I can't win this losing fight all the time | Brianna |

Ze had de deurklink vast en toen ze deze omlaag haalde, zuchtte ze toen de deur vergrendeld was.
"Waar ga je naartoe?" Haar moeder stond aan de andere kant van de hal en het meisje draaide zich nu dan ook om.
"Het is lekker weer, ik wilde even richting de winkel." Was haar simpele antwoord en haar moeder keek haar onderzoekend aan.
"Nee." Dit zorgde voor een verbaasde blik op het gezicht van de dame. Nee? Het lukte haar niet eens om een tegen antwoord te geven. Nee... Dat was het simpele antwoord geweest.
"Ik heb wel dingen nodig om mezelf schoon te houden." Haar kaken waren op elkaar gedrukt om niet te gaan gillen. Haar moeder zuchtte.
"Niet langer als een uur, dame." Ze waren strenger geworden, veel strenger. Op haar kamer wanneer het donker werd, niet meer zomaar naar buiten en het was zelfs niet toegestaan om haar mobiel ten alle tijden bij te hebben. Haar moeder opende de deur voor haar en weg was Rhyme. De 'enkel gegronde redenen' regel was belachelijk. Alles aan dit verhaal was belachelijk, hoewel ze blij was buiten te zijn; kon ze door deze situatie niet zo blij zijn als dat ze eigelijk wilde.
Haar broer zag ze weer na twee jaar, maar tegelijkertijd kon ze zo weinig naar hem toe. Maar in plaats van naar de winkel, moest ze eerst haar rust terug krijgen. Ze was altijd zo gestrest na een gesprek met haar ouders. Dan zat haar hoofd vol met gedachtes.
Met een zucht plofte ze dan ook neer op een van de bankjes en trok haar knieën dicht tegen zich aan. Nu de rust als een deken om haar heen sloeg, merkte ze haar waterige ogen op. Ze drukte haar gezicht tegen haar knieën. Dit hele verhaal moest eindigen, maar hoe zij hier iets aan kon doen? Ze wist zeker dat haar ouders enkel strenger zouden optreden wanneer het de verkeerde kant op zou gaan. Rhyme hoopte dat de tranen zouden stoppen, ze had er genoeg van. Maar er was geen oplossing op dit moment, dus ze zal dit uitzitten.
Ze keek op naar de paar bloemen die al ontpopt waren en een mooi kleurenschema neerzette. Een verdrietige glimlach, heel misschien kwamen de beter tijden sneller als dat ze verwachtte.

Het was vervelend dat Brinn alleen 's avonds hard kon lopen op een werkdag, omdat ze zich altijd zo bekeken voelde als het donker werd. Ze voelde zich er alles behalve comfortabel bij als ze langs groepen jongeman moest lopen in de schemer en ze vermeed dan ook liever het echte centrum van de stad. Met harde muziek in haar oren rende ze ze altijd gestaag verder, het liefst met één van haar vriendinnen in de buurt - maar deze hadden die avond allemaal een excuus kunnen bedenken om niet mee te gaan. Het was namelijk niet al te warm en uiteindelijk besloot Brinn dan maar gewoon alleen te gaan. Geen probleem.
Ze begon al het deel van de stad te naderen waar het minder bebouwd was. Er was meer natuur te vinden hier en ze wist dat er in de buurt een mooi park was waar ze eigenlijk niet zo vaak kwam. Het grote park in het centrum vond ze stiekem een stuk leuker puur en alleen omdat het er zo gezellig was en ze overal in het korte gras konden zitten, maar daar was ze nu zeker enkele kilometers vandaan. Dus sloeg ze een bocht om, bleef rennen en ging zo rustig het park binnen. Het was veel dichter begroeid dan het park in het centrum en ze kon, zeker in het duister, niet zien waar het nou precies ophield, maar ze zou wel kunnen omkeren en haar weg teruglopen.
Totdat ze plotseling iemand zag zitten en ze zich kapot schrok. Het blonde haar had er bijna spookachtig uitgezien, zeker omdat de persoon het hoofd licht gebogen hield, maar toen ze dichter bij kwam merkte ze dat het gewoon een meisje van haar leeftijd was - helemaal alleen, in normale kleren. Licht fronsend kwam ze tot een halt, trok een oortje uit en stapte aarzelend op haar af. '... Hoi,' zei ze voorzichtig, een beetje afwachtend ook. 'Gaat het wel?'
Alleen al het feit dat ze hier in vrij afgezonderd deel van de stad was, in haar eentje, zei al wat. En het baarde haar zorgen.

Haar ogen sloten zich enkele tellen, de stortvloed aan gedachte was emotioneel vooral zwaar. Rhyme wilde dat de gedachte op zouden houden, maar dat ging de laatste tijd lastiger als dat ze had gehoopt. Het bleef zich opstapelen; zij die steeds naar de kerk moest, Quizz waarmee het alles behalve goed ging en dan nog haar vader, die steeds heftiger werd met zijn losse handjes.
Een zucht, terwijl ze haar ademhaling op orde probeerde te krijgen. Zonder het te weten was deze iets versneld en na enkele tellen lukte het haar om haar lichaam weer in de rustmodes te krijgen.
'hoi' Ze schrok op, maar keek nog niet om. Haast bang om te zien wie het was. Iemand van de kerk? Was het iemand om haar te komen halen. Hadden haar ouders iemand gestuurd om te volgen?
Dat leek haar niet het geval, diegene zal al eerder hebben aangegeven er te zijn er haar direct naar huis hebben gebracht. De tranen depte ze zo onopvallend mogelijk met haar jas weg. Al zal ieder beetje sociaal mens zien wat ze deed.
Er werd gevraagd of het ging en ze knikte voordat ze een kwartslag op het bankje draaide. Een flauwe glimlach kwam op haar lippen, een die haar ogen niet bereikte.
"Best goed?" Was haar twijfelende antwoord. Want het ging totaal niet, de snee op haar wang mocht dan wel al wat meer weg zijn, het was nog steeds duidelijk dat ze daar pas gewond was geweest.
"Even mijn gedachte leeg maken." Ze gebaarde naar bloemen, dat deed iedereen toch wel eens? Hoopte ze althans.
"Jij?" Vroeg ze meer uit beleefdheid terug. Het was niet dat ze geen nieuwe vrienden wilde maken. Echter zat het er door alle ellende even niet in om ontzettend gezellig te doen. Ze vond het ook geen goed idee om zomaar haar hart te luchten bij iemand die zomaar voorbij kwam lopen.

Het meisje hief bijna geschrokken haar hoofd op, alsof ze betrapt werd op iets wat ze niet hoorde te doen, en pas na enkele tellen naar haar om zodat ze elkaar aan keken. Haar ogen waren betraand en haar wangen waren vochtig, zodat het wegvegen van de tranen niet zo veel effect had - Brianna had al gezien dat ze had zitten huilen. Haar nieuwsgierigheid stak gelijk de kop op; wat was er aan de hand?
Ze moest een schamper lachje tegenhouden toen het meisje zei dat het "best goed" ging. Zo zag het er niet uit. Ze had zitten huilen, dat kon ze echt niet verbergen, en naarmate Brinn langer naar haar keek viel het haar ook op dat er een lichte kras op haar wang zat. De wond was al grotendeels geheeld maar in het licht van de straatlantaarns viel het toch op.
'Wel redelijk,' antwoordde ze toen het meisje vervolgens vroeg hoe het met haar ging, niet echt nadenkend bij hoe ze zich werkelijk voelde (wat toch wel prima was, omdat ze een productieve week had gehad). 'Weet je zeker dat het gaat? Je ziet een beetje bleek...'
Ze stapte verder naar haar toe en trok nu ook het andere oortje uit, zodat ze de koorden in haar handen had. 'Het is al best laat, weet je... Misschien is het beter als je een warmere plek vindt. Binnen of zo.' Haar stem klonk vooral bezorgd.

