Walking around town

Ty wandelde alleen door de drukke stad. Het was een vroege zaterdag en veel mensen wouden gaan shoppen of naar 't café gaan. Maar Ty wandelde gewoon wat rond. Af en toe liep hij tegen iemand aan. Af en toe ging iemand op zijn teen staan... Zo ging het de hele tijd. Sinds Ty zijn paard verloren was, was hij heel stil geweest. Hij praatte niet vaak... Bijna nooit. Maar hij heeft het kunnen verwerken, en leefde nu een nieuw leven. Ty liep verschillende winkels binnen en buiten maar nergens vond hij iets. Zelf hield hij niet zo van shoppen, maar hij had toch wel echt nieuwe kleren nodig. Zijn moeder, waar hij nog steeds bij woonde, kon niet meer voor hem zorgen omdat ze leed aan ouderdom. Ze had Ty pas heel laat gekregen. Maar het ging prima met hem. De laatste tijd waren er verschillende dagen waar hij goedgezind was. En maar goed ook, anders leed hij nu een heel saai leventje.
Ty liep met zijn ogen gericht op de grond, verder door de stad. Hij passeerde verschillende café's en bars. Maar Ty ging er bij geen één binnen. Gewoon lopen, dacht hij bij zichzelf. Dan doe ik nog iets nuttigs. De zon scheen fel in zijn ogen, en hij kneep ze dicht tot spleetjes tot die weer verdween; maar de zon bleef lang staan. Dus besloot hij er maar aan te wennen. Je kon niet klagen, de zon scheen, het was lekker warm, een vrolijke dag, záterdag... Nee, beter kon eigenlijk niet. Dus Ty kon niet klagen. Ty haalde zijn hoofd op en keek rond. Honger had hij. Veel mensen kwamen langs met broodjes, of ijsjes, of friet. Ty ging binnen bij een broodjesbar om een alledaagse sandwich te halen. Een groepje jongens van zijn leeftijd zaten aan de tafel en keken hem strak en droog aan. Ty negeerde de beledigende blikken en bestelde een sandwich. "Een sandwich mayonaise, alsjeblieft." Zei Ty, snel en simpel. De vrouw knikte en schreef het op een papiertje, gaf het door aan een andere mevrouw, die het bracht naar de keuken. Even later kreeg hij zijn sandwich. "Danku." Zei hij en schoof het geld op de kassa. "Prettige dag nog!" Zei de vrouw. Ty knikte alleen maar en nam een hap van het broodje. "Is het lekker?" Peste één of andere macho van de jongens aan het tafeltje. Ty slikte zijn hap door. Yeah, nice try. "Heerlijk!" Zei hij dissend en liep de bar uit. De jongens keken elkaar verslagen aan. Ty liep weer door het vrolijke zonnetje. Ty nam nog een hap van zijn broodje en botste tegen iemand aan. De mayonaise spatte op de blousse van een meisje. "God, het spijt me." Zei Ty en beet op zijn lip.

[Valerie!]

Valerie liep vrolijk door de drukke stad.d at kon je ook wel verwachten voor een zaterdag. Ze had een lekkere wijde blouse aan, en een skinny jeans. Met haar piloten zonnenbril en haar neon roze vans, was ze een leuke hippe meid. Nou ja,dat zei haar vader laatst tegen haar. Ze grinnikte bij de gedachte van haar vader. Zon sukkelige oude brompot,en dan haar moeder. Dat was cht een schat met en hart van goud. Je zou daar altijd welkom zijn. Ze moest ff naar de stad om een toffe nieuwe bkinie te scoren, die had ze duidelijk nodig. Ze liep de H&M binnen en liep naar de badkleding. Toen ze een leuke bikinie had gezien liep ze er mee naar de paskamer, waar ze een meisje haar kleding zag showen aan een jongen. Even bleef ze er naar kijken. Dat had zij nooit. Soms voelde ze zich alleen,maar gelukkig als ze thuid kwam hadze daar haar lieve zusje Syrena en haar honden en natuurlijk de paarden. Dat waren haar alles, haar leven. Snel pase ze de ikinie, en besloot hem te kopen. Met een tasje liep ze de winkel uit. Ze had berst wel dorst, door dit mooie weer. Rustig liep ze naar de broodjes winkel waar ze een smoothie ging kopen. Een groep jongens, wat ouder dan haar floten even. Maar dat negeerde ze en liep stug door. Ze stond ahter een jongen in de rij die een sandwich bestelde. Hj kreeg hem en draaide zich om, voor dat Valerie kon omdraaien knalde de jongen al tegen haar op. "God het spijt me." Zei hij, wen beet op zijn lip. Val schatte hem wel wat ouder als haar. Er zat wat mayo op haar blouse. "Oh het geeft niks." Zei ze terwijl ze met een servet de mayo er probeerde af te halen. Ze keek de jongen weer aan.


