Priority number one: not setting this forest on fire. [Kael]

'Kael, schat, je gaat me niet vertellen dat je nog nooit een tent hebt opgezet.'
Er klonk een lach in Rowans stem door terwijl hij dit zei. De jongeman zat met blote voeten op de keukentafel en vouwde netjes wat schone was op - shirts, broeken, vesten - om het vervolgens in de koffer, die verder al bijna vol was, naast hem te plaatsen.
Hij had kunnen weten dat kamperen met Kael niet zonder zekere problemen zou gaan. De jongeman was nu eenmaal opgegroeid als zoon van steenrijke zakenlieden en voor zover Rowan wist had hij elke vakantie in een of ander luxe zomerhuis doorgebracht, met een zwembad en een werkende, warme douche. Rowan daarentegen had bijna elke zomer gekampeerd, zelfs toen Mike geboren werd - toen werd er gewoon een extra tentje bij geplaatst waar de tweeling in kon slapen (zodat één van hen later plekken moest ruilen met Rowan omdat ze niet te lang met elkaar op 4 vierkante meter konden zijn).
Het was echter wel een tijdje geleden geweest dat Rowan echt was wezen kamperen. Nadat hij zijn ouderlijk huis had verlaten was hij zelfs nauwelijks op vakantie geweest, als je de tripjes naar zijn grootouders niet meetelde. Dus deze hele onderneming werd een uitdaging.
Dat betekende niet dat hij er minder zin in had. Hij vond het altijd leuk om nieuwe dingen te doen met Kael.
'Hoe dan ook,' vervolgde hij, terwijl hij zichzelf van de tafel liet glijden en zijn koffer dicht sloeg, 'laten we de handleiding meenemen. Gewoon voor de zekerheid.' Hij grijnsde even. 'Het zou heel erg vervelend zijn als we daar aankwamen en we niet eens voor wat onderdak konden zorgen, vind je niet?'
Hij ritste zijn koffer dicht en zette deze op de grond naast de rest van hun spullen. Het was zijn doel om zo min mogelijk mee te nemen - dat zou alleen maar irritant zijn zodra ze er waren. Alles wat ze niet per se nodig hadden kon prima in het appartement blijven. Hij had zo het idee dat Kael daar problemen mee zou hebben, maar dat zou hij zo nog wel zien.
Na zijn medicijnen bij de rest van zijn spullen in de koffer gepropt te hebben checkte de schoenen die hij bezat - het was wel zo fijn als hij over schoeisel bezat waar hij langer op kon lopen dan twee uur. Als hij iets had geleerd van kamperen was dat het wel.
'Lukt het verder een beetje met inpakken?' Hij had een goed paar schoenen gevonden en zonk neer op een stoel naast de eettafel om deze aan te trekken en wierp een blik op Kael. Hij hoopte stiekem dat hij zijn raad had onthouden en zo min mogelijk nutteloze kleding thuis zou laten.

Kael snoof.
“Hoe moeilijk kan het zijn?” zei hij opgewekt en hij grijnsde breed. “Een paar stokken eronder, haringen erin en bam, tent. Wedden dat hij in vijf minuten staat?"
Net als Rowan was Kael zijn koffer aan het inpakken. Met veel dingen was de donkerharige jongeman ronduit nonchalant, maar niet met zijn kleding, zelfs niet met zijn casual kleding, al was het vooral gewoonte geworden door de precisie waarmee hij altijd moest zorgen dat de nettere kleding niet lelijk werd. Dan kon je het meteen weggooien. Een sweater mocht gekreukeld zijn, het jasje van je pak niet. Dus dan kon je er net zo goed een gewoonte van maken het altijd meteen goed te doen.
Nette kleding ging niet mee, echter. Hij zag het al gebeuren dat er iets beschadigd zou raken. Veel casual kleding had hij niet, dus een paar eenvoudige overhemden gingen wel mee.
“Hoe dan ook,” zei Rowan, die zijn koffer dichtdeed. “Laten we de handleiding meenemen. Gewoon voor de zekerheid."
Kael grinnikte.
“Ik zeg je, ik ben een natuurtalent. Die handleiding mag je van mij meenemen, maar ik heb ‘m niet nodig,” hield hij monter vol.
Hij legde de laatste dingen in zijn koffer en keek op toen Rowan informeerde of het allemaal wilde vlotten.
“Volgens mij heb ik alles zo,” zei hij peinzend, in gedachten alles nog even bij langs gaand. Het was even wennen geweest, deze voorbereiding. Het leven in dit huis had de meeste rijkeluistrekjes er bij Kael wel uit gehaald, maar de laatste keer dat hij op vakantie was geweest was nog met de familie Brown. En als je bij hen te weinig shirts mee had genomen werden er gewoon nieuwen gekocht. De landen waar zij heen gingen waren toch spotgoedkoop.
Dat was echter wel iets geweest wat Kael nog altijd wat dwars zat. Hij als kind had niet echt beter geweten, maar hij kon zich niet aan de indruk onttrekken dat de armoe in veel tropische landen in ieder geval Mortimer niet zoveel deed. Hij had het tijdens een ruzie wel eens gevraagd, maar ruzies waren zelden de gesprekken waarin je een helder, doordacht antwoord kreeg.
“Ja, ik denk ik alles compleet heb,” concludeerde hij uiteindelijk. “Met een uur moeten we die kant op, toch?"
Paul was zo lief geweest aan te bieden hen een lift te geven, dus een taxi huren was niet nodig geweest.

