Someone cure this boredom [OPEN]

De waarheid was dat Scott er spijt van had dat hij mee was gegaan naar deze plek. Een vriend van hem, Braden, die hij puur had leren kennen door het feit dat ze hun afkomst bleken te delen, maar met wie hij verder eigenlijk niet zo heel veel gemeen had, had hem overgehaald eens mee te gaan naar een van de bars waar Braden graag heen ging. Scott, die hier toch amper genoeg mensen kende om uit te gaan, had ingestemd.
Het was hier druk. Heel erg druk. Scott was een man van gezellig een biertje pakken in een café, ook als het druk en wat luidruchtig was. Niet van… dit.
Er liepen nogal wat aparte figuren rond. Uitbundig gekleed, raar haar, kerels die meer aan hun uiterlijk deden dan de gemiddelde vrouw.
En als Scott ergens niet zo weg van was, waren het die types die wanhopig uitdroegen hoe uniek ze waren. Het maakte hem niet eens zozeer boos. Het was meer zo’n zeurderige, vermoeide, milde irritatie.
Nou, en de muziek was ruk.
Braden was in de mensenmassa verdwenen, Scott aan de bar achterlatend. Deze had gewoon kunnen gaan, maar ondanks het gedrag van zijn kameraad vond hij dat beneden hem. Hij zag zijn loyaliteit toch wel als een van zijn sterkere eigenschappen, dus hij bleef.
Ook al betekende dat wel hoogstwaarschijnlijk een avond uit waar hij niet bijster vrolijk van werd.
Hij trok de aandacht van de barista en bestelde een biertje. Er bleek keuze uit meer soorten dan Scott lief was, maar gelukkig hadden ze wat hij altijd dronk.
Scott was een man van routine. Er werd een biertje voor zijn neus gezet en hij liet zijn ogen door de ruimte gaan, tevergeefs zoekend naar een bekende, hoe vaag dan ook, om niet de hele avond te hoeven zitten navelstaren. Het leek er echter op dat Braden de enige hier was die hij kende. En die had evengoed naar Triton, de grootste maan van Neptunus geteleporteerd kunnen zijn op dit moment.
Scott nam een slok van zijn biertje en leunde met een elleboog op de bar.

[Disclaimer 1: ik denk dat iedereen dit wel weet, maar ik wil toch even benadrukken dat ik hier puur een character schrijf dat weinig tolerant is; is geen reflectie van wat ik zelf vind. Dank voor uw tijd.]
[Disclaimer 2: Voel je vrij een character naar ‘m toe te gooien dat hem dwingt zijn visie bij te stellen. Characterdevelopment is een goed ding.]
[Disclaimer 3: Voel je ook vrij er een twist in te gooien. Ik hou van twists.]
[Disclaimer 4: Ik heb vandaag een ontzettend leuk filmpje van onze kat gemaakt.]