Rhyme wist zichzelf niet helemaal een houding te geven. Haar vingers verveelde aan een loszittend draadje aan haar mouw. Haar ogen keken af en toe het meisje aan, maar dwaalde ook geregeld af naar de omgeving. Op dit moment had Rhyme gehoopt in een god te geloven, net zoals haar ouders. Een god die op haar neerkeek en misschien af en toe een duwtje in de goede richting gaf. Nu was het enkel hopen dat de tirannie van haar ouders haar niet op korte termijn bereikte.
Toen ze dan ook vroeg of het echt wel ging en dat ze bleek zag, haalde ze haar schouders op. "Het gebruikelijke, ruzie enzo. Niks bijzonders." Ze kon toch niet verbergen dat er iets was, dus aangeven dat het door een ruzie kwam, leek haar het minst erge om te doen. Een trieste glimlach, om aan te geven dat het niet erg was. Al was het voor Rhyme wel degelijk erg en dat was ook waarom ze hier zat. Omdat het voor haar erg genoeg was om nu even niet thuis te zitten.
Het meisje deed haar andere oortje uit en dit was het teken dat haar antwoord dus niet goed genoeg over kwam. Rhyme vervloekte zichzelf in gedachte, hoewel ze de compassie waardeerde; wilde Rhyme niet nog iemand in deze neerwaartse spiraal meesleuren. Toen het meisje aangaf dat het laat was en dat ze beter een warme plek kon vinden, sloegen de zenuwen toe. Ze wilde niet naar huis en ze sloeg haar ogen dan ook neer. Ze kon even nergens heen op dit moment en haar broer wilde ze niet opzadelen met deze problemen. Aangezien deze al genoeg problemen zelf had. Haar ademhaling was iets onstabiel, alsof ze ieder moment weer kon breken. Haar ogen staarde naar haar handen, waarmee ze met beide wijsvingers tegen elkaar aan tikte.
"Ik." Ze slikte, haar stem was schor en met een zucht opende ze haar mond weer. "Ik zal dadelijk naar huis gaan." Mompelde ze dan ook zacht, iets met tegenzin. Maar Rhyme wist niet meer of het buiten of binnen zitten gevaarlijker was. De ruimte die ze genoeg had gevonden thuis, voelde nu als een ingesloten isoleercel. Haar moeder passeren of haar vader tegen komen wanneer ze drinken in de keuken haalde, was haar grootste angst geworden van de laatste tijd. De vragen die ze afgevuurd kreeg, haar telefoon die na acht uur in werd genomen waren genoeg om haar zo langzaamaan gek te krijgen.
"Zelf moet je ook niet te lang buiten blijven." Ze ging ervan uit dat het meisje een veilige thuishaven had en ze meende deze woorden dan ook. Ze werden triest, maar met een vriendelijke ondertoon uitgesproken. Het was niet om haar erop te wijzen dat ze zelf buiten was, maar omdat Rhyme wilde dat het meisje tegenover haar ook veilig binnen zat.

Dit zag er niet goed uit. Brianna had genoeg mensenkennis om zich te realiseren dat dit één grote red flag was. Ze kon nu niet zomaar doorgaan, dat kon ze gewoon niet maken. Dus ze bleef bijna koppig staan, de warmte die ze had opgelopen tijdens het rennen wat behoudend door even flink in haar handen te wrijven.
Ruzie. Dat klonk al helemaal niet goed. Nog een red flag. Met wie? Een vriendje? Een vriendin? Ouders? Het meisje zag er jong genoeg uit om nog bij haar ouders te wonen, maar oud genoeg om al zelfstandig te zijn; het kon werkelijk beide kanten op. Werd ze lastig gevallen? Als het inderdaad haar vriendje was... Dan was het helemaal niet goed dat ze naar huis zou gaan, zoals ze zelf voorstelde. Dan moest ze een veilige plek zien te vinden, desnoods bij Brianna in het gebouw waar enkel meiden verbleven. Als het dan echt moest. Brinn zou het graag aanbieden. Ouders waren nog een ander verhaal, en het lag er ook aan wat voor meisje het was... Had ze zelf de ruzie veroorzaakt? Wat was er gebeurd?
Brianna merkte al dat haar hoofd op hol was geslagen en dwong zichzelf om weer te focussen op de situatie in het hier en nu.
"Zelf moet je ook niet te lang buiten blijven," merkte het meisje op, en dit deed Brianna even glimlachen. 'Oh, ik red mezelf wel,' antwoordde ze luchtig. 'Ik ben enkel aan het hardlopen, ik doe dit zo vaak... En ik ben voorbereid.' Ze hief haar linkerhand op. In haar hand hield ze haar sleutels - huissleutel, gebouwsleutel, garagesleutel - en de sleutelhanger vormde een boksbeugel; donkerroze, met kleine puntjes op de gaten waar je je vingers door hoorde te steken. Het zag er leuk uit maar ze zou er flink mee kunnen uithalen.
Toen werd ze snel weer ernstig. 'Maar je zei dat je ruzie had. Dat is niet niets, hoor... Als het niet veilig is thuis hoef je echt niet terug te gaan.'
Ze keek het meisje even aan, glimlachte toen voorzichtig en stak een hand naar haar uit; half om zich voor te stellen, half om haar overeind te helpen. 'Ik ben Brianna. Kom, je ziet er koud uit... Ik kan wel een stukje met je mee lopen als je echt naar huis wilt.'
Het maakte haar niet zoveel uit welke kant ze op moest. Ze konden enkel weer verder de stad in en als het echt te ver was dan kon ze desnoods de metro terug nemen.

Het meisje toonde haar een boksbeugels van haar sleutels en geïnteresseerd keek Rhyme er enkele tellen naar. Slim, dacht ze bij zichzelf, ze was in ieder geval goed voorbereid voor als er iemand vervelend zal zijn. Een glimlach ontstond dan ook op haar lippen, ze vond het een goed idee en wie weet kon ze er nog wat van leren.
De glimlach verdween toen ze vertelde dat een ruzie niet niks was. Dat was misschien ook zo, maar ze kon nu eenmaal niet goed omgaan met wat er nu aan de hand was. Het frustreerde haar, ze wilde haar ouders het liefst over dragen aan de politie of weglopen. Maar dat was nu niet aan de orde, ze moest het nog volhouden totdat ze beter wist wat ze kon doen.
Ze hoefde niet terug... Rhyme beet ongemakkelijk op haar lip. Ze moest terug, haar ouders zouden woedend worden en dat was niet iets waar je graag bij thuis kwam. Ze sprak zichzelf toe dat het niet al te erg was, dat het met wat geluk niet al te lang duurde en dat ze snel van huis weg was. Ze kon het met niemand hierover hebben, simpelweg omdat er teveel mensen bij hun kerk gemeenschap zaten. Haar ouders waren dan ook een bekende familie in die gemeenschap en ze stonden zelfs bij de bisschop hoog in het vaandel. Ze knikte dan toch maar naar het meisje, het zal goed voor haar zijn om naar huis te gaan, dan had ze wat minder kans op straf....
Het meisje had haar hand uitgestoken en het duurde dan ook enkele tellen voordat Rhyme deze aannam en nam toen uiteindelijk de hand aan en stond op. Ze stelde zichzelf voor als Brianna en voor het eerst leek de glimlach op de lippen van Rhyme iets haar ogen te bereiken.
"Rhyme." Stelde ze zichzelf voor, het was dan ook deze seconde dat ze zichzelf iets wat meer op haar gemak leek te voelen. Maar dat was alweer verdwenen toen het meisje aangaf mee te lopen en ze knikte, iets serieuzer op dit moment. Of moest ze naar de kerk gaan? Daar tot rust komen... Misschien was dat het beste idee, haar ouders konden niet boos zijn omdat ze bij de kerk zat. Misschien was dat het veiligste idee op dit moment, een idee om zelf in ieder geval veiliger te zijn. Een nieuwe soort hoop leek er in de ogen van Rhyme te zijn ontstaan.
"Ik kan beter naar de kerk gaan." Mompelde ze nog half in gedachte. Haar vernieuwde moed gaf een andere wending aan haar houding. Het was wat zekerder, iets blijer zelfs. Nu ze er niet aan dacht dat ze binnen nu en enkele minuten thuis zal zijn.
"Waar moet jij zelf zijn?" Vroeg ze dan ook met interesse aan het meisje.

Rhyme. Aparte, maar zeker een mooie naam. Brianna vroeg zich gelijk af hoe je het spelde - waren haar ouders hippies? Misschien had ze wel een zusje die "Poem" heette. Gedicht en Rijm. Ze glimlachte in zichzelf maar schudde gelijk het idee van zich af. Ze had andere zaken aan haar hoofd. Ze moest dit meisje veilig ergens zien te krijgen, het liefst onder haar toezicht. Ze kon het niet helpen - haar moederlijke instinct was direct ontwaakt en ze zou zich een week lang schuldig voelen als ze dit meisje niet zou helpen. Ze zag er ook zo verloren uit...
"Ik kan beter naar de kerk gaan."
Een beetje verrast keek ze op. Een christelijk meisje? Humanistisch religieus misschien? Met zo'n naam leek het laatste haar logischer, maar je wist maar nooit. Als ze naar de katholieke kerk moest wist ze wel waar ze deze moest vinden - ze kwam er vaak langs op haar weg naar de synagoge. Het meisje dat naast haar sliep, een student fotografie, kwam ze daar regelmatig tegen.
'Ik hoor bij een sorority dus ik heb daar een appartement,' glimlachte ze warm. 'Alleen meiden. Het is in het centrum dus het is hier een beetje vandaan, maar ik loop hard dus ik ben er in een kwartiertje.' Ze haalde haar schouders iets op en haar glimlach bleef. Als Rhyme echt nergens heen kon, dan kon ze haar wel aanbieden om een nachtje in de sorority te verblijven. Het was bij definitie een safe space, iets waar de vrouwen voor haar hard voor hadden gewerkt, en als iemand die zichzelf als advocate voor "queer" vrouwen zag was dat voor Brinn erg belangrijk. Dat was één van de voornaamste redenen dat ze nu lid was van de sorority en ze streef er naar om binnenkort voorzitter te worden.
'Maar de kerk... welke kerk moet je zijn? Misschien kan ik dan met je meelopen.'
Ze had haar vest ondertussen aangetrokken. Door het stilstaan kreeg ze het kouder en voordat ze helemaal afgekoeld was kon ze beter wat lichaamswarmte behouden. 'Ik wil me natuurlijk niet opdringen, liefje, maar het lijkt me veiliger dat ik met je mee ga... Je weet maar nooit.'

