Shitty times. [Jayden]

Het was de zoveelste ruzie. Het zoveelste gevecht. En ze wist niet eens waarom ze het deed, maar ze deed het en het eindigde in geschreeuw en gesmijt met spullen. Oké, geen kostbare spullen. En geen spullen van zijn ouders. Maar ze smeet met spullen. Gilde. Werd rood en blies haar wangen bol. Maar ze huilde nooit. Nee, echt nooit. Dat was uit den boze. Jayden daarentegen kon het niet altijd goed houden. Al helemaal niet als zij begon te gillen. Haar stem begon te verheffen. De jongen leek kleiner dan haar te zijn, probeerde haar te sussen, kalm  te krijgen, waar ze steeds ruwer op reageerde. Boven proporties. Het was niet reëel, niet eerlijk en Kaya wist het, maar ze kon niet anders. 
Het waren ook geen nuttige ruzies. Het waren echt van die hele kleine ruzies die begonnen met Jayden die vaak ergens naar vroeg. Interesse. Pure interesse. Dingen die hem niet aangingen. 
Of een domme, kleine reactie van Jayden die echt niet zo stom was, maar die gewoon -  
Die gewoon niet had moeten zijn. Het gebeurde zo vaak en Kaya wou dat het niet gebeurde. Kaya wist niet wat ze moest. Behalve gillen. Ze wou niet gillen. Ze wou zeggen wat haar dwars zat. Maar zodra ze dat probeerde, dan zou ze weten dat ze zou moeten huilen. Dan zouden de tranen komen. En als er iets was wat Jayden niet mocht zien waren het de tranen wel.
Vandaag was dus een dag als geen ander. Maar vandaag was heviger geweest. Hij had haar tot kalmte proberen te manen, was stil geweest tijdens haar tirades. Maar het was vandaag zijn blik geweest. Een mengeling van gekwetstheid en woede. Misschien was het de woede die ze niet was gewend. Zij was altijd woedend. Hij? Hij was -
Ze was weggestormd. Had een 'vriendin' gebeld. Ze konden prima gaan stappen, het was het prima moment. Die vriendin had wiet meegebracht, waarschijnlijk ook nog wel wat sterkers maar wiet was alles waar Kaya mee akkoord ging. Zelfs dat niet, maar het was op het moment nodig. Ze was bekend met de werking ervan, wist dat het verdoofde. En verdoving was wat ze nodig had. Met een hoop alcohol. 
De avond was in een waas voorbij gegaan en de helft of meer ervan herinnerde ze zich niet eens meer. Dat maakte niet uit, dat was goed. Zo kon ze ook niet aan Jayden denken en kon ze ook niet voelen hoe het voelde. Daarom was de verbazing des te groter toen ze die ochtend wakker werd. Behalve de bonzende hoofdpijn, wist ze niet waar ze was en wist ze al helemaal niet hoe ze er terecht was gekomen. 1) Het was fucking koud en 2) waar de fuck was haar mobieltje? Het meisje veegde de slaap uit haar ogen en keek rond. Waar was ze? Ze probeerde de situatie te peilen. Te snappen wat ze zag. Na even viel het kwartje. Nou ja, niet helemaal. Ze wist nu waar ze was.
In HorseHome was er namelijk een deel waar er treinen stonden, in onbruik die er stonden te vergaan waar jeugd die spanning en sensatie zochten, heen gingen. Waar Kaya waarschijnlijk heen was gegaan omdat... Ja waarom in godsnaam? Kaya fronste even en duwde toen haar hand tegen haar voorhoofd. Nee, ze had geen zin om binnenkort weer te gaan drinken.
Ze zuchtte eens even en probeerde na te denken. Het enige wat haar te binnen schoot was dat ze met een vriendin was wezen stappen en met die vriendin had ze een spelletje die ze regelmatig speelden. Tot groot vermaak van mensen in de omgeving. "Truth or dare" wat eigenlijk altijd in 'dare' eindigde. En blijkbaar had ze in een trein moeten overnachten. Dat was het enige wat ze kon bedenken. Maar waarom was haar vriendin er dan niet? Die zou toch gewoon bij haar komen liggen?
Kaya stond op, nam haar jas die van haar afgleed vast en trok deze aan. In de zak vond ze haar mobiel en kort keek ze naar het scherm, waar Jayden en zij nog steeds stonden te stralen. Het kijken naar die foto deed pijn, maar maakte ook dat ze vergat te kijken naar haar percentage batterij. 2%.
Jayden. God. Ja, die zou zich -
niet aan denken.
Kaya wandelde richting uitgang. Avond had lang genoeg geduurd. Het was tijd om te gaan. Tot de deur op slot bleek te zitten. Kaya fronste. Meende ze dit serieus? Waarom zat die deur op slot? Ze overwoog of ze een trap aan de deur zou moeten verkopen of dat ze gewoon maar het moest laten. Ze morrelde wat aan de deur maar ze wist nu al eigenlijk dat het hopeloos was. Er was geen beweging in te krijgen, in ieder geval niet door haar. Shit.
Oké, tijd om te kijken voor een andere uitgang. Kaya haalde even een hand door haar haar om haar kalmte te bewaren. Nog niet nodig om in paniek te raken, wie weet kon ze er zo toch nog uit. Een deur die haar zou moeten leiden naar een ander deel van de trein. Ze ging erheen, trok eraan, maar ook daar was geen beweging in te krijgen.
Shit.
Wat ging ze nu doen? Ze haalde diep adem en probeerde haar paniek te onderdrukken. Maar het was al mis. Haar handen begonnen te trillen en ze begon aan haar lip te pulken, een zenuwtrek die ze de laatste tijd had ontwikkeld. Oké, kut. Wat kon ze doen? Ze nam haar mobiel vast, ontgrendelde deze en kwam weer op de foto van haar en Jayden. Moest ze dat doen? Hem bellen?
Ze had geen keuze. Trillerig zorgde ze ervoor dat haar mobiel hem begon te bellen. Toen hij overging begon ze vlug te praten. Probeerde haar stem in toom te houden. Niet te laten merken dat ze in volledige paniek was.
"Ja, eh. Hi. Ik zit ergens vast en ik kom er niet uit. Dus eh -" En toen hoorde ze het melodietje dat haar mobiel maakte als hij opstartte en afsloot. Ze vloekte. Nou. Dikke kut. Ze zou hier waarschijnlijk nog wel even zitten.