Voor haar doen zag ze er opvallend 'normaal' uit. Ondanks dat de meeste mensen daar vast anders over dachten, was Abigail enigszins in haar element in dit stoffige café. Het was niet geheel haar stijl en ze was ook zeker niet van plan om hier erg lang te blijven, maar een vriendin had haar meegevraagd. Ze hoefde niet veel te doen om haar over te halen. Abigail hield nu eenmaal van gezelligheid en ze was vergeten te vragen welk café het eigenlijk zou zijn. Echter kwam het café steeds voller te zitten met oude mannetjes, niet dat zoiets erg was. Maar de muziek werd ook steeds meer voor oudjes. Ze kon enkele liedjes wel waarderen in het Nederlands, maar meer als twee kon ze niet aanhoren. Ze had haar tweede glas bier in handen en wenkte naar haar vriendin dat ze ging. Rose knikte en liep met haar mee; langzaam richting de uitgang. Ze zette haar halfvolle glas bij de uitgang neer en liep over de straat. Een leuke bar, een leuk café opzoekend.
Haar vriendin had iets meer als haar gedronken en het meisje haakte dan ook haar arm in die van Abigail.
"Hoeveel heb je op, Rose?" Vroeg ze ietwat fronsend en het meisje keek met haar blauwe ogen op.
"Weet ik niet meer." Dit zorgde ervoor dat Abigail moest lachen en opeens werd ze mee getrokken door Rose en rende ze haast een bar in. Rose had prachtige blonde haren en een wat spitser gezicht met smalle lippen en prachtige blauwe ogen. Rose was jaloers op de lippen van Abigail en Abigail was jaloers op de blauwe ogen van haar vriendin. Hoe apart Abigail eruit zag, hoe normaal Rose was. Alles wat in de mode was, had zij in haar kast hangen. Terwijl Abigail niet graag meedeed met het standaard modebeeld, al moest Abigail altijd beloven dat ze zich niet geheel als een pop aan zou kleden als ze met Rose ergens naartoe ging. Dan moest ze zich 'gedragen' zoals Abigail altijd van haar vriendin te horen kreeg.  
De bar kwam in zicht terwijl ze zich door de mensenmassa aan het wurmen waren. De hand van Rose zat strak om haar pols en ze liet zichzelf dan ook meesleuren.
"Een bier en..." Ze keek naar Abigail en deze bestelde een Malibu Cola. De dames vonden een plekje aan de bar om te zitten en het duurde enkele tellen totdat het staren van haar vriendin irritant begon te worden. Ze keek achter zich en zag een jongeman zitten. Baardje, donker haar en zijn ogen kon ze op dit moment niet zien. Maar haar vriendin vond hem blijkbaar interessant. Hoewel Rose erg sociaal was, leek ze het altijd moeilijk te vinden om contact te leggen met jongens die ze er leuk uit vond zien. Abigail dacht enkele tellen na, hoe lang had haar vriendin zitten staren? zeker een volle minuut, terwijl hij al een glas drinken in zijn hand had en blijkbaar niet weg was gelopen. Hij bleef dus zitten? Dat was positief voor haar vriendin. Maar hoewel Abigail het niet moeilijk vond om zelf een leuke jongen aan te spreken, vond ze het lastiger als dit voor haar vriendin was.
Ze tikte hem dan ook zacht op de schouder en glimlachte naar hem.
"Mag ik vragen of je alleen bent?" Vroeg ze hem rustig. Haar vriendin hing over de bar heen, zodat ze langs Abigail af kon kijken naar de jongen. Haar zenuwen leken iets minder te zijn nu Abigail het woord deed en Rose staarde dan ook ongegeneerd naar Scott.

Aanvankelijk had Scott het meisje niet opgemerkt. De drukte in de bar zorgde ervoor dat dingen niet zo gek snel opvielen. Op veel plaatsen werd buitengewoon gelachen. Het klonk wat overdreven en Scott had even aardig wat medelijden met zichzelf, nippend aan zijn biertje en zijn tijd uitzittend, hopend dat Braden nog terug zou keren naar het land der levenden.
Nee, dat een meisje nogal intensief naar hem zat te kijken merkte hij pas toen het haar vriendin was die zijn aandacht trok met de vraag of hij alleen was.
"Eh-" reageerde Scott, afgeleid door haar vriendin, die over de bar hing. Hij trok zijn aandacht ervan los en nam nu de ander op, die hem aan had gesproken.
Ze zag er... bijzonder uit. Het leek erop dat ze onder haar transparante top niet veel meer dan een bordeauxrode bh droeg en haar rok leek ook niet zo gek lang en dat ding eraa- was dat een staart?!
Mode, Scott begreep er weinig van. Haar vriendin, ook al leek deze wat vreemd, zag er degelijker uit. Jammer alleen dat ze strak naar hem bleef kijken.
"Min of meer. Was hier met een vriend, maar die is opgelost volgens mij," was zijn vrij droge antwoord. Scott sprak met een sterk Iers accent, en dat zou nog niet zo'n issue zijn geweest, als hij niet ook nogal mompelde.
Een paar keer meende hij een glimp van Braden op te vangen maar zijn eveneens Ierse vriend was in geen velden of wegen te bekennen. Als hij maar een beetje op zichzelf paste, dacht Scott. Het laatste waar de jongeman op zat te wachten was een straalbezopen vriend die hij min of meer mee naar huis mocht tillen.