Ze ging wel eens vaker naar de kerk om haar ouders te ontlopen. In dat opzicht was het voor haar een veilige haven te noemen. Maar ze kon het niet opbrengen om geheel in een god te geloven. Niet door hoe haar ouders deden en wat ze van haar verwachtte. Hoewel deze met hun groepje meer ontspoorde extremisten te noemen waren. Maar ze konden niet boos worden als ze bij de kerk zat en dat kleinigheidje nam ze nu voor lief.
Ze luisterde naar waar Brianna moest zijn, ze woonde bij een sorority en daar had ze een appartement. Een kleine glimlach, al moest ze toegeven jaloers te zijn. Rhyme kon niet wachten totdat ze weg kon bij haar ouders.
Brianna leek het dan ook beter voor elkaar te hebben dan dat zij dat zelf had en hoewel het makkelijk was om de jaloezie de overhand te laten nemen, deed Rhyme dat niet. Ze kon nog steeds voor andere mensen blij zijn. Toen ze dan ook vroeg welke kerk, wees Rhyme naar het topje van een kerk in de verte.
"De grote kerk." De naam deed er niet bepaald toe voor de meeste mensen. Het was dan ook de grootste kerk in de stad en zo noemde de meeste hem ook. Hij zat iets uit de stad op een klein en rustig pleintje. Toen gaf ze aan dat het veiliger was om mee te lopen, je wist maar nooit?
Rhyme keek het meisje iets onderzoekend aan, iets van zenuwen waren terug in het meisje geslopen. Wat als dit meisje toch iets met haar ouders te maken had? Maar die mensen waren vaak nooit zo subtiel en het meisje had ze nog nooit bij de kerk gezien; ze gaf Brianna het voordeel van de twijfel. Ze knikte, toch nog ietwat ongemakkelijk.
"dankjewel." Kwam er met een onzeker lachje uit. Het leek dagen geleden dat ze met iemand sprak die niet bij de kerk hoorde. Op school kon ze enkel met andere mensen omgaan en verder mocht ze niks meer doen, alsof ze huisarrest had. Toch kon ze hier af en toe onderuit komen, zoals nu. Dat ze nu ook iemand nieuws tegen het lijf aan was gelopen, zorgde dan ook voor interesse. Dat ze zichzelf weer een beetje kon zijn, het meisje dat ervan hield om te praten met mensen en om dingen te organiseren. Een meisje dat graag met van alles bezig was, maar dat nu vast zat in een benarde situatie.
"Dus je studeert? Hoe is dat en welke richting?" Vroeg ze dan ook geïnteresseerd en met een glimlach op haar gezicht. Zijzelf wilde nog steeds naar de universiteit en omdat ze nu in het laatste jaar zat, hoopte ze dat volgend jaar te kunnen doen.

Rhyme wees, en Brianna volgde haar uitgestoken hand met haar blik. Als ze niet verkeerd zat was dat de toren van de katholieke kerk die boven de lagere gebouwen in de buitenwijken uit stak. Natuurlijk stond de kerk niet helemaal in het centrum.
Ze was dus katholiek. Zou ze ook naar een katholieke school gaan? Brianna wist toevallig dat er een katholieke middelbare school was in de stad, maar geen strikt gelovige vervolgopleidingen. Rhyme zag er uit als een jaar of 18, dus ze zou op beiden kunnen zitten - in haar laatste of haar eerste jaar.
Rhyme glimlachte voorzichtig en bedankte haar, waardoor Brinn met haar hand wuifde. 'Geen probleem,' antwoordde ze luchtig. 'De kerk ligt ongeveer op mijn route, dus het is niet alsof ik grote omwegen moet maken.'
Ze glimlachte warm terug, veegde haar blonde staart over haar schouder naar achteren. Ze had haar oortjes ondertussen om haar telefoon gerold en de laatste in haar zak geschoven. Haar vingers gingen even langs de ster aan haar gouden kettinkje - meer een automatische reactie dan iets anders - en stapte toen op het blonde meisje af.
'Kom! Het wordt al laat, als er iemand op je wacht worden ze misschien ongeduldig.'
Wist zij veel of er inderdaad iemand op Rhyme stond te wachten. Waarschijnlijk niet omdat het al zo laat was. Ze pakte Rhymes hand en hielp haar overeind van het bankje. Zelf moest ze weer in beweging komen om weer warm te worden maar dat ging vanzelf wel als ze eenmaal aan het wandelen waren. Als ze Rhyme bij de grote kerk had gebracht kon ze haar rondje naar huis in haar eentje afmaken.
De ander vroeg, schijnbaar geïnteresseerd, naar haar opleiding, en Brinn lichtte op. 'Ik studeer sociologie,' antwoordde ze enthousiast terwijl ze aanstalten maakten om ook echt te gaan lopen. Brianna was erg tevreden met haar studiekeuze - het was echt iets dat bij haar paste en dat legde ze dan ook uit. 'Ik vind het leuk om mensen te helpen,' ging ze verder. 'Raad geven en zo. M'n zussen op de sorority komen dan ook vaak naar mij toe en ik hoop dat ik volgende verkiezingen tot voorzitter word benoemd.'
Ze glunderde nu en stak haar handen in haar zakken. 'Studeren is een hoop werk en je moet veel doorploeteren als je het wil halen, maar het is het waard. Ga je ook studeren, of ben je al bezig?'
Nu keek ze even opzij naar Rhyme, geïnteresseerd.

Ze pakte de hand aan om op te staan en wiegde wat onhandig op haar benen. Ze had misschien iets te lang gezeten. Dankbaar glimlachte ze naar het meisje toen ze aangaf dat het op de route lag en het dus geen probleem was om mee te lopen. Ze wilde niemand tot last zijn en het deed haar dan ook goed te horen dat ze dat niet was voor dit meisje. Ze knikte toen Brianna aangaf dat het laat werd en dat ze beter konden gaan, in het geval dat er iemand op haar wachtte. Ze beet op haar lip, ze waren waarschijnlijk op haar aan het wachten. Maar of ze blij was om daarmee thuis te komen was nog de vraag. Rhyme luisterde aandachtig, ze studeerde sociologie en de woorden die volgde zorgde voor een klein glimlachje.
"Dat klinkt leuk." Glimlachte ze breed. Voorzitter worden, het meisje had dus ook grotere plannen.
"Als ik dat zo hoor, dan moet dat goed komen." Gaf ze aan en hoopte dan ook voor het meisje dat ze werkelijk verkozen zou worden. Toen vroeg ze over Rhyme zelf en ze glimlachte twijfelend. Ze had school leuk gevonden, maar de laatste tijd was alles een beetje vervaagd en verwaterd.
"Ik zit nog op het middelbaar onderwijs en wil misschien iets doen met management & organisatie; vaak hielp ik op school met de feesten organiseren. Heb ik altijd leuk gevonden." Misschien was de glimlach op haar lippen iets triester geworden, ze mistte de tijden dat ze dat deed. Maar omdat haar ouders haar mobiel nu hadden, was het lastig om nog dingen te regelen en contact te houden met de juiste mensen. Dus had ze zichzelf niet meer aangemeld voor deze activiteiten.
“Rhyme?” Een man sprak haar naam uit, het was duidelijk dat hij verward was over waarom ze hier was en zelfs wat verachting in zijn stem te horen.
“Meneer Lloyd.” Sprak ze zacht en de man in kwestie inspecteerde Rhyme, waarna hij zijn ogen op Brianna richtte. Ook deze kreeg een grondige inspectie van zijn bruine ogen. De man had kort grijs wordend haar met de donkerbruine plukken van zijn eerdere haarkleur en nog doorheen. Zijn neus was iets krom en zijn smalle lippen zorgde ervoor dat hij van zichzelf al iets chagrijnig oogde, toch leek hij erger te zijn op dit moment.
“Wat doe je?” Nu keek hij weer naar Rhyme, de manier waarop hij sprak zorgde ervoor dat het haar vader had kunnen zijn.
“Ik ga naar de kerk.” Haar stem was zacht, angstig haast. Een afkeurende ‘hmmm’ kwam uit de lippen van de man.
“De kerk is dicht.” Hij geloofde het verhaal van Rhyme duidelijk niet.
“Bisschop Campbell heeft me aangegeven dat ik altijd langs mag komen.” Er was nu haast een soort wanhoop in haar stem te horen, kon hij haar niet gewoon laten gaan?
“En weten je ouders dat je met..-“ Hij schraapte zijn keel, terwijl hij even zijn blik weer op de dame naast Rhyme liet gaan. “Dit soort types om gaat?”
Niet begrijpend kreeg hij de ogen van Rhyme op zich, zoals de meeste mensen deden, keken ze van het ene naar het andere oog. Alsof ze niet wisten in de groene of de blauwe te kijken, terwijl de man nu ongeduldiger begon te worden. Hij greep de pols van Rhyme om haar met kracht naar zich toe te trekken en ze voelde zichzelf enkel kleiner worden.
“Je weet waar ik het over heb.” Siste hij haast door de woede die hij duidelijk in probeerde te houden. “Je ouders gaan niet blij zijn dat je met een smous om gaat.” Het woord smous werd als het ware nog viezer uitgesproken als de rest van zijn woorden.
“Ik…” Rhyme wist niet wat te zeggen en waar het precies over ging. “Wat?” kon ze dan ook nog net uitbrengen met al het stamelen wat ze deed.
“Een jood.” De man was er duidelijk klaar mee en Rhyme keek hem geschokt aan. Niet om het feit dat Brianna van Joodse afkomst kon zijn. Het feit dat hij zo heftig reageerde. Ze had totaal niet naar het geloof van dit meisje gekeken. Brianna was aardig en wilde haar helpen. Rhyme probeerde hem weg te duwen, maar dat lukte niet door zijn grip die alsmaar heftiger leek te worden.
“Ze loopt enkel met me mee, wat doet haar religie ertoe?” Ze klonk verwart en een bozige ondertoon was in haar stem te horen. De man had zijn vuist gebald en zijn arm hing gespannen langs zijn lichaam. Dit had Rhyme niet door, maar iemand die gewend was aan agressieve types en naar lichaamshouding keek, kon dit opvallen.