~flut en mobiell

Ty kreeg even geen woorden over zijn lippen. "Oh het geeft niks." Zei ze toch. Ty glimlachte. Hij was fantastisch blij dat ze het niet erg vond, maar toch voelde hij zich schuldig. "Maar het spijt me echt dat was niet de bedoeling ofzo. Sorry dat ik je blousse heb verpest." Lachte Ty. Het was een grote klodder mayonaise, en toch vond ze het niet erg. Zeer vreemd. Meisjes van tegenwoordig zouden geflipt zijn, en zouden gaan vloeken, omdat hun outfit naar de klote was. Maar deze, deze bleef cool en chill. Zijn ogen werden afgeleid naar de felroze Vans. Ty moest toegeven dat ze stijl had. Verschillende meisjes droegen altijd hakken, het was verrassend nog eens eentje tegen te komen met platte zolen. Zelf droeg Ty zijn haar gewoon over zijn voorhoofd, een zwart t-shirt met een blauw vest erover, met witte lintjes aan; een zwarte broek met gewone donkerblauwe -bijna zwarte- allstars eronder. Ty gaf niet veel om zijn look, hij deed elke dag iets anders aan. Hij pakte gewoon iets wat in zijn kledingkast hing. En daar deed hij het maar mee. Het maakte hem niet uit wat andere er van vinden. Maar voor de rest wou hij er ook niet uitzien als een supernerd, dat zou net iets té zijn. Ty keek naar het meisje, en hij zag dat zij ook naar haar keek. "Ik ben Ty." Zei hij om de stilte te verbreken. "Ty Moore." Zei hij met een Ty Moore 100 volt glimlach. Geen enkele jongen kon zo'n glimlach op zijn lippen krijgen. Het was iets wat Ty van zichzelf had, en daar was hij heel trots op. "Ben jij ook van HH?" Zei hij, om toch maar iets te vragen. Stiekem wilde hij niet dat ze wegliep. Het was leuk om nog eens te praten. Eigenlijk miste hij dat, zo'n vriend, of vriendin ofzo. Vroeger lag dat hem heel goed, zo vrienden maken. Maar dat is enorm geminderd sinds Ty in HH kwam. Dus wou hij deze poging tot vriendschap niet zomaar laten gaan.

[Sorry, post is levenloos.]

"Maar het spijt me echt dat was niet de bedoeling ofzo. Sorry dat ik je blousse heb verpest." Zei de jongen lachend. Valerie lachte mee. "Het geeft echt niks,maak je niet druk." Zei ze. "En trouwens je hebt gelukt dat ik net geshopt hebt." Zei ze lachend. Dat meende ze natuurlijk niet. Ze keek in haar tasje. Er zat een nieuwe toffe blouse in. Hij was helemaal open en dan was hij aan de onder kant vast geknoopt, en hij was blauw met wit geruit. " dit is een oude bloese en ik wou hem toch al weg gooien." Zei ze met een glimlach. Ze bekeek hem onopvallend even beter. Hij zag er goed uit. De jongens aan het tafeltje lachten om de vlek op haar shirt. Ze wierp ze een blik toe waarna ze stil waren. "Ik ben Ty." Zei de jongen die dus Ty hette, dat was trouwens een hele leuke naam. "Ty Moore." Vervolgde hij. En hij zette toch een lach op. Dat had ze nog nooit een jongen zien doen. Daar waren vast veel meisjes voor gevallen. "Valerie." Zei ze vrolijk. Ze vond het gezellig zo met iemand praten. Dat had ze al een tijd niet gedaan. " kom je ook van HH?" Vroeg Ty. "Nou ik ben hier niet geboren,maar ik woon hier wel. Ik heb een huisje met daar achter mn stallen waar mn paardjes in staan." Vertelde ze. Misschien was dat wel raar om allemaal te vertellen,maar dat was dan wel zo leuk. Ze glimlachte en keek hem aan.