Haar vriendin leek het leuk te vinden dat hij terug sprak, want ze kreeg een lach op haar gezicht. Abigail lachte uit beleefdheid terug. Een Iers accent, ze had het niet meteen door en dat hij wat mompelde hielp er ook niet echt aan mee. Ze moest dan ook ietwat haar best doen om zijn woorden goed te kunnen horen. Maar grijnsde om zijn woorden.
"Dat probleem heb ik ook wel eens." Ze blikte naar Rose, deze haar enkel verbaasd aankeek. Maar zelfs Rose wist waar ze het over had.
De blonde dame duwde haar vriendin haast aan de kant om haar hand naar hem uit te steken. Het was al duidelijk dat ze een beetje teveel op had en haar evenwicht was dan ook niet alles meer.
"Ik ben Rose." Zei ze en bijna van haar eigen kruk af viel. Het lukte met de hulp van Abigail om nog overeind te blijven.
"Ik ga naar de WC." Afgezien van of Scott haar hand wel of niet had aangenomen, was zij van plan om het toilet te zoeken, in deze staat? Abigail beet even op haar lip om vervolgens haar vriendin na te kijken die in de massa verdween.
"Ik ben Abigail." Glimlachte ze hem toe en stak haar hand vriendelijk naar hem uit. Ze nam een slokje van haar drinken en keek om naar de drukte. Ze hoopte dat haar vriendin het overleefde, anders moest ze haar gaan zoeken. Iets waar ze weinig zin in had. Ze keek op haar horloge, als ze over een kwartier nog niet terug was, dan was ze van plan om zelf de menigte te gaan afspeuren. Nu, was het even een aangename rust; ik zekere zin. Deze niet al te lang hoefde te duren. Niet dat ze niet met rust om kon gaan. Vaak genoeg ging ze 's avonds verlaten gebouwen in en verbleef daar een aantal uur in pure stilte.
"Sorry, mijn vriendin heeft wat teveel op; zoals je zag. Maar ze is lief." Zei Abigail hem. "Maar jij vind het gezellig om alleen aan de bar te hangen?" Vroeg ze toch geïnteresseerd. Als hij echt aangaf liever alleen te zijn, dan zou Abigail ervoor zorgen dat Rose een andere jongen kon vinden.

De veelbetekenende blik van het bizar geklede meisje naar haar vriendin deed Scott even grijnzen. Toen echter bemoeide de vriendin in kwestie zich ermee. Met frisse tegenzin schudde Scott de hand van het meisje dat zich als Rose voorstelde.
"Scott."
Hij had meteen wel geschoten dat dit niet iemand was waar hij de hele avond mee opgescheept zou willen zitten en nam zich voor niets te doen wat haar valse hoop kon geven.
Godzijdank moest ze naar de wc - er moest vermoedelijk aardig wat drank uit - en bleef hij achter met de vreemder geklede, maar vooral nuchterste van de twee.
Deze stelde zich voor als Abigail en Scott schudde ook haar hand.
"Scott," stelde hij zich ook aan haar voor, met een vermoeide glimlach. Hij nam nog een slok van zijn bier.
Abigail verontschuldigde zich voor haar vriendin, maar Scott haalde zijn schouders op.
"Ach, ik had hier niet veel anders verwacht," zei hij, gebarend naar de dronken chaos om hem heen.
"Maar jij vind het gezellig om alleen aan de bar te hangen?" vroeg het meisje.
"Wat ik zei, ik was hier met een vriend," zei Scott. "Maar goed, die is dus pleite. Loopt hier wel ergens rond. Vind het ook nogal wat om er vandoor te gaan."
Hij nam nog een slok. Normaal gesproken was het voor hem geen punt alleen te zitten. Een biertje, een kop koffie; soms had hij van die momenten waarop hij alleen wilde zijn. Maar op dat soort dagen zocht hij andere locaties op, waar het rustiger was.
En zelfs dan had hij geen moeite met aanspraak, als iemand maar een beetje op zijn golflengte zat.
"Jullie vaste klanten hier?" vroeg hij. Hij liet zijn blik weer even door de ruimte gaan. Nu zag hij Braden wel, maar de jongen leek al katjelam. Dat werd nog leuk als ze naar huis gingen.