Rhyme reageerde supportief op haar verhaal en zei met een glimlach dat ze wel dacht dat het goed zou komen. Brianna was nu ongeveer aan het stralen, zo enthousiast werd ze als ze over de dingen praatte die ze leuk vond. Haar studie was een van de leukste dingen in haar leven op dit moment, hoe moeilijk het soms ook was. Ze moest er hard voor werken maar dat gaf haar ook een gevoel van verantwoordelijkheid. Ze had lang genoeg alles met gemak gedaan en nu ze echt volwassen was moest ze leren hoe ze voor zichzelf moest zorgen. Ze wilde ook niet langer afhankelijk zijn van het geld van haar vader en moeder.
'Dank je wel,' antwoordde ze met een stralende glimlach, en trok het elastiekje uit haar blonde haar. Ze ging er eens met haar vingers door heen en liet de golvende lokken over haar schouders vallen.
Toen luisterde ze met interesse naar Rhymes antwoord op de vraag die ze had gesteld. Het meisje zat dus nog wel op de middelbare school en wilde graag management gaan goen. Ze grijnsde scheef en zei: 'Klinkt leuk! Heb je ook al een idee welke -'
Ze stopte plotseling met praten. Ze waren al even het park uit en liepen tussen de huizen. Er liepen hier en daar nog mensen rond en daar hadden ze weinig aandacht aan besteed, maar Rhyme was plotseling gestopt met lopen en toen ze haar blik volgde zag ze een man van middelbare leeftijd die hun kant op leek te komen.
En inderdaad, de man kwam voor hen tot een halt. Rhyme kende hem: meneer Lloyd. Hij zag er niet geamuseerd uit en Brinn fronste lichtjes, haar vingers door haar boksbeugel schuivend. Ze had het ding nog nooit gebruikt maar als het nodig was...
De man begon gelijk aan een kruisverhoor en keurde Brinn geen blik waardig. Waarom was Rhyme buiten? Waarom ging ze naar de kerk als deze dicht was?
Het blonde meisje reageerde defensief; de bisschop zou er zijn, gaf ze aan, en dat zou reden genoeg moeten zijn voor de man om hen met rust te laten.
Dat deed hij echter niet. Zijn scherpe ogen gingen nu naar Brinn en deze probeerde net zo fel terug te kijken, maar werd overvallen door verontwaardigdheid door zijn toon. Waar had deze man het over?
Er ging een vlaag van paniek door haar heen toen de man Rhyme bij de pols greep, maar ze deed nog niets. Was hij van plan haar pijn te doen, of was hij enkel pissig dat ze niet leek te begrijpen wat hij bedoelde?
Bij het woord "smous" werd haar bloed koud, maar kreeg ze onwillekeurig ook de neiging om te lachen. God, leefde deze man in de jaren 30? Dit was de 21ste eeuw!
Rhyme toonde ondanks haar benauwde positie nog flink wat weerstand door Brianna te verdedigen, en de jonge vrouw moest toegeven dat ze dit bewonderde. Heel wat andere meisjes hadden anders gereageerd.
'Het jodendom is een heel respectabele religie, meneer,' zei ze, veel rustiger dan ze zich ondertussen voelde. Haar hand ging weer even naar haar ketting en ze raakte de davidster die daar hing even aan. 'Het jodendom en het katholicisme zijn verwant aan elkaar. Wist u dat niet?'
Ze wilde hem stiekem graag uitlokken. Ze kon niet tegen religieuze mensen die het geloof van een ander als de vijand zagen.
Maar boven alles moest hij Rhyme met rust laten.
'Bovendien heb ik aangeboden om haar naar de kerk te brengen,' ging ze verder. 'Rhyme wist niet dat ik joods ben.'
Brianna kneep haar ogen iets samen. De warme houding die ze enkele momenten tegenover Rhyme had gehad was verdwenen en nu was ze ronduit pissig, maar deed nu nog haar best om het te verbergen. Als ze de man echt boos maakte kon Rhyme nog wel eens diep in de problemen komen en dat was wel het laatste wat ze wilde.
'Het is immers donker, en het kan gevaarlijk zijn voor jonge meisjes om dan rond te lopen. Omdat er altijd wel nare figuren rondlopen. Je weet maar nooit.'
Zou hij zich realiseren dat ze met hem spotte?

De man was totaal niet blij met de vraag van Rhyme, wat haar religie ertoe deed? Alles, religie deed er alles aan toe. Hij moest zich inhouden om niet te slaan en of dit kwam omdat er iemand anders bij was, of omdat hij ruzie kon krijgen met haar ouders, was niet helemaal duidelijk. De man had echter zijn vuist nog niet ontspannen, zijn knokkels waren door de spanning ook haast wit van kleur.
“Wat haar religie ertoe doet?” Lispelde de man haar vraag terug en keek haar dreigend aan. Was ze vergeten dat ze katholiek was?
“Jongedame.” Begon hij langzaam, maar het Joodse kind had blijkbaar iets te vertellen en geïrriteerd keek hij naar Brianna om. Rhyme voelde hoe de grip op haar pols langzaam maar zeker sterker werd en vooral wanneer ze er zacht aan trok, klemde hij zijn hand enkel strakker om haar pols. Brianna sprak en ergens maakte dit Rhyme angstiger, zijzelf had meegemaakt waar deze mensen toe in staat waren en hoopte niet dat hij bij haar uit ging halen. Haar vader met zijn groepje vrienden waren extremisten te noemen. Niet de alledaagse gelovige die in harmonie wilde leven, maar de monsters die het liefst iedereen katholiek zagen en er alles aan deden om hun kinderen het ‘juiste’ pad te laten bewandelen.
Toen Brianna aangaf dat he jodendom een respectabele religie was, kwam er dan ook een spottende lach uit zijn lippen. Hoewel ze wist hoe erg deze man kon zijn, schrok ze toch van wat er uit zijn mond kwam. Hoe kon hij zo ontzettend respectloos met iemand omgaan die hij maar net kende? Dat terwijl ze in de kerk altijd horen hoe ze elkaar moeten respecteren. Toch leek deze groep ontspoort te zijn en niet meer naar de rede van de kerk te luisteren. Rhyme wilde haar mond open trekken, maar Brianna vervolgde dat het christendom en het jodendom aan elkaar verwant waren en hoewel de man het waarschijnlijk wist, waren alle logische verbanden weggevaagd in zijn brein. Iets leek er in hem te zijn geknapt toen ze dat zei, hoe durfde ze! Rhyme piepte zacht toen zijn nagels in haar pols drukte en in een ruk keek hij terug naar het blonde meisje dat hij in zijn handen had.
“Je ouders gaan dit verhaal leuk vinden.” Hij streelde met zijn duim over haar wang, ging over de plek waar de snee zat, al kon dit ook komen omdat dit de enige vrije hand was en hoefde het niet te doelen op de wond zelf. De paniek die ontstond in de ogen van Rhyme zei genoeg; ze wilde duidelijk niet dat haar ouders dit verhaal zou weten. Ze wist hoe haar vader kon reageren en dat wilde ze totaal niet.
“Meneer Lloyd.” Begon ze, haar stem was enkele tonen hoger als deze normaal zou zijn geweest door de paniek die in haar lichaam roerde. Maar hij drukte zijn wijsvinger op haar lippen, terwijl hij niet eens meer in de gaten bleek te hebben dat Brianna er was.
“Ze noemen jou naam altijd met zoveel lof, alsof je werkelijk het kind van god bent. Alsof je nooit iets fout doet. Maar ik weet wel beter.” Nu draaide hij zich richting Brianna.
“Je zorgt er beter voor dat we je niet meer in de buurt van Rhyme zien.” Zei hij dreigend. De moed was volledig in de schoenen van Rhyme gevallen.
“Ik wil gewoon naar de kerk.” Bracht ze angstig uit en de man keek haar onderzoekend aan.
“Je wil gewoon naar de kerk? Ik breng je wel.” Hij trok haar mee, verwachtte dat het joodse meisje hen niet meer volgde. Ze gingen naar de kerk, geen probleem.
“Loop door.” Siste hij terwijl hij haar meetrok, hij nam grote passen kon niet wachten om haar af te leveren bij de kerk en de bisschop die ze zo graag wilde zien, te vertellen dat ze met een Joodse dame om ging.

