel binnen. In the lobby stond een klein, eenvoudig tafeltje met twee stoelen. Op de een zat een vriendelijk en normaal ogende man die zo iemands vader had kunnen zijn. De Manager. Neil wist beter dan in het lieve voorkomen van de man te trappen.
Op verscheidene plekken in lobby waren potige kerels gestationeerd die ongetwijfeld voornamelijk ter intimidatie bedoeld waren. Neil scande de ruimte. Aryan was er niet, dat was een opluchting.
“Ah, Neil, fijn dat je hebt kunnen komen,” zei de Manager. “Ga vooral zitten! Kan ik je wat te drinken aanbieden?”
Neil deed wat hem werd opgedragen, maar schudde zijn hoofd.
“Waarom ben ik hier?” vroeg hij. De manager gebaarde naar een van de mannen en droeg hem op koffie te halen. Dat de man zwijgend gehoorzaamde zei genoeg over de positie van de manager. Deze richtte zich weer tot Neil.
“Nou, nou, heb je haast of zo?” Neil antwoordde niet en de Manager sprak vriendelijk door. “Hoe is ’t met je vriendinnetje, trouwens?”
“Ze is mijn vriendinnetje niet.”
“Maar maakt ze het naar omstandigheden goed?”
“Hm.”
De koffie werd gebracht en de Manager leunde ontspannen achterover in zijn stoel.
“Maar om ter zake te komen, Neil, ik heb werk voor je.” De man lachte toen hij Neil’s verbazing en opluchting zag. “Je verwachtte iets anders, of niet, jongen? Nee, je gaat aan de slag. Zegt de naam Sareth Levison je iets?”
Neil schudde zijn hoofd.
“Nou, ons tot voor kort ook niet, maar de jongedame denkt te kunnen dealen in deze stad. Jij gaat haar duidelijk maken dat dat niet de bedoeling is. Hoe je het doet interesseert me niet.”
Neil ging niet liegen; een piepklein deel van hem vond het nog steeds wel leuk om het kleine beetje autoriteit dat hij had te laten gelden. “Mocht het niet lukken, dan neemt Aryan het van je over.”
En met die woorden was enig enthousiasme dat Neil had weer weg. Als hij die Sareth niet in het gareel kreeg stond haar iets te wachten dat Neil absoluut niemand toewenste. Aan de andere kant; liever zij dan hij.
De Manager leunde naar voren.
“En jij weet precies wat dat inhoudt, of niet, Neil?”
Neil sloeg zijn ogen neer. Ja, hij wist precies wat dat inhield.
De Manager schoof hem een papiertje op met onder andere het adres van het meisje, haar nummer en een paar plekken waar ze kennelijk frequent gesignaleerd was. Met een paperclip was er tevens een fototje aan het papiertje bevestigd.
“Je hebt twee weken om haar op andere gedachten te brengen. Nogmaals, zie maar hoe je het doet. Je kan gaan.”
Neil stond op, maar zijn hoofd tolde.
Eenmaal terug in zijn auto had hij even een moment nodig om zichzelf weer bijeen te rapen waarna hij het gas intrapte en er met gierende banden vandoor ging.

De volgende ochtend was Neil ondanks slechts enkele uren slaap al vroeg wakker, met name door de nieuwe stress die aan zijn leven was toegevoegd.
Stel je niet zo aan, hoe moeilijk kan die chick zijn? Hij sloot werktuiglijk zijn prothese aan. Hij moest niet zo zeiken. Desnoods gebruikte hij een klein beetje geweld. Hij stak zijn pistool in zijn broeksband en niet veel later viel de stof van zijn vlekkerige hoodie er ruimschoots overheen.
In de loop van de dag had hij een deal op weten te zetten met het meisje en tegen de tijd dat de avond viel verliet hij zijn appartementje. Hij kon de afstand lopend doen en was hier blij om; ze hoefde zijn nummerplaat namelijk niet.