Het geluid van spullen die op de houten vloer neerkwamen tegelijk met het geschreeuw van Kaya overheerste in het huis. Het was de zoveelste keer dat ze ruzie hadden, en nog steeds wist hij niet hoe hij situaties zoals nu moest voorkomen. Het gebeurde steeds weer, opnieuw en opnieuw. Voor kort hield hij zijn handen voor zijn gezicht, nam een grote teug met lucht en blies deze weer rustig uit. Nog steeds kon hij niet tegen haar doen zoals zij tegen hem deed. En nog steeds kon hij haar niets kwalijk nemen, of ook boos worden op haar.
Hij deed wat hij altijd deed; haar proberen weer rustig te krijgen. Door met rustige woorden op een toon zoals hij normaal sprak tegen haar te praten. Maar zoals het altijd ging lukte het niet; bleef Kaya gillen. En ondanks dat hij altijd graag bij haar was, wilde hij op momenten zoals deze dat ze het liefst zo snel mogelijk weer weg zou gaan. Dan draaide ze meestal pas weer bij, want hij wist dat dat nu niet ging gebeuren.

En gelijk had hij. Lang had het niet geduurd voordat Kaya boos was weggegaan. Op dit punt kon het hem eerlijk gezegd ook niets schelen. Nee, dat kwam later altijd pas. Dan besefte hij pas hoe hij haar miste en hoe vervelend dat dan wel niet was omdat ze ruzie hadden gehad.
Terwijl Jayden op de bank wat op zijn telefoon aan het kijken was, ontstond de dwang er om op die éne app te klikken. Puur om te zien waar Kaya zich bevond, maar hij deed het niet. Alhoewel.. Nee, dat kon hij niet maken toch? Misschien moest hij deze keer eens anders doen; niet bezorgd zijn, haar geen berichten sturen. Haar het gewoon allemaal zelf uit te laten zoeken. Maar er was een grote kans dat ze wel weer ergens zou uithangen dus er niet eens aan zou denken, aan wat er allemaal was gebeurd.