Rowan grinnikte onwillekeurig. Hij richtte zich op, leunde tegen de eettafel en vouwde zijn armen over elkaar terwijl Kael de laatste spullen bij elkaar raapte en zichtbaar controleerde of hij alles ook echt had gepakt.
'Als je echt zo'n natuurtalent bent mag je wat mij betreft ook wel de tent alleen op zetten,' zei hij nonchalant. 'Dan hoef ik niets te doen, en dan kan jij aan mij bewijzen dat je die handleiding echt niet nodig hebt.'
Toen ging zijn blik in de richting van Kaels spullen. Tot zijn opluchting had de ander inderdaad naar hem geluisterd en datgene wat hij meenam zo veel mogelijk geminimaliseerd. Het was namelijk hoogstwaarschijnlijk dat ze de locatie die ze samen uit hadden gekozen niet echt met Pauls auto konden bereiken en ze misschien nog een stukje met hun bagage moesten lopen. Rowan dacht niet dat dat een probleem zou worden - hij had zelf nooit lange afstanden moeten lopen met grote gewichten op zijn rug, maar hij wist dat er genoeg mensen waren die dat wel hadden gedaan, en die hadden tientallen kilometers afgelegd. De afstand die hij met Kael zou moeten lopen was vergeleken daarbij helemaal niets.
'Mooi,' antwoordde hij met een glimlach toen Kael meldde dat hij alles bij elkaar had, en knikte even op zijn vraag over het tijdstip van hun vertrek. 'Als het goed is wel, ja.'
Hij wierp een korte blik op de klok die op de muur in de keuken hing en ging toen weer recht overeind staan, zodat hij los kwam van de eettafel, en scande de netjes opgeruimde woonkamer, zijn armen nog steeds over elkaar gevouwen en een lichte frons op zijn gezicht, een die wel vaker verscheen als hij nadacht. Ze konden wat hem betrof elk moment vertrekken.
'Is Paul al hier, of moet hij ergens vandaan komen?' Hij was even stil geweest maar verbrak na enkele tellen de stilte weer, zijn hoofd draaiend om naar Kael te kijken.

Kael keek even op zijn horloge.
“Als het goed is komt hij zo thuis. Hij moest nog even iets afhalen bij een vriend volgens mij."
Kort nadat hij was uitgesproken klonk er al het geluid van een motor die stilviel buiten.
“Kijk aan, als je ’t over de duvel hebt,” zei Kael monter. Er sloeg een autodeur en een moment later hoorde hij de sleutel in het slot van hun appartement. Weer iets later kwam Paul de keuken binnen met een hoofdknik bij wijze van begroeting.
Zowel Kael als Rowan pasten wel twee keer in hem, en Kael wist dat Paul, als hij door het lint ging, geen gezellige vent was, maar toch voelde hij zich geen moment onveilig bij hun huisgenoot. Tot nu toe hadden ze altijd op hem kunnen rekenen als er iets was.
“Alles gelukt?” vroeg Kael, terwijl Paul een dichtgetapete kartonnen doos op de keukentafel zette, waarna hij naar de koffers van het tweetal keek.
“Ja, zag er allemaal goed uit. En jullie twee?” Hij grijnsde even. “Er klaar voor?” Hij keek naar Rowan. “En dan bedoel ik jou voornamelijk, jij bent daar in de rimboe vermoedelijk de babysitter."
“Hey. Onbeleefd."