~hij was veel langer maar toen verzond ie niet-_-

'Het geeft echt niks, maak je niet druk.' Zei Valerie, die naam deed Ty meteen denken aan Amy Whinehouse met haar liedje Valerie. Ty lachtte. "Alee dan." Valerie vertelde hem dat hij geluk had dat ze net had geshopt. Ze haalde een blauw met wit geruit blousje tevoorschijn dat helemaal open was en vanonder vast dichtgeknoopt. Ty wist niet meteen wat hij moest zeggen, hij wist echt niks van kleren en mode af. Gelukkig verbrak Valerie de stilte met waar ze eigenlijk wel vandaan kwam. 'Nou ik ben hier niet geboren, maar ik woon hier wel. Ik heb een huisje met daar achter mijn stallen waar mijn paardjes in staan.' Vertelde Valerie. Ty knikte aardig. "Wat fijn dat je paarden hebt, ik zelf hou al van toen ik klein was van die beestjes. Maar jammer genoeg heb ik nooit een echt paard gehad, alleen een veulen waar ik voor mocht zorgen, maar die hebben we moeten wegdoen." Zei Ty. Zijn gedachten gingen terug naar het kleine vrolijke veulentje Crystal. Hij had zo veel plezier aan haar gehad. Maar toen zijn moeder hem had verteld dat ze Crystal wel móésten weg doen, was hij toch wel heel stil geweest. Na Crystal's afscheid is hij weg gegaan, ver van HH weg om niet meer bij de paarden te zijn. Maar hij miste ze te hard en is terug gekomen. En nu stond hij hier. Bij een meisje dat Valerie noemde en zeer vrolijk was. Dus Ty maakte er zeker geen saaie boel van. "Nou, omdat ik je toch heb besmodderd met mayonaise, kan ik het best ook wel weer goedmaken." Zei hij met een grijns. "Lus je een Starbuck Coffee?" Vroeg hij. Ty was gek op Starbuck Coffee, hij dronk het al heel zijn leven, en hij geraakte het nooit beu. Het was echt een magisch drankje, en hij vroeg zich altijd af wat het geheim was van de Starbuck Coffee drankjes.

[Niet erg hoor, ik kan wel wat met deze post ;d]

Ty knikte na het verhaaltje van Valerie. "Wat fijn dat je paarden hebt, ik zelf hou al van toen ik klein was van die beestjes. Maar jammer genoeg heb ik nooit een echt paard gehad, alleen een veulen waar ik voor mocht zorgen, maar die hebben we moeten wegdoen." Vertelde Ty. Valerie luisterde. Ze wist hoe het was om een paard te verliezen waar van je hield, en dat was echt niet leuk. Echt niet. ''Dat vond je vast vreselijk?'' Wat een domme vraag. Natuurlijk vond hij dat vreselijk, maar ja ze had het nu al gevraagd en ze kon het niet terug draaien. "Nou, omdat ik je toch heb besmodderd met mayonaise, kan ik het best ook wel weer goedmaken." Valerie glimlachte lief naar Ty. Het hoefde helemaal niet, maar ze vond zijn gezeldschap leuk, dus besloot het maar aan te nemen. "Lus je een Starbuck Coffee?" Vroeg Ty. ''Ja lekker.'' Zei Valerie met een grijns. Normale koffie vond ze echt zo vies. Bij de geur ging ze al over haar nek. Maar starbucks vond ze wel lekker. Ook de chocomel daar zo. Echt goddelijk. Aangezien Ty wel van paarden hield, wat ze aan hem kon zien. Misschien wou hij wel een keer met haar paardrijden, dan kon hij zich weer helemaal inleven. Dan kon hij op Flame of op Flair. Dat mocht hij dan wel zelf kiezen. Ze liepen het broodjes restaurant uit en liepen richting de starbucks. Daar liepen ze naar binnen. ''Wil je anders een keer met me paardrijden?'' Vroeg Valerie voorzichtig en beet zachtjes op haar lip.