Hij was vroeg. De afspraak was op een stuk industrieterrein waar weinig meer gebeurde. Er stond een fabriek die volgens het bordje op het oude hek bewaakt werd, maar waarvan iedereen wist dat dit al lang niet meer het geval was. Neil stond ontspannen tegen dat hek geleund met de prothese-hand in de zak van zijn hoodie en een peuk tussen zijn vingers. Nu was het wachten op Sareth.

Gezien de haast constante val van regen in de afgelopen dagen, liepen Sareth haar zaakjes minder soepel dan gebruikelijk. Dit had niets te maken met de vraag - vraag was er altijd - maar alles met het aanbod en haar motivatie om enigszins moeite te doen dit aan de man te brengen. Sareth hield van regen, begreep haar niet verkeerd, maar voornamelijk vanuit een comfortabele positie binnen: droog, warm, en met haar gehele voorraad tot haar beschikking. Het was niet alsof ze veel meer had te doen dan thuis zitten en high getten van her own supply. Sinds ze de perimeter van haar werkplek had uitgebreid, gingen de zaken zo soepel dat ze zich makkelijk een paar daagjes vrij kon veroorloven.
Maar ook dat ging vervelen, zo bleek, en toen de lucht eindelijk opklaarde, ervaarde ze zowaar iets als een goed humeur en liet ze de meest dringende klanten direct weten dat de nieuwe levering binnen was. Gedurende de dag ontving ze steeds meer berichten van mensen die via via bij haar terecht waren gekomen. De meesten wilden weten of ze iets konden halen en Sareth spendeerde een grote hoeveelheid tijd aan het al kettingrokend beantwoorden van berichten, meetings opzetten, veilige locaties vinden, en zich inbeelden hoeveel geld deze ene dag haar zou opbrengen.
Ze was zowaar vrolijk, en stemde dan ook enthousiast in toen een gast haar contacteerde om haar waar te aanschouwen. De afspraak was later die avond op een vrijwel verlaten industrieterrein, een hotspot voor shady zaakjes waar Sareth redelijk goed de weg kende, maar waar ze het toch liever niet in haar eentje op een hollen moest zetten. Tot dusver was het nooit voorgekomen dat ze daadwerkelijk diep in de problemen was geraakt. Natuurlijk ging er wel eens wat mis, maar dit was nooit iets waar ze niet mee kon dealen. Nooit iets wat ze niet kon verdrinken in een stimulerend middel.
Eens kon natuurlijk de eerste keer zijn, en voor de zekerheid was Sareth bewapend met een aandoenlijk maar scherp en daadwerkelijk potentieel gevaarlijk vlindermes, maar ze verwachtte niet dat dit het geval zou zijn. Eerder verwachtte ze een grote aankoop, en veel winst.
Haar oude, zwarte mustang had ze iets verderop geparkeerd, net uit het zicht van de plek waar ze had afgesproken met de klant. Zittend achter het stuur hield ze de tijd op haar telefoon in de gaten, een bijna opgebrande sigaret tussen haar lippen bungelend. Met nog één minuut tot de afgesproken tijd op de klok, draaide ze de sleutel uit het slot, greep ze haar spullen van de bijrijdersstoel en gooide ze de deur van de auto open. Terwijl ze de deur achter zich dicht gooide, plaatste ze een nieuwe sigaret tussen haar lippen en stak ze deze aan met haar oude peuk.
Hakken verrieden haar komst, maar dit maakte Sareth weinig uit. Mensen mochten weten dat ze eraan kwam - geen enkel probleem. Zodra ze de hoek omdraaide, zag ze de vermoedelijke guy in kwestie staan. Een figuur in een hoodie, geleund tegen een hek, een peuk rokend en kalm ogend.
Ze naderde.
“Je bent vroeg,” sprak ze, een loze constatering waar hij weinig mee kon. En toen, “Enthousiast?”
Terwijl ze grof gezegd kut deed, nam ze hem in zich op, probeerde ze hem in te schatten. Heel eerlijk: dit was makkelijker gezegd dan gedaan. Tot dusver had hij haar nog maar weinig gegeven om mee te werken.
“Gelukkig heb ik precies het spul benodigd bij zulk enthousiasme. Heb je het geld?”