Het was vroeger licht geworden dan dat hij had gedacht. Hij was dan ook onder een dekentje op de bank in slaap gevallen, waarschijnlijk toen hij tv aan het kijken was.
Het getril van zijn telefoon op de bank had hem wakker gemaakt, en toen hij zijn ogen van kleine spleetjes vergrootte merkte hij dat hij tot zijn verbazing door Kaya gebeld werd. Wat was er? Het liefste had hij niet opgenomen door het voorval gisteren, maar hij kón gewoon niet boos op haar zijn, of blijven. Plus, als ze nu belde betekende dat dat er misschien wel wat kon zijn..? Je wist maar nooit.
Hij pakte op. “Kaya?” "Ja, eh. Hi. Ik zit ergens vast en ik kom er niet uit. Dus eh -"
Nog voordat hij haar nog verdere vragen had kunnen stellen was haar stem abrupt weggevaagd, waardoor hij verbaasd naar zijn scherm keek en tot de conclusie kwam dat hun gesprek inderdaad beëindigd was. Maar, shit. Dan wist hij niet waar ze was?
Wacht. Nee. Dat wist hij wel.
Zijn ogen zochten zijn apps door, op zoek naar het goede icoontje, van de app waarmee hij kon zien waar Kaya zich bevond. Eenmaal geladen begon het ding te zoeken, werd de kaart geopend en werd zijn scherm naar de letter ‘K’ getrokken. Last seen: 2 minutes ago. En de locatie? Zo te zien.. Bij de treinen? Wat hing ze daar nou weer uit?

Het was voor hem allemaal een raadsel, maar toch was hij vastbesloten haar te gaan helpen, ondanks dat ze hem gisteren voor alles had uitgemaakt. Jayden had zich binnen een mum van tijd omgekleed, had wat water in zijn gezicht gegooid, snel zijn tandenborstel over zijn tanden gehaald en een enkele dot gel in zijn haar uitgesmeerd. De rest kwam later wel. Kaya redden was nu een prioriteit.
In zijn sneltrein vaart had hij haast een zebrapad over het hoofd gezien, waar iemand netjes stond te wachten om over te steken. Op het laatste moment kon hij het zich echter nog veroorloven te stoppen. “Mens, loop door.” Mompelde hij zijn hand terwijl hij wachtte tot het wegdek weer vrij was om zijn reis te vervolgen.

Het was inmiddels al koud geworden. Gelukkig had hij maar een dikke jas aan gedaan. Zelfs als hij praatte leidde dat tot rookwolkjes uit zijn mond. En alhoewel dat al snel gebeurde, merkte Jayden daar ook aan dat hij zich niet aanstelde als hij dacht dat het koud was.
“Kaya?!” Riep hij, zo hard mogelijk.
Geen antwoord.
“Verdomme, Kaya.” Zijn telefoon had hij alweer gepakt en zijn app opende hij opnieuw, om zijn locatie met de hare te vergelijken.
20 meter verwijderd.

Als hij het nu goed was.. Zou hij nou in de buurt moeten zitten?
“Kaya!” Riep hij nogmaals, in de hoop een teken van leven te ontvangen.
Zijn hand pakte de deurklink vast, probeerde deze te openen, maar dat leek echter geen effect te hebben. Shit. En nu? Ze móest haast wel hier zijn.
Met versnelde passen probeerde hij het via de andere kant, waar hij het gedeelte zelfs in kon; de deur was immers open. Echter, het gedeelte waar hij moest zijn was versperd door een ijzeren bank, die precies zó stond dat niemand er via deze weg in of uit zou kunnen gaan.
“Kaya?” Probeerde hij nogmaals. “Ik haal je hier uit, oké?” Als ze hem zou horen, zou ze dat in ieder geval weten.
Eerst op de rustige manier proberen. Lukte niet.
Dan maar.. hmm. Dit leek al lastiger dan dat hij had gedacht. En eigenlijk ook wel had gehoopt. Met zijn handen probeerde hij het ding naar voren te krijgen, echter stond het geklemd waardoor die mogelijkheid ook al afviel. Misschien trappen? Jayden probeerde vanaf boven het ding naar beneden te laten zakken, door middel van er met zijn ene voet zo hard mogelijk op te trappen. Het leek niet te lukken, hij had immers ook al een paar keer opgegeven, maar toen het ding een millimeter verschoof zorgde dat ervoor dat het hem aanzette om ermee door te gaan.
Tot de bank zo op de juiste positie stond, dat het nu enkel een kwestie van naar voren krijgen was. En dat…
Ja. Ook dat lukte na een tijdje. Nu de bank uit de weg was, was het slot een ander ding. Het lukte echter niet, kwestie van kou en zo. Waardoor hij met zijn voet op de deur begon in te rammen. Hard. Daarna enkel nog maar harder.
Totdat de deur met een knal open ging. Het had een tijd geduurd, maar het was hem gelukt.