'Ja lekker.' Antwoordde Valerie. Ty was blij dat ze instemde, en dus vertrokken ze meteen nadat hun broodje op was naar het Starbucks Coffee house. Toen ze binnen gingen, leek het wel alsof hier een kermis an de hand was. Zo veel mensen, maar gelukkig waren de meeste mensen al bij de kassa vandaan. Ty liep al een beetje sneller, om eerder naar de kassa te gaan. Hij kon er niet tegen als mensen voor kropen. Het was oneerlijk. Hij deed het natuurlijk zelf wél maar daar had hij dan geen last van, maar hij wel als andere mensen voor kropen. En daar kon hij dan absoluut niet tegen. Maar hij kwam als eerste bij de rij aan dan de mensen achter hun. Er stonden nog een paar of 4 mensen voor hun. 'Wil je anders een keer met me paardrijden?' Vroeg Valerie opeens. Ty opende zijn ogen tot ronde bollen. "Echt? Méén je dat? Dat zou geweldig zijn." Zei Ty aardig. "Dankje." Zij waren aan de beurt en Ty bestelde een ijskoffie van Starbucks. Valerie deed ook haar bestelling en samen liepen ze naar een tafeltje. Ty koos een hoge tafel uit, met hoge stoelen. Zijn favoriete tafeltjes. Hij keek lachend naar Valerie. "Hier zit ik altijd heel graag, liever dan op normale stoelen." Zei hij lachend. Ty was echt geweldig blij dat hij hier nu was met íémand, en niet alleen. En het beste nog was dat die íémand niet zomaar iemand was, maar het was Valerie. Ty kon niet beschrijven hoe blij hij zich eigenlijk voelde. Hij kon met een goed gevoel terug naar huis gaan. En dat deed altijd goed.
Het deed hem denken aan vroeger. Hij met zijn vader... Ja, ze waren altijd zo goed bevriend. Ze deden alles samen, spelen in de tuin, vliegers maken, mama plagen,... Waarom moest hij er nu niet meer zijn? Waarom was hij al zo snel overleden? Ty miste hem verschrikkelijk hard... Het hardst van al zijn overige familieleden. Zijn moeder wist amper dat hij ooit had bestaan. Maar dat was normaal voor een oude vrouw met last van Alzheimer. Ty probeerde de gedachten van zijn vader af te schudden door maar naar Valerie te kijken. Hopelijk merkte ze zijn triestige blik niet. Maar hij probeerde zijn gezicht te vervormen, alsof hij weer blij was. Wat hij ook nog steeds was... Alleen waren het sommige gevoelens die hem telkens weer raakten.

Ty's ogen werden groot door de vraag van Valerie. "Echt? Méén je dat? Dat zou geweldig zijn." Zei Ty aardig. "Dankje." Zei hij meteen daarna. Ze vond het leuk om iemand echt blij te maken, maar eigenlijk maakte ze zich zelf ook blij. Dan hoefde ze tenminste niet altijd meer alleen te rijden. Misschien als het hem beviel kon hij vaker komen,als hij dat leuk vond. "Alsje." Zei ze lief. Ze bestelde de coffee. Ty had een icecoffee, maar zelf nam ze een normale. Ze kon nooit eht goed een snelle beslissing nemen. In de rij had ze er misschien over na kunnen denken maar toen spookte er allemaal andere dingen door haar hoofd. Ze noemde haar opa altijd haar vader wat ek was, want opa's hebben helemal geen vader rol. Maar toen Valerie klein was kreeg e een zusje. Toen die nog maar een jaar,ander half jaar was, kregen hun ouders een auto ongeluk. Valerie ging naar de opa en oma, maar ze konden geen twee kinderen huisvesteb dus moest Syrena naar een pleeggezin. Ze gingen aan een tafeltje zitten. Een hogetafel met hoge stoelen. Dat zat wel beter vond ze." Hier zit ik altijd graag,liever dan op normale stoelen." Zei Ty lachend. "Stiekem zitten ze ook gewoon beter hoor." Zei Valerie lachend. Dat was nou al de zoveelste keer dat ze samen lachte. Vreemd. Ze merkte dat Ty naar haar keek. Ze vond het niet zo erg. Even keek ze hem ook aan,een zag dat hij best mooie ogen had,maa verder dacht ze daar niet aan. Ze nam een slokje van haar coffee em likte lachend haar kofiie snor van haar lip. Ze kreeg daar door wel kleine blosjes op haar wangen.

