Lost in the forest &Koraline Hills

Ze was al een paar weken in de stad. Ze had haar ouders geholpen met verhuizen en intussen had ze al een baantje in een kleine cafetaria. Ze had geen idee wat dit gebied allemaal schuilhield maar ze had gehoord dat er aardig veel en mooie gebieden zijn.
Zo vond ze zichzelf in het bos. Ze hield van het bos. Al het groen en de beschutting van bomen en natuurlijk alle leuke bosdieren die er leefde.
Het bos was natuurlijk onbekend en ze was verstandig genoeg om niet te ver het bos in te gaan. Helaas had ze toch een verkeerde afslag genomen en wist ze niet meer waar ze was. Ze nam dezelfde weg terug als ze gekomen was in de hoop weer op een bekend stuk te komen maar tevergeefs, het bos was nog zo onbekend dat alle bomen nog op elkaar leken.
Boos op haarzelf schopte ze met haar voet wat er voor zorgde dat er wat bladeren omhoog vlogen. 'Ugh, hoe kon ik nou zo stom zijn?' vroeg ze aan niemand in het bijzonder. Verwoed liep ze verder, hopend op haar weg terug...

Een lange boswandeling om de lente in te luiden was altijd een goed idee. Ondertussen was het een beetje een ceremonie geworden, al noemde Koraline het liever niet zo - ze was niet van de ceremonies en al helemaal niet tradities. Dus werd het gewoon iets wat ze leuk vond, of ze dit nu alleen deed of met haar moeder en diens paard. Omdat Avra vandaag echter een meeting had met haar boekenclub en er voor morgen toch nog wat regen was voorspeld was ze nu alleen.
Nou ja, alleen... Ze was samen met Leia, haar lieve schimmel, vernoemd naar de prinses uit Star Wars die Koraline had geadoreerd sinds ze de films op dertienjarige leeftijd had gezien. Dus ze was technisch gezien helemaal niet alleen.
Ze was te voet om haar rijdier mee te leiden door het drassige stukje. Het had vanacht ook nog geregend dus de aarde was hier modderig en slecht begaanbaar, maar de stevige laarzen die ze droeg waren hier wel tegen bestand. Met grote passen trok ze Leia met zich mee aan de teugels terwijl ze tegelijkertijd haar best deed om te genieten van de omgeving - de koele lucht, de zon die door de bladeren scheen, de geur van natte natuur. Back to the roots. Koraline was niet iemand die goed was in mindfulness maar haar moeder was er vol van, en dan kreeg je natuurlijk toch wat van mee in je opvoeding. En Avra was een lieve vrouw.
Ze keek terug naar het pad voor haar toen ze zacht gestommel hoorde, en keek een beetje verrast op toen ze het blonde meisje zag dat haar langzaam naderde. Leia hief gelijk haar hoofd op, geïnteresseerd in de nieuwkomer.
'Goede, eh- goedemorgen... Alles goed?' vroeg Koraline aarzelend. Het meisje zag er geïrriteerd uit, alsof ze niet blij was om hier te zijn - en dat terwijl ze zich ondertussen al diep in het bos bevonden. Was er iets mis?

Door haar drukke gedachtes in haar hoofd van hoe ze zo stom kon zijn om te diep het bos in te lopen merkte ze niet dat er voor haar iemand aankwam. 'Goede, eh- goedemorgen... Alles goed?' hoorde ze voor haar. Joli keek op en zag een meisje met een paard voor haar. Ze zuchtte van verlichting, nu is ze niet alleen meer! Hopelijk kan dit meisje haar helpen de weg terug te vinden. 'Eh, ja, alles goed,' antwoordde ze met een glimlach. 'Ik ben alleen een beetje verdwaald, haha.' Ze probeerde er luchtig over te doen, stiekem schaamde ze zich een beetje, maar je hoefde geen uitgebreide mensenkennis te hebben om te zien dat ze duidelijk opgelucht was.