Hij had gelijk, hier kwamen eigenlijk alleen maar mensen die dronken waren of nog erger. Sommige mensen hadden een mix van alcohol en drugs en een enkeling zou de volgende dag zich niet meer kunnen herinneren. Hij gaf aan dat hij weggaan ook 'zoiets' vond en ze knikte. Daarom stelde ze haar vraag ook, want het was altijd mogelijk om er vandoor te gaan.
"Ik zit zo ook heel vaak. Maar toen ik het een keer zat was en gegaan was, kwam ze dronken aan mijn deur langs. Kots door het hele huis; het is dus geen aanrader." Gaf ze eerlijk toe met een scheve glimlach.
Scott vroeg of ze vasten klanten waren en Abigail schudde haar hoofd.
"Ik weet dat ik er raar uit zie, maar of dit nu iets voor mij is: Ik weet het niet." Gaf ze eerlijk toe. Ze hield van drukte, absoluut. Maar dit was niet gewoon 'druk' meer. Het was een chaos en Abigail kon zich goed voorstellen hoe het moest zijn om nu richting het toilet te lopen of iets dergelijks. Het meisje met de roze haren was nooit ladderzat. Aangeschoten, dat zeker. Soms net een beetje teveel aangeschoten en dan kon ze zich best in een drukke omgeving bevinden en met mensen dansen en flirten. Maar zo zat dat ze niet kon lopen, dat was iets anders. Abigail keek of ze haar vriendin al zag, maar dat was niet zo, natuurlijk was ze ook nog niet zo lang weg, maar ergens maakte ze zich zorgen.
"Jij bent hier ook geen vaste klant, neem ik aan?" Vroeg ze hem.
"Woon je hier trouwens al lang? Ik heb je nog nooit gezien." Gaf ze eerlijk toe en ze was ergens benieuwd of ze deze jongen gewoon mis was gelopen, of dat hij haar niet was opgevallen al die tijd.

"Ik zit zo ook heel vaak. Maar toen ik het een keer zat was en gegaan was, kwam ze dronken aan mijn deur langs. Kots door het hele huis; het is dus geen aanrader."
Scott trok een gezicht, maar grijnsde toen.
"Kots ga ik deze avond volgens mij sowieso wel zien," bromde hij met een veelbetekenend gezicht. "Zag 'm net even, straalbezopen."
Hij liet een zucht ontsnappen en nam de laatste slok van zijn bier, waarna hij maar een halve pint cider bestelde. Beetje variatie was ook geen ramp.
De cider die hij kreeg was bijna kleurloos. Hij observeerde het glas en nam toen een slok. Nogal aan de zoete kant, zelfs voor cider, maar dat had hij hier kunnen verwachten. Wijn moest je hier ongetwijfeld ook niet bestellen als je wist wat goed voor je was.
"Ik weet dat ik er raar uit zie, maar of dit nu iets voor mij is: Ik weet het niet," zei het meisje en Scott grinnikte zowaar even.
"Dat dode beest aan je rok is inderdaad uniek," was zijn droge reactie. Of 't nou echt of nep bont was - hij zag het verschil toch niet - het leek hoe dan ook merkwaardig.
Maar hij was stiekem blij dat zij ook niet het type was voor deze plek. Het voelde een beetje alsof hij een soort bondgenoot had terwijl hij hier zijn tijd uitzat. Ze zag er raar uit en zijn mening daarover zag hij niet snel veranderen, maar ze was okee. Zolang haar vriendin nog even boven de wc hing ging het gesprek wel lekker.
"Jij bent hier ook geen vaste klant, neem ik aan?" zei ze toen en Scott schudde zijn hoofd.
"Nee, ik ben meer van de wat rustigere plekken. En wat feestjes bij vrienden thuis en zo," zei hij. Ze vroeg hem of hij hier al lang woonde, aangevend dat ze hem nog niet eerder had gezien. Nou ja, dat was sowieso niet zo'n wonder. In tegenstelling tot haar viel Scott niet op. Zijn ogen waren opvallend, maar hij was niet het soort persoon dat mensen deed omkijken.
"Woon hier nu krap een maandje," vertelde hij. De stad was nog wat wennen. Hij kende nog niet veel mensen hier en was in de afgelopen maanden dan ook nog een aantal keer afgereisd naar Oxford om met vrienden daar af te spreken, anders had hij zich ook zo'n kluizenaar gevoeld.