'Alsje.' Antwoordde Valerie aardig. Hij glimlachte dankbaar. Ty klom op de hoge stoel. 'Stiekem zitten ze ook gewoon beter, hoor.' Zei Valerie. Ty lachte mee. "Inderdaad," zei hij. "Eindelijk eens iemand die dat ook vind."
Valerie keek hem in de ogen aan. Maar ze wendde haar blik af. Een klein lachje kon Ty niet onderdrukken. Ty nam een slok van zijn ijskoffie en genoot. Starbucks. Met Valerie. Dit was echt fijn. "Heb je familie eigenlijk?" Vroeg Ty. "Heb je broers, of zussen?" Ty wist niet echt wat hij anders moest vragen. Vroeger zei hij nooit echt graag dat hij enig kind was. Het leek alsof hij dan een verwend nest zou zijn enzo... Hij had ooit bijna een zusje gehad. Maar die was bij de geboorte gestorven. Zijn moeder was er kapot van geweest. Maar ze was er al overheen. Ty had er nog steeds veel moeite mee. Eerst was hij zijn vader verloren, daarna zijn kleine zus... Het was allemaal nog al veel om meteen weer te verwerken. Dus probeerde Ty zijn gevoelens te onderdrukken door met de paarden te werken. Maar nu hij met geen enkel paard meer contact had, moest hij vaker aan zijn vader en zus denken. Maar hij probeerde er niet nú aan te denken. "Pfff..." Zuchtte hij luid. Tot hij erachter kwam dat Valerie hem had gehoord. Hij beet gauw op zijn lip. "Euh... Sorry, dat was niet voor jou bedoeld hoor. Gewoon..." Zou hij het vertellen? Beter van wel... Anders kwam het nu zo gemeen over. "Mijn vader is gestorven bij een burgersoorlog, waar we vroeger woonden. In Canada. En we waren aan het schuilen in de kelder. Ik was toen nog maar tussen de 7 en de 8. Mijn moeder en ik hoorden en knal en..." Ty keek naar de grond. "Paps had gezegd dat hij enkel ging kijken of de kust veilig was, en dat hij daarna meteen zou terug komen. Maar hij was nooit terug gekomen." Ty liet geen traan zien ofzo. Daar was hij sterk genoeg voor. Maar toch zat er nog heel veel verdriet in hem opgesloten, wat hij er vroeg of laat toch eens moest uitgooien. "Een paar dagen later, toen de burgersoorlog was gestopt, vond een vriend van mijn moeder paps. En ik wou zijn lijk niet zien. Dus de laatste keer dat ik hem had gezien..." Hij schudde zijn hoofd. "Het spijt me. Misschien is het beter als ik ga." Ty wilde niet gaan, echt niet. Maar hij had het er zo moeilijk mee om erover te praten. Ty keek naar Valerie en stond op.