“Kaya? Ben je oké?” Probeerde hij, uit paniek. Even vergetend hoe boos hij deze keer wel niet op haar was geweest. Dat ze deze keer echt een grens had bereikt waarvan hij het bestaan niet wist. Nee, nu keerde hij even terug naar bezorgde Jayden. “Stomme vraag. Natuurlijk niet.” Mompelde hij, wat minder verstaanbaar. Het liefste wilde hij haar nu in zijn armen nemen. Maar hey, dat ging hij maar niet doen, voor het geval hij weer een vlaag over zich heen kreeg zoals hij die binnen 24 uur al meerdere keren had gehad.

Dat korte moment van zijn verbaasde, ietwat verdrietige stem die haar naam noemde, had haar brein even van slag gebracht. Haar brein was makkelijk van slag te brengen. Het had bijna geklonken alsof hij opnam, niet na een ruzie maar gewoon, nadat ze elkaar een tijdje niet hadden gesproken.
Kaya zakte op de grond. Ze had niet eens zin meer om te ontsnappen. Al ging ze hier dood. Bevroor ze hier. Lekker belangrijk.
De paniek was omgeslagen in verdriet, besef van gemis. Ze miste Jayden. Miste vertrouwd met iemand zijn. Miste de rust in haar brein. Miste het gevoel van niet constant 'on edge' te zijn. Ze kon het hem niet uitleggen. Kon niet vertellen waarom ze zo onrustig was. Kon niet uitleggen waarom ze liever tegen hem gilde dan dat ze haar werkelijke frustraties uitsprak. Het was een zwart monster, dicht onder de oppervlakte. Het waren angsten waar ze zo hard tegen vocht, maar die nu allemaal weer naar boven kwamen. Immers, ze was loyaal naar Jayden en hopte niet meer met jan en alleman het bed in, maar dat betekende dat haar angsten alleen maar erger waren, dat ze nachtmerries kreeg. Dat alles nachtmerries waren.
Dat was de reden dat ze niet vaak bij Jayden wou slapen. De nachtmerries, die erger werden. De nachtmerries die ook overdag waren. Het constante 'on edge' zijn. De behoefte om maar verdoofd te zijn, zodat ze haar gevoelens niet toe hoefde te staan. Als ze niet verdoofd was, de bezigheid met zichzelf verwonden. Het gaf gewoon... even de afleiding. Maakte de snaar die zo strak stond, even iets ontspannen, al was het maar voor luttele minuten.
Kaya had serieuze hulp nodig. Serieuze hulp maal honderd. Maar ze kon niet. Ze wou niet.
Het snikken begon zachtjes. Jayden was er niet, niemand was er, alleen zij met een hoop kou. De eenzaamheid was fijn. Maakte dat ze kon huilen. Huilen waar anderen bij waren... het lukte haar niet. Niet meer. Voelde als een zwakte.
Maar nu was er iets in haar gebroken. Iets wat lastig te helen leek. Met lange uithalen snikte ze, hete tranen over haar wangen. Het was zo uitzichtloos. Zo wou ze niet meer leven. Het was niet eerlijk naar Jayden toe. Hij verdiende dit niet. Zij verdiende hém niet.
Ze hoorde een stem en alles in haar verstijfde. Het was een onbekende mannenstem die iets riep en haar spieren spanden zich aan, spieren die verzuurd waren door de kou en de houding waarin ze lange tijd had gezeten. De stem kwam dichterbij. Bleef iets roepen, waar ze niet gelijk haar vat op kon krijgen. Toen was het duidelijk genoeg en begreep ze van wie de stem kwam. Het was Jayden! Een hysterische snik borrelde omhoog en werd onderdrukt, wat eindigde in een pijnlijke hik. Opnieuw riep hij, haar naam nu duidelijk te horen.
"Jay! Jayden!" gilde ze terug, haast wanhopig. God, ze wou hem zo wanhopig graag zien. Haar armen om hem heen sluiten. Zeggen dat zij een idioot was. Dat ze van hem hield. Dat ze niet meer zo'n kreng zou wezen. Dat ze -
Jaydens stem verplaatste. Zei dat hij haar hier uit ging halen. Hij zou haar altijd overal uit halen, dat was de jongen die hij was. Kaya beet op haar lip uit schuldgevoel. Het had de afgelopen tijd alleen maar om haar gedraaid. Zij die hem verweet. Was dat eerlijk? Ze sloeg haar armen om haar lichaam heen, om het nare, vreselijke schuldgevoel weg te duwen, weg te drukken.