Haar woorden hadden geen enkel effect, en Brianna begon zich zowel kwader als moedelozer te voelen. De man lachte enkel spottend om haar opmerking en keek naar haar alsof ze iets viezigs op zijn schoen was. Het had haar niet verbaasd als hij naar haar had gespuugd.
'Als u nou -' begon ze, haar stem iets verheffend, maar er werd niet naar haar geluisterd. De heer Lloyd stond er duidelijk op om haar mee te nemen, en wie wist wat er dan zou gebeuren...
Ze had zo het gevoel dat hij niet degene was geweest die haar die kras had gegeven, maar hij leek zich er ook geen zorgen om te maken. Zo veel losse puzzelstukjes, en ze kon ze maar moeilijk plaatsen. Rhyme had thuis ruzie gehad, daar was ze vrij zeker van, en deze man wist dat - maar hoe? Hoe kende hij dit meisje en wat wilde hij van haar?
Haar hand klemde zich zo hard om haar boksbeugel dat de huid van haar vingers wit werd van de druk die ze er op zette maar ze haalde nog steeds niet uit. Ze durfde gewoon niet meer. Goed, hij viel hen lastig, maar toch...
Hij begon Rhyme mee te trekken en haar paniek werd groter. Ze moest hier echt ingrijpen - wat als hij haar nog meer pijn zou willen doen?
'Laat haar los!' zei ze schrel, en stapte achter hem aan. Ze was rood aangelopen van woede. Lloyd was begonnen met lopen terwijl hij Rhyme met zich mee trok en zelfs vanaf deze afstand kon Brianna zien dat zijn nagels zich diep in haar pols boorden. 'Laat haar met rust, hoor je me?! Ik kan de politie bellen!'
Wat ze dan zou zeggen wist ze nog niet, maar dat kon ze dan wel verzinnen. Ze was goed met mensen en authoriteiten, dat was ze altijd geweest — het was gewoon deze man die niet voor rede vatbaar was. Als de politie zou arriveren kon ze haar charisma in de strijd gooien, haar natuurlijke gift om mensen over te halen naar haar kant. Ze wist precies wat ze moest zeggen — behalve bij Lloyd.
'Meneer Lloyd?'
Lloyd stopte toen een andere stem opklonk vanuit de schaduwen, en Brinn kwam haastig tot een halt om niet tegen hem aan te knallen. Een man trad naar voren in het licht van de straatlantaarn en keek met vragende ogen naar de man die Rhyme nog steeds vast hield.

De monnik had zijn avond in de Grote Kerk doorgebracht, pratend met de bisschop. Dit was niet de kerk waar hij normaal gesproken te vinden was, al kwam hij er wel graag - het was een prachtig bouwwerk en hij was goede vrienden met hun bisschop. Hij kende ook genoeg mensen die hier wel regelmatig kwamen en een belangrijke rol in de katholieke gemeenschap hadden sinds hij er zelf ook zo actief in was.
Maar enkelen van hen zag hij ook buiten de kerk om, en het had niet veel gescheeld of hij had Ronald Lloyd niet gezien. De oorspronkelijke reden dat hij het drietal had genaderd was omdat hij een schelle meisjesstem had gehoord die zijn aandacht had getrokken en hij was een stuk terug gelopen.
Het blonde meisje dat Lloyd aan de arm vast hield kende Jonas alleen bij gezicht. Hij wist dat ze de dochter was van meneer en mevrouw Hillyard maar omdat hij haar nog nooit een woord had horen zeggen kende hij haar naam ook niet.
Er was nog een meisje aanwezig dat hij helemaal niet herkende. Ze had hardloopkleren aan en zag bleek in het licht van de straatlantaarn - was zij het geweest die had geroepen?
'Meneer Lloyd?'
Hij stapte naar voren, uit de schaduwen. Zijn grijze ogen keken bezorgd van het blonde meisje dat hij vast had naar de man tegenover hem, alsof hij zonder woorden probeerde te vragen wat deze situatie te betekenen had.
'Het spijt me zeer, meneer - ik weet dat dit niet mijn zaken zijn, maar het lijkt alsof u juffrouw Hillyard nogal veel pijn doet.' Zijn uitdrukking was net zo zacht als zijn stem en hij glimlachte even naar het meisje. 'Kan ik u ergens mee helpen?'

Rhyme schudde haar hoofd naar Brianna, in de hoop dat ze begreep dat het verstandig was om niks te doen. Om niet mee te gaan, ze wist niet waar meneer Lloyd voor in staat was en iets in haar wilde daar ook niet achter komen. Brianna kon haar gewoon laten, het kwam wel goed met haar. In eerste instantie trok ze dan ook terug, maar dat zorgde ervoor dat de nagels enkel meer pijn deden. Ze zette zware stappen, iets wat soms werden ‘gestraft’ doordat hij wat extra aan haar arm trok. Echter was de pijn overgeslagen in paniek, de nagels leek ze niet eens meer te voelen. Rhyme leek banger te zijn voor waar ze ging eindigen. Het kwam wel goed, probeerde ze zichzelf te vertellen. Maar het zorgde er niet voor dat haar paniek minder werd, in tegendeel zelfs. Door de woorden van Brianna en de schelle toon, zorgde dit ervoor dat ze zichzelf niet tot rust kon krijgen.
Dan was er ook nog de kans dat ze met nog mee krassen ergens terecht kwam, haar gedachtes namen echter een neerwaartse spiraal. Misschien dat ze er nog levend vanaf kwam, wie weet zelfs helemaal niet meer. De paniek sloeg echter toe en op dat moment probeerde ze zichzelf dan ook los te trekken, zonder succes en ze klemde dan ook enkele vingers achter een gebouw. Maar dat mocht niet baten en haar vingers verloren grip. Ze werd iets verder gesleurd en ze kon op dit moment niks anders dan meelopen. Hij stopte in zijn pas en Rhyme knalde hard tegen meneer Lloyd op.
Verward keek ze op, de nieuwe stem had ze uit paniek niet opgemerkt en het duurde dan ook even voordat ze in de gaten kreeg wie het was. Maar het was duidelijk dat Lloyd wist wie het was, hij stond als bevroren op zijn plek. De woorden van de man deden hem blijkbaar ontwaken, want hij liet los en Rhyme sloeg een hand om haar pols. Ze voelde dat er wat bloed zat, maar dat was voor latere zorg. Verschrikt keek ze op naar de man die nieuw was gekomen, maar toen hij haar een vraag stelde, sloeg ze haar ogen neer; bang om te spreken.  In een ruk keek Lloyd terug naar haar, zijn ogen tot spleetjes, terwijl zijn woorden zoet en onschuldig uitgesproken werden.
“Vertel de man anders wat we gingen doen.” Rhyme keek van meneer Lloyd, naar Jonas en vervolgens naar Brianna. Waarbij ze haar ogen schuldbewust neersloeg.
“Naar de kerk.” Ze fluisterde haast onhoorbaar en Lloyd had nog net de neiging in kunnen houden om uit te halen. Alles wat ze nu verkeerd zei, kwam bij haar vader te liggen en dat resulteerde in meer problemen thuis. Dus ze had geen idee van wat ze kon zeggen. Alles leek verkeerd te zijn en ogen van meneer Lloyd die als messen door haar heen staken hielp er niet helemaal bij.
“Heb ik je pijn gedaan?” Wat kon de man goed acteren, te goed als je het Rhyme vroeg. Hij klonk zo neutraal, zo aardig zelfs. Iets wat hij enkele tellen geleden niet had gedaan en Rhyme klemde onbewust haar hand strakker om haar pols. Iets wat haar enkel een irritante pijnprikkel opleverde, maar daar gaf ze geen gehoor aan.
“Nee.” Zei ze zacht en beet op haar lip, deze iets trilde. Ze stond op het punt om te breken, maar dat kon niet, dat mocht niet. Beet ze zichzelf toe en slikte dit alles dan ook weg.
“Het spijt me dat het zo leek, Rhyme was bang geworden in het donker en ik nam haar mee richting de kerk.” Bang geworden in het donker, dacht Rhyme misprijzend. Maar ze knikte, haar ogen nog steeds gericht op haar schoenen.
Ze wilde vragen of ze konden gaan, maar haar stem gaf geen geluid. Hoewel ze graag weg wilde, was met twee mensen erbij een soort veiligheid gecreëerd. Brianna had hij niet zozeer als bedreiging gezien, maar hij leek nu zeker voorzichtiger te zijn met de andere man. Ze had hem ergens ooit eerder gezien, maar ze had niet lang genoeg een blik op hem kunnen werpen om er zeker van te zijn.
Het enige waar ze dankbaar voor was, was dat hij hier toevallig liep en zijn mond open trok. Toch kon ze niet met zekerheid zeggen of dit minder of meer gevolgen zou gaan hebben als ze thuis aan kwam.