Scott gaf aan dat hij vanavond vast nog wel kots zou zien en een vieze blik kwam op het gezicht van Abigail te staan. Ze keek naar de mensen achter zich en hij had gelijk. Het was nu eenmaal een dronken boel hier. De mensen die wat aangeschoten waren geweest, waren nu al veel te ver heen. Hij antwoordde op haar met een gebaar richting de 'vossenstaart'. Ja zijzelf kreeg vaak genoeg te horen dat ze er raar uit zag, soms in positieve en soms in negatieve zin. Dat was ook iets waar zij zichzelf geen zorgen om ging maken. Zij volgde zijn blik en grijnsde lichtelijk.
"Het is niet echt, ik draag geen bont of leer." Zei ze met een glimlach. Nee, als vegetarische dame, was ze gesteld op dieren en wilde ze niks met dierenleed te maken hebben.
Hij hield van rustigere plekken, zij begreep het wel. Voor haar waren het meer de mensen, die hier enkel en alleen leken te komen om geheel in coma thuis te komen. Hij antwoordde haar met dat ze hier een maandje woonde en ze knikte, dan was het logisch dat ze hem nog niet gezien had in zekere zin. HorseHome was niet zo groot, maar je kon in een maand nooit iedereen zien.
Ze blikte op haar horloge en keek om, ze kreeg een glimlach op haar gezicht toen ze Rose zag. Echter zakte deze meteen weg in een frons. Ze was aan het zoenen met een jongen en hoewel dat niet eens zo vreemd was. Had Abigail voor haar deze jongen aangesproken. Achteraf gezien was hij een gezellige gesprekspartner, maar ze had toch wat meer van Rose verwacht.
"Ik ben ook in de steek gelaten." Merkte ze wat lachend op en bestelde nog een mixdrankje terwijl ze zichzelf omdraaide richting de bar. Ze was in ieder geval blij dat Rose het had overleefd en dat zijzelf niet dit hele gebouw af moest zoeken om haar te vinden.
"Heb je een sigaret?" Vroeg Abigail rustig, ze was niet echt een roker. Maar om te verdwijnen uit sommige drukte, was het ideaal. Dan moest ze naar buiten en dan kon ze haar oren even wat rust gunnen. Rose kon ze hier wel enkele minuten alleen laten namelijk.

"Ik ben ook in de steek gelaten," zei Abigail. Scott had haar blik gevolgd en wat hem betrof was het alleen maar beter dan Abigail's vriendin een kerel aan de haak had geslagen. Dat staren werd hij maar ongemakkelijk van.
"Volgende keer aanlijnen misschien?" merkte hij met een scheve grijns op.
Hij knikte toen Abigail om een peuk vroeg en gleed van zijn barkruk. Hij gebaarde naar de uitgang en begon zich een weg door de mensenmassa te banen. Ondertussen viste hij al een gebutst pakje sigaretten uit zijn kontzak.
Eenmaal buiten ademde hij dankbaar de frisse lucht in en viste hij alvast een peuk voor zichzelf uit het pakje. Er zaten er nog zo'n vijf in, maar dat was geen ramp, want Scott rookte ze niet in een alarmerend tempo.
Hij leunde ontspannen tegen de muur. De straat waaraan de bar lag was relatief druk en ook nu was er ruim voldoende volk op de been. Toch was het niets vergeleken het kippenhok daarbinnen.