Geluiden alsof spieren werden gebruikt en de hele trein werd verbouwd, klonk en Kaya stond weifelend te luisteren. Haar gezicht onzeker. Haar blik gepijnigd. Ze verdiende dit niet. Hij was hier veel te goed voor. Veel te goed voor haar.
God. Welke gedachtes paniekaanvallen in haar hoofd brachten. Kaya stond stil, als een standbeeld, te staren naar de deur die nog dicht was.
Het verschuif van iets in de trein maakte ruimte voor trappen tegen de deur aan. Harde, duidelijke trappen. Jayden die naar haar toe wou. Zachtjes waren de tranen weer begonnen met rollen, tranen die ze wanhopig probeerde tegen te houden. Maar eenmaal laten gaan, zaten ze hoog. Heel hoog. Kaya had net haar ogen afgeveegd aan haar mouwen van haar jas - veel te dun, veel te koud - toen de deur open sprong. Jayden, adembenemend als altijd, stond daar en haar hart maakte een sprong maar de knot van schuldgevoel in haar maag werd strakker aangetrokken.
"Kaya, ben je oké?" vroeg hij, paniek in zijn stem te horen. Roodbehuilde ogen sloeg ze naar hem op. "Nee," fluisterde ze. Ze wou naar hem toe rennen. Haar armen om hem heen slaan, eindelijk eens vertellen wat er mis was. Dat ze een idioot was.
Het laatste zou misschien nog het gemakkelijkste zijn. De schuld bij haar neerleggen - god, hij wist zelf ook wel dat hij niets verkeerd had gedaan - en sorry zeggen. Maar de waarom?
God hij was zo goed voor haar.
Daar waren de tranen weer. De ellendige tranen die ze altijd verborgen voor hem hield. Verstopte onder het gillen. Maar gaat er een schaap over de dam, volgen er meer. Ze liep naar hem toe. Zachtjes, voorzichtig. Haar blik op de grond gericht, op haar schoenen gericht. Tot haar blikveld zijn schoenen en haar sneakers registreerde. Toen keek ze op. Jayden was nog geen halve meter van haar verwijderd. Schuldbewust keek ze hem aan. Niet boos, niet kwaad, zoals ze de afgelopen tijd op hem was geweest. Woede die eigenlijk naar zichzelf gericht was, maar die geuit werd tegen hem. Ten onrechte.
Kaya beet op haar lip. Dacht na over de woorden die ze wou zeggen. Het waren er zo veel... zo vreselijk veel. Zou hij ooit het geduld hebben? Zou zij ooit iets kunnen recht draaien wat ze zo grandioos verpest had?
"Sorry," fluisterde ze. Niet voor het feit dat ze hier stonden, nou ja, daar ook wel een beetje voor. Maar voor alle terror die ze hem de afgelopen tijd had aangedaan.
Ze pakte zijn jas vast. Trok hem aan zijn jas tegen zich aan. Drukte haar gezicht in zijn jas, liet haar wang tegen zijn borstkas rusten. Draaide toen haar hoofd toch weer volledig in de jas.
Jayden...
Na een tijdje zo gestaan te hebben, zonder wat te zeggen, keek ze naar hem op. Zijn lippen, vol en dichtbij, kusbaar maar tegelijkertijd een wereld weg. Ze voelde zich zo ...
Ze ging van hem af staan. Trok haar armen dicht tegen zich aan alsof ze zichzelf bij elkaar hield, alsof ze zichzelf omhelsde.
"Ik-" Nog steeds niet de juiste woorden. Wat wou ze tegen hem zeggen? De waarheid, toch?
Een impulsieve zin kwam naar boven borrelen. Een zin die ze, als ze er langer over nadacht, absoluut niet gezegd zou worden. Mogen worden. Op geen enkele manier.
"Ik voel me shit, ik wil niet meer, ik leef constant gespannen en jij bent de enige die dichtbij genoeg staat waarop ik -"
"Waarmee ik..."
"Ik..."
Ze sloeg haar ogen neer, tranen kwamen weer opwellen.
"Ik weet heus wel dat het niet eerlijk is," fluisterde ze. "Maar het is dat of -" Ze legde haar hand op haar arm, al betwijfelde ze of hij dat begreep. Hij had nooit haar littekens op haar pols gezien. Nooit de brandwond die steeds erger werd. Ze droeg vaak een brace onder het mom dat ze deze nodig had voor steun. Waarheid was dat ze deze droeg om haar wond te verbergen. Maar een brace was makkelijker uit te leggen.
Het was eigenlijk niet eens meer 'of'. Het was beiden.
"Het spijt me..." ze snufte, veegde de tranen weg. Keek hem niet aan.
"Kun je... kunnen we..." het niet uitmaken. Dat jij verder kan? Je niet aan een wrak vast zit als ik? Ze sprak zich niet uit maar de gedachte was te waar, deed teveel pijn.