Alles aan deze situatie alarmeerde hem. Hij kende Lloyd niet zo goed maar had de eerste paar keren geen goed gevoel bij hem gekregen - hij leek altijd serieus, en leek vooral zichzelf en zijn geloof erg ernstig te nemen. Hoe hij één op één was wist hij niet maar hij had zo het gevoel dat dit niet klopte.
Zodra Lloyd hem in de gaten kreeg liet hij het meisje los, die direct naar haar pols greep - de plek waar hij haar vast had gehouden. Het meisje in de sportkleren was achter hen blijven staan en keek Jonas met grote, paniekerige ogen aan.
Hier was iets niet in de haak.
Lloyd vroeg het meisje om te vertellen waar ze heen gingen - of, beter gezegd, hij gaf haar een bevel. Zijn gelaatsuitdrukking stond geforceerd vriendelijk en alhoewel hij haar los had gelaten stond hij nog steeds erg dicht naast haar.
Ze zouden naar de kerk gaan. Normaal gesproken had hij daar niets van gezegd — hij kwam immers zelf ook terug van de kerk. Maar het was al vrij laat op de avond, de zon was al verdwenen waardoor enkel de horizon nog wat kleur vertoonde. En het leek hem vooral vreemd dat het meisje zonder haar ouders met deze man mee zou gaan.
Vervolgens vroeg hij of hij haar pijn had gedaan en als een geslagen hond ontkende ze het. Ze leek steeds verder in elkaar te duiken, alsof ze het liefst door de grond wilde zakken om te verdwijnen.
Rhyme, dat was haar naam. Rhyme Hillyard. Maar het meisje in de sportkleren dat achter hen stond kende hij echt niet en de man schijnbaar ook niet. Toch was ze niet verdwenen.
Bezorgd keek Jonas van Lloyd naar Rhyme, die haar ogen had neergeslagen en haar hand haast krampachtig om haar arm sloot. Gealarmeerd zag hij een klein straaltje bloed over haar arm lopen. Had hij haar huid nou open gekrabd?!
Zijn grijze ogen gingen terug naar de man en nu was zijn blik wat scherper geworden. 'U gaat met juffrouw Hillyard naar de kerk? Op dit uur? Weten haar ouders hier wel van, meneer Lloyd?'
'Nee!'
De stem van het meisje in de sportkleren kon fel en scherp in de koude buitenlucht.

Brianna was bijna tegen Rhyme op gebotst toen het tweetal voor haar tot een halt was gekomen. Ze kon niet over hen heen kijken en stapte dus in plaats daarvan opzij zodat ook zij de man kon zien die voor hen verschenen was. Lloyd leek hem te kennen, maar leek er ook niet erg tevreden mee dat de vreemdeling zich met hun zaken bemoeide. Hij liet Rhymes arm echter direct los en Brinn stapte haastig wat naar voren zodat ze dicht genoeg bij haar stond dat ze actie kon ondernemen als Lloyd ook maar een vinger naar haar uit stak. Ze kende het blonde meisje dan nog maar net maar ze had direct door dat ze haar niet zomaar alleen kon laten.
De stem van de vreemdeling was kalm en beheerst terwijl hij Lloyd aan sprak, maar wel duidelijk verrast. Wat deden deze mensen nog zo laat op straat? Waar gingen ze heen?
De paniek stak zijn kop weer op toen Lloyd antwoord gaf - of Rhyme dwong om antwoord te geven. Ze moest ingrijpen, op wat voor manier dan ook, anders kon dit heel erg mis gaan.
'U gaat met juffrouw Hillyard naar de kerk? Op dit uur? Weten haar ouders hier wel van, meneer Lloyd?'
'Nee!'
Brinn had eindelijk haar mond open getrokken. 'Nee, dat weten ze niet! Wij zouden samen naar de kerk gaan en toen verscheen deze vent opeens!'
Ze zei maar niets over het feit dat hij haar af had gesnauwd en haar geloof belachelijk had gemaakt. Dat deed er nu even niet toe, en bovendien was ze bang dat ze haar zelfbeheersing zou verliezen. Ze was al woedend dat de man zich zo met Rhyme bemoeide en had hem het liefst een flinke klap verkocht - ze had enkel zo veel geaarzeld dat ze het niet had gedurfd. Als de donkerharige man nou niet was verschenen... Wie wist wat Lloyd dan had gedaan. Ze had zo een akelig gevoel dat hij niet zou terugdeinzen om Rhyme een flinke tik te verkopen als ze niet luisterde.

De kou bekroop haar, een rilling over haar rug zorgde ervoor dat ze meer in elkaar kromp; als dit al verder kon. De situatie kon niet slechter, meneer Lloyd die hier stond. Twee vreemde die haar wilde helpen, maar zonder het te weten de situatie volledig de verkeerde kant op stuurde. Met ieder woord voelde ze haar vrijheid teruggeschroefd worden.
Ze nam het hen niet kwalijk, ze wilde helpen en de straf die ze hiervan zou ondervinden, zou voor deze ene keer haast een opluchting zijn. Omdat er deze keer mensen voor haar waren opgekomen. Een trieste glimlach ontstond op haar lippen door deze gedachte en tranen welde op in haar ogen, deze ze nog net kon bedwingen om van haar wangen te sijpelen.
De man vroeg of haar ouders ervan wisten en zowel Rhyme als Lloyd wilde hun mond opendoen. Echter was Brianna eerst, een nee kwam vanachter haar vandaan.
Zowel Lloyd als Rhyme keken om. Maar hoewel Rhyme haar angst nog niet verloren was en dit ook goed in haar ogen te zien was, leek het erop dat Lloyd dit alles haast als amusant zag. Alles wat het meisje zei, leek hij als niet serieus te aanschouwen. Maar het leek er niet op dat hij haar iets aan ging doen en daar was ze blij om. Nu kon hij in ieder geval maar weinig doen met twee ‘getuige’ om hem heen.
“Ik ben een goede bekende van haar ouders.” Zei hij rustig en keek terug naar Jonas. Dit was niet gelogen, hij was inderdaad een van het groepje waar haar ouders altijd mee om ging. Hij zuchtte, waardoor ze hem verbaasd aan keek. Haar ogen begroette die van hem en de knipoog was eerder eng dan speels te noemen. Alsof hij wilde aangeven dat hij straks wel zijn ‘wraak’ kon krijgen. Waarschijnlijk zat dit ook niet ver van de waarheid af, hij ging waarschijnlijk een goed idee verzinnen om haar terug te pakken voor dit alles. Het groepje van haar ouders hield er namelijk niet van om te schande gezet te worden.
“Maar ik ken u en zal u vertrouwen, ze wilde naar Bisschop Campbell.” Hij wees even richting Rhyme. “Maar als u haar wilt begeleiden, dan kan ik haar ouders raadplegen dat ze in veilige handen is.” Dat was niet wat hij ging doen. Hij ging dit verhaal vertellen en paniek ontstond in haar ogen, ze zouden haar opwachten. Ze zouden haar niet meer het huis uit laten gaan als ze van dit verhaal hoorde. Maar eigenlijk wist ze al dat dit haar opsluiting ging betekenen, dit was de druppel die de emmer over zal laten lopen. Er waren al zoveel privileges van haar afgenomen, dat het waarschijnlijk ook makkelijk was om nu alles af te nemen. Hoewel ze er geen vrede mee had, ergens was ze dankbaar tegenover de twee; zij durfde namelijk hun mond open te trekken.
“Dan zal ik ze aangeven dat ze binnen enkele uren thuis te verwachten is.” Vervolgde hij rustig en de grijns op zijn lippen zij genoeg. Hij was een gestoorde man, maar omdat de hele groep voor elkaar opkwam, was het haast onmogelijk om er iets tegen hen te doen.
“Rhyme.” Ze keek geschrokken op. “Zorg dat je ouders niet al te lang hoeven te wachten.” Ze deed angstig een stap naar achteren toen hij iets dichterbij kwam. Hij legde een hand op haar schouder en kneep er met opzet een tikje harder in als noodzakelijk en liep vervolgens langs haar af, richting haar huis. Angstig keek ze hem na en toen hij de hoek om liep kwam er een snik tussen de lippen van Rhyme door.
Hoe kon ze naar huis gaan? Wetende wat er komen ging. Hoewel ze het niet met volle zekerheid kon zeggen, was het duidelijk dat het geen goede afloop kon hebben. Lloyd was goed in het aanwakkeren van het slechtste in mensen. Dus wie weet wat haar vader ging doen met de woorden die Lloyd uit zal gaan spreken.
“Dankje.” Zei ze zacht, enkele tranen ontglipte haar ogen. Ze meende het, maar tegelijkertijd was dit alles zo verkeerd voor haar afgelopen. De rust van de kerk kon ze op dit moment gebruiken en ze slikte dan ook een brok uit haar keel weg. De paniek en angst was nog duidelijk in de ogen te bekennen en ze had haar pols ook nog steeds niet losgelaten. Ze voelde zichzelf als een last bij deze twee mensen en ze wist niet hoe ze dit goed kon maken.
“Sorry.” Was haar zachte verontschuldiging. “Hij klinkt gevaarlijker dan hij is.” Probeerde ze hen wijs te maken met trillende stem. Niemand hoefde zich zorgen over haar te maken, dat was het minste wat ze wilde. Ergens voelde ze het duizelen door de kou en de angst die op was komen zetten. Maar verder durfde ze niks te zeggen, wat kon ze nog zeggen?