Koraline liep langzaam verder het pad over. Het meisje had haar echt niet horen aankomen - pas toen ze haar aarzelend toesprak werd er opgekeken. Ze was duidelijk diep in gedachten verzonken geweest. Was ze hier echt helemaal alleen? Daar leek het wel op.
Het meisje glimlachte - ze leek opgelucht om iemand te zien. Koraline glimlachte aarzelend terug. Het meisje moest ongeveer even oud zijn als zij, ongeveer een jaar of achttien. Ze had vuilblond haar, donkerder dan dat van Koraline dat moeilijk nog lichter had kunnen zijn. Haar lichte, dunne haar had ze geërfd van haar Noorse moeder, net als haar bleke ogen. Haar vader had vuurrood haar en een gezicht vol sproeten, net als haar oudere zus Lily.
Ze was verdwaald, en direct gingen Koralines wenkbrauwen omhoog. Verdwaald? Dat moest wel betekenen dat ze hier niet vaak kwam. De paden in het bos waren vrij duidelijk en goed onderhouden, maar omdat er weinig borden stonden die aangaven waar ze heen leidden was het inderdaad soms lastig om je te navigeren tenzij je de bossen beter kende.
Koraline glimlachte nu wat meer gemeend en trok Leia met zich mee om voor het meisje tot een halt te komen. Ze waren ongeveer even groot en konden elkaar dus in de ogen kijken.
'Verdwaald, huh?' Ze kon haar geamuseerde toon niet helemaal uit haar stem laten verdwijnen. 'Ik neem aan dat je hier niet vaak komt. Maar daar kun jij natuurlijk ook niets aan doen - waar moet je heen?'
Zijzelf kende de bossen als de palm van haar hand. Ze vond het hier geweldig, zeker om er met vrienden te komen.

Het meisje kwam dichterbij. Ze had blond haar, lichter dan dat van haar en bleke ogen. Het paard was een mooie schimmel. Ze had wel gemerkt dat er rond de stad veel paarden waren en ze had ook iets gehoord over een manege. In haar oude huis in Frankrijk was er geen manege in de buurt. Toch had ze best veel belangstelling voor de mooie dieren. Hopelijk kon ze hier wat meer mee in aanmerking komen.
'Verdwaald, huh?' Joli hoorde de lichte geamuseerde toon in haar stem. Ze glimlachte verlegen en knikte. 'Ik neem aan dat je hier niet vaak komt. Maar daar kun jij natuurlijk ook niets aan doen - waar moet je heen?' vroeg het meisje. 'Richting de stad,' antwoordde Joli.

Leia begon om aandacht te vragen. Het paard snuffelde aan haar jaszak, wetende dat Koraline hier wat te eten in had verstopt - als ze gingen stoppen wilde ze ook wat om te doen tijdens het wachten. Ze had al gemerkt dat Koraline niet wilde dat ze in de buurt van het meisje kwam.
En dat klopte. Koraline hield Leia altijd op relatieve afstand van vreemden, zeker als ze ver van de manege waren. De schimmel kon soms vreemd uit de hoek komen tegenover mensen die niet goed wisten hoe ze paarden het beste konden benaderen.
Het meisje vertelde haar dat ze richting de stad moest en ze glimlachte even naar hem. 'Dacht ik al. Je bent dan al een flink stuk doorgelopen om helemaal hier te eindigen, maar het is wel mooi weer.' Ze veegde een plukje haar uit haar ogen. 'Moet ik met je terug lopen? Ik moet terug naar de manege maar dat is dezelfde kant op.'

'Dacht ik al. Je bent dan al een flink stuk doorgelopen om helemaal hier te eindigen, maar het is wel mooi weer,' zei het meisje. Joli knikte. 'Ik denk dat ik daarom ook wat verder ben gegaan, maar dat was achterhand niet zo handig,' antwoordde Joli met een lach. 'Moet ik met je terug lopen? Ik moet terug naar de manege maar dat is dezelfde kant op,' vroeg het andere meisje. 'Dat zou fijn zijn,' reageerde Joli.
Ze was blij dat ze iemand tegenkwam. Het zou niet zo fijn zijn om hier in het donker te lopen. Ook al vond ze het bos geweldig, in het donker kon het soms nog best angstaanjagend zijn en je wist nooit wat zich er in het bos schuilhoudt.