Volgende keer aanlijnen? Ze schudde haar hoofd, dan was zij degene die een meter achter hen stond, een touw in haar handen, deze naar de hals van haar vriendin leidde. Nee, ze werd zo meegesleurd met haar vriendin op pad naar een leuke jongen of andere 'gezellige' plekken. Nee, dat was niet iets voor Abigail.
"Ik denk niet dat ik dat ga doen, dankjewel voor de tip." Zei ze met een glimlach. Door de massa lopen was lastiger als dat ze had gehoopt en was ook het enige gedeelte waar ze tegenop zag. Het duurde voor haar te lang, maar eindelijk waren ze buiten en een opgeluchte zucht kwam er tussen haar lippen door.
"Het is fijn daar even weg te zijn." Gaf ze haar gevoel toe. Vergeleken met binnen, was het buiten ietwat koel en het meisje wreef daarom even over haar armen. Haar lichaam moest even wennen de de temperatuur, maar haar kippenvel was al snel verdwenen.

"Het is fijn daar even weg te zijn."
Scott knikte. Behoorlijk.
Hij nam een lange trek van zijn sigaret. Hij reikte haar vervolgens het pakje sigaretten en zijn aansteker. Zijn blik werd even getrokken door wat drukke jongeren een eind verderop, maar toen richtte hij zich weer op de roze-harige vrouw.
"Woon jij hier al je hele leven?" vroeg hij. Hij had inmiddels gemerkt dat dit een stad was met regelmatig nieuwe aanwas, maar ook met mensen die er geboren en getogen waren. Hijzelf wist niet of hij hier erg lang zou blijven. Het had wel wat en misschien vond hij zijn draai meer als hij eenmaal wat meer vrienden had gemaakt, maar hij kon niet ontkennen Ierland toch te missen.
Er waren inmiddels nog wat rokers buiten komen staan, maar nog steeds was het hier niet echt druk. Een van de rokers leek behoorlijk dronken en Scott hoopte dat ze niet over haar nek zou gaan. Dronken vrienden babysitten was een ding, maar kots over je heen - of het nou van die vrienden of iemand anders was - ging hem wat te ver. Daarvoor had hij zelf nog wat meer alcohol in zijn systeem nodig. Genoeg om de volgende dag niets meer te weten, om precies te zijn.

"Dankje." Dankbaar nam ze dan ook het pakje aan om er een sigaret uit te nemen en aan te steken. Opgelucht nam ze een trekje van de sigaret en reikte hem het pakje en de aansteker terug aan. Hij vroeg haar of ze hier haar hele leven al woonde en ze knikte.
"Zolang ik me kan herinneren, mijn ouders waren gescheiden toen ik vijf was. Toen ben ik hierheen gekomen met mijn moeder." Zei ze hem rustig. Haar vader zag ze zelden, ze wist niet eens of hij hertrouwt was of wat er met hem was gebeurt. Hij had echter nooit interesse meer in hen gehad. Dus ja, zolang ze zich kon herinneren woonde ze in HorseHome. Het was niet verkeerd, de rust deed haar vaak genoeg goed en hoewel ze soms een stad leuk vond voor de kleding, was internet een goede optie om alles bij haar te krijgen.
"De natuur is hier heerlijk, als kind klom ik altijd in bomen en was het hier erg makkelijk om kattenkwaad uit te halen." Een glimlach op haar gezicht, ze was te ondeugend geweest als kind. Maar haar moeder had haar zo goed als kon opgevoed.
"Waarom ben jij hiernaartoe gekomen?" Vroeg ze hem geïnteresseerd. Zij had weinig keus, maar wat zag iemand van buitenaf nu aan een dorp zoals HorseHome?