Jonas schrok onwillekeurig een beetje van de abrupte uitbarsting van het meisje in de sportkleren. Ze leek er van overtuigd dat Lloyd niet veel goeds in de zin had en verzekerde hem dat Rhymes ouders, meneer en mevrouw Hillyard, niets van de hele situatie af wisten. Het meisje zou met Rhyme naar de kerk gaan en deze man naast haar had hier niets te zoeken, maar bemoeide zich er duidelijk wel mee.
Bezorgd keek hij van Rhyme naar Lloyd. 'Meneer Lloyd,' begon hij rustig, maar de man praatte over hem heen. Hij verzekerde hem dat hij een goede vriend was van haar ouders, maar dat hij, als het toch zo nodig moest, hij Jonas vertrouwde om de rest van de afstand met twee meisjes mee te gaan naar de kerk om Bisschop Campbell te bezoeken.
De monnik haalde onwillekeurig even opgelucht adem, maar die opluchting duurde niet erg lang. De grijns die op Lloyds gezicht was verschenen beloofde niet veel goeds - hij liet Rhyme nu wel met hem mee gaan maar wat zou hij tegen haar ouders zeggen? Hij vertrouwde dit eerlijk gezegd helemaal niet maar hij durfde ook niet echt op hem in te gaan. Hij knikte enkel toen de man aankondigde dat hij haar ouders zou vertellen dat ze over een paar uur thuis zou zijn en kon alleen toekijken toen Lloyd zich tot Rhyme keerde. Hij greep haar niet opnieuw vast maar legde wel even een hand op haar schouder.
De man was nauwelijks weg gestapt om weg te lopen of het andere meisje stapte op haar vriendin af, pakte haar voorzichtig vast bij de bovenarm en trok haar naar zich toe om haar tranen weg te vegen. 'Gaat het, lieverd?'
Jonas kwam ook dichterbij, glimlachte voorzichtig en legde een zachte hand op haar schouder. 'Haal maar even rustig adem, Rhyme. We gaan met zijn drieën naar de kerk, oké? Vergeet hem maar even. Ik kan aankomende zondag wel even met je ouders spreken.'
Hij kon haar nu alleen nog maar gerust stellen, niet veel meer. Hij wierp een korte blik op het andere meisje en merkte plotseling op dat ze een Davidsster aan een kettinkje rond haar nek had hangen en hij kreeg een naar gevoel dat Lloyd daar niet goed op gereageerd als hij het al had opgemerkt.

Lloyd was nauwelijks weg of Brinn stapte op Rhyme af. Die man kon opflikkeren en het kon haar op dat moment niet eens schelen dat hij naar Rhymes ouders zou gaan om te vertellen wat er was gebeurd, waarschijnlijk het verhaal zo verdraaiend dat Rhyme in een slecht licht afgetekend zou worden.
Ze legde een hand op haar arm en veegde met de ander de enkele tranen van haar wangen af. Die klootzak... Hoe durfde hij wel, haar zo mishandelen? Hij had haar niet eens geslagen en toch... Wat een vreselijke man.
'Gaat het wel, lieverd?' vroeg ze zachtjes. Rhyme leek erg geschrokken door de hele situatie en voordat ze iets anders zouden gaan doen wilde ze er voor zorgen dat het weer met haar ging. Ze veegde haar wangen droog en keek op toen de andere man zich bij hen voegde en zei: 'Dank u wel... Ik weet niet wat we hadden moeten doen als hij was gebleven. Heel erg bedankt.'
De ander glimlachte even naar hen. Hij had een hand op Rhymes arm gelegd en deed duidelijk ook een poging om haar wat te kalmeren omdat ze erg overstuur was.
'Wil je echt nog wel naar de kerk?' vroeg ze vervolgens een beetje aarzelend. 'Ik weet dat wij er nu bij zijn, maar toch...'
Wat was ze überhaupt aan het doen? Hoe was ze in deze situatie terecht gekomen? Ze ging Rhyme nu niet meer zo maar achterlaten, dat was zeker, maar toch... Hoe was ze hierin verzeild geraakt?

De aanraking van Brianna had haar even laten schrikken. Maar ze ontspande iets toen ze merkte dat er geen kwaad achter deze aanraking zat. Ze sloeg haar ogen neer toen het meisje de tranen wegveegde. De vraag en het woord ‘lieverd’ zorgde er haast voor dat er meer tranen opwelde. Dat woord hoorde ze niet vaak en nog steeds trillend knikte ze dan ook, het ging. Maar daar was eigenlijk ook alles mee gezegd, het was duidelijk dat dit meisje met zichzelf in de knoop zat. Hoe ze eerst een vrolijk meisje was, leek dit alles uit haar gezogen te zijn sinds dat haar broer terug was. Niet dat het zijn schuld was, nee, het waren haar ouders. Deze waren erachter gekomen dat ze met hem om ging en waren doorgedraaid en ieder klein foutje die ze maakte, werd als een wereldramp gezien. Dat de vriendengroep hen ook aanmoedigde, werkte niet mee aan het gezonde verstand van haar ouders.
Ze probeerde een geforceerde glimlach op haar gezicht te krijgen toen ze de stem van de man hoorde. Het was nooit haar bedoeling geweest om voor zoveel problemen te zorgen voor deze twee mensen en ze voelde zich dan ook ontzettend schuldig. Ze keek de man even vragend aan toen hij haar naam sprak, hoe wist hij haar naam? Rustig ademhalen, dat was iets wat ze probeerde en het leek alsof de rust iets terug begon te komen. Toen hij aan gaf dat ze met z’n drieën naar de kerk gingen, knikte ze, het was een gedachte die haar iets tot rust bracht en het snikken was dan ook gestopt. Af en toe was een zachte snik toch hoorbaar. Totdat hij aan gaf met haar ouders te gaan spreken, ze schudde met angst gevulde ogen haar hoofd.
“Dat hoeft echt niet.” Mompelde ze zacht, keek beschamend naar de grond. Haar ouders hielden er niet van als mensen zichzelf met hun zaken bemoeide. Vooral als dat hun in een slecht daglicht plaatste. Ze waren namelijk erg gerespecteerd door de gemeenschap en dit zagen ze niet graag verdwijnen. Het meisje vroeg of ze echt nog wel naar de kerk wilde en
Rhyme keek op, nog steeds had ze rode ogen en was haar mascara iets uitgelopen.
“Ik weet niet zo goed waar anders heen te gaan.” Schaamte klonk door in haar stem, waar kon ze anders naartoe gaan? Het deed pijn dat ze die woorden uit moest spreken, de vrienden die ze had gehad, hadden er niet zo goed op gereageerd dat ze niet meer hielp met het organiseren van de feesten en ook niet dat ze hen niet meer buiten schooltijden sprak. Dus in deze paar weken leek het alsof iedereen haar in de steek had gelaten. Maar zij wist ook dat zij dat ook bij hen had gedaan, ze was gereserveerder, staarde soms voor zich uit en je moest soms enkele keren haar naam zeggen voordat Rhyme in de gaten had dat je tegen haar sprak. Dus ze kon het hen niet kwalijk nemen dat ze niet meer met haar om wilde gaan. Het liefst rolde ze zichzelf op in een bolletje en kwam ze de volgende paar dagen niet meer overeind.
“Dus ik denk dat de kerk slim is.” Haar stem klonk iets schor, droog en nog steeds leek Rhyme erg uit haar doen te zijn. Het huilen was dan gestopt, een snik kon ze niet altijd onderdrukken.
“Maar ik wil jullie niet tot last zijn.” Mompelde ze er bezwaard achteraan. Meer kon ze niet over haar lippen krijgen. Ze had hen willen vertellen dat ze niet mee hoefde te lopen, maar ergens was dit een leugen. Ieder beetje steun nam ze het liefst met beide handen aan, maar ze wilde niemand in de problemen brengen en met ieder beetje hulp dat ze accepteerde, had ze het gevoel andere mee te sleuren in haar eigen val.

