How many times do we have to fight? •

Iana stond voor een hele tijd bedenkelijk voor zich uit te staren, niet echt wetend wat te doen en genietend van de wind die haar haren alle kanten op sleurde. Haar felblauwe ogen speurden het landschap af en tevreden inhaleerde ze de geuren van het water, de bomen en de natuur die hier overduidelijk -met kop en schouders- bovenuit staken. Gehuld in een spierwit kleedje met daarboven een rode blazer stapte ze dit keer op blote voeten een einde van de top van de kliffen vandaan. Het gevoel om op zo'n hoogte, aan de punt van een berg te staan en dan nog eens alleen te zijn was eigenlijk onbeschrijfelijk. Iana kon het heel stilletjes verwoorden als: 'Machtig.'
De ringtone van haar mobieltje ging af maar achteloos drukte ze op de 'off'-knop en duwde ze hem weer netjes in haar tas. Het was al een tijdje geleden dat ze eens op haarzelf was gekomen en nu ze éindelijk weer eens tijd had om tot bezinning te komen wou ze er uitermate van genieten. Niet alleen was het stralend weer, stond de zon hoog aan de hemel en was er een aangename temperatuur, maar ook had ze eindelijk eens kunnen uitslapen na zo'n lange werkweek waar ze amper slaap had kunnen pakken.
Bij het geluid van knerpende steentjes achter haar draaide Iana het hoofd en keek ze recht in de ogen van een onbekende. Aangezien de zon in haar ogen scheen zag ze de persoon amper en kon ze dus ook niet onderscheiden of het nu een meisje of een jongen was. Met haar rechterhand tegen haar voorhoofd gedrukt verbande ze de felle zon uit haar ogen en toverde ze een vriendelijke glimlach op haar gezicht. "Met wie heb ik het genoegen?"

• Ik moet er weer wat inkomen ..

De frisse wind gleed langs zijn lichaam. Zijn haar werd er iets wat door geveerd maar werd weer terug in model gebracht door de laag gel die erin zat zodat zijn kuif overheid zou blijven staan. Met zijn vingertoppen trok hij zijn zwart leren jack weer goed en richtte hij zijn donkere ogen op een ander punt in de omgeving. Dit gebied was – vond hij tenminste – erg mooi om naar te kijken, je raakte maar niet uitgekeken, iedere keer was er wel iets nieuws te ontdekken. Voorzichtig hurkte hij een beetje door zijn knieën heen, pakte hij een steen en liet die in het zeewater vallen. Het duurde een tijdje voordat de steen er uiteindelijk terecht kwam, aangezien hij niet zo zwaar was geweest en de hoogte tussen het water en de klif nogal hoog was. Sommige mensen sprongen wel eens van een klif, maar dat was echt totaal niets voor Avan. In zulk soort gevallen had hij toch wel last van hoogtevrees en heel erg goed in zwemmen was hij ook weer niet, dus dat was niet zo’n goed plan. Zonder dat alles zou hij het ook best wel een keer geprobeerd willen hebben, maar dat liet hij maar over aan de mensen die op zo’n hoogte geen hoogtevrees hadden en erg goed waren in zwemmen. Daarbij was het ook een zware trek naar het droge, dus zou je ook nog een goede conditie moeten hebben. Uit die drie punten had hij toch alleen maar een goede conditie, voor de rest niet. Kort schudde hij zijn hoofd en keek hij naar links van zich. Misschien was het een idee om verder de klip op te lopen? Daar zou het uitzicht vast en zeker nog mooier zijn.
Soepel trok Avan hoger de klip op op het pad dat bedekt was met kleine steentjes die bij iedere stap een knetterend geluid maakte. Het duurde niet lang of hij was bijna aan de top. Zijn ogen had hij op het stenen pad voor zich gericht zodat hij zich niet zou verstappen. Waarna er iets verscheen op zijn gezichtsveld keek hij op en zag hij iemand staan. Doordat de zon fel op de persoon was gericht kneep hij zijn ogen tot spleetjes in de hoop dat hij het zo beter zou kunnen zien. Tot zijn verbazing was hij vandaag dus niet de enige die had besloten naar de klippen te gaan. Op slag verscheen er een glimlach rond zijn lippen, een automatisme als hij mensen zag die hij niet kon. Avan hield er wel van om sociaal te doen en deinsde er zeker niet voor terug. Voordat hij de persoon goed genoeg kon zien om op te merken of het een jongen of meisje was, verraadde de stem die vroeg wie hij was dat hij met iemand van het vrouwelijke geslacht te maken had. “Avan.” Sprak hij kort terug. “En jij bent..?” Plakte hij meteen erachteraan. Hij kon het meisje niet merkte hij op toen hij haar beter kon zien. Eerlijk gezegd had hij totaal geen ander iemand hier verwacht, maar blijkbaar vonden meer mensen het leuk om het uitzicht vanaf de klippen te bekijken.