[En nu is het natuurlijk de bedoeling dat Valerie hem tegen houd ]

Ty vroeg naar haar familie. Hij mocht het wel weten, het was tenslote goed om er met iemand over te praten." Nou ik heb eigenlijk alleen een zusje. Mijn ouders zijn beide gestorven bij een auto ongeluk, toen mijn zusje net geboren was. En jij?" Vroeg ze. Ze wou dan zijn verhaal ook wel horen. Ze keek even uit het raam. Het was echt lekker warm weer. Ze moest zo nog even Flair rijden, misschien kon ze dan wel met haar gaan zwemmen. Valerie glimlachte bij de gedachten, maar die probeerde ze te verbergen voor Ty, dat vond ze een beetje lullig vor hem. Ty zuchtte eens hard op. Valerie keek hem een beetje verbaasd aan. Vond hij het geeldschap saai ofzo? "Euh..sorry dat was niet voor jou bedoeld. Gewoon..." snel glimlachte ze alweer. Gelukkig het lag niet aan haar." Mijn vader is gestorven, bij ee burgen oorlog waar we vroeger woonden, in Canada, we waren er aan het schuilen in de kelder. "Ik was toen nog maar tussen de 7 en 8. Mijn moeder en ik hoorde een knal en..." Ty keek naar de grond. "Paps had gezegd dat hij enkel ging kijken of de ksut veilig was, maar hij was nooit terug gekomen." Zei hij. "Wat vreselijk." Zei Valerie zacht. "Een paar dagen later, toen de burger oorlog over was, vond een vriend van mijn moeder paps. En ik wou het lijk niet zien. Dus de laatste keer dat ik hem had gezien..." Ty schudde zijn hoofd even. Water een heftig verhaal. Valerie leefde echt met hem mee. Ze wist hoe het was om je ouders te verliezen. Ty zat er erg mee. Dat zag ze wel. Het werd tijd dat hij wat leuks ging doen. " het spijt me. Misschien is het beter als ik ga." Hij keek Valerie aan en stond op. Wat, nee hij mocht nie gaan, dan zou ze hem misschien nooit meer zien. Hij vond het duidelijk moeilijk om er over te praten. Maar praten wad juist goed voor hem. Nee ze zou hem niet laten gaan. Hij lip al weg, maar voor dat hij echt weg kon gaan, was Valerie al op gestaan en liep snel achter hem aan. "Wacht, het is helemaal niet beter als je gaat." Zei ze. "Het is nog niet zo laat, ga mee paardrijden." Stelde ze voor. Dat zou goede afleiding voor hem zijn. En echt vreemd maar ze wou zjn aanwezig heid niet missen. Het voelde veilig bij Ty.

Ty draaide zich om en wilde weglopen, hij deed enkele passen naar de deur maar toen voelde hij Valerie haar aanwezigheid weer achter haar. 'Wacht, het is helemaal niet beter als je gaat.' Zei ze. Ty keek haar aan. 'Het is nog niet zo laat, ga mee paardrijden.' Stelde Valerie voor. Ty dacht na. Was het wel zo'n goed idee om nu al te gaan paardrijden? Of ja... Was het nog niet te vroeg? Maar Ty haalde zijn schouders op. "Oke, is goed. Waar wil je dan gaan rijden?" Vroeg hij. En zijn gezicht klaarde al wat meer op. Fijn. Misschien deed het hem wel deugd even een beetje afleiding te hebben, paardrijden zou hem misschien wel deugd doen. Hij overdreef ook wel een beetje. Maar het werd hem zwaar om het allemaal in een keer op hem af te krijgen. Maar goed, hij moest er gewoon even tussenuit. "Denk je dat dat me een beetje gaat helpen?" Vroeg hij. Hij zag Valerie echt al als een vriendin, terwijl hij haar ongeveer maar een uurtje geleden had leren kennen. Maar toch, het was fijn met haar gezelschap. En ze hielp hem ook fantastisch goed.
Ty dronk nog even van zijn ijskoffie en gooide hem toen in de vuilnisbak. Hij keek naar twee jongens rond een jaar of 7 die aan het discussiëren waren over wat het lekkerste was. Cappuccino ijs, of aardbeien ijs. 'Cappuccino ijs is helemaal niet lekker, domkop! Kijk dan, aardbeien ijs is véééééééél lekkerder.' Mopperde de ene tegen de andere. De andere stampte met zijn voeten. 'Bah! Aardbeien ijs is vieees! Dat jij dat lust! Jij bent de enige in heeeeel de wereld die dat lust hoor.' Zei het andere jongetje in hun eigen kindertaaltje. Ty vind het wel grappig en grinnikte. De jongens keken op. De jongen ging dichter bij de andere staan en fluisterde: 'Bas, ik denk dat die jongen naar ons kijkt.' De jongen keek Ty met grote ogen aan en knikte. Samen liepen ze gniffelend weg en vroegen aan hun moeder wat het lekkerste was. Cappuccino ijs of aardbeien ijs. Ty schudde grinnikend met zijn hoofd en keek naar Valerie. "Ik ben blij dat je wat hetzelfde hebt moeten meemaken als mij. Alleen is het verschrikkelijk erg dat je beide ouders hebt verloren. Ik leef met je mee, geloof me." Ze hij aardig. "Het is vreselijk, he?" Vroeg hij en trok zijn ogen tot spleetjes. Ze liepen samen al terug naar buiten, te genieten van het zonnetje. Kon Valerie deze dag nog wat opvrolijken door hem mee te nemen naar haar paarden? Hopelijk...