Paul arriveerde bijna gelijk nadat Kael had aangekondigd dat de man nog iets van een vriend moest ophalen, en Rowan grijnsde om vervolgens naar het raam te lopen. Hij kon nog net zien hoe Paul met een doos in zijn armen door de voordeur liep maar het duurde nog even voordat hij ook echt boven was en de keuken binnen kwam.
Rowan draaide zich om en glimlachte even naar hun huisgenoot. Ondanks diens gespierde bouw wisten zowel Kael als hij dat zij niets van hem te vrezen hadden en dat hij in een goede stemming een leuke toevoeging was aan de sfeer.
Zijn glimlach verbreedde toen Paul opmerkte dat hij degene zou zijn die op Kael zou moeten letten als ze eenmaal de bewoonde wereld hadden verlaten en grinnikte onwillekeurig. 'Ik ben er klaar voor, maak je maar geen zorgen om mij. Ik heb me op alles voorbereid.'
Hij stapte naar Kael toe en haakte zijn arm door de zijne. 'Deze hier heeft heel goed naar mijn instructies geluisterd en heeft geen onnodige spullen mee. Hij heeft al aangeboden om de tent op te zetten dus ik heb de instructies mee.' Hij grijnsde nu van oor tot oor. Hij begon er echt zin in te krijgen.

Kael grinnikte, maar toen Rowan zijn arm door de zijne haakte en wierp hij zijn vriend een warme glimlach toe.
“Ik ben het er nog steeds niet mee eens wat jij als onnodig ziet, maar jij bent de expert,” zei hij.
“Alles wat jij ’s ochtends nodig hebt om je voor te bereiden op de dag, waarschijnlijk,” kwam Paul er laconiek tussen. Kael grijnsde schuldbewust. Ja, hij had het een en ander nodig in de ochtend. Dat begon tijdens het douchen al, want conditioner en zijn haar gingen bijvoorbeeld zeer goed samen.
“En als hij de tent opzet geef ik je wel even het nummer van een kameraad van me, woont daarzo in de buurt,” zei Paul droog. “Heeft nog wel een bungalow die jullie kunnen huren als Kael onvermijdelijk mieren in de tent krijgt."
“Paul, je stelt me diep teleur. Ik kom deze tocht moeiteloos door."
Paul snoof, maar wierp toen een blik op de klok.
“We zijn vroeg, maar zal ik jullie anders gewoon alvast wegbrengen? Anders staan we hier toch maar te lullen,” merkte de jongeman nuchter op.

Lachend keek Rowan naar Kael op. Nu was hij inderdaad even de expert, en alhoewel hij die titel eigenlijk niet waardig was klonk het wel leuk. Hij was hier degene met ervaring, niet Kael. Maar dat mocht voor de verandering ook wel eens. Kael was weer in andere dingen goed.
Hij grinnikte zacht om Pauls opmerking over Kaels ochtendroutine. Ongeveer drie vierde deel van wat er in de badkamer stond behoorde tot de oudere jongeman en werd ook nog eens echt gebruikt. Rowans lieve opmerkingen over dat hij het allemaal toch niet nodig had om er goed uit te zien waren af en toe ook een verdekt verwijt dat hij toch echt eens een deel weg zou moeten gooien.
Hij moest snel een spottende lach verbergen toen Kael aankondigde dat hij zonder enkele problemen hun trip door zou komen en sloeg haastig zijn ogen neer om zijn gezicht in de plooi te krijgen voor hij weer kon opkijken.
'Dat lijkt me een goed idee,' zei hij nuchter, en kneep eens in Kaels arm voordat hij hem los liet. 'Voordat meneer het te hoog in z'n bol krijgt.'
Hij pakte zijn eigen koffer en rugzak om mee naar beneden te nemen en wierp een vluchtige blik op de klok. Inderdaad vroeg, maar des te meer tijd hadden ze om eenmaal daar te settelen.

“Ik heb het nooit te hoog in mijn bol, ik schat mijn skills realistisch in,” kaatste Kael terug met een grijns. Ook hij pakte zijn spullen en hij volgde Rowan en Paul naar beneden. Paul’s auto had betere tijden gekend aan de buitenkant, maar de onderdelen die ertoe deden waren nog in verrassend goede staat.
Hun gespierde huisgenoot had de achterklep al opengedaan - die een beetje klemde - en Kael gooide zijn spullen erin.
“Mochten jullie na twee dagen de tent al in de hens hebben gezet, bel je maar, pik ik jullie wel weer op,” zei Paul plagend en Kael tilde een wenkbrauw op.
“Daar zou ik bang voor zijn geweest als jij als kok meeging, Paul,” antwoordde hij droog. Paul lachte hartelijk. Hij liep om de wagen heen en nam alvast plaats achter het stuur.