Ieder ander had hoogstwaarschijnlijk de hoorn erop gegooid. Niet eens opgenomen. Jayden niet. Zo was hij nooit geweest, zou ook nooit zo worden. Ondanks iedere ruzie, keer op keer, kon hij niet boos op haar zijn, laat staan boos blijven.
Hij hield nu eenmaal van haar, dan zou het oneerlijk zijn om haar alleen te verdienen wanneer er goede momenten waren in hun relatie. Slechte momenten hoorden daarbij, anders verdiende hij het niet om haar op goede dagen mee te maken.
Nooit had hij haar voor iets verweten. Wist dat de schuld niet bij hem lag, soms misschien ook wel, maar zéker niet alleen bij haar. Daarover durfde hij niet eens te denken. In dat opzicht was hij misschien te soft, maar zo was hij nu eenmaal altijd al geweest en dat veranderde dus ook niet.

Het was maar goed ook dat hij zo was, anders had hij niet opgenomen en had hij niet geweten dat er iets aan de hand was. Het gesprek werd abrupt afgekapt, waardoor hij was gaan zoeken en uiteindelijk bij deze plaats uit was gekomen. Wat Kaya hier deed mocht hem een worst wezen; het ging er nu om dat hij haar vond. Dat hij haar weer in zijn armen kon sluiten. Dat ze wist dat hij niet boos was op haar, zoals altijd. Dat ze veilig was. Dat hij er altijd voor haar zou zijn.
Maar eerst haar zoeken.

Door middel van de app, waarmee ze elkaars locatie konden zien, was het ineens een stuk simpeler geworden om haar te zoeken. Het was alleen even weten welke kant de goede kant op was, maar daarna..
Lang duurde het dan ook niet voordat hij dacht dat hij de plaats had gevonden. Haar naam riep hij, meerdere keren, uit volle borst in de hoop een reactie te ontvangen.
Niks.
"Jay! Jayden!" Wat was hij blij om die stem te horen. Nadat hij had geroepen haar eruit te halen, begon hij dat ook daadwerkelijk te realiseren.

Na een aantal pogingen en al zijn kracht die hij had lukte het uiteindelijk om de deur vrij te krijgen. Het slot volgde al snel, mede door de flinke trappen die hij de deur liet ontvangen. Alles om Kaya hieruit te krijgen. Zíjn Kaya. Waarvoor hij alles zou doen. Altijd en overal.
Dat was uiteindelijk ook de adrenaline die hem een stoot van energie gaf om de weg naar haar vrij te maken. Het zorgde ervoor dat hij vastberaden was om haar eruit te krijgen, wat hij daar dan ook voor moest doen.
De deur begaf het met een ruk. Zijn bruine ogen keken naar wat de deur onthulde; Kaya.
Met een brok in zijn keel keek hij haar aan, vroeg haar of alles oké was, maar kon dat zelf eigenlijk ook al wel invullen. Vragen naar de bekende weg. Hij was er soms zo goed in.
Een steek in zijn maag volgde. Het deed hem wat, om haar zo te zien. Haar ogen flink rood, waarschijnlijk van het huilen.
Als verstijfd bleef hij voor de deur staan, wist niet meteen hoe hij moest handelen in deze situatie. Hij had haar hieruit gekregen, maar nu? Moest hij haar omhelzen en nooit meer los laten? Want oh, hoe graag wilde hij dat wel niet.
Maar hij durfde het niet, op de een of andere manier. Ergens toch wel bang om afgeschreeuwd te worden. Maar zo was Kaya niet. Nu in ieder geval niet meer.
Tranen had hij bij haar nog nooit gezien. Dat raakte hem nog wel het meest, om haar zo te zien. Maar het hoorde erbij. Misschien was hij juist niet verbaasd om dát ze huilde, maar om het feit dat ze dat nog nooit had gedaan. Hij had het wel eens verwacht, tijdens dat ze een van de zovelen ruzies hadden, maar nooit was het ook daadwerkelijk zo geweest. Nu wel.