Ty stopte gelukkig en draaide zich om. ''Oke, is goed. Waar wil je dan gaan rijden?'' Vroeg Ty. Een glimlach verscheen op het gezicht van Valerie. Ze konden overal gaan rijden, maar het strand was wel leuk. Dan konden ze ook even met de paarden zwemmen. Oh ja, Ty wou waarschijnlijk met zadel, en die kon niet nat worden. ''We kunnen naar het strand, als je dat durft.'' Zei ze een beetje uitdagend, met een kleinglimlachje op haar gezicht en een wenkbrauw omhoog. Yes, ze voelde zich blij. Ze had nu in eens heel veel zin om te rijden. "Denk je dat dat me een beetje gaat helpen?" Vroeg Ty. Valerie keek hem lachend aan. "Als je met mij hebt paard gereden, ben je weer helemaal de oude." Zei ze grappend. Ty kwam weer terug en ze dronken nog even hun drinken op. Twee jongetjes waren aan het ruzien over welke smaak ijs. Ty keek naar ze, en toen ze dat in de gaten hadden, gingen ze snel weg. Valerie grinnikte. "Ik ben blij dat je wat hetzelfde hebt moeten meemaken als mij. Alleen is het verschrikkelijk erg dat je beide ouders hebt verloren. Ik leef met je mee, geloof me." Zei Ty. "Ik denk dat we daardoor elkaar beter begrijpen." Zei ze. "Het is vreselijk, he?" Vervolgde Ty. Valerie knikte. Ze liepen naar buiten. Er scheen een heerlijk zonnetje. Perfect weer om op het strand te rijden. Lekker zwemmen, en dan galopperen in de wind, en dan ben je zo droog. "Hoe ben je hier gekomen? Want ik ben met de auto, maar ik kan je na het rijden wel weer hier afzetten?" Stelde ze voor. Ze wist niet hoe alles ging verlopen natuurlijk, maar ze zei het gewoon. Hopelijk knapte Ty echt op, en deed het hem goed. Maar dat verwachtte ze wel als hij weer op een paard zat. Maar waarschijnlijk was dat wel een emotioneel moment voor hem. Ze liepen naar haar auto en stapte in. Bij haar huis aangekomen, stapte ze uit. "Nou hier woon ik dan." Zei ze vrolijk. Het was wel beter om in zwemkleding te gaan rijden, maar waarschijnlijk had Ty dat niet bij zich. Dat wist ze wel zeker. Maar misschien had ze ergens nog een zwembroek van Reggi liggen. Ja in haar kast, die had ze ooit voor hem gekocht een paar jaar geleden maar nooit aan hem gegeven. Die kon Ty wel aan. Reggi was haar ex vriend, van een jaar geleden. Maar dat hoofdstuk had ze al lang afgesloten.