Gelukkig, ze kalmeerde een beetje. Af en toe snikte ze nog wel een keertje gesmoord maar ze leek nu wat rustiger te worden nu Lloyd niet meer te zien was. Dat was geen goed teken - als iemand zo'n reactie veroorzaakte en tegelijkertijd beweerde een vriend van de familie te zijn... Hij kende haar ouders natuurlijk niet echt, had enkel een paar keer met ze gepraat na een dienst, maar als dit ook zulke mensen waren...
'Waarom gingen jullie überhaupt naar de kerk?' vroeg hij aan Rhymes vriendin, zonder zijn hand van Rhymes arm te halen. Deze keek naar hem op.
'Ze wilde niet naar huis,' antwoordde ze zuchtend. 'Dus ik bood aan om met haar mee te gaan. Ik ben blij dat ik dat gedaan heb.'
Jonas glimlachte naar haar. 'Ik ook. Het is altijd fijn om iemand bij je te hebben waar je op kan vertrouwen.'
Het meisje glimlachte een beetje aarzelend terug en Jonas zag dat ze rilde. 'Ga anders naar huis,' raadde hij haar aan. 'Het is ook al laat. Denk je dat dat zal gaan?'
'Oh, natuurlijk,' antwoordde het meisje haastig, en het drietal kwam tot een halt. Ze stak haar hand in haar zak en haalde daar tot zijn verbazing twee purperen visitekaartjes tevoorschijn. Toen ze zijn blik zag glimlachte ze zwakjes naar hem. 'Je kan beter altijd voorbereid zijn. Ik draag deze altijd bij me.'
Ze gaf er een aan hem en een aan Rhyme, met de woorden: 'Bel me naar als het nodig, lieverd. Of kom een keertje langs, al is het voor de gezelligheid. Je bent me nooit tot last, echt niet.'
Brianna Marchand, las hij op het kaartje in mooie, witte letters boven haar telefoonnummer, haar e-mailadres en haar adres. Een Française, en duidelijk een lief meisje. Zou ze studeren? En dan nu al zo ondernemend... Hij was stiekem erg onder de indruk.
Brianna had Rhyme tegen zich aan genomen in een spontane omhelzing en toen ze haar weer los liet drukte ze twee kussen op haar wang voor ze naar achteren stapte. Toen keek ze weer naar Jonas.
'U zorgt voor haar, meneer...?'
'Zeg maar Jonas,' antwoordde hij glimlachend. 'En ja, ik loop met haar mee naar de kerk. Ze zal veilig aan komen, daar kun je op rekenen.'
Brianna knikte eens, leek heel even te aarzelen maar nam toen echt afscheid van hen. Het werd echt al later en zij zou ook wel weer aan de slag moeten in de ochtend.
Ze zwaaide nog een laatste keer voor ze de hoek om liep, en toen was ze echt weg. Jonas keerde zich tot Rhyme, zijn uitdrukking nog steeds zacht en vriendelijk.
'Kom, het is niet zo ver meer,' zei hij met een knikje naar de verlichte straat voor hen, en hij begon weer te lopen. Heel even was hij stil voor het aarzelend verder ging: 'Aarzel niet om van haar hulp gebruik te maken, Rhyme. Goede mensen zijn tegenwoordig lastig te vinden. Als je het niet erg vindt zal ik je zo ook mijn eigen adres geven, in het geval je me wilt schrijven - ik ken figuren zoals de heer Lloyd en ze zijn giftig voor de ware ideeën van van onze Kerk. Je bent een lief kind, en ik krijg zo het idee dat je het lastig vindt tegen je ouders in te gaan. Zit ik fout?'
Zijn blik was ernstig geworden, iets wat je niet vaak zag.

Wat Brianna zei klopte, ze gingen naar de kerk omdat zijzelf niet naar huis wilde. Een dom idee was dat achteraf geweest, een ontzettend dom idee. In gedachte sloeg ze zichzelf tegen haar voorhoofd aan. Ze had geweten dat ze naar huis moest gaan, het was al te laat geweest toen ze was vertrokken. Maar tijdrekken was nu eenmaal een fijn gegeven om niet naar huis te hoeven gaan. Ergens deed die ontdekking meer pijn dan dat ze had gehoopt, zij was de rede van dit conflict geweest. Een zachte zucht kwam tussen haar lippen vandaan. Ze moest sterker worden. Vertelde ze zichzelf.
De man gaf aan dat Brianna anders naar huis kon gaan en dit was een goed idee, Rhyme knikte dan ook. Dat was tenminste een iemand die minder last van haar zal ondervinden. Brianna gaf haar een kaartje met haar nummer en adres, verbaasd keek Rhyme op.
“Dankje.” De dankbaarheid in haar stem was dan ook goed te horen. De woorden die volgde zorgde ervoor dat tranen opwelde in haar ogen. Niet van verdriet, maar puur uit dankbaarheid. Ze knikte dan ook, wanneer ze zichzelf beter voelde, zal ze zeker bellen.
“Zal ik doen.” Sprak ze dan ook zacht en met twee handen het kaartje in haar handen hield. Wat schaapachtig zwaaide ze terug naar Brianna en leek even verdwenen te zijn in gedachte. Brianna zal het goed maken, haar ouders gingen niet achter haar aan, daar was ze haast zeker van. Dan was er Jonas nog, nu wist ze in ieder geval ook zijn naam. Moest ook geen probleem zijn, deze mensen kwamen haar tegen en probeerde haar enkel te helpen. Zolang Rhyme geen contact meer zocht met deze mensen, moest het goed komen. De blik op haar gezicht werd iets triester, totdat Jonas zijn mond opendeed. Het was niet zo ver meer en ze begon te lopen. Haar voeten begonnen eerder dan zij haar brein weer aan kon sturen en dit kwam ook door de woorden van Jonas. Zijn stem was haast rustgevend te noemen, ze moest niet aarzelen om van haar hulp gebruik te maken. Ze wist niet of dat een goede keuze was voor waar zij zich nu in bevond, maar ze knikte. Wanneer ze een opening zou zien, dan zal ze deze zeker aannemen. Daarna sprak hij over Lloyd, giftig voor de ware ideeën van de kerk. Hoewel ze de bijbel kende en echt wel wist dat er goede christenen waren, moest ze toegeven dat ze niet echt in een god kon geloven met de ellende waarin ze verkeerde. Ze was een lief kind en hij kreeg het idee dat ze het lastig vond om tegen haar ouders in te gaan. Ze sloeg haar ogen neer, natuurlijk was dat deels waar; maar dat had ook een rede. Zat hij fout?
“Nee.” Sprak ze zacht. “Het is lastig.” Ze beet op haar lip, terwijl ze bij de kerk aan kwam en op de deur klopte.
“Het spijt me wat er is gebeurd en heel erg bedankt voor de hulp.” Ze klonk nog steeds iets triest en de glimlach op haar lippen maakte dat er niet minder op. De deur ging open een oudere man stond in de opening.
“Rhyme.” Het was duidelijk dat de man bezorgd was en hij keek even vragend naar Jonas. Rhyme was naar binnen geglipt, door de holle ruimte kwam het zachte gesnik door een echo terug bij de twee mannen. Ze spraken nog over het voorval, dit zorgde ervoor dat Rhyme opnieuw de kans kreeg om haar tranen weg te vegen. Jonas schreef zijn adres op een papiertje en gaf deze binnen bij Rhyme af en verwachtte dat ze hem een brief stuurde. Rhyme bedankte hem opnieuw, mijmerde er een sorry achteraan voor de last die ze had veroorzaakt.
“Vannacht mag je hier blijven, ik neem contact op met je ouders.” Campbell nam haar arm zacht vast om haar mee te nemen naar achteren. Daar zal hij haar een thee geven en haar verzorgen tot de volgende dag.