Ze verontschuldigde zich, iets wat in deze situatie hem misschien nog wel het minst deerde. Zoveel woorden die hij haar wilde vertellen. Dat ze geen sorry hoefde te zeggen, dat het allemaal oké was, dat ze straks naar huis zouden gaan en alles goed ging komen. Maar ging dat wel gebeuren? Hij kon het niet garanderen. Vandaar dat zijn kaken op elkaar gekleefd bleven.
Zijn armen sloot hij om haar lichaam heen toen ze zijn jas had vastgepakt en haar hoofd erin had verstopt. Voor een kort moment sloot hij zijn ogen, liet zijn kin op haar hoofd rusten. Het drong nu pas tot hem door dat hij haar ook écht weer terug in zijn armen had.

Kaya nam weer afstand. Begon te praten, woorden die hakkelend uit haar mond kwamen.
Jayden luisterde naar wat ze te zeggen had, ook al leek ze er niet aan uit te komen. Weer bood ze haar excuses aan, waarop de donkerharige jongen zijn hoofd schudde, maar wachtte tot ze was uitgepraat.
“Je hoeft nergens sorry voor te zeggen..” Het was allang goed. Jayden was allang blij dat hij haar weer had gevonden en niet kwijt was geraakt.
Langzaam was hij weer dichterbij voor haar komen staan, had met zijn vingertoppen een lok van haar haren achter haar oor geschoven. Voelde hoe koud haar huid aanvoelde. Haar jas was ook veel te dun voor dit weer. Vandaar dat hij de rist van zijn jas open maakte, om de jas vervolgens om haar schouders te hangen.
Het was eigenlijk te koud om hier nu te staan zonder een jas. Maar het ging nu even om prioriteiten. Kaya ging even voor.
Ze voelde zichzelf shit, leefde gespannen en wilde niet meer. Het deed hem pijn om dat te horen. Jayden wist een klein deel uit haar verleden in grove lijnen. Ze had het hem verteld, nog voordat ze samen een relatie waren aangegaan. Wijselijk had hij er nooit naar gevraagd. Had altijd gedacht dat, als Kaya het er over wilde hebben, ze dit zelf aan zou geven. Nooit had ze dat gedaan, misschien had hij er dus wél om moeten vragen. Dan was het allemaal –
Daar ging hij weer. De schuld bij zichzelf leggen. Het was zo gemakkelijk om te doen, maar deze keer had hij er vrij weinig aan kunnen doen. Waarschijnlijk had hij dan wéér een vlaag over zich heen gekregen. Maar, was deze niet nodig geweest? Het had kunnen helpen..

Jayden pakte haar hand, keek haar in haar ogen aan. Zijn vrije hand veegde voorzichtig onder haar ogen, vervolgens over haar wangen, om de tranen weg te vegen.
“Ik weet dat je niet altijd over dingen wilt praten en dat snap ik, maar –” Hij zocht de juiste woorden. “Ik wil het niet zo ver laten komen, zoals het nu al wel is.”
Het deed hem pijn om haar zo te zien, dat zou hij meteen toegeven. Maar dat was al duidelijk genoeg nam hij aan.
“Ligt het aan mij? Want alsjeblieft, Kaya, laat het me weten. Dan kan ik er wat aan doen, snap je?” Een brok was ontstaan in zijn keel. “Ik wil niet dat je je zo voelt.”
Hij vond dat het zijn taak was om haar gelukkig te maken. Hij was daarin gefaald, dus wat kon hij nog meer doen? Kaya verdiende beter. Iemand waarbij ze zich niet zo zou voelen.
Ze moest eens weten wat voor betekenis ze wel niet in zijn leven had. Kaya was zijn alles. Hij zou haar helpen, waar en wanneer dan ook. Door dik en dun. Altijd. Wilde haar al zijn liefde geven die hij had. Begreep ze dat dan niet? Hij kon haar niet beloven haar problemen op te lossen, of haar dag beter te maken. Maar hij kon er wel een poging tot doen, maar daar was het nu al te laat voor.