Valerie nam Ty mee naar haar thuis. Hij had er niks op tegen, hij vond het wel tof. Dan kon hij nog eens op een ander zitten, want hij was toch altijd thuis... Waar het zo saai was af en toe. Valerie opende de deur en zei: 'Hier woon ik dan!' Ze klonk blij en dat maakte hem vrolijk. Het was fijn om eens levende en lachende mensen rond hem te hebben... Plaats van altijd een vrouw die alleen maar in de zetel zat en naar haar planten staarde. "Mooi huis." Zei hij met een glimlach maar hij zei niet veel. Dit huis was zo anders als bij hem thuis. Bij hem thuis lag alles altijd als... Alsof er al jaren niemand meer had gewoond, het was er altijd... Ja... Levenloos. Hij gebruikte het woord veel te vaak, maar als hij iets over bij hem thuis vertelde, was dat het perfecte woord het te beschrijven. Maar hier was het veel gezelliger. Er was een beetje rommel hier en daar, maar toch was het proper, en het was hier verlicht en niet te groot. Ty vroeg zich af of Valerie hier alleen woonde of met iemand anders... Met haar lief of zo? Ty moest een beetje fronsen bij die gedachte. Hij wist niet waarom maar hij zou het een teleurstelling vinden als Valerie een vriend zou hebben. Maar daar moest hij zich toch geen zorgen om maken? Hij kende haar toch... Amper? Hij dacht na... Eigenlijk kende hij Valerie nog maar pas en toch waren ze al iets aan het afspreken? Hij grinnikte. Hij maakte zo te zien snel vrienden. Zeer snel. Hij keek eens rond in het huis en toch kon hij het niet laten. "Woon jij hier alleen?" Vroeg hij. "Of woon je hier met je vriend of zo?" Als Ty iets wou weten zou hij erachter komen. Dus hij vroeg het gewoon. Van sommige dingen kreeg hij achteraf spijt... Maar hier zou hij misschien niet meteen spijt van krijgen. "Is dat jou paard?" Vroeg hij en wees uit het raam naar een paard in een weide.

[Sorry voor late reactie & Ik wist niet echt waar je paard nu eigenlijk stond, ik dacht achteraan in je tuin?]

"Mooi huis." Zei Ty vrolijk. Valerie glimlachte naar hem."dankje." Zei ze vrolijk terug. "Het is niet perfect maar ik ben hier wel echt thuis." Zei ze en bekeek haar huisje nog eens goed. Ze vond schoon en netjes wel belangerijk, maar niet zo belangerijk dat ze de hele dag zat te poetsen end ergelijke. Ze stofzoog en ging met de stofdoek door het huis. Gewoon de random schoon maak wat iedereen doet. " maar dat ging ze natuurlijk niet nu doen. "Woon je hier alleen?" Zei Ty. Valerie keek hem aan. "Of woon je hier met je vriend ofzo?" Vervolgde hij. Valerie grinnikte. Ze wist dat het er ooit over zou komen. Ze grinnikte nog een keer. "Ja ik woon hier met mijn vriend." Zei ze half lachend. "Junior." Riep z. Meten kwam er een grijs-blauwe pitbull aangerend. Ze had hem al sinds pup. "Dit is mijn vriend." Zei ze lachend en aaide Junior ver zijn kop. "Nee, ik woon hier slleen,ik heb geen vriend. Vorig al wel,maar die is al twee keer hem gesmeerd dus ik ben er helemaal klaar mee. Ik ben nu al weer een jaar single." Zei ze met een big snile. " is dat jou paard?" Vroeg Ty en wees naar het weiland via het raam. Ze keek even goed. Ja hoor dat zel wel weer. Rina was ontsnapt. Dat deed ze wel vaker. "Ja dat is Rina." Zei ze lahend. " de anere staan opstal" zei ze vrolijk. "We kunnen naar het strant gaan? Maar als je door het lachen in het water valt dan ben je zeiknat. Ik heb boven nog wel een zwembroek voor je ligen?" Ei ze en ze snelde naar boven. Ze zocht in haar kast en vond hem. Het was en simpele zwarte dat wel. "Ty." Riep ze naar beneden en gooide lachend de broek van de trap. Snel deed ze een knal roze. Bikini aan. Ze liep weer naar beneden. "Zullen we naar de stallen, vroeg ze toen ze zag dat Ty zich ook had omgekleed.