Rowan schudde enkel zacht grinnikend zijn hoofd om Kaels reactie en sleep zijn koffer verder de trap af, het gebouw uit. Pauls auto stond al voor en terwijl ze er om heen liepen om hun spullen in te laden kwam onwillekeurig de vraag "als alle delen van een auto worden vervangen, is het dan nog dezelfde auto?" in hem op. Hij zou 'm maar niet aan Paul vragen.
Na Kael propte hij ook zijn eigen koffer in de achterbak, trok met zijn hele gewicht aan de klep en moest met behulp van Paul het ding sluiten omdat hij het niet dicht kreeg.
'We gaan in de buitenlucht koken,' merkte hij op terwijl hij de deur van de auto opende. Hij zou op de achterbank plaats nemen. 'En maak je geen zorgen, ik zal Kael zo min mogelijk met vuur laten spelen. Maar toch bedankt voor het aanbod, ik zal je nummer gereed houden.'
Hij grijnsde. Het zou waarschijnlijk niet zo ver uit de hand lopen dat de tent in vlammen op zou gaan maar er was natuurlijk altijd de kans. En hij wist natuurlijk niet hoe Kaels prestaties tijdens het kamperen zouden zijn.

Paul startte de wagen en ze reden de straat uit. Kael was naast Rowan op de achterband gaan zitten en pakte even kort de hand van zijn vriend vast terwijl hij hem een grijns toezond. Paul zag het. Natuurlijk zag Paul het.
“Hou het PG13 daar op de achterbank, okee?” zei hij quasi-serieus.
Ze liet al snel hun wijk achter zich, al zou de rit nog wel even duren.

Het was een dikke anderhalf uur later dat ze aankwamen op plaats van bestemming; een kleine, sobere camping midden in de bossen in een aardig bergachtig gebied. Nadat hij had geholpen met het uitladen van hun spullen was Paul weer vertrokken. In de tijd dat Rowan en Kael kampeerden, verbleef hij namelijk bij een goede vriend die in de buurt woonde, die hij lang niet had gezien.
Kael keek de auto na en grijnsde toen opgetogen naar Rowan.
“Daar zijn we dan,” zei hij met iets meer bravoure dan gepast was voor iemand die eigenlijk geen idee had wat hij deed als het op camping aan kwam. Maar als hij ergens niet van beschuldigd kon worden was het wel onzeker zijn.
“Ik heb geboekt, dus dat scheelt,” voegde hij eraan toe, terwijl hij om de slagboom heen stapte waar voertuigen door moesten wanneer ze de camping op wilden. Niet veel verderop was een klein houten hutje met het woord receptie erop, vormgegeven als een gebutst verkeersbord.

De reis duurde niet verschrikkelijk lang, zeker omdat de drie hun tijd gewoon pratend door brachten zonder Paul al te veel af te leiden van de weg. Na iets meer dan anderhalf uur waren ze goed en wel de bewoonde wereld uit en gearriveerd op het terrein van de camping, waar Paul hielp met het uitladen van hun spullen en vervolgens afscheid van hen nam.
Kael grijnsde vrolijk, en Rowan kon een zachte lach niet inhouden. Hij had er duidelijk zin in en aan enthousiasme kwam er niet te kort.
"Ik heb geboekt, dus dat scheelt."
Rowan, die met zijn eigen spullen achter Kael aan liep, grijnsde scheef. 'Gelukkig is er in ieder geval één ding waarvan we nu weten dat je het wel kan.'
Terwijl ze in de richting van de receptie liepen keek Rowan eens om zich heen. Hij was hier nog nooit geweest maar was er wel een enkele keer langs gereden, al was dat ondertussen jaren geleden geweest. Hij hoopte stiekem dat ze niet al te ver omhoog moesten en dat een plekje voor hen was gereserveerd waar de grond niet al te rotsachtig was — dan kon hij net zo veel ervaring hebben dan wie dan ook, die haringen kwamen dan niet in de grond.
Toen ze naar binnen stapten werden ze gegroet door een dame van middelbare leeftijd die gelijk naar de balie toe liep om hen te helpen. Rowan glimlachte naar haar maar besloot om Kael verder het woord te laten doen.